Porównanie Samsung Galaxy S24 Plus 512 GB vs Xiaomi Mi 10 128 GB / 8 GB

Specyfikacja głównego (i najczęściej jedynego) wyświetlacza w urządzeniu.

Oprócz podstawowych parametrów - takich jak przekątna, rozdzielczość (ze względu na nią ekrany są umownie podzielone na HD, Full HD, href="/list/122/pr-49321/">2K i więcej), typ matrycy (najczęściej IPS, OLED, AMOLED, Super AMOLED, Dynamic AMOLED,), na tej liście mogą być podawane bardziej specyficzne cechy. Wśród nich - kształt powierzchni (płaska lub zakrzywiona), obecność i wersja Gorilla Glass (w tym najpopularniejsza v6 i Victus), obsługa HDR i częstotliwość odświeżania (częstotliwość wyższa niż 60 Hz jest uważana za wysoką, mianowicie 90 Hz, 120 Hz i 144 Hz). Oto bardziej szczegółowy opis specyfikacji, które są istotne dla współczesnych wyświetlaczy: — Przekątna. Tradycyjnie przekątna ekranu jest podawana w calach. Większy wyświetlacz jest wygodniejszy w obsłudze: pomieszczą więcej...informacji, a sam obraz jest lepiej czytelny. Minusem dużej przekątnej jest zwiększenie wymiarów urządzenia. Obecnie smartfony z ekranami 5" i mniejszymi są uważane za małe>. 5.6 – 6" i do 6.5" - to już jest średni format. Poza tym sporo modeli ma rozmiar 6.5". Klasyczne telefony bez ekranów dotykowych nie potrzebują dużej przekątnej - zwykle nie przekracza ona 3".

— Rozdzielczość. Rozdzielczość ekranu określają jego wymiary (w pionie i poziomie) w pikselach. Im większe są te wymiary (przy tej samej przekątnej), tym bardziej szczegółowy i wygładzony jest obraz, tym mniej widoczne są poszczególne piksele. Z drugiej strony zwiększenie rozdzielczości wpływa zarówno na koszt samego wyświetlacza, jak i wymagania sprzętowe telefonu. Warto też zauważyć, że ta sama rozdzielczość wygląda inaczej na ekranach o różnych rozmiarach; dlatego przy ocenie szczegółowości warto wziąć pod uwagę nie tylko parametr ten, lecz także ilość PPI (patrz poniżej).

— PPI. Zagęszczenie pikseli na ekranie urządzenia. Określa się na podstawie liczby punktów na cal (points per inch) - liczby pikseli na każdy poziomy lub pionowy odcinek o rozmiarze 1". Wskaźnik ten zależy jednocześnie od przekątnej i rozdzielczości, lecz ostatecznie jest to liczba PPI, która określa, jak wygładzony i szczegółowy jest obraz na wyświetlaczu. Dla porównania należy zaznaczyć, że w odległości około 25-30 cm od oczu zagęszczenie 300 PPI lub większe sprawia, że ​​poszczególne piksele są prawie niewidoczne dla osoby z normalnym wzrokiem, obraz jest postrzegany jako całościowy, przy większych odległościach podobny efekt jest zauważalny nawet przy mniejszym zagęszczeniu pikseli.

— Typ matrycy. Technologia, według której wykonana jest matryca ekranu. Parametr ten jest określa się tylko dla stosunkowo zaawansowanych wyświetlaczy, które przewyższają najprostsze ekrany LCD telefonów przyciskowych. Najbardziej rozpowszechnione w naszych czasach są następujące typy matryc:

• IPS. Najbardziej popularna technologia, stosowana w ekranach współczesnych smartfonów. Zapewnia bardzo przyzwoitą jakość obrazu, kąty widzenia oraz czas reakcji, choć pod względem tych parametrów nieco ustępuje bardziej zaawansowanym wariantom (patrz poniżej). Z drugiej strony IPS ma również swoje zalety: trwałość, równomierne zużycie, a także dość niski koszt. Dzięki temu takie ekrany można spotkać we wszystkich kategoriach smartfonów - od niedrogich po topowe.
• AMOLED. Technologia oparta na organicznych diodach elektroluminescencyjnych (OLED) opracowana przez firmę Samsung. Jedną z kluczowych różnic między takimi matrycami a bardziej tradycyjnymi wyświetlaczami jest to, że nie wymagają one zewnętrznego podświetlenia: każdy piksel sam jest źródłem światła. Z tego powodu zużycie energii takiego ekranu zależy od cech wyświetlanego obrazu, lecz generalnie okazuje się dość niskie. Ponadto matryce AMOLED wyróżniają się szerokimi kątami widzenia, doskonałymi wskaźnikami jasności i kontrastu, wysoką jakością kolorów oraz krótkim czasem reakcji. Dzięki temu takie ekrany nadal są wykorzystywane we współczesnych smartfonach, pomimo pojawienia się bardziej zaawansowanych technologii; można je spotkać nawet w topowych modelach. Główną wadą tej technologii jest stosunkowo wysoki koszt i nierównomierne zużycie pikseli: piksele, które pracują dłużej i częściej przy dużej jasności - wypalają się szybciej. Zwykle jednak efekt ten staje się zauważalny dopiero po kilku latach intensywnego użytkowania - okresie porównywalnym z żywotnością samego smartfona.
• AMOLED (LTPO). Zaawansowana wersja paneli AMOLED z możliwością dynamicznego dostosowywania częstotliwości odświeżania w zależności od wykonywanych zadań. Skrót LTPO (Low Temperature Polycrystalline Oxid) oznacza „niskotemperaturowy tlenek polikrystaliczny”. Za tym terminem kryje się połączenie tradycyjnej technologii LTPS i cienkiej warstwy tlenku TFT z dodatkiem hybrydowo-tlenkowego krzemu polikrystalicznego do sterowania obwodami przełączającymi. Panele AMOLED (LTPO) zmniejszają zużycie energii przez gadżet o rząd wielkości. Tak więc przy wykonywaniu aktywnych czynności ekran urządzenia stosuje maksymalną lub wysoką częstotliwość odświeżania, a przy przeglądaniu zdjęć lub czytaniu tekstu wyświetlacz zmniejsza częstotliwość odświeżania do minimum.
• Super AMOLED. Ulepszona wersja opisanej powyżej technologii AMOLED. Jednym z kluczowych ulepszeń jest to, że ekrany Super AMOLED nie mają szczeliny powietrznej między warstwą czujnika a znajdującym się poniżej wyświetlaczem. Umożliwiło to dalsze zwiększenie jasności i jakości obrazu, zwiększenie szybkości i niezawodności czujnika, a jednocześnie zmniejszenie zużycia energii. Wady takich matryc są takie same jak w przypadku oryginalnych AMOLED-ów. Ogólnie są one dość rozpowszechnione; większość smartfonów z podobnymi ekranami należy do średniej i najwyższej półki, lecz są też spotykane niedrogie modele.
• OLED. Różnorodne typy matryc, oparte na wykorzystaniu organicznych diod LED; w rzeczywistości - są to analogi AMOLED i Super AMOLED, produkowane nie przez Samsunga, lecz przez inne firmy. Konkretne cechy takich ekranów może się różnić, natomiast większość z nich z jednej strony jest droższa od popularnych IPS, z drugiej zapewnia wyższą jakość obrazu (m.in. jasność, kontrast, kąty widzenia i odwzorowanie kolorów), gdyż również zużywają mniej energii i mają małą grubość. Głównymi wadami ekranów OLED są wysoka cena (która jednak stale spada wraz z rozwojem i udoskonalaniem technologii), a także podatność pikseli organicznych na wypalanie się przy wyświetlaniu statycznych obrazów przez długi czas lub obrazów ze statycznymi elementami (panel powiadomień, przyciski ekranowe itp.).
• OLED (polimerowy). Ekrany oparte na organicznych diodach elektroluminescencyjnych (OLED), w których dla podstawy nie używa się szkła, tylko przezroczysty materiał polimerowy. Podkreślmy, że chodzi o podstawę matrycy; od góry pokryta jest ona tym samym szkłem, co w innych typach wyświetlaczy. Tak czy inaczej, taka konstrukcja oferuje kilka zalet w porównaniu z tradycyjnymi matrycami „szklanymi”: zapewnia dodatkową odporność na uderzenia i doskonale nadaje się do tworzenia zakrzywionych wyświetlaczy. Z drugiej strony, pod względem właściwości optycznych, tworzywo sztuczne jest gorsze od szkła; zatem ekrany tego typu często ustępują jakością obrazu swoim „rówieśnikom”, wykonanym w tradycyjnej technologii OLED, a przy podobnej jakości obrazu są znacznie droższe.
• OLED (LTPO). Matryce OLED z adaptacyjną częstotliwością odświeżania, która zmienia się w szerokim zakresie w zależności od wykonywanych zadań. W grach ekrany z technologią LTPO automatycznie podnoszą częstotliwość odświeżania do wartości maksymalnych, zaś przy oglądaniu statycznych obrazów obniżają ją do minimum (od 1 Hz). Sercem tej technologii jest tradycyjne podłoże LTPS z cienką warstwą TFT nad podstawą tranzystorów cienkowarstwowych. Możliwość kontrolowania przepływu elektronów zapewnia dynamiczną kontrolę nad częstotliwością odświeżania. Przewagą konkurencyjną OLED (LTPO) jest zmniejszone zużycie energii.

Ponadto ekrany we współczesnych smartfonach mogą być wykonywane przy użyciu następujących technologii:

• PLS. Odmiana technologii IPS stworzona przez firmę Samsung. Pod pewnymi względami - w szczególności pod względem jasności, kontrastu i kątów widzenia - przewyższa oryginał, a jednocześnie jest tańsza w produkcji i pozwala tworzyć elastyczne wyświetlacze. Jednak z wielu powodów ta technologia nie zyskała zbyt dużej popularności.
• Super AMOLED Plus. Dalszy rozwój opisanej powyżej technologii Super AMOLED. Pozwala tworzyć jeszcze jaśniejsze, bardziej kontrastowe, a jednocześnie cieńsze i energooszczędne ekrany. Jednak najczęściej te ekrany są obecnie nazywane po prostu „Super AMOLED”, bez przedrostka „Plus”.
• Dynamiczny AMOLED. Kolejne ulepszenie AMOLED wprowadzone w 2019 roku. Głównymi cechami takich matryc jest zwiększona jasność bez znaczącego wzrostu zużycia energii, a także 100% pokrycie przestrzeni barwnej DCI-P3 oraz kompatybilność z HDR10+; szczególnie dwa ostatnie szczegóły pozwalają na najwyższą jakość odtwarzania współczesnych filmów wysokobudżetowych na takich ekranach. Główną wadą Dynamic AMOLED jest wysoka cena; więc takie matryce spotyka się głównie w topowych modelach.
• Super Clear TFT. Wspólne opracowanie Samsunga i Sony, które pojawiło się jako wymuszona alternatywa dla matryc Super AMOLED (zapotrzebowanie na nie kiedyś znacznie przekraczało możliwości produkcyjne). Co prawda jakość obrazu Super Clear TFT jest nieco niższa - lecz w produkcji takie matryce są znacznie prostsze i tańsze, a pod względem właściwości wciąż przewyższają większość ekranów IPS. Jednak w naszych czasach technologia ta jest rzadko używana, ustępując AMOLED-owi w różnych wersjach.
• Super LCD. Kolejna alternatywa dla różnych typów technologii AMOLED; stosowana głównie w smartfonach HTC. Podobnie jak Super AMOLED, takie ekrany nie mają dodatkowej szczeliny powietrznej, co wpływa pozytywnie zarówno na jakość obrazu, jak i na dokładność sensora. Istotną zaletą Super LCD jest jego dobra energooszczędność, zwłaszcza przy wyświetlaniu jasnej bieli; lecz pod względem ogólnego nasycenia kolorów (w tym czerni) ta technologia jest zauważalnie gorsza od AMOLED.
• LTPS. Zaawansowany typ matryc TFT, stworzony w oparciu o tzw. niskotemperaturowy krzem polikrystaliczny. Umożliwia on łatwe tworzenie ekranów o bardzo dużym zagęszczeniu pikseli (ponad 500 PPI - patrz wyżej), osiągając wysokie rozdzielczości nawet przy niewielkiej przekątnej. Ponadto część elektroniki sterującej można osadzić bezpośrednio w matrycę, zmniejszając całkowitą grubość wyświetlacza. Główną wadą LTPS jest stosunkowo wysoki koszt, lecz w dzisiejszych czasach takie ekrany można spotkać nawet w niedrogich smartfonach.
• S-PureLED. Technologia stworzona przez firmę Sharp i używana głównie w jej smartfonach. Właściwie technologia samych matryc w tym przypadku nazywa się S-CG Silicon TFT, natomiast S-PureLED to nazwa specjalnej warstwy, używanej w celu zwiększenia przezroczystości. S-CG Silicon TFT jest pozycjonowane przez twórców jako modyfikacja opisanej powyżej technologii LTPS, która pozwala na dalsze zwiększenie rozdzielczości wyświetlacza i jednocześnie zgromadzenie w nim większej ilości elektroniki sterującej (aż do „procesora na szkle” ) bez zwiększania grubości. Oczywiście takie ekrany nie są tanie.
• E-Ink. Matryce oparte na tzw. „elektronicznym tuszu” - technologii upowszechnionej przede wszystkim w e-bookach. Główną cechą takiego ekranu jest to, że przy jego działaniu energia jest zużywana tylko na zmianę obrazu; nieruchomy obraz nie wymaga zasilania i może pozostać na wyświetlaczu nawet wtedy, gdy zasilania brak. Dodatkowo matryce E-Ink domyślnie nie świecą się same, a odbijają światło zewnętrzne - tak że podświetlenie własne nie jest obowiązkowe (choć można je stosować do pracy w półmroku i ciemności). Wszystko to zapewnia znaczne oszczędności energii; a dla niektórych użytkowników takie ekrany są czysto subiektywnie wygodniejsze i mniej męczące niż tradycyjne matryce. Z drugiej strony technologia E-Ink ma również poważne wady - przede wszystkim długi czas reakcji, a także złożoność i wysoki koszt kolorowych wyświetlaczy w połączeniu z niską jakością kolorów na nich. W świetle tego, takie matryce stały się bardzo rzadkim i egzotycznym wariantem, prawie nie spotykanym w dzisiejszych smartfonach.

— Częstotliwość odświeżania. Maksymalna częstotliwość odświeżania wyświetlacza, innymi słowy, najwyższa częstotliwość odświeżania, którą może on efektywnie odtworzyć. Im wyższy wskaźnik ten - tym wygładzony i płynny jest obraz, tym mniej zauważalny jest „efekt pokazu slajdów” i rozmycie obiektów przy poruszaniu się na ekranie. Jednocześnie należy pamiętać, że częstotliwość odświeżania 60 Hz, obsługiwana przez prawie każdy współczesny smartfon, jest w zupełności wystarczająca do większości zadań; nawet filmiki w wysokiej rozdzielczości obecnie prawie nie używają dużej liczby klatek na sekundę. Dlatego częstotliwość odświeżania w naszym katalogu jest specjalnie określana głównie dla ekranów zdolnych zapewnić więcej niż 60 Hz (w niektórych modelach - do 240 Hz). Tak wysoka częstotliwość może być przydatna w grach i niektórych innych zadaniach, poprawia też ogólne wrażenia z systemu operacyjnego i interfejsu aplikacji - ruchome elementy w takich interfejsach poruszają się płynnie i bez rozmycia.

— HDR. Technologia, która rozszerza dynamiczny zakres ekranu. W danym przypadku chodzi o zakres jasności - innymi słowy obecność HDR pozwala na wyświetlenie na ekranie jaśniejszej bieli i ciemniejszej czerni niż na wyświetlaczach bez tej technologii. W praktyce daje to zauważalną poprawę jakości obrazu: poprawia się nasycenie i niezawodność odwzorowania kolorów, a detale w bardzo jasnych lub bardzo ciemnych częściach kadru nie „toną” w bieli lub czerni. Jednak wszystkie te korzyści stają się zauważalne tylko wtedy, gdy odtwarzana treść była oryginalnie nagrana w HDR. Obecnie stosuje się kilka odmian tej technologii, oto ich cechy:

• HDR10. Historycznie pierwszy z konsumenckich formatów HDR, jest dziś niezwykle popularny: w szczególności jest obsługiwany przez prawie wszystkie serwisy przesyłania strumieniowego z treścią HDR i jest używany jako standard dla takich treści na dyskach Blu-ray. Zapewnia 10-bitową głębię kolorów (ponad miliard odcieni). Jednocześnie urządzenia z tą technologią mogą również odtwarzać treści HDR10 + (patrz poniżej) - chyba że ich jakość będzie ograniczona możliwościami oryginalnego HDR10.
• HDR10+. Ulepszona wersja HDR10. Przy tej samej głębi koloru (10 bitów) wykorzystuje tzw. dynamiczne metadane, które pozwalają na przekazywanie informacji o głębi koloru nie tylko dla grup po kilka klatek, lecz także dla pojedynczych klatek. Zapewnia to dodatkową poprawę reprodukcji kolorów.
• Dolby Vision. Zaawansowany standard używany szczególnie w kinematografii profesjonalnej. Pozwala na osiągnięcie 12-bitowej głębi kolorów (prawie 69 miliardów odcieni), wykorzystuje wspomniane wyżej dynamiczne metadane, a także umożliwia przesyłanie dwóch wersji obrazu jednocześnie w jednym strumieniu wideo - HDR i normalnym (SDR). Jednocześnie Dolby Vision bazuje na tej samej technologii co HDR10, więc we współczesnym sprzęcie format ten często łączy się z HDR10 czy HDR10+.

— Obsługa DC Dimming. Dosłownie z angielskiego, Direct Current Dimming jest tłumaczone jako ściemnianie prądem stałym. Technologia ta ma na celu zminimalizowanie migotania w ekranach OLED i AMOLED, co z kolei odciąża aparat wzrokowy użytkownika i chroni wzrok. Efekt „bez migotania” uzyskuje się poprzez bezpośrednie sterowanie jasnością podświetlanych diod LED poprzez zmianę wielkości podawanego do nich napięcia. Dzięki temu zapewnione jest zmniejszenie intensywności świecenia ekranu. — Zakrzywiony ekran. Ekran z zagiętymi krawędziami, na które wchodzi wyświetlany obraz. Innymi słowy, w danym przypadku zakrzywione jest nie tylko szkło, lecz także część aktywnej matrycy. Wyświetlacze, w których obie krawędzie są zakrzywione, nazywane są „szkłem 2.5D”; istnieją też urządzenia, w których ekran jest zagięty tylko z jednej strony. W każdym razie ta cecha szczególna nadaje smartfonowi ciekawy wygląd i poprawia widoczność obrazu przy patrzeniu z określonych kątów, jednak znacząco wpływa to na koszt i może powodować niedogodności przy trzymaniu (zwłaszcza bez etui). Dlatego przed zakupem modelu z takim wyposażeniem najlepiej potrzymać urządzenie w dłoni i upewnić się, że jest ono wystarczająco wygodne.

— Gorilla Glass. Specjalne wytrzymałe szkło, stosowane jako pokrycie ochronne wyświetlacza. Charakteryzuje się wysoką wytrzymałością i odpornością na zarysowania, pod względem tych wskaźników wielokrotnie przewyższa zwykłe szkło. Jest szeroko stosowane w smartfonach, w których duże rozmiary ekranu stawiają zwiększone wymagania niezawodności pokrycia. Różne wersje tego szkła można spotkać we współczesnych telefonach, oto cechy różnych wariantów:

• Gorilla Glass v3. Najstarsza z aktualnych wersji - wydana w roku 2013; obecnie występuje głównie w stosunkowo niedrogich lub przestarzałych urządzeniach. Niemniej jednak pokrycie to ma niewątpliwe zalety: jest to pierwsza generacja Gorilla Glass, w której twórcy położyli zauważalny nacisk na odporność na zarysowania od kluczy, monet i innych przedmiotów, z którymi telefon może „zderzyć się” w kieszeni lub torbie. Pod tym względem wersja 3 pozostawała bezkonkurencyjna aż do wydania Gorilla Glass Victus w 2020 roku.
• Gorilla Glass v4. Wersja wydana w 2014 roku. Kluczową cechą przy opracowywaniu tego pokrycia stał się nacisk na odporność na uderzenia (podczas gdy poprzednie generacje skupiały się głównie na odporności na zarysowania). W efekcie szkło jest dwukrotnie mocniejsze niż w wersji 3, a jego grubość wynosi zaledwie 0,4 mm. Natomiast odporność na zarysowania, w porównaniu do swojego poprzednika, nieznacznie spadła.
• Gorilla Glass v5. Udoskonalenie "goryla", wprowadzone w 2016 roku w celu dalszego zwiększenia odporności na uderzenia. Według twórców, szkło wersji v5 okazało się 1,8 razy mocniejsze od poprzednika, pozostało nienaruszone w 80% upadków z wysokości 1,6 m „twarzą w dół” na chropowatą powierzchnię (i gwarantowana odporność na uderzenia 1,2 m). Odporność na zarysowania również nieco się poprawiła, lecz ten materiał w dalszym ciągu nie spełnia wymagań v3.
• Gorilla Glass v6. Wersja wprowadzona w 2018 roku. W przypadku tego pokrycia deklaruje się 2-krotny wzrost wytrzymałości w porównaniu z poprzednikami, a także odporność na wielokrotne upadki na twardą powierzchnię (w testach szkło v6 z powodzeniem wytrzymało 15 upadków z wysokości 1 m). Maksymalna wysokość upadku (pojedynczego) z gwarantowanym zachowaniem stanu jest deklarowana na poziomie 1,6 m. Nie mniej jednak odporność na zarysowania nie została ulepszona.
• Gorilla Glass 7. Oryginalna nazwa Gorilla Glass Victus - patrz poniżej.
• Gorilla Glass Victus. Następca Gorilla Glass 6, wydany latem 2020 roku. W tym wydaniu twórcy zwrócili uwagę nie tylko na zwiększenie ogólnej wytrzymałości, lecz także na poprawę odporności na zarysowania. Pod względem tego ostatniego wskaźnika Victus przewyższa nawet wersję v3, nie wspominając o bardziej wrażliwych materiałach (a w porównaniu z v6 zadeklarowano dwukrotne zwiększenie odporności na zarysowania). Jeśli chodzi o wytrzymałość, pozwala wytrzymać pojedyncze upadki z wysokości do 2 m, a także do 20 kolejnych upadków z wysokości 1 m.

Do ochrony ekranów nowoczesnych smartfonów z reguły stosuje się specjalne, bardzo wytrzymałe szkło. Powłoka ta może być kilkakrotnie mocniejsza niż zwykłe szkło i jest wysoce odporna na zarysowania i uderzenia.

Z nielicznymi wyjątkami w segmencie urządzeń mobilnych dominują produkty Corning – osławione szkła Gorilla Glass. Można spotkać kilka generacji tego szkła, oto ich główne cechy:

— Szkło Gorilla 3 (2013). Pomimo swojego „czcigodnego wieku” jest bardzo odporne na zarysowania – wskaźnik ten został przekroczony dopiero 7 lat później w wersji Victus.

— Szkło Gorilla 4 (2014). W porównaniu do poprzedniej wersji posiada dwukrotnie większą odporność na uderzenia w połączeniu z mniejszą grubością (0,4 mm). Jednak odporność na zarysowania nieco spadła.

— Szkło Gorilla 5 (2016). Udoskonalenia w tej wersji obejmują dalsze zwiększenie wytrzymałości — jest ona 1,8 razy większa od poprzedniczki i wytrzymuje upadki z wysokości 1,2 m (a także do 80% upadków z wysokości 1,6 m, co w przybliżeniu równa do poziomu ludzkiego ucha).

— Szkło Gorilla v6 (2018). Kolejna wersja z naciskiem na zwiększenie odporności na uderzenia. Dwukrotnie mocniejsza niż wersja 5, gwarantuje odporność na pojedyncze upadki z wysokości 1,6 m i wielokrotne upadki (do 15 razy z rzędu) z wysokości 1 m.

— Szkło Gorilla v7 (2020). Siódma wersja szkła ochronnego firmy Corning nosi nazwę Gorilla Glass Victus i zadebiutował...a w 2020 roku. Więcej szczegółów znajdziesz poniżej.

— Szkło Gorilla Victus (2020). To pierwsza po v3 wersja Gorilla Glass, w której twórcy poświęcili tyle samo uwagi odporności na zarysowania, co ochronie przed wstrząsami. Pod tym parametrem Victus przewyższa nawet starą, dobrą wersję v3 – przypomnijmy, że to ona od 2013 roku górowała nad szkłami „goryla” pod względem odporności na zarysowania. Jeśli chodzi o porównanie z poprzednią wersją v6, tutaj wzrost odporności na zarysowania nastąpił około 2-krotnie. Z kolei odporność na wstrząsy deklarowana jest na poziomie 2 m przy upadku pojedynczym i 1 m przy upadku wielokrotnym (do 20 razy z rzędu).

— Szkło Gorilla Victus+ (2022). Ulepszona modyfikacja szkła ochronnego Gorilla Glass Victus, zbliżona do ceramiki pod względem odporności na zarysowania. Zatem, zgodnie z mineralną skalą twardości Mohsa, szkło zaczyna zarysowywać się od 7/10, podczas gdy oryginalna wersja Victus zarysowuje się od 6/10.

— Szkło Gorilla Victus 2 (2022). Główny nacisk w drugiej edycji Gorilla Glass Victus położono na zapewnienie maksymalnej ochrony w przypadku upadku smartfona na betonową powierzchnię. Szkło wytrzymuje upadek na betonową podłogę z wysokości 1 m. Również dla tej generacji deklarowana jest odporność na wstrząsy w przypadku pojedynczego upadku z wysokości 2 metrów oraz wielokrotnych upadków na twarde powierzchnie z wysokości 1 m (do 20 razy). Przy opracowywaniu szkła ochronnego Gorilla Glass Victus 2 wzięto pod uwagę przyrost wagi i wzrost wymiarów nowoczesnych smartfonów.

— Gorilla Glass Armor (2024). Bardzo wytrzymałe szkło hartowane firmy Corning o zwiększonej odporności na zarysowania. Szkło hartowane Gorilla Glass Armor redukuje odblaski ekranu smartfona o około 75%, poprawiając tym samym jakość obrazu. Jedna czwarta składników "receptury" szkła hartowanego to materiały pochodzące z recyklingu, co przyczynia się do dbania o środowisko.

Maksymalna jasność w nitach, zapewniana przez ekran smartfona.

Im jaśniejszy wyświetlacz, tym bardziej czytelny obraz pozostaje na nim w intensywnym świetle wewnętrznym (na przykład na dworze w pogodny, słoneczny dzień). Ponadto wysoka jasność jest ważna dla prawidłowego wyświetlania treści HDR. Jednakże duży zapas pod względem tego wskaźnika wpływa na koszt i zużycie energii ekranu. Producenci mogą podawać standardowe, maksymalne i szczytowe wartości jasności. Jednocześnie nie można umieścić znaku równości między maksymalną a szczytową jasnością. Pierwsza wskazuje na zdolność ekranu do zapewnienia określonej jasności na całej swojej powierzchni, a szczytowa – na ograniczonej powierzchni i przez krótki czas (dotyczy głównie treści HDR).

Stosunek powierzchni ekranu do całkowitej powierzchni przedniego panelu telefonu. Mówiąc najprościej, ta charakterystyka opisuje, jak dużą część panelu przedniego zajmuje ekran; pozostałość przypada na ramkę.

Wskaźnik ten jest podawany wyłącznie dla smartfonów z ekranami dotykowymi - to właśnie dla nich jest on najbardziej odpowiedni. Im większy procent obudowy zajmuje ekran - im cieńsza ramka, tym ładniejszy wygląda smartfon i tym wygodniej jest pracować z nim jedną ręką. Jeśli chodzi o konkretne liczby, średnie wartości wynoszą 80 – 85%, powyższe wartości świadczą o cienkiej ramce natomiast wartość ponad 90 % – o "bezramkowej" konstrukcji.

Należy zauważyć, że parametr ten nie ma nic wspólnego z proporcjami ekranu. Współczynnik proporcji opisuje tylko sam wyświetlacz - a mianowicie jego proporcje, stosunek między większym a mniejszym bokiem prostokąta.

Procent pokrycia ekranem smartfona gamy kolorów DCI-P3.

Przestrzeń ta charakteryzuje się szerszą gamą barw niż standardowy trójkąt sRGB. Ogólnie przestrzeń kolorów DCI-P3 odpowiada modelowi Adobe RGB, jednak z przesunięciem ku czerwieni. W praktyce wysoki współczynnik pokrycia oznacza wysoką jakość odwzorowania kolorów ekranu i pozwala na bardziej subtelną obróbkę obrazu przechwyconego z aparatu urządzenia mobilnego.

Przez termin „system operacyjny” w danym przypadku rozumie się wszystkie rodzaje oprogramowania układowego - zarówno pełnowartościowe systemy operacyjne pokroju iOS i Android, używane w smartfonach, jak i nakładki programowe zwykłych telefonów (innych niż smartfony). Główna różnica między tymi dwiema kategoriami polega na tym, że pełnowartościowy system operacyjny początkowo posiada bardziej rozbudowaną funkcjonalność, a także umożliwia instalowanie i odinstalowywanie różnych aplikacji - od gier i klientów sieci społecznościowych po specjalistyczne narzędzia, takie jak edytory zdjęć i wideo.

Wśród współczesnych smartfonów najbardziej rozpowszechnione są dwa systemy operacyjne - Android i iOS. Oto bardziej szczegółowy opis każdego z nich:

— Android. Bezpłatny system operacyjny typu open source od Google. Używany przez prawie wszystkich współczesnych producentów z wyjątkiem Apple; jest prezentowany na rynku w wielu wersjach - w szczególności 10 Q, 10 Go Edition, 11 R, 11 Go Edition, Android 12, Android 12 Go Edition, Android 13, Android 13 Go Edition, Android 14, Android 14 Go Edition..., Android 15. Warto wziąć pod uwagę, że w momencie premiery na urządzeniu może być zainstalowana jedna wersja systemu operacyjnego, natomiast w momencie sprzedaży może ona być już zaktualizowana do nowszej wersji. Funkcjonalnie ten system operacyjny wyróżnia się przede wszystkim pełnowartościową wielozadaniowością i obszernym zestawem dostępnych aplikacji - pod tym względem przewyższa iOS; z drugiej strony, ogólnie rzecz biorąc, jakość aplikacji na Androidzie jest nieco niższa ze względu na ich niskie wymagania. System Android jest ściśle zintegrowany z usługami Google - sklepem aplikacji i treści Google Play, pocztą Gmail, przechowywaniem w chmurze Dysk Google itp.; jednakże istnieją wyjątki od tej reguły. Zwróć uwagę, że najnowsze wersje tego systemu operacyjnego można spotkać na rynku zarówno w oryginalnej postaci, jak i w jednej z dwóch specyficznych edycji:

• - Go Edition. Modyfikacja Androida przeznaczona do niedrogich smartfonów ze „słabym” wypełnieniem. Zarówno sam system operacyjny, jak i standardowe aplikacje (Assistant, Gmail itp.) w tej edycji zostały przeprojektowane w taki sposób, aby zapewnić niezawodne działanie nawet przy niewielkiej mocy obliczeniowej. Ponadto programiści starali się w jak największym stopniu zachować funkcjonalność pełnowartościowego Androida - niemniej jednak niektóre specyficzne funkcje w Go Edition okazały się być niedostępne (na przykład standardowe mapy nie obsługują nawigacji zakręt po zakręcie).
• - HMS. Edycja Androida, używana w smartfonach Huawei. Ze względu na sankcje USA wobec Chin firma ta nie może w pełni współpracować z Google - w szczególności korzystać z usług Google (Google Mobile Services - GMS) w swoich smartfonach z systemem Android. Jako zamianę Google wprowadzono HMS - Huawei Mobile Services. Usługi te obejmują identyfikator użytkownika Huawei, AppGallery, markowe odpowiedniki podstawowych usług Google (asystent, przeglądarka, magazyn danych w chmurze, muzyka/wideo itp.) oraz narzędzia programistyczne dla deweloperów.

Jeśli chodzi o poszczególne wersje Androida, oto główne cechy które są istotne w naszych czasach:

• - Android 10. Wersja wydana we wrześniu 2019 roku. W tej wersji wprowadzono rozbudowany zestaw gestów pełnoekranowych (z możliwością optymalizacji w poszczególnych aplikacjach - w szczególności wyłączanie gestów na niektórych obszarach ekranu w celu uniknięcia konfliktów), tryb „ciemnego” ekranu na poziomie systemu, szereg ważnych aktualizacji bezpieczeństwa (w tym odrębny standard szyfrowania dla słabych urządzeń, które nie obsługują formatu AES na poziomie sprzętowym), pełne wsparcie łączności 5G oraz ulepszone możliwości pracy z rozszerzoną rzeczywistością. Ponadto wdrożono szereg rozwiązań optymalizujących wydajność składanych smartfonów z elastycznymi ekranami.
• - Android 11. Kolejna duża aktualizacja, wydana jesienią 2020 roku. Główne zmiany dotyczyły wiadomości i powiadomień. Tak więc, w powiadomieniach utworzono osobną sekcję „Rozmowy” dla wiadomości, a także pojawiła się możliwość wyświetlania różnych konserwacji w postaci „bąbelka” nad dowolną uruchomioną aplikacją (funkcja Bubbles). Rozszerzono funkcjonalność trybu „Nie przeszkadzać” - teraz można do niego dodać wyjątki dla poszczególnych konserwacji. Inne ważne nowości obejmują systemowe narzędzie do nagrywania wideo z ekranu, ujednolicone centrum sterowania komponentami inteligentnego domu, szybkie przełączanie między urządzeniami odtwarzającymi (głośnik telefonu, słuchawki bezprzewodowe, Smart TV itp.), wbudowana obsługa Android Auto, a także rozszerzone możliwości kontrolowania dostępu poszczególnych aplikacji do określonych danych.
• - Android 12. Popularny system operacyjny, wydany w 2021 roku. W 12. wersji drastycznym zmianom uległo wzornictwo. Nowo powstała koncepcja Material You opiera się na powściągliwych paletach kolorystycznych i minimalistycznych obiektach 2D z zaawansowaną animacją. Motyw systemowy dostosowuje się teraz do palety kolorystycznej tapety na pulpicie (funkcja Monet), a zamiast okrągłych ikon ustawień w panelu powiadomień zastosowano prostokątne płytki z zaokrąglonymi krawędziami. Projektanci przeprojektowali również system animacji przy przeglądaniu pulpitów, podłączaniu ładowarki itp. W smartfonach z systemem Android 12 zamiast dokładnej geolokalizacji można wybierać przybliżone informacje o lokalizacji, a na panelu powiadomień pojawiały się ikony, sygnalizujące włączenie aparatu lub mikrofonu przy korzystaniu z niektórych aplikacji. Opcja Privacy Dashboard pokazuje informacje o tym, które aplikacje mają dostęp do aparatu i mikrofonu. Chip NFC na wyposażeniu urządzeń mobilnych może odtąd pełnić funkcję wirtualnego kluczyka do samochodu (Car Key). Kolejną ulepszeniem w systemie jest opcja wywołania Asystenta Google przez długie naciśnięcie przycisku zasilania smartfona.
• - Android 13. Popularny system operacyjny dla urządzeń mobilnych, 13. wersja którego została wydana w 2022 roku. Android 13 nie zaznał poważnych zmian, jednakże w systemie zaimplementowano szereg przydatnych funkcji i usprawnień. W szczególności interfejs Material You może wybierać podstawowe kolory z zainstalowanych tapet i stosować je do wyświetlania ikonek w całym systemie. Prywatność danych użytkowników weszła na nowy poziom — w Androidzie 13 możesz konfigurować poszczególne uprawnienia i wybierać obrazy z Galerii, do których aplikacja ma dostęp. Dla każdej aplikacji użytkownik może wybrać standardowy język interfejsu. System stał się także bardziej energooszczędny, udoskonalono schowek danych i skaner kodów kreskowych.
• - Android 13 Go. "Odchudzona" wersja systemu operacyjnego Android 13, dedykowana do instalacji na smartfonach o małej mocy. Charakterystyczną cechą systemu operacyjnego jest obecność specjalnego algorytmu, który optymalizuje moc obliczeniową smartfona. Ponadto w systemie brakuje niektórych funkcji wymagających wydajnych podzespołów. W Android 13 Go zaprezentowano koncepcję interfejsu Material You, która pozwala dostosować kolorystykę menu do zainstalowanej tapety. Z pełnowartościowego systemu Android 13 wersja Go zapożyczyła funkcję nadawania aplikacjom uprawnień do wysyłania powiadomień oraz możliwość zmiany języka dla określonych aplikacji.
• - Android 14. System operacyjny dla urządzeń mobilnych, wydany w 2023 roku. W 14. wersji systemu operacyjnego Android wprowadzono niewiele zmian, a główny nacisk położono na elastyczną personalizację interfejsu. Wśród nowości należy wymienić funkcję wyświetlania powiadomień za pomocą lampy błyskowej lub wyświetlacza: dla każdej aplikacji można teraz ustawić schemat mrugania latarką, a w przypadku ekranu wybrać paletę kolorów powiadomień. Również w systemie operacyjnym zaimplementowano przydatną możliwość regulacji przechwytywania zrzutów ekranu, dodano widget wyświetlający stan naładowania baterii i wykaz aktywnych połączeń oraz wprowadzono opcję klonowania aplikacji. Czcionki systemowe w systemie operacyjnym można powiększyć aż do 200% standardowego rozmiaru, natomiast skalowanie realizowane jest nieliniowo – przede wszystkim wykorzystywane jest do małych tekstów. Poprawiono między innymi efektywność energetyczną systemu oraz wprowadzono kosmetyczne zmiany w interfejsie typu bardziej zaokrąglonych elementów.

— iOS. Własny system operacyjny firmy Apple, stosowany tylko w gadżetach tego producenta. Główne zalety iOS nad Androidem to przede wszystkim staranna optymalizacja pod kątem konkretnych urządzeń (co pozwala na uzyskanie dobrej wydajności przy stosunkowo niewielkiej ilości pamięci RAM), ogólna wygoda i bezpieczeństwo użytkowania oraz wysoka jakość aplikacji. Ponadto aktualizacje iOS są wydawane regularnie i dostępne dla wszystkich urządzeń (z wyjątkiem przestarzałych, które już nie radzą sobie z nowszymi wersjami systemu). Z drugiej strony system ten nie obsługuje wielozadaniowości i jest maksymalnie zamknięty dla użytkownika: w szczególności aplikacje można instalować tylko ze sklepu firmowego, nie ma dostępu do systemu plików, karty pamięci w zasadzie nie są obsługiwane.

— Harmony OS. Uniwersalny system operacyjny firmy Huawei, znany również jako Hongmeng. Zapewnia pracę szerokiej gamy urządzeń: sprzętu z ekosystemu „inteligentnego” domu, inteligentnych zegarków, smartfonów oraz tabletów. Harmony OS to swego rodzaju dodatek na Androida bez usług Google. Sklep z aplikacjami dla urządzeń Harmony OS nazywa się AppGallery.

— Flyme OS. Zmodyfikowana wersja systemu operacyjnego Android używana w smartfonach Meizu. Za stabilność systemu operacyjnego odpowiada silnik OneMind. W Flyme OS nie ma menu aplikacji — wszystkie ikony są rozrzucone po pulpitach. Cechy wyróżniające powłokę to zaawansowane narzędzia do pracy z plikami, asystent głosowy Aicy, elastyczna regulacja sygnału wibracyjnego mEngine, opcje kontroli rodzicielskiej Family Guardian, ustrukturyzowana galeria z wygodnym edytorem wizualnym.

— Prawnie zastrzeżony. Termin ten najczęściej oznacza bazowe oprogramowanie układowe, instalowane w zwykłym telefonie (nie smartfonie), z reguły - przyciskowym. Takie oprogramowanie ma skromniejszy zestaw wstępnie zainstalowanych aplikacji niż pełnowartościowy system operacyjny; w najlepszym przypadku zestaw ten można rozszerzyć o uniwersalne aplikacje mobilne oparte na Javie, a często dodatkowe aplikacje nie są w ogóle obsługiwane. Nie można tego jednak nazwać wadą, biorąc pod uwagę specyfikę stosowania tradycyjnych telefonów.

Należy nadmienić, że w sprzedaży można spotkać urządzenia z innymi systemami operacyjnymi, oprócz tych opisanych powyżej. W większości są to przestarzałe modele lub urządzenia z rzadkimi i nietypowymi rodzajami oprogramowania układowego.

Obecnie największą popularnością cieszą się układy Qualcomm i MediaTek, procesory z Unisoc są nieco mniej popularne. W przypadku Qualcomm można wyróżnić kilka procesorów z każdej serii, a mianowicie Snapdragon 778G, Snapdragon 7 Gen 1, Snapdragon 7+ Gen 2, Snapdragon 7s Gen 2, Snapdragon 7 Gen 3, Snapdragon 7+ Gen 3, Snapdragon 865, Snapdragon 870, Snapdragon 888, Snapdragon 8 Gen 1, Snapdragon 8+ Gen 1, Snapdragon 8 Gen 2, Snapdragon 8 Gen 3, Snapdragon 8s Gen 3. U Mediatek zaś jest to budżetowa seria MediaTek Helio P i linię zaawansowanych chipsetów MediaTek Dimensity (Dimensity 1000, Dimensity 8000, Dimensity 9000) .

Znając nazwę modelu procesora (CPU) zainstalowanego w smartfonie, możesz znaleźć szczegółowe dane dotyczące konkretn...ego procesora i ocenić jego poziom oraz ogólne możliwości. Jest to szczególnie aktualne w świetle faktu, że możliwości te zależą nie tylko od liczby rdzeni i szybkości zegara, lecz także od specyfiki konstrukcji.

Częstotliwość taktowania procesora, w który wyposażone jest urządzenie. W przypadku procesorów wielordzeniowych, które są powszechnie stosowane w nowoczesnych smartfonach, przyjmuje się częstotliwość każdego pojedynczego rdzenia; a jeśli procesor ma rdzenia o różnych częstotliwościach (patrz „Liczba rdzeni”) - z reguły podawana jest wartość maksymalna.

Ogólnie rzecz biorąc, wydajne smartfony charakteryzują się wysokimi częstotliwościami procesora. Należy jednak pamiętać, że parametr ten sam w sobie nie jest bezpośrednio związany z możliwościami procesora: na rzeczywistą moc chipa wpływa wiele innych jego funkcji, a często rozwiązanie budżetowe z dużą częstotliwością taktowania okazuje się mniej produktywne niż droższy i jednocześnie wydawałoby się wolniejszy procesor. Ponadto ogólna wydajność systemu zależy bezpośrednio od całego zestawu innych czynników - przede wszystkim od ilości pamięci RAM. Dlatego przy ocenie smartfona należy kierować się nie tyle częstotliwością procesora, ile ogólną charakterystyką systemu i wskaźnikami wizualnymi, takimi jak wyniki testów (patrz poniżej).

Kompleksowa ocena procesorów (niezależnie od producenta chipsetu) dla smartfonów z systemem Android. Opiera się na zestawie wskaźników maksymalnej wydajności samego procesora, magistrali pamięci, rdzenia graficznego itp. Oceny procesorów mogą być przydatne, aby umożliwić porównanie i łatwy wybór podobnych modeli.