Porównanie Blackmagic Pocket Cinema Camera 6K Pro vs Canon EOS C100 Mark II

Całkowita liczba pojedynczych punktów światłoczułych (pikseli) przewidzianych w konstrukcji matrycy (1 megapiksel odpowiada milionowi pikseli). Parametr ten uwzględnia zarówno te punkty, w które pada światło, jak i punkty usługowe, które nie są bezpośrednio zaangażowane w budowę obrazu. Dlatego we współczesnych kamerach wideo jest bardziej prawdopodobnym odniesieniem niż praktycznie znaczącym; rzeczywista jakość obrazu zależy przede wszystkim od liczby efektywnych megapikseli (patrz niżej).

Liczba punktów światłoczułych (pikseli) bezpośrednio zaangażowanych w budowę obrazu. Są to punkty, na które trafia „obraz” rzutowany przez obiektyw na matrycę. Oprócz nich są też piksele służbowe, które nie świecą się przy pracy kamery – dostarczają informacji pomocniczych, niezbędnych do przetworzenia uzyskanego obrazu. Ponadto przy obliczaniu efektywnych megapikseli zwykle nie bierze się pod uwagę rezerwy wymaganej do elektronicznej stabilizacji (patrz „Stabilizacja obrazu”).

Wartość liczby efektywnych pikseli dla różnych trybów pracy kamery będzie również różna. Tak więc przy nagrywaniu wideo wiele kamer używa kilku pikseli do zbudowania jednego punktu na obrazie; wynika to z faktu, że rozdzielczości matryc znacznie przekraczają te wymagane do nagrywania wideo (przykładowo standard Full HD odpowiada technicznie zaledwie 2,07 megapiksela). W rezultacie jakość obrazu zależy bardziej od rozmiaru matrycy (patrz wyżej) niż od rozdzielczości. A wśród sensorów tej samej wielkości wysoka rozdzielczość pozwala uzyskać lepsze odwzorowanie kolorów i większą wyrazistość (jednak nie zawsze - wiele zależy też od cech przetwarzania obrazu). Jeśli chodzi o fotografię, to większa liczba megapikseli oznacza wyższą rozdzielczość uzyskiwanego obrazu, lecz jakość takiego obrazu może być stosunkowo niska ze względu na zwiększony poziom szumów oraz niską czułość każdego pojedynczego piksela.

Metoda stabilizacji obrazu przewidziana w konstrukcji kamery wideo. Sama funkcja stabilizacji ma za zadanie kompensować niewielkie drgania aparatu, aby nie były zauważalne na obrazie. Jest to szczególnie prawdziwe podczas fotografowania z ręki i tak naprawdę większość nowoczesnych modeli jest przeznaczona właśnie do takiego zastosowania. Przy okazji pracy rozróżnia się następujące opcje:

- Optyczne. Za działanie takich systemów stabilizacji odpowiada specjalny mechanizm z systemem żyroskopów i ruchomych soczewek, montowanych bezpośrednio w obiektywie. To on wprowadza korekcję na wszelkie wstrząsy, wibracje itp., a obraz trafia do matrycy już ustabilizowany. Systemy optyczne są uważane za najbardziej zaawansowane i wydajne, ponieważ ich praca pozwala wykorzystać całą powierzchnię sensora, w pełni wykorzystać jego możliwości i zapewnić dobrą jakość obrazu. Wśród niedociągnięć warto zwrócić uwagę na wzrost kosztów i wagi kamer, a także niewielki spadek niezawodności optyki. Jednocześnie punkty te najczęściej nie są krytyczne, a stabilizatory tego typu można stosować nawet w prostych i niedrogich modelach.

- Elektroniczne. Stabilizacja elektroniczna realizowana jest dzięki temu, że nie cały obszar matrycy jest zaangażowany w tworzenie obrazu dla ramki na wyjściu, ale tylko część. Mówiąc najprościej, elektronika aparatu „uwzględnia” pewien obszar czujnika i przenosi z niego obraz do ramki; a przy małych przemieszczeniach ten „obs...zar uwagi” również się przesuwa, dzięki czemu widzialny obraz pozostaje nieruchomy. Zaletami systemów elektronicznych są prostota konstrukcji, lekkość, zwartość i wysoka niezawodność; można ich używać nawet z najprostszymi obiektywami używanymi w aparatach kieszonkowych (patrz Rodzaje). Ich główną wadą jest konieczność zarezerwowania części matrycy, co zmniejsza wielkość i rozdzielczość faktycznie zajętego obszaru i negatywnie wpływa na jakość obrazu.

- Optyczne/elektroniczne. W takich układach wykorzystywane są obie opisane powyżej metody – zarówno mechanizm w obiektywie, jak i rezerwa na matrycy. Zapewnia to niezwykle wysoką skuteczność kompensacji oscylacji - obraz pozostaje stabilny nawet w warunkach, w których każda metoda byłaby bezużyteczna. Z drugiej strony wady obu opcji również pozostają istotne, a koszt aparatów z tą funkcją jest dość wysoki.

Maksymalna rozdzielczość wideo, jaką może zapewnić kamera. Rozdzielczość to rozmiar obrazu w punktach (pikselach); zwykle jest zaznaczany dwiema cyframi, które odpowiadają liczbie pikseli w poziomie i w pionie.

Im więcej pikseli na obrazie - tym jest on wyraźniejszy, tym lepiej widać na nim drobne szczegóły, jednak rozmiar plików wideo odpowiednio zwiększa się. Ponadto należy pamiętać, że aby w pełni obejrzeć nagrany materiał, potrzebny będzie ekran o odpowiedniej rozdzielczości - w przeciwnym razie wszystkie zalety obrazu zostaną zanegowane. Ponadto ten parametr również znacząco wpływa na cenę urządzenia.

Najmniejsza maksymalna rozdzielczość spotykana we współczesnych kamerach wideo to około 720x480; jakość takiego „obrazu” można porównać z konwencjonalną analogową transmisją telewizyjną. Rozdzielczość 1280x720 odpowiada standardowi HD, spotyka się ją wśród niedrogich telewizorów i monitorów, a 1920x1080 (Full HD) to najpopularniejszy wariant wśród średniej i najwyższej klasy sprzętu wideo. Maksymalna rozdzielczość stosowana we współczesnej elektronice użytkowej (w tym w kamerach) to 4K, 4096x2160; jest to charakterystyczne dla najbardziej zaawansowanych urządzeń.

Zdecydowana większość kamer jest w stanie pracować nie tylko z maksymalną rozdzielczością, ale także z kilkoma „skromniejszymi” wariantami - dla tych przypadków, w których mały rozmiary plików są ważniejsze niż wyso...ka ostrość.

Najwyższa liczba klatek na sekundę zapewniana przez kamerę przy nagrywaniu wideo. Minimalna liczba kadrów do komfortowego oglądania to klasyczne 24 kl./s, stosowane w produkcji filmowej. Jednocześnie większość współczesnych kamer wideo jest w stanie zapewnić do 50 - 60 kl./s, a do efektu zwolnionego tempa może być używana jeszcze wyższa liczba klatek.

W praktyce wskaźnik ten jest ważny przede wszystkim przy nagrywaniu dynamicznych scen. Im wyższa liczba klatek na sekundę, tym płynniejszy będzie szybki ruch w kadrze, mniej szarpnięć i tym przyjemniejsze będzie ogólne wrażenie obrazu. Odwrotną stroną tego jest wzrost pojemności zapisywanych plików (przy ceteris paribus). Dlatego liczba klatek na sekundę może być regulowana, aby operator mógł wybrać najlepszy wariant dla konkretnej sytuacji.

Formaty plików wideo, których kamera może używać do przechowywania nagranego materiału. Jeśli chcesz oglądać te materiały za pomocą oddzielnego odtwarzacza (odtwarzacza, odtwarzacza multimedialnego itp.), upewnij się, że ten odtwarzacz obsługuje odpowiednie formaty, w przeciwnym razie może być konieczna konwersja.

Szybkość transmisji bitów zapewniana przez kamerę podczas nagrywania wideo. Parametr ten jest również nazywany bitrate (tj. liczbą bitów na jednostkę czasu). W przypadku dowolnego formatu pliku używanego do nagrywania ogólna zasada jest taka, że im wyższa szybkość transmisji, tym lepsza jakość obrazu (szczególnie w przypadku formatów wykorzystujących kompresję stratną). Z drugiej strony, wysoka prędkość stawia odpowiednie wymagania co do możliwości używanych kart pamięci - więcej szczegółów patrz "Obsługa kart pamięci"; i odpowiednio zwiększa rozmiar pliku. Dlatego wiele nowoczesnych kamer wideo może pracować z różnymi szybkościami transmisji; pozwala to wybrać najlepszą opcję w zależności od tego, co w danej chwili jest dla Ciebie ważniejsze - maksymalna jakość lub możliwość pracy ze wolną kartą.

Jednocześnie zauważamy, że z punktu widzenia jakości parametr ten ma znaczenie głównie w przypadku profesjonalnego filmowania. Jeśli potrzebujesz aparatu do celów amatorskich, nie musisz gonić za maksymalną przepływnością: w końcu takie modele (i karty pamięci do nich) kosztują odpowiednio.

Najniższe oświetlenie fotografowanej sceny, przy którym kamera jest w stanie dostarczyć obraz normalnej jakości. Należy pamiętać, że w urządzeniach z funkcją nagrywania nocnego (patrz niżej) parametr ten można wyjaśniać na różne sposoby. W niektórych modelach zakłada się minimalne oświetlenie, w którym aparat może nagrywać bez oświetlenia, a jednocześnie zachować odwzorowanie kolorów (jak w normalnym fotografowaniu w dzień); w innych – „absolutne” minimum światła, poniżej którego nie da się korzystać nawet z trybu nocnego. Ten punkt należy wyjaśnić zgodnie z oficjalnymi dokumentami producenta.

W każdym razie im niższy wskaźnik ten, tym mniej światła potrzebuje kamera do pracy i tym lepiej radzi sobie z filmowaniem o zmierzchu lub nawet w nocy. Dzięki zastosowaniu specjalnych technologii niektóre modele mogą pracować nawet w całkowitej ciemności przy oświetleniu 0 luksów; wynika to z faktu, że nowoczesne matryce są w stanie odbierać promieniowanie podczerwone niewidoczne dla oka. Jednak przez większość czasu fotografowanie nadal wymaga pewnej ilości światła - co najmniej dziesiątych części luksusu. Dla porównania, oświetlenie o wartości 0,1 luksa jest z grubsza równoważne księżycowej nocy w fazie półksiężyca, a 1 luks jest porównywalne z jasnym księżycem w pełni na południowych szerokościach geograficznych.

Zakres czasów otwarcia migawki, w których aparat może działać podczas fotografowania.

Początkowo czas otwarcia migawki to czas, w którym światło wpływa na materiał światłoczuły (film) podczas robienia pojedynczej klatki. W przypadku matryc cyfrowych jest to okres czasu, w którym obraz jest odczytywany z matrycy w celu zbudowania osobnej klatki. Podczas nagrywania wideo interwał ten nie może być większy niż 1 / n, gdzie n to liczba klatek na sekundę (patrz wyżej), ale może być mniejsza - na przykład, fotografowanie z liczbą klatek na sekundę 30 kl./s i szybkością migawki każdej klatki 1/60 s. Nie ma takich ograniczeń dla trybu fotografowania.

Długie ekspozycje są dobre, ponieważ pozwalają na odbiór większej ilości światła do matrycy – odpowiednio obraz jest jaśniejszy, co jest szczególnie ważne przy słabym oświetleniu. Jednocześnie zwiększają prawdopodobieństwo uzyskania rozmytego obrazu – ze względu na szybki ruch obiektów w kadrze, drżenie rąk operatora i inne przypadkowe ruchy kamery, których nawet system stabilizacji nie jest w stanie zrekompensować. Efekt ten może być przydatny do artystycznego rozmycia ruchu (motion blur), zwłaszcza podczas filmowania, ale w trybie fotograficznym najczęściej jest niepożądany. Krótkie czasy otwarcia migawki pozwalają uzyskać wyraźne kadry, ale przy mniejszej ilości światła, a w przypadku wideo nawet z efektem ostrych, szarpanych ruchów.

W związku z tym różne opcje ekspozycji będą optymalne dla każdej sytuacji..., a im szerszy ich zakres, tym więcej możliwości aparat ma do dostosowania do określonych warunków.