Porównanie WetAir WFH-28 vs ViLgrand VFC157

Rodzaj elementu grzejnego znajdującego się w urządzeniu.

— Klasyczny. Klasyczny element grzejny w postaci rurki, wewnątrz której znajduje się cewka grzewcza oraz wypełniacz z piasku, ceramiki, oleju lub innego materiału/cieczy przewodzącego ciepło. Takie elementy grzejne nie nagrzewają się tak szybko jak grzałki spiralne i są nieco droższe; z drugiej strony są bardziej ognioodporne, ponadto stosunkowo niska temperatura robocza zapobiega (przynajmniej częściowo) spalaniu kurzu i powstawaniu nieprzyjemnych zapachów.

— Grzałka spiralna. W tym przypadku chodzi o otwartą spiralę elektryczną. Zapewnia szybkie ogrzewanie ze względu na wysoką temperaturę pracy, ale jest najbardziej niebezpieczna ze wszystkich rodzajów elementów grzejnych, a kurz przedostający się do spirali powoduje nieprzyjemny zapach.

— Grzałka ceramiczna. Element grzejny wykonany z płyt ceramicznych. W tym przypadku chodzi o klasyczną grzałkę, która zapewnia ogrzewanie głównie dzięki konwekcji; modele z ogrzewaniem na podczerwień znajdują się w osobnej kategorii (patrz poniżej). Tak czy inaczej, główną zaletą grzałki ceramicznej nad klasycznymi elementami grzejnymi i grzałkami spiralnymi jest stosunkowo niska temperatura robocza, która nie tylko zapobiega spalaniu pyłu, ale także zmniejsza ryzyko poparzenia (a prawdopodobieństwo pożaru jest zmniejszone niemal do zera). Ponadto elementy ceramiczne są niezawodne i trwałe. Ich główną wadą jest wysoka cena.

— Grzałka ceramic...zna z promiennikiem podczerwieni. Grzałki ceramiczne (patrz wyżej), zdolne do ogrzewania nie tylko dzięki bezpośredniemu kontaktowi z powietrzem, ale także dzięki promieniowaniu podczerwonemu. Stosowane są głównie w grzejnikach konwektorowych, ale mogą być również instalowane w promiennikach podczerwieni. Przypomnijmy, że promieniowanie podczerwone ogrzewa nie powietrze, ale bezpośrednio przedmioty, na które jest skierowane, a ciepło z ogrzewania jest odczuwalne natychmiast, ale tylko tak długo, jak grzejnik jest włączony. Z kolei konwekcja pozwala ogrzać całą objętość powietrza w pomieszczeniu, ale może to zająć dość dużo czasu. Grzejnik kombinowany łączy zalety tych metod działania i wzajemnie kompensuje ich wady: może być wykorzystany do szybkiego ogrzewania poszczególnych części pomieszczenia i jednoczesnego ogrzewania powietrza wewnątrz. Może się to przydać np. jeśli trzeba ogrzać chłodny pokój i jednocześnie szybko się ogrzać. Główną wadą tego typu elementów jest wysoki koszt. Należy też mieć na uwadze, że w niektórych przypadkach bardziej odpowiedni będzie grzejnik specjalistyczny niż uniwersalny – np. na wolnym powietrzu bardziej uzasadnione jest zastosowanie klasycznych promienników podczerwieni, gdyż ciepło z konwektora w takich warunkach będzie „odlatywać w atmosferę”. Na podobnej zasadzie działa grzałka składająca się z klasycznego elementu grzejnego i promiennika podczerwieni. Więcej szczegółów na temat działania klasycznego elementu grzejnego, patrz powyżej.

— Wymiennik ciepła. Element grzejny występujący wyłącznie w grzejnikach gazowych (patrz „Źródło zasilania”). Wygląda jak długa zakrzywiona rura: wzdłuż niej produkty spalania gazu przemieszczają się z palnika do komina, schładzając się wzdłuż drogi i oddając ciepło, aby ogrzać pomieszczenie. W celu sprawniejszego przekazywania ciepła powierzchnię rury można uzupełnić o żebra, płyty i inne elementy zwiększające obszar kontaktu z powietrzem.

— Grzałka igłowa. Podstawą grzałki igłowej jest zestaw cienkich i długich metalowych występów, podobnych do igieł — stąd nazwa. Jedną z jej kluczowych zalet jest niemalże natychmiastowe nagrzewanie do temperatury roboczej. Z drugiej strony ta temperatura jest wyższa niż w przypadku klasycznych elementów grzejnych, co prowadzi do szybkiego wysychania powietrza i zwiększa prawdopodobieństwo nieprzyjemnych zapachów (pył lub inne zanieczyszczenia na igłach mogą się wypalić). Grzałki igłowe występują wyłącznie w grzejnikach konwektorowych (patrz „Rodzaj”).

Maksymalna moc grzejnika. Znaczenie tego parametru zależy od rodzaju urządzenia i zasilania (patrz wyżej). Dla większości typów grzejników mówimy o najwyższej mocy grzewczej, jednak dla termowentylatorów parametr ten obejmuje również moc silnika wentylatora, a możliwości grzania są nieco skromniejsze niż deklarowana moc maksymalna (choć nie dużo). W przypadku modeli elektrycznych maksymalna moc odpowiada również maksymalnemu poborowi mocy, który określa wymagania dotyczące podłączenia: na przykład w przypadku urządzeń o mocy 3,5 kW i więcej zwykłe gniazda nie są już odpowiednie, a niektóre wymagają już nie 230 V, ale 400 V.

Jednak kluczowym punktem, determinowanym mocą grzejnika, jest intensywność grzania i możliwość efektywnego ogrzania konkretnego pomieszczenia. Istnieją specjalne formuły doboru odpowiedniego modelu. Tak więc, jeśli mówimy o mieszkaniu miejskim lub małej powierzchni biurowej o wysokości sufitu około 2,5 m, możemy wyjść z tego, że wymagana jest moc grzewcza co najmniej 100 watów na 1 m2 powierzchni. W innych sytuacjach stosuje się bardziej złożone techniki z uwzględnieniem objętości pomieszczenia, stopnia izolacji termicznej, klimatu i ogrzewania przez słońce itp.; można je znaleźć w dedykowanych źródłach. Należy również pamiętać, że w przypadku promienników podczerwieni (patrz „Rodzaj”) stosowane są ich własne metody obliczeniowe — wynika to ze specyficznego formatu pracy.

Powierzchnia, którą urządzenie może skutecznie ogrzać. Parametr ten zależy bezpośrednio od maksymalnej mocy (patrz wyżej). Należy zauważyć, że rzeczywista wydajność grzejnika w większości przypadków zależy nie od powierzchni, ale od objętości pomieszczenia. W związku z tym powierzchnię ogrzewania można wskazywać tylko dla określonej wysokości sufitu. W większości przypadków producenci mają na myśli 2,5 m — to standardowa wysokość sufitu w mieszkaniach miejskich. Jeśli sufity są znacznie wyższe, powierzchnię ogrzewania należy ponownie obliczyć za pomocą specjalnych wzorów. Ogólnie warto kierować się tym, że 1 kW wystarczy na komfortowe ogrzewanie 10 m², jednak producenci mogą nieco przeszacowywać te powierzchnie ogrzewania.

Możliwość regulacji mocy, z jaką będzie odbywać się ogrzewanie. Tego parametru nie należy mylić z regulacją temperatury (termostatem), ponieważ kilka poziomów mocy wpływa przede wszystkim na szybkość nagrzewania, zużycie energii i żywotność urządzenia.

— Zabezpieczenie przed przegrzaniem. System automatycznego wyłączania grzejnika po osiągnięciu krytycznej temperatury elementu grzejnego (co może się zdarzyć np. w przypadku awarii silnika termowentylatora). Zapewnia bezpieczeństwo przeciwpożarowe urządzenia.

— Zabezpieczenie przed wilgocią. Obecność obudowy chronionej przed bryzgami wody (najczęściej uszczelnionej). Grzejniki te mogą być stosowane w pomieszczeniach o dużej wilgotności — takich jak łazienki — bez ryzyka zwarcia lub porażenia prądem. Jednak nawet w takich modelach przed użyciem konieczne jest wyjaśnienie konkretnego stopnia ochrony przed wilgocią i ograniczeń użytkowania; dane te można znaleźć w instrukcjach lub innych oficjalnych dokumentach producenta.

— Zabezpieczenie przed dziećmi. Funkcja blokady sterowania uniemożliwia ciekawskim dzieciom lub zwierzętom zmianę ustawień. Dotyczy zaawansowanych urządzeń o szerokich możliwościach sterowania.

— Automatyczne wyłączenie w przypadku przewrócenia. System, który wyłącza grzejnik, gdy on się przewróci, aby uniknąć pożaru lub uszkodzenia podłogi. Funkcja ta jest szczególnie przydatna, gdy w domu są małe dzieci.

— Czujnik ruchu. Obecność czujnika ruchu pozwala urządzeniu na kierowanie się obecnością ludzi i odpowiednie ogrzewanie pomieszczenia. Tak więc brak jakiegokolwiek ruchu w „polu widzenia” grzejnika wprowadza go w tryb uśpienia, a wykrycie ruchu (czy to psa, czy osoby) go reaktywuje.

— Czujnik otwarcia ok...na. Specjalny czujnik pozwala urządzeniu automatycznie rozpoznać, kiedy okno/lufcik jest otwarte w celu przewietrzenia. W trakcie wietrzenia pomieszczenia grzejnik albo całkowicie się wyłącza, albo przechodzi w najoszczędniejszy tryb pracy. Funkcja ta pozwala na oszczędzanie energii, ponieważ podczas procesu wietrzenia ciepło z pomieszczenia i tak będzie uciekać na ulicę. Zazwyczaj czas zatrzymania ogrzewania wynosi do 30 minut — w niektórych modelach dokładny czas wietrzenia może być regulowany przez użytkownika. Sam fakt wietrzenia jest najczęściej rejestrowany przez programator. W tym celu automatyka może wykorzystywać tradycyjne czujniki magnetyczne lub czujniki przeciągu (przepływu zimnego powietrza).