Porównanie Nitecore P23i vs Fenix C7

Ogólny rodzaj latarki.

Latarki ręczne ogólnego przeznaczenia dzielą się na pełnowymiarowe i kompaktowe. Jednak oprócz tego w sprzedaży można znaleźć wiele modeli o węższej specjalizacji i/lub specyficznych cechach konstrukcyjnych i montażowych: latarki czołowe; urządzenia turystyczne, w tym wolnostojące latarki na dynamo, latarki w kształcie litery L i modele do nurkowania; mocne lataki ręczne i ultrakompaktowe breloczki; pomocnicze systemy oświetleniowe; a także szeroko stosowane w siłach zbrojnych modele podlufowe i latarki-kije. Należy zauważyć, że jeden model może należeć do kilku typów jednocześnie. Na przykład większość latarek podlufowych jest wyposażona w zdejmowany uchwyt do montażu na broni, a bez takiego uchwytu zamieniają się w ręczne lub ręczne kompaktowe; modele w kształcie litery L w zasadzie nie są samodzielnym typem latarek - najczęściej jest to cecha konstrukcyjna ręcznych urządzeń kompaktowych lub czołowych (lub nawet modeli łączących oba te zastosowania).

- Ręczna. Pełnowymiarowe latarki ręczne o długości ponad 20 cm i wadze ponad 200 g reprezentują swe...go rodzaju „klasę średnią”. Przeznaczone są dla tych, dla których kompaktowość nie odgrywa decydującej roli, a liczy się przede wszystkim funkcjonalność. Te latarki mogą zawierać więcej niż 1 diodę LED i mocne zasilacze, zapewniając dobry strumień świetlny; często wyposażone są w różne dodatkowe funkcje.

- Kompaktowa ręczna. Tego typu latarki są nieco większe od breloków, ale nadal można je zaliczyć do urządzeń kompaktowych: podręczne kompakty mają formę tuby o długości do 20 cm i wadze do 200 g. Rzadko instalują się w nich więcej niż jedną diodę LED, ale wymiary i waga już pozwalają na użytek dość mocnych źródeł zasilania, co ma pozytywny wpływ na charakterystykę strumienia świetlnego (patrz „Maks. siła światła”). Ponadto latarka tego typu może korzystać z szeregu dodatkowych funkcji, takich jak regulacja skupienia wiązki i jasności (patrz niżej).

- Latarka czołowa. Latarki przeznaczone do montażu na głowie - zwykle za pomocą specjalnych elastycznych pasków, które można regulować w celu dopasowania. Cechy montażowe nakładają ograniczenia na wagę i wymiary latarki, co wpływa na funkcjonalność. Kupując taką latarkę warto wziąć pod uwagę, że wysoka jasność w tym przypadku może być wadą – jeśli potrzebujesz światła do pracy z obiektami znajdującymi się w bliskiej odległości, nadmierna jasność szybko męczy oczy. W takim przypadku warto zwrócić uwagę na modele z regulacją jasności (szczegóły poniżej). Zazwyczaj takie modele mają możliwość regulacji kąta nachylenia wiązki, ale możliwość (i cechy) takiej regulacji warto wyjaśnić osobno.

- W kształcie litery L. Latarki, w których wiązka światła skierowana jest prostopadle do obudowy; sama obudowa z reguły ma kształt cylindryczny lub zbliżony do niego. Większość tych modeli, jeśli chodzi o ich podstawowy format, to kompaktowe modele ręczne, a wiele z nich może być również używanych w formacie czołowych (patrz oba powyżej). Tak czy inaczej, latarki w kształcie litery L z możliwością do użytku ręcznego posiadają charakterystyczny klips na obudowie - po przeciwnej stronie lampy. Taki klips pozwala zawiesić urządzenie na pasku, krawędzi kieszeni, elemencie kamizelki rozładunkowej lub innej odzieży roboczej itp.; w tym przypadku wiązka światła będzie skierowana do przodu, pionowe położenie obudowy zapewni stabilność urządzenia, a ręce użytkownika będą wolne. (Należy zauważyć, że pierwsze latarki w kształcie litery L, zaprojektowane do takiego noszenia, pojawiły się jako element wyposażenia wojskowego - już podczas II wojny światowej wojsko amerykańskie w pełni doceniło zalety takiej konstrukcji).
Co dotyczy instalacji czołowej, w takich przypadkach obudowa jest ustawiana poziomo, a jej mocowanie jest ruchome. Obracając latarkę w takim mocowaniu można ustawić niemal dowolny kąt nachylenia wiązki; jednocześnie, niezależnie od tego kąta, pozycja latarki pozostaje równie stabilna (podczas gdy w niektórych modelach czołowych z „głową” o pochylonej konstrukcji taka „głowa” może mieć tendencję do toczenia się do przodu w miarę zużywania się mocowania).

- Lampa podręczna. Najmocniejszy rodzaj latarek ręcznych, który można nawet nazwać „reflektorami ręcznymi”. Większość z tych urządzeń została zaprojektowana tak, aby dostarczać dalekiego zasięgu, a jednocześnie dość gęstej wiązki światła - znacznie szerszej niż w wielu innych typach latarek. W rzeczywistości zasięg światła lamp ręcznych często przekracza 100, a nawet 200 m, a duża szerokość wiązki pozwala bardzo skutecznie identyfikować poszczególne obiekty nawet przy tak dużych odległościach. Innym, mniej powszechnym typem takich urządzeń są modele, które mają niewielki zasięg, ale są w stanie oświetlić rozległy obszar.
W każdym razie latarki tego typu okazują się dość duże i ciężkie, więc początkowo nie są przeznaczone do ciągłego noszenia przy sobie (chociaż nawet półtorej do dwóch godzin z takim urządzeniem w rękach zwykle nie powoduje zbyt wiele dyskomfort). Warto zwrócić uwagę na lampy ręczne w przypadkach, w których skuteczny zasięg wykrywania (lub jasne oświetlenie dużego obszaru) ma dla Ciebie najistotniejsze znaczenie. W szczególności takie urządzenia są bardzo popularne w służbach ratowniczych: potężna wiązka „przenośnego reflektora” jest niezbędna do operacji poszukiwawczych w nocy. Również wśród latarek tego typu znajdują się tak zwane modele „inspekcyjne”, które doskonale nadają się do inspekcji maszyn, urządzeń przemysłowych, komunikacji (kabli, rurociągów) itp.

- Turystyczna. Latarki turystyczne to głównie latarki, pierwotnie przeznaczone do organizowania oświetlenia w obozie, na postoju itp. Takie urządzenia zapewniają rozproszone światło o zasięgu 360° w poziomie i najczęściej można je montować bezpośrednio na ziemi. Ponadto większość z nich ma hak do zawieszania, czasami uzupełniony wbudowanym magnesem (więcej informacji na temat obu poniżej). Tak więc taką latarkę można zamocować na gałęzi drzewa, pod sufitem namiotu/markizy itp., znacznie poszerzając obszar oświetlenia - lub zawiesić na plecaku czy innym sprzęcie, oświetlając ścieżkę dla kilku osób jednocześnie.
Większość latarek turystycznych ma tylko tę specjalizację; istnieją jednak również modele, które pozwalają na inne zastosowania. Zazwyczaj są to ręczne kompaktowe urządzenia o specjalnej konstrukcji - z wysuwanym dyfuzorem wykonanym z białego matowego materiału. Takie urządzenie pozwala zamienić wiązkę kierunkową w światło rozproszone z pełnym pokryciem poziomym; a gdy taka wiązka nie jest potrzebna, dyfuzor można schować w obudowie. Jednak niektóre z bardziej tradycyjnych modeli turystycznych mają również składaną konstrukcję – ułatwia to przenoszenie poza godzinami pracy, zwłaszcza jeśli urządzenie trzeba schować w plecaku lub torbie z innymi rzeczami.

- Latarka na dynamo. Latarki wyposażone we wbudowany generator (dynamo), który generuje energię dzięki sile mięśni użytkownika - zazwyczaj do tego trzeba pompować lub kręcić specjalną dźwignię. Dzięki temu wbudowany akumulator można ładować nawet przy braku źródeł zasilania (a takie latarki działają najczęściej od akumulatorów). Takie możliwości są szczególnie istotne dla tych, którzy często muszą być „daleko od cywilizacji”: turystów, wojskowych, naukowców itp. Jednocześnie latarki na dynamo mogą mieć różne specjalizacje - kompaktową, turystyczną itp.

- Do nurkowania. Latarki, pierwotnie przeznaczone do nurkowania i długiego przebywania na dużych głębokościach - zwykle od 50 m lub więcej. Takie modele z definicji mają szczelną wodoodporną obudowę (patrz „Ochrona przed kurzem i wilgocią”). Ponadto konstrukcja latarek do nurkowania często zawiera specyficzne cechy zaprojektowane w celu zapewnienia dodatkowej wygody i bezpieczeństwa. Na przykład obudowa może mieć jasne kolory lub dodatkowe wstawki zwiększające widoczność pod wodą, a także być wykonana z lekkiego materiału, dzięki czemu latarka wypuszczana z dłoni unosi się na powierzchnię i nie tonie. Często do urządzenia dołączany jest karabińczyk do mocowania do ekwipunku lub pasek na ramieniu (patrz „Zawartość opakowania”). To właśnie ze względu na te dodatkowe cechy, nie każda latarka o wysokim stopniu wodoodporności jest uważana za nurkową. Dlatego szukać latarki specjalnie do nurkowania warto wśród modeli tej kategorii.

- Oświetlenie pomocnicze. Latarki przeznaczone do organizowania dodatkowego oświetlenia stacjonarnego tam, gdzie nie ma światła lub jest za mało światła. W pewnym sensie modele te są podobne do kempingowych turystycznych (patrz wyżej), można je również wykorzystać na parkingu czy w namiocie. Jednak sprawa nie ogranicza się do tego: wiele lamp pomocniczych zostało pierwotnie zaprojektowanych do użytku w warsztatach, garażach itp. Niektóre z nich można również podwiesić pod otwartą maską samochodu, co jest bardzo ważne podczas napraw terenowych. Jednak takie modele nie są przeznaczone do noszenia w rękach: jest to technicznie możliwe, ale niezbyt wygodne.

- Brelok. Ta kategoria obejmuje najbardziej kompaktowe modele: ich waga z reguły nie przekracza 50 g, a ich długość wynosi 10 cm, stąd nazwa - większość tych latarek można nosić zamiast breloka na pęku kluczy. Właściwie wygoda noszenia to główna zaleta breloków: taką latarkę zawsze możesz mieć pod ręką. Główną wadą jest niska moc: breloki są zwykle wyposażone w jedną diodę LED (patrz „Liczba diod”), a żaden „solidny” zasilacz nie zmieści się w kompaktowej obudowie. Jednocześnie takie latarki wystarczą do prostych codziennych zadań - na przykład do oświetlenia drogi na nieoświetlonym odcinku ulicy lub znalezienia dziurki od klucza, jeśli na korytarzu zepsuła się żarówka.

- Podlufowa. Latarki przeznaczone do mocowania do broni - najczęściej pod lufą, ale technicznie montaż z boku też jest całkiem do przyjęcia. Wiele z tych modeli to w zasadzie ręczne latarki kompaktowe (patrz wyżej), uzupełnione zdejmowanym uchwytem na broń (lub możliwością zamontowania na takim uchwycie - patrz „Zawartość opakowania”), a także, w większości przypadków, zdalny przycisk (patrz poniżej); istnieją jednak również modele czysto podlufowe, w których nie można zdjąć mocowania. W obu przypadkach mocowanie jest zwykle przeznaczone do standardowej szyny Weaver/Picatinny, ale ten szczegół warto wyjaśnić osobno. Dotyczy to również możliwości pełnego użycia z bronią palną: faktem jest, że niektóre latarki podlufowe są przeznaczone do napędów airsoftowych i po prostu nie są przeznaczone do silnego odrzutu.

- Latarka-kij. Latarki, które mają kształt pałki lub kija baseballowego i są wystarczająco wytrzymałe, aby zadawać ciosy. Taka latarka może być bardzo przydatnym dodatkiem do stroju stróża lub policjanta. Należy zauważyć, że jako „narzędzie do ciosów” mogą być również używane niektóre tak zwane latarki patrolowe - latarki ręczne w dużej i solidnej obudowie o tradycyjnym wzornictwie. Jednak dla nich takie użytek jest skrajnym przypadkiem, a latarki-kije są początkowo tworzone jak najbardziej niezawodne i odporne na wstrząsy. Dlatego modele patrolowe w naszym katalogu nadal nie są przypisane do tej kategorii, ale do zwykłych latarek ręcznych.

Źródło światła zamontowane w latarce.

W naszych czasach najbardziej rozpowszechnione są modele oparte na diodach LED (z odbłyśnikiem lub bez). Znacznie rzadziej stosowane są lampy halogenowe (samodzielnie lub w połączeniu z diodami LED), lampy ksenonowe, lampy kryptonowe, lampy fluorescencyjne, a w niektórych modelach można spotkać nawet klasyczne lampy żarowe. Osobnym rodzajem źródła światła jest laser. Oto bardziej szczegółowy opis najpopularniejszych opcji na dziś:

— Diody LED. Oznaczenie LED jest skrótem od angielskiej nazwy. Najbardziej zaawansowany obecnie rodzaj lamp jest stosowany w zdecydowanej większości nowoczesnych latarek. Jedną z kluczowych zalet diod LED jest ich niezwykle wysoka wydajność – w efekcie zapewniają doskonałą jasność przy niskim poborze prądu i niewielkich wymiarach, a ponadto praktycznie nie nagrzewają się podczas pracy. Diody LED mogą być wykonane zarówno w postaci oddzielnych punktowych źródeł światła, jak i w postaci paneli COB o dość dużej powierzchni; patrz „Model diody”, aby uzyskać szczegółowe informacje. Ponadto takie źródła światła są odporne na uderzenia, wstrząsy i niskie temperatury; przy tym wszystkim są one na ogół niedrogie i praktycznie nie mają zauważalnych wad.

— LED z odbłyśnikiem. W latarkach z tego typu źródłem światła diody LED (pa...trz wyżej) są instalowane w specjalnie ukształtowanych wnękach pokrytych materiałem odblaskowym. Dzięki tej konstrukcji światło emitowane przez diodę LED na boki jest odbijane i kierowane do przodu, w tym samym kierunku co strumień główny. To znacznie zwiększa ogólną jasność latarki, co jest szczególnie ważne w przypadku modeli kompaktowych z pojedynczą diodą LED o stosunkowo niskiej jasności. W rzeczywistości większość modeli kompaktowych (patrz „Rodzaj”) ma właśnie taką konstrukcję lampy.

— Lampa halogenowa. Jedna z najpopularniejszych modyfikacji klasycznej lampy żarowej: źródłem światła jest rozgrzana do czerwoności metalowa spirala w zamkniętej szklanej bańce wypełnionej gazem z dodatkiem oparów bromu lub jodu (substancje te należą do tzw. halogenów - stąd nazwa samych lamp). Wpływa to pozytywnie na wydajność i pozwala osiągnąć dość wysoką jasność, dlatego nowoczesne latarki z takimi lampami zwykle należą do lamp ręcznych. Jednocześnie, nawet w takich urządzeniach, takie lampy są coraz rzadziej spotykane, zastępowane przez opisane powyżej diody LED.

— Diody LED/lampa halogenowa. Połączenie w konstrukcji dwóch źródeł światła opisanych powyżej jednocześnie; zwykle lampa halogenowa jest instalowana pośrodku, a diody LED są wokół niej. Kiedyś takie połączenie pojawiło się jako próba stworzenia wystarczająco mocnych urządzeń oświetleniowych, które zużywałyby mniej energii niż analogi z lampami halogenowymi, a jednocześnie byłyby tańsze niż czyste diody LED. Ponadto taka konstrukcja zapewniała dodatkowe możliwości dostosowania trybu pracy: można go było zmienić, po prostu włączając istniejące źródła światła razem lub osobno. Jednak wraz z rozwojem i potanieniem technologii LED ta opcja praktycznie straciła na znaczeniu, dziś jest niezwykle rzadka.

— Lampa ksenonowa. Termin ten może oznaczać dwa rodzaje źródeł światła: jedną z modyfikacji lampy żarowej, w której bańka ze spiralą jest wypełniona ksenonem z gazu obojętnego, lub lampę wyładowczą, w której źródłem światła jest łuk elektryczny w to samo środowisko ksenonowe. Pierwsza odmiana stosowana była głównie w małych latarkach kieszonkowych, druga — w latarkach ręcznych. Kiedyś lampy ksenonowe (obie odmiany) miały bardzo przyzwoite wskaźniki wydajności i jasności, chociaż nie były tanie. Jednak obecnie rozwój diod LED sprawił, że produkcja latarek z takimi lampami stała się niepraktyczna.

— Lampa żarowa. W tym przypadku chodzi o klasyczne żarówki, które nie są związane z bardziej zaawansowanymi odmianami - lampami halogenowymi, ksenonowymi, kryptonowymi itp. Przypomnijmy, że źródłem światła w takiej lampie jest rozgrzana do czerwoności metalowa spirala w szklanej bańce, która jest wypełniona albo z próżnią (w miniaturowych bańkach), albo z mieszaniną argonu i azotu (w większych). W każdym razie lampy te są obecnie uważane za całkowicie przestarzałe – przede wszystkim ze względu na niską sprawność, która skutkuje niską jasnością przy znacznym zużyciu energii, a także mocnym nagrzewaniem się podczas pracy. Jednak w dzisiejszych czasach taką opcję wciąż można znaleźć w pojedynczych latarkach – głównie latarkach ręcznych o specjalizacji budowlanej, zasilanych standardowymi wymiennymi akumulatorami do elektronarzędzi. „Obżarstwo” pod względem zużycia energii dla takich latarek nie jest krytyczne, a same żarówki są wyjątkowo tanie.

— Laser. Sama wiązka laserowa ma duży zasięg skuteczny, ale niewielką grubość. Dlatego latarki z takimi źródłami światła są zwykle wyposażone w regulowaną optykę, dzięki której można rozproszyć wiązkę i zamienić jej „odblask” z punktu w dość dużą plamkę. Zwykle latarki laserowe mają określony cel: podświetlenie i oznaczenie celu podczas polowania w ciemności (w tym celu często zapewnia się mocowanie do celownika optycznego), wysyłanie sygnałów świetlnych itp. Pamiętaj, że podczas korzystania z takich urządzeń musisz zachować ostrożność: jeśli dostanie się do twoich oczu, wiązka lasera może nie tylko oślepić, ale także spowodować nieodwracalne uszkodzenia, nawet z dość dużej odległości.

Inne rodzaje lamp w naszych czasach są praktycznie wypierane z rynku przez diody LED i znajdują się głównie w szczerze przestarzałych modelach. Nie ma sensu ich szczegółowo opisywać, zwrócimy uwagę tylko na kluczowe cechy:

• Lampa fluorescencyjna. Jedna z nazw lamp fluorescencyjnych, potocznie zwanych „świetlówkami”. Sam strumień świetlny jest rozproszony, dzięki czemu takie źródła światła znalazły zastosowanie głównie w latarkach turystycznych i pojedynczych modelach latarek ręcznych.
• Lampa kryptonowa. Lampa żarowa z bańką wypełnioną kryptonem w celu zwiększenia jasności i zmniejszenia nagrzewania. Ze względu na wysoki koszt wypełniacza, takie lampy były w większości wykonywane w postaci miniaturowej i stosowane w latarkach o odpowiedniej wielkości.

Rodzaj diody (diod) LED zastosowanej w latarce. Znając dokładną nazwę diody LED, można znaleźć jej szczegółową charakterystykę i ocenić możliwości latarki. Ponadto informacje te mogą być przydatne podczas wymiany uszkodzonej diody.

Należy zwrócić uwagę, że rodzaj diody LED jest podawany, jeśli jest to wysokiej klasy dioda LED o zaawansowanej specyfikacji technicznej. Te źródła światła są produkowane przez różnych producentów, ale największą popularnością we współczesnych latarkach cieszą się produkty firmy Cree ze swoimi seriami Cree XM, Cree XP, Cree XHP. Niektóre z najpopularniejszych diod LED tej marki to: Cree XP-L, Cree XM-L2, Cree XP-E, Cree XP-G, Cree XM-L T6, Cree XM-L2 T6, Cree XM-L U2, Cree XM-L2 U2, Cree XP-G R5, Cree XP-G2 R5, Cree XP-E Q5.

Diody Cree serii XM-L i XM-L2 stosowane są w latarkach dużej mocy. XP-G i XP-G2 są używane w stosunkowo małych modelach. Dają wiązkę światła w kształcie koła z przyciemnieniem w środku przy użyciu reflektora do ogniskowania. XP-E i XP-E2 to wybawienie d...la małych urządzeń z równomiernie zogniskowaną wiązką i równomiernym oświetleniem po bokach. Cyfra „2” w oznaczeniu modelu diodowego wskazuje na zwiększoną jasność światła (w porównaniu z podstawową modyfikacją). Na popularności zyskuje również seria XHP – diody tej linii zapewniają ponad dwukrotne zwiększenie strumienia światła. Jednocześnie są one kompatybilne ze standardowymi płytkami drukowanymi i optyką. Przedrostek numeryczny 35/50/70 w nazwie diod XHP wskazuje na wymiary obudowy.

Obok rozwiązań od firmy Cree, w latarkach często spotyka się wysokiej jakości diody LED amerykańskiego producenta Luminus. W jego ofercie znajdują się zarówno budżetowe warianty diod, jak i zaawansowane źródła światła LED o wysokiej jasności i natężeniu strumienia świetlnego dla najmocniejszych latarek.

Osobnym przypadkiem są płytki diodowe wykonane w technologii COB (chip-on-board). Takie płytki to tablice z dużej liczby miniaturowych źródeł światła przylutowanych bezpośrednio do płytki drukowanej w niewielkiej odległości od siebie i wypełnione specjalną kompozycją; ta kompozycja spełnia jednocześnie dwie funkcje. Przede wszystkim chroni diody LED przed kontaktem z powietrzem, co wydłuża ich żywotność; dodatkowo powłoka skutecznie rozprasza światło, tworząc równomierną wiązkę światła.

Należy zauważyć, że wcześniej do tworzenia tablic LED wykorzystywano głównie technologię SMD, z pojedynczymi diodami LED lutowanymi do powierzchni płytki drukowanej. Jednak COB jest bardziej nowoczesną i doskonalszą opcją: ta technologia pozwala na umieszczenie małych, ale jasnych źródeł światła o bardzo dużej gęstości, osiągając mocną wiązkę światła nawet przy niewielkich rozmiarach tablic. Ponadto płytki SMD nie zapewniały powłoki ochronnej.

Ogólnie rzecz biorąc, warto zwrócić uwagę na latarki z płytkami COB, jeśli potrzebujesz wysokiej jakości źródła rozproszonego światła. W rezultacie tego typu matryce diodowe są szczególnie popularne w latarkach turystycznych i oświetleniu pomocniczym (patrz „Rodzaj”), ale można je również stosować w innych odmianach - od ultrakompaktowych breloków do mocnych lampek ręcznych.

Temperatura barwowa określa ogólny kolor blasku – czy „ciepła” czy „zimna” jest barwa wiązki światła emitowanej przez latarkę. Należy pamiętać, że zależność pomiędzy „ciepłem” a temperaturą barwową jest odwrotna: wyższe liczby oznaczają „chłodniejsze” kolory.

Wskaźnik wyrażony jest w Kelvinach (K). Wartości do około 2800 K odpowiadają światłu ciepłemu, około 4000 K to białe światło dzienne, powyżej 5000 K to światło zimne (które wraz ze wzrostem temperatury barwowej staje się coraz bardziej niebieskie). W przypadku latarek parametr może pozostać stały lub można go elastycznie zmieniać w zależności od potrzeb użytkownika (w modelach z funkcją regulacji temperatury barwowej).

Maksymalny czas pracy latarki bez wymiany baterii lub ładowania akumulatora.

Należy pamiętać, że w modelach z kontrolą jasności czas ten jest wskazywany dla najskromniejszego i odpowiednio ekonomicznego trybu. Na przykład w latarce o maksymalnym strumieniu świetlnym 1000 lm deklarowany czas pracy 20 godzin można osiągnąć przy jasności zaledwie 30 lm, a przy maksymalnej jasności czas pracy może zaledwie przekroczyć pół godziny. Te niuanse należy wyjaśnić zgodnie ze szczegółową charakterystyką. Zwracamy jednak również uwagę, że dodatkowe tryby pracy (patrz niżej) nie są w tym przypadku brane pod uwagę: np. jeśli latarka z naszego przykładu w trybie SOS może pracować przez 30 godzin, w charakterystyce wszystko jedno będzie deklarowany czas pracy 20 godzin.

Należy również pamiętać, że w przypadku modeli z wymiennymi bateriami rzeczywisty czas pracy będzie również zależał od jakości takich baterii. Na przykład w przypadku latarek na ogniwa AA i AAA autonomia jest najczęściej podawana przy użyciu wysokiej jakości baterii alkalicznych; jeśli zamiast nich użyjesz niedrogich cynkowo-węglowych, czas pracy może być kilkakrotnie krótszy.

Ogólnie rzecz biorąc, wybierając latarkę według maksymalnego czasu pracy, nie zawsze ma sens skupianie się na modelach „długo działających”: często mają one albo małą moc, albo dużą wagę/wymiary, a cena może znacząco „gryźć”. Latarki z długim czasem pracy przydadzą się przede wszystkim tym, którzy przez dłuższy czas musz...ą „odciąć się od cywilizacji”: turystom ekstremalnym, ratownikom, wojskowym itp. A do większości codziennych zadań w nowoczesnym mieście, a nawet kilkudniowych wycieczek na wieś wystarczy czas pracy do 10 godzin.

Liczba i rodzaje dodatkowych trybów pracy przewidzianych w latarce.

Dodatkowe tryby obejmują wszystkie tryby, w których format latarki odbiega od standardowego - „stała wiązka światła w zakresie widzialnym bez wyraźnego koloru”. Mianowicie chodzi o stroboskop, SOS, światło mijania / drogowe, podczerwień (IR), ultrafiolet (UV), światło czerwone, światło niebieskie, światło zielone itp. Więcej szczegółów na temat każdego z nich:

- Stroboskop. Tryb szybkiego migania - kilka błysków na sekundę. Jednym z najpopularniejszych zastosowań tej funkcji jest dezorientacja wroga w ekstremalnej sytuacji; w związku z tym stroboskop jest często przeznaczony do latarek podlufowych (patrz „Rodzaj”), a także do modeli ręcznych o „taktycznej” specjalizacji. Ponadto szybkie miganie jest dobre do wyróżnienia się na drodze – zwłaszcza w pochmurną pogodę lub w nocy: ten rodzaj światła jest znacznie bardziej zauważalny niż światło stałe, także przy widzeniu peryferyjnym. Jednocześnie zauważamy, że podczas korzystania ze stroboskopu należy zachować ostrożność: ze względu na specyficzny wpływ na psychikę tryb ten może powodować zaostrzenia niektórych chorób - na przykład napady padaczkowe u...pacjentów z padaczką.

- SOS. Tryb pracy to „trzy krótkie błyski – trzy długie – trzy krótkie”, co odpowiada międzynarodowemu sygnałowi „Proszę o pomoc” (litery S-O-S w formacie alfabetu Morse'a). Eliminuje to konieczność ręcznego podawania takiego sygnału i pozwala pozostawić latarkę do samodzielnej pracy, a samemu uporać się z bardziej palącymi problemami (które często towarzyszą sytuacjom wymagającym SOS).

- Światła mijania / drogowe. Możliwość przełączania między światłami drogowymi i światłami mijania. To przełączanie jest najczęściej realizowane przy użyciu kilku zestawów diod LED; jednocześnie w niektórych modelach każdy z tych zestawów odpowiada za swój własny tryb, w innych wszystkie diody pracują jako światła drogowe, a tylko część z nich jako światła mijania.

- Podczerwień (IR). Podświetlenie w niewidzialnym zakresie podczerwieni. Wykorzystywane jest w szczególności do poprawy sprawności noktowizorów i celowników termowizyjnych. Zwróć uwagę, że wiele diod LED, odpowiedzialnych za ten tryb, podczas pracy świeci również w zakresie widzialnym (na czerwono); jednak ta poświata jest raczej słaba i z reguły jest dostrzegalna dla ludzkiego oka tylko wtedy, gdy patrzy się bezpośrednio na jej źródło z niewielkiej odległości.

- Ultrafiolet (UV). Oświetlenie ultrafioletowe służy głównie do wykrywania obiektów i śladów, które są niewidoczne w normalnych warunkach oświetleniowych. Jednym z najpopularniejszych sposobów wykorzystania tej funkcji jest użycie improwizowanego detektora waluty: większość współczesnych banknotów ma oznaczenia UV. Takie światło może być również wykorzystywane do wykrywania napisów „niewidzialnym” atramentem (w tym znaków na tych samych banknotach), niektórych płynów biologicznych (na przykład krwi) i chemicznych (w szczególności preparaty wrażliwe na promieniowanie UV umożliwiają wykrywanie nieszczelności w rurach i układach chłodzenia cieczą) itp. Zwróć uwagę, że emiter UV zwykle świeci w zakresie widzialnym - z charakterystycznym niebieskawym odcieniem; pozwala to dokładnie określić, czy takie światło jest włączone, czy wyłączone.

- Światło czerwone. Jeden z najpopularniejszych kolorów uzupełniających we współczesnych latarkach; może być stosowany zarówno w połączeniu z niebieskim i zielonym (w tzw. modelach RGB), jak i jako jedyny odcień pomocniczy. Jedną z cech światła czerwonego jest to, że prawie nie wpływa na widzenie skotopowe, nie przenika przez powieki i nawet po zupełnej ciemności nie oślepia oczu. To sprawia, że takie oświetlenie jest najlepszą opcją, na przykład do doprecyzowania danych na mapie podczas nocnej wędrówki, gdy trzeba szybko przywrócić wzrok po zgaszeniu światła, lub do oświetlenia nocnego w sypialni, gdzie trzeba widzieć otoczenia i jednocześnie niepożądane jest przeszkadzanie śpiącym światłem. Innym sposobem wykorzystania czerwonego światła jest nadawanie sygnałów: to światło przemieszcza się dalej niż niebieskie lub zielone i wyraźnie wyróżnia się na tle większości krajobrazów i obiektów stworzonych przez człowieka. Odcień można zmieniać zarówno za pomocą filtra barwnego na głównym źródle światła, jak i za pomocą oddzielnej diody LED.

- Światło niebieskie. Jeden z odcieni używanych głównie w trójkolorowych „latarkach RGB” - wraz z czerwonym (patrz wyżej) i zielonym. To światło jest przeznaczone głównie do sytuacji, w których trzeba skutecznie oświetlić przestrzeń przed sobą, jednak niepożądane jest stosowanie zwykłego białego światła. Wzrok ludzki jest najbardziej wrażliwy na odcienie niebieskiego i zielonego; dlatego stosunkowo słaba wiązka niebieskiego światła ujawnia dużą ilość szczegółów. A w niektórych sytuacjach takie oświetlenie może być nawet skuteczniejsze niż białe. Na przykład, jeśli w nocy wycelujesz białą latarkę w jasny obiekt, przestrzeń za tym obiektem będzie słabo zauważalna ze względu na jasne odbite światło; a słabe niebieskie światło oświetli równomiernie zarówno „pierwszy plan”, jak i „tło”. Natomiast używanie tego odcienia przy wysokiej jasności jest, wręcz przeciwnie, niepożądane - odbicie od jasnego niebieskiego światła będzie oślepiać jeszcze bardziej niż od białego, a tym bardziej od czerwonego. A jeśli niebieska wiązka, nawet słaba, trafi w oczy, natychmiast zepsuje widzenie skotopowe, a przywrócenie go zajmie dużo czasu.
Należy pamiętać, że wybór między niebieskim a podobnym zielonym (patrz poniżej) zależy od konkretnych warunków: w różnych sytuacjach mogą być optymalne różne odcienie.

- Światło zielone. Odcień najczęściej używany w trójkolorowych latarkach RGB, jednak czasami używany jako jedyny kolor uzupełniający. Pod wieloma względami jest podobny do opisanego powyżej niebieskiego - w szczególności w niektórych sytuacjach słabe zielone światło może wyraźnie ujawnić szczegóły niewidoczne w innych odcieniach (nawet przy tym samym niebieskim świetle), jednak wysoka jasność dla takiej wiązki jest niepożądana. Ponadto ten kolor ma swoją specyficzną cechę: wiele zwierząt prawie nie reaguje na zielone światło, dlatego jest ono szczególnie wygodne do polowania.

- Lampa ostrzegawcza. Tryb rzadkich błysków - najczęściej przy stosunkowo niskiej jasności, jednak możliwe są wyjątki; w niektórych modelach można znaleźć więcej niż jedną wersję ostrzegania. W każdym razie funkcja ta dobrze nadaje się do sygnalizowania i wskazywania Twojej lokalizacji; jednocześnie tryb lampy ostrzegawczej nie tylko zużywa energię baterii ekonomiczniej niż stałe światło o tej samej jasności, ale jest również lepiej widoczny z daleka. Należy również pamiętać, że w latarkach czołowych podobną funkcję pełni tryb migania (patrz poniżej).

- Migotanie. W rzeczywistości - odpowiednik opisanej powyżej lampy ostrzegawczej, stosowany w modelach czołowych (patrz „Rodzaj”). W tym trybie latarka emituje krótkie błyski lub świeci zmienną, „pulsującą” jasnością. W każdym razie ten format pracy nie ma na celu oświetlania otoczenia, jednak uczynienie użytkownika bardziej widocznym dla innych: człowiek reaguje na migotanie światła czysto odruchowo, nawet jeśli źródło takiego światła znajduje się daleko w przestrzeni widzenia peryferyjnego. Tryb lampy ostrzegawczej przyda się przede wszystkim na drogach – na przykład podczas spaceru lub jazdy rowerem po zmroku: nawet w mieście takie ostrzeżenie dla okolicznych kierowców nie będzie zbyteczne, a tym bardziej na ciemnych wiejskich drogach.

- Czerwone miganie (czerwone migotanie, czerwona lampa ostrzegawcza). Dzięki temu trybowi latarka jest jak najbardziej zauważalna: czerwone światło, zwłaszcza migające, jest dobrze zauważalne nawet w ciągu dnia. A w ciemności ten odcień jest również przydatny, ponieważ nie szkodzi widzeniu skotopowemu (więcej szczegółów, patrz „Światło czerwone” powyżej). Ale konkretna specjalizacja migania na czerwono może być różna, w zależności od specjalizacji latarki. Na przykład w modelach turystycznych (patrz „Rodzaj”) ten tryb umożliwia nadanie sygnału, wyznaczenie lokalizacji obozu, punktu zbiórki itp.; w latarkach czołowych służy do wyróżnienia użytkownika na drodze i uczynienia go jak najbardziej widocznym dla osób wokół niego (przede wszystkim dla kierowców samochodów).

- Tryb lampy. Funkcja spotykana głównie wśród latarek ręcznych (patrz „Rodzaj”). Tak naprawdę chodzi o tryb światła rozproszonego – w przeciwieństwie do wiązki kierunkowej, która zapewnia główne źródło światła z odbłyśnikiem. Światło rozproszone nie różni się zasięgiem, jednak pozwala pokryć dużą powierzchnię – na przykład oświetlić całe pomieszczenie. W związku z tym tryb lampy znacznie rozszerza możliwości wykorzystania latarki ręcznej.

- Światło boczne. Jedna z nazw trybu lampy opisanego powyżej; rozproszone źródło światła stosowane w tym trybie często znajduje się z boku obudowy lampy – stąd nazwa.

- LCC. Tryb oznaczenia lasera: latarka emituje wiązkę laserową, znak, z której wskazuje na zamierzony punkt uderzenia. Sensowne jest przewidzenie takiego trybu tylko w modelach podlufowych (patrz „Rodzaj”).

Pamiętaj, że ta lista nie jest wyczerpująca: w nowoczesnych latarkach mogą się zapewniać inne, bardziej szczegółowe tryby pracy. W takich przypadkach cechy funkcjonalności należy doprecyzować zgodnie z dokumentacją producenta.

Pojemność akumulatora zapewnionego w konstrukcji lub dostawie latarki.

W teorii większa pojemność pozwala na dłuższy czas pracy, jednak w praktyce wszystko nie jest takie proste. Po pierwsze, rzeczywisty czas pracy na ładowaniu będzie również zależał od zużycia energii – a ono może być różne nawet w modelach o tym samym strumieniu świetlnym (wynika to z różnicy w charakterystyce poszczególnych diod). Po drugie, fizyczne właściwości oznaczenia w miliamperogodzinach (mAh) są takie, że według tego wskaźnika można bezpośrednio porównać tylko akumulatory o tym samym napięciu znamionowym (w innych przypadkach wskaźniki należy obliczać za pomocą specjalnych formuł).

W świetle tego wszystkiego można powiedzieć, że pojemność akumulatora jest bardziej punktem odniesienia niż parametrem praktycznie istotnym. W niektórych przypadkach pozwala więc porównać ze sobą różne modele latarek, jednak tylko w przybliżeniu. Na przykład urządzenie z akumulatorem o pojemności 1600 mAh na pewno będzie miało dłuższy czas pracy na ładowaniu niż model o podobnej jasności, typie lampy i wadze z akumulatorem 800 mAh; jednak o ile konkretnie autonomia będzie wyższa - nie można powiedzieć na pewno. Tak więc, aby ocenić praktyczne możliwości latarki, należy skupić się na bardziej „żywych” cechach - przede wszystkim na bezpośrednio deklarowanym maksymalnym czasie pracy na jednym ładowaniu (patrz wyżej), a także na wskaźnikach autonomii w różnych tryby określonych w dokumentacji producenta.

Wskaźnik informujący o poziomie naładowania akumulatora zainstalowanego w latarce. Konstrukcja i funkcjonalność takiego wskaźnika mogą być różne - od prostej diody LED, która zmienia kolor i/lub tryb pracy w zależności od stanu akumulatora, po wyświetlacz LCD zdolny do wyświetlania określonego poziomu naładowania. Niemniej jednak w każdym przypadku wskaźnik poziomu naładowania ułatwia monitorowanie stanu akumulatora i zmniejsza prawdopodobieństwo pozostawienia bez światła w najbardziej nieodpowiednim momencie.

— Ładowarka latarki. Urządzenie do ładowania akumulatorów bezpośrednio w latarce. Należy pamiętać, że w taką ładowarkę mogą być wyposażone modele zarówno z niewyjmowanymi jak i wyjmowanymi akumulatorami. W każdym razie takie urządzenia są niezwykle proste w obsłudze: nie trzeba wyjmować baterii i wkładać ich do osobnego urządzenia, wystarczy podłączyć latarkę do gniazdka elektrycznego, gniazda zapalniczki samochodowej lub portu USB (ładowarki mogą korzystać z różnych źródeł zasilania, należy to doprecyzować osobno). Ponadto niektóre latarki z tą funkcją są w stanie pracować nawet podczas ładowania baterii (a właściwie z sieci). Jednocześnie ładowarki tego typu nie są tak uniwersalne jak ładowarki do osobnych akumulatorów (patrz odpowiedni punkt).

— Ładowarka samochodowa. Obecność w zestawie urządzenia do ładowania latarki z zapalniczki samochodowej (lub standardowego gniazda samochodowego o tym samym rozmiarze). Zwykle takie urządzenie wygląda jak zwykła wtyczka z kablem; kabel może być odpinany. A niektóre modele w ogóle nie posiadają osobnej ładowarki samochodowej: aby naładować akumulator, samą latarkę wkłada się do gniazda zapalniczki, a obudowa urządzenia pełni rolę wtyczki. Aby uzyskać szczegółowe informacje, patrz „Zasilanie — z zapalniczki”.

— Kabel USB do ładowania. Obecność w zestawie osobnego kabla do ładowania, a...le bez wtyczki do gniazdka. Przy tym istnieje możliwość ładowania np. z powerbanku.

— Ładowarka ogniw zasilających. Urządzenie do ładowania akumulatorów dostarczanych z latarką w zestawie. W takie urządzenie wyposażone są tylko modele z wymiennymi bateriami — właściwie, aby naładować baterię, trzeba ją uprzednio wyjąć. Może to powodować pewne niedogodności. Z drugiej strony akumulatory najczęściej wykonywane są w standardowym rozmiarze, co daje wiele dodatkowych możliwości. Na przykład możesz zakupić zapasowy zestaw baterii i używać go póki ten podstawowy się ładuje, ewentualnie włożyć jednorazowe baterie zamiast „rodzimych” akumulatorów; ładowarka może być używana nie tylko do ładowania akumulatorów latarki, ale także do ładowania innych kompatybilnych ogniw zasilających.

— Ogniwo(a) zasilające. Obecność ogniwa zasilającego w zestawie z latarką. Cecha ta pozwala na korzystanie z latarki natychmiast po zakupie, bez konieczności dokupywania oddzielnie baterii. Należy pamiętać, że obecność lub brak ogniwa zasilającego w zestawie nie zależy od rodzaju samych baterii (patrz „Zasilanie”): na przykład modele pod oryginalny akumulator nie zawsze są wyposażone w taki akumulator. Dlatego jeśli gotowość do pracy „po wyjęciu z pudełka” jest dla Ciebie istotna – należy wybrać latarkę dla której w zestawie deklarowana jest obecność ogniwa zasilającego. Jednocześnie warto wyjaśnić, w jakie ogniwo jest wyposażony produkt - jednorazową baterię czy akumulator.

— Filtry fotograficzne Wyjmowane filtry fotograficzne powszechnie stosowane do kolorowania wiązki latarki na jeden lub inny kolor - czerwony, niebieski i/lub zielony. Aby uzyskać więcej informacji o takim kolorowym oświetleniu, zobacz „Tryby dodatkowe”; tutaj zwracamy uwagę na dwa punkty. Po pierwsze, zestaw filtrów barwnych może być różny: na przykład światło czerwone jest powszechne, ale zielone i niebieskie są już zauważalnie mniej powszechne. Jednocześnie w przypadku niektórych lamp dodatkowe filtry fotograficzne są produkowane osobno, można je dodatkowo dokupić w razie potrzeby. Po drugie, jeśli latarka z kolorowym światłem nie zawiera filtrów znajdujących się w zestawie, oznacza to, że w tym modelu zastosowano oddzielne kolorowe diody lub znacznie rzadziej wbudowane filtry. Zarówno jedna, jak i druga opcja okazuje się wygodniejsza z punktu widzenia tego, że nie trzeba bawić się wymiennymi akcesoriami do zmiany kolorów (o których można gdzieś zapomnieć lub zgubić). Dodatkowe wyposażenie jednak nieco komplikuje i podnosi koszt konstrukcji całego urządzenia.

— Klips do noszenia. Obecność specjalnego klipsa w konstrukcji latarki - podobnego do tego stosowanego w przenośnych odtwarzaczach, długopisach itp. Ten klips pozwala przymocować latarkę do ubrania np. na krawędzi kieszeni. Funkcja ta ma na celu przede wszystkim wygodę noszenia: latarka mocowana na klips zawsze będzie w jednym miejscu, nie gubiąc się ani nie mieszając się w kieszeni.

— Uchwyt rowerowy. Uchwyt do montażu latarki na kierownicy roweru. Pozwala na wykorzystanie urządzenia oświetleniowego jako źródła światła przedniego oraz sygnalizuje nocą obecność rowerzysty na drodze. Z reguły uchwyt mocuje się na kierownicy za pomocą zacisku śrubowego, a latarka jest utrzymywana w nim dzięki elastyczności mocowania.

— Pasek. Obecność paska w konstrukcji latarki do mocowania do ręki. Zabezpiecza urządzenie przed upadkiem: nawet jeśli przypadkowo rozluźnisz palce, pasek utrzyma latarkę na dłoni (lub przynajmniej opóźni upadek, abyś miał czas na reakcję). A w modelach nurkowych (patrz „Rodzaj”) takie urządzenie może wręcz przeciwnie, uniemożliwić unoszenie się latarki. W dużych lampkach ręcznych pasek można zaprojektować tak, aby można go było łatwo nosić na ramieniu, ale takie opcje są dość rzadkie.

— Pokrowiec. W zestawie znajduje się specjalny futerał do przechowywania i transportu latarki. Pokrowiec ten chroni urządzenie przed niepotrzebnym zanieczyszczeniem i zapewnia pewien stopień ochrony przed uszkodzeniem. Dodatkowo może przydać się do ochrony okolicznych delikatnych przedmiotów – np. jeśli musisz je transportować wraz z latarką w ciasno zapakowanej torbie lub plecaku.

— Uchwyt podlufowy. Uchwyt do instalacji latarki podlufowej (patrz „Rodzaj”) na broni. Najczęściej taki uchwyt jest przeznaczony do standardowej szyny Picatinny/Weaver, ale możliwe są również inne opcje; ten punkt warto wyjaśnić przed zakupem. W każdym razie takie wyposażenie jest wygodne, ponieważ nie trzeba szukać uchwytu osobno; może jednak być nie odpowiedni dla niestandardowych miejsc montażowych.

— Bez uchwytu. Brak uchwytu do broni w zestawie dostawczym latarki podlufowej (patrz „Rodzaj”). Takie modele są pierwotnie przeznaczone do użytku w innym celu - zwykle jako ręczne modele kompaktowe (patrz ibid.), a możliwość instalacji pod lufą jest dostępna jako opcja. Warto również zwrócić uwagę na tę opcję, jeśli broń posiada niestandardowy sposób instalowania latarek - uchwyt do takiej instalacji najłatwiej dokupić oddzielnie od latarki.