Porównanie Fenix C7 vs Xiaomi NexTool Nato Outdoor Glare Flashlight

Ogólny rodzaj latarki.

Latarki ręczne ogólnego przeznaczenia dzielą się na pełnowymiarowe i kompaktowe. Jednak oprócz tego w sprzedaży można znaleźć wiele modeli o węższej specjalizacji i/lub specyficznych cechach konstrukcyjnych i montażowych: latarki czołowe; urządzenia turystyczne, w tym wolnostojące latarki na dynamo, latarki w kształcie litery L i modele do nurkowania; mocne lataki ręczne i ultrakompaktowe breloczki; pomocnicze systemy oświetleniowe; a także szeroko stosowane w siłach zbrojnych modele podlufowe i latarki-kije. Należy zauważyć, że jeden model może należeć do kilku typów jednocześnie. Na przykład większość latarek podlufowych jest wyposażona w zdejmowany uchwyt do montażu na broni, a bez takiego uchwytu zamieniają się w ręczne lub ręczne kompaktowe; modele w kształcie litery L w zasadzie nie są samodzielnym typem latarek - najczęściej jest to cecha konstrukcyjna ręcznych urządzeń kompaktowych lub czołowych (lub nawet modeli łączących oba te zastosowania).

- Ręczna. Pełnowymiarowe latarki ręczne o długości ponad 20 cm i wadze ponad 200 g reprezentują swe...go rodzaju „klasę średnią”. Przeznaczone są dla tych, dla których kompaktowość nie odgrywa decydującej roli, a liczy się przede wszystkim funkcjonalność. Te latarki mogą zawierać więcej niż 1 diodę LED i mocne zasilacze, zapewniając dobry strumień świetlny; często wyposażone są w różne dodatkowe funkcje.

- Kompaktowa ręczna. Tego typu latarki są nieco większe od breloków, ale nadal można je zaliczyć do urządzeń kompaktowych: podręczne kompakty mają formę tuby o długości do 20 cm i wadze do 200 g. Rzadko instalują się w nich więcej niż jedną diodę LED, ale wymiary i waga już pozwalają na użytek dość mocnych źródeł zasilania, co ma pozytywny wpływ na charakterystykę strumienia świetlnego (patrz „Maks. siła światła”). Ponadto latarka tego typu może korzystać z szeregu dodatkowych funkcji, takich jak regulacja skupienia wiązki i jasności (patrz niżej).

- Latarka czołowa. Latarki przeznaczone do montażu na głowie - zwykle za pomocą specjalnych elastycznych pasków, które można regulować w celu dopasowania. Cechy montażowe nakładają ograniczenia na wagę i wymiary latarki, co wpływa na funkcjonalność. Kupując taką latarkę warto wziąć pod uwagę, że wysoka jasność w tym przypadku może być wadą – jeśli potrzebujesz światła do pracy z obiektami znajdującymi się w bliskiej odległości, nadmierna jasność szybko męczy oczy. W takim przypadku warto zwrócić uwagę na modele z regulacją jasności (szczegóły poniżej). Zazwyczaj takie modele mają możliwość regulacji kąta nachylenia wiązki, ale możliwość (i cechy) takiej regulacji warto wyjaśnić osobno.

- W kształcie litery L. Latarki, w których wiązka światła skierowana jest prostopadle do obudowy; sama obudowa z reguły ma kształt cylindryczny lub zbliżony do niego. Większość tych modeli, jeśli chodzi o ich podstawowy format, to kompaktowe modele ręczne, a wiele z nich może być również używanych w formacie czołowych (patrz oba powyżej). Tak czy inaczej, latarki w kształcie litery L z możliwością do użytku ręcznego posiadają charakterystyczny klips na obudowie - po przeciwnej stronie lampy. Taki klips pozwala zawiesić urządzenie na pasku, krawędzi kieszeni, elemencie kamizelki rozładunkowej lub innej odzieży roboczej itp.; w tym przypadku wiązka światła będzie skierowana do przodu, pionowe położenie obudowy zapewni stabilność urządzenia, a ręce użytkownika będą wolne. (Należy zauważyć, że pierwsze latarki w kształcie litery L, zaprojektowane do takiego noszenia, pojawiły się jako element wyposażenia wojskowego - już podczas II wojny światowej wojsko amerykańskie w pełni doceniło zalety takiej konstrukcji).
Co dotyczy instalacji czołowej, w takich przypadkach obudowa jest ustawiana poziomo, a jej mocowanie jest ruchome. Obracając latarkę w takim mocowaniu można ustawić niemal dowolny kąt nachylenia wiązki; jednocześnie, niezależnie od tego kąta, pozycja latarki pozostaje równie stabilna (podczas gdy w niektórych modelach czołowych z „głową” o pochylonej konstrukcji taka „głowa” może mieć tendencję do toczenia się do przodu w miarę zużywania się mocowania).

- Lampa podręczna. Najmocniejszy rodzaj latarek ręcznych, który można nawet nazwać „reflektorami ręcznymi”. Większość z tych urządzeń została zaprojektowana tak, aby dostarczać dalekiego zasięgu, a jednocześnie dość gęstej wiązki światła - znacznie szerszej niż w wielu innych typach latarek. W rzeczywistości zasięg światła lamp ręcznych często przekracza 100, a nawet 200 m, a duża szerokość wiązki pozwala bardzo skutecznie identyfikować poszczególne obiekty nawet przy tak dużych odległościach. Innym, mniej powszechnym typem takich urządzeń są modele, które mają niewielki zasięg, ale są w stanie oświetlić rozległy obszar.
W każdym razie latarki tego typu okazują się dość duże i ciężkie, więc początkowo nie są przeznaczone do ciągłego noszenia przy sobie (chociaż nawet półtorej do dwóch godzin z takim urządzeniem w rękach zwykle nie powoduje zbyt wiele dyskomfort). Warto zwrócić uwagę na lampy ręczne w przypadkach, w których skuteczny zasięg wykrywania (lub jasne oświetlenie dużego obszaru) ma dla Ciebie najistotniejsze znaczenie. W szczególności takie urządzenia są bardzo popularne w służbach ratowniczych: potężna wiązka „przenośnego reflektora” jest niezbędna do operacji poszukiwawczych w nocy. Również wśród latarek tego typu znajdują się tak zwane modele „inspekcyjne”, które doskonale nadają się do inspekcji maszyn, urządzeń przemysłowych, komunikacji (kabli, rurociągów) itp.

- Turystyczna. Latarki turystyczne to głównie latarki, pierwotnie przeznaczone do organizowania oświetlenia w obozie, na postoju itp. Takie urządzenia zapewniają rozproszone światło o zasięgu 360° w poziomie i najczęściej można je montować bezpośrednio na ziemi. Ponadto większość z nich ma hak do zawieszania, czasami uzupełniony wbudowanym magnesem (więcej informacji na temat obu poniżej). Tak więc taką latarkę można zamocować na gałęzi drzewa, pod sufitem namiotu/markizy itp., znacznie poszerzając obszar oświetlenia - lub zawiesić na plecaku czy innym sprzęcie, oświetlając ścieżkę dla kilku osób jednocześnie.
Większość latarek turystycznych ma tylko tę specjalizację; istnieją jednak również modele, które pozwalają na inne zastosowania. Zazwyczaj są to ręczne kompaktowe urządzenia o specjalnej konstrukcji - z wysuwanym dyfuzorem wykonanym z białego matowego materiału. Takie urządzenie pozwala zamienić wiązkę kierunkową w światło rozproszone z pełnym pokryciem poziomym; a gdy taka wiązka nie jest potrzebna, dyfuzor można schować w obudowie. Jednak niektóre z bardziej tradycyjnych modeli turystycznych mają również składaną konstrukcję – ułatwia to przenoszenie poza godzinami pracy, zwłaszcza jeśli urządzenie trzeba schować w plecaku lub torbie z innymi rzeczami.

- Latarka na dynamo. Latarki wyposażone we wbudowany generator (dynamo), który generuje energię dzięki sile mięśni użytkownika - zazwyczaj do tego trzeba pompować lub kręcić specjalną dźwignię. Dzięki temu wbudowany akumulator można ładować nawet przy braku źródeł zasilania (a takie latarki działają najczęściej od akumulatorów). Takie możliwości są szczególnie istotne dla tych, którzy często muszą być „daleko od cywilizacji”: turystów, wojskowych, naukowców itp. Jednocześnie latarki na dynamo mogą mieć różne specjalizacje - kompaktową, turystyczną itp.

- Do nurkowania. Latarki, pierwotnie przeznaczone do nurkowania i długiego przebywania na dużych głębokościach - zwykle od 50 m lub więcej. Takie modele z definicji mają szczelną wodoodporną obudowę (patrz „Ochrona przed kurzem i wilgocią”). Ponadto konstrukcja latarek do nurkowania często zawiera specyficzne cechy zaprojektowane w celu zapewnienia dodatkowej wygody i bezpieczeństwa. Na przykład obudowa może mieć jasne kolory lub dodatkowe wstawki zwiększające widoczność pod wodą, a także być wykonana z lekkiego materiału, dzięki czemu latarka wypuszczana z dłoni unosi się na powierzchnię i nie tonie. Często do urządzenia dołączany jest karabińczyk do mocowania do ekwipunku lub pasek na ramieniu (patrz „Zawartość opakowania”). To właśnie ze względu na te dodatkowe cechy, nie każda latarka o wysokim stopniu wodoodporności jest uważana za nurkową. Dlatego szukać latarki specjalnie do nurkowania warto wśród modeli tej kategorii.

- Oświetlenie pomocnicze. Latarki przeznaczone do organizowania dodatkowego oświetlenia stacjonarnego tam, gdzie nie ma światła lub jest za mało światła. W pewnym sensie modele te są podobne do kempingowych turystycznych (patrz wyżej), można je również wykorzystać na parkingu czy w namiocie. Jednak sprawa nie ogranicza się do tego: wiele lamp pomocniczych zostało pierwotnie zaprojektowanych do użytku w warsztatach, garażach itp. Niektóre z nich można również podwiesić pod otwartą maską samochodu, co jest bardzo ważne podczas napraw terenowych. Jednak takie modele nie są przeznaczone do noszenia w rękach: jest to technicznie możliwe, ale niezbyt wygodne.

- Brelok. Ta kategoria obejmuje najbardziej kompaktowe modele: ich waga z reguły nie przekracza 50 g, a ich długość wynosi 10 cm, stąd nazwa - większość tych latarek można nosić zamiast breloka na pęku kluczy. Właściwie wygoda noszenia to główna zaleta breloków: taką latarkę zawsze możesz mieć pod ręką. Główną wadą jest niska moc: breloki są zwykle wyposażone w jedną diodę LED (patrz „Liczba diod”), a żaden „solidny” zasilacz nie zmieści się w kompaktowej obudowie. Jednocześnie takie latarki wystarczą do prostych codziennych zadań - na przykład do oświetlenia drogi na nieoświetlonym odcinku ulicy lub znalezienia dziurki od klucza, jeśli na korytarzu zepsuła się żarówka.

- Podlufowa. Latarki przeznaczone do mocowania do broni - najczęściej pod lufą, ale technicznie montaż z boku też jest całkiem do przyjęcia. Wiele z tych modeli to w zasadzie ręczne latarki kompaktowe (patrz wyżej), uzupełnione zdejmowanym uchwytem na broń (lub możliwością zamontowania na takim uchwycie - patrz „Zawartość opakowania”), a także, w większości przypadków, zdalny przycisk (patrz poniżej); istnieją jednak również modele czysto podlufowe, w których nie można zdjąć mocowania. W obu przypadkach mocowanie jest zwykle przeznaczone do standardowej szyny Weaver/Picatinny, ale ten szczegół warto wyjaśnić osobno. Dotyczy to również możliwości pełnego użycia z bronią palną: faktem jest, że niektóre latarki podlufowe są przeznaczone do napędów airsoftowych i po prostu nie są przeznaczone do silnego odrzutu.

- Latarka-kij. Latarki, które mają kształt pałki lub kija baseballowego i są wystarczająco wytrzymałe, aby zadawać ciosy. Taka latarka może być bardzo przydatnym dodatkiem do stroju stróża lub policjanta. Należy zauważyć, że jako „narzędzie do ciosów” mogą być również używane niektóre tak zwane latarki patrolowe - latarki ręczne w dużej i solidnej obudowie o tradycyjnym wzornictwie. Jednak dla nich takie użytek jest skrajnym przypadkiem, a latarki-kije są początkowo tworzone jak najbardziej niezawodne i odporne na wstrząsy. Dlatego modele patrolowe w naszym katalogu nadal nie są przypisane do tej kategorii, ale do zwykłych latarek ręcznych.

Rodzaj diody (diod) LED zastosowanej w latarce. Znając dokładną nazwę diody LED, można znaleźć jej szczegółową charakterystykę i ocenić możliwości latarki. Ponadto informacje te mogą być przydatne podczas wymiany uszkodzonej diody.

Należy zwrócić uwagę, że rodzaj diody LED jest podawany, jeśli jest to wysokiej klasy dioda LED o zaawansowanej specyfikacji technicznej. Te źródła światła są produkowane przez różnych producentów, ale największą popularnością we współczesnych latarkach cieszą się produkty firmy Cree ze swoimi seriami Cree XM, Cree XP, Cree XHP. Niektóre z najpopularniejszych diod LED tej marki to: Cree XP-L, Cree XM-L2, Cree XP-E, Cree XP-G, Cree XM-L T6, Cree XM-L2 T6, Cree XM-L U2, Cree XM-L2 U2, Cree XP-G R5, Cree XP-G2 R5, Cree XP-E Q5.

Diody Cree serii XM-L i XM-L2 stosowane są w latarkach dużej mocy. XP-G i XP-G2 są używane w stosunkowo małych modelach. Dają wiązkę światła w kształcie koła z przyciemnieniem w środku przy użyciu reflektora do ogniskowania. XP-E i XP-E2 to wybawienie d...la małych urządzeń z równomiernie zogniskowaną wiązką i równomiernym oświetleniem po bokach. Cyfra „2” w oznaczeniu modelu diodowego wskazuje na zwiększoną jasność światła (w porównaniu z podstawową modyfikacją). Na popularności zyskuje również seria XHP – diody tej linii zapewniają ponad dwukrotne zwiększenie strumienia światła. Jednocześnie są one kompatybilne ze standardowymi płytkami drukowanymi i optyką. Przedrostek numeryczny 35/50/70 w nazwie diod XHP wskazuje na wymiary obudowy.

Obok rozwiązań od firmy Cree, w latarkach często spotyka się wysokiej jakości diody LED amerykańskiego producenta Luminus. W jego ofercie znajdują się zarówno budżetowe warianty diod, jak i zaawansowane źródła światła LED o wysokiej jasności i natężeniu strumienia świetlnego dla najmocniejszych latarek.

Osobnym przypadkiem są płytki diodowe wykonane w technologii COB (chip-on-board). Takie płytki to tablice z dużej liczby miniaturowych źródeł światła przylutowanych bezpośrednio do płytki drukowanej w niewielkiej odległości od siebie i wypełnione specjalną kompozycją; ta kompozycja spełnia jednocześnie dwie funkcje. Przede wszystkim chroni diody LED przed kontaktem z powietrzem, co wydłuża ich żywotność; dodatkowo powłoka skutecznie rozprasza światło, tworząc równomierną wiązkę światła.

Należy zauważyć, że wcześniej do tworzenia tablic LED wykorzystywano głównie technologię SMD, z pojedynczymi diodami LED lutowanymi do powierzchni płytki drukowanej. Jednak COB jest bardziej nowoczesną i doskonalszą opcją: ta technologia pozwala na umieszczenie małych, ale jasnych źródeł światła o bardzo dużej gęstości, osiągając mocną wiązkę światła nawet przy niewielkich rozmiarach tablic. Ponadto płytki SMD nie zapewniały powłoki ochronnej.

Ogólnie rzecz biorąc, warto zwrócić uwagę na latarki z płytkami COB, jeśli potrzebujesz wysokiej jakości źródła rozproszonego światła. W rezultacie tego typu matryce diodowe są szczególnie popularne w latarkach turystycznych i oświetleniu pomocniczym (patrz „Rodzaj”), ale można je również stosować w innych odmianach - od ultrakompaktowych breloków do mocnych lampek ręcznych.

Maksymaln siła światła zapewniana przez latarkę.

Siłę światła (wyrażaną w lumenach) można opisać jako całkowitą ilość światła wytworzonego przez diodę LED lub inne źródło światła i rozchodzącego się we wszystkich kierunkach, w które samo źródło światła świeci (bez soczewek, odbłyśników itp.). W praktyce oznacza to, że możliwości latarki zależą nie tylko od siły światła, ale także od kąta świecenia (patrz „Kąt świecenia (oświetlenia)”). Na przykład stosunkowo słaby strumień można skoncentrować w wąską wiązkę, zapewniając dobry zasięg; natomiast do skutecznego pokrycia dużego obszaru będzie nieuchronnie wymagana duża liczba lumenów.

Należy pamiętać, że kąt świecenia nie zawsze jest określony w charakterystyce i nawet przy takich danych trudno od razu ocenić rzeczywiste możliwości latarki. Dlatego do takiej oceny najlepiej wykorzystać informacje o rzeczywistym zasięgu światła (patrz niżej), a także wziąć pod uwagę ogólny typ urządzenia (patrz wyżej). Tak więc przy tej samej ilości lumenów latarka ręczna z odbłyśnikiem do formowania kierunkowej wiązki da zauważalnie większy zasięg niż latarka turystyczna o zasięgu 360°.

Należy również pamiętać, że wysoka jasność latarki nie zawsze jest uzasadniona i warto dobierać według tego parametru, biorąc pod uwagę realne warunki użytkowania. Tak więc podczas pracy na krótkich dystansach jasne światło może stać się przeszkodą: męczy oczy i może ś...lepić innych. Ponadto zwiększenie jasności zwykle wymaga mocniejszych źródeł zarówno światła, jak i mocy, odpowiednio, zwiększenia masy i wymiarów latarki.

Maksymalny zasięg, przy którym latarka zapewnia efektywne oświetlanie obiektów. Dla różnych producentów kryteria tej skuteczności w pomiarach zasięgu mogą się różnić, dlatego tylko modele jednego producenta mogą być ze sobą jednoznacznie porównywane pod względem zasięgu. Jednocześnie parametr ten umożliwia, z pewnym stopniem niezawodności, porównywanie modeli różnych producentów: na przykład latarki o zasięgu 15 m i 100 m będą ewidentnie należeć do różnych klas zasięgu, niezależnie od producenta.

Należy pamiętać, że zasięg światła zależy nie tylko od maksymalne siły światła zapewnianej przez latarkę (patrz wyżej), ale także od cech jej konstrukcji: im węższą wiązkę zapewnia odbłyśnik latarki, tym większy będzie zasięg, oraz odwrotnie – rozproszone światło nie dociera daleko. Niektóre modele umożliwiają regulację szerokości wiązki w zależności od wymagań sytuacji (więcej szczegółów w „Regulacja skupienia wiązki”).

Należy również pamiętać, że modele o tym samym podanym zasięgu światła mogą obejmować różne obszary. Na przykład latarka ręczna (patrz „Rodzaj”) z odbłyśnikiem 20 cm może zapewnić szerszą wiązkę niż konwencjonalna latarka ręczna z odbłyśnikiem 5 cm. I choć w obu przypadkach obiekty uchwycone w plamie świetlnej będą oświetlone w ten sam sposób, to jednak w pierwszym przypadku wielkość samej plamki będzie większa, a rzeczywista wydajność latarki odpowiednio większa (z uwagi na to, że szeroką wiązką łatwiej jest „obmacywać” poszczególne obiekty, zw...łaszcza ze znacznej odległości).

Maksymalny czas pracy latarki bez wymiany baterii lub ładowania akumulatora.

Należy pamiętać, że w modelach z kontrolą jasności czas ten jest wskazywany dla najskromniejszego i odpowiednio ekonomicznego trybu. Na przykład w latarce o maksymalnym strumieniu świetlnym 1000 lm deklarowany czas pracy 20 godzin można osiągnąć przy jasności zaledwie 30 lm, a przy maksymalnej jasności czas pracy może zaledwie przekroczyć pół godziny. Te niuanse należy wyjaśnić zgodnie ze szczegółową charakterystyką. Zwracamy jednak również uwagę, że dodatkowe tryby pracy (patrz niżej) nie są w tym przypadku brane pod uwagę: np. jeśli latarka z naszego przykładu w trybie SOS może pracować przez 30 godzin, w charakterystyce wszystko jedno będzie deklarowany czas pracy 20 godzin.

Należy również pamiętać, że w przypadku modeli z wymiennymi bateriami rzeczywisty czas pracy będzie również zależał od jakości takich baterii. Na przykład w przypadku latarek na ogniwa AA i AAA autonomia jest najczęściej podawana przy użyciu wysokiej jakości baterii alkalicznych; jeśli zamiast nich użyjesz niedrogich cynkowo-węglowych, czas pracy może być kilkakrotnie krótszy.

Ogólnie rzecz biorąc, wybierając latarkę według maksymalnego czasu pracy, nie zawsze ma sens skupianie się na modelach „długo działających”: często mają one albo małą moc, albo dużą wagę/wymiary, a cena może znacząco „gryźć”. Latarki z długim czasem pracy przydadzą się przede wszystkim tym, którzy przez dłuższy czas musz...ą „odciąć się od cywilizacji”: turystom ekstremalnym, ratownikom, wojskowym itp. A do większości codziennych zadań w nowoczesnym mieście, a nawet kilkudniowych wycieczek na wieś wystarczy czas pracy do 10 godzin.

Liczba poziomów jasności przewidziana w konstrukcji latarki. Większość współczesnych modeli ma jeden poziom jasności, jednak istnieją modele z możliwością regulacji. Kilka poziomów jasności pozwala wybrać najlepszą opcję na konkretną okazję: na przykład, aby zbadać mały pokój, możesz zmniejszyć jasność i oszczędzić energię baterii, podczas gdy w dużym pomieszczeniu magazynowym możesz potrzebować pełnej mocy latarki. W związku z tym im więcej poziomów jasności zapewniono w konstrukcji latarki, tym szersze będą możliwości wyboru najlepszej opcji.

Zwróć też uwagę, że oprócz stopniowej regulacji jasności, ze stałymi poziomami, we współczesnych latarkach może również stosować się płynna regulacja. Zostało to szczegółowo opisane poniżej; tutaj zauważamy, że format stopniowy jest technicznie prostszy, kosztuje mniej i dlatego jest używany znacznie częściej. A w poszczególnych latarkach te opcje są połączone - dla nich charakterystyka wskazuje zarówno liczbę poszczególnych poziomów jasności, jak i obecność płynnej regulacji. Dokładny sposób realizacji takiej kombinacji może być różny. Na przykład kółko regulacji jasności może mieć kilka stałych poziomów z wyraźnymi wartościami i możliwością ustawienia dowolnej pozycji pośredniej między tymi wartościami; główny tryb pracy z płynną regulacją można uzupełnić o stały poziom zmniejszonej lub zwiększonej jasności itp.

Liczba i rodzaje dodatkowych trybów pracy przewidzianych w latarce.

Dodatkowe tryby obejmują wszystkie tryby, w których format latarki odbiega od standardowego - „stała wiązka światła w zakresie widzialnym bez wyraźnego koloru”. Mianowicie chodzi o stroboskop, SOS, światło mijania / drogowe, podczerwień (IR), ultrafiolet (UV), światło czerwone, światło niebieskie, światło zielone itp. Więcej szczegółów na temat każdego z nich:

- Stroboskop. Tryb szybkiego migania - kilka błysków na sekundę. Jednym z najpopularniejszych zastosowań tej funkcji jest dezorientacja wroga w ekstremalnej sytuacji; w związku z tym stroboskop jest często przeznaczony do latarek podlufowych (patrz „Rodzaj”), a także do modeli ręcznych o „taktycznej” specjalizacji. Ponadto szybkie miganie jest dobre do wyróżnienia się na drodze – zwłaszcza w pochmurną pogodę lub w nocy: ten rodzaj światła jest znacznie bardziej zauważalny niż światło stałe, także przy widzeniu peryferyjnym. Jednocześnie zauważamy, że podczas korzystania ze stroboskopu należy zachować ostrożność: ze względu na specyficzny wpływ na psychikę tryb ten może powodować zaostrzenia niektórych chorób - na przykład napady padaczkowe u...pacjentów z padaczką.

- SOS. Tryb pracy to „trzy krótkie błyski – trzy długie – trzy krótkie”, co odpowiada międzynarodowemu sygnałowi „Proszę o pomoc” (litery S-O-S w formacie alfabetu Morse'a). Eliminuje to konieczność ręcznego podawania takiego sygnału i pozwala pozostawić latarkę do samodzielnej pracy, a samemu uporać się z bardziej palącymi problemami (które często towarzyszą sytuacjom wymagającym SOS).

- Światła mijania / drogowe. Możliwość przełączania między światłami drogowymi i światłami mijania. To przełączanie jest najczęściej realizowane przy użyciu kilku zestawów diod LED; jednocześnie w niektórych modelach każdy z tych zestawów odpowiada za swój własny tryb, w innych wszystkie diody pracują jako światła drogowe, a tylko część z nich jako światła mijania.

- Podczerwień (IR). Podświetlenie w niewidzialnym zakresie podczerwieni. Wykorzystywane jest w szczególności do poprawy sprawności noktowizorów i celowników termowizyjnych. Zwróć uwagę, że wiele diod LED, odpowiedzialnych za ten tryb, podczas pracy świeci również w zakresie widzialnym (na czerwono); jednak ta poświata jest raczej słaba i z reguły jest dostrzegalna dla ludzkiego oka tylko wtedy, gdy patrzy się bezpośrednio na jej źródło z niewielkiej odległości.

- Ultrafiolet (UV). Oświetlenie ultrafioletowe służy głównie do wykrywania obiektów i śladów, które są niewidoczne w normalnych warunkach oświetleniowych. Jednym z najpopularniejszych sposobów wykorzystania tej funkcji jest użycie improwizowanego detektora waluty: większość współczesnych banknotów ma oznaczenia UV. Takie światło może być również wykorzystywane do wykrywania napisów „niewidzialnym” atramentem (w tym znaków na tych samych banknotach), niektórych płynów biologicznych (na przykład krwi) i chemicznych (w szczególności preparaty wrażliwe na promieniowanie UV umożliwiają wykrywanie nieszczelności w rurach i układach chłodzenia cieczą) itp. Zwróć uwagę, że emiter UV zwykle świeci w zakresie widzialnym - z charakterystycznym niebieskawym odcieniem; pozwala to dokładnie określić, czy takie światło jest włączone, czy wyłączone.

- Światło czerwone. Jeden z najpopularniejszych kolorów uzupełniających we współczesnych latarkach; może być stosowany zarówno w połączeniu z niebieskim i zielonym (w tzw. modelach RGB), jak i jako jedyny odcień pomocniczy. Jedną z cech światła czerwonego jest to, że prawie nie wpływa na widzenie skotopowe, nie przenika przez powieki i nawet po zupełnej ciemności nie oślepia oczu. To sprawia, że takie oświetlenie jest najlepszą opcją, na przykład do doprecyzowania danych na mapie podczas nocnej wędrówki, gdy trzeba szybko przywrócić wzrok po zgaszeniu światła, lub do oświetlenia nocnego w sypialni, gdzie trzeba widzieć otoczenia i jednocześnie niepożądane jest przeszkadzanie śpiącym światłem. Innym sposobem wykorzystania czerwonego światła jest nadawanie sygnałów: to światło przemieszcza się dalej niż niebieskie lub zielone i wyraźnie wyróżnia się na tle większości krajobrazów i obiektów stworzonych przez człowieka. Odcień można zmieniać zarówno za pomocą filtra barwnego na głównym źródle światła, jak i za pomocą oddzielnej diody LED.

- Światło niebieskie. Jeden z odcieni używanych głównie w trójkolorowych „latarkach RGB” - wraz z czerwonym (patrz wyżej) i zielonym. To światło jest przeznaczone głównie do sytuacji, w których trzeba skutecznie oświetlić przestrzeń przed sobą, jednak niepożądane jest stosowanie zwykłego białego światła. Wzrok ludzki jest najbardziej wrażliwy na odcienie niebieskiego i zielonego; dlatego stosunkowo słaba wiązka niebieskiego światła ujawnia dużą ilość szczegółów. A w niektórych sytuacjach takie oświetlenie może być nawet skuteczniejsze niż białe. Na przykład, jeśli w nocy wycelujesz białą latarkę w jasny obiekt, przestrzeń za tym obiektem będzie słabo zauważalna ze względu na jasne odbite światło; a słabe niebieskie światło oświetli równomiernie zarówno „pierwszy plan”, jak i „tło”. Natomiast używanie tego odcienia przy wysokiej jasności jest, wręcz przeciwnie, niepożądane - odbicie od jasnego niebieskiego światła będzie oślepiać jeszcze bardziej niż od białego, a tym bardziej od czerwonego. A jeśli niebieska wiązka, nawet słaba, trafi w oczy, natychmiast zepsuje widzenie skotopowe, a przywrócenie go zajmie dużo czasu.
Należy pamiętać, że wybór między niebieskim a podobnym zielonym (patrz poniżej) zależy od konkretnych warunków: w różnych sytuacjach mogą być optymalne różne odcienie.

- Światło zielone. Odcień najczęściej używany w trójkolorowych latarkach RGB, jednak czasami używany jako jedyny kolor uzupełniający. Pod wieloma względami jest podobny do opisanego powyżej niebieskiego - w szczególności w niektórych sytuacjach słabe zielone światło może wyraźnie ujawnić szczegóły niewidoczne w innych odcieniach (nawet przy tym samym niebieskim świetle), jednak wysoka jasność dla takiej wiązki jest niepożądana. Ponadto ten kolor ma swoją specyficzną cechę: wiele zwierząt prawie nie reaguje na zielone światło, dlatego jest ono szczególnie wygodne do polowania.

- Lampa ostrzegawcza. Tryb rzadkich błysków - najczęściej przy stosunkowo niskiej jasności, jednak możliwe są wyjątki; w niektórych modelach można znaleźć więcej niż jedną wersję ostrzegania. W każdym razie funkcja ta dobrze nadaje się do sygnalizowania i wskazywania Twojej lokalizacji; jednocześnie tryb lampy ostrzegawczej nie tylko zużywa energię baterii ekonomiczniej niż stałe światło o tej samej jasności, ale jest również lepiej widoczny z daleka. Należy również pamiętać, że w latarkach czołowych podobną funkcję pełni tryb migania (patrz poniżej).

- Migotanie. W rzeczywistości - odpowiednik opisanej powyżej lampy ostrzegawczej, stosowany w modelach czołowych (patrz „Rodzaj”). W tym trybie latarka emituje krótkie błyski lub świeci zmienną, „pulsującą” jasnością. W każdym razie ten format pracy nie ma na celu oświetlania otoczenia, jednak uczynienie użytkownika bardziej widocznym dla innych: człowiek reaguje na migotanie światła czysto odruchowo, nawet jeśli źródło takiego światła znajduje się daleko w przestrzeni widzenia peryferyjnego. Tryb lampy ostrzegawczej przyda się przede wszystkim na drogach – na przykład podczas spaceru lub jazdy rowerem po zmroku: nawet w mieście takie ostrzeżenie dla okolicznych kierowców nie będzie zbyteczne, a tym bardziej na ciemnych wiejskich drogach.

- Czerwone miganie (czerwone migotanie, czerwona lampa ostrzegawcza). Dzięki temu trybowi latarka jest jak najbardziej zauważalna: czerwone światło, zwłaszcza migające, jest dobrze zauważalne nawet w ciągu dnia. A w ciemności ten odcień jest również przydatny, ponieważ nie szkodzi widzeniu skotopowemu (więcej szczegółów, patrz „Światło czerwone” powyżej). Ale konkretna specjalizacja migania na czerwono może być różna, w zależności od specjalizacji latarki. Na przykład w modelach turystycznych (patrz „Rodzaj”) ten tryb umożliwia nadanie sygnału, wyznaczenie lokalizacji obozu, punktu zbiórki itp.; w latarkach czołowych służy do wyróżnienia użytkownika na drodze i uczynienia go jak najbardziej widocznym dla osób wokół niego (przede wszystkim dla kierowców samochodów).

- Tryb lampy. Funkcja spotykana głównie wśród latarek ręcznych (patrz „Rodzaj”). Tak naprawdę chodzi o tryb światła rozproszonego – w przeciwieństwie do wiązki kierunkowej, która zapewnia główne źródło światła z odbłyśnikiem. Światło rozproszone nie różni się zasięgiem, jednak pozwala pokryć dużą powierzchnię – na przykład oświetlić całe pomieszczenie. W związku z tym tryb lampy znacznie rozszerza możliwości wykorzystania latarki ręcznej.

- Światło boczne. Jedna z nazw trybu lampy opisanego powyżej; rozproszone źródło światła stosowane w tym trybie często znajduje się z boku obudowy lampy – stąd nazwa.

- LCC. Tryb oznaczenia lasera: latarka emituje wiązkę laserową, znak, z której wskazuje na zamierzony punkt uderzenia. Sensowne jest przewidzenie takiego trybu tylko w modelach podlufowych (patrz „Rodzaj”).

Pamiętaj, że ta lista nie jest wyczerpująca: w nowoczesnych latarkach mogą się zapewniać inne, bardziej szczegółowe tryby pracy. W takich przypadkach cechy funkcjonalności należy doprecyzować zgodnie z dokumentacją producenta.

Rodzaj zasilania stosowanego w latarce.

Najpopularniejsze w naszych czasach są wymienne ogniwa w standardowych rozmiarach AA, AAA, C, D i CR123, wymienne baterie litowo-jonowe 18650, a także markowe akumulatory. Jednocześnie niektóre modele z tej drugiej kategorii są przeznaczone do standardowych akumulatorów do elektronarzędzi i są w ogóle dostarczane bez własnych źródeł zasilania; takie urządzenia są zwykle określane jako tak zwane lampy budowlane. A oto bardziej szczegółowy opis różnych rodzajów zasilania:

- AA. Baterie są potocznie nazywane „paluszkami”. Jeden z najpopularniejszych standardowych rozmiarów w naszych czasach; takie ogniwa są dostępne jako baterie jednorazowe lub akumulatory wielokrotnego ładowania i są sprzedawane niemal powszechnie. We współczesnych latarkach jednak ta opcja jest mniej powszechna niż mniejsze AAA - rozwój i potanienie diod LED umożliwiło efektywne wykorzystanie bardziej kompaktowych zasilaczy.
Należy pamiętać, że „paluszki” mogą się znacznie różnić pojemnością; odpowiednio czas pracy latarki na baterii z takim zasilaczem będzie różna - w zależności od marki użytych baterii (akumulatorów). Zwracamy również uwagę, że korzystanie z takich elementów (jak większość wymiennych baterii) nieuchronni...e wiąże się z dodatkowymi wydatkami: będziesz musiał albo regularnie kupować świeże jednorazowe ogniwa, albo wydać pieniądze na zestaw akumulatorów z ładowarką.

- AAA. Baterie również nazywane "małymi paluszkami" - analogicznie do opisanych powyżej "paluszków". Dostępne są także w różnych formatach – zarówno baterii, jak i akumulatorów – oraz w różnych pojemnościach i cenach. Są mniejsze niż AA, dlatego generalnie są od nich gorsze pod względem pojemności. Taki zasilacz jednak często wystarcza nowoczesnym diodom LED; a kompaktowość jest często ważniejsza niż duża pojemność. Dlatego ogniwa AAA we współczesnych latarkach są znacznie częstsze niż AA.

- C. Baterie 1,5 V o kształcie cylindrycznym i wymiarach 50x26,2 mm; w przybliżeniu równej długości AA, ale znacznie grubsze, dzięki czemu mają znacznie większą pojemność. Jakiś czas temu były dość popularne, ale obecnie są stosowane niezwykle rzadko – głównie w urządzeniach, w których wymiary obudowy początkowo pozwalają na montaż takich źródeł zasilania (typowym przykładem są latarki-kije, patrz „Rodzaj”).

- D. Baterie o kształcie cylindrycznym, są największe (61,5x34,2 mm), najpojemniejsze i najwydajniejsze wśród stosowanych obecnie zasilaczy 1,5 V. Podobnie jak opisane powyżej elementy typu C, są rzadko stosowane, głównie w latarkach, które początkowo przyjmują duże rozmiary.

- CR123. Baterie o kształcie cylindrycznym. Mają długość 34,5 mm i średnicę 17 mm, przez co przypominają zredukowaną odmianę typu C, różnią się jednak napięciem pracy - 3 V. W wersji akumulatorów są oznaczane jako CR123A. Ogólnie rzecz biorąc, są one dość rzadkie, głównie w kompaktowych modelach ręcznych i brelokach, a także latarkach podlufowych do pistoletów (patrz „Rodzaj”); jednak szczególnie wśród tych kategorii takie baterie są dość popularne.

- 18650. Ogólnie w dzisiejszych czasach cała rodzina akumulatorów jest produkowana przy użyciu 5-cyfrowego oznaczenia - na przykład 14500 i 17650. Wszystkie wykonane są w technologii litowo-jonowej, mają kształt cylindryczny i napięcie 3,7 V; oznaczenie wskazuje rozmiar takich ogniw pod względem średnicy i długości (więcej szczegółów poniżej). Konkretnie 18650 (średnica 18 mm, długość 65 mm) jest najpopularniejszym typem tego typu ogniw – zarówno w ogóle, jak i konkretnie wśród latarek. Wynika to przede wszystkim z połączenia kompaktowych wymiarów i dość solidnego wykonania. Jednocześnie, dzięki obniżeniu kosztów technologii, w dzisiejszych czasach baterie 18650 mogą być używane nawet w modelach niedrogich – także są oryginalnie dostarczane w zestawie. Jednak zawartość zestawu latarki z takim zasilaczem w każdym razie warto wyjaśnić osobno – dotyczy to zarówno akumulatora, jak i opcji ładowania dostępnych „po wyjęciu z pudełka” (więcej szczegółów w punkcie „Zawartość opakowania”).
Ogólnie rzecz biorąc, elementy te łączą zalety baterii wymiennych i markowych akumulatorów. Z jednej strony, źródło zasilania jest wielokrotnego użytku, gdy ładunek się wyczerpie, nie trzeba za każdym razem wydawać pieniędzy na nowe baterie; z drugiej strony, jeśli chcesz, możesz kupić kilka akumulatorów i szybko je wymienić w razie potrzeby. A dzięki oddzielnej ładowarce możesz całkowicie zredukować przerwy w pracy do zera: podczas gdy jeden zestaw akumulatorów jest używany, resztę można naładować.

- Akumulator. Ta opcja oznacza, że latarka korzysta z zastrzeżonego akumulatora, który nie należy do standardowych rozmiarów (a w wielu modelach jest również niewymienny). Jedną z zalet takiego zasilacza jest to, że użytkownik nie musi poświęcać dodatkowego czasu i pieniędzy na zakup baterii: zasilacz jest początkowo dostarczany w zestawie, a gdy energia się wyczerpie, wystarczy go naładować. W takim przypadku zestaw dostawczy może zawierać zarówno adapter do gniazdka, jak i ładowarkę samochodową (więcej szczegółów w „Zawartość opakowania”). Drugą zaletą jest to, że zastrzeżone akumulatory są często bardziej kompaktowe, a jednocześnie pojemniejsze niż baterie wymienne; i ogólnie taki akumulator jest łatwiejszy do dopasowania do konstrukcji latarki (zwłaszcza niestandardowej). Wśród kluczowych wad tej opcji można zauważyć przede wszystkim brak możliwości szybkiej wymiany - z reguły rozładowany akumulator wymaga naładowania, co z kolei wymaga czasu i źródła zasilania. Ponadto posiadanie własnego akumulatora nieuchronnie wpływa na koszt; jest to szczególnie widoczne przy porównywaniu niedrogich modeli latarek ładowalnych z ich odpowiednikami na baterie. Jednak różnica w cenie może się dość szybko zwrócić przy intensywnym użytkowaniu.
Szczególnym przypadkiem są tak zwane akumulatorowe latarki „budowlane”. Produkowane są głównie przez dużych producentów elektronarzędzi (Bosch, DeWalt, Makita itp.) i wykorzystują jako źródła zasilania wymienne akumulatory do narzędzi marki „rodzimej”. Jednocześnie taki akumulator zwykle nie jest dołączony do zestawu - zakłada się, że użytkownikowi wygodniej jest kupić akumulator na własną rękę, według własnego uznania (lub że gospodarstwo domowe ma już markowe narzędzie i, odpowiednio, źródło zasilania).

Ponadto w latarkach można znaleźć rzadsze i bardziej specyficzne opcje zasilania:

- AAAA. Baterie są jeszcze mniejsze niż "paluszki cienkie" AAA - 43 mm długości i 8,3 mm średnicy. Są one używane w niektórych cienkich, kompaktowych latarkach, wiele z tych modeli przypomina kształtem i rozmiarem pióra wieczne.

- Wymienne akumulatory Li-Ion z 5-cyfrowym oznaczeniem cyfrowym - podobne do opisanych powyżej 18650, ale różniące się wielkością. Konkretnie wśród latarek można znaleźć takie formy o podobnych źródłach zasilania: 10180, 10440, 14430, 14500, 16340, 17650, 21700, 26650, 32650. Wszystkie mają standardowe napięcie 3,7 V, a wielkość elementu można określić po oznaczeniu: dwie pierwsze cyfry odpowiadają jego średnicy, drugie dwie - długości (obie w milimetrach). Im większy akumulator, tym większa jest jego całkowita pojemność i odpowiednio moc zasilania.
Osobno należy zauważyć, że ogniwa 14500 mają identyczny rozmiar jak konwencjonalne paluszki cienkie AAA, ale różnią się od nich napięciem roboczym. W niektórych latarkach ta różnica jest brana pod uwagę i mogą one korzystać z obu rodzajów źródeł zasilania (o mniejszej autonomii i/lub jasności podczas pracy na bateriach). Zasadniczo jednak możliwość takiej wymiany musi być wyjaśniona w każdym przypadku.

- Seria CR****. Baterie o charakterystycznym kształcie tabletki lub dysku, oparte na technologii litowej (nie mylić z akumulatorami litowo-jonowymi – w tym przypadku mówimy o jednorazowych zasilaczach). Liczby w oznaczeniu wskazują konkretny rozmiar - na przykład oznaczenie CR2032 odpowiada średnicy 20 mm i grubości 3,2 mm. W rzeczywistości CR2032 to jeden z najpopularniejszych standardowych rozmiarów takich baterii; oprócz niego w latarkach można znaleźć CR1220, CR1616, CR2016 i CR2032. Wszystkie takie źródła zasilania są używane głównie w kompaktowych latarkach o małej mocy, w szczególności w breloczkach (patrz „Rodzaj”).

- Seria AG**. Przyrostek „AG” z liczbą (jedną lub dwoma) jest używany do oznaczenia miniaturowych jednorazowych baterii alkaliczno-manganowych produkowanych przez Seiko i niektóre inne marki. Im większa liczba w oznaczeniu, tym większy rozmiar baterii: najmniejsze z takich ogniw AG0 mają średnicę 5,8 mm i grubość nieco ponad 2 mm, a największe (z tych stosowanych w latarkach), AG13 mają średnicę 11,6 mm i grubość 5,4 mm. Głównym obszarem zastosowania takich elementów są miniaturowe latarki, m.in. breloki.

- Seria LR**. W rzeczywistości - kompletny analog serii AG** opisanej powyżej; jedyną różnicą jest to, że AG jest oznaczeniem zastrzeżonym, a LR jest używane jako wspólne oznaczenie międzynarodowe. Ponadto w tym standardzie nie ma wyraźnego związku między liczbą w oznaczeniu a rzeczywistym rozmiarem baterii: np. LR41 jest większa od LR58, a LR44 jest większa od obu. Właściwie we współczesnych latarkach występują głównie LR41 i LR44; są one analogami odpowiednio AG3 i AG13 i mają wymiary (długość/średnica) 7,9x3,6 mm w pierwszym przypadku i 11,6x5,4 mm w drugim.

- 3R12. Baterie o napięciu 4,5 V w obudowie o charakterystycznym kształcie: prawie kwadratowym i płaskim (70x60x22 mm), z zaokrąglonymi rogami i dwiema płytkami stykowymi w górnej części. Pierwotnie stworzono je jako baterie do latarek kieszonkowych, jednak obecnie używa się ich dość rzadko ze względu na duże wymiary, cechy kształtu i stosunkowo małą pojemność.

- PX28L. Kompaktowe i jednocześnie dość mocne baterie cylindryczne o napięciu nominalnym 6,2 V. Dobrze nadają się do pracy z dużym obciążeniem, w tym jasnymi diodami LED, ale generalnie nie mają dużego rozproszenia i dlatego są rzadko stosowane w latarkach.

- R20. Inna nazwa ogniw zamiennych w rozmiarze D - a dokładniej jednorazowych baterii solnych produkowanych w tym rozmiarze (dla innych odmian stosowane są inne oznaczenia). Z reguły lampy pod R20 są kompatybilne z dowolnymi ogniwami typu D, jednak możliwość pracy z bateriami cynkowo-węglowymi (posiadającymi mniejszą pojemność niż odpowiedniki alkaliczne, a tym bardziej akumulatory) wskazuje na dobrą energooszczędność i oszczędność latarki.

- CR2. Stosunkowo niewielkie baterie (długość - 26,7 mm, średnica - 15,1 mm), pierwotnie stworzone do aparatów kompaktowych - „mydelniczek” - licząc na to, że jedno takie ogniwo mogłoby zastąpić 2 baterie AA. Oznaczenie CR2 jest zwykle używane w przypadku baterii jednorazowych, akumulatory o tym standardowym rozmiarze są zwykle oznaczane jako 15270.

- Z zapalniczki. Zasilanie z własnej sieci samochodowej za pośrednictwem zapalniczki (lub gniazda samochodowego o podobnym formacie) można znaleźć w dwóch rodzajach latarek. Pierwszym z nich są latarki ręczne i oświetlenie pomocnicze (patrz „Rodzaj”) przeznaczone do użytku z pojazdem lub w jego pobliżu. Większość z tych urządzeń działa tylko po podłączeniu do zapalniczki, a za samo połączenie odpowiada dość długi (kilkumetrowy) przewód z odpowiednią wtyczką. Druga opcja to modele miniaturowe (ręczne kompaktowe i breloczki) o specjalizacji „motoryzacyjnej”. Takie urządzenia są wyposażone we własne akumulatory i są w stanie pracować autonomicznie, a do ładowania akumulatora służy zapalniczka - przy czym sama obudowa latarki pełni rolę wtyczki (innymi słowy, aby naładować wystarczy włożyć wtyczkę do gniazda zapalniczki). Jednak oba typy są w naszych czasach rzadkością: w przypadku latarek przewód znacznie ogranicza mobilność, a w przypadku małych latarek kieszonkowych ładowanie z sieci samochodowej nie jest często wymagane. I nawet w tym ostatnim przypadku tradycyjna latarka akumulatorowa uzupełniona o ładowarkę samochodową może okazać się bardziej praktyczną, wszechstronną i wygodną opcją (patrz „Zawartość opakowania”).

— Ładowarka latarki. Urządzenie do ładowania akumulatorów bezpośrednio w latarce. Należy pamiętać, że w taką ładowarkę mogą być wyposażone modele zarówno z niewyjmowanymi jak i wyjmowanymi akumulatorami. W każdym razie takie urządzenia są niezwykle proste w obsłudze: nie trzeba wyjmować baterii i wkładać ich do osobnego urządzenia, wystarczy podłączyć latarkę do gniazdka elektrycznego, gniazda zapalniczki samochodowej lub portu USB (ładowarki mogą korzystać z różnych źródeł zasilania, należy to doprecyzować osobno). Ponadto niektóre latarki z tą funkcją są w stanie pracować nawet podczas ładowania baterii (a właściwie z sieci). Jednocześnie ładowarki tego typu nie są tak uniwersalne jak ładowarki do osobnych akumulatorów (patrz odpowiedni punkt).

— Ładowarka samochodowa. Obecność w zestawie urządzenia do ładowania latarki z zapalniczki samochodowej (lub standardowego gniazda samochodowego o tym samym rozmiarze). Zwykle takie urządzenie wygląda jak zwykła wtyczka z kablem; kabel może być odpinany. A niektóre modele w ogóle nie posiadają osobnej ładowarki samochodowej: aby naładować akumulator, samą latarkę wkłada się do gniazda zapalniczki, a obudowa urządzenia pełni rolę wtyczki. Aby uzyskać szczegółowe informacje, patrz „Zasilanie — z zapalniczki”.

— Kabel USB do ładowania. Obecność w zestawie osobnego kabla do ładowania, a...le bez wtyczki do gniazdka. Przy tym istnieje możliwość ładowania np. z powerbanku.

— Ładowarka ogniw zasilających. Urządzenie do ładowania akumulatorów dostarczanych z latarką w zestawie. W takie urządzenie wyposażone są tylko modele z wymiennymi bateriami — właściwie, aby naładować baterię, trzeba ją uprzednio wyjąć. Może to powodować pewne niedogodności. Z drugiej strony akumulatory najczęściej wykonywane są w standardowym rozmiarze, co daje wiele dodatkowych możliwości. Na przykład możesz zakupić zapasowy zestaw baterii i używać go póki ten podstawowy się ładuje, ewentualnie włożyć jednorazowe baterie zamiast „rodzimych” akumulatorów; ładowarka może być używana nie tylko do ładowania akumulatorów latarki, ale także do ładowania innych kompatybilnych ogniw zasilających.

— Ogniwo(a) zasilające. Obecność ogniwa zasilającego w zestawie z latarką. Cecha ta pozwala na korzystanie z latarki natychmiast po zakupie, bez konieczności dokupywania oddzielnie baterii. Należy pamiętać, że obecność lub brak ogniwa zasilającego w zestawie nie zależy od rodzaju samych baterii (patrz „Zasilanie”): na przykład modele pod oryginalny akumulator nie zawsze są wyposażone w taki akumulator. Dlatego jeśli gotowość do pracy „po wyjęciu z pudełka” jest dla Ciebie istotna – należy wybrać latarkę dla której w zestawie deklarowana jest obecność ogniwa zasilającego. Jednocześnie warto wyjaśnić, w jakie ogniwo jest wyposażony produkt - jednorazową baterię czy akumulator.

— Filtry fotograficzne Wyjmowane filtry fotograficzne powszechnie stosowane do kolorowania wiązki latarki na jeden lub inny kolor - czerwony, niebieski i/lub zielony. Aby uzyskać więcej informacji o takim kolorowym oświetleniu, zobacz „Tryby dodatkowe”; tutaj zwracamy uwagę na dwa punkty. Po pierwsze, zestaw filtrów barwnych może być różny: na przykład światło czerwone jest powszechne, ale zielone i niebieskie są już zauważalnie mniej powszechne. Jednocześnie w przypadku niektórych lamp dodatkowe filtry fotograficzne są produkowane osobno, można je dodatkowo dokupić w razie potrzeby. Po drugie, jeśli latarka z kolorowym światłem nie zawiera filtrów znajdujących się w zestawie, oznacza to, że w tym modelu zastosowano oddzielne kolorowe diody lub znacznie rzadziej wbudowane filtry. Zarówno jedna, jak i druga opcja okazuje się wygodniejsza z punktu widzenia tego, że nie trzeba bawić się wymiennymi akcesoriami do zmiany kolorów (o których można gdzieś zapomnieć lub zgubić). Dodatkowe wyposażenie jednak nieco komplikuje i podnosi koszt konstrukcji całego urządzenia.

— Klips do noszenia. Obecność specjalnego klipsa w konstrukcji latarki - podobnego do tego stosowanego w przenośnych odtwarzaczach, długopisach itp. Ten klips pozwala przymocować latarkę do ubrania np. na krawędzi kieszeni. Funkcja ta ma na celu przede wszystkim wygodę noszenia: latarka mocowana na klips zawsze będzie w jednym miejscu, nie gubiąc się ani nie mieszając się w kieszeni.

— Uchwyt rowerowy. Uchwyt do montażu latarki na kierownicy roweru. Pozwala na wykorzystanie urządzenia oświetleniowego jako źródła światła przedniego oraz sygnalizuje nocą obecność rowerzysty na drodze. Z reguły uchwyt mocuje się na kierownicy za pomocą zacisku śrubowego, a latarka jest utrzymywana w nim dzięki elastyczności mocowania.

— Pasek. Obecność paska w konstrukcji latarki do mocowania do ręki. Zabezpiecza urządzenie przed upadkiem: nawet jeśli przypadkowo rozluźnisz palce, pasek utrzyma latarkę na dłoni (lub przynajmniej opóźni upadek, abyś miał czas na reakcję). A w modelach nurkowych (patrz „Rodzaj”) takie urządzenie może wręcz przeciwnie, uniemożliwić unoszenie się latarki. W dużych lampkach ręcznych pasek można zaprojektować tak, aby można go było łatwo nosić na ramieniu, ale takie opcje są dość rzadkie.

— Pokrowiec. W zestawie znajduje się specjalny futerał do przechowywania i transportu latarki. Pokrowiec ten chroni urządzenie przed niepotrzebnym zanieczyszczeniem i zapewnia pewien stopień ochrony przed uszkodzeniem. Dodatkowo może przydać się do ochrony okolicznych delikatnych przedmiotów – np. jeśli musisz je transportować wraz z latarką w ciasno zapakowanej torbie lub plecaku.

— Uchwyt podlufowy. Uchwyt do instalacji latarki podlufowej (patrz „Rodzaj”) na broni. Najczęściej taki uchwyt jest przeznaczony do standardowej szyny Picatinny/Weaver, ale możliwe są również inne opcje; ten punkt warto wyjaśnić przed zakupem. W każdym razie takie wyposażenie jest wygodne, ponieważ nie trzeba szukać uchwytu osobno; może jednak być nie odpowiedni dla niestandardowych miejsc montażowych.

— Bez uchwytu. Brak uchwytu do broni w zestawie dostawczym latarki podlufowej (patrz „Rodzaj”). Takie modele są pierwotnie przeznaczone do użytku w innym celu - zwykle jako ręczne modele kompaktowe (patrz ibid.), a możliwość instalacji pod lufą jest dostępna jako opcja. Warto również zwrócić uwagę na tę opcję, jeśli broń posiada niestandardowy sposób instalowania latarek - uchwyt do takiej instalacji najłatwiej dokupić oddzielnie od latarki.