Porównanie Ardesto FNT-C880 vs Ardesto FNT-R44X1W

— Biurkowy. Małe modele przeznaczone do umieszczenia na biurku. Z reguły mają małą moc i są przeznaczone przede wszystkim dla osoby siedzącej bezpośrednio przy biurku. Wśród nich są także przenośne opcje (mini wentylatory), które nie są zasilane z sieci i są dostępne nie tylko przy biurku.

— Stojący. Wentylatory przeznaczone do umieszczenia na podłodze. Istnieją dwa rodzaje. Podłogowe nie mają stojaka i wyróżniają się dużą średnicą łopatek i dużą mocą, a także nie mają możliwości regulacji kierunku i zawsze dmuchają w jednym kierunku. Tradycyjne stojące to klasyczna wersja domowych ze stojakiem, które również posiadają duże łopatki, umieszczane na wysokości ponad metra od podłogi i są w stanie obracać się wokół stojaka, co pozwala przewietrzyć całe pomieszczenie.

— Ścienny. Wentylatory wyposażone w specjalne akcesoria umożliwiające montaż na ścianie, nazywane również wiszącymi. Moc takich wentylatorów jest porównywalna z wentylatorami stojącymi, a ich zaletą jest to, że ich montaż nie wymaga wolnej przestrzeni na podłodze, co może mieć krytyczne znaczenie w małych pomieszczeniach. Z drugiej strony montaż na ścianie jest i tak znacznie trudniejszy niż montaż na podłodze.

— Stojący / biurkowy (2 w 1). Modele wielofunkcyjne przystosowane do zastosowania j...ako wentylator podłogowy lub biurkowy. Realizacja ich konstrukcji może się różnić. Zdecydowana większość wentylatorów 2 w 1 wyposażona jest w podstawkę do postawienia na biurku oraz nóżkę z podstawą do ustawienia na podłodze.

— Uniwersalne 3 w 1 Modele uniwersalne mają możliwość przekształcenia się w wentylator stojący, biurkowy lub do montowania na ścianie, co może być przydatne w ciasnych przestrzeniach. Sama realizacja konstrukcji może być różna, ale z reguły zestaw zawiera podstawkę do umieszczenia na biurku, uchwyt ścienny i stojak z podstawą do umieszczenia na podłodze.

— Sufitowy. Przy pomocy specjalnego uchwytu ten rodzaj wentylatora montowany jest bezpośrednio pod sufitem, posiada duże łopatki i charakteryzuje się wysoką wydajnością. Jest to jeden z najwydajniejszych typów wentylatorów, który zapewnia doskonały przepływ powietrza, a zimą kieruje ciepłe powietrze w dół. Jednak ze względu na duże rozmiary nie jest zbyt popularny jako rozwiązanie domowe.

Wentylatorami osiowymi nazywane są modele o klasycznej konstrukcji — wyposażone w łopatki. Takie modele są prostsze i tańsze, ale mniej bezpieczne i nie nadają się do tworzenia rozbudowanego systemu wentylacji. Wentylatory promieniowe to wirniki ukryte w obudowie ochronnej. Takie konstrukcje są bezpieczniejsze, ale bardziej złożone i droższe, a także lepiej nadają się do wentylacji skomplikowanych pomieszczeń.

Stosunkowo niedawno powstał trzeci rodzaj wentylatora – bezłopatkowy (bezśmigłowy). Zewnętrznie takie urządzenie wygląda jak pierścień na stojaku. Pierścień jest pusty od wewnątrz, podczas pracy wentylatora wewnątrz krąży powietrze, które dzięki specjalnym szczelinom wciąga powietrze z zewnątrz przepuszczając je przez pierścień. W przeciwieństwie do innych typów wentylatory bezłopatkowe (bezśmigłowe) zapewniają płynny, równomierny przepływ powietrza bez zauważalnych zakłóceń; ponadto nie mają żadnych ruchomych części na zewnątrz, dzięki czemu są najbezpieczniejsze. Jednak takie urządzenia są dość drogie.

Maksymalna wydajność zapewniana przez wentylator, czyli największa ilość powietrza, jaką może on przepuścić przez siebie w ciągu godziny.

Wydajność jest dobierana przez producentów z uwzględnieniem powierzchni i odpowiednio kubatury pomieszczenia, dla którego zaprojektowane jest urządzenie. Dla efektywnej pracy konieczne jest, aby urządzenie przynajmniej raz na godzinę było w stanie przepuścić przez siebie całą objętość przetwarzanego powietrza. Jednocześnie w przypadku modeli o tej samej powierzchni pomieszczenia mogą być zadeklarowane różne wskaźniki wydajności — w związku z tym szybkość i skuteczność chłodzenia będą się różnić.

Zwracamy również uwagę, że wydajność można wykorzystać do oszacowania zalecanej powierzchni pomieszczenia, jeśli ta nie została zadeklarowana w specyfikacji. Na przykład, jeśli urządzenie zapewnia 200 m³/h, oznacza to, że kubatura pomieszczenia nie może przekraczać 200 m³, co przy standardowej wysokości sufitu 2,5 m daje powierzchnię 200/2,5 = 80 m². Idealnie powierzchnia powinna być 2 — 3 razy mniejsza, czyli rzędu 25 — 40 m².

Zasięg skutecznego nawiewu powietrza od łopatek wentylatora (w metrach). Im jest wyższy, tym mocniejsze urządzenie jest przed nami.

Maksymalna głośność dźwięku wydawanego przez wentylator podczas pracy na najwyższych obrotach. Dla porównania: hałas 30 dB odpowiada słyszalnemu szeptowi z odległości 5 m, 40 dB — mowie ludzkiej, 50 dB — dźwiękowi w pomieszczeniu biurowym. Im cichszy wentylator, tym wygodniej jest z niego korzystać.

— Płynna regulacja. Możliwość regulacji prędkości obrotowej, gdy zamiast kilku przycisków używany jest suwak. W takim przypadku można ustawiać prędkość nie skokowo, ale w szerokich zakresach.

— Oscylacja. Dzięki funkcji oscylacji wentylator może zmieniać kierunek przepływu powietrza w płaszczyźnie poziomej pozostając nieruchomym. Kierunek można ustawiać ręcznie, ale może on również zmieniać się automatycznie, gdy wentylator stale zmienia kierunek nawiewu. Wentylatory o małych średnicach łopatek zwykle nie mają takiej możliwości.

— Oscylacja 3D. Zakłada się automatyczna zmiana kierunku nawiewu nie tylko w płaszczyźnie poziomej, ale także w pionowej. Realizacja tej funkcji może być różna: ruchy poziome i pionowe mogą być naprzemienne lub „głowica” wentylatora może wykonywać ruchy sferyczne. Takie wentylatory lepiej mieszają powietrze, a gdy są używane w połączeniu z klimatyzatorem, uzyskuje się lepszą wydajność chłodzenia.

— Tryb nocny. Zaprojektowany w celu zmniejszenia poziomu hałasu, wentylatory w tym trybie zmniejszają prędkość do minimum i okresowo wyłączają obroty łopatek. Należy pamiętać, że w tym trybie będziesz musiał poświęcić siłę nadmuchu i w czasie upałów ten tryb może być bezużyteczny.

— Symulacja podmuchów wiatru. Ten tryb pracy okresowo zmienia prędkość obrot...u łopatek, czasami całkowicie je wyłączając, tworząc podmuchy wiatru. Różni producenci nazywają ten tryb na różne sposoby: tryb komfortowy, tryb bryzy, tryb naturalny i tym podobne, ale wszystkie służą temu samemu celowi.

— Regulacja wysokości. Możliwość samodzielnej ręcznej zmiany wysokości wentylatora. Funkcja dostępna jest zwykle w modelach stojących.

— Regulacja kąta nachylenia. Możliwość zmiany kąta nachylenia strumienia powietrza w płaszczyźnie pionowej. W zdecydowanej większości modeli ustawia się ręcznie, ale są modele, które mogą to zmieniać automatycznie. Proste i niedrogie modele często nie mają takiej możliwości.

— Timer. Urządzenie, które automatycznie wyłącza wentylator po ustawionym przez użytkownika czasie. Obecność timera pozwala np. na włączenie wentylatora w nocy i spokojne pójście do łóżka — urządzenie wyłączy się w określonym momencie.

— Sterowanie pilotem. Możliwość zdalnego sterowania wentylatorem. Zaawansowane modele wentylatorów wyposażone są w piloty umożliwiające nie tylko włączanie i wyłączanie urządzenia, ale także regulację prędkości nawiewu i ustawienie wartości timera.

— Sterowanie ze smartfona. Wentylatory z tą funkcją można podłączyć do domowej sieci Wi-Fi i sterować nimi bezpośrednio z aplikacji w telefonie. Ponadto niektóre modele można zintegrować z systemami inteligentnego domu w celu realizacji określonych scenariuszy. Istnieją modele, w których funkcja ta całkowicie zastępuje pilota.

— Nawilżanie. Wentylatory z tą funkcją są właściwie hybrydą klasycznego wentylatora i nawilżacza. Posiadają zbiornik z wodą oraz urządzenie doprowadzające parę wodną do łopatek wentylatora, gdzie jest ona rozprowadzana po pomieszczeniu przez strumień powietrza. Ogólnie taka kombinacja jest skuteczniejsza niż klasyczne nawilżacze, ponieważ zapewnia najbardziej równomierny rozkład wilgoci, ale wentylatory z funkcją nawilżania są dość rzadkie.

— Jonizacja. Wentylator posiada wbudowany jonizator powietrza. Uważa się, że powietrze nasycone ujemnie naładowanymi jonami tlenu jest niezwykle korzystne dla zdrowia. Nie wszystkie modele wentylatorów (nawet te drogie) są wyposażone w jonizator. Można go jednak kupić osobno.

— Podświetlenie. Obecność wbudowanych źródeł światła w wentylatorze (zwykle lampy lub taśmy LED). Podświetlenie może pełnić funkcję dodatkowego źródła światła lub lampki nocnej, a także pełnić funkcję dekoracyjną, poprawiającą wygląd wentylatora, czyniąc go atrakcyjnym elementem wnętrza.

— Mocowanie na klips. Takie urządzenie pozwala np. zamocować wentylator na krawędzi półki ściennej przed twarzą, co nie tylko stwarza przyjemniejszy przepływ powietrza, ale także oszczędza miejsce na powierzchni biurka (a nawet na półce, na której zainstalowany jest wentylator). Ponadto takie mocowanie jest pewniejsze niż prosty montaż na poziomej powierzchni — przypadkowe upuszczenie wentylatora zamontowanego na klipsie jest dużo trudniejsze niż wentylatora stojącego na biurku czy półce.

— Wyświetlacz. Mały ekran zewnętrzny przeznaczony do wyświetlania różnych informacji serwisowych. Wyświetlacz może pokazywać dane dotyczące trybu pracy, ustawionego timera, czasu do wyłączenia wentylatora itp. Wyświetlacz sprawia, że wentylator jest wygodniejszy w obsłudze, ale przy pozostałych warunkach równych, takie urządzenia są zwykle droższe.

Punkt odnosi się do wentylatorów osiowych i daje wyobrażenie o wielkości urządzenia. Im większa średnica, tym większy strumień powietrza może wytworzyć wentylator przy niższych obrotach (a tym samym mniejszy hałas). Warto zauważyć, że czasami wskaźnik ten podawany jest dla śmigieł, a czasami w pełni dla całego korpusu kratki. To jednak już daje pojęcie o wielkości i możliwościach urządzenia.

Przy pozostałych parametrach równych (tej samej mocy i szerokości wirnika), wentylatory z większą liczbą łopatek mogą pochwalić się większą wydajnością przepływu powietrza. Generalnie jednak na kształtowanie mocnego strumienia powietrza wpływa nie liczba łopatek, lecz ich średnica. Ponadto praca wentylatorów wielołopatkowych wiąże się zwykle z podwyższonym poziomem hałasu.

— Krzyżak. Najpopularniejszy rodzaj podstawy dla wentylatorów stojących (ze stojakiem), zapewnia wystarczającą stabilność przy zachowaniu lekkiej konstrukcji. Również wentylatory z taką podstawą są zwykle tańsze niż inne. Spośród zalet można zauważyć składaną konstrukcję, która zapewnia dodatkową wygodę podczas przechowywania lub transportu.

— Tarcza. Tego typu podstawa jest masywna, z reguły takie tarcze u podstawy mogą ważyć 3 – 5 kg, w zależności od modelu wentylatora. Wykonywane są z różnych materiałów, zwykle sama tarcza stanowi odrębną część konstrukcji, na którą nakładana jest ozdobna nakładka. Uważa się, że taka podstawa zapewnia lepszą stabilność niż wiele podstaw w kształcie krzyża, ale tutaj zależy to również od wykonania.

— Statyw. Najmniej powszechny rodzaj podstawy, w którym nie ma nic poza estetycznym elementem. Pod względem konstrukcji takie modele są zbyt obszerne, a pod względem niezawodności są na poziomie modeli z tarczą.