Porównanie Magnat MA 900 vs NAD C375BEE

- Tranzystor. Używany jest również termin „półprzewodnik”, ponieważ to na takich materiałach opiera się działanie tranzystorów. Takie elementy elektroniczne są najbardziej popularne we współczesnych wzmacniaczach: tranzystory są w stanie zapewnić wysoką jakość dźwięku przy minimalnych zniekształceniach, a jednocześnie są niedrogie, bezpretensjonalne w użyciu, nie wymagają potężnych systemów chłodzenia, a także są odporne na uderzenia i wstrząsy . To prawda, że mogą nieco grać lampom pod względem „atmosferycznego” dźwięku (więcej szczegółów poniżej); jednak jest to już kwestia osobistego gustu każdego użytkownika.

- Lampa. Podstawa komponentów, zbudowana na lampach radiowych. Historycznie ta wersja pojawiła się przed wersją tranzystorową, ale teraz wzmacniacze czysto lampowe są stosunkowo rzadkie. Wynika to nie tylko z wysokich kosztów takich urządzeń, ale także z ich dużych gabarytów i pewnych niedogodności w użytkowaniu: po włączeniu potrzeba trochę czasu na „rozgrzanie”, a same lampy mają stosunkowo krótką żywotność. Ponadto wzmacniacze lampowe są znacznie gorsze od wzmacniaczy tranzystorowych pod względem czystości sygnału (w szczególności zniekształcenia harmoniczne, patrz poniżej); jednak tego momentu nie można nazwać jednoznaczną wadą. Faktem jest, że zniekształcenia z układów lampowych są znacznie przyjemniejsze dla ucha niż z tranzystorowych; co więcej, są jednym z elementów osławionego „ciepł...ego, lampowego brzmienia”. Dlatego większość nowoczesnych wzmacniaczy lampowych należy do kategorii Hi-End i tworzone są z oczekiwaniem miłośników takiego brzmienia.

- Hybrydowy. Wzmacniacze łączące w konstrukcji oba powyższe typy układów. Dzięki temu możliwe jest uzyskanie charakterystycznego „lampowego” brzmienia przy stosunkowo niskich kosztach i akceptowalnych gabarytach urządzenia. Większość z tych modeli jest typu integralnego (patrz wyżej) i łączy przedwzmacniacz lampowy i tranzystorowe stopnie wyjściowe.

Model lamp zainstalowanych we wzmacniaczu lampowym lub hybrydowym (patrz „Elementy elektroniczne”). Możliwości urządzenia w dużej mierze zależą od zastosowanych w konstrukcji lamp, m.in. drobne szczegóły dźwięku, nie określone bezpośrednio w charakterystyce. Ponadto informacje te pozwalają na pewną ocenę ogólnego poziomu modelu. Z drugiej strony w praktyce może się przydać tylko wyjątkowo wymagającym słuchaczom, uważnym na każdy drobiazg; większość użytkowników, w tym audiofile, będzie potrzebować danych o typie lampy tylko w przypadku konieczności ich wymiany.

Zakres częstotliwości dźwięku, z którymi wzmacniacz może pracować. Im szerszy ten zakres – im pełniejszy ogólny obraz dźwięku, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że zbyt wysokie lub niskie częstotliwości zostaną „obcięte” przez wzmacniacz na wyjściu. Należy jednak pamiętać, że zasięg dźwięku słyszanego przez osobę wynosi średnio od 16 Hz do 20 kHz; są pewne odstępstwa od tej normy, ale są one niewielkie. Jednocześnie nowoczesna technologia hi-fi i hi-end może mieć znacznie szerszy zasięg – najczęściej jest to swego rodzaju „efekt uboczny” high-endowych układów. Niektórzy producenci mogą wykorzystywać tę właściwość do celów reklamowych, ale sama w sobie nie ma ona praktycznej wartości.

Zwróć uwagę, że nawet w słyszalnym zakresie nie zawsze ma sens gonić za maksymalnym zasięgiem. Warto zastanowić się np. nad tym, że faktycznie słyszalny dźwięk nie może być lepszy, niż potrafią kolumny; dlatego w przypadku zestawu głośnikowego o niższym progu, powiedzmy 70 Hz, nie ma potrzeby szukania wzmacniacza z tym wskaźnikiem 16 Hz. Nie zapominaj też, że sam szeroki zakres częstotliwości wcale nie gwarantuje wysokiej jakości dźwięku - wiąże się to z ogromną liczbą innych czynników.

Nominalna moc dźwięku dostarczana przez wzmacniacz na kanał podczas pracy z obciążeniem o impedancji dynamicznej (impedancji) 8 omów. W naszym katalogu parametr ten jest wskazany dla trybu, w którym wszystkie kanały wzmacniacza pracują pod obciążeniem (patrz „Liczba kanałów”); w obecności nieużywanych kanałów moc nominalna może być nieco wyższa, ale tego trybu nie można nazwać standardowym.

Moc znamionową można po prostu opisać jako najwyższą moc sygnału wyjściowego, przy której wzmacniacz jest w stanie pracować stabilnie przez długi czas (co najmniej godzinę) bez negatywnych konsekwencji. To są średnie liczby, ponieważ w praktyce sygnał audio jest z definicji niestabilny, a poszczególne skoki jego poziomu mogą znacznie przekroczyć moc nominalną. Jednak to ona jest główną podstawą oceny ogólnej głośności dźwięku.

Wskaźnik ten określa również, które głośniki można podłączyć do wzmacniacza: ich moc znamionowa nie powinna być niższa niż moc wzmacniacza.

Zgodnie z prawami elektrodynamiki, przy różnej rezystancji obciążenia dynamicznego, moc wyjściowa wzmacniacza również będzie inna. We współczesnych głośnik standardowe wartości to 8, 6, 4 i 2 omy, dla których wskazane są poziomy mocy.

Nominalna moc dźwięku dostarczana przez wzmacniacz na kanał po podłączeniu do obciążenia o rezystancji dynamicznej (impedancji) 4 omów. Aby uzyskać więcej informacji na temat mocy znamionowej i jej związku z impedancją, zobacz Moc na kanał (8 Ω).

Sam stosunek sygnału do szumu jest stosunkiem poziomu czystego dźwięku wytwarzanego przez wzmacniacz do poziomu szumu obcego, który występuje podczas jego działania. Parametr ten jest głównym wskaźnikiem ogólnej jakości dźwięku. uwzględnia praktycznie cały hałas, który wpływa na dźwięk w normalnych warunkach pracy. Poziom 70 - 80 dB we współczesnych wzmacniaczach można uznać za akceptowalny, 80 - 90 dB nie jest zły, a dla zaawansowanych urządzeń klasy audiofilskiej stosunek sygnału do szumu co najmniej 100 dB jest uważany za obowiązkowy.

Jeśli specyfikacje nie określają, dla którego wyjścia podawany jest stosunek sygnału do szumu, zwykle oznacza to jego wartość dla wejścia liniowego (patrz „RCA (par)”). To wystarczy, aby ocenić jakość urządzenia dla tego parametru. Jednak niektórzy producenci wskazują to również na inne wejścia – Main, Phono; zobacz poniżej szczegóły.

Stosunek sygnału do szumu, gdy wzmacniacz działa przez wejście główne. Aby uzyskać więcej informacji na temat wartości stosunku sygnału do szumu, patrz odpowiedni punkt powyżej, dla wejścia głównego — patrz „Wejście do wzmacniacza (główne)”.

stosunek sygnału do szumu, gdy wzmacniacz działa przez wejście Phono. Ten interfejs służy do podłączania gramofonów; jego cechy są opisane w sekcji Wejścia poniżej, a znaczenie dowolnego stosunku sygnału do szumu znajduje się w odpowiednim punkcie powyżej.

Współczynnik tłumienia opisuje jakość interakcji między wzmacniaczem a podłączonym do niego głośnikiem.

Ze względu na cechy konstrukcyjne każdy głośnik jest podatny na występowanie tzw. drgania pasożytnicze - drgania, które trwają po zakończeniu głównego impulsu ze wzmacniacza (podobne do wibracji struny po szarpnięciu). Zjawisko to negatywnie wpływa na jakość dźwięku, a producenci stosują różne środki, aby zredukować go do absolutnego minimum; tłumienie oscylacji pasożytniczych nazywamy tłumieniem.

Najbardziej efektywnym rodzajem tłumienia jest tłumienie elektryczne, poprzez obniżenie impedancji wyjściowej wzmacniacza. Im niższa jest ta impedancja, tym lepiej wzmacniacz chroni głośniki przed niepotrzebnymi drganiami. Do oceny tego efektu wprowadzono pojęcie „współczynnika tłumienia” – stosunku rezystancji obciążenia (impedancji) do impedancji wyjściowej wzmacniacza. Minimalna wartość takiego współczynnika dla sprzętu klasy Hi-Fi wynosi 20; wskaźniki na poziomie 100 - 120 można nazwać dobrymi, a wśród segmentu Hi-End są liczby rzędu kilku tysięcy.

Jednocześnie warto zauważyć, że przy zwiększaniu do liczb trzycyfrowych pierwotne znaczenie tego parametru w rzeczywistości zostaje utracone i pojawiają się inne punkty. Najważniejszym z nich z praktycznego punktu widzenia jest to, że modele o wysokim współczynniku tłumienia są bardzo wymagające pod względem jakości połączenia z głośnikami – wysoka rezystancja kabli i złączy może negować właściwości tłu...miące samego wzmacniacza. Z tym wskaźnikiem wiążą się inne niuanse (w szczególności zalecenia dotyczące wyboru wzmacniacza i głośników dla siebie); są one szczegółowo opisane w specjalistycznych źródłach.