Porównanie Oscal Pad 13 256 GB vs Blackview Tab 16 256 GB

— Przekątna wyświetlacza. Przekątna ekranu; tradycyjnie podawana w calach. Większe ekrany są łatwe do oglądania i dotykania. Z drugiej strony parametr ten ma bezpośredni wpływ na wymiary, pobór mocy oraz cenę całego tabletu (wzrost kosztu często wiąże się z tym, że większy ekran również wymaga wyższej rozdzielczości). Rzadkie ptaki z rodziny współczesnych tabletów mają 7-calowe ekrany; wiele z nich wygląda jak nieco powiększone smartfony. Przekątne 8 cali i 9 cali zaliczamy do podstawowych. 10-calowa i 11-calowa przekątna to całkiem soldiny wskaźnik jak na tablet konsumencki; ekrany o przekątnej 12 cali, 13 cali, 14 cali i więcej są typowe głównie dla modeli profesjonalnych.

— Rozdzielczość. Rozdzielczość ekranu tabletu - rozmiar matrycy w punktach (pikselach) w poziomie i w pionie. Ze względu na ten parametr ekrany we współczesnych tabletach tradycyjnie dzielą się na trzy kategorie: HD, Full HD, 2K i więcej. Im wyższa rozdzielczość wyświetlacza, tym wyraźniejszy, bardziej szczegółowy i gładszy obraz, który może on wyświetlić. Wysoka rozdzielczość jest szczególnie ważna w przypadku wyświetlaczy o dużej przekątnej. Je...dnocześnie wpływa to znacząco na koszty - zarówno ze względu na wysoką cenę samych ekranów, jak i ze względu na zwiększone wymagania dotyczące wydajności systemu.

— PPI. Skrót od „points per inch”, tj. „piksele na cal”. Parametr ten określa, ile pikseli znajduje się na 1-calowej (2,54 cm) linii narysowanej poziomo lub pionowo na ekranie; zależy to bezpośrednio od rozdzielczości i rozmiaru wyświetlacza. Ogólnie rzecz biorąc, im wyższa wartość PPI, tym wyraźniejszy, płynniejszy i odpowiednio wysokiej jakości obraz będzie na ekranie. A przy określonej gęstości pikseli ludzkie oko zazwyczaj przestaje rozróżniać poszczególne punkty, postrzegając całkowicie wygładzony obraz.

— Rodzaj matrycy. Technologia, za pomocą której wykonany jest wyświetlacz tabletu PC. Obecnie używane są matryce następujących rodzajów:

• — TN Film (Twisted Nematic+Film). Najstarsza ze współczesnych technologii produkcji ekranów ciekłokrystalicznych. Takie matryce mają krótki czas reakcji, jednak mają małe kąty widzenia i zapewniają stosunkowo niską jakość obrazu. Przez pewien czas były dość popularne ze względu na niski koszt, jednak dziś prawie zniknęły ze sceny dzięki opracowaniu i obniżeniu kosztów bardziej zaawansowanych technologii.
• — IPS (In Plane Switching). Takie matryce charakteryzują się doskonałym odwzorowaniem kolorów oraz szerokimi kątami widzenia. Początkowo miały dość długi czas reakcji i były drogie, lecz technologia nie stoi w miejscu - ulepszone wersje IPS są „szybsze" i niedrogie. Dzięki temu tego typu matryce spotyka się we wszystkich typach tabletów, nawet wśród budżetowych urządzeń.
• — PLS (Plane to Line Switching). Rodzaj matrycy opracowany przez inżynierów Samsunga jako niedroga i wyższej jakości alternatywa dla oryginalnej IPS, o zwiększonej jasności i kontraście. Z wielu powodów stosowany jest głównie w urządzeniach ze średniej i wyższej półki cenowej.
• — LTPS (Low Temperature Poly Silicon). Technologia produkcji wyświetlaczy TFT z wykorzystaniem krzemu. Wskaźniki jasności, kontrastu i kątów widzenia są na poziomie ekranów wykonanych w oparciu o IPS. Kluczową cechą tej technologii jest możliwość osadzenia elektroniki sterującej bezpośrednio w ekranie, przy jednoczesnym zachowaniu lekkości i cienkości wyświetlaczy. Ta technologia jest dość droga w produkcji, jednak ze względu na to, że do sterowania obrazem nie trzeba używać dodatkowych chipów, cena urządzeń końcowych jest na akceptowalnym poziomie.
• — MVA. Skrót od „Multi-domain Vertical Alignment". Jedna z najpopularniejszych obecnie technologii VA. Jest to rodzaj przejściowej opcji między TN-Film a IPS (patrz wyżej), łączący szereg zalet obu typów. Z jednej strony matryce MVA zapewniają dość wysoką jakość odwzorowania barw i głęboką czerń, z drugiej strony czas reakcji w nich jest niewiele niższy niż w TN-Film. Jednocześnie takie ekrany nie są pozbawione wad: przy ściśle prostopadłym widoku czarne odcienie mogą się „rozmywać” i łączyć, a balans kolorów jako całość w znacznym stopniu zależy od kąta patrzenia. Nie jest szeroko stosowany w tabletach.
• — AMOLED. Skrót od „Active Matrix Organic Light Emitting Diode”, czyli aktywna matryca oparta na organicznych diodach elektroluminescencyjnych. W odróżnieniu od większości innych rodzajów ekranów, matryca AMOLED sama jest źródłem światła i nie wymaga osobnego podświetlenia, co znacznie ogranicza zużycie energii. Jednocześnie takie ekrany charakteryzują się wysokiej jakości kontrastem i odwzorowaniem barw, a obraz na nich jest dobrze widoczny nawet w jasnym świetle otoczenia. Głównymi wadami AMOLED-ów są złożoność produkcji (w rezultacie wysoka cena), a także tendencja do nierównomiernego zużycia („wypalania”) pikseli podczas długotrwałej pracy przy wysokiej jasności, co może zakłócać odwzorowanie barw. Z drugiej strony bardzo trudno jest doprowadzić wyświetlacz do takiego zużycia, a producenci matryc AMOLED nieustannie pracują nad nowymi modyfikacjami technologicznymi, mającymi na celu wyeliminowanie tych niedociągnięć.
• — Super AMOLED. Zmodyfikowana i ulepszona wersja technologii AMOLED stworzona przez firmę Samsung; firma LG produkuje takie ekrany pod marką Ultra AMOLED. Jednym z kluczowych ulepszeń tej technologii jest to, że w ekranach Super AMOLED warstwa dotykowa jest osadzona bezpośrednio w wyświetlaczu (zamiast być oddzielna). Miało to pozytywny wpływ zarówno na jakość odwzorowania barw i jasność obrazu, jak i na dokładność i szybkość działania czujników. Ponadto ekrany tego rodzaju są o 20% jaśniejsze niż oryginalny AMOLED, o 80% mniej odblaskowe i zużywają o 20% mniej energii.
• — Super Clear TFT. Technologia stworzona przez Samsunga we współpracy z Sony jako alternatywa dla wyświetlaczy Super AMOLED (zapotrzebowanie na które było tak duże, że producenci po prostu nie mieli wystarczających mocy, aby wyprodukować wymaganą ilość). Stworzona na podstawie zwykłej TFT z pewnymi ulepszeniami i dodatkami; pod względem jakości obrazu jest nieco gorsza od Super AMOLED, jednak niewiele, natomiast produkcja Super Clear TFT jest znacznie tańsza i łatwiejsza.
• - OLED. Różne rodzaje matryc opartych na organicznych diodach elektroluminescencyjnych. Pod względem takich funkcji, jak odwzorowanie barw, kontrast, zużycie energii, takie ekrany są podobne do opisanych powyżej AMOLED; różnice mogą wynikać z drobnych szczegółów technologicznych. Generalnie wyświetlacze OLED są dość zaawansowane, spotyka się je głównie w high-endowych modelach tabletów. Główne wady ekranów OLED to wysoka cena (która jednak stale spada wraz z rozwojem i udoskonalaniem technologii), a także podatność pikseli organicznych na wypalanie się przy transmisji statycznych obrazów przez długi czas lub obrazów ze statycznymi elementami (panel powiadomień, przyciski ekranowe itp.).

— Częstotliwość odświeżania. Maksymalna częstotliwość odświeżania wyświetlacza, innymi słowy, najwyższa liczba klatek efektywnie wyświetlanych na ekranie w ciągu trwania jednej sekundy. Im wyższy wskaźnik ten, tym płynniejszy i gładszy obraz, tym mniej zauważalny jest „efekt pokazu slajdów” i rozmycie obiektów podczas poruszania się na ekranie. Jednocześnie należy pamiętać, że częstotliwość odświeżania 60 Hz, obsługiwana przez prawie każdy współczesny tablet, jest w zupełności wystarczająca do większości zadań; nawet filmy w wysokiej rozdzielczości rzadko używają obecnie dużej liczby klatek na sekundę. Dlatego częstotliwość odświeżania w naszym katalogu jest specjalnie określona głównie dla ekranów zdolnych dostarczyć więcej niż 60 Hz. Jednakże wysoka częstotliwość odświeżania — 90 Hz, 120 Hz, 144 Hz — może być przydatna w grach i niektórych innych zadaniach, a także poprawia ogólne wrażenia z interfejsu systemu operacyjnego i aplikacji - ruchome elementy w takich interfejsach poruszają się maksymalnie płynnie i bez rozmycia.

— HDR. Technologia pozwalająca rozszerzyć zakres dynamiki ekranu. W tym przypadku mamy na myśli zakres jasności – mówiąc najprościej, obecność HDR pozwala na wyświetlanie na ekranie jaśniejszej bieli i ciemniejszej czerni niż na wyświetlaczach bez wsparcia tej technologii. W praktyce daje to zauważalny wzrost jakości obrazu: poprawia się nasycenie i wierność odwzorowania poszczególnych barw, a szczegóły w bardzo jasnych lub bardzo ciemnych obszarach kadru nie „topią się” w bieli czy czerni. Wszystkie te zalety stają się jednak zauważalne dopiero wtedy, gdy odtwarzana treść jest oryginalnie nagrana w HDR. Obecnie stosuje się kilka odmian tej technologii, oto ich cechy:

• HDR10. Historycznie pierwszy z konsumenckich formatów HDR, dziś jest niezwykle popularny: w szczególności jest obsługiwany przez prawie wszystkie usługi przesyłania strumieniowego z treścią HDR i jest standardowo używany do takich treści na płytach Blu-ray. Zapewnia 10-bitową głębię kolorów (ponad miliard odcieni). Jednocześnie na urządzeniach wyposażonych w tę technologię można odtwarzać także treści w formacie HDR10+ (patrz niżej) – z tą różnicą, że ich jakość będzie ograniczona możliwościami oryginalnego HDR10.
• HDR10+. Ulepszona wersja HDR10. Przy tej samej głębi kolorów (10 bitów) wykorzystuje tzw. metadane dynamiczne, które pozwalają na przesyłanie informacji o głębi kolorów nie tylko dla grup po kilka klatek, ale także dla pojedynczych klatek. Dzięki temu uzyskano dodatkową poprawę oddawania barw.
• Dolby Vision. Zaawansowany standard stosowany szczególnie w kinematografii profesjonalnej. Pozwala uzyskać głębię kolorów na poziomie 12 bitów (prawie 69 miliardów odcieni), wykorzystuje wspomniane powyżej dynamiczne metadane, a także umożliwia transmisję dwóch opcji obrazu jednocześnie w jednym strumieniu wideo - HDR i normal (SDR). Jednocześnie Dolby Vision bazuje na tej samej technologii co HDR10, dlatego we współczesnej elektronice format ten często łączony jest z HDR10 lub HDR10+.

— Szkło Gorilla Glass. Specjalne szkło hartowane stosowane do pokrywania wyświetlaczy we współczesnych gadżetach, w tym w tabletach. Wyróżnia się zwiększoną odpornością na zarysowania i uderzenia; jednak specyficzne właściwości powłoki Gorilla Glass zależą od jej wersji. Parametr ten może również być określony w specyfikacji tabletu; oto najbardziej aktualne obecnie wersje:

• Gorilla Glass v3. Wydana w 2013 roku, nadal jednak znajduje się we współczesnych urządzeniach. Wynika to przede wszystkim z wyjątkowej odporności na zarysowania: według tego wskaźnika trzecia wersja „goryla” pozostała niedościgniona aż do 2020 roku (a Gorilla Glass Victus, która posiada pierwszeństwo, na razie prawie nie jest używana w tabletach).
• Gorilla Glass v4. Powłoka stworzona w 2014 roku. Główny nacisk w rozwoju położono na odporność na uderzenia, dzięki czemu wskaźnik ten w porównaniu z poprzednią wersją podwoił się (przy grubości szkła tylko 0,4 mm). Ale odporność na zarysowania nieznacznie się zmniejszyła.
• Gorilla Glass v5. Wersja wprowadzona w 2016 roku. Odporność na uderzenia w porównaniu do swojego poprzednika wzrosła 1,8-krotnie, dzięki czemu takie szkło pozostaje nienaruszone w 100% przypadków upadku z wysokości 1,2 m (na płaską, twardą powierzchnię) oraz w 80% przypadków upadku z wysokości 1,6 m. Również odporność na zarysowania nieznacznie się poprawiła, jednak ten materiał nadal nie jest dobry jak v3.
• Gorilla Glass v6. Wersja 2018 roku z naciskiem na poprawę odporności na uderzenia. Dwukrotnie mocniejsza niż wersja piąta, gwarantuje odporność na pojedyncze upadki z wysokości 1,6 m i wielokrotne (do 15 razy z rzędu) z wysokości 1 m.
• Gorilla Glass Victus. Po v3 jest to pierwsza wersja Gorilla Glass, w której twórcy zwrócili równie dużą uwagę na odporność na zarysowania, co na ochronę przed uderzeniami. Szkło Victus zadebiutowało w 2020 roku. Odporność na uderzenia deklarowana jest na poziomie 2 m przy pojedynczym upadku i 1 m przy wielokrotnym (do 20 razy z rzędu).
• Gorilla Glass Victus+. Ulepszona modyfikacja szkła ochronnego Gorilla Glass Victus, wydana w 2022 roku. Zbliżona do ceramiki pod względem odporności na zarysowania. Czyli według skali twardości mineralogicznej Mohsa szkło zaczyna rysować się już na poziomie 7/10, podczas gdy oryginalna wersja Victus rysuje się na poziomie 6/10.

Maksymalna jasność w nitach zapewniana przez ekran tabletu.

Im jaśniejszy wyświetlacz, tym bardziej czytelny obraz pozostaje na nim w intensywnym świetle otoczenia. Również wysoka jasność jest ważna dla prawidłowego wyświetlania treści HDR. Jednak duży margines tego wskaźnika wpływa na koszt i zużycie energii ekranu. Producenci mogą określić standardowe, maksymalne i szczytowe wartości jasności. Jednocześnie nie można postawić znaku równości między maksymalną a szczytową jasnością. Pierwsza wskazuje na zdolność ekranu do wytworzenia określonej jasności na całym swoim obszarze, natomiast szczytowa – na ograniczonym obszarze i przez krótki czas (głównie dla treści HDR).

Dany parametr pokazuje, jak dużą część przedniego panelu tabletu zajmuje wyświetlacz. Im wyższy stosunek wyświetlacza do obudowy, tym cieńsze ramki i bardziej kompaktowy tablet (o tej samej przekątnej), tym bardziej elegancki i estetyczny wygląd. Wskaźnik ten jest również ważny podczas trzymania tabletu dwoma rękami na raz (na przykład w grach): href="/list/30/pr-50736/">cienkie ramki lub wcale bezramkowe modele pozwalają sięgać dalej palcami bez odrywania rąk od urządzenia.

Nazwa modelu procesora zamontowanego w tablecie.

Procesor jest „sercem” urządzenia. To on jest odpowiedzialny za wykonywanie wszystkich operacji obliczeniowych niezbędnych do normalnej pracy tabletu i w dużej mierze decyduje o ogólnej wydajności. Znając nazwę konkretnego modelu procesora, można łatwo wyszukać szczegółowe informacje na jego temat, m.in. porównać z innymi modelami.

Najpopularniejsze obecnie układy to Qualcomm(w szczególności topowe rozwiązania z serii Snapdragon 800 i Snapdragon 8), MediaTek(procesory klasy budżetowej i średniej) MediaTek Helio oraz linia zaawansowanych chipsetów MediaTek Dimensity ze wsparciem 5G), a wśród tabletów z systemem Windows często spotykane są procesory Intel(głównie rodzina Intel Core). Dość rzadkością są autorskie procesory Kirin od Huawei i Honor.

Częstotliwość taktowania procesora zainstalowanego w tablecie to w rzeczywistości maksymalna liczba operacji wykonywanych przez jeden rdzeń procesora na sekundę. Wskaźnik ten jest ważny dla wydajności systemu, ale samo w sobie wysokie taktowanie nie gwarantuje szybkości. Rzeczywista prędkość procesora zależy również od jego architektury, liczby rdzeni i wielu innych funkcji, a ogólna prędkość urządzenia zależy również od ilości pamięci RAM zainstalowanej w systemie operacyjnym itp. Dlatego nierzadko wydajne, zaawansowane tablety mają niższą częstotliwość taktowania procesora niż skromniejsze modele.

Rodzaj pamięci RAM (RAM) zainstalowanej w tablecie.

Wszystkie nowoczesne urządzenia wykorzystują pamięć RAM w formacie LPDDR ( LPDDR4, LPDDR4x, LPDDR5, LPDDR5x). Oprócz miniaturowych rozmiarów różni się od konwencjonalnej pamięci RAM komputera obsługą specjalnych formatów przesyłania danych (16- i 32-bitowe magistrale pamięci). Ale wersje takiej pamięci mogą być różne:

- LPDDR3. Najwcześniejsza obecna generacja LPDDR została wprowadzona w 2012 roku i jest wdrażana w urządzeniach od 2013 roku. Standardowo pracuje z prędkością do 1600 MT/s (megatransakcji na sekundę) i częstotliwościami do 933 MHz; Wersja „ulepszona” obsługuje prędkości do 2133 MT/s. Obecnie standard ten jest rzadko spotykany, głównie wśród przestarzałych urządzeń.

- LPDDR4. Następca LPDDR3, oficjalnie wprowadzony na rynek w sierpniu 2014 roku (mimo że pierwsze zmiany sprzętowe ukazały się pod koniec 2013 roku). Prędkość robocza w porównaniu do poprzednika została podwojona – do 3200 MT/s; częstotliwość zwiększona do 1600 MHz; a zużycie energii zmniejszono o 40%. Ponadto zmienił się format przesyłania danych - w szczególności zamiast jednej magistrali 32-bitowej zastosowano dwie magistrale 16-bitowe, a do standardu wprowadzono pewne usprawnienia bezpieczeństwa. - LPDDR4x. Ulepszona wersja LPDDR4 o zmniejszonym poborze prądu - w standardzie zastosowano...napięcie 0,6 V zamiast 1,1 V. Dodatkowo wprowadzono pewne udoskonalenia w tego typu pamięci RAM mające na celu zwiększenie prędkości (osiąga 4266 MT/s) i ogólną optymalizację działania – np. tryb jednokanałowy dla niewymagających aplikacji. Dzięki takim cechom ta wersja pamięci stała się zauważalnie bardziej rozpowszechniona niż oryginalny LPDDR4.

- LPDDR5. Dalszy rozwój „mobilnej” pamięci RAM, oficjalnie ogłoszony na początku 2019 roku. Prędkość robocza w tej wersji została zwiększona do 6400 MT/s, wprowadzono różnicowy format sygnału w celu poprawy odporności na zakłócenia i błędy oraz wprowadzono dynamiczną kontrolę częstotliwości i napięcia w celu zmniejszenia zużycia energii.

- LPDDR5x. Bardziej energooszczędna i szybsza wersja pamięci RAM LPDDR5. Zwiększono w nim prędkość przesyłania danych do 8533 MT/s, a wskaźnik szczytowej przepustowości zwiększono do 8,5 Gbit/s. Liczba banków pamięci na kanał w LPDDR5x wynosi zawsze 16.

Specyfikacja określa przede wszystkim szybkość pamięci, a co za tym idzie, wydajność urządzenia jako całości (szczególnie podczas pracy z dużą ilością danych lub aplikacjami wymagającymi dużej ilości zasobów). Obecnie istnieją dwie podstawowe specyfikacje – eMMC (wbudowana karta pamięci multimedialnej) i UFS (uniwersalna pamięć flash); każdy z nich ma kilka wersji. Ogólnie rzecz biorąc, najszybsze i najbardziej zaawansowane obecnie dyski to dyski z UFS 3.1 i UFS 4.0, ale odpowiednio kosztują i dlatego są używane głównie w tabletach premium. Bardziej szczegółowy opis tych standardów wygląda następująco:

- eMMC. Jeden z najprostszych i najbardziej dostępnych standardów pamięci półprzewodnikowej - na przykład z tej specyfikacji korzysta większość dysków flash. W tabletach i innych przenośnych gadżetach standard ten był powszechnie akceptowany do 2016 r., kiedy rozpoczęło się wprowadzanie UFS; jednak nawet teraz jest często spotykany - głównie ze względu na niski koszt i niskie zużycie energii. Prędkości eMMC są zauważalnie niższe niż UFS. Tym samym w aktualnej wersji eMMC 5.1A (2019) prędkość odczytu wynosi do 400 MB/s, a wcześniejsza i bardziej popularna wersja eMMC 5.1 zapewnia do 250 MB/s w trybie odczytu, do 125 MB /s w trybie zapisu sekwencyjnego i tylko do 7,16 MB/s przy zapisie losowym (czyli w trybie aplikacji).

— UFS. Standard dysków półprzewodnikowych stworzony jako szybszy i bardziej...zaawansowany następca eMMC. Oprócz zwiększonych szybkości wymiany danych, w UFS zmieniono także format działania – jest on w pełni duplex, czyli odczyt i zapis mogą odbywać się jednocześnie (podczas gdy w eMMC procesy te odbywały się po kolei). Znacząco poprawiono także wydajność w trybie losowego odczytu i zapisu, co pozytywnie wpływa na jakość pracy z aplikacjami. Konkretne prędkości wymiany danych i funkcje operacyjne zależą od wersji UFS. Obecnie na rynku można znaleźć następujące opcje:

• 2.0. Najwcześniejsza wersja; został wydany jeszcze w 2013 roku. Zapewnia prędkość przesyłu danych do 600 MB/s na linię i do 1,2 GB/s na dwie linie, co jest maksymalną dostępną w tej wersji. Nowsza wersja 2.1 ma te same wskaźniki, ale została uzupełniona o szereg ważnych innowacji. Dlatego w tabletach bardzo rzadko stosuje się pamięć UFS 2.0.
• 2.1. Pierwsza wersja, która stała się powszechna; ukazał się w 2016 roku. Pod względem szybkości nie różni się od opisanej powyżej wersji 2.0, a główne różnice polegają na pewnych ulepszeniach. W szczególności w UFS 2.1 wprowadzono wskaźnik stanu („kondycji”) dysku, możliwość zdalnej aktualizacji oprogramowania układowego, a także szereg rozwiązań mających na celu zwiększenie ogólnej niezawodności.
• 2.2. Opracowanie standardu UFS 2.x, zaprezentowane latem 2020 roku. Kluczowym ulepszeniem jest wprowadzenie funkcji WriteBooster (pierwotnie wprowadzonej w UFS 3.1); Ta funkcja pozwala znacznie zwiększyć prędkość zapisu, a co za tym idzie, ogólną wydajność w zadaniach takich jak uruchamianie aplikacji.
• 3.0. Wersja wydana w 2018 roku i zaimplementowana sprzętowo rok później. Zwiększono przepustowość do 2,9 GB/s na dwie linie (1,45 GB/s na jedną), wprowadzono nowe wersje protokołu elektronicznego M-PHY (warstwa fizyczna) i bazującego na nim UniPro, niezawodność przetwarzania danych oraz rozszerzono zakres temperatur pracy sterowników (w teorii może wynosić od -40°C do 105°C).
• 3.1. Następca standardu UFS 3.0, oficjalnie wprowadzonego na początku 2020 roku. Pozycjonowana jako specyfikacja stworzona specjalnie dla urządzeń mobilnych o wysokiej wydajności i mająca na celu zwiększenie prędkości przy jednoczesnej minimalizacji zużycia energii. Aby to osiągnąć, w UFS 3.1 wprowadzono szereg innowacji: nieulotną pamięć podręczną Write Booster przyspieszającą pisanie; specjalny tryb oszczędzania energii DeepSleep dla stosunkowo prostych i niedrogich systemów; a także funkcję Performance Throttling Notification, która umożliwia przetwornicy wysyłanie sygnałów o przegrzaniu do układu sterowania. Ponadto standard ten może dodatkowo zapewniać obsługę rozszerzenia HPB, co zwiększa prędkość odczytu.
• 4,0. UFS 4.0 podwoił przepustowość na linię (23,2 Gb/s na linię) i poprawił efektywność energetyczną o około 46% (w porównaniu z poprzednią specyfikacją 3.1). Moduły pamięci UFS 4.0 zapewniają maksymalną prędkość odczytu do 4200 MB/s, prędkość zapisu do 2800 MB/s.

Wynik pokazany przez urządzenie po przejściu testu wydajności (benchmarku) AnTuTu Benchmark.

AnTuTu Benchmark to kompleksowy test zaprojektowany specjalnie z myślą o urządzeniach mobilnych, przede wszystkim smartfonach i tabletach. Sprawdzając bierze pod uwagę wydajność procesora, pamięci, grafiki oraz układów wejścia/wyjścia, dając w ten sposób w miarę jasny obraz możliwości systemu. Im lepszy wynik, tym więcej punktów zostanie przyznanych. Do najlepszych modeli według Antutu należą tablety, które zdobyły ponad 500 000 punktów.

Jak każdy benchmark, ta opcja nie zapewnia absolutnej dokładności; Aby uzyskać więcej informacji na temat błędów pomiaru, zobacz „3DMark Gamer Benchmark”.

— microUSB. Mniejsza wersja złącza USB, szeroko stosowana we współczesnych tabletach jako uniwersalny interfejs. MicroUSB służy przede wszystkim do ładowania baterii oraz do podłączenia urządzenia do komputera, a dzięki obsłudze USB OTG podłączane są również do niego pendrive'y i inne akcesoria (oczywiście do pracy z pełnowymiarową wtyczką USB wymagany jest adapter). To złącze jest stopniowo zastępowane wygodniejszym i bardziej zaawansowanym USB C (patrz poniżej), ale microUSB wciąż jest dalekie od całkowitego zniknięcia.

— USB C. Ma zbliżone wymiary do microUSB (patrz wyżej) i przyszedł go zastąpić, lecz różni się konstrukcją złącza - jest symetryczne, co pozwala na podłączenie wtyczki z dowolnej strony. W użyciu interfejs ten jest również podobny do microUSB, z tą różnicą, że USB C często obsługuje zaawansowany standard USB 3.2 Gen2, który zapewnia prędkości do 10 Gb/s. Poza tym przez takie złącze łatwiej realizować szybkie ładowanie - niektóre technologie takiego ładowania zostały pierwotnie stworzone pod USB C.

— USB4. USB4 to szybka wersja interfejsu USB wprowadzona w 2019 roku. Wykorzystuje tylko symetryczne złącza USB C i nie ma własnego formatu danych - zamiast tego podobne podłączenie służy do przesyłania informacji po kilku standardach naraz: USB 3.2 i DisplayPort jako obowiązkowe, a także PCI-E jako opcja. Kolejną cechą jest to, że USB4 zostało op...arte na protokole Thunderbolt. Warto również zauważyć, że ta wersja USB umożliwia łączenie urządzeń w „łańcuch” (daisy chain) i domyślnie obsługuje technologię Power Delivery, która pozwala zoptymalizować proces ładowania gadżetów zewnętrznych (pod warunkiem, że również obsługują tę technologię).

Maksymalna prędkość przesyłania danych takiego złącza powinna wynosić co najmniej 10 Gb/s, w rzeczywistości często występują warianty na 20 Gb/s, a nawet 40 Gb/s (w zależności od technologii i standardów obsługiwanych przez dany port). Równocześnie wejścia USB4 są kompatybilne z urządzeniami peryferyjnymi dla wcześniejszych wersji USB - jednak w przypadku urządzeń z pełnowymiarową wtyczką USB A potrzebny będzie adapter.

— USB 2.0. Pełnowymiarowy port USB kompatybilny z wersją 2.0. Umożliwia podłączenie do tabletu zwykłych urządzeń peryferyjnych USB - na przykład pendrive'a czy klawiatury; jednak ze względu na duże rozmiary jest on rzadki, głównie w modelach biznesowych oraz w „hybrydach” wyposażonych w stacje dokujące (w takich przypadkach port może znajdować się na stacji dokującej). Wersja 2.0 obsługuje prędkości przesyłania danych do 480 Mb/s i nadal jest dość popularna, choć stopniowo zastępowana jest przez bardziej zaawansowane standardy - przede wszystkim USB 3.2 (patrz poniżej).

— USB 3.2 Gen1. Wersja USB znana wcześniej jako USB 3.1 Gen1 lub USB 3.0. Wykorzystuje tradycyjne pełnowymiarowe złącze USB i zapewnia prędkość do 4,8 Gb/s - 10 razy większą niż w poprzedniej wersji 2.0 - i większą moc. Jednocześnie całkiem możliwe jest podłączenie urządzeń peryferyjnych USB 2.0 do takich złączy.

— HDMI. Cyfrowy interfejs zaprojektowany specjalnie do nadawania treści HD: wideo o wysokiej rozdzielczości i wielokanałowego dźwięku. Jest bardzo popularny w sprzęcie wideo, w szczególności jest używany w prawie wszystkich współczesnych telewizorach, często znajduje się w projektorach, odtwarzaczach multimedialnych itp. Dlatego obsługa HDMI będzie bardzo przydatna, jeśli planuje się transmitować wideo z tabletu na ekran zewnętrzny. W sprzęcie przenośnym przeważnie nie stosuje się pełnowymiarowego złącza, a zredukowany miniHDMI lub microHDMI, ale znalezienie kabla do takiego portu nie stanowi problemu.

— mini-Jack (3.5 mm). Standardowe gniazdo mini-Jack 3,5 mm. Taka wtyczka jest używana przez przytłaczającą większość współczesnych słuchawek przewodowych, zestawów słuchawkowych i przenośnych głośników, dlatego w większości tabletów port 3,5 mm pełni rolę gniazda audio. Co prawda, jeśli nie ma problemów ze słuchawkami i głośnikami, a kompatybilność z zestawami słuchawkowymi warto wyjaśnić osobno - te urządzenia mają własną specyfikę połączeń. Zwracamy też uwagę, że istnieją tablety bez złącza 3,5 mm - zwykle są one przeznaczone do specjalistycznych akcesoriów podłączanych przez firmowe złącze lub do bezprzewodowego sprzętu audio Bluetooth.