Porównanie Ubiquiti UniFi Switch Flex Mini (5-pack) vs TP-LINK TL-SG105

- Niekontrolowany. Najprostszy typ przełącznika, który nie ma, jak sama nazwa wskazuje, możliwości zarządzania; a możliwość monitorowania stanu urządzenia ogranicza się zazwyczaj do najprostszych wskaźników w postaci żarówek (zasilanie, aktywność portu). Zaletami takich modeli są autonomia, łatwość użytkowania i niski koszt. Główna wada tego typu jest oczywista - niemożność dostosowania parametrów pracy. Przełączniki niezarządzane doskonale nadają się do małych sieci LAN, takich jak dom lub małe biuro, gdzie nie są wymagane żadne specjalne poprawki administracyjne; jednak nie powinny być używane w dużych organizacjach.

- Konfigurowalny. Ta kategoria obejmuje przełączniki, które mogą zmieniać niektóre parametry pracy. Jednocześnie możliwości takich zmian są znacznie mniejsze niż w modelach zarządzanych, a sprawa zwykle ogranicza się do wyłączania poszczególnych portów, przełączania standardowych prędkości na złącza Ethernet (np. ze 100 Mb/s na 10 Mb/s) i najprostszego monitoringu narzędzia takie jak przeglądanie statystyk sieciowych. Ponadto po rekonfiguracji urządzenie zwykle wymaga ponownego uruchomienia - innymi słowy nie ma możliwości kontrolowania działania przełącznika „w locie”. Niemniej jednak do tego typu mogą należeć profesjonalne modele przeznaczone dla dużych sieci.

- Zarządzane 2 poziomy. Termin „zarządzany” oznacza, że przełącznik ma możliwość re...konfiguracji w locie, w przeciwieństwie do konfigurowalnych modeli opisanych powyżej. Ponadto ogólna funkcjonalność takich urządzeń jest w większości przypadków znacznie szersza. A „poziom 2” oznacza, że urządzenie obsługuje tylko drugą warstwę modelu sieci OSI – kanałową, która odpowiada za adresowanie fizyczne. W praktyce oznacza to, że przełącznik może pracować z adresami MAC podłączonych urządzeń, ale adresowanie IP przekracza jego możliwości.

- Kontrolowane 3 poziomy. Rodzaj zarządzanych przełączników (patrz wyżej) obsługujących trzecią warstwę modelu sieci OSI. Ta warstwa odpowiada za logiczne adresowanie i routing, które umożliwiają urządzeniu pracę z adresami IP. Z tego powodu modele tego typu uważane są za najbardziej zaawansowane, często zapewniają nie tylko tradycyjne możliwości „przełączników”, ale także osobne funkcje routerów. Z drugiej strony obfitość możliwości znacząco wpływa na cenę. Takie przełączniki są powszechnie stosowane w centrach danych, firmach telekomunikacyjnych i innych miejscach związanych z profesjonalnym użytkowaniem sieci; nie ma sensu kupować takiego urządzenia do domu lub małego biura.

Maksymalna liczba adresów MAC, które mogą być jednocześnie przechowywane w pamięci przełącznika. Jest wskazany w tysiącach, na przykład 8K - 8 tys.

Przypomnijmy, że adres MAC jest unikalnym adresem każdego urządzenia sieciowego używanego w routingu fizycznym (w warstwie 2 modelu sieci OSI). Z takimi adresami współpracują wszystkie typy przełączników. A przełącznik warto dobierać według wielkości tabeli biorąc pod uwagę maksymalną liczbę urządzeń, które mają z nim współpracować (w tym licząc na możliwą rozbudowę sieci). Jeśli tabela nie wystarczy, przełącznik nadpisze nowe adresy na stare, co może znacznie spowolnić pracę.

Liczba łączy nadrzędnych przewidzianych w konstrukcji przełącznika.

„Uplink” w tym przypadku nie jest typem, ale specjalizacją konektora: jest to nazwa interfejsu sieciowego, za pośrednictwem którego przełącznik (i podłączone do niego urządzenia sieciowe) komunikuje się z sieciami zewnętrznymi (w tym Internetem) lub siecią segmenty. Innymi słowy, jest to rodzaj „bramy”, przez którą przekazywany jest cały ruch z segmentu sieci obsługiwanego przez przełącznik. Uplink, w szczególności, może być używany do łączenia się z podobnym „przełącznikiem” (dla poziomej rozbudowy sieci) lub z urządzeniem wyższego poziomu (takim jak przełącznik główny).

W związku z tym liczba łączy w górę to maksymalna liczba połączeń zewnętrznych, które przełącznik może zapewnić bez użycia dodatkowego sprzętu. Konkretny typ takiego złącza może być inny, ale zwykle jest to jedna z odmian LAN lub SFP; zobacz „Typ łącza nadrzędnego”, aby uzyskać szczegółowe informacje.

Typ złącza (złączy) używanego przez przełącznik jako interfejs Uplink.

Więcej szczegółów na temat takiego interfejsu można znaleźć powyżej; tutaj zauważamy, że te same porty sieciowe są zwykle używane jako Uplink, co do podłączania poszczególnych urządzeń do przełącznika. Oto główne opcje takich złączy:

- Fast Ethernet - Złącze sieciowe LAN (na „skrętkę”) z obsługą prędkości do 100 Mbit/s. Taka prędkość jest uważana przez współczesne standardy za niską, natomiast port Uplink stawia zwiększone wymagania dotyczące przepustowości – w końcu przez niego przechodzi ruch ze wszystkich obsługiwanych przez przełącznik urządzeń. Dlatego w tej roli porty Fast Ethernet są używane głównie w niedrogich i starszych modelach.

- Gigabit Ethernet - złącze LAN z obsługą prędkości do 1 Gb/s. Ta prędkość jest często wystarczająca nawet dla dość rozbudowanej sieci, podczas gdy same złącza są stosunkowo niedrogie.

- 10Gigabit Ethernet - złącze LAN z obsługą prędkości do 10 Gb/s. Takie możliwości pozwalają na komfortową pracę nawet przy bardzo dużym natężeniu ruchu, jednak znacząco wpływają na cenę przełącznika. Dlatego ta opcja jest rzadkością, głównie w modelach z wyższej półki.

- SFP. Złącze do kabla światłowodowego obsługujące prędkości rzędu 2,7 Gb/s. Wyższe prędkości występują również wśród standardów Ethernet, ale światłowód ma ważną zaletę: jest całkowicie niewrażliwy na zakłócenia elektromagnetyczne.

- SFP+. Ewolucja opisanego powy...żej standardu SFP, w którym teoretyczna maksymalna prędkość wzrosła do 16 Gb/s. Najbardziej zaawansowany dostępny obecnie interfejs sieciowy ogólnego przeznaczenia - ale także najdroższy. Obecność takich złączy Uplink jest więc typowa głównie dla modeli z wyższej półki z dużą liczbą portów.

Należy pamiętać, że projekt może przewidywać kilka typów łączy nadrzędnych jednocześnie, w którym to przypadku są one rejestrowane przez ukośną linię - na przykład SFP / Gigabit Ethernet. W tym przypadku możemy mówić zarówno o pojedynczych portach, jak i połączonych złączach zdolnych do pracy w jednym z dwóch trybów – w zależności od podłączonego kabla. Te szczegóły należy wyjaśnić osobno.

- Serwer DHCP. Funkcja ułatwiająca sterowanie adresami IP urządzeń podłączonych do przełącznika. Prawidłowa praca urządzenia sieciowego jest niemożliwa bez własnego adresu IP; a obsługa DHCP umożliwia przypisanie tych adresów ręcznie lub w pełni automatycznie. W takim przypadku administrator może ustawić dodatkowe parametry dla trybu automatycznego (zakres adresów, maksymalny czas użytkowania jednego adresu). I nawet w trybie całkowicie ręcznym praca z adresami odbywa się tylko za pomocą samego przełącznika (podczas gdy bez DHCP parametry te musiałyby być zapisane w ustawieniach każdego urządzenia w sieci).

- Wsparcie sztaplowania. Możliwość obsługi urządzenia w trybie stosu. Stos składa się z kilku przełączników, postrzeganych przez sieć jako jeden „przełącznik”, z jednym adresem MAC, jednym adresem IP i całkowitą liczbą złączy równą całkowitej liczbie portów we wszystkich zaangażowanych urządzeniach. Funkcja ta jest przydatna, jeśli chcesz zbudować dużą sieć, w której brakuje możliwości jednego „przełącznika”, ale nie chcesz komplikować topologii.

- Agregacja łączy. Przełącz obsługę technologii agregacji łączy. Technologia ta pozwala na połączenie kilku równoległych fizycznych kanałów komunikacyjnych w jeden logiczny, co zwiększa szybkość i niezawodność połączenia. Mówiąc najprościej, przełącznik z taką funkcją można podłączyć do innego urządzenia (na p...rzykład routera) nie jednym kablem, ale dwoma lub nawet kilkoma kablami jednocześnie. W tym przypadku wzrost prędkości następuje z powodu sumowania przepustowości wszystkich kanałów fizycznych; jednak ogólna prędkość może być mniejsza niż suma prędkości - z drugiej strony łączenie kilku stosunkowo wolnych złączy jest często tańsze niż używanie sprzętu z bardziej zaawansowanym pojedynczym interfejsem. Wzrost niezawodności odbywa się, po pierwsze, poprzez rozłożenie całkowitego obciążenia na oddzielne kanały fizyczne, a po drugie, dzięki „gorącej” nadmiarowości: awaria jednego portu lub kabla może zmniejszyć prędkość, ale nie prowadzi do całkowitego przerwanie połączenia, ale po wznowieniu działania kanał jest automatycznie aktywowany.
Należy zauważyć, że zarówno standardowy protokół LACP, jak i niestandardowe, zastrzeżone technologie mogą być używane do agregacji łączy (ta ostatnia jest typowa na przykład dla przełączników Cisco). Ponadto istnieje wiele alternatywnych nazw dla tej technologii — trunking portów, łączenie łączy itp. czasami różnica tkwi tylko w nazwie, czasami pojawiają się niuanse techniczne. Wszystkie te szczegóły należy wyjaśnić osobno.

- VLAN. Przełącznik obsługuje funkcję VLAN - wirtualne sieci lokalne. W tym przypadku znaczeniem tej funkcji jest możliwość tworzenia oddzielnych logicznych (wirtualnych) sieci lokalnych w ramach fizycznego „obszaru lokalnego”. W ten sposób można np. podzielić działy w dużej organizacji, tworząc dla każdego z nich własną sieć lokalną. Organizacja VLAN może zmniejszyć obciążenie sprzętu sieciowego, a także zwiększyć stopień ochrony danych.

- Ochrona pętli. Zabezpieczenie pętli w przełączniku. Pętlę w tym przypadku można opisać jako sytuację, w której ten sam sygnał jest wyzwalany w sieci w nieskończonej pętli. Może to wynikać z niewłaściwego okablowania, użycia nadmiarowych łączy i innych przyczyn, ale w każdym przypadku takie zjawisko może „uśpić” sieć, co oznacza, że jest wysoce niepożądane. Ochrona pozwala uniknąć pętli — zwykle poprzez wyłączenie zapętlonych portów.

- Ograniczenie szybkości dostępu. Możliwość ograniczenia szybkości wymiany danych dla poszczególnych portów przełącznika. Dzięki temu możliwe jest zmniejszenie obciążenia sieci i zapobieganie „zatykaniu” kanału przez poszczególne terminale.

Pamiętaj, że ta lista nie ogranicza się do: nowoczesne przełączniki mogą mieć inne funkcje.

Funkcja ta umożliwia dostarczanie zasilania przez kabel Ethernet do samego przełącznika. Zmniejsza to liczbę przewodów i upraszcza organizację zasilania, co jest szczególnie wygodne, jeśli urządzenie jest zainstalowane w trudno dostępnym miejscu, w którym nie ma gniazdka w pobliżu i trudno jest wyciągnąć dodatkowy kabel.

Moc pobierana przez sprzęt sieciowy podczas pracy. Znając wskaźnik zużycia energii, można na przykład obliczyć żywotność baterii sprzętu z zasilacza bezprzerwowego lub wybrać odpowiednie „zasilacz bezprzerwowy”.

Zakres temperatury roboczej dozwolony dla przełącznika, innymi słowy temperatura powietrza, w której gwarantuje się, że urządzenie będzie działać.

Wszystkie nowoczesne przełączniki są w stanie wytrzymać warunki komfortowe dla człowieka. Dlatego należy zwrócić uwagę na wskaźnik ten przede wszystkim w przypadkach, gdy warunki w miejscu instalacji przełącznika będą się znacznie różnić od domu / biura; typowym przykładem jest umieszczenie sprzętu dostawcy Internetu na strychu wielopiętrowego budynku. Jednocześnie należy zwrócić szczególną uwagę na dolną granicę zakresu temperatur – nie każde urządzenie jest w stanie pracować w temperaturach ujemnych. Jeśli mówimy o konkretnych liczbach, to dla nieogrzewanego pomieszczenia pożądana jest mrozoodporność co najmniej -5 °C, a najlepiej - 20 °C(choć oczywiście zależy to również od cech klimatu).

Należy również zauważyć, że oprócz temperatury większość przełączników ma ograniczenia dotyczące wilgotności względnej; ograniczenia te są zwykle wyjaśnione w dokumentacji.