Porównanie NETGEAR GS316EP vs Ubiquiti UniFi Switch Lite 16 PoE

Przepustowość przełącznika to maksymalna ilość ruchu, jaką może obsłużyć. Wskazany w gigabitach na sekundę.

Parametr ten bezpośrednio zależy od liczby portów sieciowych w urządzeniu (z wyłączeniem Uplink). W rzeczywistości, nawet jeśli przepustowość nie jest wymieniona w charakterystyce, nadal można ją obliczyć za pomocą następującego wzoru: liczba portów pomnożona przez przepustowość pojedynczego portu i pomnożona przez dwa (ponieważ uwzględniany jest zarówno ruch przychodzący, jak i wychodzący ). Na przykład model z 8 gniazdami Gigabit Ethernet i 2 portami SFP będzie miał przepustowość (8 * 1 + 2 * 1) * 2 = 20 Gb/s.

Wybór tego wskaźnika jest dość oczywisty: należy oszacować szacunkowe wielkości ruchu w obsługiwanym segmencie sieci i upewnić się, że przepustowość przełącznika będzie się na niego nakładać z marginesem co najmniej 10-15% (da to dodatkową gwarancję w przypadku sytuacji awaryjnych). Jednocześnie, jeśli planujesz często pracować przy wysokich, zbliżonych do maksymalnych obciążeniach, nie zaszkodzi wyjaśnienie innej cechy, takiej jak wewnętrzna przepustowość przełącznika. Jest to zwykle podane w szczegółowym opisie technicznym, a jeśli ta wartość jest mniejsza niż całkowita przepustowość, mogą pojawić się poważne problemy podczas pracy przy znacznych obciążeniach.

Maksymalna liczba adresów MAC, które mogą być jednocześnie przechowywane w pamięci przełącznika. Jest wskazany w tysiącach, na przykład 8K - 8 tys.

Przypomnijmy, że adres MAC jest unikalnym adresem każdego urządzenia sieciowego używanego w routingu fizycznym (w warstwie 2 modelu sieci OSI). Z takimi adresami współpracują wszystkie typy przełączników. A przełącznik warto dobierać według wielkości tabeli biorąc pod uwagę maksymalną liczbę urządzeń, które mają z nim współpracować (w tym licząc na możliwą rozbudowę sieci). Jeśli tabela nie wystarczy, przełącznik nadpisze nowe adresy na stare, co może znacznie spowolnić pracę.

Liczba standardowych złączy RJ-45 formatu Gigabit Ethernet, przewidziana w konstrukcji urządzenia.

Jak sama nazwa wskazuje, złącza te zapewniają transfer danych z prędkością do 1 GB/s. Początkowo Gigabit Ethernet był uważany za standard profesjonalny, a nawet dziś realna potrzeba takich prędkości występuje głównie przy wykonywaniu zadań specjalnych. Niemniej jednak nawet stosunkowo niedrogie komputery są obecnie wyposażone w gigabitowe karty sieciowe, nie mówiąc już o bardziej zaawansowanym sprzęcie.

Jeśli chodzi o liczbę złączy, odpowiada ona liczbie urządzeń sieciowych, które można podłączyć bezpośrednio do „przełącznika”, bez użycia dodatkowego sprzętu. W przypadku Gigabit Ethernet liczba złączy do 10 włącznie jest uważana za stosunkowo niewielką, od 10 do 25 - średnią, a obecność ponad 25 portów tego typu jest typowa dla modeli poziomu profesjonalnego. Warto zaznaczyć, że w niektórych „przełącznikach” poszczególne złącza tego typu łączone są ze złączem optycznym SFP lub SFP+ (patrz poniżej). Złącza te są oznaczone jako „combo” i są uwzględniane zarówno przy podliczaniu RJ-45, jak i SFP/SFP+.

Liczba portów optycznych w standardzie SFP przewidziana w konstrukcji przełącznika.

Transmisja danych za pomocą kabla światłowodowego jest wygodna, ponieważ taki kabel nie jest podatny na zakłócenia elektromagnetyczne; a prędkość połączenia przez SFP może osiągnąć 2,7 Gb/s. Jednocześnie czyste włókno jest rzadko używane, więc nawet zaawansowane przełączniki zapewniają niewielką liczbę portów SFP - znacznie mniej niż Ethernet jednego lub drugiego typu (patrz wyżej). Tak więc najbardziej rozpowszechnione są rozwiązania na 2 złącza lub 4 złącza tego typu, chociaż jest ich więcej - 6, 8, a nawet 10 i więcej. Należy pamiętać, że przełączniki mogą używać tak zwanych złączy combo, które łączą SFP i Ethernet; obecność takich portów jest określona w uwagach, są one brane pod uwagę zarówno przy obliczaniu sieci LAN, jak i przy obliczaniu SFP. W każdym razie połączenie światłowodowe jest często używane jako łącze w górę (patrz poniżej).

Zauważ również, że w tym przypadku mówimy o oryginalnym standardzie SFP; dane dotyczące złączy w formacie SFP + są wskazane osobno (patrz poniżej).

- Serwer DHCP. Funkcja ułatwiająca sterowanie adresami IP urządzeń podłączonych do przełącznika. Prawidłowa praca urządzenia sieciowego jest niemożliwa bez własnego adresu IP; a obsługa DHCP umożliwia przypisanie tych adresów ręcznie lub w pełni automatycznie. W takim przypadku administrator może ustawić dodatkowe parametry dla trybu automatycznego (zakres adresów, maksymalny czas użytkowania jednego adresu). I nawet w trybie całkowicie ręcznym praca z adresami odbywa się tylko za pomocą samego przełącznika (podczas gdy bez DHCP parametry te musiałyby być zapisane w ustawieniach każdego urządzenia w sieci).

- Wsparcie sztaplowania. Możliwość obsługi urządzenia w trybie stosu. Stos składa się z kilku przełączników, postrzeganych przez sieć jako jeden „przełącznik”, z jednym adresem MAC, jednym adresem IP i całkowitą liczbą złączy równą całkowitej liczbie portów we wszystkich zaangażowanych urządzeniach. Funkcja ta jest przydatna, jeśli chcesz zbudować dużą sieć, w której brakuje możliwości jednego „przełącznika”, ale nie chcesz komplikować topologii.

- Agregacja łączy. Przełącz obsługę technologii agregacji łączy. Technologia ta pozwala na połączenie kilku równoległych fizycznych kanałów komunikacyjnych w jeden logiczny, co zwiększa szybkość i niezawodność połączenia. Mówiąc najprościej, przełącznik z taką funkcją można podłączyć do innego urządzenia (na p...rzykład routera) nie jednym kablem, ale dwoma lub nawet kilkoma kablami jednocześnie. W tym przypadku wzrost prędkości następuje z powodu sumowania przepustowości wszystkich kanałów fizycznych; jednak ogólna prędkość może być mniejsza niż suma prędkości - z drugiej strony łączenie kilku stosunkowo wolnych złączy jest często tańsze niż używanie sprzętu z bardziej zaawansowanym pojedynczym interfejsem. Wzrost niezawodności odbywa się, po pierwsze, poprzez rozłożenie całkowitego obciążenia na oddzielne kanały fizyczne, a po drugie, dzięki „gorącej” nadmiarowości: awaria jednego portu lub kabla może zmniejszyć prędkość, ale nie prowadzi do całkowitego przerwanie połączenia, ale po wznowieniu działania kanał jest automatycznie aktywowany.
Należy zauważyć, że zarówno standardowy protokół LACP, jak i niestandardowe, zastrzeżone technologie mogą być używane do agregacji łączy (ta ostatnia jest typowa na przykład dla przełączników Cisco). Ponadto istnieje wiele alternatywnych nazw dla tej technologii — trunking portów, łączenie łączy itp. czasami różnica tkwi tylko w nazwie, czasami pojawiają się niuanse techniczne. Wszystkie te szczegóły należy wyjaśnić osobno.

- VLAN. Przełącznik obsługuje funkcję VLAN - wirtualne sieci lokalne. W tym przypadku znaczeniem tej funkcji jest możliwość tworzenia oddzielnych logicznych (wirtualnych) sieci lokalnych w ramach fizycznego „obszaru lokalnego”. W ten sposób można np. podzielić działy w dużej organizacji, tworząc dla każdego z nich własną sieć lokalną. Organizacja VLAN może zmniejszyć obciążenie sprzętu sieciowego, a także zwiększyć stopień ochrony danych.

- Ochrona pętli. Zabezpieczenie pętli w przełączniku. Pętlę w tym przypadku można opisać jako sytuację, w której ten sam sygnał jest wyzwalany w sieci w nieskończonej pętli. Może to wynikać z niewłaściwego okablowania, użycia nadmiarowych łączy i innych przyczyn, ale w każdym przypadku takie zjawisko może „uśpić” sieć, co oznacza, że jest wysoce niepożądane. Ochrona pozwala uniknąć pętli — zwykle poprzez wyłączenie zapętlonych portów.

- Ograniczenie szybkości dostępu. Możliwość ograniczenia szybkości wymiany danych dla poszczególnych portów przełącznika. Dzięki temu możliwe jest zmniejszenie obciążenia sieci i zapobieganie „zatykaniu” kanału przez poszczególne terminale.

Pamiętaj, że ta lista nie ogranicza się do: nowoczesne przełączniki mogą mieć inne funkcje.

Liczba wyjść z obsługą PoE (patrz wyżej), przewidziana w konstrukcji switcha. Ta liczba odpowiada maksymalnej liczbie urządzeń sieciowych zasilanych przez PoE, które można jednocześnie podłączyć do tego modelu.

Całkowita moc jaką switch może wygenerować na wszystkie wyjścia PoE.

Patrz powyżej, aby uzyskać szczegółowe informacje na temat takich wyjść; tutaj zaś przypominamy, że ogólna idea PoE polega na podawaniu zasilania przez ten sam kabel Ethernet, którym przesyłane są dane. Moc całkowita podawana jest dla modeli, w których występuje więcej niż jedno takie złącze; pozwala ona ocenić całkowity pobór mocy wszystkich urządzeń PoE, które mogą być podłączone do switcha w tym samym czasie. W niektórych modelach profesjonalnych parametr ten może przekraczać 500 W.

Przy wyborze według konkretnej wartości, należy pamiętać o dwóch ważnych rzeczach. Po pierwsze, gdy działa kilka portów, energia jest zwykle dzielona równo między nimi; jednocześnie łączna moc switcha nie zawsze odpowiada sumie mocy maksymalnych wszystkich wyjść PoE. Na przykład model z portami 8 x 30 W może nie mieć łącznie 240 W (8*30 W), lecz tylko 100 W. W praktyce ta rozbieżność oznacza, że przy jednoczesnym używaniu wszystkich złączy, każde z nich będzie w stanie wygenerować nie 30 W, a maksymalnie 100/8 = 12,5 W. Po drugie, całkowity pobór mocy obciążenia nie powinien przekraczać 75% deklarowanej całkowitej mocy PoE - zapewnia to dodatkową gwarancję na wypadek awarii.

Należy podkreślić, że jeśli switch posiada wejście PoE, to przy użyciu takiego zasilania całkowita moc wyjść PoE w najlepszym przypadku zauważalnie zmniejszy się, a w najgorszym takie wyjści...a zamieniają się w zwykłe porty Ethernet. Dlatego w takich modelach dane dotyczące całkowitej mocy PoE są istotne tylko wtedy, gdy switch jest zasilany ze zwykłego gniazdka.

- Wbudowany. Wbudowany zasilacz nie zajmuje miejsca na zewnątrz, ale może znacznie zwiększyć gabaryty i wagę całego przełącznika. Z tego powodu ta opcja jest dość rzadka - głównie wśród modeli z montażem w stojaku (patrz „Współczynnik kształtu"), gdzie jednostka zewnętrzna może powodować znaczne niedogodności, a także wśród najmocniejszych przełączników biurkowych, dla których rozmiar i waga nie są krytyczne .

- Zewnętrzny. Teoretycznie zewnętrzny zasilacz wymaga dodatkowej przestrzeni i dlatego nie jest tak wygodny jak wewnętrzny. W praktyce większość tego typu bloków jest raczej zwarta i wyposażona w „wtyczki” do gniazd bezpośrednio na obudowie – innymi słowy blok jest montowany na gnieździe, a stamtąd przewód jest przeciągany do wyłącznika. A brak obwodów zasilających i transformatorów wewnątrz obudowy ma pozytywny wpływ na kompaktowość. Dzięki temu ta opcja jest bardzo popularna wśród modeli stacjonarnych (patrz „Współczynnik kształtu"), przede wszystkim na poziomie podstawowym i średnim.

- Bez zasilacza. Brak zasilacza zarówno w konstrukcji, jak i w zestawie dostawczym, to dość rzadki przypadek spotykany w trzech typach przełączników. Pierwszy typ to modele wykorzystujące zasilanie PoE (patrz wyżej) i nie wymagające oddzielnych źródeł zasilania. Moc PoE jest stosunkowo niska, więc do tej kategorii należą stosunkowo proste urządzenia z niewielką liczbą portów. Drugi typ to przełączniki p...rofesjonalne, do których zasilacze sprzedawane są jako oddzielnie instalowane moduły wewnętrzne; taki sprzęt może nawet przewidywać możliwość jednoczesnego korzystania z dwóch zasilaczy (głównego i zapasowego) i ich wymianę na gorąco. Trzeci typ - przełączniki z montażem na szynie DIN (patrz „Współczynnik kształtu") i posiadające zaciski do podłączenia specjalistycznego zasilacza zewnętrznego.

Napięcie zasilania, niezbędne przełącznikowi do nieprzerwanej pracy. Napięcie zasilania urządzeń sieciowych może wahać się od 5 V do 230 V, co pozwala na zasilanie kompatybilnych urządzeń zarówno z niskonapięciowego gniazda USB w komputerze, jak i ze standardowego domowego gniazdka. Wartości "środkowe" zakładają, że przełącznik zasilany jest przez właściwy zasilacz.