Porównanie Sony SRS-XP500 vs LG OL-100

Maksymalna liczba kanałów dźwiękowych, którą system audio może odtworzyć dzięki własnym głośnikom.

- 1.0. Jeden kanał audio pozwala tylko na dźwięk monofoniczny - wystarczający do słyszenia dźwięku, ale nie zapewniający efektu przestrzennego. Zaletą tej opcji jest jej kompaktowość, ponieważ do normalnej pracy wystarczy wyposażyć urządzenie w jeden głośnik. Format jednokanałowy spotyka się głównie w niedrogich modelach, a także w najbardziej kompaktowych systemach audio, gdzie mały rozmiar jest ważniejszy niż fantazyjny dźwięk.

- 2.0. Dwa kanały to minimum wymagane do odtwarzania dźwięku stereo. Ten format już pozwala na poczucie przestrzenności bez konieczności stosowania zbyt wielu głośników i złożoności całego systemu. Dlatego jest bardzo popularny.

- 2.1. Modyfikacja opisanego powyżej formatu 2.0, uzupełniona o subwoofer — wyspecjalizowany głośnik do niskich częstotliwości. Korzystanie z subwoofera poprawia jakość dźwięku, zapewniając bogate basy.

- 2.2. Dalsza rozbudowa opisanego powyżej formatu 2.1, przewidująca obecność dwóch subwooferów - poprawia to wierność transmisji niskich częstotliwości.

- 3.1. Rozszerzona wersja standardu 2.1, w której dwa klasyczne głośniki stereo uzupełnione są nie tylko subwooferem, ale także trzecim, centralnym głośnikiem. Pozw...ala to na poprawę jakości dźwięku – w szczególności dzięki bogatszemu dźwiękowi przestrzennemu.

Zwróć uwagę, że modele 2.0, które nie mają własnego subwoofera, mogą być wyposażone w wyjście do jego podłączenia (patrz poniżej).

- Pamięć wbudowana. Własna pamięć pozwala na przechowywanie i odtwarzanie muzyki oraz innych treści bezpośrednio z zestawu audio, bez użycia nośników zewnętrznych (które mogą ulec uszkodzeniu lub zgubieniu). Taka pamięć może być oparta na dyskach twardych lub modułach SSD; pierwsza opcja zapewnia dobrą pojemność przy niskich kosztach, druga jest szybsza i bardziej niezawodna.

- Port USB. Klasyczny port USB, który w tym przypadku jest zwykle używany do pendrive'ów, zewnętrznych dysków twardych lub innych urządzeń z funkcją przechowywania - na przykład miniaturowych odtwarzaczy audio. Funkcje USB obejmują co najmniej bezpośrednie odtwarzanie, ale mogą być zapewnione inne opcje, takie jak wymiana plików z pamięcią wbudowaną (patrz wyżej). Ponadto w razie potrzeby port ten można wykorzystać do ładowania podłączonego urządzenia (na przykład tego samego odtwarzacza kieszonkowego).

- Czytnik kart pamięci. Urządzenie do odczytywania informacji z kart pamięci; takie nośniki są bardzo popularne we współczesnej elektronice. Najczęściej czytniki kart pamięci są przeznaczone do różnych wersji kart SD lub microSD, ale mogą istnieć inne opcje; punkt ten w każdym przypadku należy wyjaśnić osobno. Przeznaczenie tej funkcji jest bardzo podobne do opisanego powyżej portu USB: służy przede wszystkim do bezpośredniego odtwarzania, ale można również...znaleźć inne funkcje.

- CD. Obecność napędu CD oznacza co najmniej możliwość pracy z płytami nagranymi w formacie CD Audio (do 74 minut wysokiej jakości dźwięku, podzielonego na ścieżki). Ponadto współczesne zestawy audio często obsługują płyty MP3; w tym formacie można zmieścić całą kolekcję albumów na jednej płycie, ale jakość dźwięku jest gorsza.

- DVD. Możliwość pracy z dyskami optycznymi w formacie DVD. Płyty te są znacznie pojemniejsze od płyt CD, co pozwala nagrywać na nich nie tylko wysokiej jakości muzykę, ale także filmy; w rzeczywistości najczęściej płyty DVD są używane właśnie jako nośniki do przechowywania wideo. Ten standard jest również stopniowo zastępowany przez nowocześniejsze nośniki, ale wciąż jest mu bardzo daleko do ostatecznej „śmierci”. Należy pamiętać, że napędy DVD są zgodne z płytami CD, ale nie odwrotnie.

- Blu-Ray. Format dysków optycznych o dużej pojemności, który powstał jako standard do przechowywania wideo w wysokiej rozdzielczości z wielokanałowym dźwiękiem (możliwości DVD dla takich ilości danych nie były już wystarczające). Płyty Blu-Ray są rzadko używane do zawartości audio. Z tego powodu, a także z wielu innych przyczyn technicznych, obsługa takich nośników jest niezwykle rzadka w zestawach audio.

- Płyty winylowe. Wbudowany gramofon do odtwarzania muzyki z płyt winylowych. Technicznie rzecz biorąc, takie nośniki są całkowicie przestarzałe, ale wciąż mają wielu wiernych fanów. Ponadto wiele zestawów audio z tą funkcją obsługuje nagrywanie USB (patrz "Cechy dodatkowe"); może to być przydatne dla właścicieli płyt winylowych, którzy chcą przenieść swoje biblioteki muzyczne na nowocześniejsze nośniki.

Oprócz powyższego we współczesnych zestawach audio mogą być zapewnione inne rodzaje nośników. Na przykład niektóre modele są wyposażone w wejścia USB Type B, dzięki czemu można je podłączyć do komputera przez złącze USB i pracować jako głośniki komputerowe o zaawansowanych możliwościach (takich jak kopiowanie muzyki z komputera na nośnik zewnętrzny lub odwrotnie).

Typ tunera zainstalowanego w systemie audio. W tym przypadku rodzaj odnosi się wyłącznie do sposobu ustawienia; w przypadku nadawania cyfrowego patrz „Zakresy tunera”.

— Analogowy. Strojenie na żądaną częstotliwość w takich tunerach odbywa się mechanicznie, zwykle za pomocą kółka i skali z suwakiem. Odbiorniki analogowe są prostsze i tańsze niż cyfrowe, ale mniej dokładne - ustawienie częstotliwości przy takim sterowaniu może być tylko w przybliżeniu. Może to utrudnić dostrajanie dużej liczby stacji w małym zakresie częstotliwości (szczególnie w przypadku audycji FM w dużych miastach). Ponadto takie tunery „nie wiedzą” jak zapamiętywać stacje. Dlatego moduły analogowe są stosunkowo rzadko używane; wyposażono w nie głównie budżetowу systemy audio, a także urządzenia w stylu retro, gdzie mechaniczna skala i pokrętło strojenia są nieodzownym elementem konstrukcyjnym.

— Cyfrowy. Bezpośrednie strojenie tunera w takich modelach odbywa się za pomocą obwodu elektronicznego; użytkownik ustawia tylko wymaganą częstotliwość, wydając polecenia elektronice za pomocą przycisków, pokrętła lub innego elementu sterującego. Tunery cyfrowe są bardziej zaawansowane niż analogowe, są dokładniejsze w strojeniu i mogą obsługiwać różne dodatkowe funkcje - zaprogramowanie stacji (patrz poniżej), automatyczne wyszukiwanie itp.

Pasma radiowe odbierane przez tuner wieży stereo. Obecnie najczęstszą obsługą takich zakresów jest:

— FM. Część zakresu ultrakrótkich fal (UKF) od 87,5 MHz do 108 MHz. Wykorzystuje modulację częstotliwości, która pozwala na nadawanie muzyki w formacie stereo z dość wysoką jakością dźwięku, a także przesyłanie sygnałów RDS (patrz „RDS”). Obecnie większość muzycznych stacji radiowych w krajach WNP nadaje w tym zakresie, dzięki czemu FM jest obsługiwane w zdecydowanej większości zestawów audio. Wadą tej opcji jest ograniczony obszar odbioru – maksymalnie kilkadziesiąt kilometrów od nadajnika – dlatego audycji FM można zazwyczaj słuchać w obrębie tego samego miasta i pobliskich okolic.

— AM (z angielskiego amplitude modulation - modulacja amplitudy) - nadawanie z wykorzystaniem modulacji amplitudy. Zwykle termin ten odnosi się do nadawania na falach średnich w zakresie 520-1610 kHz; większość konsumenckich odbiorników AM jest zaprojektowana dla tych samych częstotliwości. Zasięg odbioru stacji AM może wynosić setki kilometrów, ale jakość dźwięku jest niższa niż w FM, więc ten format jest używany głównie przez stacje radiowe w formacie „News and Talk”.

— UKF. W tym przypadku chodzi o podzakres 65,9-74 MHz, wykorzystujący tzw. modulację OIRT. W tym formacie nadawanie na UKF było pierwotnie prowadzone w krajach Związku Radzieckiego i Europy Wschodniej, ale w tej chwili nie jest zbyt popularne ze względu na rozwój FM. Technicznie UKF jest podobny do F...M (patrz wyżej), główne różnice to zajmowane pasmo częstotliwości i niemożność nadawania sygnałów RDS w UKF (patrz „RDS”).

— DAB+. DAB to skrót od Digital Audio Broadcasting, czyli „nadawanie cyfrowe”; a „+” oznacza ulepszoną wersję tego standardu. Formalnie DAB+ to nie tylko zakres, ale także format transmisji sygnału: w przeciwieństwie do wszystkich opisanych powyżej wariantów jest, jak sama nazwa wskazuje, cyfrowy. Daje to szereg korzyści w porównaniu z tradycyjnymi nadajnikami – w szczególności większy zasięg przy mniejszej mocy i wysokiej jakości przesyłany dźwięk. Ponadto dźwięk ten praktycznie nie podlega zniekształceniom: słabe zakłócenia nie wpływają na jego jakość, a przy krytycznym spadku mocy nadajnika sygnał nie jest zniekształcony, ale całkowicie znika. To ostatnie można jednak zapisać jako wady; ale naprawdę istotną wadą tej opcji jest być może jej niska (jak dotąd) powszechność w krajach WNP. Technicznie takie nadawanie może być realizowane w dowolnym zakresie powyżej 30 MHz, ale w praktyce stosuje się kilka wariantów (w zależności od kraju) związanych z pasmem UKF. Należy pamiętać, że tunery DAB+ mogą odbierać audycje radiowe w oryginalnym standardzie DAB, ale nie odwrotnie.

Liczba stacji radiowych, które można zapisać w pamięci tunera.

Sama w sobie pamięć znacznie ułatwia pracę z tunerem. Zamiast za każdym razem ręcznie wyszukiwać ulubione stacje, wystarczy je „zapamiętać”, a następnie po prostu wybrać żądaną falę z listy w pamięci odbiornika. Liczba komórek pamięci we współczesnych zestawach audio może sięgać kilkudziesięciu; to będzie szczególnie przydatne dla mieszkańców metropolii, gdzie istnieje wiele stacji na antenie, jak również dla tych, którzy muszą często podróżować i dostrajać odbiornik do częstotliwości lokalnych.

Całkowita moc dźwięku zapewniana przez zestaw audio przy maksymalnej głośności, innymi słowy całkowita moc wszystkich głośników standardowo przewidzianych w urządzeniu (w tym subwoofera).

Im wyższa moc, tym głośniejszy dźwięk zestawu i większy obszar, który może pokryć. Jednak duża moc odczuwalnie wpływa na cenę, rozmiar, wagę i pobór mocy urządzenia. Ponadto, oceniając i porównując według tega wskaźnika, warto wziąć pod uwagę kilka niuansów. Po pierwsze, niektórzy producenci chytrze podają w charakterystyce nie średnią, ale szczytową moc dźwięku; takie liczby mogą być imponujące, ale mają bardzo mały związek z rzeczywistą głośnością. Jeśli więc wydaje Ci się, że deklarowana moc jest zbyt wysoka, warto wyjaśnić, o co dokładnie chodzi w tym przypadku. Po drugie, porównując, warto wziąć pod uwagę obecność subwoofera – pełni on rolę pomocniczą, ale może stanowić ponad połowę całkowitej mocy zestawu. Z tego powodu przy równej mocy całkowitej urządzenie z subwooferem może być cichsze niż model bez subwoofera: np. zestaw 2.0 o mocy 40 W będzie miał 20 W na kanał główny, podczas gdy w modelu 2.1 o mocy 40 W na subwoofer może spaść 20 W, a tylko po 10 W na głośniki główne.

Moc znamionowa dźwięku (patrz „Moc systemu”) na każdym z głównych kanałów systemu audio. Wskaźnik ten jest najczęściej wskazywany w modelach z subwooferem (patrz „Liczba kanałów”); wiedząc o tym, możesz oszacować rozkład mocy między głównymi głośnikami a subwooferem.

Moc znamionowa subwoofera — głośnika dla niskich częstotliwości stosowanego w systemach 2.1 i 3.1 (patrz „Liczba kanałów”). Aby zapoznać się z ogólną mocą znamionową, zobacz „Moc systemu”; w przypadku subwoofera wskaźnik ten pozwala ocenić głośność i nasycenie basów z systemu audio, a także stosunek mocy kanałów głównych do subwoofera).

Termin „impedancja” odnosi się do oporu zestawu głośnikowego na prąd przemienny. Zwróćmy uwagę, że w przypadku systemów audio parametr ten odgrywa drugorzędną rolę: jest ważny przy doborze głośników do wzmacniacza i tutaj oba te elementy są w większości przypadków optymalnie do siebie dopasowane przez producenta. Dlatego w praktyce informacja o impedancji może być przydatna tylko przy poszukiwaniu kolumn głośnikowych zamiast tych z zestawu: bardzo pożądane jest, aby nowe kolumny miały taką samą impedancję jak standardowe.