Porównanie Rotel RCD-1572 vs NAD C568

Model przetwornika cyfrowo-analogowego (DAC) zainstalowanego w odtwarzaczu CD.

DAC to jedna z najważniejszych części każdego nowoczesnego odtwarzacza CD. To właśnie ten moduł odpowiada za konwersję danych cyfrowych zapisanych na dysku optycznym na analogowy sygnał audio dostarczany do urządzenia zewnętrznego (wzmacniacz, głośniki itp.). W związku z tym charakterystyka i ogólna jakość przetwornika cyfrowo-analogowego w dużej mierze determinują ogólną jakość dźwięku. Znając model DAC, można znaleźć szczegółowe dane na jego temat - charakterystykę, recenzje, wyniki testów itp. - i oceń, jak możliwości konwertera spełniają Twoje wymagania.

Formaty plików dźwiękowych, które odtwarzacz jest w stanie obsłużyć. Ta lista zawiera popularne formaty MP3, WMA, AAC, OGG, WAV, FLAC, ale nie jest wyczerpująca.

- MP3. Najsłynniejszy z dzisiejszych cyfrowych formatów audio; obsługiwane przez prawie wszystkie urządzenia. Zapewnia tzw. kompresja stratna, gdy niektóre częstotliwości dźwięku są tracone. Jednak po skompresowaniu dźwięk jest przetwarzany w taki sposób, że większość częstotliwości „zanika”, których utrata jest niezauważalna dla ludzkiego ucha.

- WMA. Format audio, kiedyś stworzony specjalnie dla systemu operacyjnego Windows. Domyślnie używa kompresji stratnej. Format WMA jest szczególnie przydatny do pracy przy niskich przepływnościach, w tych warunkach zapewnia lepszą jakość niż MP3 i zajmuje mniej miejsca. Z drugiej strony format ten jest znacznie mniej popularny w cyfrowym dźwięku wysokiej jakości.

-WAV. Kolejny popularny standard audio pierwotnie opracowany do przechowywania dźwięku na komputerze PC. Z technicznego punktu widzenia może być używany do przechowywania dźwięku w różnych formatach, ale najczęściej jest używany do nieskompresowanego dźwięku. Z tego powodu jakość dźwięku może być dość wysoka, a do jego przetworzenia nie jest wymagana żadna specjalna moc obl...iczeniowa. Minusem tego jest duża ilość plików audio - wielokrotnie więcej niż MP3.

- AAC. Format zaprojektowany jako potencjalny następca MP3. Zapewnia również kompresję stratną (patrz wyżej), ale zapewnia lepszą jakość przy tym samym rozmiarze pliku; ta różnica jest szczególnie widoczna przy niskich przepływnościach. Aktywnie promowany przez Apple; niemniej jednak jest zauważalnie gorszy od MP3 pod względem rozpowszechnienia.

- OGG. Stratny cyfrowy format audio jest jedną z potencjalnych alternatyw dla MP3. Jedną z kluczowych cech OGG jest to, że podczas kodowania dźwięku szybkość transmisji stale się zmienia; jednocześnie na fragmentach, w których nie ma dźwięku, bitrate spada prawie do zera (w przeciwieństwie do MP3, gdzie strumień danych płynie stale, również w obszarach całkowitej ciszy). Pozwala to na osiągnięcie niewielkich rozmiarów plików przy zachowaniu jakości dźwięku. Należy również pamiętać, że format OGG jest oprogramowaniem typu open source i nie jest ograniczony patentami.

- FLAC. Jeden z formatów wykorzystujących bezstratną kompresję dźwięku (bezstratną). Dzięki tej kompresji zachowane są wszystkie szczegóły oryginalnego dźwięku, dlatego lossless formaty są szczególnie cenione przez wyrafinowanych melomanów i audiofilów. Minusem tej jakości są duże rozmiary plików. W szczególności FLAC jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych nowoczesnych formatów bezstratnych. Wynika to w dużej mierze z tego, że standard ten nie jest szczególnie wymagający pod względem mocy obliczeniowej odtwarzacza. Dzięki temu jego obsługę można zaimplementować nawet w stosunkowo prostych i niedrogich odtwarzaczach (w przeciwieństwie do innego popularnego formatu - APE, patrz niżej). Z drugiej strony pliki FLAC są bardziej obszerne niż pliki APE.

- aPE. Jeden z popularnych formatów bezstratnej kompresji dźwięku. W porównaniu z innym powszechnym standardem - FLAC (patrz wyżej) - APE pozwala uzyskać mniejsze rozmiary plików przy tej samej jakości. Z drugiej strony do odtwarzania takich plików potrzebna jest elektronika o dość dużej mocy obliczeniowej, dlatego kompatybilność z APE jest stosunkowo rzadka w odtwarzaczach kompaktowych.

Ta lista

Przewodowe i bezprzewodowe interfejsy do podłączania urządzeń zewnętrznych, przewidziane w konstrukcji odtwarzacza CD.

- AirPlay. Technologia przesyłania danych multimedialnych przez bezprzewodowe połączenie Wi-Fi (patrz poniżej). Opracowany przez Apple i szeroko stosowany w urządzeniach przenośnych, w szczególności iPod touch, iPhone i iPad, ale jest również dostępny dla urządzeń innych producentów. Umożliwia przesyłanie plików audio do kompatybilnych urządzeń (w trybie strumieniowego przesyłania dźwięku, patrz „Odtwarzanie”, aby uzyskać szczegółowe informacje), a także obrazów, danych tekstowych, a nawet wideo. Obecność AirPlay w odtwarzaczu CD umożliwi podłączenie do niego urządzeń obsługujących tę technologię w celu bezpośredniego odtwarzania, a także wyświetlanie informacji o plikach na ekranie - nazwę utworu, nazwisko wykonawcy itp. .

- Wi-Fi. Interfejs bezprzewodowy, który może służyć do dwóch celów: połączenia z sieciami komputerowymi (w tym Internetem) oraz bezpośredniej komunikacji ze smartfonami, tabletami i innymi urządzeniami zewnętrznymi. Pierwsza opcja jest wygodna do realizacji funkcji sieciowych - strumieniowe przesyłanie dźwięku, radio internetowe(patrz „Odtwarzanie”), AirPlay (patrz wyżej), DLNA(patrz poniżej). Połączenie z sieciami komputerowymi może odbywać się również za p...ośrednictwem przewodowego interfejsu LAN(patrz niżej), jednak Wi-Fi jest wygodniejsze ze względu na brak przewodów i możliwość pracy przez przeszkody (w tym ściany) w odległości kilkudziesięciu metrów. A połączenie z urządzeniami zewnętrznymi można zapewnić przede wszystkim do zdalnego sterowania odtwarzaczem.

- Bluetooth. Technologia bezprzewodowa zaprojektowana do bezpośredniej komunikacji między różnymi urządzeniami. Zapewnia odległość do 10 m (w szczególnych przypadkach - i więcej, ale ta opcja nie dotyczy odtwarzaczy CD). Określone możliwości Bluetooth różnią się w zależności od protokołów obsługiwanych przez urządzenie. W przypadku gramofonów funkcja ta jest zwykle wykorzystywana do przesyłania dźwięku do słuchawek bezprzewodowych lub głośników Bluetooth; takie połączenie jest wygodne ze względu na brak przewodu, ale jakość dźwięku może być zauważalnie niższa niż w przypadku połączenia przewodowego. Można również zapewnić odwrotną opcję - nadawanie dźwięku ze smartfona, tabletu itp. do odtwarzania przez odtwarzacz i podłączoną do niego akustykę; ale ten przypadek użycia, podobnie jak inne, jest niezwykle rzadki.

- LAN. Standardowy interfejs służący do przewodowego połączenia z sieciami komputerowymi - zarówno do sieci LAN (z dostępem do Internetu lub bez), jak i bezpośrednio do dostawców Internetu. W związku z tym obecność takiego złącza w odtwarzaczu CD oznacza obsługę funkcji sieciowych - na przykład DLNA lub radia internetowego (patrz „Komunikacja”); określone możliwości sieciowe zależą od modelu.

- RS-232. Jest to również port COM. Specjalistyczne złącze służące do podłączenia odtwarzacza do komputera i sterowania jego ustawieniami z poziomu komputera. Takie sterowanie może być bardziej urozmaicone, a jednocześnie prostsze i bardziej przejrzyste niż praca ze standardowym panelem lub pilotem.

- DLNA. Technologia służąca do integracji różnych urządzeń elektronicznych w jedną sieć cyfrową z możliwością bezpośredniej wymiany treści. Urządzenia, dla których deklarowane jest wsparcie dla tego standardu mogą skutecznie komunikować się niezależnie od producenta. Odtwarzacz CD DLNA może na przykład odtwarzać muzykę z dysku twardego komputera w sąsiednim pokoju. Połączenie z siecią może odbywać się zarówno przewodowo (LAN) jak i bezprzewodowo (Wi-Fi); obie opcje zostały opisane powyżej.

- USB (typ A). To złącze służy do podłączania różnych urządzeń peryferyjnych do urządzenia zgodnie ze standardem USB. W przypadku odtwarzaczy CD najczęściej mówimy o „pamięci flash” i innych zewnętrznych nośnikach danych: po podłączeniu ich do USB typu A możliwe jest bezpośrednie odtwarzanie treści zapisanych na takim nośniku. Z reguły to złącze jest instalowane na przednim panelu odtwarzacza, a w niektórych modelach może być więcej niż jedno złącze.

- USB (typ B). Ten interfejs umożliwia podłączenie odtwarzacza CD do komputera jako urządzenia peryferyjnego. Takie połączenie może dawać bardzo różnorodne możliwości: odtwarzanie dźwięku z komputera PC przez odtwarzacz i podłączoną do niego akustykę, sterowanie ustawieniami odtwarzacza przez program serwisowy, aktualizację oprogramowania itp. (konkretny zestaw możliwości zależy od modelu) .

- Czytnik kart. Gniazdo do odczytu kart pamięci jest najczęściej najpopularniejszym współczesnym formatem SD, choć teoretycznie można by przewidzieć inne opcje. Funkcja ta umożliwia odtwarzanie muzyki bezpośrednio z kart pamięci. Takie nośniki są wygodne, ponieważ czytniki kart są instalowane w prawie wszystkich nowoczesnych laptopach, wielu tabletach, smartfonach (choć na mniejsze karty) itp. Należy jednak pamiętać, że nawet wśród kart SD istnieje kilka generacji niekompatybilnych ze sobą; dlatego przed użyciem czytnika kart należy zdecydowanie wyjaśnić, do jakich kart jest przeznaczony.

- Podłączenie iPoda / iPhone'a. Obecność specjalnych funkcji w odtwarzaczu CD do pracy z urządzeniami przenośnymi Apple - iPodami, smartfonami iPhone, a w większości przypadków także tabletami iPad. Takie funkcje mogą obejmować, na przykład, przełączanie utworów w odtwarzaczu i sterowanie listami odtwarzania z pilota odtwarzacza; w każdym razie znacznie ułatwiają życie tym, którzy chcieliby słuchać muzyki z „jabłkowej” technologii. Należy pamiętać, że w przypadku odtwarzaczy CD taki sprzęt jest zwykle podłączony nie do specjalnej stacji dokującej, ale do wspólnego portu USB typu A ogólnego przeznaczenia (patrz wyżej), do którego urządzenie jest podłączone za pomocą specjalnego kabla. Sporadycznie pojawiają się modele wyposażone w zewnętrzne stacje dokujące (które jednak najczęściej łączą się również przez USB).

Zakres częstotliwości dźwięku, jaki może odtwarzać odtwarzacz CD. Ogólnie rzecz biorąc, parametr ten określa, jak pełne jest pasmo częstotliwości wyjściowej, czy dźwięk jest odcinany za wysoki lub za niski. Należy tu jednak zaznaczyć, że ucho ludzkie jest w stanie odbierać dźwięk tylko w zakresie 16 – 20 000 Hz (odchylenia od górnego progu w różnych kierunkach są możliwe, ale niewielkie i maleje wraz z wiekiem). Wszystkie nowoczesne odtwarzacze CD obejmują ten zakres, dlatego w przypadku takich urządzeń wskaźniki częstotliwości dźwięku są wzorcem i praktycznie nie wpływają na dźwięk. I imponujące liczby, takie jak 2 - 40 000 Hz, 5 - 60 000 Hz itp. - jest to rodzaj „efektu ubocznego” konstrukcji urządzenia wysokiej jakości; producenci używają tych liczb do celów marketingowych, ale znowu nie wpływają one na jakość dźwięku. Nie zapominaj również, że faktycznie słyszalne częstotliwości są również ograniczone charakterystyką zestawu głośnikowego, zewnętrznego wzmacniacza i innego sprzętu podłączonego do odtwarzacza CD. Na przykład głośniki o niższym zakresie częstotliwości 150 Hz „odetną” wszystkie niższe częstotliwości i nie ma znaczenia, jaki najniższy bas jest w stanie wytworzyć odtwarzacz - 16 Hz, 20 Hz czy 50 Hz.

Zakres dynamiczny odtwarzacza CD.

Z technicznego punktu widzenia zakres dynamiki jest logarytmem stosunku maksymalnego sygnału na wejściu, przy którym poziom zniekształceń jest wystarczająco niski (na przykład), a czułością wzmacniacza. W uproszczeniu parametr ten można opisać jako różnicę między minimalnym a maksymalnym poziomem dźwięku, jaki urządzenie może odtworzyć z wysoką jakością. Im wyższa wartość zakresu dynamiki, tym lepiej urządzenie radzi sobie z dźwiękiem, który ma znaczne różnice w głośności – np. partie orkiestrowe.

Zwróć uwagę, że podczas odtwarzania różnych standardów dźwięku (patrz „Odtwarzanie”) zakres dynamiki odtwarzacza również będzie inny - na przykład dla SACD jego wartość jest zwykle znacznie wyższa niż dla Audio CD. Odtwarzacze CD są zazwyczaj oceniane na najwyższą wartość, aby dać jak najlepsze wrażenie wydajności urządzenia. Jednak producenci często określają, dla jakiego typu dźwięku cyfrowego podawane są dane dotyczące zakresu dynamiki.

Całkowite zniekształcenia harmoniczne (harmoniczne) na wyjściu odtwarzacza CD.

Parametr ten, wraz z opisanym powyżej stosunkiem sygnału do szumu, charakteryzuje ogólną jakość dźwięku odtwarzacza. Oblicza się ją, dzieląc całkowitą ilość harmonicznych przez wartość sygnału podstawowego przy częstotliwości dźwięku 1 kHz i wyraża się w procentach. Znaczne poziomy harmonicznych prowadzą do degradacji dźwięku – od ogólnego poczucia „chropowatości” i „nadmiernej gęstości” dźwięku do pojawienia się wyraźnie słyszalnych zakłóceń; odpowiednio, im mniejsze zniekształcenie harmoniczne, tym lepiej. W stosunkowo niedrogich odtwarzaczach CD liczba ta mierzona jest w dziesiątych częściach procenta, w topowych modelach nie może przekraczać kilku tysięcznych procenta.

Wyjścia przewidziane w konstrukcji odtwarzacza CD (oprócz złączy analogowych do podłączenia akustyki ogólnego przeznaczenia - są one opisane w osobnych punktach poniżej).

- Koaksjalny S / P-DIF. Cyfrowy interfejs audio. Umożliwia pracę z dźwiękiem wielokanałowym do formatu 7.1 włącznie. Technicznie elektryczna odmiana S / P-DIF; różni się od opisanej poniżej wersji optycznej z jednej strony większą wrażliwością na zakłócenia elektromagnetyczne, z drugiej mniej delikatnym kablem połączeniowym. Zauważ, że ten interfejs wykorzystuje złącza RCA i kabel koncentryczny (stąd nazwa). Jednak w przeciwieństwie do „konwencjonalnych” analogowych RCA (patrz niżej), w tym przypadku wszystkie kanały audio są przesyłane jednym kablem, a sam kabel musi być ekranowany - przy podłączeniu zwykłym przewodem istnieje duże prawdopodobieństwo zniekształceń z powodu zakłócenia zewnętrzne.

- Optyczne. Modyfikacja standardu S/P-DIF (patrz wyżej), zakładająca transmisję sygnału po światłowodzie TOSLINK. Identyczne z interfejsem koncentrycznym w możliwościach transmisji dźwięku, połączenie optyczne jest całkowicie odporne na zakłócenia elektromagnetyczne, co pozwala na bardzo wysoką wierność sygnału. Wadę tego połączenia można nazwać kruchością kabla - nie pozwala na ostre zgięcia i silny nacisk, co może prowadzić do uszkodzenia włókna.

- Zrównoważony cyfrowy (AES / EBU). Sam w sobie standard AES/EBU może wyko...rzystywać różne interfejsy połączeń, jednak w sprzęcie audio zwykle stosuje się złącza XLR. Jednak w przeciwieństwie do „zwykłego” wyjścia XLR (patrz poniżej), ten interfejs przesyła dźwięk w formacie cyfrowym, a nie analogowym. Wspólną cechą tych standardów jest połączenie zbalansowane, które dzięki charakterystyce samego kabla zapewnia tłumienie zakłóceń, korzystnie wpływa na jakość dźwięku i jednocześnie pozwala na stosowanie dość długich przewodów. AES/EBU jest uważany za profesjonalny interfejs; takie wyjście może być przydatne na przykład do podłączenia odtwarzacza CD do wysokiej jakości zewnętrznego wzmacniacza.

- Cyngiel. Wyjście serwisowe służące do włączania innych elementów systemu audio (np. wzmacniacza) jednocześnie z odtwarzaczem CD. W momencie włączenia odtwarzacza wyjście to wysyła sygnał na wejście sterowanego urządzenia i „budzi” je, eliminując konieczność naciskania przez użytkownika zbędnych przycisków. Jest to szczególnie przydatne, gdy sterowane urządzenie znajduje się w trudno dostępnym miejscu.

- Słuchawki. Wyjście do podłączenia konwencjonalnych słuchawek audio. Nie ma jednego standardu dla takiego złącza, ale zdecydowana większość zarówno graczy, jak i słuchawki korzysta z jednej z odmian złączy typu Jack – pełnowymiarowych 6,35 mm lub mini-Jack 3,5 mm. Jednocześnie w stacjonarnym sprzęcie audio, w tym odtwarzaczach CD, dość często spotyka się pełnowymiarową wersję, ale w słuchawkach bardzo popularne są wtyki 3,5 mm – można je podłączyć zarówno do „rodzimego” gniazda, jak i do Gniazdo 6,35 mm, poprzez najprostszy adapter (wiele modeli wyposażonych nawet w takie adaptery). Tak czy inaczej, możliwość słuchania muzyki przez słuchawki przyda się w przypadkach, gdy głośne dźwięki są niepożądane – na przykład później, gdy inni śpią lub gdy w domu jest małe dziecko.

- Do subwoofera. Osobne wyjście do podłączenia aktywnego subwoofera - specjalistycznego subwoofera z własnym wbudowanym wzmacniaczem. Konieczność użycia subwooferów wynika z faktu, że głośniki ogólnego przeznaczenia nie radzą sobie dobrze z niskimi częstotliwościami, a także z niektórymi cechami akustycznymi tych częstotliwości. A specjalne wyjście dla takiego głośnika znacznie upraszcza połączenie: na to wyjście podawany jest przefiltrowany sygnał o niskiej częstotliwości, co pozwala obejść się bez zwrotnic i innego sprzętu zewnętrznego (jedynym wyjątkiem jest pasywny subwoofer, dla którego zewnętrzny wzmacniacz jest wymagane do takiego połączenia).

- Wyjście sterujące (IR). Wyjście pomocnicze stosowane w systemach zdalnego sterowania. Dzięki temu złączu wbudowany odbiornik podczerwieni odtwarzacza CD może być używany do sterowania innymi komponentami systemu audio z pilota - na przykład wzmacniaczem w innym pomieszczeniu, poza zasięgiem pilota. W rzeczywistości odtwarzacz w takich przypadkach pełni rolę czujnika zdalnego, odbierającego polecenia i przesyłającego je poprzez wyjście sterujące do innego urządzenia. Należy pamiętać, że sama obecność wejść i wyjść sterujących nie gwarantuje kompatybilności różnych urządzeń, zwłaszcza jeśli są produkowane przez różnych producentów; niuanse udostępniania należy wyjaśnić zgodnie z oficjalną dokumentacją.

- BNC. Sam BNC jest złączem koncentrycznym; podobny rozmiarem do RCA, ale inny wymiarami wewnętrznymi i cechami montażowymi. W odtwarzaczach CD złącze z takim wyjściem może służyć zarówno do wyprowadzania dźwięku cyfrowego podobnego do koncentrycznego SP-DIF, jak i do pracy ze specjalnym sprzętem do synchronizacji cyfrowych impulsów dźwiękowych. Konkretny przypadek użycia powinien zostać wyjaśniony osobno, oba są jednocześnie. Zauważ, że w drugim przypadku wyjście BNC odpowiada za przełączanie sygnałów zegara odbieranych przez odtwarzacz CD z zewnętrznego generatora zegara na inne urządzenia w systemie audio. Więcej informacji na temat synchronizacji znajduje się w p. „Wejścia - BNC”.

- Moc wyjściowa. To wyjście to złącze zasilania montowane bezpośrednio na korpusie odtwarzacza. Z takiego złącza można zasilać inny element systemu audio - na przykład zewnętrzny wzmacniacz lub aktywną akustykę; w niektórych przypadkach jest to wygodniejsze niż oddzielne podłączanie takich komponentów do sieci. Należy pamiętać, że złącza zasilania zwykle różnią się od standardowych gniazd 230 V i nie są kompatybilne z wtyczkami do takich gniazd.

Podobnie jak opisane powyżej RCA, samo złącze XLR jest wykorzystywane w różnych interfejsach, dodatkowo ma kilka odmian różniących się liczbą wyprowadzeń. Jednak mówimy tutaj konkretnie o trójstykowym złączu używanym do przesyłania analogowego sygnału audio do zewnętrznego wzmacniacza. Pod względem zastosowania i niektórych funkcji interfejs taki jest podobny do wspomnianego wcześniej RCA - w szczególności do transmisji dźwięku stereo potrzebne są dwa złącza, dlatego za jedno wyjście uważa się parę gniazd. Jednak XLR jest bardziej zaawansowany i nadaje się nawet do high-endowego profesjonalnego sprzętu audio - w szczególności ze względu na to, że zapewnia połączenie zbalansowane, w którym kabel działa jak filtr od szumów i nie degraduje dźwięku nawet przy raczej długie długości. Dlatego obecność takich złączy jest typowa dla odtwarzaczy CD klasy premium. Zwróć uwagę, że nawet w takich modelach zwykle nie instaluje się więcej niż jednej pary złączy XLR - uważa się, że jedno wyjście jest wystarczające.

Moc pobierana przez odtwarzacz CD. Zwykle, o ile nie zaznaczono inaczej w uwagach, w tym przypadku moc oznacza podczas normalnej pracy. Należy pamiętać, że rzeczywisty pobór mocy w określonym momencie może różnić się od tego wskaźnika - na przykład, gdy model działa z własnym wzmacniaczem mocy (patrz „Wbudowany wzmacniacz”) przy niskim poziomie głośności lub imadle odwrotnie, podczas odtwarzania utworu z nagłymi skokami głośności. Niemniej jednak, organizując zasilanie systemu audio, należy skupić się na tym wskaźniku.

Należy pamiętać, że pobór mocy nie może być niższy niż moc wbudowanego wzmacniacza (jeśli jest dostępny, patrz wyżej). Jednak niektórzy producenci mogą pokusić się o triki – np. wskazać pobór prądu tylko w trybie przedwzmacniacza. W efekcie pobór mocy wskazany w charakterystyce jest znacznie niższy niż wartość rzeczywista przy włączonym wzmacniaczu (a czasami nawet niższy niż moc nominalna samego wzmacniacza). W takich przypadkach rzeczywisty pobór mocy można oszacować, dodając deklarowany pobór mocy do mocy wzmacniacza i uwzględniając margines 20-30% na straty energii spowodowane niedoskonałą sprawnością układów elektronicznych. Na przykład dla modelu 50 W ze wzmacniaczem 2x60 W wartość ta wyniesie około 200 ... 220 W (50 + 2x60=170 plus korekcja strat).