Porównanie Proda PD-W8 vs Gelius GP-AWC01

Sposób mocowania smartfona do ładowarki.

W mocowania do smartfona są wyposażone przeważnie ładowarki samochodowe – wiele z nich pełni jednocześnie rolę uchwytu, pozwalając na zamocowanie gadżetu na desce rozdzielczej. Istnieją jednak również ładowarki „domowe” z tą funkcją. W modelach samochodowych głównymi metodami mocowania są uchwyt ręczny, czujnik zbliżeniowy (uchwyt dotykowy), uchwyt magnetyczny oraz mechanizm grawitacyjny. W modelach domowych jest też specjalny rodzaj uchwytów magnetycznych – MagSafe. Oto opis każdej z tych opcji:

- Uchwyt. Najprostsze mocowanie mechaniczne: dwie sprężynowe szczęki dociskające urządzenie z boków. Kompatybilność „mechaniki” z konkretnym telefonem jest ograniczona jedynie wielkością obudowy; jednocześnie sama konstrukcja szczęk sprężynowych pozwala na regulację szerokości w określonych granicach, a w niektórych modelach przewidziana jest również dodatkowa regulacja szerokości. Dzięki temu zaciski są kompatybilne z szeroką gamą gadżetów, a jednocześnie są bardzo proste i niedrogie. Wadom tej opcji można przypisać nieco niższą niezawodność niż na przykład w mechanizmach grawitacyjnych: urządzenie znajdujące się w zwykłym zacisku z reguły nie jest podtrzymywane przez nic od dołu.

- Uchwyt grawitacyjny. Uchwyt tego typu zakrywa smartfon po bokach i na...dole, podczas gdy dolna podpora działa jak czujnik spustu: gdy opada pod ciężarem gadżetu, boczne szczęki łączą się i ściskają urządzenie z boków. Wobec tego, aby wyjąć smartfon, musisz go lekko podnieść. Kompatybilność w takich zaciskach jest również ograniczona jedynie wielkością urządzenia; jednocześnie są zauważalnie bardziej niezawodne niż konwencjonalne uchwyty i są nieco łatwiejsze w użyciu, dzięki czemu są częściej spotykane.

- Magnes. Uchwyt w postaci mocnego magnesu trwałego. Takie zaciski są bardzo łatwe w użyciu, a także niezawodne i trwałe (w konstrukcji nie ma ruchomych części); ponadto nie mają ograniczeń co do wielkości ładowanego gadżetu. Z drugiej strony, magnesów dotyczą dwa inne ograniczenia - wagi (nie powinna być zbyt duża) i materiałów (nie każda obudowa, nawet metalowa, może być skutecznie magnesowana). I choć te punkty są brane pod uwagę w wielu urządzeniach z ładowaniem bezprzewodowym, to jednak możliwość korzystania z niego z konkretnym smartfonem (a tym bardziej z masywnym tabletem) należy doprecyzować osobno.

- Czujnik zbliżeniowy (uchwyt dotykowy). Uchwyt automatyczny z elektronicznym czujnikiem, który rozpoznaje zbliżanie się gadżetu lub ręki użytkownika. „Podczas zbliżenia” szczęki zacisku same się rozchodzą, a po zainstalowaniu urządzenia się ściśkają; podczas wyjmowania smartfona zacisk reaguje na dłoń użytkownika i odłącza mocowanie. Takie uchwyty są bardzo wygodne, ale stosunkowo złożone i drogie; ponadto mechanizm potrzebuje mocy do działania.

- Magnetyczny MagSafe. Uchwyt stosowany w ładowarkach do najnowszych wersji Apple iPhone. Jest to dysk magnetyczny, który mocuje się z tyłu smartfona. Oryginalna markowa ładowarka z MagSafe ma bardzo prostą konstrukcję - dysk z podłączonym do niego kablem. Jednak nawet ta konstrukcja zapewnia dodatkową wygodę: obracając dysk, możesz umieścić przewód z boku urządzenia, gdzie nie będzie przeszkadzał, gdy trzymasz go w rękach. Umożliwia to wygodne korzystanie ze smartfona (na przykład granie w gry) podczas ładowania. Dostępne są inne ładowarki MagSafe, w tym marki innych firm; wciąż jest stosunkowo niewiele takich urządzeń, ale można się spodziewać, że w najbliższej przyszłości sytuacja ulegnie zmianie.

Maksymalny prąd, jaki urządzenie jest w stanie dostarczyć na wyjście ładowania. Jest to jeden z kluczowych parametrów każdej ładowarki, bezpośrednio determinuje jej moc, a tym samym wydajność z niektórymi bateriami. Punkty te są opisane bardziej szczegółowo w punkcie „Moc” poniżej, ale tutaj zauważamy, że jeśli w tym punkcie wskazano kilka wartości, oznacza to, że konstrukcja przewiduje kilka złączy o różnych charakterystykach prądowych (lub kilka grup złączy, każdy z własną liczbą amperów na port).

Jeśli chodzi o konkretne liczby, to przy ładowaniu z USB (stosowanego w większości nowoczesnych ładowarek) maksymalny prąd do 1 A uważany jest za bardzo skromny, 1,5 A — za niski, 2 A, 2,1 A i 2,4 A — wartości średnie, a w najmocniejszych ładowarkach wartość ta może wynosić 3 A, 3,4 A, a nawet 5 A.

Moc dostarczana przez urządzenie do obszaru ładowania zegarka. Odnosi się do modeli bezprzewodowych i często nie ma wysokich wartości, ponieważ same zegarki mają ograniczoną przepustowość mocy.

Moc dostarczana przez urządzenie do obszaru ładowania słuchawek. Należy pamiętać, że odpowiednią strefę można połączyć ze strefą na telefon lub zegarek. Moc jest wskazywana z uwzględnieniem technicznej operacji ładowania za pomocą odpowiedniego gadżetu. Te. ta sama strefa może wyprowadzać 15 W do telefonu i 5 W do słuchawek.

— Wskaźnik ładowania. Wskaźnik wskazujący pracę ładowarki; w niektórych modelach dostarcza również dodatkowych informacji o trybach pracy, usterkach itp. Najczęściej taki wskaźnik świetlny ma postać osobnego światła lub dobrze widocznego układu podświetlenia. Dodatkowych informacji można uzyskać zmieniając kolor podświetlenia, migając itp. Jednak nawet bez tych funkcji wskaźnik ładowania zapewnia dodatkową wygodę podczas użytkowania. W szczególności pozwala określić, czy ładowarka jest zasilana i czy działa normalnie - może to być przydatne przy diagnozowaniu różnych problemów. Możliwe jest również niestandardowe zastosowanie podświetlenia - np. jako lampki nocnej, która ułatwia poruszanie się po nieoświetlonym pomieszczeniu (zwłaszcza, że w nocy często ładuje się gadżety).

— Wyświetlacz. Własny wyświetlacz na obudowie ładowarki. Zwykle jest to najprostszy ekran składający się z kilku znaków, jednak nawet na nim można wyświetlić różne dodatkowe informacje ułatwiające życie użytkownikowi: aktualne wartości napięcia i prądu, stan szybkiego ładowania, kody błędów itp. To jednak komplikuje konstrukcję, ale w praktyce takie informacje rzadko są wymagane; dlatego produkowanych jest bardzo niewiele ładowarek z wyświetlaczami.

— Odpinany kabel zasilający ładowarki. Odpinany kabel do podłączenia ładowarki do sieci. Samo podłączenie do gniazdka osobnym przewodem (zarówno odpinanym, jak i nieodpinanym) jest rzadko stosowane w ładowarkach - głównie w urządzeniach, d...la których konstrukcja typu „wtyk na obudowie” nie jest odpowiednia (są to przede wszystkim modele bezprzewodowe oraz ładowarki przewodowe z dużą ilością złączy i odpowiednimi wymiarami). W szczególności odłączana konstrukcja jest wygodna na dwa sposoby: po pierwsze, przewód można wyjąć i złożyć kompaktowo w celu przechowywania i transportu, a po drugie, jeśli kabel jest uszkodzony, można go po prostu wymienić, nie ma potrzeby naprawiania lub chodzenie do serwisu. Wady obejmują zwiększone prawdopodobieństwo zgubienia kabla, a także nieco niższą niezawodność niż w przypadku konstrukcji nieodpinanej (ta ostatnia staje się jednak zauważalna tylko przy częstych podłączeniach/odłączeniach, które powodują zużycie złącza).

— Nieodpinany kabel zasilający ładowarki. Kabel służący do podłączenia ładowarki do sieci, zamocowany na sztywno do urządzenia i nie można go odłączyć. Jest znacznie mniej powszechny niż opisany powyżej odpinany, ponieważ w razie potrzeby mniej wygodne jest kompaktowe złożenie urządzenia; jeśli przewód jest uszkodzony, najprawdopodobniej będziesz musiał zanieść ładowarkę do serwisu. Natomiast taki przewód można zgubić tylko razem z samą ładowarką.

Obecność kabla w zestawie z ładowarką lub konkretnego typu dołączonego kabla (w tym wbudowany kabel).

„Tylko” obecność kabla jest podawana głównie dla urządzeń bezprzewodowych (patrz „Rodzaj”) — w takich przypadkach chodzi o kabel zasilający samej ładowarki. W przypadku modeli przewodowych zwykle określa się typ złączy na przewodzie (przewodach) z zestawu do ładowania gadżetów. Jednocześnie gniazdo USB służy domyślnie do podłączenia samej ładowarki, więc ta wtyczka może nie być wymieniona w opisie przewodu. Z drugiej strony mogą być takie złącza:

- USB C. Miniaturowa wersja złącza USB, która stopniowo wypiera microUSB we współczesnych urządzeniach przenośnych. Ma wygodną odwracalną konstrukcję wtyczki, a także może zapewniać zaawansowane opcje zasilania niedostępne w przypadku microUSB. Zauważ również, że USB C może być używany w kablu nie tylko do połączenia z gadżetem, ale także do połączenia z samą ładowarką (wraz z tradycyjnym USB); więc w sprzedaży można znaleźć odpowiednie kable, takie jak „USB C — microUSB”, „USB C — Lightning” itp.

- microUSB. Uniwersalne złącze, które jest niezwykle popularne w różnego rodzaju przenośnych gadżetach; dopiero stosunkowo niedawno zaczęło ustępować bardziej zaawansowanemu USB C (od którego różni się jednostronną konstrukcją i mniejszą mocą zasilania).

- Lightning. Uniwersalne złącze używane wyłącznie w urządzeniach przenośnych Apple. Podobnie jak USB C, ma odwracalny układ, ale nieco inną konstrukcję.

Obecność zasilacza w zestawie dostawy ładowarki.

Funkcja ta dotyczy głównie modeli bezprzewodowych, w tym samochodowych (patrz „Rodzaj”). Takie urządzenia zwykle składają się z trzech części: właściwie ładowarki z platformą/podstawką/uchwytem, przewodu zasilającego ładowarki oraz zasilacza do podłączenia przewodu do gniazdka lub zapalniczki. Jeśli obecność zasilacza jest początkowo wskazana w specyfikacji, oznacza to, że ładowarka jest dostarczana w kompletnym zestawie; to właśnie na te modele warto zwrócić uwagę, jeśli chcesz korzystać z urządzenia zaraz po wyjęciu z pudełka, bez konieczności szukania dodatkowych akcesoriów.

Cecha ta może być również wskazana dla pojedynczych ładowarek samochodowych typu tradycyjnego, przewodowego. Zwykle oznacza to, że urządzenie jest podobne w układzie do modeli bezprzewodowych: jednostka główna, przewód zasilający i adapter do podłączenia do zapalniczki. Taka konstrukcja pozwala na korzystanie z ładowarki w pewnej odległości od deski rozdzielczej samochodu – np. przeniesienie jej na tylne siedzenie, dając pasażerom możliwość ładowania telefonów. W takim przypadku zasilacz może mieć własne wyjścia ładowania (zwykle USB) i może być używany oddzielnie od jednostki głównej.