Porównanie LSI 9341-4i vs LSI 9361-4i

Poziomy RAID obsługiwane przez odpowiedni kontroler (patrz „Typ”).

Poziom RAID określa, w jaki sposób dyski są łączone w macierz i jak współpracują ze sobą. Konkretne opcje mogą być następujące:

- 0. Macierz dyskowa bez nadmiarowości i duplikacji. Informacje przechowywane w takiej macierzy dzielone są na fragmenty o stałej długości, które zapisywane są kolejno na każdym z dysków. Zaletą macierzy RAID 0 jest zwiększenie szybkości dostępu do dużych wolumenów danych: szybkość działania wzrasta tyle razy, ile dysków łączy się w macierz. Z drugiej strony takie połączenie zmniejsza niezawodność: jeśli jeden z ich dysków ulegnie awarii, cały wolumen danych stanie się niedostępny.

- 1. Macierz dyskowa z dublowaniem informacji: zarejestrowane dane są kopiowane na każdy oddzielny dysk. Innymi słowy, każdy dysk w takiej tablicy jest dokładną kopią innego dysku. Zapewnia to najwyższy stopień odporności na uszkodzenia: informacje pozostają dostępne w pełnym wolumenie, dopóki w macierzy działa co najmniej jeden dysk. Jednocześnie prędkość odczytu jest całkiem akceptowalna, a przy zapytaniach zrównoleglających jest nawet wyższa niż przy użyciu pojedynczego dysku. Główną wadą RAID 1 jest bardzo duża redundancja: pojemność robocza macierzy jest równa pojemności tylko jednego dysku.

- 0 + 1. Macierz RAID 1 składająca się z macierz...y RAID 0. Więcej informacji na temat obu; a ich połączenie pozwala połączyć zalety i w pewnym stopniu zrekompensować wady obu wariantów: macierz okazuje się szybka i jednocześnie odporna na awarie poszczególnych dysków. Jednak pod względem odporności na awarie taka kombinacja jest nadal gorsza od RAID 10 (patrz poniżej), dlatego jest używana nieco rzadziej.

- 1E. Specyficzna kombinacja RAID 0 i RAID 1. Składa się z co najmniej 3 dysków, w których każda informacja jest kopiowana jednocześnie na dwa dyski, a dyski te są przeplatane: na przykład pierwszy fragment jest kopiowany na pierwszy i drugi dysk , drugi - do drugiego i trzeciego, trzeci - do trzeciego i pierwszego itd. Ten format działania zapewnia wyższą wydajność niż RAID 1, przy czym wydajność macierzy zostaje zachowana w przypadku awarii pojedynczego dysku.

- 5. Format zapisu, który wiąże się z wykorzystaniem tzw. sumy kontrolne - dane serwisowe służące do korekcji błędów. Macierz RAID 5 musi zawierać co najmniej trzy dyski. A rejestracja informacji na ich temat odbywa się w następujący sposób: fragmenty danych są rejestrowane na wszystkich dyskach, z wyjątkiem jednego, a suma kontrolna tych fragmentów jest rejestrowana na pozostałym dysku. W tym przypadku dyski, na których zapisana jest suma kontrolna, zmieniają się za każdym razem: na przykład w tablicy 4 dysków pierwsze trzy fragmenty są zapisywane na pierwszym, drugim i trzecim dysku, ich suma kontrolna jest zapisywana na czwartym, drugie trzy fragmenty są zapisywane do drugiego, trzeciego i czwartego z sumą kontrolną na pierwszym itd. Znaczenie sumy kontrolnej jest takie, że w razie potrzeby można jej użyć do odzyskania utraconych danych. Dzięki temu macierze RAID 5 mają dobrą odporność na awarie przy stosunkowo niskiej nadmiarowości: całkowita objętość macierzy jest równa sumie pojemności wszystkich dysków minus pojemność jednego dysku, a w przypadku awarii jednego z dysków utracone dane są odzyskane za pomocą sum kontrolnych. Z drugiej strony wydajność takich macierzy jest niższa niż pojedynczych dysków, ze względu na dodatkowe operacje obliczania sum kontrolnych. A jeśli dwa lub więcej dysków ulegnie awarii, cała macierz stanie się niedostępna.

- 6. Format zapisu podobny do opisanego powyżej RAID 5, ale z dwiema sumami kontrolnymi przechwyconymi na dwóch oddzielnych dyskach. Poprawia to odporność na awarie — macierz pozostaje dostępna w przypadku awarii dowolnych dwóch dysków — ale dodatkowo obniża wydajność. Macierz RAID 6 wymaga co najmniej 4 dysków, a łączna pojemność jest sumą wszystkich dysków pomniejszoną o pojemność dwóch dysków.

- 10. Tablica RAID 0 składająca się z tablic RAID 1. Szczegółowe informacje na temat tych formatów znajdują się powyżej; a takie połączenie w pewnym stopniu łączy ich zalety i wzajemnie kompensuje ich wady. Dzięki temu RAID 10 zapewnia wysoką prędkość odczytu i jednocześnie jest całkowicie niewrażliwy na awarię pojedynczego dysku. W rzeczywistości połowa dysków w takiej macierzy może ulec awarii, a nawet więcej, a macierz będzie nadal działać, jeśli co najmniej jeden działający dysk pozostanie w każdym oddzielnym bloku RAID 1. Główna wada tego formatu jest taka sama jak w RAID 1 - wysoka redundancja.

- 50. Tablica RAID 0 składająca się z macierzy RAID 5. Więcej informacji na temat obu tych elementów można znaleźć w odpowiednich pozycjach. Ta kombinacja może znacznie zwiększyć szybkość działania w porównaniu z „czystym” RAID 5, zapewniając jednocześnie dobrą odporność na awarie: macierz pozostaje sprawna nawet w przypadku awarii kilku dysków, pod warunkiem, że dyski te znajdują się w różnych blokach RAID 5 (jeden na blok) . Wadą RAID 50 jest to, że wymaga co najmniej 6 dysków (2 macierze minimum RAID 5).

- 60. Macierz RAID 0 składająca się z macierzy RAID 6. Generalnie podobna do opisanej powyżej macierzy RAID 50, jednak z jednej strony charakteryzuje się wyższą odpornością na błędy, a z drugiej większą redundancją. W ten sposób macierz pozostaje sprawna w przypadku awarii dwóch dysków w każdym bloku RAID 6, a łączny wolumen RAID 60 oblicza się za pomocą wzoru V*(n-2s), gdzie V jest wolumenem jednego dysku, n to całkowita liczba dysków, s to liczba bloków RAID 6.

- JBOD. Najprostszy format łączenia wielu dysków w jeden dysk logiczny. Informacje w JBOD są zapisywane na pierwszym dysku, gdy kończy się na nim miejsce - na drugim i tak dalej. JBOD pozwala łączyć dyski o różnych rozmiarach i prędkościach, w pełni wykorzystuje pojemność wszystkich dysków i jest bardziej odporny na uszkodzenia niż podobny pod wieloma względami RAID 0: jeśli jeden z dysków ulegnie awarii, tylko informacje na tym dysku są tracone w JBOD reszta danych pozostaje dostępna.

- Hybrydowy RAID. Format łączenia dysków, zakładając kombinację RAID jednego lub drugiego poziomu (konkretny poziom w różnych modelach może być inny, ten punkt należy wyjaśnić osobno) z modułem SSD SSD. Ten ostatni pełni rolę pośredniej pamięci podręcznej, zwiększając szybkość czytania i pisania. Zastosowanie Hybrid RAID jest uzasadnione, gdy regularnie pracujesz ze stosunkowo niewielkimi ilościami danych – na przykład w trybie serwera plików lub maszyny wirtualnej.

- Hyper Duo. Kolejna technologia napędu hybrydowego, łącząca dyski twarde i moduły półprzewodnikowe. Umożliwia dodanie do trzech dysków SSD do jednego dysku twardego. Zdaniem twórców zoptymalizowane algorytmy pozwalają jednocześnie zapewnić niemal taką samą szybkość wymiany danych, jak przy wykorzystaniu pełnowartościowego modułu SSD, podczas gdy taki dysk hybrydowy kosztuje znacznie mniej niż dysk półprzewodnikowy o tej samej pojemności. Dodatkowo kontroler Hyper Duo umożliwia wybór trybu pracy: „Pojemność”, w którym pojemność macierzy jest sumą pojemności wszystkich dysków, lub „Bezpieczny” (bezpieczny), w którym informacje z mniejszej nośnik pamięci (SSD) jest stale duplikowany w celu zwiększenia pojemności (HDD).

Liczba złączy SATA 3 na płytce drukowanej kontrolera.

Początkowo standard SATA został opracowany do podłączania wewnętrznych urządzeń pamięci masowej, głównie dysków twardych (HDD). SATA3 to najnowocześniejsza i najszybsza wersja tego interfejsu: zapewnia transfer danych z prędkością do 600 MB/s (4,8 Gbps). To wystarcza w przypadku dysków twardych, lecz nie wystarcza w przypadku szybszych dysków SSD. Tak więc kontrolery PCI z takim interfejsem wciąż można spotkać w sprzedaży, jednakże jest ich mało. Liczba złączy SATA3 zależy od rodzaju kontrolera (patrz wyżej): w kartach rozszerzeń może być tylko jedno takie złącze, natomiast w modułach RAID jest ich co najmniej 2, a częściej 4.

Ilość pamięci podręcznej dostępnej w kontrolerze.

Pamięć podręczna jest używana w kontrolerach RAID (patrz Typ). Służy do przechowywania danych, które są najczęściej wykorzystywane podczas pracy urządzenia: pamięć podręczna zapewnia szybki dostęp do tych danych, poprawiając w ten sposób ogólną wydajność kontrolera. Im większa pamięć podręczna, tym więcej danych można w niej przechowywać i tym szybciej urządzenie może działać; z drugiej strony duże ilości pamięci mają odpowiedni wpływ na koszty.

W najbardziej zaawansowanych kontrolerach pamięć podręczna może mieć specjalną ochronę przed utratą danych (szczegóły poniżej).