Porównanie Marshall Origin 5C vs Marshall Code50

Rodzaj urządzenia jest określony przez podstawę elementu - główny rodzaj części, na których zbudowane są obwody wzmacniacza mocy. W związku z tym parametr ten dotyczy tylko sprzętu z takimi wzmacniaczami; w przypadku szafek (patrz „Rodzaj”) nie jest wskazany.

Najpopularniejsze w naszych czasach nadal stosowane są tradycyjne typy wzmacniaczy – tranzystorowe i lampowe. Modele cyfrowe są zauważalnie mniej popularne, a rozwiązania hybrydowe rzadko spotyka się w ogóle. Oto szczegółowy opis każdej z tych opcji:

- Tranzystor. Wzmacniacze tego typu są stosunkowo proste i niedrogie, jednak potrafią zapewnić całkiem przyzwoitą jakość dźwięku (choć oczywiście wszystko zależy od klasy). To właśnie „tranzyt” jest polecany początkującym gitarzystom jako pierwsze „combo”, choć wśród takich urządzeń są dość zaawansowane modele. Z jednoznacznych zalet układów tranzystorowych można wymienić trwałość elementów i możliwość bezproblemowego przenoszenia częstego transportu z miejsca na miejsce. Jeśli chodzi o dźwięk, to w takich urządzeniach okazuje się on bardziej „suchy”, „płaski” i „zimniejszy” niż w modelach lampowych, co wielu uważa za jednoznaczną wadę. Jednocześnie w przypadku gitar elektrycznych nawet to wystarcza do wstępnego treningu, prób i niezbyt „wymyślnych” występów; Ponadto niektóre wzmacniacze tranzystorowe wykorzystują...specyficzne przetwarzanie sygnału, aby nadać dźwiękowi brzmienie lampowe. A zdecydowana większość wzmacniaczy combo do gitar akustycznych jest tranzystorowa.

- Lampa. Historycznie rzecz biorąc, pierwszy typ wzmacniaczy, który jednak nadal uważany jest za niemal standard, jeśli chodzi o gitarę elektryczną (w przypadku gitar akustycznych obwody lampowe prawie nie są używane). Główną zaletą takich urządzeń jest osławiony „ciepły dźwięk lamp”, charakterystyczny miękki, ciepły i jednocześnie bogaty kolor dźwięku. Jednocześnie zauważamy, że poziom zniekształceń w obwodach lampowych jest wyższy niż w tranzystorowych, jednak zniekształcenia te są przyjemniejsze dla ucha, pod wieloma względami nadają wspomnianą barwę. Powszechne stosowanie wzmacniaczy lampowych jest utrudnione przede wszystkim ze względu na ich wysoki koszt - kilkakrotnie wyższy niż w przypadku wzmacniaczy tranzystorowych o podobnych parametrach. Ponadto wśród wad tego typu urządzeń warto zwrócić uwagę na delikatność (lampy źle znoszą wstrząsy i wstrząsy), szybkie zużycie lamp i konieczność ich regularnej wymiany, a także konieczność nagrzewania się po włączeniu. Jednak profesjonalni muzycy wolą używać głównie urządzeń lampowych.

- Cyfrowy. Wzmacniacze chipowe wykorzystujące cyfrowe przetwarzanie dźwięku. Główną zaletą takich urządzeń są szerokie możliwości modelowania dźwięku i dostarczania różnorodnych efektów. W szczególności istnieje wiele modeli kopiujących wzmacniacze lampowe: imitacja okazuje się bardzo niezawodna, a czasem prawie nie do odróżnienia od oryginału. Jednocześnie modele cyfrowe pozbawione są wielu wad technologii lamp: są prostsze, tańsze, trwalsze i bardziej odporne na wstrząsy i wstrząsy. Jednocześnie uważa się, że przetwarzanie cyfrowe pozbawia dźwięk jego indywidualności, a wielu miłośników dźwięku wysokiej jakości jest podejrzliwych wobec rozwiązań cyfrowych.

- Hybrydowy. Urządzenia hybrydowe to takie, które łączą obwody tranzystorowe i lampowe; zwykle przedwzmacniacz jest wykonany w formie lampy, a końcówka mocy jest tranzystorowa. W rzeczywistości jest to kompromisowa opcja pomiędzy modelami czysto lampowymi i czysto tranzystorowymi, pozwalająca połączyć zalety i częściowo zrekompensować wady. Rozwiązania hybrydowe są więc znacznie tańsze od lampowych, są lżejsze, bardziej kompaktowe, mniej delikatne i mają mniej lamp, które wymagają regularnej wymiany. A więc dźwięk okazuje się bardziej miękki, czystszy i „cieplejszy” niż analogów tranzystorowych. Jednocześnie niewielu muzyków wybiera taki kompromis: ci, którzy dążą do najwyższej jakości i najbardziej niezawodnego dźwięku, wolą wydawać pieniądze na sprzęt lampowy, a dla niewymagających użytkowników (takich jak amatorzy i początkujący gitarzyści) wystarczą modele tranzystorowe . Dlatego w sprzedaży jest stosunkowo niewiele modeli hybrydowych.

Całkowita moc znamionowa głośników zainstalowanych we wzmacniaczu combo.

Głośność dźwięku, a w konsekwencji zasięg wzmacniacza combo zależy bezpośrednio od tego parametru. Należy pamiętać, że rzeczywista głośność zależy nie tylko od mocy, ale także od rodzaju wzmacniacza (patrz odpowiedni punkt): modele lampowe brzmią znacznie głośniej niż tranzystorowe. Jeśli mówimy o określonej mocy, to modele tranzystorowe do 15 W i modele lampowe do 5 W są przeznaczone głównie do użytku domowego - takie urządzenie wystarcza do normalnej słyszalności w pomieszczeniu, nawet bez zwiększania głośności do maksimum. Do prób w grupie bez zestawu perkusyjnego (na przykład dwie gitary plus bas) pożądana jest większa moc, około 40 watów „tranzystorowych”, a w obecności perkusji - co najmniej 60 watów. Urządzenia tranzystorowe o mocy do 150 W i lampowe do 40 - 50 W nadają się do specjalistycznych rebaz i koncertów w stosunkowo niewielkich pomieszczeniach, a wyższe wartości spotyka się głównie w sprzęcie na koncerty na dużą skalę.

Wzmacniacze basowe należy wymienić osobno: uważa się, że dla normalnej koordynacji między sobą moc „kombo” basu powinna być dwa razy większa niż moc gitary.

Średnica głośnika niskotonowego lub głośnika niskotonowego zainstalowanego we wzmacniaczu combo. Konkretna wartość tego parametru może być różna w zależności od liczby pasm (patrz wyżej). W systemach trójdrożnych mówimy o głośniku niskotonowym, w systemach dwudrożnych – o głośniku odpowiedzialnym za niskie i średnie częstotliwości; a jeśli wzmacniacz nie ma podziału na drogi, ta klauzula wskazuje średnicę głównego radiatora.

Ogólnie rzecz biorąc, im większy przetwornik, tym głośniej może brzmieć i tym bogatszy jest bas z takiego głośnika. Jednocześnie zwracamy uwagę, że średnica głośnika jest dobierana przez producenta na podstawie mocy wbudowanego wzmacniacza i oczekiwanej głośności dźwięku. Tak więc głównym wskaźnikiem przy wyborze nadal jest moc nominalna, a wielkość głośnika jest raczej wartością referencyjną.

Obecność analogowej funkcji symulacji we wzmacniaczu.

Znaczenie tej funkcji polega na tym, że za pomocą analogowego przetwarzania dźwięku wzmacniacz zmienia dźwięk w określony sposób, nadając mu określoną barwę. Tak więc wiele modeli zapewnia modelowanie dźwięku niektórych klasycznych wzmacniaczy gitarowych i/lub kolumn; oczywiście absolutne podobieństwo nie wchodzi w rachubę, ale czasami kopia może być prawie nie do odróżnienia od oryginału. Inne modele zbudowane na tranzystorach (patrz „Typ”) mogą kopiować dźwięk technologii lampowej. A analogowa metoda przetwarzania dźwięku została wybrana do takiego modelowania, ponieważ pozwala obejść się bez zbędnych przekształceń (w przeciwieństwie do cyfrowej); wpływa to pozytywnie zarówno na jakość i atmosferę dźwięku, jak i na cenę i niezawodność sprzętu.

Specyfikę modelowania analogowego w każdym przypadku należy doprecyzować osobno, jednak w każdym przypadku znacznie rozszerza to funkcjonalność wzmacniacza i daje dodatkowe możliwości dopracowania brzmienia.

Obecność bloku efektów cyfrowych we wzmacniaczu. Należy pamiętać, że funkcja ta może być zapewniona w każdym modelu, nie tylko cyfrowym (patrz „Typ”).

Jak sama nazwa wskazuje, funkcja ta pozwala w taki czy inny sposób zmienić dźwięk, czasem dość drastycznie. Więcej informacji o najpopularniejszych efektach znajdziesz poniżej; ich specyficzny zestaw może być inny, należy to wyjaśniać osobno w każdym modelu. Tutaj zauważamy, że bez tej funkcji do pracy z efektami wymagane będą dodatkowe zewnętrzne „gadżety”.

Wbudowane efekty, przewidziane we wzmacniaczu combo. Osiągnięcie różnych efektów jest możliwe za pomocą zewnętrznych akcesoriów, jednak takie akcesoria trzeba szukać i podłączać we własnym zakresie, a wbudowane efekty są dostępne natychmiast i bez zbędnych ustawień.

— Overdrive. Zniekształcenie w postaci charakterystycznego „brzęczenia” gitary elektrycznej przy niskich częstotliwościach i „wycie” przy wysokich częstotliwościach, trochę bardziej miękkie niż distortion. Popularne w szczególności w hard rocku.

— Distortion. Wystarczająco twarde i ostre zniekształcenie, podobne w dźwięku do overdrive, jednak bardziej intensywne i wyraźne. Jest szeroko stosowane w różnych stylach metalu, a także w rocku.

— Reverb. Efekt oparty na imitacji wielokrotnie zanikających ech z każdego dźwięku. W zależności od czasu trwania i intensywności powtórzeń może nadawać dźwiękowi rożne barwy. Używany jako technika artystyczna; między innymi może stworzyć efekt tego, że gitara brzmi w określonym pomieszczeniu (sala koncertowa, sala z kamiennymi ścianami, otwarta przestrzeń w górach itp.). Należy pamiętać, że rewerbację można regulować zarówno za pomocą indywidualnych parametrów (intensywność, czas trwania echa itp.), jak i wybierając wstępnie ustawiony zestaw parametrów (na przykład „ostry dźwięk w pokoju” lub „miękki dźwięk w sali”).

— Tremolo. Tremolo to w zasadzie efekt drżenia dźwięku, który wynika z małych i szybkich wahań głośności każdej nuty. Czasami określenie to oznacza vibrato (patrz niżej) – aż do tego stopnia, że sami producenci wzmacniaczy gitarowych nazywają efekt vibrato efektem tremolo i odwrotnie. Tak więc, specyfika tego efektu w każdym przypadku powinna być wyjaśniona osobno. W każdym razie tremolo może być „stałe” lub regulowane pod względem głębokości (zakresu zmiany głośności) i szybkości (częstotliwości drgań).

— Vibrato. Kolejny efekt „drżenia” dźwięku, często mylony z tremolo (patrz wyżej) – do tego stopnia, że oba te terminy są używane zamiennie. Nie jest to jednak poprawne; różnica polega na tym, że vibrato jest wykonywane kosztem szybkich wahań nuty nie pod względem głośności, lecz pod względem częstotliwości. Podobny efekt można osiągnąć na samej gitarze poprzez „pulsujący” naciąg strun, jednak w większości przypadków korzystanie z wbudowanego narzędzia wzmacniacza jest znacznie wygodniejsze.

— Chorus. Efekt imitujący chóralne brzmienie instrumentu. W tym celu wzmacniacz kopiuje dźwięk gitary i odtwarza kilka kopii jednocześnie z oryginalnym sygnałem, nieznacznie przesuwając je w czasie (około 20 – 30 ms ze stałą zmianą) i częstotliwości. Co prawda nie da się w ten sposób osiągnąć pełnowartościowego brzmienia chóralnego, jednak efekt sam w sobie jest dość oryginalny.

— Delay. Specyficzny rodzaj rewerbacji (patrz „Reverb”), który upowszechnił się jako odrębny efekt. Delay imituje wyraźne pojedyncze echo odtwarzanego dźwięku; w tym celu oryginalny sygnał jest kopiowany i odtwarzany z pewnym opóźnieniem (co najmniej 50 ms).

Oprócz opisanych powyżej, we współczesnych wzmacniaczach gitarowych można spotkać inne efekty, a w szczególności:

— Flanger. Efekt, przypominający gwizdanie silnika odrzutowego; często jest porównywany do startującego samolotu. Powstaje podobnie do opisanego powyżej Chorusa, różni się od niego krótszym czasem opóźnienia i obecnością sprzężenia zwrotnego.

- Echo. Inny rodzaj rewerbacji, podobny do opóźnienia (patrz „Delay”). Różni się tym, że w danym przypadku echo jest odtwarzane wielokrotnie.

— Octaver. Efekt, w którym do sygnału dodawana jest jego kopia, przesunięta o oktawę lub dwie.

— Wah-Wah. Efekt, który wytwarza charakterystyczny dźwięk „rechotania”.

W każdym razie ta lista nie jest wyczerpująca: we współczesnych wzmacniaczach gitarowych mogą występować inne, bardziej szczegółowe warianty obróbki dźwięku. Aby wyjaśnić konkretną specyfikę takich efektów, należy zapoznać się z dokumentacją producenta.

Rodzaj wejścia liniowego przewidziany we wzmacniaczu.

Wejście liniowe służy do wyprowadzania dźwięku z zewnętrznego źródła do głośnika „combo”: np. do tego wejścia można podłączyć odtwarzacz z nagraną partią perkusji i basu oraz grać na gitarze z akompaniamentem. Do wejścia liniowego można użyć różnych typów złączy:

- Mini-jack (3,5 mm). Gniazdo na standardową wtyczkę mini-jack 3,5 mm. Interfejs ten stosowany jest głównie w przenośnym sprzęcie audio, w urządzeniach stacjonarnych bardziej popularne są Jack 6,35 mm i RCA.

- Jack (6,35 mm). Złącze podobne konstrukcją do mini-jacka 3,5 mm i różniące się jedynie rozmiarem. Właściwie, ze względu na rozmiar, tego typu wtyk praktycznie nie występuje w przenośnym sprzęcie audio, ale jest dość popularny w stacjonarnych. Teoretycznie wtyk Jack może być używany do połączenia zbalansowanego (patrz niżej), jednak we wzmacniaczach gitarowych zwykłe wejście niezbalansowane jest bardziej powszechne.

- RCA. Złącze do kabla koncentrycznego z wtyczką tulipanową. Stosowany jest wyłącznie w stacjonarnym sprzęcie audio. Standardowe wejście RCA składa się z dwóch gniazd (dla dźwięku stereo, lewego i prawego kanału), ale we wzmacniaczach combo gitarowych jest tylko jedno gniazdo, ponieważ w tym przypadku nie ma sensu używać stereo - jeden kanał wystarczy.

- Zbalansowany XLR. Charakterystyczny wtyk jest okrągły z trzema stykami, dość dużych rozmiarów. Termin „zbalanso...wany” opisuje specyfikę transmisji sygnału: odbywa się ona nie na dwóch, jak przy normalnym połączeniu, ale na trzech przewodach, z których dwa pracują w przeciwfazie. Dzięki temu większość szumów indukowanych na przewodzie jest tłumiona samodzielnie, bez użycia specjalnych filtrów, co pozwala na stosowanie długich kabli bez pogorszenia jakości sygnału. Zbalansowane połączenie znajduje się głównie w profesjonalnym sprzęcie audio. Podobnie jak w przypadku opisanego powyżej RCA, standardowe wejście XLR zawiera dwa złącza (lewe i prawe stereo), ale combo gitarowe wykorzystuje uproszczoną wersję pojedynczego złącza.

Niektóre wzmacniacze combo są wyposażone jednocześnie w kilka rodzajów wejść liniowych – na przykład Jack i RCA. Zwykle oznacza to, że istnieją oddzielne złącza każdego typu. Teoretycznie kilka wejść pozwala na jednoczesne podłączenie kilku źródeł sygnału, ale w praktyce taką możliwość należy doprecyzować osobno.

Rodzaj wkładki (wysyłanie/powrót) przewidziany we wzmacniaczu combo.

W tym przypadku przerwa oznacza zestaw złączy do podłączenia jednostki efektowej między przedwzmacniaczem a wzmacniaczem mocy „combo”. Jedno z tych złączy (wyjście przedwzmacniacza) jest zwykle oznaczone jako „Send”, drugie (wejście wzmacniacza mocy) jest oznaczone jako „Return”. Jeśli masz taki interfejs, możesz podłączyć różne "gadżety" do wzmacniacza combo, uzupełniając go efektami, które nie były pierwotnie przewidziane w konstrukcji (patrz "Efekty"). A typ przerwy określa format połączenia wtyczek. Opcje mogą być następujące:

- Zgodny. Najprostsza opcja połączenia: „gadżet” jest podłączony bezpośrednio między przedwzmacniaczem a końcówką mocy, przez który przechodzi cały sygnał audio.

- Równolegle. Przy tego typu połączeniu sygnał na wyjściu przedwzmacniacza jest podzielony: jedna część przechodzi przez „balsam”, druga – z pominięciem go. Oba strumienie trafiają do mini-miksera, gdzie ponownie są łączone w jeden sygnał. Taki schemat połączeń jest bardziej skomplikowany i nieco droższy niż szeregowy, ale daje większe możliwości: mikser pozwala na zmianę proporcji między sygnałem oryginalnym i przetworzonym, a tym samym dopasowywanie dźwięku końcowego. Jednocześnie w wielu modelach możliwe jest całkowite wyłączenie oryginalnego sygnału i dostarczenie do wzmacniacza tylko przetworzonego strumienia, tak jak w opisanym powyżej wzmocnieniu sekwencyjnym.

Rodzaj wyjścia słuchawkowego przewidzianego w konstrukcji wzmacniacza.

Słuchawki przydadzą się przede wszystkim w sytuacji, gdy nie można hałasować – np. podczas późniejszego ćwiczenia na gitarze. A opcje ich połączenia mogą wyglądać następująco:

- Mini-jack (3,5 mm). Wyjście na standardową wtyczkę mini-jack 3,5 mm. Większość nowoczesnych słuchawek jest wyposażona w taką wtyczkę, zwłaszcza te entry i mid-level. Jednak pod względem jakości i niezawodności połączenia jest zauważalnie gorszy od większego Jacka 6,35 mm (patrz niżej), więc jest stosunkowo rzadki we wzmacniaczach combo.

- Jack (6,35 mm). Złącze jest dość duże, przeznaczone głównie do stacjonarnego sprzętu audio. Jako główna metoda połączenia rzadko spotykana jest wśród słuchawek, głównie modeli profesjonalnych. Jednocześnie do takiego gniazda można podłączyć słuchawki z mini-jackiem 3,5 mm za pomocą prostej przejściówki (w wielu „uszach” takie przejściówki znajdują się nawet w standardowym zestawie); a samo połączenie jest szczelne, niezawodne i z minimalną ingerencją z punktu styku. Z tego powodu większość „combo” korzysta z tego typu złącza.