Porównanie Yamaha R-N803 vs Onkyo R-N855

Zakres częstotliwości dźwięku, jakie może obsługiwać odbiornik audio. Im szerszy ten zakres – im pełniejszy ogólny obraz dźwięku, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że zbyt wysokie lub niskie częstotliwości zostaną „obcięte” przez wzmacniacz na wyjściu. Należy jednak pamiętać, że zasięg dźwięku słyszanego przez osobę wynosi średnio od 16 Hz do 20 kHz; są pewne odstępstwa od tej normy, ale są one niewielkie. Jednocześnie nowoczesna technologia hi-fi i hi-end może mieć znacznie szerszy zasięg – najczęściej jest to swego rodzaju „efekt uboczny” high-endowych układów. Niektórzy producenci mogą wykorzystywać tę właściwość do celów reklamowych, ale sama w sobie nie ma ona praktycznej wartości.

Zwróć uwagę, że nawet w słyszalnym zakresie nie zawsze ma sens gonić za maksymalnym zasięgiem. Warto zastanowić się np. nad tym, że faktycznie słyszalny dźwięk nie może być lepszy, niż potrafią kolumny; dlatego w przypadku zestawu głośnikowego z niższym progiem, powiedzmy, przy 70 Hz, nie ma potrzeby szukania specjalnie odbiornika z tym wskaźnikiem przy 16 Hz. Nie zapominaj też, że sam szeroki zakres częstotliwości wcale nie gwarantuje wysokiej jakości dźwięku - wiąże się to z ogromną liczbą innych czynników.

Znamionowa moc akustyczna dostarczana przez odbiornik audio na kanał podczas pracy z obciążeniem o impedancji dynamicznej (impedancji) 8 omów. W naszym katalogu parametr ten jest wskazany dla trybu, w którym oba kanały odbiornika pracują pod obciążeniem; podczas pracy na jednym kanale moc nominalna może być nieco wyższa, ale tego trybu nie można nazwać standardowym.

Moc znamionową można po prostu opisać jako najwyższą średnią moc sygnału wyjściowego, przy której wzmacniacz jest w stanie pracować stabilnie przez długi czas (co najmniej godzinę) bez negatywnych konsekwencji. To są średnie liczby, ponieważ w praktyce sygnał audio jest z definicji niestabilny, a poszczególne skoki jego poziomu mogą znacznie przekroczyć wartość średnią. Kluczowym parametrem jest jednak nadal moc nominalna (średnia) – od niej bezpośrednio zależy ogólna głośność dźwięku.

Wskaźnik ten określa również, które głośniki można podłączyć do urządzenia: ich moc znamionowa nie powinna być niższa niż moc odbiornika.

Zgodnie z prawami elektrodynamiki, przy różnej rezystancji obciążenia dynamicznego, moc wyjściowa wzmacniacza również będzie inna. We współczesnych głośnikach standardem są 8, 6, 4 i 2 omy; Ta ostatnia opcja jest jednak rzadka, dlatego w odbiornikach audio moc z reguły nie jest w ogóle wskazana. Jeśli chodzi o konkretne wartości dla 8 omów, wskaźnik do 50 W jest uważany za stosunkowo niski, 50 - 100 W...to średnia, a przy ponad 100 W możemy mówić o dużej mocy.

Nominalna moc dźwięku dostarczana przez odbiornik audio na kanał po podłączeniu do obciążenia o rezystancji dynamicznej (impedancji) 4 omów. Parametr ten jest zwykle wskazywany, gdy odbiornik pracuje w trybie dwukanałowym (stereo); przy użyciu tylko jednego kanału moc może być nieco wyższa, ale tego trybu nie można nazwać standardowym.

Moc znamionowa to najwyższa średnia (RMS) moc sygnału na wyjściu, przy której odbiornik może pracować przez długi czas bez awarii i usterek. Średnia moc jest brana, ponieważ sygnał audio jest z definicji niestabilny, a poszczególne skoki jego poziomu mogą znacznie przekroczyć wartość średnią. Jednak kluczowym parametrem nadal jest moc nominalna (średnia). Określa dwa punkty - ogólną głośność dźwięku i kompatybilność z tymi lub innymi pasywnymi głośnikami. Im wyższa moc odbiornika, tym głośniejszy dźwięk może dostarczyć; jednocześnie moc ta nie powinna przekraczać mocy znamionowej głośników - w przeciwnym razie możliwe są przeciążenia, a nawet uszkodzenie sprzętu.

Zgodnie z prawami elektrodynamiki, przy różnej impedancji obciążenia, moc wyjściowa wzmacniacza również będzie inna. We współczesnych głośnikach standardem są 8, 6, 4 i 2 omy; Ta ostatnia opcja jest jednak rzadka, dlatego w odbiornikach audio moc z reguły nie jest w ogóle wskazana. W odniesieniu do konkretnych wskaźników mocy przy obciążeniu 4 omów wartości do 100 W są uważane za stosunkowo małe dla nowoczesnych odbiorników, odpowie...dnio powyżej 100 W za wysokie.

Stosunek sygnału do szumu dla działania odbiornika audio przez wejście liniowe RCA (patrz poniżej).

Dowolny stosunek sygnału do szumu opisuje stosunek poziomu czystego dźwięku wytwarzanego przez urządzenie do poziomu szumu obcego, który pojawia się podczas jego działania. Parametr ten jest głównym wskaźnikiem ogólnej jakości dźwięku. uwzględnia praktycznie cały hałas, który wpływa na dźwięk w normalnych warunkach pracy. Poziom do 90 dB we współczesnych odbiornikach można uznać za akceptowalny, 90 - 100 dB nie jest zły, a dla zaawansowanych urządzeń klasy audiofilskiej stosunek sygnału do szumu wynoszący 100 dB lub więcej jest uważany za obowiązkowy.

Stosunek sygnału do szumu dla obsługi odbiornika audio przez wejście Phono. To wejście służy do podłączenia gramofonów; patrz „Wejścia”, aby uzyskać szczegółowe informacje. Wartość tego parametru została szczegółowo opisana w rozdziale „Stosunek sygnału do szumu (RCA)”.

Formaty plików audio, które odbiornik jest w stanie obsłużyć. Należą do nich stratny skompresowany (MP3, WMA, itd), lossless skompresowane (FLAC, APE, etc.) i nieskompresowane formaty (DSD, dxd, etc.).

Ogólnie kompresja służy do zmniejszania rozmiaru plików audio. Kompresja stratna (najczęstsza opcja) odcina niektóre częstotliwości audio (głównie te, które są słabo odbierane przez ucho), więc takie pliki zajmują najmniej miejsca. Dzięki kompresji bezstratnej zachowane są wszystkie oryginalne częstotliwości; To format preferowany przez wielu miłośników dźwięku wysokiej jakości, ale takie pliki zajmują dużo miejsca, a różnica między kompresją konwencjonalną a bezstratną staje się wyraźnie widoczna dopiero na wysokiej jakości sprzęcie. Z kolei formaty nieskompresowane przeznaczone są przede wszystkim do profesjonalnej pracy audio; do ich pełnej odtwarzania wymagany jest sprzęt audio Hi-End, a pojemności takich materiałów są bardzo duże. Niemniej jednak takie standardy są dość popularne wśród wyrafinowanych audiofilów.

Oddzielnie należy wspomnieć o nieskompresowanym formacie DSD. Ten standard i jego bezpośrednie pochodne DSF i DFF wykorzystują kodowanie z wykorzystaniem tzw. modulacji gęstości impulsów. Jest uważany za bardziej zaawansowaną niż tradycyjna modulacja częstotliwości impulsów i pozwala na większą wierność dźwięku, wyższy stosunek sygnału do szumu...i mniej zakłóceń przy stosunkowo prostej podstawie elementu.

- Regulacja niskich tonów. Obecność w odbiorniku audio osobnej kontroli poziomu niskich częstotliwości, innymi słowy - głośności basu. Stosunek niskich i wysokich częstotliwości w dużej mierze determinuje ogólny obraz dźwięku; Optymalne opcje dla tego stosunku w różnych przypadkach będą różne i zależą od wielu czynników - od rodzaju odtwarzanego dźwięku po osobiste gusta słuchacza. W każdym razie regulacja niskich tonów daje dodatkową możliwość dostosowania brzmienia całego systemu. Często łączy się go z kontrolą wysokich tonów (patrz niżej); w rzeczywistości ta kombinacja jest najprostszą wersją korektora.

- Regulacja wysokich częstotliwości. Obecność oddzielnej regulacji głośności dla wysokich częstotliwości w odbiorniku. Znaczenie tej funkcji jest całkowicie podobne do opisanej powyżej regulacji basów, tyle że działa z innym pasmem częstotliwości.

- Regulacja salda. Obecność odbiornika audio do regulacji balansu między kanałami. To ustawienie jest używane w przypadku dźwięku stereo: zmieniając położenie elementu sterującego, można zwiększyć głośność jednego kanału i zmniejszyć ją w drugim. Z tego powodu warunkowe centrum odbieranego dźwięku jest przesunięte w kierunku głośnika, który brzmi głośniej. Funkcja ta może być bardzo przydatna do korygowania sceny dźwiękowej – na przykład, jeśli głośniki mają różne czułości, są źle ustawione lub sam sygnał nie...jest zbalansowany. Jednocześnie regulator równowagi dodaje do projektu dodatkowe elementy, co zwiększa prawdopodobieństwo zakłóceń. Dlatego w topowych modelach może w ogóle nie być zapewniony.

- Głośność. Obecność systemu kompensacji głośności w odbiorniku audio. Funkcja ta służy do dalszego dostrajania dźwięku, gdy głośność dźwięku jest niska. Jego konieczność wiąże się z tym, że ucho ludzkie odbiera dźwięk cichy inaczej niż głośny; z tego powodu nawet wysokiej jakości dźwięk przy niskiej głośności będzie wydawał się „rozmazany”, niewystarczająco wyraźny. Głośność koryguje ten szczegół, podbijając określone częstotliwości. Zwykle ten tryb jest włączany przez użytkownika według własnego uznania.

- AirPlay. Technologia przesyłania danych multimedialnych przez połączenie bezprzewodowe ( Wi-Fi). Opracowany przez Apple, jest przeznaczony głównie do nadawania treści z różnych urządzeń „Apple” (przede wszystkim przenośnych gadżetów) na kompatybilne urządzenia zewnętrzne. Umożliwia przesyłanie plików audio (w trybie strumieniowego przesyłania dźwięku, patrz „Tuner i odtwarzanie”), a także obrazów, danych tekstowych, a nawet wideo. Obecność AirPlay w odbiorniku audio pozwoli na podłączenie do niego technologii Apple z tą technologią - do bezpośredniego odtwarzania.

- AirPlay 2. Druga wersja powyższej technologii AirPlay, wydana w 2018 roku. Jedną z głównych innowacji wprowadzonych w tej aktualizacji jest obsługa formatu „multiroom” - możliwość jednoczesnego nadawania kilku oddzielnych sygnałów audio do różnych kompatybilnych urządzeń zainstalowanych w różnych lokalizacjach. Tym samym można np. włączyć muzykę na akustyce w salonie do treningu z iPhonem, w kuchni – relaksującą melodię z iPoda itp. Dodatkowo AirPlay 2 otrzymał szereg innych usprawnień – poprawiony buforowanie, możliwość przesyłania strumieniowego do akustyki stereo, a także obsługa sterowania głosem przez Siri.

- Chromecasta. Oryginalna nazwa to Google Cast. Technologia przesyłania treści na urządzenia zewnętrzne opracowana przez Google. Umożliwia transmisję...sygnału audio z komputera PC lub urządzenia mobilnego do odbiornika, transmisja odbywa się standardowo przez Wi-Fi, natomiast odbiornik i źródło sygnału muszą znajdować się w tej samej sieci Wi-Fi (z wyjątkiem odtwarzaczy multimedialnych Chromecast). Technologia Chromecast obsługuje dwa tryby – rzeczywisty przekaz za pomocą specjalnych aplikacji (dostępnych dla systemów Windows, macOS, Android i iOS) oraz „odbicie lustrzane” treści otwieranych w przeglądarce Google Chrome. Jednak druga opcja nie dotyczy odbiorników audio, biorąc pod uwagę specyfikę ich zastosowania.

- Wi-Fi. Interfejs bezprzewodowy, pierwotnie używany do budowy sieci komputerowych, ale od niedawna obsługuje również bezpośrednie połączenie między urządzeniami. W odbiornikach audio może być używany w różnych formatach: do funkcji sieciowych (strumieniowanie dźwięku, radio internetowe, DLNA itp.), do nadawania treści przez AirPlay lub Chromecast (patrz wyżej) oraz do podłączenia smartfona jako pilota. Alternatywną opcją łączenia się z sieciami jest przewodowy interfejs LAN(patrz poniżej), ale Wi-Fi jest wygodniejsze ze względu na brak przewodów i możliwość pracy przez przeszkody, w tym ściany. Dodatkowo wspomniane AirPlay i Chromecast działają standardowo za pośrednictwem kanału bezprzewodowego.

- LAN. Złącze do przewodowego połączenia z sieciami komputerowymi - „LAN” i/lub Internet. Samo w sobie takie połączenie jest mniej wygodne niż Wi-Fi (patrz wyżej) ze względu na konieczność ciągnięcia przewodów, jednak obsługa LAN jest nieco tańsza, a połączenie okazuje się szybsze i bardziej niezawodne (zwłaszcza gdy Wi-Fi kanały są mocno obciążone).

- Bluetooth. Technologia bezpośredniej komunikacji bezprzewodowej między różnymi urządzeniami w odległości kilku metrów. Może być używany do różnych celów, ale głównym zastosowaniem Bluetooth w odbiornikach audio jest transmisja audio. Jednocześnie, w zależności od modelu, dźwięk może być przesyłany zarówno do odbiornika (ze smartfona, tabletu itp.), jak i z odbiornika do bezprzewodowej akustyki lub słuchawek Bluetooth. Uważa się, że transmisja bezprzewodowa pogarsza jakość dźwięku, ale ten punkt jest korygowany w wielu urządzeniach wykorzystujących różne zaawansowane technologie, takie jak aptX. Inne zastosowania Bluetooth obejmują zdalne sterowanie z zewnętrznego gadżetu i wymianę plików między takim gadżetem a wbudowaną pamięcią odbiornika audio.

- chip NFC. Technologia NFC służy do komunikacji bezprzewodowej na krótkich dystansach (do 10 cm). Potencjalnie ma wiele zastosowań, ale w odbiornikach audio najczęściej wykorzystywany jest jako pomocniczy, aby uprościć połączenie przez Wi-Fi lub Bluetooth. Jeśli w smartfonie lub innym gadżecie znajduje się NFC, wystarczy przenieść go do układu NFC odbiornika - a urządzenia automatycznie „rozpoznają” się nawzajem; następnie, w zależności od ustawień, połączą się automatycznie lub po potwierdzeniu przez użytkownika. Dodatkowo mogą być dostarczone dodatkowe „chipy” – np. jeśli w tym momencie na smartfonie była odtwarzana muzyka, zacznie ją nadawać do odbiornika.

- DLNA. Technologia służąca do integracji różnych urządzeń elektronicznych w jedną sieć cyfrową z możliwością bezpośredniej wymiany treści. Urządzenia, dla których deklarowane jest wsparcie dla tego standardu mogą skutecznie komunikować się niezależnie od producenta. Odbiornik audio z DLNA jest w stanie np. odtwarzać muzykę bezpośrednio z dysku twardego komputera w sąsiednim pokoju lub ze smartfona w rękach użytkownika. Połączenie z siecią może odbywać się zarówno przewodowo (LAN) jak i bezprzewodowo (Wi-Fi).

- USB A. Klasyczne złącze USB, znane większości użytkowników komputerów i laptopów. W odbiornikach audio służy przede wszystkim jako wejście do bezpośredniego odtwarzania muzyki z dysków flash i innych urządzeń pamięci masowej, czasami także do aktualizacji oprogramowania układowego i wymiany plików między zewnętrznym urządzeniem pamięci masowej a pamięcią wbudowaną. Możliwe są również inne zastosowania: na przykład niektóre modele mają wyjście typu A do przesyłania sygnału cyfrowego do zewnętrznego przetwornika cyfrowo-analogowego.

- USB B. Ten typ złącza USB ma niemal kwadratowy kształt, który zauważalnie różni się od popularnego USB A. Najczęstszym sposobem jego wykorzystania jest podłączenie go do komputera jako urządzenia peryferyjnego do sterowania odbiornikiem audio z PC. Istnieją jednak inne możliwości – w szczególności wykorzystanie tego złącza jako wejścia dla cyfrowego sygnału audio.

- Czytnik kart. Czytnik kart pamięci - najczęściej różnych odmian SD, choć nie zaszkodzi osobno doprecyzować konkretne typy kompatybilnych kart, a także możliwości pracy z nimi. Ogólnie funkcja ta jest podobna do USB typu A (patrz „Wejścia”). Najczęściej służy do bezpośredniego odtwarzania z kart pamięci, ale możliwe są też inne zastosowania – np. kopiowanie muzyki z laptopa na wbudowany dysk odbiornika za pośrednictwem karty pamięci.

- radio internetowe. Możliwość „odbierania” internetowych stacji radiowych za pomocą odbiornika. Takie transmisje są podobne do konwencjonalnych transmisji radiowych, jednak są realizowane nie na antenie, ale za pośrednictwem sieci WWW; takie nadawanie jest realizowane przez wiele dużych stacji radiowych, istnieje również wiele wyspecjalizowanych kanałów sieciowych. Jedną z kluczowych zalet radia internetowego jest brak ograniczeń zasięgu, co pozwala słuchać audycji niemal z każdego miejsca na świecie i zapewnia szeroki wybór. A dla większej wygody mogą istnieć narzędzia do wyszukiwania i sortowania stacji internetowych (według gatunku, języka, popularności itp.).

- Formaty lossless. Odbiornik obsługuje formaty audio wykorzystujące kompresję bezstratną. W przeciwieństwie do kompresji stratnej (w tym samym MP3), ta kompresja nie obcina dźwięku, wszystkie jego szczegóły są zachowane w jak największym stopniu. Obecnie istnieje kilka bezstratnych formatów, w tym FLAC i APE; konkretny zestaw standardów, z którymi odtwarzacz jest zgodny, powinien zostać wyjaśniony osobno. Jednak w każdym przypadku funkcja ta przyda się tym, którzy cenią sobie najpełniejszy i najbardziej niezawodny dźwięk.

- Formaty bez kompresji (nieskompresowane). Odbiornik obsługuje nieskompresowane formaty audio. Większość z tych standardów jest profesjonalna, zapewniają bardzo wysoką jakość i wierność dźwięku, ale zajmują dużo miejsca. Przykładami formatów nieskompresowanych są DSD i DXD.

- RS-232. Znany również jako port COM. Złącze serwisowe do sterowania odbiornikiem audio, służące do podłączenia urządzenia do komputera lub specjalistycznego sprzętu. Takie sterowanie może dać więcej możliwości niż przy użyciu standardowej centrali czy pilota.

- Obsługa I2S. Obecność w odbiorniku wejścia i/lub wyjścia dla cyfrowego sygnału audio w formacie I2S. Ten format jest przeznaczony przede wszystkim do transmisji sygnału w urządzeniach audio, ale czasami jest również używany do komunikacji między urządzeniami; to ostatnie jest dorozumiane w tym przypadku. Interfejs I2S nie posiada standardowego złącza, może korzystać z portów różnego typu - w szczeg...ólności BNC, RJ-45 (LAN) a nawet HDMI. W każdym razie przeznaczenie tego złącza jest podobny do koncentrycznego S / P-DIF (patrz „Wejścia”, „Wyjścia”); jednocześnie standard I2S z jednej strony zapewnia wyższą jakość i odporność na zakłócenia, z drugiej jest mniej powszechny i znacząco wpływa na koszt urządzeń.

- Wiele stref. Możliwość jednoczesnej transmisji sygnałów z różnych źródeł do systemów akustycznych zlokalizowanych w różnych miejscach (strefach). Na przykład w dużym domu można jednocześnie nadawać muzykę z gramofonu do jednego pokoju i program radiowy do drugiego. Innym przykładem zastosowania Multi-Zone są centra rozrywki z kilkoma różnymi typami pomieszczeń (na przykład sala do tenisa stołowego, kolejka i kawiarnia).

- Połączenie bezpośrednie (By-pass / Bezpośrednie). Możliwość doprowadzenia sygnału audio dochodzącego do wejścia odbiornika audio bezpośrednio do stopni wzmocnienia, z pominięciem wszelkich dodatkowych elementów sterujących (ton, balans itp.). Bezpośrednie połączenie nie tylko minimalizuje zniekształcenia w przetworzonym sygnale, ale również zapewnia dźwięk jak najbardziej zbliżony do oryginału, co pozwala wymagającym słuchaczom docenić umiejętności realizatorów dźwięku. Do takiego połączenia można użyć albo oddzielnego zestawu złączy głównych (patrz "Wejścia"), jak również konwencjonalnego interfejsu liniowego przełączanego w tryb By-Pass / Direct przez specjalny regulator.

- Sterowanie ze smartfona. Możliwość sterowania odbiornikiem ze smartfona, tabletu lub innego gadżetu za pomocą specjalnej aplikacji. W takim przypadku połączenie odbywa się zwykle przez Wi-Fi lub Bluetooth, a konkretne cechy i możliwości takiego sterowania mogą być różne w zależności od modelu. Jednak aplikacja jest często wygodniejsza i bardziej intuicyjna niż korzystanie z panelu sterowania czy nawet tradycyjnego pilota; dostęp do niektórych funkcji amplitunera można uzyskać tylko za pomocą smartfona.

- Asystent głosowy. Możliwość sterowania odbiornikiem za pomocą jednego lub drugiego asystenta głosowego. Warto zauważyć, że ta technika nie przewiduje własnych asystentów głosowych, a mówimy o kompatybilności z urządzeniami zewnętrznymi, które posiadają tę funkcję (np. ze smartfonem lub tabletem). Najpopularniejszymi asystentami głosowymi w dzisiejszych czasach są Google Assistant, Apple Siri i Amazon Alexa.

- Podłączenie iPoda / iPhone'a. Rozszerzone możliwości pracy z urządzeniami przenośnymi firmy Apple - przede wszystkim iPhone i iPod touch, często także iPad. Konkretny zestaw takich cech może być różny, w każdym przypadku należy to wyjaśniać osobno. Tak więc w niektórych modelach gadżet „jabłkowy” można podłączyć za pomocą stacji dokującej lub specjalnego kabla i wykorzystać jako źródło sygnału, kontrolując odtwarzanie z pilota lub panelu odbiornika i jednocześnie ładując gadżet. W innych urządzeniach połączenie odbywa się przez Wi-Fi lub Bluetooth, natomiast iPhone/iPod może pracować nie tylko jako źródło sygnału, ale także jako pilot (patrz „Sterowanie ze smartfona”). Mogą być dostępne inne dodatkowe funkcje, takie jak synchronizacja bibliotek multimediów między odbiornikiem a urządzeniem Apple.