Porównanie A&D UN-233 vs A&D CN-231

— Ultradźwiękowy. Jak sama nazwa wskazuje, rozpylanie substancji czynnej w takich inhalatorach następuje dzięki działaniu ultradźwięków: gdy specjalna płytka wibruje, płyn rozbija się na oddzielne krople. Wielkość takich kropli jest bardzo mała - około 5 mikronów lub nawet mniej - dzięki czemu podczas wdychania z łatwością przenikają nawet do najwęższych części oskrzeli; w tym przypadku sama inhalacja nie sprawia problemów, ponieważ temperatura „pary” nie różni się od temperatury otaczającego powietrza. Nebulizacja ultradźwiękowa jest bardzo skuteczna, zapewnia wysoką wydajność i dobry efekt terapeutyczny. A same inhalatory mogą być bardzo kompaktowe (do wersji kieszonkowej, patrz „Przeznaczenie”) i działać prawie bezgłośnie. Spośród ich wad warto zwrócić uwagę na dość wysoki koszt i krótki zasięg działania - odległość od elementu rozpylającego do maski nie powinna przekraczać 10-15 cm, co stwarza pewne niedogodności, szczególnie podczas wykonywania zabiegów z dziećmi. Ponadto modele ultradźwiękowe nie nadają się do pracy z niektórymi rodzajami leków - niektóre leki są słabo podatne na rozpylanie ultradźwiękowe, w innych substancje czynne są niszczone przez takie rozpylanie.

— Kompresorowy. Ten rodzaj inhalatora zapewnia atomizację dzięki działaniu kompresora, który dostarcza silny strumień powietrza do pojemnika z roztworem leczniczym. Pozwala to na generowanie „zimnej pary”, podobnej do tej gener...owanej przez modele ultradźwiękowe opisane powyżej. Co prawda kompresorowe modele są dość ciężkie, a modele kieszonkowe są rzadko spotykane wśród tego typu inhalatorów; podczas pracy wytwarzają charakterystyczny dźwięk, dlatego słabo nadają się dla małych dzieci. Z drugiej strony takie urządzenia są bardzo wszechstronne: w większości przypadków nadają się do wszystkich rodzajów leków stosowanych do inhalacji, ponadto mogą być wyposażone w urządzenia do zmiany wielkości cząstek (patrz niżej).

— Solny. Rodzaj inhalatora o dość wąskiej specjalizacji: pozwalają oddychać „słonym” powietrzem (np. jak nad morzem czy w jaskiniach solnych). Takie procedury od dawna uważane są za korzystne dla zdrowia, w szczególności w przypadku niektórych chorób dróg oddechowych. Urządzenie modeli tego typu jest z reguły dość proste: są to pojemniki o specjalnym kształcie, w których znajduje się sól lecznicza (plus filtr ochronny, aby przypadkowo nie wdychać ziaren tego wypełniacza). Wdychane powietrze przechodzi przez warstwę soli, nasycając się użytecznymi jonami, mikroelementami itp. Zaletami inhalatorów solnych są ich niewielkie rozmiary, brak potrzeby zasilania, całkowita bezgłośność, a także dość niski koszt (w rzeczywistości większość kosztów stanowi koszt wypełniacza). Główna wada wynika z przeznaczenia: do niczego, z wyjątkiem inhalacji solnych, nie można używać urządzeń tego typu.

— Parowy. Inhalatory, w których do pracy wykorzystuje się parowanie cieczy pod wpływem temperatury; są również czasami określane jako „gorąco-mokre”. Jedną z charakterystycznych cech takich modeli jest wysoka temperatura wdychanej substancji; ma to swoje zalety i wady. Tak więc inhalatory parowe zapewniają efekt termiczny, który nie jest dostępny w innych typach, ale z tego samego powodu nie można ich używać przy znacznie podwyższonej temperaturze ciała; i ogólnie lista przeciwwskazań jest dość obszerna. Ponadto wiele substancji leczniczych ulega zniszczeniu w podwyższonych temperaturach, a lista leków dostępnych do inhalacji parowej jest bardzo mała - znacznie mniejsza niż w innych rodzajach inhalacji. Ponadto większość z tych urządzeń ma dość duży rozmiar kropel i nadaje się tylko do wpływu na górne drogi oddechowe.

— Stacjonarny. Inhalatory, które są zaprojektowane do pracy w jednym miejscu przez cały czas i nie są zaprojektowane tak, aby były wygodne do regularnego przenoszenia (nie wspominając o możliwości używania ich w podróży). Nie mają tak ścisłych ograniczeń dotyczących rozmiaru i zasilania (patrz poniżej), jak kieszonkowe, co umożliwia tworzenie dość mocnych i wydajnych urządzeń, które mogą zmieścić dużą ilość leków. Główna wada wynika z samego celu: modele stacjonarne nie nadają się do ciągłego noszenia przy sobie i nie są zbyt wygodne podczas podróży.

— Kieszonkowe. Małe inhalatory zaprojektowane z myślą o łatwości transportu i możliwości noszenia takiego urządzenia przez cały czas. Nie wszystkie są jednak dość kompaktowe, by zmieścić się w kieszeni – ale takie urządzenie bez problemu zmieści się w damskiej torebce czy szkolnym plecaku. Modele kieszonkowe są zwykle wyposażone w autonomiczne źródła zasilania lub w ogóle nie wymagają zasilania (patrz „Typ - Sól”). Generalnie są mniej wydajne niż stacjonarne.

Objętość wbudowanego zbiornika na leki dostarczane w zestawie z inhalatorem. Wybierając model według tego parametru, warto skupić się na wskazaniach medycznych dotyczących zastosowanego leczenia. Jeśli pojemnik jest za mały, należy go ponownie napełnić, aby kontynuować procedurę, przerywając przyjmowanie inhalacji.

Znając pojemność zbiornika i prędkość rozpylania (patrz niżej), można oszacować czas działania inhalatora przy jednym napełnieniu.

Moc pobierana przez kompresor inhalatora podczas pracy; w tym przypadku oznacza to nie tylko odpowiedni element modeli kompresorowych (patrz „Rodzaj”), ale także nebulizator w urządzeniach ultradźwiękowych.

Od tego parametru zależy wydajność i zużycie energii przez inhalator. Im mocniejszy kompresor, tym większa możliwa prędkość przepływu powietrza, a tym samym nebulizacji. Jednocześnie urządzenia o dużej mocy zużywają więcej energii (co jest szczególnie ważne w przypadku autonomicznego zasilania, patrz poniżej) i mogą generować dość wysoki poziom hałasu.

Ponieważ nie wszystkie cząstki są tej samej wielkości, w tym punkcie podano średnią, najczęściej występującą wielkość cząstek po rozdrobnieniu w danym inhalatorze, dlatego niższe wartości pozwalają na łatwiejszą i głębszą penetrację do oskrzeli.

Maksymalny poziom hałasu wytwarzanego przez inhalator podczas normalnej pracy. Im niższy wskaźnik ten, tym wygodniej jest korzystać z urządzenia, tym łatwiej korzystać z niego w sytuacjach, w których głośne dźwięki są niepożądane (na przykład podczas wykonywania zabiegów dla dzieci lub włączania o późnej porze). Należy tutaj pamiętać, że zależność rzeczywistego poziomu hałasu od liczby decybeli nie jest liniowa: wzrost o 3 dB odpowiada wzrostowi hałasu o 2 razy, o 20 dB - 100 razy. Dlatego najłatwiejszym sposobem oceny rzeczywistej głośności pracy są tabele porównawcze. Oto kilka wartości z tych tabel, które dotyczą nowoczesnych inhalatorów:

30 dB - porównywalny do szeptu, maksymalny dopuszczalny zgodnie z normami sanitarnymi poziom hałasu w pomieszczeniach mieszkalnych w nocy;
35 dB - rozmowa półgłosem;
40 dB - zwykła mowa z odległości około 10 m;
45 dB - mówienie normalnym głosem;
50 dB - rozmowa jest nieco głośniejsza niż zwykle, uważany jest za maksymalny poziom hałasu, który nie powoduje zauważalnych niedogodności;
55 dB - silnik samochodu osobowego;
60 dB - telewizor przy średniej głośności;
65 dB - głośne rozmowy na odległość do 1 m.

— Sieć. Zasilanie ze standardowej sieci domowej 230 V. Ta opcja pozwala na tworzenie inhalatorów o niemal dowolnej mocy i wydajności, a podczas użytkowania nie będziesz musiał się martwić, że akumulator w urządzeniu się wyczerpie: będzie działać tak długo, jak w sieci będzie napięcie. Wśród niedociągnięć warto podkreślić niemożność pracy bez gniazdek i związane z tym ograniczenia mobilności. W wyniku tego energia z sieci w czystej postaci jest szeroko stosowana w inhalatorach stacjonarnych (patrz „Przeznaczenie”), ale prawie nigdy nie występuje wśród inhalatorów przenośnych.

— Baterie. Zasilanie z wymiennych baterii o standardowym rozmiarze - najczęściej AA ("paluszki"). Takie zasilanie jest całkowicie autonomiczne i umożliwia korzystanie z inhalatora nawet w całkowitej „izolacji od cywilizacji”; a wymiana rozładowanego akumulatora nie zajmuje dużo czasu (oczywiście, jeśli masz zapasowy) – w przeciwieństwie do ładowania wbudowanego akumulatora. Z drugiej strony ta opcja nie pozwala na tworzenie urządzeń o dużej mocy, dlatego jest używana głównie w modelach kieszonkowych (patrz „Przeznaczenie”). Jego wadą w porównaniu z bateriami wbudowanymi (patrz niżej) jest konieczność ponoszenia dodatkowych kosztów: albo trzeba za każdym razem dokupić dodatkowe ogniwa jednorazowe, albo zapłacić dość dużą sumę za akumulatory. Ponadto znalezienie sklepu z bateriami jest często tru...dniejsze niż naładowanie urządzenia z gniazdka 230 V.

— Akumulator. Zasilanie z własnego akumulatora oryginalnej próbki, który może być nieusuwalny. Podobnie jak akumulatory opisane powyżej, ta opcja jest przeznaczona głównie do kompaktowych modeli kieszonkowych; jednocześnie akumulatory mogą mieć dość dużą moc i pracować normalnie nawet ze stacjonarnymi inhalatorami. Ich zaletą jest niski koszt i łatwość użytkowania: zamiast regularnie kupować i wymieniać baterie, wystarczy okresowo ładować urządzenie. Z niedociągnięć warto zwrócić uwagę na brak możliwości szybkiej wymiany akumulatora - rozładowany akumulator trzeba doładować, co wymaga czasu i obecności źródła prądu. Z drugiej strony specyfika stosowania większości inhalatorów jest taka, że ta wada w większości przypadków nie jest krytyczna.

Zwróć uwagę, że istnieją modele z połączonym zasilaniem - sieć / baterie lub sieć / akumulatory. Takie połączenie pozwala połączyć zalety obu opcji i zrekompensować niedociągnięcia, a także sprawia, że urządzenie jest jak najbardziej wszechstronne – do każdego przypadku można dobrać optymalną opcję zasilania.