Porównanie B.Well MED-121 vs B.Well WN-119 U

— Ultradźwiękowy. Jak sama nazwa wskazuje, rozpylanie substancji czynnej w takich inhalatorach następuje dzięki działaniu ultradźwięków: gdy specjalna płytka wibruje, płyn rozbija się na oddzielne krople. Wielkość takich kropli jest bardzo mała - około 5 mikronów lub nawet mniej - dzięki czemu podczas wdychania z łatwością przenikają nawet do najwęższych części oskrzeli; w tym przypadku sama inhalacja nie sprawia problemów, ponieważ temperatura „pary” nie różni się od temperatury otaczającego powietrza. Nebulizacja ultradźwiękowa jest bardzo skuteczna, zapewnia wysoką wydajność i dobry efekt terapeutyczny. A same inhalatory mogą być bardzo kompaktowe (do wersji kieszonkowej, patrz „Przeznaczenie”) i działać prawie bezgłośnie. Spośród ich wad warto zwrócić uwagę na dość wysoki koszt i krótki zasięg działania - odległość od elementu rozpylającego do maski nie powinna przekraczać 10-15 cm, co stwarza pewne niedogodności, szczególnie podczas wykonywania zabiegów z dziećmi. Ponadto modele ultradźwiękowe nie nadają się do pracy z niektórymi rodzajami leków - niektóre leki są słabo podatne na rozpylanie ultradźwiękowe, w innych substancje czynne są niszczone przez takie rozpylanie.

— Kompresorowy. Ten rodzaj inhalatora zapewnia atomizację dzięki działaniu kompresora, który dostarcza silny strumień powietrza do pojemnika z roztworem leczniczym. Pozwala to na generowanie „zimnej pary”, podobnej do tej gener...owanej przez modele ultradźwiękowe opisane powyżej. Co prawda kompresorowe modele są dość ciężkie, a modele kieszonkowe są rzadko spotykane wśród tego typu inhalatorów; podczas pracy wytwarzają charakterystyczny dźwięk, dlatego słabo nadają się dla małych dzieci. Z drugiej strony takie urządzenia są bardzo wszechstronne: w większości przypadków nadają się do wszystkich rodzajów leków stosowanych do inhalacji, ponadto mogą być wyposażone w urządzenia do zmiany wielkości cząstek (patrz niżej).

— Solny. Rodzaj inhalatora o dość wąskiej specjalizacji: pozwalają oddychać „słonym” powietrzem (np. jak nad morzem czy w jaskiniach solnych). Takie procedury od dawna uważane są za korzystne dla zdrowia, w szczególności w przypadku niektórych chorób dróg oddechowych. Urządzenie modeli tego typu jest z reguły dość proste: są to pojemniki o specjalnym kształcie, w których znajduje się sól lecznicza (plus filtr ochronny, aby przypadkowo nie wdychać ziaren tego wypełniacza). Wdychane powietrze przechodzi przez warstwę soli, nasycając się użytecznymi jonami, mikroelementami itp. Zaletami inhalatorów solnych są ich niewielkie rozmiary, brak potrzeby zasilania, całkowita bezgłośność, a także dość niski koszt (w rzeczywistości większość kosztów stanowi koszt wypełniacza). Główna wada wynika z przeznaczenia: do niczego, z wyjątkiem inhalacji solnych, nie można używać urządzeń tego typu.

— Parowy. Inhalatory, w których do pracy wykorzystuje się parowanie cieczy pod wpływem temperatury; są również czasami określane jako „gorąco-mokre”. Jedną z charakterystycznych cech takich modeli jest wysoka temperatura wdychanej substancji; ma to swoje zalety i wady. Tak więc inhalatory parowe zapewniają efekt termiczny, który nie jest dostępny w innych typach, ale z tego samego powodu nie można ich używać przy znacznie podwyższonej temperaturze ciała; i ogólnie lista przeciwwskazań jest dość obszerna. Ponadto wiele substancji leczniczych ulega zniszczeniu w podwyższonych temperaturach, a lista leków dostępnych do inhalacji parowej jest bardzo mała - znacznie mniejsza niż w innych rodzajach inhalacji. Ponadto większość z tych urządzeń ma dość duży rozmiar kropel i nadaje się tylko do wpływu na górne drogi oddechowe.

— Stacjonarny. Inhalatory, które są zaprojektowane do pracy w jednym miejscu przez cały czas i nie są zaprojektowane tak, aby były wygodne do regularnego przenoszenia (nie wspominając o możliwości używania ich w podróży). Nie mają tak ścisłych ograniczeń dotyczących rozmiaru i zasilania (patrz poniżej), jak kieszonkowe, co umożliwia tworzenie dość mocnych i wydajnych urządzeń, które mogą zmieścić dużą ilość leków. Główna wada wynika z samego celu: modele stacjonarne nie nadają się do ciągłego noszenia przy sobie i nie są zbyt wygodne podczas podróży.

— Kieszonkowe. Małe inhalatory zaprojektowane z myślą o łatwości transportu i możliwości noszenia takiego urządzenia przez cały czas. Nie wszystkie są jednak dość kompaktowe, by zmieścić się w kieszeni – ale takie urządzenie bez problemu zmieści się w damskiej torebce czy szkolnym plecaku. Modele kieszonkowe są zwykle wyposażone w autonomiczne źródła zasilania lub w ogóle nie wymagają zasilania (patrz „Typ - Sól”). Generalnie są mniej wydajne niż stacjonarne.

Objętość wbudowanego zbiornika na leki dostarczane w zestawie z inhalatorem. Wybierając model według tego parametru, warto skupić się na wskazaniach medycznych dotyczących zastosowanego leczenia. Jeśli pojemnik jest za mały, należy go ponownie napełnić, aby kontynuować procedurę, przerywając przyjmowanie inhalacji.

Znając pojemność zbiornika i prędkość rozpylania (patrz niżej), można oszacować czas działania inhalatora przy jednym napełnieniu.

Moc pobierana przez kompresor inhalatora podczas pracy; w tym przypadku oznacza to nie tylko odpowiedni element modeli kompresorowych (patrz „Rodzaj”), ale także nebulizator w urządzeniach ultradźwiękowych.

Od tego parametru zależy wydajność i zużycie energii przez inhalator. Im mocniejszy kompresor, tym większa możliwa prędkość przepływu powietrza, a tym samym nebulizacji. Jednocześnie urządzenia o dużej mocy zużywają więcej energii (co jest szczególnie ważne w przypadku autonomicznego zasilania, patrz poniżej) i mogą generować dość wysoki poziom hałasu.

Największa ilość powietrza, jaką inhalator kompresorowy (patrz „Rodzaj”) może wypuścić na wylot podczas pracy. Należy pamiętać, że wydajność jest często niższa w normalnym trybie pracy. Dla różnych zastosowań istnieją zalecenia dotyczące intensywności przepływu powietrza; znając parametr ten, można ocenić, w jaki sposób inhalator spełnia określone zalecenia.

Ilość leku, którą inhalator może rozpylić w ciągu minuty.

Optymalna szybkość nebulizacji może się różnić w zależności od rodzaju choroby, osobowości pacjenta, zastosowanej kompozycji do inhalacji i tym podobnych. Punkty te są szczegółowo opisane w zaleceniach lekarskich. W związku z tym dane dotyczące szybkości nebulizacji określają, jak skuteczny będzie inhalator w danej sytuacji. Ponadto od tego parametru zależy czas pracy urządzenia na jednym „napełnieniu” pojemnika z lekiem.

Niektóre modele mają regulator szybkości nebulizacji - w takich przypadkach maksymalna wartość jest zwykle podana w charakterystyce.

Wielkość pojedynczych kropelek w aerozolu generowanym przez inhalator podczas pracy. Im mniejszy jest ten rozmiar, tym łatwiej krople wnikają do najwęższych części oskrzeli i im dalej lek jest dostarczany przez układ oddechowy. Uważa się, że w celu uzyskania pełnego efektu terapeutycznego wielkość kropel nie powinna przekraczać 5 μm. Jednak podczas dzielenia nie wszystkie cząstki mają tę samą wielkość, dlatego ich wartości są rejestrowane jako zakres.

Ponieważ nie wszystkie cząstki są tej samej wielkości, w tym punkcie podano średnią, najczęściej występującą wielkość cząstek po rozdrobnieniu w danym inhalatorze, dlatego niższe wartości pozwalają na łatwiejszą i głębszą penetrację do oskrzeli.

Maksymalny poziom hałasu wytwarzanego przez inhalator podczas normalnej pracy. Im niższy wskaźnik ten, tym wygodniej jest korzystać z urządzenia, tym łatwiej korzystać z niego w sytuacjach, w których głośne dźwięki są niepożądane (na przykład podczas wykonywania zabiegów dla dzieci lub włączania o późnej porze). Należy tutaj pamiętać, że zależność rzeczywistego poziomu hałasu od liczby decybeli nie jest liniowa: wzrost o 3 dB odpowiada wzrostowi hałasu o 2 razy, o 20 dB - 100 razy. Dlatego najłatwiejszym sposobem oceny rzeczywistej głośności pracy są tabele porównawcze. Oto kilka wartości z tych tabel, które dotyczą nowoczesnych inhalatorów:

30 dB - porównywalny do szeptu, maksymalny dopuszczalny zgodnie z normami sanitarnymi poziom hałasu w pomieszczeniach mieszkalnych w nocy;
35 dB - rozmowa półgłosem;
40 dB - zwykła mowa z odległości około 10 m;
45 dB - mówienie normalnym głosem;
50 dB - rozmowa jest nieco głośniejsza niż zwykle, uważany jest za maksymalny poziom hałasu, który nie powoduje zauważalnych niedogodności;
55 dB - silnik samochodu osobowego;
60 dB - telewizor przy średniej głośności;
65 dB - głośne rozmowy na odległość do 1 m.