Materiał owijki
Wiele rodzajów materiałów opisano powyżej w p. „Materiał na sznurek”, większość tego, co tam jest napisane, dotyczy również plecionek – szczególnie w przypadku, gdy sznurek jest owinięty tym samym materiałem, z którego jest wykonany. Tutaj poruszymy tylko niektóre niuanse związane z poszczególnymi materiałami.
- Miedź. Stosowany jest w różnych typach strun – nylonowe do gitary klasycznej, brązowe do „akustyki” itp. - jako niedroga alternatywa dla brązu.
Miedziany oplot daje całkowicie czysty i zrównoważony pod względem częstotliwości dźwięk, jednak brzmi bardziej matowo niż „srebrny” (patrz niżej) i nie ma cech charakterystycznych dla zwykłego czy fosforowego brązu.
- Srebro. Najczęściej w tym przypadku chodzi o miedź pokrytą cienką warstwą srebra. Ten warkocz jest klasyczną opcją dla nylonowych strun basowych stosowanych w gitarach klasycznych. Srebrna pokrycie nadaje miedzianemu oplotowi niezbędnego brzmienia, a cena takiego połączenia okazuje się dość przystępna. Z drugiej strony srebro dość szybko się zużywa. Ale nie ma sensu łączyć
„srebrnego” owijki ze stalową podstawą i choć takie sznurki są na rynku, to nie mają one szczególnych przewag nad czystą stalą lub brązem.
- Nikiel.
Plecionka niklowa jest popularna przede wszystkim w strunach do gitary elektrycznej. W tym przypadku rdzeń sznurka może być wykonany z tego samego materiału lub ze st
...ali; pierwsza wersja daje gęstszy i gładszy dźwięk, druga – jaśniejszy i bardziej dźwięczny (choć nie tak dźwięczny jak czysta stal). A niewątpliwymi zaletami uzwojeń niklowych są miękkość (dzięki której zmniejsza się zużycie siodeł) i „śliskość” (palce dobrze ślizgają się po strunach, co ułatwia wykonywanie niektórych technik gry).
- Kobalt. Kolejny materiał oplotu stosowany w strunach do gitary elektrycznej. Kobalt charakteryzuje się wysoką przepuszczalnością magnetyczną, która pozwala strunom efektywniej współpracować z przetwornikami, zwiększa poziom wyjściowy i (według producenta) poprawia pasmo przenoszenia. Dodatkowo materiał ten jest odporny na zużycie, ma dobrą wytrzymałość, a palce dobrze się po nim ślizgają. Wadą kobaltu jest dość wysoki koszt (zarówno ze względu na cenę samego materiału, jak i ze względu na „premium” pozycjonowanie strun kobaltowych).
- Nylon. Materiał ten służy do nawijania metalu, najczęściej stalowych strun, m.in. w gitarach basowych. Oplot nylonowy może mieć różne wzory, czasem dość nietypowe. Tak więc w niektórych sznurkach z nylonu jest tylko „pokrowiec” - osłona ochronna, wewnątrz której znajduje się pleciony sznurek (również metalowy). W innych modelach na metalowy drut nakłada się nylonową powłokę, a następnie owija się wokół niego sznurek. W obu przypadkach syntetyki zapobiegają zabrudzeniu naciągu przez pot i brud z palców, a także poprawiają przyczepność do siodła i zapobiegają spłaszczaniu się naciągu przy ciągłym naciskaniu. Dzięki temu struna zachowuje swój pierwotny dźwięk (z grubsza „gra jak nowa”) dłużej niż bez powłoki. Z drugiej strony materiał ten wyraźnie wycisza smyczki i nie pozwala na jasny, „opalizujący” dźwięk.
- Niklowany chrom. Wariant występujący w strunach kontrabasowych. Chrom zapewnia uzwojeniom twardość i trwałość, zmniejszając zużycie w kontakcie z szyją i dziobem. Nikiel natomiast nieco tłumi dźwięczną barwę chromu, nadając instrumentowi niezbędną miękkość brzmienia. Jednak z wielu powodów ta opcja nie spotkała się z dużym zainteresowaniem.
- Brąz niklowany. Oplot z brązu uzupełniony niklowaniem. Znajduje się w strunach gitary akustycznej. Pokrycie zapewnia strunom odporność na korozję, wydłużając ich żywotność i ułatwiając ich przechowywanie. Jeśli chodzi o akustykę, nikiel nieco zmiękcza i „ogrzewa” brzmienie żółtego brązu.
- Brąz. W tym przypadku tzw. żółty brąz (właściwie - mosiądz). Stosowany jest głównie w strunach do gitar akustycznych. Żółty brąz charakteryzuje się dość jasnym i dźwięcznym brzmieniem, często z charakterystycznym brzękiem (co wielu muzyków uważa za zaletę). Jednak materiał ten jest wrażliwy na korozję i wymaga szczególnej uwagi podczas przechowywania - w przeciwnym razie oplot z brązu zacznie się utleniać, co niekorzystnie wpłynie zarówno na wygląd, jak i dźwięk.
- Brąz fosforowy. Ciemniejszy rodzaj brązu z czerwonawym odcieniem. Stosowany również głównie w gitarach akustycznych. Brzmienie takich strun w porównaniu z żółtym brązem okazuje się bardziej miękkie i gładsze, bez dźwięczności i brzęczenia, ale z wyraźniejszą głębią i wyraźnym basem.
- Brąz aluminiowy. Rodzaj brązu, w którym głównym składnikiem oprócz miedzi jest aluminium. Zarówno barwą dźwięku, jak i na zewnątrz jest podobny do żółtego brązu, choć może być jaśniejszy i jaśniejszy. Jednak główną przewagą tego materiału nad żółtym brązem jest jego wysoka odporność na korozję – taki plecionka normalnie znosi nawet długi pobyt w warunkach dużej wilgotności. Z drugiej strony takie sznurki są odpowiednio warte.
- Aluminium. Aluminiowe uzwojenie znajdujemy w strunach do instrumentów smyczkowych „wyższego” zakresu (w szczególności skrzypiec i altówek), zarówno stalowych, jak i nylonowych. Ten materiał jest dość wszechstronny, nadaje się do zapewnienia dźwięcznego, jasnego dźwięku i bardziej miękkich, cieplejszych tonów; można powiedzieć, że dźwięk strun w oplocie aluminiowym zależy bardziej od materiału, z którego wykonana jest struna. Jednocześnie aluminium jest trwałe i dobrze wytrzymuje tarcie dziobu.
- Tytan. Kolejny materiał używany w strunach łukowych. W rzeczywistości jest to „wersja premium” opisanego powyżej aluminium: tytan jest mocniejszy i trwalszy, w dodatku praktycznie się nie rozciąga, ale też drożej kosztuje.Grubość strun
Średnica strun w zestawie, od najcieńszych do najgrubszych.
Grubsze struny, przy wszystkich innych parametrach, zapewniają większą głośność i bogactwo, mają więcej alikwotów i generalnie brzmią bogatsze i cieplejsze (mniej wysokich częstotliwości w dźwięku). Jednak te struny wymagają mocniejszego naprężenia, co może sprawić, że będą niewygodne dla początkujących i niedoświadczonych muzyków, którzy nie są przyzwyczajeni do wysokiego tłoczenia; a czas trwania dźwięku jest stosunkowo krótki. I odwrotnie, cieńsze struny są bardziej miękkie w dotyku, wymagają mniej wysiłku, zapewniają lepsze wybrzmienie, ale brzmią lepiej i są bardziej podatne na grzechotanie. Szczegółowe zalecenia dotyczące optymalnej grubości strun dla różnych przypadków można znaleźć w dedykowanych źródłach (w tym w dokumentacji samego instrumentu i materiałach referencyjnych producentów strun).
Zwróć uwagę, że średnica strun jest bezpośrednio związana z napięciem (patrz poniżej), więc jeden z tych parametrów jest często wskazywany w charakterystyce.
Naciąg
Napięcie jest bezpośrednio związane ze średnicą strun (patrz wyżej) – grubsze struny muszą być naciągane mocniej. W związku z tym cechy często wskazują tylko jeden z tych parametrów (grubość lub naprężenie). A lista wariantów napięcia, od najsłabszego do najsilniejszego, wygląda tak:
- Dodatkowe super lekkie;
-
Dodatkowe światło ;
-
Super lekki ;
-
Światło ;
-
Średnia ;
-
Ciężki ;
- Bardzo ciężki.
W instrumentach smyczkowych zakres wariantów jest znacznie skromniejszy, obejmuje naciąg miękki (bardzo lekki), średni i twardy (ciężki).
Ogólnie rzecz biorąc, im „lżejsze” są struny, im bardziej miękkie w dotyku, tym łatwiej na nich grać. Dodatkowo stosunkowo niskie napięcie daje dobre sustain i melodyjne brzmienie. Jednocześnie luźno naciągnięte struny mają cienki i stosunkowo cichy dźwięk i są bardziej podatne na grzechotanie. I odwrotnie, wraz ze wzrostem napięcia (i grubości) dźwięk staje się mocniejszy, bogatszy, „ciepły”, a wysokie częstotliwości są w nim mniej widoczne; jednak siła wymagana do dociśnięcia strun również odpowiednio wzrasta.
W związku z tym początkującym, którzy opanowują grę na gitarze, zaleca się stosowanie jak najlżejszych zestawów – nie będą one zbytnio skaleczyć palców i łatwiej się do tego przyzwyczaić. Ale początkując
...y skrzypkowie powinni wybierać zestawy o średnim napięciu - to z nimi najlepiej ćwiczyć podstawowe techniki gry, a dopiero potem, jeśli chcesz, możesz zwrócić uwagę na struny twarde lub miękkie.
Zwróć uwagę, że na rynku dostępne są „kombinowane” zestawy strun, oznaczone różnymi naprężeniami – np. „ super lekkie/lekkie ”, „ lekkie/ciężkie ” itp. W takich zestawach cienkie struny mają lżejsze napięcie niż grube: na przykład struny 1-2-3 są "lekkie", 4-5-6 - "średnie". Pozwala to osiągnąć połączenie dźwięcznych wysokich tonów z gęstym i bogatym basem; chociaż dokładna kolorystyka dźwięku będzie oczywiście zależeć od kombinacji napięć.
