Porównanie Yamaha PSR-F51 vs Yamaha PSR-R200

- Nieważone. Klawisze o bardzo małej sile nacisku, dosłownie „upadające” pod palcami. Ta opcja dobrze nadaje się do niedrogich syntezatorów z mechaniką pasywną (patrz wyżej), ale rzadko jest stosowana w modelach aktywnych - niska siła oporu utrudnia dobranie optymalnej siły docisku.

- Semi ważony. Klawisze o średniej sile nacisku, które nie osiągają twardości pełnoprawnych klawiszy fortepianowych, ale oferują zauważalnie większy opór niż klawisze nieważone. Ta opcja jest najbardziej popularna wśród instrumentów z dynamiczną mechaniką (patrz wyżej) – siła nacisku na klawisze zapewnia odpowiednie sprzężenie zwrotne, a jednocześnie gra na takim instrumencie nie sprawia szczególnych trudności, nawet tym, którzy wcześniej zajmowali się tylko klawiaturami nieważonymi .

- ważona. Klawisze o dużej sile nacisku porównywalnej z klasycznym fortepianem. Stosowany tylko w profesjonalnych narzędziach młoteczkowych(patrz wyżej) - wysoka sztywność jest koniecznością dla takiego mechanika (a dokładniej dla reakcji, jaką musi zapewnić).

Liczba wbudowanych dźwięków przewidzianych w syntezatorze.

Liczbę barw często opisuje się jako liczbę instrumentów, które dany model może imitować. Nie jest to jednak do końca prawda – raczej parametr ten można nazwać „liczbą instrumentów i efektów dźwiękowych”. Np. ten sam instrument – gitara elektryczna – z różnymi „gadżetami” (distortion, overdrive) zabrzmi inaczej, a w syntezatorze każdy taki gadżet będzie traktowany jako osobna barwa. Brzmienie „bębnów” zazwyczaj łączy różne rodzaje bębnów i innych instrumentów perkusyjnych – innymi słowy, pozwala odwzorować zarówno „bęben basowy”, jak i talerze bez zmiany ustawień, po prostu naciskając odpowiednie klawisze. A niektóre barwy mogą w ogóle nie mieć odpowiedników wśród prawdziwych instrumentów.

Im bardziej wbudowane barwy, tym większe możliwości syntezatora, tym bardziej zróżnicowane dźwięki, jakie można z niego wydobyć. Jednocześnie w modelach z wyższej półki, takich jak stacje robocze (patrz „Rodzaj”), liczba ta może sięgać 1000 lub nawet więcej.

Liczba stylów automatycznego akompaniamentu (patrz wyżej) pierwotnie dostępnych w syntezatorze, innymi słowy liczba opcji akompaniamentu dostępnych dla użytkownika.

Im obszerniejszy ten zestaw, tym większe prawdopodobieństwo znalezienia wśród tych melodii odpowiednich opcji dla konkretnego przypadku. Jednocześnie bogactwo stylów samo w sobie nie daje również 100% gwarancji, że wśród nich znajdzie się odpowiedni, zwłaszcza że różne modele syntezatorów mogą się znacznie różnić w konkretnym zestawie melodii. Tak więc lista nie zaszkodzi wyjaśnić przed zakupem. Zauważamy również, że sytuację można poprawić za pomocą stylów użytkownika (patrz niżej) - obsługuje je wiele syntezatorów z automatycznym akompaniamentem.

Obecność trybu uczenia się w projektowaniu syntezatora.

Przeznaczenie tej funkcji wynika z nazwy. Najczęściej opiera się na następującej zasadzie: sam syntezator podpowiada uczniowi, które klawisze nacisnąć, wyświetlając klawiaturę na wyświetlaczu lub podświetlając potrzebne klawisze za pomocą podświetlenia (jeśli jest dostępne, patrz wyżej). Oczywiście na różnych poziomach nauki format takich podpowiedzi też będzie inny: np. na samym początku syntezator podświetla potrzebne nuty tak długo, jak są wciśnięte, a na końcowym etapie podświetla je na tempo, w jakim ma być grana melodia, i ocenia dokładność naciśnięcia przez ucznia klawiszy na żądanych klawiszach. Są też inne osobliwości i niuanse nauczania - na przykład tryb oddzielnej nauki partii dla lewej i prawej ręki, kiedy sam instrument gra jedną partię i mówi uczniowi, jak grać drugą. Ponadto funkcja metronomu jest prawie obowiązkowa dla syntezatora z tym trybem (patrz poniżej).

Niezależnie od konkretnej funkcjonalności, tryb ten będzie bardzo przydatny dla tych, którzy dopiero rozwijają umiejętności gry na instrumencie klawiszowym.

Zakres, w jakim można zmienić tempo programu odtwarzanego przez syntezator – akompaniament automatyczny, melodia samouczka (patrz wyżej), metronom (patrz niżej), nagrana próbka itp.

Tempo jest mierzone liczbą bpm. Zmiana go pozwala dostosować szybkość syntezatora do sytuacji - np. nieco spowolnij samouczek, jeśli w początkowym tempie jest zbyt ciężki do opanowania. Im szerszy zakres kontroli tempa, tym więcej możliwości ma do wyboru muzyk, zwłaszcza w zakresie tempa bardzo wolnego i tempa bardzo szybkiego.

Zwróć uwagę, że tradycyjny zakres tempa muzycznego obejmuje wartości od 40 bpm („grave”, „bardzo wolno”) do 208 bpm („prestissimo”, „bardzo szybko”), ale w syntezatorach może być jeszcze bardziej rozbudowany – np. na przykład 30 - 255 bpm.

Syntezator obsługuje funkcję pogłosu.

Początkowo pogłos jest zjawiskiem stopniowego tłumienia dźwięku podczas jego wielokrotnych odbić od ścian lub otaczających obiektów; w tym przypadku oznacza to odtworzenie tego efektu za pomocą specjalnej obróbki sygnału audio. Zmieniając ustawienia pogłosu można w szczególności symulować pomieszczenia o różnych właściwościach akustycznych – np. silne echo z minimalnym opóźnieniem tworzy efekt przebywania w jaskini, wyczuwalne echo z zauważalnym opóźnieniem – przebywanie w rozległym” grzmiący” pokój jak katedra itp. Jednak z pogłosem można uzyskać dość specyficzne efekty.

Efekt Chorus w syntezatorze.

Słowo "chór" pochodzi od chóru, "chór", a przeznaczenie tej funkcji jest dość zgodne z pochodzeniem jej nazwy - daje efekt chóralnego brzmienia kilku instrumentów. Aby to zrobić, oryginalny sygnał dźwiękowy jest kopiowany (jeden lub więcej razy), a kopie są dodawane do ogólnego dźwięku z małym, do 30 ms przesunięciem czasowym, a przesunięcie to ciągle się zmienia. W ten sposób imitowana jest niewielka, ale zauważalna różnica w poszczególnych „głosach”, charakterystyczna dla prawdziwego chóru. Należy jednak zauważyć, że pełne podobieństwo do wykonania chóralnego za pomocą chóru jest niemożliwe do osiągnięcia nawet na najbardziej zaawansowanym syntezatorze; jednak sam ten efekt brzmi bardzo ciekawie, więc nie traci na popularności.

- mini jack (3,5 mm). Wejście liniowe audio analogowe za pomocą mini-jack 3,5 mm. Samo wejście liniowe służy do podłączenia zewnętrznego analogowego sygnału audio do syntezatora – na przykład z karty dźwiękowej komputera. Zastosowanie takiego połączenia może być różne: granie akompaniamentu przez wbudowane głośniki instrumentu, przełączanie sygnału na zewnętrzny wzmacniacz z „mieszaniem” do niego dźwięku samego syntezatora itp. Konkretnie, mini-jack 3,5 mm jest niewielkich rozmiarów, jest popularny głównie w urządzeniach przenośnych i niedrogich urządzeniach stacjonarnych – „poważny” sprzęt audio jest zwykle wyposażony w bardziej niezawodne złącza, takie jak Jack (patrz niżej). W konsekwencji wejście z tego typu złączem jest typowe głównie dla syntezatorów klasy podstawowej.

- Jack (6,35 mm). Analogowe wejście audio o poziomie liniowym za pomocą gniazda 6,35 mm. Pod względem przeznaczenia takie wejście jest całkowicie podobne do opisanego powyżej z mini-jackiem 3,5 mm, jednak złącze Jack jest większe, zapewnia bardziej niezawodne i wysokiej jakości połączenie i jest uważane za bardziej odpowiednie dla stacjonarnego sprzętu audio , zwłaszcza te z wyższej półki. Dlatego w syntezatorach poziomu średniozaawansowanego i zaawansowanego z reguły stosuje się ten typ wejścia liniowego. Jednocześnie zauważamy, że wtyk 3,5 mm można podłączyć do gniazda 6,35 mm za pomocą prostego adaptera.

- Cyfrowy. Wejście do podłączenia do cyfrowego syntezatora audio. Jest podobny...w przeznaczeniu do interfejsów liniowych opisanych powyżej, różni się jednak zarówno formatem sygnału, jak i rodzajem złącza – najczęściej jest to interfejs koncentryczny S/P-DIF wykorzystujący złącze RCA, chociaż możliwe są również inne opcje . Wyjścia cyfrowe są dość popularne w profesjonalnym sprzęcie audio, a także w urządzeniach domowych takich jak komputery, a nawet telewizory, więc takie wejście może nie być zbyteczne.

- MIDI. Pierwotnie MIDI był cyfrowym formatem sygnału używanym w elektronicznych instrumentach muzycznych. Każdy klawisz naciśnięty na syntezatorze dostarcza właśnie taki sygnał: zawiera dane o czasie trwania, sile i szybkości naciśnięcia, a także numer nuty, a na podstawie sygnału sterującego (zdarzenie MIDI) „wypełnienie” syntezatora generuje żądany dźwięk. W związku z tym wejście MIDI umożliwia syntezatorowi odbieranie zdarzeń MIDI z zewnętrznych elektronicznych urządzeń muzycznych – innych syntezatorów, kontrolerów MIDI itp. Takie połączenie może być przydatne, na przykład, jeśli wymagany ton nie jest dostępny w zewnętrznym instrumencie; ponadto wiele syntezatorów jest w stanie rejestrować odebrane sygnały MIDI. W niektórych przypadkach może się przydać możliwość przełączenia takiego sygnału przez MIDI thru (patrz „Wyjścia”).

- USB (typ A). Klasyczne złącze USB, które pozwala na podłączenie do syntezatora różnych urządzeń zewnętrznych - przede wszystkim pendrive'ów i innych urządzeń pamięci masowej, inne peryferia są rzadko obsługiwane. Możliwości dostępne podczas pracy z pendrivem zależą od ogólnej funkcjonalności syntezatora i mogą być różne w różnych modelach. Tak więc niektóre instrumenty są w stanie odtwarzać muzykę z takiego medium, które pełni rolę akompaniamentu w głównej części - może to być wygodniejsze niż używanie akompaniamentu automatycznego. Inne są w stanie nagrywać muzykę na dysk flash USB. Może również istnieć możliwość aktualizacji zestawu głosów i/lub stylów akompaniamentu automatycznego (patrz wyżej), aktualizacji oprogramowania układowego itp.

- Czytnik kart. Gniazdo do odczytu kart pamięci, najczęściej SD: to uniwersalny format szeroko stosowany w wielu rodzajach nowoczesnej elektroniki. Podobnie jak pendrive (patrz wyżej), czytnik kart może być używany do różnych celów - najczęściej do odtwarzania muzyki lub nagrywania muzyki, ale są też inne opcje (ładowanie dodatkowych barw, aktualizacja oprogramowania itp.).

Liczba pedałów, które można jednocześnie podłączyć do syntezatora.

Pedały to dodatkowe elementy sterujące, które rozszerzają możliwości instrumentu. Jedną z najsłynniejszych funkcji pedałów, znaną wielu z klasycznych pianin i fortepianów, jest „podtrzymanie”, w której dźwięk nadal brzmi po zwolnieniu klawisza, powoli zanikając. Jednak sprawa nie ogranicza się do tego, przeznaczenie pedałów może być bardzo różnorodne: włączanie lub wyłączanie dodatkowych efektów, przełączanie między oktawami lub klawiszami itp. Jednocześnie w niektórych syntezatorach, w większości niedrogich, przeznaczenie pedałów jest stałe, podczas gdy w innych można je przekonfigurować do własnych celów.

W przypadku większości instrumentów wystarczy jeden pedał, ale w modelach z wyższej półki, takich jak stacje robocze (patrz „Rodzaj”), może być obsługiwanych wiele połączeń.