Porównanie Yamaha FG800 vs Yamaha C40

Ogólny typ narzędzia.

Przede wszystkim należy tutaj zaznaczyć, że nazwa „gitara akustyczna” w naszych czasach może być używana zarówno w sensie szerokim (dla całej klasy instrumentów), jak i w wąskim (dla oznaczenia jednego z rodzajów takich instrumentów). instrumenty). Gitary akustyczne w najszerszym tego słowa znaczeniu obejmują również modele klasyczne i elektroakustyczne, a także bardziej specyficzne instrumenty – basy akustyczne i ukulele. Oto szczegółowy opis każdej z tych odmian.

- Akustyczny. Mówiąc o typach gitar, „akustyczna” odnosi się do stosunkowo nowoczesnych modeli, różniących się designem od „klasyków” (patrz niżej). Pod względem możliwości, głównymi cechami takich instrumentów jest możliwość korzystania z metalowych strun, a także ogólnie głośniejszy i bardziej dźwięczny dźwięk. Zewnętrznie gitary akustyczne (w wąskim znaczeniu tego słowa) wyróżniają się przede wszystkim stosunkowo wąską i długą szyjką, a także nieco inną konstrukcją mostka niż klasyczne; ponadto większość modeli ma również większą obudowę, której kształt może być bardzo różnorodny (patrz „Kształt (widok)”). Ten typ gitar może być używany do różnych stylów gry; w tym sensie jest bardziej wszechstronny niż modele klasyczne.

- Klasyczny. Instrumenty powstałe na bazie tradycyjnych hiszpańskich gitar...w XIX wieku i przetrwały do dziś w niemal niezmienionej formie. Gitara klasyczna ma dość szeroką szyję, a także charakterystyczny kształt korpusu; ten kształt jest w rzeczywistości standardem, dzięki czemu różne modele są bardzo podobne w obrysie i na zewnątrz różnią się głównie kolorem i obecnością / brakiem cięcia (patrz "Przekrój"). Główną cechą funkcjonalną takich instrumentów jest niemożność pracy z metalowymi strunami - na "klasycznym" można używać tylko nylonu. Dzięki temu takie gitary brzmią bardzo miękko i w efekcie stosunkowo cicho – słabo nadają się do agresywnego, dynamicznego grania akordów. Dlatego głównym celem takich instrumentów są kompozycje klasyczne. Ponadto ten typ gitar doskonale nadaje się do wstępnego treningu muzycznego: nylonowe struny nie przecinają końcówek palców tak bardzo, jak struny metalowe.

- Elektroakustyka. Gitary akustyczne, uzupełnione wbudowanymi przetwornikami i, z reguły, blokami barwy (patrz poniżej dla obu). Pozwala to nie tylko na użycie gitary w tradycyjnym, akustycznym formacie, ale również podłączenie jej do wzmacniacza lub innego sprzętu, m.in. za wprowadzenie do dźwięku dodatkowych efektów za pomocą „płynów”.

- Ukulele. Znany również jako ukulele. Zewnętrznie jest bardzo podobny do gitary, ale ma znacznie mniejszy rozmiar. Na takim instrumencie są zwykle 4 struny; istnieją inne opcje - 8 (4 podwójne) lub 6, jak na zwykłej gitarze ("gitara"), takie modele również znajdują się w tej kategorii. Ukulele rozpowszechniło się na wyspach Pacyfiku i od samego początku było kojarzone z tradycyjną muzyką hawajską, ale to nie koniec sprawy: dla takich instrumentów dostępne są prawie takie same możliwości jak dla zwykłych gitar akustycznych.

- Gitara basowa. Gitary o niskiej, basowej barwie. Klasyczny bas ma 4 struny w stroju EADG - podobnie jak sześciostrunowe struny gitarowe od 3 do 6, ale o jedną oktawę niżej; same struny są również znacznie grubsze. Mniej powszechne są modele pięciostrunowe, mają podobną zasadę strojenia (patrz „Liczba strun”). Zewnętrznie wiele basów wyróżnia się długimi i wąskimi szyjkami, chociaż nie jest to ściśle wymagane. Szczególnym przypadkiem jest bas bezprogowy: taki instrument nie posiada nakrętki na gryfie, co rozszerza możliwości zastosowania różnych specyficznych technik wydobycia dźwięku, ale wymaga szczególnej precyzji przy umieszczaniu palców. W każdym razie głównym zastosowaniem basów jest akompaniament rytmiczny, najczęściej w połączeniu z perkusją; w przypadku partii solowych taki instrument praktycznie nie jest używany. Zwróć też uwagę, że basy akustyczne są zwykle uzupełniane przetwornikami – podobnie jak w przypadku opisanych powyżej gitar elektroakustycznych: bardzo trudno jest zagrać na takim instrumencie w inny sposób (z zewnętrznym mikrofonem).

Ogólny kształt korpusu gitary.

Ta cecha wpływa zarówno na wygląd i wymiary instrumentu, jak i na cechy jego brzmienia. Zwróć uwagę, że w przypadku gitar klasycznych (patrz „Rodzaj”) kształt często nie jest wskazany, ponieważ jest to standard dla takich instrumentów. Ale inne odmiany mogą mieć bardzo zróżnicowany kształt. Na przykład wśród „akustyki” i „elektroakustyki” są takie warianty formy jak drednot (zachodnia), jumbo, mini-jumbo, salonowa, orkiestrowa, wielka audytorium, wielki koncert, droga, rezonator. Z kolei ukulele produkowane są w wersji sopranowej, koncertowej, tenorowej, barytonowej i basowej, a także w specjalnej odmianie - gitalele. Oto bardziej szczegółowy opis wszystkich tych typów obudów:

- Dreadnought (zachodni). Jeden z najpopularniejszych typów gitar akustycznych. Ciało ma duży kształt i bardzo „ciężki”, kanciasty kształt. Terminy „dreadnought” i „western” są często używane zamiennie, ale czasami tylko cutaway gitary są nazywane „westernami” (patrz poniżej). Taki kształt korpusu zapewnia wyraźnie brzmiący bas i „dudniący” kolor dźwięku, dzięki czemu drednoty dobrze nadają się do grania akordów, ale granie solówek na takich gitarach nie jest zbyt wygodne.

...- Model orkiestrowy. Modele orkiestrowe (Orchestra Model) mają nieco podobny kształt do opisanych powyżej drednotów, ale mają bardziej zaokrąglone i pełne wdzięku kontury, w szczególności bardziej wyraźną „talię” w okolicy gniazda (otwór rezonatora). Pozwala to na równomierny rozkład głośności pomiędzy wysokimi i niskimi częstotliwościami. Pod względem zastosowania „orkiestracja” jest bezpośrednim przeciwieństwem westernów: świetnie nadają się do palcowania i grania z nut, ale na akordach brzmią zauważalnie słabiej – zarówno ze względu na brak basu (zwłaszcza przy agresywnym stylu gry) , a także ze względu na stosunkowo niską głośność. Z drugiej strony, ze względu na równomierne pasmo przenoszenia, gitarze orkiestrowej może towarzyszyć zwykły mikrofon nawet na profesjonalnym koncercie.

- Jumbo. Słowo Jumbo oznacza „duży”, a takie skrzynki są rzeczywiście dość duże. Inną charakterystyczną cechą jest kształt dna pokładu: może być prawie okrągły, a w każdym razie zarys korpusu jumbo jest zwykle gładszy niż w modelach orkiestrowych, a zwłaszcza w drednotach (choć są wyjątki). Jednocześnie tego typu body łączy w sobie cechy wspomnianych odmian: zrównoważony i wyrównany dźwięk charakterystyczny dla „orkiestracji” łączy się z głośnością „westernu”. To sprawia, że gitary jumbo są powszechnie uważane za najlepszy wybór dla muzyków o mieszanym stylu. Jednak wiele zależy od konkretnego modelu: niektóre są bliższe drednotom w zastosowaniu, a czasami różnica między jumbo a westernem polega tylko na tym, jak producent pozycjonuje swój instrument.

- Mini jumbo. Nieco mniejsza wersja jumbo (patrz wyżej), z odpowiednio mniejszą głośnością i nasyceniem dźwięku.

- Wielka Audytorium. Kolejna wszechstronna odmiana gitar. Jest podobny w zarysie do jumbo (patrz wyżej) – do tego stopnia, że terminy „wielka publiczność” i „jumbo” (lub „mini-jumbo”, w zależności od rozmiaru) są często używane zamiennie.

- Wielki koncert. Odpowiednik opisanej powyżej wielkiej widowni, nieco mniejszy.

- Salon. Obudowy tego typu są dość zwarte – niektóre z nich są zbliżone do rozmiarów ukulele – i najczęściej mają niewielką szerokość, zachowując jednak pełnowymiarowy wylot. Takie instrumenty były początkowo popularne pod koniec XIX i na początku XX wieku; dziś są cenione przez profesjonalistów zarówno za tradycyjne brzmienie z „historycznymi nutami”, jak i za łatwość transportu.

- Droga. Zgodnie z nazwą tworzone są takie obudowy, w tym z oczekiwaniem łatwości transportu. Mogą mieć zarówno tradycyjny kształt, zbliżony do drednota lub jumbo (tylko mniejszy), jak i bardzo specyficzne kontury (na przykład trójkątne lub owalne, jak średniowieczna lutnia).

- Rezonator. Gitary sześciostrunowe, znane również jako „Dobro” (od nazwy Dobro, nadanej przez twórców, a później stało się znakiem rozpoznawczym). Jak sama nazwa wskazuje, instrumenty te wykorzystują nie tylko pustą bryłę do wzmocnienia dźwięku, ale specjalny detal - rezonator. Element ten montowany jest pod górnym pokładem i przykryty charakterystyczną okrągłą metalową osłoną z otworami; siodło siada bezpośrednio na pokrywie. „Dobry” wyróżnia się dość głośnym i ostrym dźwiękiem; ponadto niektóre modele mają specjalną konstrukcję szyjki dla łatwiejszej gry na poślizgu. Ogólnie rzecz biorąc, te gitary mają dość wąską niszę zastosowania, są popularne przede wszystkim wśród wykonawców bluesowych i country / bluegrass.

- Sopran. Najmniejsza odmiana ukulele (patrz „Rodzaj”), jest również historycznie pierwszą i najbardziej rozpowszechnioną. Standardowa długość całkowita takiego instrumentu to 21" (53 cm) w skali 13" (patrz niżej). Soprany mają największy nacisk na wysokie tony spośród wszystkich ukulele i są zazwyczaj dostrojone za pomocą GCEA (od najgrubszej do najcieńszej struny).

- Koncert. Ukulele jest nieco większe niż opisane powyżej soprany - 23 "długości i 15" w skali. Zapewniają nieco większą głośność niskich częstotliwości, poza tym są zupełnie do siebie podobne.

- Tenor. Ponadto, po odmianie koncertowej, ukulele powiększa się - do 26 "długości całkowitej (17" w skali). Ponadto różnią się strojeniem: można je stroić zarówno w GCEA, jak i DGBE (podobnie jak pierwsze 4 struny gitary 6-strunowej).

- Baryton. Do niedawna (przed pojawieniem się korpusów basowych) takie instrumenty były największą odmianą ukulele. Standardowa długość całkowita barytonu to 30", skala to 19"; taki instrument jest zwykle strojony w stroju DGBE (podobnie jak struny gitary 6-strunowej od 1 do 4).

- Gitara basowa. Jedna z najnowszych odmian ukulele: wprowadzona na rynek dopiero w 2007 roku. Prawie nie różni się wielkością od barytonu – około 30 „długiej, 20” skali – jednak wykorzystuje inny strój, a mianowicie EADG (również analog gitary sześciostrunowej, w tym przypadku odpowiadający strunom od 4 do 6).

- Gitalele. Rodzaj „hybrydy” pomiędzy tradycyjną gitarą a ukulele. W rzeczywistości takie instrumenty to sześciostrunowe gitary, wykonane w rozmiarach ukulele i nastrojone o 2,5 tony wyżej - w stroju ADGCEA. Jednocześnie palcowanie, technika akordowa i procedura strojenia w gitarze nie różnią się od zwykłych gitar. Instrumenty te są również nazywane „ukulele sześciostrunowe”, ale nazwa ta może być również używana do klasycznych ukulele czterostrunowych, w których druga i trzecia struna są zdublowane. Aby więc uniknąć nieporozumień, lepiej użyć terminu „ghalele”.

Specjalna podkładka ochronna, która chroni pudło rezonansowe przed przypadkowym kontaktem z kostką.

Pickguard jest zwykle umieszczona w otworze rezonatora pod strunami (jeśli weźmiesz pod uwagę gitarę w standardowej pozycji do gry). Przy dynamicznym, agresywnym wykonaniu (zwłaszcza podczas gry akordami) to właśnie w tym miejscu najczęściej spada trzymana w dłoni kostka; Uderzenie w niezabezpieczoną płytę rezonansową uszkodzi powierzchnię płyty rezonansowej, co degraduje wygląd i wydajność akustyczną gitary. Z kolei pickguard zapobiega takim uszkodzeniom: taka nakładka jest zwykle wykonana z twardego materiału odpornego na kontakt z większością mediatorów. W związku z tym obecność tej części jest wysoce zalecana, jeśli planujesz intensywnie używać kostki podczas gry.

Zwróć uwagę, że pasek ochronny zwykle różni się kolorem od głównego materiału decku, dzięki czemu jest wyraźnie widoczny.

Konstrukcja korpusu gitary obejmująca zarówno decki, jak i boki. Istnieją dwa główne rodzaje drewna, które mogą być użyte do tych części: lite i sklejka (lepiej znana jako sklejka). Sklejka jest tańsza od litego drewna, ale przegrywa z nią pod względem właściwości akustycznych. Dlatego typ pokładu w charakterystyce jest zwykle wskazywany tylko wtedy, gdy jest w nim lite drewno. Jednak brak danych na pokładzie nie oznacza, że instrument jest w całości wykonany ze sklejki; Ponadto należy zauważyć, że niektóre rodzaje sklejki są bardzo zbliżone do litego drewna pod względem właściwości akustycznych. Dlatego bez informacji o konstrukcji płyty rezonansowej warto skupić się przede wszystkim na półki cenowej instrumentu.

Opcje dla litego drewna mogą być następujące:

- Jednoczęściowy top. Używana jest również angielska nazwa - solidny top. Mowa o instrumentach, w których tylko blat wykonany jest z litego drewna - reszta korpusu wykonana jest ze sklejki. Ta opcja jest dobrym kompromisem między jakością dźwięku a przystępną ceną i jest dość popularna w gitarach ze średniej półki.

- Całkowicie solidny. Korpus, w którym wszystkie detale wykonane są z litego drewna - zarówno pokłady jak i skorupa. To najbardziej zaawansowana opcja pod względem akustyki – zwłaszcza, że niektóre gatunki drewna z czasem nawet poprawiają właściwości akustyczne (pod warunkiem, że jest to drewno lite). Całkowicie j...ednoczęściowy korpus nie jest jednak tani, dlatego ta opcja znajduje się głównie w wysokiej klasy profesjonalnych instrumentach.

Materiał, z którego wykonany jest tył gitary to płaska powierzchnia po przeciwnej stronie od wierzchu gitary (jest to powierzchnia, która przylega do ciała muzyka przy prawidłowym trzymaniu instrumentu).

Wartość tego parametru jest szczegółowo opisana w p. „Top deck” – to co tam jest napisane jest prawdziwe również w tym przypadku. Zauważamy tylko, że na tablicę stosuje się szerszy zakres materiałów: ta część jest mniej wymagająca pod względem właściwości materiału, co daje producentom dodatkowy wybór.

Ze względu na specyficzne materiały współcześnie bardzo popularne są m.in. palisander, sapele , klon, meranti i nato. Oto krótki opis każdego z nich:

- Palisander. Nazwa łącząca drewno kilku gatunków drzew tropikalnych. Uważa się, że materiał ten zapewnia głęboki dźwięk i poprawia jakość basu, poprawiając w ten sposób wydajność gitary podczas grania akordów rytmicznych.

- Sapele. Znany również jako Mahoń Afrykański ze względu na swój charakterystyczny odcień. Promuje równomierne brzmienie o średniej głębi i dobrej ekspresji poszczególnych nut, co jest uważane za ważne zwłaszcza w partiach solowych.

- Klon. Drewno klonowe brzmi raczej szorstko i dźwięcznie bez większej głębi. Nie jest to jednak wada, a cecha: dla niektórych stylów muzycznych ta barwa brzmienia je...st idealna.

- Meranti. Drewno drzew z rodzaju Shorea, rosnących w lasach tropikalnych Azji Południowo-Wschodniej. Materiał ten stosowany jest głównie w instrumentach firmy Yamaha, głównie gitarach klasycznych i ukulele - dla tych odmian meranti jest uważane za najlepszą opcję.

- NATO. Stosunkowo niedroga odmiana mahoniu (mahoń) stosowana w gitarach w odpowiednim przedziale cenowym. Promuje gęsty, ale niezbyt jasny dźwięk.

Materiał, z którego wykonana jest skorupa gitary to „boczna” powierzchnia korpusu, która łączy górną i dolną płytę rezonansową (patrz wyżej).

Aby poznać znaczenie materiału korpusu, zobacz punkt „Top deck” - wszystko, co w nim podano, odnosi się również do skorupy. Czy zakres materiałów użytych w tej części jest znacznie szerszy; Należy również zauważyć, że większość materiału skorupy jest taka sama jak materiał tablicy. A oto krótkie zestawienie niektórych z bardziej popularnych wariantów:

- Palisander. Nazwa łącząca drewno kilku gatunków drzew tropikalnych. Uważa się, że materiał ten zapewnia głęboki dźwięk i poprawia jakość basu, poprawiając w ten sposób wydajność gitary podczas grania akordów rytmicznych.

- Sapele. Znany również jako Mahoń Afrykański ze względu na swój charakterystyczny odcień. Promuje równomierne brzmienie o średniej głębi i dobrej ekspresji poszczególnych nut, co jest uważane za ważne zwłaszcza w partiach solowych.

- Klon. Drewno klonowe brzmi raczej szorstko i dźwięcznie bez większej głębi. Nie jest to jednak wada, a cecha: dla niektórych stylów muzycznych ta barwa brzmienia jest idealna.

- Meranti. Drewno drzew z rodzaju Shorea, rosnących w lasach tropikalnych Azji Południowo-Wschodniej. Materiał ten stosowany jest głównie w instrumentach firmy Yamaha, głównie gitarach klasycznych i ukulele - dla tych odmian meranti jest uważane za najlepszą opcję.

- NATO. Stosunkowo niedroga odmiana mahoniu...(mahoń) stosowana w gitarach w odpowiednim przedziale cenowym. Promuje gęsty, ale niezbyt jasny dźwięk.

Liczba progów na gryfie gitary.

Prog to szczelina między dwiema nakrętkami na podstrunnicy. Naciskając palec na strunę w tym interwale, gitarzysta zmienia wysokość struny: im dalej próg (od główki), tym struna jest krótsza i tym wyższy dźwięk.

Im więcej progów - im więcej dźwięków gitarzysta może zagrać na każdej strunie i tym większe możliwości daje instrument. Z drugiej strony przy dużej liczbie progów wymagana jest odpowiednia długość gryfu, co wpływa na wymiary i koszt instrumentu, a czasami jest to po prostu nieuzasadnione: na przykład zwykłe gitary mają co najmniej 18 lub 20 progi, natomiast wśród ukulele (patrz „Typ ») są modele z 12-16 progami.

Ogólnie rzecz biorąc, sensowne jest szukanie instrumentu z dużą liczbą progów, jeśli planujesz grać na nim złożone partie solowe; do grania akordów, a także do stosunkowo prostego grania na nutach, liczba progów nie odgrywa szczególnej roli.

Rodzaj kratownicy przewidzianej dla gryfu gitary.

Pręt kratownicy to długi metalowy pręt umieszczony wewnątrz (wzdłuż) gryfu gitary. Został zaprojektowany, aby zapewnić odpowiednią sztywność i zapobiegać deformacji szyjki spowodowanej naprężeniem strun. Funkcja ta dotyczy modeli wykorzystujących struny metalowe - głównie akustyczne (patrz „Rodzaj”); Gitary na nylon nie potrzebują kotwicy.

Często istnieje możliwość dostosowania siły uciągu pręta kratownicy, aby zmienić stopień ugięcia szyjki. Może to być przydatne zarówno do dostosowania się do preferencji gitarzysty, jak i do korygowania deformacji gryfu, które pojawiają się z czasem.

Należy pamiętać, że brak informacji na kotwicy nie oznacza braku tej ostatniej: niektórzy producenci po prostu nie zadają sobie trudu, aby wspomnieć o tym w podstawowych danych na instrumencie. Można więc w takich przypadkach spróbować znaleźć bardziej szczegółowe informacje na temat wybranego modelu.

Konkretne opcje dla kotwicy mogą być następujące:

- Pojedynczy. Kotwa z pojedynczym prętem jest najprostszą i najtańszą opcją. Jednocześnie wytrzymałość i sztywność takiego pręta w większości przypadków jest wystarczająca.

- Podwójny. Kotwica parowa składająca się z dwóch prętów. Para prętów zapewnia zwiększoną wytrzymałość i niezawodność w porównaniu z pojedynczym prętem kratownicowym, a także zapewnia dodatkową ochronę przed bocznymi deformacjami szyjki (ugięcie w lewo/prawo). Jednocześn...ie podwójna kratownica nie jest tania, a opisywane zalety są naprawdę ważne tylko w muzyce profesjonalnej, gdzie nawet najmniejsze odchylenia od dźwięku odniesienia są niedopuszczalne. Dlatego podwójna kotwa występuje głównie w narzędziach klasy premium.

- Nieobecny. Całkowity brak kotwicy w konstrukcji szyi. Pomimo użytecznych właściwości tej części, jej zastosowanie nie zawsze jest uzasadnione: na przykład szyja może być wykonana z mocnych i elastycznych materiałów, które dobrze działają bez dodatkowego wzmocnienia. Inną konsekwencją jednoczęściowej konstrukcji jest to, że instalacja metalowego trzonu zniekształca jednolitość gryfu i może pogorszyć wydajność akustyczną instrumentu, co ma kluczowe znaczenie w przypadku modeli z wyższej półki. Należy pamiętać, że brak kotwicy jest wskazany oddzielnie tylko w przypadku gitar akustycznych i innych instrumentów z metalowymi strunami; w modelach „nylonowych” pręty z definicji nie są używane i nie ma potrzeby szczegółowego określania ich braku.

Długość skali gitarowej. Mezura w tym przypadku to część robocza struny, czyli odległość od siodła (na główce) do nakrętki (na mostku). W większości gitar akustycznych i podobnych, skala jest ustalana podczas produkcji i pozostaje niezmieniona. Bez wchodzenia w szczegóły techniczne można powiedzieć, że wartość tego parametru jest generalnie orientacyjna: pozwala w pewnym stopniu oszacować gabaryty instrumentu, a także wielkość progów (im dłuższa skala, tym większa wielkość progów, niezależnie od ich ilości). Istnieje jednak również praktyczne zastosowanie: dzięki regulowanej kotwie (patrz wyżej) dane dotyczące długości skali mogą być przydatne podczas procesu regulacji.