Porównanie Washburn AG70CE vs Washburn AD5CE

Ogólny kształt korpusu gitary.

Ta cecha wpływa zarówno na wygląd i wymiary instrumentu, jak i na cechy jego brzmienia. Zwróć uwagę, że w przypadku gitar klasycznych (patrz „Rodzaj”) kształt często nie jest wskazany, ponieważ jest to standard dla takich instrumentów. Ale inne odmiany mogą mieć bardzo zróżnicowany kształt. Na przykład wśród „akustyki” i „elektroakustyki” są takie warianty formy jak drednot (zachodnia), jumbo, mini-jumbo, salonowa, orkiestrowa, wielka audytorium, wielki koncert, droga, rezonator. Z kolei ukulele produkowane są w wersji sopranowej, koncertowej, tenorowej, barytonowej i basowej, a także w specjalnej odmianie - gitalele. Oto bardziej szczegółowy opis wszystkich tych typów obudów:

- Dreadnought (zachodni). Jeden z najpopularniejszych typów gitar akustycznych. Ciało ma duży kształt i bardzo „ciężki”, kanciasty kształt. Terminy „dreadnought” i „western” są często używane zamiennie, ale czasami tylko cutaway gitary są nazywane „westernami” (patrz poniżej). Taki kształt korpusu zapewnia wyraźnie brzmiący bas i „dudniący” kolor dźwięku, dzięki czemu drednoty dobrze nadają się do grania akordów, ale granie solówek na takich gitarach nie jest zbyt wygodne.

...- Model orkiestrowy. Modele orkiestrowe (Orchestra Model) mają nieco podobny kształt do opisanych powyżej drednotów, ale mają bardziej zaokrąglone i pełne wdzięku kontury, w szczególności bardziej wyraźną „talię” w okolicy gniazda (otwór rezonatora). Pozwala to na równomierny rozkład głośności pomiędzy wysokimi i niskimi częstotliwościami. Pod względem zastosowania „orkiestracja” jest bezpośrednim przeciwieństwem westernów: świetnie nadają się do palcowania i grania z nut, ale na akordach brzmią zauważalnie słabiej – zarówno ze względu na brak basu (zwłaszcza przy agresywnym stylu gry) , a także ze względu na stosunkowo niską głośność. Z drugiej strony, ze względu na równomierne pasmo przenoszenia, gitarze orkiestrowej może towarzyszyć zwykły mikrofon nawet na profesjonalnym koncercie.

- Jumbo. Słowo Jumbo oznacza „duży”, a takie skrzynki są rzeczywiście dość duże. Inną charakterystyczną cechą jest kształt dna pokładu: może być prawie okrągły, a w każdym razie zarys korpusu jumbo jest zwykle gładszy niż w modelach orkiestrowych, a zwłaszcza w drednotach (choć są wyjątki). Jednocześnie tego typu body łączy w sobie cechy wspomnianych odmian: zrównoważony i wyrównany dźwięk charakterystyczny dla „orkiestracji” łączy się z głośnością „westernu”. To sprawia, że gitary jumbo są powszechnie uważane za najlepszy wybór dla muzyków o mieszanym stylu. Jednak wiele zależy od konkretnego modelu: niektóre są bliższe drednotom w zastosowaniu, a czasami różnica między jumbo a westernem polega tylko na tym, jak producent pozycjonuje swój instrument.

- Mini jumbo. Nieco mniejsza wersja jumbo (patrz wyżej), z odpowiednio mniejszą głośnością i nasyceniem dźwięku.

- Wielka Audytorium. Kolejna wszechstronna odmiana gitar. Jest podobny w zarysie do jumbo (patrz wyżej) – do tego stopnia, że terminy „wielka publiczność” i „jumbo” (lub „mini-jumbo”, w zależności od rozmiaru) są często używane zamiennie.

- Wielki koncert. Odpowiednik opisanej powyżej wielkiej widowni, nieco mniejszy.

- Salon. Obudowy tego typu są dość zwarte – niektóre z nich są zbliżone do rozmiarów ukulele – i najczęściej mają niewielką szerokość, zachowując jednak pełnowymiarowy wylot. Takie instrumenty były początkowo popularne pod koniec XIX i na początku XX wieku; dziś są cenione przez profesjonalistów zarówno za tradycyjne brzmienie z „historycznymi nutami”, jak i za łatwość transportu.

- Droga. Zgodnie z nazwą tworzone są takie obudowy, w tym z oczekiwaniem łatwości transportu. Mogą mieć zarówno tradycyjny kształt, zbliżony do drednota lub jumbo (tylko mniejszy), jak i bardzo specyficzne kontury (na przykład trójkątne lub owalne, jak średniowieczna lutnia).

- Rezonator. Gitary sześciostrunowe, znane również jako „Dobro” (od nazwy Dobro, nadanej przez twórców, a później stało się znakiem rozpoznawczym). Jak sama nazwa wskazuje, instrumenty te wykorzystują nie tylko pustą bryłę do wzmocnienia dźwięku, ale specjalny detal - rezonator. Element ten montowany jest pod górnym pokładem i przykryty charakterystyczną okrągłą metalową osłoną z otworami; siodło siada bezpośrednio na pokrywie. „Dobry” wyróżnia się dość głośnym i ostrym dźwiękiem; ponadto niektóre modele mają specjalną konstrukcję szyjki dla łatwiejszej gry na poślizgu. Ogólnie rzecz biorąc, te gitary mają dość wąską niszę zastosowania, są popularne przede wszystkim wśród wykonawców bluesowych i country / bluegrass.

- Sopran. Najmniejsza odmiana ukulele (patrz „Rodzaj”), jest również historycznie pierwszą i najbardziej rozpowszechnioną. Standardowa długość całkowita takiego instrumentu to 21" (53 cm) w skali 13" (patrz niżej). Soprany mają największy nacisk na wysokie tony spośród wszystkich ukulele i są zazwyczaj dostrojone za pomocą GCEA (od najgrubszej do najcieńszej struny).

- Koncert. Ukulele jest nieco większe niż opisane powyżej soprany - 23 "długości i 15" w skali. Zapewniają nieco większą głośność niskich częstotliwości, poza tym są zupełnie do siebie podobne.

- Tenor. Ponadto, po odmianie koncertowej, ukulele powiększa się - do 26 "długości całkowitej (17" w skali). Ponadto różnią się strojeniem: można je stroić zarówno w GCEA, jak i DGBE (podobnie jak pierwsze 4 struny gitary 6-strunowej).

- Baryton. Do niedawna (przed pojawieniem się korpusów basowych) takie instrumenty były największą odmianą ukulele. Standardowa długość całkowita barytonu to 30", skala to 19"; taki instrument jest zwykle strojony w stroju DGBE (podobnie jak struny gitary 6-strunowej od 1 do 4).

- Gitara basowa. Jedna z najnowszych odmian ukulele: wprowadzona na rynek dopiero w 2007 roku. Prawie nie różni się wielkością od barytonu – około 30 „długiej, 20” skali – jednak wykorzystuje inny strój, a mianowicie EADG (również analog gitary sześciostrunowej, w tym przypadku odpowiadający strunom od 4 do 6).

- Gitalele. Rodzaj „hybrydy” pomiędzy tradycyjną gitarą a ukulele. W rzeczywistości takie instrumenty to sześciostrunowe gitary, wykonane w rozmiarach ukulele i nastrojone o 2,5 tony wyżej - w stroju ADGCEA. Jednocześnie palcowanie, technika akordowa i procedura strojenia w gitarze nie różnią się od zwykłych gitar. Instrumenty te są również nazywane „ukulele sześciostrunowe”, ale nazwa ta może być również używana do klasycznych ukulele czterostrunowych, w których druga i trzecia struna są zdublowane. Aby więc uniknąć nieporozumień, lepiej użyć terminu „ghalele”.

Specjalne wycięcie na korpusie gitary. Umieszczony u podstawy gryfu, po prawej stronie gryfu, patrząc na pionową gitarę od przodu (modele leworęczne po lewej). Ta cecha znacznie ułatwia grę na górnych progach (znajdujących się w pobliżu wylotu): bez wycięcia korpus przeszkadzałby w dotarciu do nich. Dlatego ta cecha jest wysoce pożądana dla gitarzystów grających dźwięki na wysokich progach (12 i wyższych).

Uważa się, że wycięcie wpływa negatywnie na akustykę gitary (zmniejsza użyteczną głośność korpusu, obniża głośność i nasycenie). Jednak w większości przypadków efekt ten jest prawie niezauważalny, zwłaszcza że producenci często stosują różne sztuczki mające na celu skompensowanie tego efektu.

Specjalna podkładka ochronna, która chroni pudło rezonansowe przed przypadkowym kontaktem z kostką.

Pickguard jest zwykle umieszczona w otworze rezonatora pod strunami (jeśli weźmiesz pod uwagę gitarę w standardowej pozycji do gry). Przy dynamicznym, agresywnym wykonaniu (zwłaszcza podczas gry akordami) to właśnie w tym miejscu najczęściej spada trzymana w dłoni kostka; Uderzenie w niezabezpieczoną płytę rezonansową uszkodzi powierzchnię płyty rezonansowej, co degraduje wygląd i wydajność akustyczną gitary. Z kolei pickguard zapobiega takim uszkodzeniom: taka nakładka jest zwykle wykonana z twardego materiału odpornego na kontakt z większością mediatorów. W związku z tym obecność tej części jest wysoce zalecana, jeśli planujesz intensywnie używać kostki podczas gry.

Zwróć uwagę, że pasek ochronny zwykle różni się kolorem od głównego materiału decku, dzięki czemu jest wyraźnie widoczny.

Materiał, z którego wykonany jest tył gitary to płaska powierzchnia po przeciwnej stronie od wierzchu gitary (jest to powierzchnia, która przylega do ciała muzyka przy prawidłowym trzymaniu instrumentu).

Wartość tego parametru jest szczegółowo opisana w p. „Top deck” – to co tam jest napisane jest prawdziwe również w tym przypadku. Zauważamy tylko, że na tablicę stosuje się szerszy zakres materiałów: ta część jest mniej wymagająca pod względem właściwości materiału, co daje producentom dodatkowy wybór.

Ze względu na specyficzne materiały współcześnie bardzo popularne są m.in. palisander, sapele , klon, meranti i nato. Oto krótki opis każdego z nich:

- Palisander. Nazwa łącząca drewno kilku gatunków drzew tropikalnych. Uważa się, że materiał ten zapewnia głęboki dźwięk i poprawia jakość basu, poprawiając w ten sposób wydajność gitary podczas grania akordów rytmicznych.

- Sapele. Znany również jako Mahoń Afrykański ze względu na swój charakterystyczny odcień. Promuje równomierne brzmienie o średniej głębi i dobrej ekspresji poszczególnych nut, co jest uważane za ważne zwłaszcza w partiach solowych.

- Klon. Drewno klonowe brzmi raczej szorstko i dźwięcznie bez większej głębi. Nie jest to jednak wada, a cecha: dla niektórych stylów muzycznych ta barwa brzmienia je...st idealna.

- Meranti. Drewno drzew z rodzaju Shorea, rosnących w lasach tropikalnych Azji Południowo-Wschodniej. Materiał ten stosowany jest głównie w instrumentach firmy Yamaha, głównie gitarach klasycznych i ukulele - dla tych odmian meranti jest uważane za najlepszą opcję.

- NATO. Stosunkowo niedroga odmiana mahoniu (mahoń) stosowana w gitarach w odpowiednim przedziale cenowym. Promuje gęsty, ale niezbyt jasny dźwięk.

Materiał, z którego wykonana jest skorupa gitary to „boczna” powierzchnia korpusu, która łączy górną i dolną płytę rezonansową (patrz wyżej).

Aby poznać znaczenie materiału korpusu, zobacz punkt „Top deck” - wszystko, co w nim podano, odnosi się również do skorupy. Czy zakres materiałów użytych w tej części jest znacznie szerszy; Należy również zauważyć, że większość materiału skorupy jest taka sama jak materiał tablicy. A oto krótkie zestawienie niektórych z bardziej popularnych wariantów:

- Palisander. Nazwa łącząca drewno kilku gatunków drzew tropikalnych. Uważa się, że materiał ten zapewnia głęboki dźwięk i poprawia jakość basu, poprawiając w ten sposób wydajność gitary podczas grania akordów rytmicznych.

- Sapele. Znany również jako Mahoń Afrykański ze względu na swój charakterystyczny odcień. Promuje równomierne brzmienie o średniej głębi i dobrej ekspresji poszczególnych nut, co jest uważane za ważne zwłaszcza w partiach solowych.

- Klon. Drewno klonowe brzmi raczej szorstko i dźwięcznie bez większej głębi. Nie jest to jednak wada, a cecha: dla niektórych stylów muzycznych ta barwa brzmienia jest idealna.

- Meranti. Drewno drzew z rodzaju Shorea, rosnących w lasach tropikalnych Azji Południowo-Wschodniej. Materiał ten stosowany jest głównie w instrumentach firmy Yamaha, głównie gitarach klasycznych i ukulele - dla tych odmian meranti jest uważane za najlepszą opcję.

- NATO. Stosunkowo niedroga odmiana mahoniu...(mahoń) stosowana w gitarach w odpowiednim przedziale cenowym. Promuje gęsty, ale niezbyt jasny dźwięk.

Materiał, z którego wykonany jest mostek (strunnica) gitary to urządzenie, za pomocą którego struny mocowane są do blatu.

Teoretycznie kolor brzmienia instrumentu zależy od cech wszystkich jego części. Jednak w przypadku mostu wpływ ten jest dość nieznaczny, że dane o materiale w tym przypadku są raczej ogólną referencją i reklamą niż realną wartością praktyczną. Różnorodność takich materiałów jest dość duża; do najczęstszych należą palisander, mongoi i heban.

Długość skali gitarowej. Mezura w tym przypadku to część robocza struny, czyli odległość od siodła (na główce) do nakrętki (na mostku). W większości gitar akustycznych i podobnych, skala jest ustalana podczas produkcji i pozostaje niezmieniona. Bez wchodzenia w szczegóły techniczne można powiedzieć, że wartość tego parametru jest generalnie orientacyjna: pozwala w pewnym stopniu oszacować gabaryty instrumentu, a także wielkość progów (im dłuższa skala, tym większa wielkość progów, niezależnie od ich ilości). Istnieje jednak również praktyczne zastosowanie: dzięki regulowanej kotwie (patrz wyżej) dane dotyczące długości skali mogą być przydatne podczas procesu regulacji.

Materiał podstrunnicy to powierzchnia bezpośrednio pod strunami. Obecnie najczęściej używanymi materiałami są: palisander, mongoi i heban. Znaczenie tego parametru patrz s. „ Płyta rezonansowa górna”.