Porównanie ARIA STB-PB vs Cort Action PJ

Schemat układu przetwornika gitary elektrycznej. Litery użyte na tym schemacie wskazują typy przetworników:

- S - pojedynczy. Przetwornik jednocewkowy, który wygląda jak wąski pasek, często z liczbą „przycisków” (magnesów) odpowiadającą liczbie strun. Moduły takie zapewniają czysty i dźwięczny dźwięk, doskonale sprawdzający się w jazzie, bluesie i innych podobnych gatunkach. Z drugiej strony nasycenie dźwięku z pojedynczych cewek nie jest zbyt wysokie, są one słabo kompatybilne z przesterami i innymi podobnymi efektami, dlatego słabo nadają się do „ciężkich” stylów muzycznych. Ponadto takie przetworniki są podatne na zewnętrzne pola magnetyczne, które mogą pogorszyć dźwięk.

- H - humbucker. Rodzaj przetwornika z dwiema cewkami, pierwotnie stworzony w celu kompensacji wad pojedynczych cewek - w szczególności w celu zmniejszenia poziomu zakłóceń pochodzących od zewnętrznych zakłóceń magnetycznych. Ostatecznie jednak okazało się, że humbuckery wyraźnie różnią się barwą dźwięku: okazuje się ona mniej wyrazista, ale za to bardziej gęsta i bogata, przez co świetnie nadaje się do grania z „przeciążeniem” (przesterem, przesterem itp.). Klasyczny przetwornik tego typu posiada dwie cewki umieszczone obok siebie, dzięki czemu jest zauważalnie szerszy niż pojedyncza cewka; i humbuckery klasy Standard ogólnie wyglądają jak dwie pojedyncze cewki zainstalowane blisko siebie. Oprócz tego istnieją jedn...ak inne opcje projektowania - na przykład sprzedawca szynek, który ma cewki „na dwóch poziomach” i ma porównywalną szerokość z pojedynczą. Należy również pamiętać, że istnieją humbuckery, które można przełączyć w tryb pojedynczej cewki (więcej szczegółów można znaleźć w sekcji „Odcięcie cewki”).

Schemat odbioru opisuje ich typy, liczbę i względne położenie. W naszym katalogu stosowane jest oznaczenie typu „mostek do gryfu”: na przykład konstrukcja HSS oznacza, że gitara ma jeden humbucker przy mostku i dwie pojedyncze cewki przy gryfie.

Parametr ten przede wszystkim określa ogólną barwę brzmienia instrumentu. Zatem w powyższej wersji HSS wygeneruje dźwięk w miarę czysty i wyrazisty, a jednocześnie nieco gęstszy i niższy niż na gitarze elektrycznej czysto „single-coil”. Dostępnych jest wiele modeli wyposażonych tylko w jeden rodzaj przetworników. Co więcej, im więcej przetworników, tym z reguły głębszy i bogatszy dźwięk. Chociaż oprócz tego na dźwięk instrumentu wpływa wiele innych czynników, dlatego przy wyborze nie należy patrzeć tylko na obwód przetwornika.

Liczba regulatorów głośności przewidzianych dla gitary elektrycznej.

Jeśli jest tylko jedna kontrolka, oznacza to, że muzyk może regulować tylko ogólną głośność instrumentu. Istnieją jednak modele, które mają kilka pokręteł regulacji głośności – zwykle jest ich nie mniej niż liczba przetworników (2 lub 3), co pozwala osobno regulować głośność każdego przetwornika. A ponieważ specyfika dźwięku zależy od rodzaju użytego przetwornika (patrz „Schemat przetwornika”), a nawet jego lokalizacji, to zmieniając wzajemną głośność poszczególnych przetworników można uzyskać różne barwy dźwięku. Jednocześnie w konstrukcji można również przewidzieć ogólną regulację głośności, która pozwala regulować ją w klasyczny sposób i nie bawić się ustawieniami każdego przetwornika.

Ogólny kształt korpusu gitary elektrycznej.

Jednoczęściowy korpus gitary elektrycznej można ukształtować w prawie dowolny kształt; puste korpusy nie dają takiej swobody, jednak nawet wśród nich opcje kształtów mogą być bardzo różnorodne. Istnieją jednak pewne standardowe formularze. Często te kształty są nazywane po pewnym „legendarnym” modelu gitary - na przykład „Les Paul” lub „Stratocaster” (od instrumentów o tej samej nazwie, odpowiednio od Gibsona i Fendera). Nie ma sensu opisywać każdej standardowej formy - łatwiej znaleźć ilustrację w naszym katalogu lub w Internecie.

Głównym, a często jedynym momentem, na który ma wpływ kształt korpusu, jest wygląd gitary. Również wygoda dla muzyka w pewnym stopniu zależy od tego parametru - na przykład niektóre modele pozwalają grać na siedząco, opierając instrument na nodze, dla innych ta metoda jest słabo dopasowana lub w ogóle nieodpowiednia. Ale to, czy kształt korpusu wpływa na brzmienie gitary elektrycznej, jest kwestią sporną. Zależność jednoznaczna występuje tylko w modelach semiakustycznych, ale dla ciał stałych nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie: niektórzy muzycy twierdzą, że jedne formy mają wyższość nad innymi, ale to w dużej mierze kwestia subiektywna. Ponadto inne parametry (rodzaje i liczba przetworników, konstrukcja mostka itp.) mają duży wpływ na jakość dźwięku.

Obecnie na rynku dostępne są gitary o takim kształcie korpusu: Les Paul, Superstrat, Stratocaster, Jazz Bass, Precision Bass, Telecaster, PRS Santana, Flying V, SG, jednak są też opcje całkowicie niestandardowe .

Materiał, z którego wykonany jest korpus gitary elektrycznej. W przypadku modeli z wycięciami (półakustyczne, patrz „Typ”), w tym przypadku można wziąć pod uwagę tylko materiał dolnego pokładu i powierzchni bocznych, a dane dla górnego pokładu można podać osobno (więcej szczegółów , patrz "Materiał pokrycia pokładu").

Obecnie na rynku pojawiają się kadłuby wykonane z takich drzew: czerwony, klon, agat, jesion, olcha.

Nie ma sensu rozwodzić się w szczegółach na temat każdego z materiałów występujących we współczesnych gitarach elektrycznych. Ich różnorodność jest bardzo duża, jednak w przeciwieństwie do gitar akustycznych korpus w tym przypadku nie odgrywa tak istotnej roli w kształtowaniu brzmienia, a jego materiał ma stosunkowo słaby wpływ na właściwości akustyczne instrumentu (choć co w konkretnym stopniu takiego wpływu jest kwestią kontrowersyjną). Jeśli chcesz, możesz znaleźć szczegółowe dane na temat konkretnego materiału w dedykowanych źródłach, ale w praktyce warto przyjrzeć się przede wszystkim wyglądowi instrumentu i jego półki cenowej.

Progi to szczelina między nakrętką na podstrunnicy; każdy taki interwał odpowiada za własną nutę (interwał między progami to półton). W związku z tym im więcej progów, tym więcej nut można zagrać na jednej strunie. Należy jednak pamiętać, że szerokość szczelin między siodełkami zmniejsza się w miarę zbliżania się do mostka, a jeśli jest wiele progów, gra na wysokich progach może być trudna i wymaga bardzo dużej dokładności.

Najpopularniejszymi obecnie opcjami są 22 lub 24 progi, które można znaleźć w większości gitar elektrycznych wszystkich typów. W basie jest też mniej progów (20 progów i 21 progów), ponieważ odległość między siodłami na takich instrumentach jest większa, a szyjki, odpowiednio, z taką samą liczbą progów, są dłuższe niż w gitarach.

Ogólnie rzecz biorąc, warto zwrócić uwagę na parametr ten przede wszystkim dla profesjonalnych muzyków, którzy mają fundamentalne znaczenie dla ogromnego „pole manewru”.

Osobną kategorię reprezentują instrumenty bezprogowe, całkowicie pozbawione progów. Prawie wszystkie z nich to gitary basowe; są też gitary elektryczne bez progów, ale bardzo rzadko. W takich instrumentach palec muzyka pełni rolę nakrętki, dociskając strunę do szyi. Technika gry na gitarze bezprogowej jest zauważalnie bardziej skomplikowana: po pierwsze, do wydobycia...czystych dźwięków wymagane jest bardzo precyzyjne ułożenie palców; po drugie, ta konstrukcja zmniejsza głośność dźwięku i czas trwania wybrzmienia, a do uzyskania dźwięku o pożądanej głośności mogą być wymagane specjalne techniki gry (a w przypadku basu nawet cięższe struny). Z drugiej strony brak progów daje profesjonalnemu muzykowi szereg dodatkowych możliwości. Na przykład na podstrunnicy można wykonać bardzo płynne slajdy, bez stopniowego przejścia między nutami, a sam instrument nie jest przywiązany do standardowego 12-stopniowego strojenia, co może być bardzo przydatne w niektórych dziedzinach muzyki (eksperymentalne, orientalne itp.). Zwracamy również uwagę, że bezprogowa gitara basowa, zarówno w brzmieniu, jak i technice gry, jest bardzo zbliżona do klasycznego kontrabasu, co jest szczególnie cenione przez miłośników jazzu i innych pokrewnych stylów.

Profil gryfu gitary elektrycznej.

Profil szyi nazywa się jego przekrojem, a raczej kształtem karku. Parametr ten praktycznie nie wpływa na brzmienie gitary, ale bezpośrednio wpływa na wygodę grania. Idealnie pasek powinien „wypełnić” dłoń, ale nie być zbyt duży, w przeciwnym razie nie będzie możliwe uchwycenie go w wymaganym stopniu.

Profile są oznaczone literami C, D, V i U - w zależności od tego, jaką literę w przekroju przypomina szyjka. Profil D jest najbardziej płaski, C jest nieco bardziej wypukły, o krzywiźnie prawie jednolitej na całej długości, U jest bardziej wolumetryczny, z szerszym profilem w okolicy okładziny, a profil V w klasycznej formie wygląda jak kątownik z zaokrąglonym Top. Są też modyfikacje tych wariantów – np. „cienkie”, zapewniające zmniejszoną grubość profilu, czy „nowoczesne”, z nieco poprawioną (teoretycznie) ergonomią.

Najpopularniejsze typy profili to C, U oraz ich „nowoczesne” modyfikacje. Profil C jest prawie półokrągły, profil U jest bardziej obszerny, przy podstrunnicy jego krawędzie są prawie równoległe i tylko ostro zaokrąglone w kierunku karku. Określenia modern C i modern U oznaczają różne ulepszone wersje tych profili, ich kształt może być inny.

W praktyce wybór profilu podstrunnicy zależy wyłącznie od osobistych preferencji gitarzysty, cech jego rąk i preferowanej...techniki gry. Nie ma więc „idealnego” kształtu profilu – w każdym przypadku optymalny wybór będzie inny. Idealną opcją jest wypróbowanie kilku rodzajów profili „na żywo”, zdecydować, który z nich będzie wygodniejszy i wybrać instrument z szyjką o takim samym lub podobnym kształcie profilu.

Szerokość gryfu gitary elektrycznej. Bliżej ciała szyja może się nieco rozszerzać, ale nie jest to konieczne, a kąt rozszerzenia może być inny. Dlatego za główny rozmiar uważa się szerokość w obszarze nakrętki.

Parametr ten ma podwójne znaczenie. Z jednej strony szeroka szyjka jest niewygodna dla muzyków o małych dłoniach i krótkich palcach – w takich przypadkach może być trudno dosięgnąć odległych strun. Z drugiej strony szersza szerokość oznacza większą odległość między poszczególnymi strunami, co zmniejsza prawdopodobieństwo uderzenia sąsiedniej struny w przypadku niedokładnego naciśnięcia i może ułatwić grę (zwłaszcza jeśli gitarzysta ma duże grube palce). Nie są to jednak momenty absolutne, a wygoda grania to sprawa bardzo subiektywna, zależna od wielu cech muzyka i techniki, którą posługuje się. Należy również pamiętać, że szyjki mogą mieć różne profile (patrz wyżej), a instrumenty o różnych profilach szyjki będą inaczej czuli w dłoniach, nawet przy tej samej szerokości nakrętek. Dlatego najbardziej niezawodną metodą z wyboru jest wypróbowanie prętów o różnych rozmiarach i profilach „na żywo”, aby określić najlepszą opcję i wybrać na jej podstawie.

Najmniejsza szerokość nakrętki we współczesnych gitarach elektrycznych wynosi około 39 mm. Ten rozmiar występuje głównie w gitarach basowych (patrz „Rodzaj”), które mają 4 struny i szyjkę, która wyraźnie rozszerza się w kierunku korpusu (dzięki czemu można ją zrobić dość wąską od góry, zwłaszcza że podczas...gry na basie nuty rzadko są zaciśnięty na samej szyi) ... Gitary elektryczne (w tym półakustyczne) są nieco szersze - od 41 mm, 43 - 48 mm uważa się za przeciętne, a w największych instrumentach szyjka może mieć szerokość do 55 mm (jednak takie wymiary są typowe głównie dla instrumentów z więcej niż 6 strun) ...

Promień krzywizny podstrunnicy zamontowanej na gitarze elektrycznej.

Nakładka znajduje się bezpośrednio pod strunami, do tego muzyk podczas gry naciska na struny. Jeśli spojrzysz na szyję w przekroju, jej górna część z podstrunnicą będzie miała kształt łuku; w tym przypadku zakłada się promień tego łuku. Im mniejszy promień, tym bardziej wypukły będzie ten łuk i odwrotnie, duży promień będzie odpowiadał prawie płaskiej powierzchni.

Ogólnie uważa się, że mniejszy promień podstrunnicy lepiej nadaje się do grania akordów, a gładsza, płaska powierzchnia ułatwia wykonywanie pasaży technicznych z dużą ilością specjalnych technik, takich jak klamry (paski). Średnia i, można powiedzieć, klasyczna wartość średnicy to 12", jest to najpopularniejsza opcja wśród nowoczesnych gitar elektrycznych. Najmniejsza liczba to nieco ponad 7", występuje w niektórych gitarach z korpusami Stratocaster (obie w oryginalne instrumenty firmy Fender oraz w kopiach ). A najbardziej płaskie klocki mają średnicę 20 cali lub więcej.

Zwróć uwagę, że często występują instrumenty o zmiennym promieniu podstrunnicy - mniejszym na główce (gdzie akordy grane są częściej) i większym na korpusie (gdzie nuty grane są solo). W takich przypadkach wskazany jest promień nakrętki.

Rodzaj tunerów przewidzianych do budowy gitary elektrycznej.

Kołki do strojenia to części montowane na gryfie, do których z jednej strony przymocowane są struny. To kołki stroikowe zapewniają niezbędną siłę ciągnącą; skręcając je, muzyk może zmieniać napięcie strun, dzięki czemu gitara jest nastrojona (a dokładniej strojenie podstawowe; śruby mikrometryczne w mostku mogą zapewnić precyzyjne strojenie). Istnieją takie opcje projektowania kołków tuningowych:

- Otwórz. Tunery pozbawione osłon ochronnych mechanizmu. Takie okucia są bardzo łatwe w utrzymaniu: nie trzeba wykonywać żadnych „dodatkowych ruchów”, aby smarować koła zębate (a wskazane jest regularne smarowanie kołków tuningowych, przynajmniej raz na kilka miesięcy). Z drugiej strony otwarta konstrukcja jest wrażliwa na brud i inne czynniki zewnętrzne. Dlatego jest to dość rzadkie, z wielu powodów większość instrumentów z takimi tunerami należy do gitar basowych(patrz "Typ").

- Zamknięty. Zgodnie z nazwą, w zamkniętych tunerach, zębatki mechanizmu ukryte są pod specjalną osłoną. Chroni to mechanizm przed zabrudzeniem oraz do pewnego stopnia przed wstrząsami i innymi niekorzystnymi skutkami. Co prawda takie tunery są trudniejsze w utrzymaniu niż otwarte - konstrukcja musi zostać zdemontowana w celu nasmarowania; z drugiej strony takie okucia należy smarować rzadziej niż te otwarte. Dzięki tem...u ta konkretna opcja jest zdecydowanie najpopularniejsza wśród gitar elektrycznych.