Polska
Katalog   /   Audio   /   Instrumenty muzyczne   /   Gitary i sprzęt   /   Gitary elektryczne i basowe

Porównanie Encore E99 vs Schecter Hellraiser Solo-II

Dodaj do porównania
Encore E99
Schecter Hellraiser Solo-II
Encore E99Schecter Hellraiser Solo-II
Porównaj ceny 1
od 6 053 zł
Produkt jest niedostępny
TOP sprzedawcy
Rodzajelektrycznaelektryczna
Liczba strun66
Przetwornikipasywneaktywne
Obwód przetwornikówH-HH-H
Odcięcie cewki
EQ
Typpasywnyaktywny
Regulatory głośności22
Regulatory tonu21
Przełącznik przetworników3-pozycyjny3-pozycyjny
Korpus
Rodzajlitalita
Rozmiar4/44/4
Kształt korpusuLes PaulLes Paul
Wycięcie (cutaway)pojedynczepojedyncze
Pickguard
Materiał korpusulipamachoń
MostekTune-o-Matic (stały)Tune-o-Matic (stały)
Gryf
Mocowanie gryfubolt-onwklejane
Liczba progów2224
Profil gryfuthin C
Szerokość prożka górnego42 mm
Promień podstrunnicy14 "
Pręt regulacyjny gryfupojedynczypojedynczy
Menzura24.75 "25.5 "
Kluczezamkniętezamknięte
Materiał gryfuklonmachoń
Podstrunnicapalisanderpalisander
Kolor obudowy
Data dodania do E-Katalogwrzesień 2017listopad 2016
Glosariusz

Przetworniki

Rodzaj przetworników stosowanych w gitarze elektrycznej.

- Pasywny. Przetworniki pasywne to takie, które nie korzystają z własnego zasilania. Urządzenia te wytwarzają słaby sygnał, więc gitary z pasywnymi przetwornikami wymagają zewnętrznego przedwzmacniacza. Jeśli chodzi o dźwięk, wielu muzyków uważa przetworniki pasywne za bardziej „naturalne” i dynamiczne, ale ten punkt jest w dużej mierze subiektywny. Niewątpliwą zaletą tej wariantów są szerokie możliwości eksperymentowania z techniką produkcji dźwięku. Ponadto moduły pasywne są znacznie prostsze i tańsze od aktywnych, a ponadto nie wymagają własnych zasilaczy. Z drugiej strony przetworniki te są podatne na sprzężenia zwrotne, które w niektórych sytuacjach mogą powodować problemy. Tak, a ich wrażliwość na zakłócenia (a zatem prawdopodobieństwo zakłóceń) jest znacznie wyższa.

- Aktywny. Przetworniki w komplecie z wbudowanymi przedwzmacniaczami w celu wzmocnienia sygnału wyjściowego do instrumentu. Dzięki dodatkowemu wzmocnieniu wiele modeli ma zmniejszoną liczbę zwojów w cewkach w porównaniu do pasywnych, co zmniejsza poziom zakłóceń i zapewnia czystszy i bardziej zrównoważony sygnał pod względem częstotliwości. Jednocześnie moduł aktywny lepiej zachowuje wyższe częstotliwości; daje to efekt „jasności”, „przezroczystości” dźwięku. Co prawda panuje opinia, że ten dźwięk jest nienaturalny, ale ten szczegół znowu jest w dużej mierze subiek...tywny. Ale jednym z jednoznacznych niedociągnięć aktywnych przetworników jest potrzeba własnego źródła zasilania. Jedną z bardziej popularnych wariantów jest bateria 9V, która jest montowana w specjalnej komorze w korpusie gitary.

Odcięcie cewki

Możliwość wyłączenia jednej z cewek w przetworniku humbucker.

Przetworniki z tą funkcją są w rzeczywistości wszechstronnymi modułami, które mogą działać zarówno w trybie humbucker, jak i single-coil. Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat obu, zobacz „Schemat odbioru”. A możliwość przełączania się między tymi trybami pozwala muzykowi zmieniać kolor dźwięku bez użycia zewnętrznych gadżetów lub zmiany instrumentów. Na przykład dla dynamicznej kompozycji z bogatym przesterem wygodniej jest użyć klasycznego humbuckera, a dla powolnej lirycznej melodii wystarczy przesunąć przełącznik – i można cieszyć się wszystkimi zaletami singla.

Typ

Rodzaj bloku tonalnego stosowany w konstrukcji gitary elektrycznej.

Blok barwy jest „pośrednikiem” między przetwornikiem a wyjściem gitarowym: zespołem układów elektronicznych zapewniających transmisję sygnału, a często także jego obróbkę (regulacja głośności, korekcja częstotliwości, przedwzmacniacz itp.). We współczesnych gitarach elektrycznych występują następujące rodzaje bloków barwy:

- Bierny. Bloki tonów, które nie wymagają dodatkowych zasilaczy podczas pracy, nazywane są pasywnymi. Z reguły takie moduły mają najprostszą konstrukcję i funkcjonalność, regulacje ograniczają się do zmiany głośności, a także pasywnej korekcji częstotliwości (poprzez „obcięcie” żądanych częstotliwości). Jednocześnie pasywne bloki barwy są proste, kompaktowe, niedrogie i nie zależą od baterii; a niezbędne regulacje można wykonać na sprzęcie zewnętrznym (w każdym razie gitara elektryczna będzie musiała być do niego podłączona). W efekcie większość nowoczesnych instrumentów wyposażona jest w ten szczególny rodzaj bloków barwy.

- Aktywny. Kluczowa różnica między pasywnym blokiem tonów polega na tym, że do działania wymaga własnego zasilania. Najczęściej rolę tę pełni bateria 9V montowana w specjalnym gnieździe w korpusie gitary elektrycznej. Potrzeba zasilania wynika z mnóstwa dodatkowych funkcji: aktywne bloki barwy są w stanie wzmocnić sygnał pochodzący z przetworników, tłumić zakłócenia, a nawet dopasować rezystancję wyjścia ins...trumentu do wejścia wzmacniacza. A aktywny sposób regulacji tonu jest bardziej zaawansowany niż pasywny, pozwala na dokładniejsze dostosowanie współczynnika częstotliwości. Z drugiej strony moduły aktywne są znacznie droższe, a bez baterii blok tonów zamienia się w zestaw bezużytecznych części. Jednak takie urządzenia zużywają stosunkowo mało energii, a jedna bateria wystarcza na dość długi czas.

- Aktywny pasywny. Bloczki barwne, które łączą w sobie możliwości dwóch opisanych powyżej wariantów. W obecności zasilania taki moduł działa w trybie aktywnym, a jeśli nie ma zasilania, zamienia się w pasywny. Dzięki temu muzyk może cieszyć się wszystkimi zaletami aktywnego bloku barwy i jednocześnie nie martwić się, że z powodu rozładowanej baterii instrument stanie się całkowicie bezużyteczny (choć oczywiście w trybie pasywnym funkcjonalność bloku barwy jest nie tak obszerny). Jednocześnie połączone moduły są dość złożone i drogie, a rzeczywista potrzeba takiej wszechstronności jest rzadka. Dlatego ta opcja nie zyskała dużego rozpowszechnienia.

Regulatory tonu

Liczba regulatorów tonów przewidzianych do projektowania gitary elektrycznej.

Jeden regulator tonu odpowiada za ogólny dźwięk gitary elektrycznej; ale jeśli jest kilka takich długopisów, mogą mieć różne formaty pracy. Każde pokrętło może więc odpowiadać albo za własną przystawkę, albo za osobne pasmo częstotliwości. W drugim przypadku zestaw pokręteł pełni rolę korektora, który pozwala na regulację dźwięku poprzez zmianę głośności niskich i wysokich (czasem nawet oddzielnych średnich) częstotliwości.

W każdym razie obecność kilku regulatorów barwy rozszerza możliwości zmiany barwy dźwięku za pomocą samej gitary, bez użycia dodatkowego sprzętu.

Materiał korpusu

Materiał, z którego wykonany jest korpus gitary elektrycznej. W przypadku modeli z wycięciami (półakustyczne, patrz „Typ”), w tym przypadku można wziąć pod uwagę tylko materiał dolnego pokładu i powierzchni bocznych, a dane dla górnego pokładu można podać osobno (więcej szczegółów , patrz "Materiał pokrycia pokładu").

Obecnie na rynku pojawiają się kadłuby wykonane z takich drzew: czerwony, klon, agat, jesion, olcha.

Nie ma sensu rozwodzić się w szczegółach na temat każdego z materiałów występujących we współczesnych gitarach elektrycznych. Ich różnorodność jest bardzo duża, jednak w przeciwieństwie do gitar akustycznych korpus w tym przypadku nie odgrywa tak istotnej roli w kształtowaniu brzmienia, a jego materiał ma stosunkowo słaby wpływ na właściwości akustyczne instrumentu (choć co w konkretnym stopniu takiego wpływu jest kwestią kontrowersyjną). Jeśli chcesz, możesz znaleźć szczegółowe dane na temat konkretnego materiału w dedykowanych źródłach, ale w praktyce warto przyjrzeć się przede wszystkim wyglądowi instrumentu i jego półki cenowej.

Mocowanie gryfu

Metoda mocowania gryfu do korpusu stosowana w gitarze elektrycznej.

- Śruba. Najtańszy i najbardziej praktyczny (pod względem technologii produkcji i naprawy) sposób montażu: szyja przykręcana jest do korpusu. Dzięki temu montaż gitary jest niezwykle prosty, a gryf można łatwo wyjąć z gotowego instrumentu w celu naprawy lub nawet wymiany na nowy. Zauważ, że chociaż metoda śrubowa jest uważana za „budżetową” (i spotyka się ją głównie w instrumentach o podobnym poziomie), nie można powiedzieć, że jest zdecydowanie gorsza od innych wariantów: gitary tej konstrukcji mają stosunkowo słabe wybrzmienie, ale dają jasny, ostry ton z dobrym atakiem. Mogą być używane w prawie każdym gatunku, ale nadal są uważane za najbardziej odpowiednie do ciężkiej muzyki.

- klejone. Szyjka montowana we wgłębieniu w korpusie i mocowana w niej za pomocą żywicy epoksydowej lub innego kleju. Taka konstrukcja nie pozwala na tak mocny atak, jak na gryfach śrub, ale zapewnia doskonałe wybrzmienie i przyjemną kolorystykę brzmienia. Ogólnie rzecz biorąc, połączenie klejowe uważa się za bardziej zaawansowane, ponieważ lepiej ujawnia właściwości akustyczne drewna. Z drugiej strony takie narzędzia są bardziej skomplikowane i droższe zarówno w produkcji, jak i w naprawie niż przykręcane.

- Przez. Nazwa tej metody wynika z tego, że szyja przechodzi przez ciało, do „dolnego” (od strony...mostka) końca. Wiele instrumentów tego typu od tyłu wygląda tak, jakby dwie dodatkowe części były przymocowane do litego kawałka drewna, z którego wyrzeźbiono szyjkę i środkową część korpusu, aby nadać korpusowi pożądany kształt i szerokość (choć technologia wykonania jest, oczywiście nieco bardziej skomplikowane). Uważa się, że mocowanie na szyję maksymalizuje możliwości drewna i pozwala uzyskać dźwięk najwyższej jakości, z płaską charakterystyką częstotliwościową i doskonałym podtrzymaniem. Jednak takie konstrukcje są dość drogie, a także wymagają niezwykle ostrożnego obchodzenia się - zwłaszcza, że naprawa szyjki przelotowej jest w najlepszym razie trudna i kosztowna, a często w ogóle niemożliwa. Zwróć uwagę, że ta opcja jest używana głównie w basach, gitary elektryczne z metodą montażu przelotowego są produkowane znacznie rzadziej.

Liczba progów

Progi to szczelina między nakrętką na podstrunnicy; każdy taki interwał odpowiada za własną nutę (interwał między progami to półton). W związku z tym im więcej progów, tym więcej nut można zagrać na jednej strunie. Należy jednak pamiętać, że szerokość szczelin między siodełkami zmniejsza się w miarę zbliżania się do mostka, a jeśli jest wiele progów, gra na wysokich progach może być trudna i wymaga bardzo dużej dokładności.

Najpopularniejszymi obecnie opcjami są 22 lub 24 progi, które można znaleźć w większości gitar elektrycznych wszystkich typów. W basie jest też mniej progów (20 progów i 21 progów), ponieważ odległość między siodłami na takich instrumentach jest większa, a szyjki, odpowiednio, z taką samą liczbą progów, są dłuższe niż w gitarach.

Ogólnie rzecz biorąc, warto zwrócić uwagę na parametr ten przede wszystkim dla profesjonalnych muzyków, którzy mają fundamentalne znaczenie dla ogromnego „pole manewru”.

Osobną kategorię reprezentują instrumenty bezprogowe, całkowicie pozbawione progów. Prawie wszystkie z nich to gitary basowe; są też gitary elektryczne bez progów, ale bardzo rzadko. W takich instrumentach palec muzyka pełni rolę nakrętki, dociskając strunę do szyi. Technika gry na gitarze bezprogowej jest zauważalnie bardziej skomplikowana: po pierwsze, do wydobycia...czystych dźwięków wymagane jest bardzo precyzyjne ułożenie palców; po drugie, ta konstrukcja zmniejsza głośność dźwięku i czas trwania wybrzmienia, a do uzyskania dźwięku o pożądanej głośności mogą być wymagane specjalne techniki gry (a w przypadku basu nawet cięższe struny). Z drugiej strony brak progów daje profesjonalnemu muzykowi szereg dodatkowych możliwości. Na przykład na podstrunnicy można wykonać bardzo płynne slajdy, bez stopniowego przejścia między nutami, a sam instrument nie jest przywiązany do standardowego 12-stopniowego strojenia, co może być bardzo przydatne w niektórych dziedzinach muzyki (eksperymentalne, orientalne itp.). Zwracamy również uwagę, że bezprogowa gitara basowa, zarówno w brzmieniu, jak i technice gry, jest bardzo zbliżona do klasycznego kontrabasu, co jest szczególnie cenione przez miłośników jazzu i innych pokrewnych stylów.

Profil gryfu

Profil gryfu gitary elektrycznej.

Profil szyi nazywa się jego przekrojem, a raczej kształtem karku. Parametr ten praktycznie nie wpływa na brzmienie gitary, ale bezpośrednio wpływa na wygodę grania. Idealnie pasek powinien „wypełnić” dłoń, ale nie być zbyt duży, w przeciwnym razie nie będzie możliwe uchwycenie go w wymaganym stopniu.

Profile są oznaczone literami C, D, V i U - w zależności od tego, jaką literę w przekroju przypomina szyjka. Profil D jest najbardziej płaski, C jest nieco bardziej wypukły, o krzywiźnie prawie jednolitej na całej długości, U jest bardziej wolumetryczny, z szerszym profilem w okolicy okładziny, a profil V w klasycznej formie wygląda jak kątownik z zaokrąglonym Top. Są też modyfikacje tych wariantów – np. „cienkie”, zapewniające zmniejszoną grubość profilu, czy „nowoczesne”, z nieco poprawioną (teoretycznie) ergonomią.

Najpopularniejsze typy profili to C, U oraz ich „nowoczesne” modyfikacje. Profil C jest prawie półokrągły, profil U jest bardziej obszerny, przy podstrunnicy jego krawędzie są prawie równoległe i tylko ostro zaokrąglone w kierunku karku. Określenia modern C i modern U oznaczają różne ulepszone wersje tych profili, ich kształt może być inny.

W praktyce wybór profilu podstrunnicy zależy wyłącznie od osobistych preferencji gitarzysty, cech jego rąk i preferowanej...techniki gry. Nie ma więc „idealnego” kształtu profilu – w każdym przypadku optymalny wybór będzie inny. Idealną opcją jest wypróbowanie kilku rodzajów profili „na żywo”, zdecydować, który z nich będzie wygodniejszy i wybrać instrument z szyjką o takim samym lub podobnym kształcie profilu.

Szerokość prożka górnego

Szerokość gryfu gitary elektrycznej. Bliżej ciała szyja może się nieco rozszerzać, ale nie jest to konieczne, a kąt rozszerzenia może być inny. Dlatego za główny rozmiar uważa się szerokość w obszarze nakrętki.

Parametr ten ma podwójne znaczenie. Z jednej strony szeroka szyjka jest niewygodna dla muzyków o małych dłoniach i krótkich palcach – w takich przypadkach może być trudno dosięgnąć odległych strun. Z drugiej strony szersza szerokość oznacza większą odległość między poszczególnymi strunami, co zmniejsza prawdopodobieństwo uderzenia sąsiedniej struny w przypadku niedokładnego naciśnięcia i może ułatwić grę (zwłaszcza jeśli gitarzysta ma duże grube palce). Nie są to jednak momenty absolutne, a wygoda grania to sprawa bardzo subiektywna, zależna od wielu cech muzyka i techniki, którą posługuje się. Należy również pamiętać, że szyjki mogą mieć różne profile (patrz wyżej), a instrumenty o różnych profilach szyjki będą inaczej czuli w dłoniach, nawet przy tej samej szerokości nakrętek. Dlatego najbardziej niezawodną metodą z wyboru jest wypróbowanie prętów o różnych rozmiarach i profilach „na żywo”, aby określić najlepszą opcję i wybrać na jej podstawie.

Najmniejsza szerokość nakrętki we współczesnych gitarach elektrycznych wynosi około 39 mm. Ten rozmiar występuje głównie w gitarach basowych (patrz „Rodzaj”), które mają 4 struny i szyjkę, która wyraźnie rozszerza się w kierunku korpusu (dzięki czemu można ją zrobić dość wąską od góry, zwłaszcza że podczas...gry na basie nuty rzadko są zaciśnięty na samej szyi) ... Gitary elektryczne (w tym półakustyczne) są nieco szersze - od 41 mm, 43 - 48 mm uważa się za przeciętne, a w największych instrumentach szyjka może mieć szerokość do 55 mm (jednak takie wymiary są typowe głównie dla instrumentów z więcej niż 6 strun) ...
Dynamika cen
Encore E99 często porównują
Schecter Hellraiser Solo-II często porównują