Porównanie Musical Fidelity V90-HPA vs Musical Fidelity V90-BHA

Częstotliwość próbkowania przetwornika cyfrowo-analogowego (DAC) zainstalowanego we wzmacniaczu. Przypomnijmy, że taki konwerter odpowiada za zamianę dźwięku cyfrowego na analogowy sygnał audio, który jest następnie przetwarzany przez główny wzmacniacz i podawany do słuchawek (lub innego analogowego urządzenia audio).

Dźwięk w postaci cyfrowej najczęściej rejestrowany jest w następujący sposób: oryginalna sinusoida analogowego sygnału audio jest dzielona na osobne sekcje (próbki) – „kroki” o określonej długości i wysokości, a każdy z tych kroków jest zakodowany własnym zestawem liczb. Częstotliwość próbkowania określa, ile z tych kroków znajduje się w określonej punkcie oryginalnego sygnału audio. W związku z tym im wyższa jest ta częstotliwość, tym dokładniej zapis cyfrowy odpowiada oryginalnemu sygnałowi; z drugiej strony wzrost liczby próbek na jednostkę czasu zwiększa rozmiar plików i zwiększa wymagania dotyczące mocy sprzętowej układów cyfrowych.

W szczególności, w przypadku przetwornika cyfrowo-analogowego, natywna częstotliwość próbkowania takiego modułu jest w rzeczywistości maksymalną częstotliwością próbkowania przychodzącego sygnału cyfrowego, z którą konwerter może skutecznie sobie poradzić. Przy wyższych parametrach wejściowych jakość dźwięku w najlepszym wypadku będzie ograniczona możliwościami DAC-a, w najgorszym – wzmacniacz w ogóle nie będzie w stanie poprawnie pracować. Tak czy inaczej, wyższe liczby w tym punkcie (przy pozostałych warunk...ach równych) oznaczają bardziej zaawansowany i jakościowy konwerter; z drugiej strony moment ten zauważalnie wpływa na koszty, a wszystkie możliwości wysokiej klasy przetwornika cyfrowo-analogowego można ocenić tylko na materiałach audio o odpowiedniej jakości.

Pod względem konkretnych liczb najmniejsza wartość, jaką można znaleźć we wzmacniaczach słuchawkowych, to 44 kHz. Zgodnie z prawami fizyki to właśnie ta częstotliwość próbkowania jest minimum niezbędnym do pełnej transmisji wszystkich częstotliwości słyszalnych przez człowieka (16 - 22 000 Hz) i to właśnie ta częstotliwość jest używana w formacie Audio CD. Wiele modeli podaje wartości 96 kHz i 192 kHz (to już wystarcza do pracy z różnymi typami DVD-Audio), a w najbardziej zaawansowanych urządzeniach wskaźnik ten może osiągnąć 384 kHz, a nawet 768 kHz.

Szerokość bitowa przetwornika cyfrowo-analogowego (DAC) zainstalowanego we wzmacniaczu. Przypomnijmy, że taki konwerter odpowiada za zamianę dźwięku cyfrowego na analogowy sygnał audio, który jest następnie przetwarzany przez główny wzmacniacz i podawany do słuchawek (lub innego analogowego urządzenia audio).

Dźwięk w postaci cyfrowej najczęściej rejestrowany jest w następujący sposób: oryginalna sinusoida analogowego sygnału audio jest dzielona na osobne sekcje (próbki) – „kroki” o określonej długości i wysokości, a każdy z tych kroków jest zakodowany własnym zestawem liczb. W tym przypadku „wysokość” (poziom) każdego kroku nie może być wartością dowolną – konkretna wartość jest wybierana z określonej listy. Głębokość bitowa określa, ile opcji zawiera ta lista: na przykład wskaźnik 16-bitowy oznacza listę od 2 do 16 potęgi, czyli 2 ^ 16=65536 opcji poziomu. Odpowiednio, im wyższa głębia bitowa, tym bliższy poziomowi każdej próbki będzie poziom odpowiedniej sekcji sinusoidy, tym mniejsze odchylenie od oryginalnego sygnału, jeśli pierwotny poziom mieści się pomiędzy ustalonymi wartościami. Tak więc duża głębia bitowa ma pozytywny wpływ na jakość i niezawodność dźwięku; z drugiej strony znacząco wpływa na objętość materiałów audio i wymagania dotyczące mocy obliczeniowej sprzętu do ich przetwarzania.

W szczególności, w przypadku przetwornika cyfrowo-analogowego, natywna głębia bitowa takiego modułu jest w rzeczywistości maksymalną głębią bitową przychodz...ącego sygnału cyfrowego, z którą konwerter jest w stanie skutecznie sobie poradzić. Przy wyższych parametrach wejściowych jakość dźwięku w najlepszym wypadku będzie ograniczona możliwościami DAC-a, w najgorszym – urządzenie w ogóle nie będzie w stanie działać poprawnie. Tak czy inaczej, wyższe liczby w tym punkcie (przy pozostałych warunkach równych) oznaczają bardziej zaawansowany i jakościowy konwerter; z drugiej strony moment ten zauważalnie wpływa na koszty, a wszystkie możliwości wysokiej klasy przetwornika cyfrowo-analogowego można ocenić tylko na materiałach audio o odpowiedniej jakości.

Jeśli chodzi o konkretne wartości, standardowe opcje we współczesnych wzmacniaczach słuchawkowych to 16-bitowe, 24-bitowe i 32-bitowe. Pierwsza wartość jest używana w szczególności dla formatu Audio CD, druga znajduje się w bezstratnych formatach APE i ALAC, a do pracy z FLAC i niektórymi standardami wysokiej jakości mogą być wymagane 32 bity.

Nominalna moc dostarczana przez wzmacniacz po podłączeniu do słuchawek (lub innego obciążenia) o impedancji 32 omów.

Moc znamionowa sama w sobie jest najwyższą średnią mocą, jaką urządzenie jest w stanie dostarczyć przez długi czas bez przeciążania; poszczególne „skoki” sygnału mogą mieć wyższy poziom, jednak generalnie o możliwościach wzmacniacza decyduje przede wszystkim wskaźnik ten. W tym przypadku fizyczne możliwości sprzętu dźwiękowego są takie, że rzeczywista moc dostarczana do obciążenia będzie zależeć od rezystancji tego obciążenia. Dlatego w charakterystyce wzmacniaczy słuchawkowych często podaje się dane dla różnych wartości impedancji. A impedancja 32 Om pozwala osiągnąć dość dobrą jakość dźwięku jak na standardy słuchawek o niskiej impedancji, a jednocześnie nie jest tak wysoka, aby stwarzać problemy dla wbudowanych wzmacniaczy smartfonów i innych kompaktowych urządzeń. Dlatego większość przewodowych słuchawek ogólnego przeznaczenia (nieprofesjonalnych) jest wykonywana właśnie w tej impedancji, a jeśli charakterystyka wzmacniacza generalnie wskazuje moc dla określonej impedancji, to najczęściej dla 32 omów.

W najskromniejszych nowoczesnych wzmacniaczach moc wyjściowa przy tej impedancji wynosi od 10 do 250 mW ; wartości 250 - 500 mW można nazwać średnimi, 500 - 100 mW - powyżej średniej, a najmocniejsze modele są w stanie dostarczyć ponad 1000 watów. Wybór konkretnych wskaźników mocy zależy od czułości zastosowanych słuchawek, a także od poziomu ciśnienia akustycznego (po prostu głośność), który ma być osiągnięty przez wzmacniacz. Istnieją specjalne formuły i tabele, które pozwalają obliczyć minimalną wymaganą moc dla określonej objętości przy danej czułości słuchawek. Jednak w przypadku słuchawek 32-omowych nie zawsze ma sens „wchodzić w obliczenia”. Przykładowo wspomniane 10 mW to aż nadto do wysterowania słuchawek o skromnej czułości 96 dB do głośności ponad 105 dB – to już wystarcza do słuchania muzyki przy dość przyzwoitej głośności. A żeby osiągnąć ten sam poziom słuchawek 120 dB, który zapewnia pełną percepcję najgłośniejszych dźwięków (takich jak wybuchy, grzmoty itp.), trzeba dostarczyć moc nieco wyższą niż 251 mW. Trzeba więc w praktyce zwracać uwagę na tę charakterystykę i uciekać się do wyliczeń/tabeli głównie w przypadkach, w których trzeba zastosować słuchawki 32 Om o stosunkowo niskiej czułości - 95 dB lub mniejszej.

Pasmo przenoszenia obsługiwane przez wzmacniacz na wyjściu; innymi słowy, zasięg, jaki ten model jest w stanie dostarczyć do słuchawek lub innego analogowego urządzenia audio.

Teoretycznie im szerszy zakres częstotliwości, im bogatszy dźwięk wzmacniacza, tym mniejsze prawdopodobieństwo „obcięcia” niskich lub wysokich częstotliwości słyszalnych. Jednak przy ocenie tego parametru należy wziąć pod uwagę kilka niuansów. Po pierwsze, przeciętny człowiek jest w stanie usłyszeć częstotliwości od 16 do 22 000 Hz, a wraz z wiekiem granice te stopniowo się zawężają. Niemniej jednak we wzmacniaczach słuchawkowych szersze zakresy pracy są dość powszechne i robią wrażenie – np. dla niektórych modeli deklarowany jest zestaw częstotliwości od 1 Hz do 60 000 Hz, a nawet do 100 000 Hz. Te cechy są swego rodzaju „efektem ubocznym” zastosowania high-endowych obwodów przetwarzania dźwięku; Z praktycznego punktu widzenia liczby te nie mają większego sensu, jednak są wyznacznikiem high-endowego wzmacniacza i są często wykorzystywane w celach reklamowych.

Drugim zastrzeżeniem jest to, że każde słuchawki nieuchronnie mają również własne ograniczenia częstotliwości – a te ograniczenia mogą być bardziej znaczące niż we wzmacniaczu. Dlatego przy wyborze nie zaszkodzi wziąć pod uwagę charakterystykę słuchawek: na przykład nie warto specjalnie szukać wzmacniacza z górną granicą częstotliwości przy pełnych 22 kHz, jeśli w słuchawkach, których planujesz użyć z tym limit ten wynosi tylko...20 kHz.

Podsumowując, zauważamy również, że szeroki zakres częstotliwości sam w sobie nie gwarantuje wysokiej jakości dźwięku – w dużej mierze zależy to od innych czynników (pasmo przenoszenia, poziom zniekształceń itp.).

Rodzaje wejść przewidzianych w konstrukcji wzmacniacza.

Nowoczesne wzmacniacze słuchawkowe mogą być wyposażone w wejścia audio zarówno formatu analogowego (mini-Jack 3,5 mm, Jack 6,35 mm, RCA, XLR) jak i cyfrowego (S/P-DIF ze złączem koncentrycznym lub optycznym), a także USB OTG i USB porty typu B. Oto bardziej szczegółowy opis każdego z tych danych wejściowych:

- Mini-jack (3,5 mm). Jedno z najpopularniejszych współczesnych złączy audio. W tym przypadku służy głównie do podłączenia analogowego sygnału audio do wzmacniacza; może to być sygnał o poziomie liniowym lub dźwięk z wyjścia słuchawkowego z urządzenia zewnętrznego (te niuanse należy wyjaśnić osobno), podczas gdy samo złącze najczęściej ma klasyczny format trzypinowy i odpowiada za oba kanały stereo naraz. Ze względu na mały rozmiar mini-jack jest bardzo wygodny w użyciu w modelach przenośnych (patrz "Typ"). Z drugiej strony jest mniej wyciszony niż analogiczny Jack 6,35 mm i ma mniej rozbudowane możliwości – w szczególności prawie nigdy nie jest używany do połączenia zbalansowanego. Dlatego w modelach stacjonarnych ten interfejs jest znacznie mniej powszechny.
Oddzielnie zauważamy, że w port sprzętowy 3,5 mm można również wbu...dować inne typy wejść - na przykład koncentryczne i / lub optyczne (więcej szczegółów poniżej). Jednak obecność mini-jack jest wskazana tylko wtedy, gdy to złącze może działać w tradycyjnym formacie analogowym.

- Jack (6,35 mm). Gniazdo audio, pod wieloma względami podobne do opisanego powyżej mini-jack - w szczególności służy również głównie do podłączenia analogowego sygnału audio. Kluczową różnicą jest większy rozmiar. Z tego powodu wejścia Jack są używane znacznie rzadziej i głównie w urządzeniach stacjonarnych (patrz „Typ”); ale z drugiej strony duża średnica zwiększa możliwości złącza. Po pierwsze, połączenie jest bardziej niezawodne niż w gniazdach 3,5 mm, z mniejszą szansą na zakłócenia i przypadkowe rozłączenie. Po drugie, takie wejścia można nawet wykorzystać do połączenia zbalansowanego (choć taka możliwość nie jest obowiązkowa, co więcej, złącza XLR są częściej używane do połączenia zbalansowanego; o nich poniżej io podobnym formacie połączenia). Dlatego w przypadku wysokiej jakości sprzętu stacjonarnego takie wejścia są uważane za bardziej preferowane niż mini-jack.

- RCA. Technicznie rzecz biorąc, RCA to rodzaj wtyczki, która może być używana do wielu różnych celów. Jednak w tym przypadku chodzi o bardzo specyficzną aplikację - w formacie line-in (dla analogowego sygnału audio). W tym formacie za jeden kanał audio odpowiada jedno fizyczne złącze, więc tego typu wejście zwykle składa się z pary gniazd – dla lewego i prawego kanału. Ogólnie rzecz biorąc, liniowy RCA praktycznie nie jest stosowany w urządzeniach przenośnych, ale jest bardzo popularny w stacjonarnym sprzęcie audio. Jest nieco gorszy od bardziej zaawansowanych standardów (takich jak XLR, patrz poniżej) pod względem funkcjonalności i odporności na zakłócenia, ale ten interfejs często wystarcza zarówno do codziennego, jak i prostego użytku profesjonalnego.

- XLR. Początkowo XLR jest typowym okrągłym złączem z kompletem pinów (i ich gniazd) i dodatkowym ustalaczem na zewnętrznym pierścieniu. Może mieć różną liczbę kontaktów i być używany w różnych formatach. Jednak we wzmacniaczach słuchawkowych, kiedy mówimy o wejściach XLR, zwykle chodzi o interfejs do zbalansowanego podłączenia analogowego (liniowego) sygnału audio. Taki interfejs zwykle składa się z co najmniej pary złączy trzypinowych - po jednym dla każdego kanału stereo (rzadszym rozwiązaniem jest jedno wspólne złącze sześciopinowe, a właściwie wersja dwa w jednym). Jeśli chodzi o połączenie zbalansowane, to specjalny format z trzema przewodami na kanał (zamiast standardowych dwóch) i specjalnym sposobem obróbki sygnału na wejściu. Dzięki tej metodzie zakłócenia wynikające z ingerencji osób trzecich w kablu połączeniowym są wzajemnie wygaszane po wejściu do wzmacniacza; w rzeczywistości sam kabel działa jak filtr przeciwzakłóceniowy. Pozwala to na pracę nawet z dość długimi przewodami bez pogorszenia czystości dźwięku. Z drugiej strony złącza XLR są dość duże, a obsługa formatu zbalansowanego wpływa na koszt urządzenia. Dlatego ogólnie ten interfejs jest uważany za profesjonalny, jest instalowany we wzmacniaczach o odpowiednim poziomie, głównie stacjonarnych (z rzadkimi wyjątkami).

- Koncentryczne S / P-DIF. Odmiana interfejsu S/PDIF wykorzystująca kabel elektryczny (w przeciwieństwie do kabla optycznego opisanego poniżej). Generalnie format S/P-DIF pozwala na przesyłanie kilku kanałów dźwięku przez jedno złącze jednocześnie, w tym pracę z formatami wielokanałowymi (chociaż stereo jest najczęściej używany we wzmacniaczach słuchawkowych). A elektryczna wersja tego interfejsu jest nieco tańsza niż optyczna i nie wymaga szczególnej ostrożności podczas obsługi kabla. Jego wadą jest pewna podatność na zakłócenia elektromagnetyczne, jednak aby skompensować ten szczegół kabel jest zwykle ekranowany.
Zwróć uwagę, że wejście koncentryczne S / P-DIF najczęściej wykorzystuje gniazdo RCA jako złącze sprzętowe. Nie należy jednak mylić tego interfejsu z opisanym powyżej analogowym RCA: są to zasadniczo różne standardy, które nie są ze sobą kompatybilne. Ponadto w niektórych modelach (w szczególności przenośnych) ten typ wejścia można fizycznie połączyć z gniazdem 3,5 mm; w tym przypadku jedno gniazdo może pracować w różnych formatach (w zależności od wybranych ustawień), a do korzystania z interfejsu koncentrycznego wymagany jest kabel ze specjalną wtyczką (lub odpowiednią przejściówką).

- Optyczne S / P-DIF. Odmiana interfejsu S/P-DIF wykorzystująca kabel światłowodowy TOSLINK do przesyłania dźwięku cyfrowego w formacie stereo lub wielokanałowym (ten ostatni nie jest jednak typowy dla wzmacniaczy słuchawkowych). Główną zaletą takiego połączenia nad opisanym powyżej koncentrycznym jest całkowita niewrażliwość na zakłócenia elektromagnetyczne. Z drugiej strony kabel optyczny jest dość delikatny, nie wytrzymuje silnego nacisku i załamań.
Trzeba powiedzieć, że w niektórych wzmacniaczach – zwłaszcza przenośnych – wejście optyczne można wbudować bezpośrednio w gniazdo 3,5 mm, a do pracy z takim wejściem potrzebny jest kabel z wtykiem o odpowiedniej konstrukcji. Sama wtyczka może pracować w różnych formatach - w zależności od ustawień i podłączonego kabla.

- USB (OTG). Początkowo USB OTG to standard, który pozwala na podłączenie różnych urządzeń peryferyjnych USB (takich jak dyski flash) do przenośnych gadżetów, takich jak smartfony czy tablety. Jednak we wzmacniaczach słuchawkowych funkcja ta ma swoją specyfikę, należy ją wyjaśniać w każdym przypadku z osobna. Tak więc większość modeli z USB OTG jest przenośna, a w nich to wejście jest używane w klasycznym formacie - do odbioru cyfrowego sygnału audio z microUSB, USB C lub innego podobnego złącza w przenośnym gadżecie (jeśli gadżet początkowo zapewnia taką możliwość ). Ale we wzmacniaczach stacjonarnych (patrz „Typ”) nazwa „USB OTG” może oznaczać interfejs do podłączenia do komputera, jeśli ten interfejs nie wykorzystuje USB typu B, ale innego typu złącza. Te niuanse należy wyjaśnić osobno.

- USB (Typ B). Interfejs do podłączenia wzmacniacza do portu USB komputera i przesyłania dźwięku w postaci cyfrowej; innymi słowy - złącze do wykorzystania wzmacniacza jako zewnętrznej karty dźwiękowej. Formalnie USB typu B to ściśle określony typ złącza USB, który ma charakterystyczny kwadratowy kształt; jest to taka wtyczka, która jest zwykle montowana w modelach stacjonarnych. Ale w urządzeniach przenośnych tę rolę mogą pełnić porty innego typu - na przykład microUSB; jednak w takich przypadkach są one również określane jako USB typu B.

Tak czy inaczej, celem podłączenia wzmacniacza w formacie zewnętrznej karty dźwiękowej jest przede wszystkim to, że wbudowane karty dźwiękowe nowoczesnych komputerów mają zwykle dość skromne możliwości i można uzyskać dźwięk o znacznie wyższej jakości na sprzęcie zewnętrznym.

Rodzaje dodatkowych wyjść przewidzianych w konstrukcji wzmacniacza.

Podkreślamy, że w tym przypadku mówimy o dodatkowych wyjściach - czyli złączach, które NIE są przeznaczone do podłączenia słuchawek (chociaż te wyjścia mogą wykorzystywać te same typy złączy). Obecność, rodzaj i liczbę gniazd słuchawkowych określa się osobno w specyfikacji (patrz poniżej - „Wyjścia Mini-Jack (3,5 mm)”, „Wyjścia 6,35 mm (Jack)”, „Wyjścia XLR”, „Wyjścia słuchawkowe”). Dodatkowe wyjścia to zazwyczaj analogowe interfejsy audio ( mini-Jack 3,5 mm, Jack 6,35 mm, RCA, XLR) lub format cyfrowy (S/P-DIF w konstrukcji koncentrycznej lub optycznej). Oto bardziej szczegółowy opis każdego z tych interfejsów:

- Gniazdo mini jack 3,5 mm. Prawdopodobnie najbardziej rozpowszechnione analogowe gniazdo audio w naszych czasach. Między innymi znajduje szerokie zastosowanie jako wyjście liniowe audio - w szczególności do podłączenia głośników komputerowych i przenośnej akustyki. Istnieje kilka odmian mini-jack, ale wzmacniacze słuchawkowe zwykle używają tradycyjnego trójstykowego gniazda jako wyjścia pomocniczego do przesyłania dźwięku stereo przez pojedynczą wtyczkę. W każdym razie sama wtyczka ma niewielkie rozmiary i jest wygodna w użyciu w kompaktowej technologii; jednak pod względem funkcjo...nalności, niezawodności i jakości połączenia ustępuje swojemu „starszemu bratu” Jackowi 6,35 mm. Dlatego obecność dodatkowych wyjść mini-jack 3,5 mm jest typowa głównie dla wzmacniaczy przenośnych (patrz „Typ”), a także dla poszczególnych modeli stacjonarnych zaprojektowanych pod kątem zwartości.
Oddzielnie zauważamy, że w gniazdo sprzętowe 3,5 mm można również wbudować inne typy wejść - na przykład koncentryczne i / lub optyczne (patrz poniżej). Jednak obecność mini-jack jest wskazana tylko wtedy, gdy to złącze może działać w tradycyjnym formacie analogowym.

- Jack (6,35 mm). Analog opisanego wyżej mini-jacka 3,5 mm, stosowany głównie w stacjonarnych urządzeniach audio - wynika to z dużych rozmiarów tego złącza (choć wśród wzmacniaczy słuchawkowych są modele przenośne z dodatkowymi wyjściami tego formatu). Jednak takie wymiary zapewniają szereg zalet: w szczególności połączenie jest bardziej niezawodne i odporne na hałas. Dodatkowo nawet połączenie zbalansowane można zrealizować przez Jack 6,35 mm (więcej szczegółów patrz „XLR” poniżej), chociaż taka funkcjonalność jest stosunkowo rzadko spotykana we wzmacniaczach słuchawkowych – znacznie częściej stosowany jest standardowy format pracy, z transmisją obu kanały dźwięku stereo przez jedno wyjście 6,35 mm.

- RCA. Technicznie rzecz biorąc, RCA to rodzaj wtyczki, która może być używana do wielu różnych celów. Jednak w tym przypadku chodzi o bardzo specyficzną aplikację - w formacie wyjścia liniowego (dla analogowego sygnału audio). W tym formacie za jeden kanał dźwiękowy odpowiada jedna fizyczna wtyczka, więc tego typu wyjście zwykle składa się z pary złączy – dla lewego i prawego kanału. Jeśli chodzi o użytkowanie, liniowa RCA będzie wygodna przede wszystkim do podłączenia wzmacniacza do różnych stacjonarnych urządzeń audio, głównie poziomu podstawowego i średniego. Sam interfejs nie różni się szczególnie odpornością na zakłócenia, jednak przy odpowiedniej jakości przewodów połączeniowych jest w stanie zapewnić więcej niż przyzwoitą jakość dźwięku - w zupełności wystarczającą nie tylko na co dzień, ale także do stosunkowo prostego użytku profesjonalnego.

- XLR. Złącze XLR występuje w kilku odmianach z różnymi pinami; jednak wszystkie posiadają piny w postaci charakterystycznych pinów ("pins") i okrągłego obrzeża, uzupełnione o osobny zamek dla maksymalnej pewności połączenia. A jako dodatkowe wyjście audio we wzmacniaczach do słuchawek najczęściej używana jest trójpinowa wersja XLR z obsługą połączenia zbalansowanego. Ten interfejs zapewnia sygnał analogowy na poziomie linii na zasadzie jeden kanał na wtyczkę; więc wyjście XLR zwykle zawiera co najmniej dwa złącza sprzętowe, lewe i prawe stereo. Jeśli chodzi o połączenie zbalansowane, to jest to specjalny format wykorzystujący trzy przewody na kanał (zamiast standardowych dwóch) i specjalny sposób przetwarzania sygnału na wejściu odbiornika. Z tego powodu zakłócenia wynikające z ingerencji osób trzecich w kablu połączeniowym są wzajemnie wygaszone po dotarciu do odbiornika; w rzeczywistości sam kabel działa jak filtr przeciwzakłóceniowy. Pozwala to na pracę nawet z dość długimi przewodami bez pogorszenia czystości dźwięku. Z drugiej strony same złącza XLR są dość duże, a obsługa formatu zbalansowanego wpływa na koszt urządzenia. Dlatego ogólnie ten interfejs jest uważany za profesjonalny, jest instalowany we wzmacniaczach o odpowiednim poziomie i wyłącznie stacjonarny - w modelach przenośnych z wielu powodów nie ma sensu używać dodatkowych wyjść tego typu.

- Koncentryczne S / P-DIF. Odmiana interfejsu S/PDIF wykorzystująca kabel elektryczny (w przeciwieństwie do kabla optycznego opisanego poniżej). Wspólnymi cechami wszystkich odmian S/PDIF są po pierwsze format sygnału cyfrowego, a po drugie możliwość przesyłania dźwięku stereo lub wielokanałowego przez jedno złącze. W szczególności wersja koncentryczna wykorzystuje ekranowany kabel elektryczny; nie ma stuprocentowej ochrony przed zakłóceniami, ale jest tańszy od światłowodu i nie wymaga szczególnej delikatności w obsłudze. Jeśli chodzi o aplikację, to warto poszukać urządzenia z wyjściem S/P-DIF (dowolnego formatu), jeśli planujesz używać go do przełączania sygnału cyfrowego - na przykład nadawania dźwięku z portu microUSB smartfona do wejście koncentryczne zewnętrznego odbiornika audio. Takie zastosowanie w przypadku wzmacniaczy słuchawkowych jest dość egzotyczne, dlatego wyjścia tego typu nie zostały zbyt mocno rozprowadzone.

- Optyczne S / P-DIF. Odmiana interfejsu S/PDIF wykorzystująca kabel światłowodowy TOSLINK. Więcej informacji na temat S / P-DIF w ogóle i jego zastosowania we wzmacniaczach słuchawkowych znajduje się powyżej. W tym miejscu zauważamy, że kabel optyczny wymaga bardziej ostrożnej obsługi niż kabel koncentryczny, ale praktycznie nie jest podatny na zakłócenia elektromagnetyczne, ponieważ w tym przypadku za transmisję sygnału odpowiadają impulsy świetlne.

Całkowita liczba wyjść słuchawkowych przewidziana w konstrukcji wzmacniacza.

Większość nowoczesnych wzmacniaczy słuchawkowych jest przeznaczona do użytku indywidualnego, ale są wyjątki - w sprzedaży można znaleźć modele z 2 wyjściami, a nawet 3 lub więcej. Ogólna istota tego projektu jest oczywista: pozwala na podłączenie kilku słuchawek na raz i korzystanie ze wzmacniacza dla kilku słuchaczy jednocześnie.

Jednak nie wszystkie złącza mogą być tego samego typu. Są wśród nich klasyczne mini-Jack (3,5 mm) i Jack (6,35 mm), a także mniej popularne zbalansowane micro-Jack 2,5 mm, XLR i 4,4 mm Pentaconn.

- gniazdo mini-jack (3,5 mm). Najpopularniejszy format wtyczki wśród nowoczesnych słuchawek przewodowych. Występuje w modelach wszystkich kategorii cenowych; a nawet rozwiązania high-endowe, które można zastosować z bardziej zaawansowanym Jackiem 6,35 mm, najczęściej nie mają wbudowanego formatu Jack, ale wtyk 3,5 mm i kompletny adapter 6,35 mm. Z drugiej strony, mini-jack jest nieco gorszy od swojego „starszego brata” pod względem właściwości akustycznych; dlatego ten format do podłączania słuchawek występuje głównie w modelach przenośnych (patrz „Typ”), chociaż istnieją wzmacniacze stacjonarne z takimi wyjściami.

-...6,35 mm (gniazdo). Format wtyczki, przeznaczony głównie do dość zaawansowanej technologii, głównie stacjonarnej. Duży rozmiar złącza sprawia, że jest nieco trudny w użyciu w kompaktowych urządzeniach; z drugiej strony dzięki tej funkcji jakość połączenia, niezawodność i odporność na zakłócenia są znacznie wyższe niż w przypadku mniejszego gniazda mini-jack 3,5 mm. Słuchawki z wtyczką mini-Jack można podłączyć do gniazda typu Jack za pomocą prostego adaptera; dość często taki adapter jest nawet wyposażony w słuchawki. W związku z tym wyjścia typu 6,35 mm znajdują się w większości wzmacniaczy stacjonarnych (patrz Typ), a nawet w niektórych modelach przenośnych.

- XLR. Jest to w przeważającej mierze profesjonalne złącze o charakterystycznym okrągłym kształcie, stykach w postaci pinów („pinów”), a często również zatrzasku na obręczy dla dodatkowej pewności połączenia. Złącze to służy do tzw. Zbalansowanego połączenia słuchawek, co pozytywnie wpływa na czystość dźwięku i pozwala na użycie nawet długich przewodów bez dodatkowego ryzyka zniekształceń. Z drugiej strony, w przypadku słuchawek potrzeba takiego połączenia pojawia się stosunkowo rzadko, a słuchawek z wtykiem XLR nie ma wielu - to głównie high-endowe modele profesjonalne. Tak więc we wzmacniaczach wyjścia tego typu są używane głównie w urządzeniach stacjonarnych (patrz „Typ”) z poziomu premium. Najczęściej jako takie wyjście stosuje się złącze czteropinowe, często bez zatrzasku i / lub zmniejszonego rozmiaru. Generalnie w sprzęcie audio takie złącze jest rzadziej spotykane niż złącze trzypinowe (patrz „Wyjścia”), ale konkretnie w słuchawkach to on jest standardową opcją - zwłaszcza, że 4 piny pozwalają na wyprowadzenie obu kanałów stereo przez jedno gniazdo (podczas gdy gniazda trzypinowe pracują w „Jeden kanał na wtyczkę”). Są jednak wzmacniacze, w których rolę zbalansowanego wyjścia słuchawkowego pełni para trójpinowych XLR. Jednocześnie takie złącza można fizycznie łączyć z wyjściami Jack 6,35 mm - innymi słowy, gniazdo 6,35 mm jest wbudowane bezpośrednio w środek złącza XLR. To sprawia, że konstrukcja jest bardziej zwarta, ale nie pozwala na jednoczesne stosowanie obu typów złączy.

- Pentaconn 4.4. Połączenie realizowane za pomocą 5-pinowej wtyczki 4,4 mm. Jest to stosunkowo nowy standard połączeń zbalansowanych opracowany przez firmę Sony. Najczęściej używane jako wyjście liniowe dla przetworników cyfrowo-analogowych i wzmacniaczy. Dodatkowo to złącze można znaleźć w odtwarzaczach multimedialnych, a nawet konsolach. Główną zaletą standardu Pentaconn 4.4 jest możliwość przesyłania sygnałów audio do wystarczająco mocnych słuchawek o wysokiej impedancji. Ten standard jest alternatywą dla mniej praktycznych połączeń Jack i XLR.