Porównanie GoPro HERO8 vs GoPro HERO6

Możliwości kamery do nagrywania wideo w rozdzielczości HD (720p).

Oficjalna specyfikacja HD przewiduje rozdzielczość 1280x720, jednak kamery sportowe mogą mieć rozdzielczości nieco odbiegające od tego wskaźnika - zarówno w niższym (1080x720), jak i wyższym kierunku (1440x960). W każdym razie HD jest najskromniejszym z dzisiejszych standardów wysokiej rozdzielczości, ale nadal zapewnia dość wyraźny i szczegółowy obraz.

Innym ważnym wskaźnikiem podanym w tym punkcie jest liczba klatek na sekundę. Im wyższa jest, tym płynniejszy i równiejszy będzie ruch w kadrze, tym wyraźniej będą widoczne oddzielne szczegóły w dynamicznych scenach. Technicznie do oglądania przez ludzi wystarczy 30 kl./s lub nawet mniej, ale za wartość idealną uważa się 60 kl./s – przy tej liczbie klatek na sekundę rozmycie w ruchu staje się niemal niewidoczne, a jednocześnie rozmiar nagranych plików pozostaje w rozsądnych granicach. Niemniej jednak w sprzedaży dostępne są kamery z wyższą liczbą klatek na sekundę w rozdzielczościach HD - 100 kl./s, 120 kl./s, 200 kl./s, a nawet 240 kl./s. Ta prędkość jest zwykle używana do filmowania w zwolnionym tempie, ale możliwość takiego filmowania warto wyjaśnić osobno.

Kąt widzenia kamery sportowej; w przypadku modeli z kilkoma obiektywami z reguły wskaźnik ten jest wskazywany dla każdego obiektywu.

Najczęściej (o ile nie wskazano inaczej) w charakterystyce podaje się kąt widzenia wzdłuż przekątnej klatki; w niektórych obiektywach ultraszerokokątnych może przekraczać 180°. Przypadek szczególny stanowią obiektywy, dla których deklarowany jest kąt widzenia 360°: oznacza to, że optyka obejmuje całą półkulę przed nią. Takie obiektywy można znaleźć w kamerach panoramicznych i 360-stopniowych (patrz „Rodzaj”).

Ogólnie kąt widzenia określa przede wszystkim to, jak szerokie jest pole widzenia kamery, który obszar kręconej sceny wpada w kadr. W związku z tym im jest szerszy, im więcej miejsca zafilmuje kamera, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że coś, co się dzieje, będzie znajdować się „za kulisami”. Należy jednak mieć na uwadze, że silny wzrost kątów widzenia prowadzi do zniekształceń obrazu, zwłaszcza na krawędziach, a także do zmniejszenia wielkości widocznych obiektów i zmniejszenia szczegółowości. Szczegółowe zalecenia dotyczące doboru kamery według tego parametru można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Liczba wbudowanych mikrofonów przewidzianych w kamerze.

Parametr ten jest wskazywany tylko dla modeli z więcej niż jednym mikrofonem. Taka konstrukcja zapewnia dodatkowe możliwości, ale zestaw tych możliwości zależy od liczby mikrofonów i funkcji konkretnego modelu. Tak więc najczęściej w takich urządzeniach dostarczane są dwa mikrofony; może to być para do nagrywania dźwięku stereo lub jeden mikrofon może służyć do nagrywania dźwięku, a drugi może pełnić funkcję czujnika systemu redukcji szumów (patrz wyżej). Większa liczba – 3 lub 4 mikrofony – spotykana jest głównie w kamerach 360 stopni (patrz „Rodzaj”), gdzie taki sprzęt służy do nagrywania „przestrzennego” dźwięku wielokanałowego.

Dodatkowe informacje dotyczące matrycy zamontowanej na obiektywie. Ta pozycja może wskazywać zarówno rozmiar przekątnej (w calach), jak i model czujnika, a czasem oba parametry jednocześnie. W każdym razie takie dane są podawane, jeśli urządzenie jest wyposażone w wysokiej jakości matrycę, która wyraźnie wyróżnia się na tle ogólnym. Z modelem wszystko jest dość proste: znając nazwę czujnika, można znaleźć na nim szczegółowe dane. Rozmiar warty rozważenia bardziej szczegółowo.

Przekątna matrycy tradycyjnie jest wskazana w częściach ułamkowych cala – odpowiednio np. czujnik o 1/2,3” będzie większy niż 1/2,6”. Większe czujniki są uważane za bardziej zaawansowane, ponieważ dają lepszą jakość obrazu przy tej samej rozdzielczości. Wynika to z faktu, że ze względu na większą powierzchnię sensora, każdy pojedynczy piksel jest też większy i dostaje się na niego więcej światła, co poprawia czułość i redukuje szumy. Oczywiście rzeczywista jakość obrazu będzie zależeć również od szeregu innych parametrów, ale generalnie większy rozmiar matrycy oznacza zwykle bardziej zaawansowany aparat.

Maksymalna rozdzielczość, z jaką kamera sportowa może robić zdjęcia. Określa się w pikselach poziomo i pionowo.

Parametr ten jest bezpośrednio związany z rozdzielczością matrycy (patrz wyżej): całkowita liczba pikseli na zdjęciu z reguły odpowiada liczbie pikseli w matrycy. Na przykład rozdzielczość zdjęcia 4608x3456 odpowiada matrycy 15925248 pikseli, czyli około 16 megapikseli. Jeśli liczba pikseli na zdjęciu jest większa niż deklarowana rozdzielczość matrycy, oznacza to, że producent stosuje „sztuczki” programowe, które pozwalają „rozciągnąć” rozdzielczość zdjęcia do wyższej niż początkowo. Zmniejsza to koszt urządzeń, ale także wpływa na jakość zdjęć.

Teoretycznie wysoka rozdzielczość zdjęć może zapewnić dobrą szczegółowość, ale w praktyce wiele zależy od właściwości matrycy (przede wszystkim wielkości fizycznej) oraz cech przetwarzania obrazu.

— Zdjęcia podczas wideo. Możliwość robienia zdjęć bezpośrednio podczas nagrywania wideo - zwykle za pomocą osobnego przycisku. W ten sposób wygodnie jest uchwycić najważniejsze momenty tego, co się dzieje. Takie zdjęcia są uzyskiwane w jakości znacznie lepszej niż „stopklatki” z nakręconego wideo.

— Zdjęcia seryjne. Funkcja ta pozwala na stworzenie kilku zdjęć jednocześnie w krótkim czasie (zwykle jest to ułamek sekundy). Seria zdjęć zwiększa prawdopodobieństwo uchwycenia dobrego momentu, co może być bardzo istotne ze względu na specyfikę korzystania z kamer sportowych.

— Nagrywanie jednym kliknięciem. Możliwość szybkiego włączenia kamery do nagrywania – dosłownie za dotknięciem przycisku, zgodnie z nazwą. Co więcej, z reguły taki przycisk działa nawet wtedy, gdy urządzenie jest wyłączone. Co prawda, nagranie nieuchronnie rozpoczyna się z pewnym opóźnieniem; ale często to opóźnienie wynosi ułamek sekundy.

— Transmisja strumieniowa na żywo. Możliwość strumieniowego przesyłania wideo do popularnych serwisów, takich jak YouTube i sieci społecznościowe (Facebook, Instagram, TikTok itp.). Z reguły funkcja strumieniowania online jest realizowana, gdy kamera sportowa jest podłączona do Internetu przez sieć Wi-Fi, rzadziej — przez połączenie przewodowe (tylko przez urządzenie klienckie z zewnątrz). Komunikacja z sieci...ą WWW może odbywać się bezpośrednio lub za pośrednictwem „pośrednika” – smartfona lub komputera. Będzie to wymagało użycia odpowiedniego oprogramowania.

— Time Lapse. Specjalny tryb pracy kamery sportowej, w którym nagrywanie wideo odbywa się ze spowolnioną częstotliwością, co w praktyce służy głównie do filmowania wolno postępujących procesów. Tak więc np. długą podróż lub długi zachód słońca można zmieścić w 3-minutowym filmie.

— Automatyczne obracanie. Funkcja automatycznego obracania zrobionych zdjęć i filmów do pozycji odpowiadającej pozycji kamery. Bez tej funkcji wszystkie wyniki nagrywania byłyby wyświetlane podczas oglądania wyłącznie w orientacji poziomej, a materiał filmowy nagrany pionowo lub odwróconą pozycją kamery musiałby zostać obrócony w edytorze zdjęć lub wideo. Z reguły na początku nagrywania wideo automatyczne obracanie jest blokowane, aby pozycja kadru w dowolnym momencie odpowiadała obrotowi samej kamery względem pozycji początkowej.

— Zdjęcia panoramiczne. Możliwość wykorzystania kamery do robienia zdjęć panoramicznych. W tradycyjnych kamerach sportowych (patrz „Rodzaj”) takie fotografowanie odbywa się w następujący sposób: kamera wykonuje kilka oddzielnych zdjęć, które są następnie sklejane w jednym obrazie przez oprogramowanie. Odnośnie modeli panoramicznych i 360-stopniowych (patrz ibid.), warto zauważyć, że nie wszystkie takie modele obsługują fotografowanie w formacie panoramicznym, dlatego warto osobno sprawdzić obecność tej funkcji.

— Oznaczenia kluczowych momentów. Możliwość dodawania do materiału filmowego specjalnych oznaczeń, wskazujących kluczowe momenty. Przeglądając takie materiały możesz, jeśli chcesz, przejść bezpośrednio do oznaczeń - to prostsze niż ręczne szukanie odpowiedniego momentu. Funkcja ta jest szczególnie przydatna podczas nagrywania długich filmów, a także dużej liczby oddzielnych plików. Oznaczenie z reguły umieszcza się bezpośrednio podczas filmowania poprzez naciśnięcie specjalnego przycisku lub poleceniem głosowym.

— Tryb nocny. Dedykowany tryb do fotografowania i nagrywania w warunkach słabego oświetlenia. Specyficzna implementacja tej funkcji może być różna: w niektórych modelach czułość czujnika jest zwiększona, w innych wykorzystywane jest fotografowanie w zakresie podczerwieni. W związku z tym konkretne możliwości mogą się różnić: nie każda kamera z tą funkcją jest w stanie fotografować w całkowitej ciemności, te niuanse należy wyjaśnić osobno.

— Przekątna. Im większy ekran, tym wygodniej jest przegląd (a także sterowanie, jeśli wyświetlacz jest wrażliwy na dotyk). Przy tym przekątna wbudowanego wyświetlacza wpływa bezpośrednio na wielkość obudowy, a kamery sportowe powinny być dość kompaktowe. W związku z tym we współczesnych kamerach sportowych praktycznie nie występują ekrany większe niż 2,5”.

— Rozdzielczość. Teoretycznie im wyższa rozdzielczość, tym wyraźniejszy i wyższej jakości obraz daje ekran. Ekrany w kamerach sportowych jednak są przeznaczone głównie do pracy z menu, ogólnego przycinania i podglądu materiału - i do tych celów nie są potrzebne specjalnie wysokie rozdzielczości. W przypadku modeli z dwoma ekranami za główny jest uważany tylny wyświetlacz.

— Dotykowy. Wyświetlacz wrażliwy na dotyk, taki jak w smartfonach/tabletach. Sterowanie przez taki wyświetlacz może być prostsze i bardziej intuicyjne niż za pomocą przycisków, pokręteł itp. Jednak do mniej lub bardziej wygodnego sterowania ekran dotykowy musi być dość duży, co wpływa na wymiary całej kamery.

- Moduł GPS. Wbudowany moduł nawigacji satelitarnej, który pozwala wyjaśniać aktualne współrzędne urządzenia. Opcje wykorzystania danych z GPS mogą być różne: geotagowanie materiału filmowego, rejestrowanie przebytych tras (śladów), określanie prędkości ruchu, a nawet pełnowartościowa nawigacja na mapie.

- Moduł Wi-Fi. Moduł bezprzewodowy Wi-Fi w kamerach sportowych może być używany w różnych formatach: w niektórych modelach odpowiada za połączenie z Internetem, w innych - za komunikację ze smartfonem lub innym gadżetem, w innych obie opcje są dostępne jednocześnie. W każdym razie głównym zastosowaniem tego połączenia jest transmisja materiału na urządzenie zewnętrzne lub do Internetu (w tym nadawanie w formacie strumieniowania na żywo, patrz „Możliwości nagrywania”). Dodatkowo mogą być zapewnione bardziej specyficzne funkcje – na przykład wykorzystanie smartfona jako zewnętrznego wizjera i pilota. Konkretne cechy korzystania z Wi-Fi w każdym przypadku należy wyjaśnić osobno.

- Bluetooth. Technologia bezpośredniej komunikacji bezprzewodowej do wymiany informacji między dwoma urządzeniami elektronicznymi. W kamerach sportowych najczęściej wykorzystywana jest do podłączenia pilotów, kijków do selfie oraz smartfonów, które mogą również pełnić funkcję pilota. W przeciwieństwie do modułu Wi-Fi, bardziej oszczędnie zużywa energię baterii, ale jednocześnie zasi...ęg komunikacji bezprzewodowej zmniejsza się do 10 metrów.

- Chip NFC. NFC to technologia komunikacji bezprzewodowej krótkiego zasięgu (do 10 cm). W kamerach sportowych ta technologia jest wykorzystywana głównie jako technologia pomocnicza, ułatwiająca połączenie ze smartfonem lub innym gadżetem przez Wi-Fi lub Bluetooth. Jeśli taki gadżet jest również wyposażony w NFC, wystarczy podnieść do niego kamerę i potwierdzić połączenie – to łatwiejsze niż majstrowanie przy ustawieniach.

- USB C. Stosunkowo nowy typ interfejsu USB, wykorzystujący miniaturowe dwustronne złącze, nieco większe od microUSB. Najczęściej wykorzystywany jest do podobnych celów - jako uniwersalne złącze, przez które można naładować akumulator i podłączyć kamerę do komputera (np. do kopiowania zrobionych zdjęć i filmów, aktualizacji oprogramowania itp.). Jednocześnie USB C zapewnia większą prędkość przesyłania danych niż microUSB, obsługuje większą moc zasilania, a także ma wygodniejszą wtyczkę. Czasami zdarzają się bardziej specyficzne zastosowania tego interfejsu - na przykład bezpośrednie połączenie ze smartfonem lub tabletem za pomocą portu USB C.

- Wyjście HDMI. HDMI to cyfrowy interfejs zaprojektowany specjalnie do transmisji wideo w wysokiej rozdzielczości i wielokanałowego dźwięku. Dzięki temu wyjściu kamerę można podłączyć do telewizora, monitora lub innego urządzenia jako odtwarzacz zewnętrzny i bezpośrednio odtwarzać materiał. Wygoda HDMI polega na tym, że prawie wszystkie współczesne urządzenia wideo z obsługą standardów HD są wyposażone w takie wejścia.

Zwróć uwagę, że same kamery mogą być wyposażone w mniejszą wersję złącza - miniHDMI lub microHDMI; jednak znalezienie kabla przejściowego zwykle nie stanowi problemu, może nawet znajdować się w zestawie.

- Podłączanie mikrofonu. Prawie każda współczesna kamera sportowa ma wbudowany mikrofon, który umożliwia nagrywanie dźwięku. Ale jednocześnie jakość jego pracy jest często dość niska. W związku z tym wiele modeli posiada możliwość podłączenia zewnętrznego mikrofonu – można go umieścić np. na pasku od kasku i nagrywać komentarze sportowca podczas jazdy. Należy pamiętać, że do takiego połączenia można zastosować różne typy złączy. W rezultacie określony typ złącza i obsługiwane akcesoria zależą od modelu kamery sportowej, a niektóre urządzenia są kompatybilne tylko z markowymi mikrofonami.

- Obudowa ochronna. Specjalny pojemnik, który zapewnia dodatkową ochronę przed kurzem, wilgocią, wstrząsami, ekstremalnymi temperaturami i innymi podobnymi „uciążliwościami”. Konkretny stopień ochrony należy w każdym przypadku wyjaśniać osobno. Aby nie przeszkadzać w nagrywaniu, obudowa wykonana jest z przezroczystych materiałów. Ponadto należy pamiętać, że niektóre kamery można montować na uchwytach tylko w obudowie (lub w ramie montażowej - patrz poniżej), ponieważ sama kamera może nie mieć na to miejsca.

- Ramka montażowa. Urządzenie przeznaczone do montażu kamery na różnych mocowaniach – na kasku, na kierownicy itp. Sama kamera często nie posiada „siedzisk” na takie mocowania, dlatego konieczne jest użycie dodatkowego wyposażenia. Zauważ, że podobną funkcję często pełni obudowa ochronna (patrz wyżej); w przeciwieństwie do tego ramka montażowa nie zapewnia prawie żadnej ochrony, ale w ramie kamera pozostaje tak otwarta, jak to możliwe. Daje to dodatkowe możliwości – w szczególności pozwala na podłączenie różnych kabli i efektywne wykorzystanie wbudowanego mikrofonu, co nie jest możliwe przy stosowaniu wielu obudów.

- Zakrzywiona wkładka klejąca (kask). Uchwyt przeznaczony do mocowania kamery do kasku lub innej zakrzywionej powierzchni. Konstrukcja takiego mocowania opiera się na zakrzywionej platformie z warstwą klejącą lub rzepem, której kształt w pr...zybliżeniu odpowiada kształtowi powierzchni kasku. Takie urządzenie może zapewnić bezpieczniejszy chwyt niż klasyczna płaska platforma (patrz poniżej).

- Mocowanie płaskie. Jeden z głównych i najprostszych uchwytów służących do mocowania kamery sportowej na niemal każdej jednolitej powierzchni: snowboard, skate, maska samochodu itp. Jest to mała płaska platforma, do której z jednej strony przymocowana jest kamera, a druga mocowana na żądanych powierzchniach (na rzep, specjalny klej itp.). Zwróć uwagę, że płaskie mocowania są często używane do montażu na kasku, jednak istnieje osobny typ mocowań, z zakrzywioną platformą (patrz wyżej).

- Mocowanie 3-osiowe. Różni się od innych typów mocowań obecnością trzech ruchomych węzłów, które pozwalają obracać kamerę pod kątem do 90 stopni w trzech osiach. W praktyce pozwala to wybrać najciekawszy lub najbardziej udany kąt nagrywania – na przykład z boku kasku. Takie rozwiązania z reguły są kompatybilne z wieloma innymi mocowaniami, dzięki czemu można je stosować w połączeniu z zakrzywionym, na kierownicy itp.

- Na kierownicy roweru/motocykla (rurze). Uchwyt do montażu kamery na małej rurze, takiej jak kierownica roweru lub motocykla. Z reguły działa na zasadzie opaski, a wielkość mocowania można regulować w dość szerokim zakresie, dostosowując je do rur o różnych średnicach.

- Przyssawka (na szybie). Uchwyt kamery, który można zamocować za pomocą przyssawki. Umożliwia montaż urządzenia na płaskich i lekko zakrzywionych powierzchniach. Należy pamiętać, że takie mocowania nie są trzymane tak bezpiecznie jak płaskie lub zakrzywione (patrz odpowiednie punkty). Przyssawka jednak jest łatwa do zamocowania i zdejmowania i nie pozostawia śladów. Dlatego ten typ mocowania stosowany jest głównie do montażu na szybie samochodu, gdy kamera pracuje jako rejestrator.

- Zacisk (klips). Przypinane mocowanie jest dość uniwersalne, ponieważ pozwala zawiesić kamerę na prawie każdym odpowiednim elemencie wyposażenia (pasek do plecaka, pas rozładowczy, pasek itp.). Ale jednocześnie nie nadaje się do ekstremalnego filmowania ze względu na stosunkowo niską niezawodność.

- Mocowanie na głowę. Urządzenie do mocowania kamery na głowie – zwykle na czole, podobnie jak latarkę czołową. Oprócz tego, że nie wymaga użycia rąk, to umieszczenie ma również dodatkową zaletę, że obiektyw kamery patrzy w tym samym kierunku, co użytkownik. W tym przypadku samo mocowanie jest zwykle systemem elastycznych pasków i jest przeznaczone do noszenia bezpośrednio na głowie, w przeciwieństwie do zakrzywionej wkładki klejącej do kasku. Jednak w niektórych modelach dozwolone jest noszenie go na kasku.

- Pasek na klatkę piersiową. To mocowanie jest systemem elastycznych pasków, który pozwala zamocować kamerę na klatce piersiowej użytkownika, dzięki czemu nagrywanie jest nieco niższe niż oczy użytkownika. Podobnie jak mocowanie na głowę (patrz wyżej), łatwo dostosowuje się do pożądanego rozmiaru.

- Monopod (selfie). Urządzenie potocznie zwane „kijkiem do selfie”. Jest to wysięgnik, zwykle składany, a czasem o regulowanej długości; na jednym końcu znajduje się uchwyt do kamery, a na drugim — uchwyt do trzymania go w dłoni. Zgodnie z nazwą taki monopod przeznaczony jest głównie do filmowania samego siebie - dzięki długości wysięgnika kamerę można trzymać na dogodną do tego odległość. Możliwe są jednak również inne sposoby zastosowania: na przykład za pomocą monopodu można „wyjrzeć” dość daleko poza krawędź urwiska lub za róg. Główną wadą takiego urządzenia jest to, że jedna ręka jest ciągle zajęta.

Oprócz opisanych powyżej w zestawie dostawczym mogą znajdować się inne rodzaje mocowań - na przykład do instrumentów muzycznych (na gryfie gitary, drążku perkusyjnym itp.), na desce surfingowej itp.