Porównanie Zubr 32480 50 mm / szczęki 63 mm vs Stanley 1-83-069 70 mm

Ogólne przeznaczenie imadła (patrz „Rodzaj”). Parametr ten określa ich konstrukcję i cechy aplikacji.

- Ślusarze. Tradycyjne imadło, przeznaczone głównie do mocowania części nad stołem warsztatowym w celu późniejszej ręcznej obróbki. Nazwa "ślusarz" jest raczej dowolna, takie narzędzia mogą być również używane przy pracach stolarskich, obróbce plastycznej itp. Jednak głównym przeznaczeniem większości tych imadeł jest właśnie praca z elementami metalowymi. Zwróć uwagę, że istnieją modele ślusarskie, uzupełnione łącznikami rurowymi, ale są one umieszczone w osobnej kategorii - szczegóły poniżej.

- Stolarze. Imadło stolarskie posiada specjalny korpus: śruba pociągowa jest umieszczona pod blatem, co pozwala nie zagracać powierzchni roboczej stołu. W imadle stolarskim nie ma masywnego korpusu, jak w modelach ślusarskich, ponieważ nie ma potrzeby przykładania dużej siły do mocowania miękkich przedmiotów. Takie imadło jest przeznaczone do mocowania przedmiotów wykonanych z miękkich materiałów (drewno, tworzywo sztuczne itp.).

- Obrabiarki. Imadła przeznaczone do mocowania detali przeznaczonych do obróbki na różnych maszynach - wiercenie, frezowanie itp. Najprostsze imadło maszynowe ma charakterystyczny „płaski” układ o małej wysokości i dużej szerokości, natomiast ruchoma szczęka opiera się bezpośrednio na podstawie kon...strukcji i porusza się po specjalnych prowadnicach. Innym typem imadła maszynowego są zaawansowane modele dwu- i trzyosiowe, więcej szczegółów w rozdziale „Konstrukcja”.

- Do rur. Imadło do mocowania rur i innych podobnych części. Wyglądają jak charakterystyczna ramka w kształcie litery U zainstalowana na podstawie pełniącej rolę stałej gąbki; ruchoma szczęka porusza się między nóżkami litery „P” w górę i w dół, a sama rama jest zwykle otwierana, co pozwala na założenie imadła nawet na długie i zamknięte rury. Zwróć uwagę, że w ostateczności do rur można użyć zwykłego imadła ślusarskiego (patrz odpowiedni punkt); jednak specjalistyczne modele są bardziej funkcjonalne i niezawodne. Ich wadą jest to, że maksymalna średnica zaciśniętych rur jest ograniczona przez szerokość ramy.

- Ślusarz / do rur. Imadło, które może być używane zarówno do ślusarstwa, jak i do mocowania rur. W rzeczywistości są one rodzajem imadła ślusarskiego, różnią się od tradycyjnych modeli obecnością specjalnych występów pod głównymi szczękami - te występy odpowiadają za mocowanie rur. W niektórych sytuacjach taka konstrukcja daje przewagę nad wyspecjalizowanymi imadłami do rur (patrz powyżej): w imadle kombinowanym nie ma potrzeby otwierania ramy, aby zamocować zamkniętą lub długą rurę. A ograniczenia średnicy w nich nie są tak surowe - w niektórych modelach maksymalna średnica rury jest porównywalna z szerokością zacisku. Jednak ten niuans nadal należy wyjaśnić osobno.

- W kształcie litery G. Najprostszy typ zacisków (patrz „Typ”). Składa się z ramy w kształcie litery „C”, w której jeden „róg” pełni rolę szczęki stałej, a na drugim znajduje się mechanizm zaciskowy (najczęściej śruba, patrz „Mechanizm zaciskowy”) ruchomy ogranicznik. Takie modele są proste, a jednocześnie dość niezawodne i funkcjonalne. Z ich wad można jedynie zwrócić uwagę na ograniczoną szerokość zacisku - nie może być większa niż szerokość ramy.

- W kształcie litery F. Konstrukcja w kształcie litery F. Stosowany wyłącznie w zaciskach (patrz „Typ”). Jeśli umieścisz taki zacisk w taki sam sposób, jak literę „F”, to jego strukturę można opisać w następujący sposób. Górny drążek poziomy jest sztywno zamocowany na pionowym „stojaku” (szyna długa) i pełni rolę szczęki stałej. Dolny pręt jest ruchomy i można go przesuwać wzdłuż szyny, a zacisk można wykonać za pomocą śruby lub za pomocą mechanizmu spustowego (patrz „Mechanizm zaciskowy”). W każdym razie konstrukcja zacisków w kształcie litery F jest taka, że narzędzie można dostosować do szerokości zacisku, przesuwając część ruchomą na pożądaną odległość względem części nieruchomej. W tym przypadku listwy mogą być dość długie, co daje bardzo szerokie możliwości wykorzystania takich narzędzi; w niektórych modelach szerokość mocowania (patrz odpowiedni punkt) przekracza 1 m. Wśród wad tej opcji można zauważyć, że mechanizm mocowania części ruchomej stopn...iowo się zużywa i może zawieść. Ponadto takie modele są stosunkowo słabo przystosowane do dużych obciążeń - zarówno ze względu na specyfikę mechanizmu mocującego, jak i ze względu na ryzyko odkształcenia szyny przy dużych siłach.

- Narożnik. Zaciski (patrz „Typ”) przeznaczone do mocowania dwóch części lub powierzchni umieszczonych pod kątem 90 ° względem siebie. Specyficzna konstrukcja takich narzędzi może być inna: na przykład niektóre modele wykorzystują stałą część w postaci narożnika i dwa oddzielne mechanizmy zaciskowe, podczas gdy inne używają jednego wspólnego ruchomego ogranicznika i dwóch stałych płaszczyzn. W każdym razie narzędzia te są niezbędne podczas pracy z fałdami.

- Rura. Specjalistyczny typ zacisków (patrz „Typ”), przeznaczony do pracy z rurami. Klasyczny zacisk do rur składa się z dwóch oddzielnych połówek, każda z cylindrycznym otworem na rurę; na jednym z nich znajduje się szczęka stała, na drugim element ruchomy, mechanizm zaciskowy, najczęściej ze śrubą. Te połówki są nakładane na końce rury i mocowane na nich, po czym za pomocą szczęk zacisk wraz z wkręconą w nią rurą jest mocowany na stole warsztatowym, stole roboczym lub innym podobnym przedmiocie. Należy pamiętać, że takie zaciski są przeznaczone do rur o określonej średnicy. Zwracamy również uwagę, że takie narzędzia mogą być używane podobnie do konwencjonalnych zacisków - do ściskania niektórych części; rura w takich przypadkach pełni rolę szyny, na której montowane są ograniczniki. Dzięki tej konstrukcji można osiągnąć prawie nieograniczoną szerokość mocowania - najważniejsze jest znalezienie rury o wymaganej długości. Ponadto zaciski w kształcie litery F są również nazywane zaciskami do rur (patrz odpowiedni punkt), uzupełnione wklęsłymi szczękami zaciskowymi do chwytania rury z boków.

- Taśma. Zaciski (patrz „Typ”), których działanie opiera się na zastosowaniu trwałej taśmy syntetycznej. Istnieją dwa główne rodzaje tych narzędzi. Pierwszy typ można nazwać „pierścieniowym”: mają część roboczą w postaci pierścienia, podzieloną na kilka segmentów, przez które przechodzi taśma, po pociągnięciu pierścień jest ściskany. Zazwyczaj są to 4 segmenty, każdy ma od wewnątrz wycięcie w kształcie kąta prostego - dzięki temu zacisk można założyć na prostokątny przedmiot i ścisnąć ze wszystkich stron. Możliwe są jednak również inne opcje korzystania z takich narzędzi. Drugi rodzaj zacisków taśmowych to dwie szczęki zaciskające połączone taśmą; długość taśmy może wynosić kilka metrów. Takie narzędzia są wykorzystywane w szczególności przy montażu wykładzin podłogowych – pozwalają skutecznie dociskać „od końca do końca” płaskie i stosunkowo cienkie części, np. pojedyncze płyty laminowane.

- Łańcuchowy. Różne zaciski (patrz „Typ”), które wykorzystują łańcuchowy jako element roboczy, który otacza obrabiany przedmiot; mechanizm ściskający odpowiednio napina pętlę łańcucha. Takie narzędzie może być przydatne do pracy z zaokrąglonymi przedmiotami, takimi jak rury, a także z częściami o nieregularnych kształtach, do których bardziej tradycyjne typy zacisków są słabo przystosowane.

- Dociskacz. Określony rodzaj zacisków (patrz „Typ”), wykorzystujący mechanizmy dźwigniowe i/lub śrubowe (patrz „Mechanizm zaciskowy”) i stosowany jako zaciski stacjonarne. Docisk taki mocowany jest do pewnej płaszczyzny, zwykle za pomocą śrub, a rolę elementu roboczego w nim pełni nacisk na mocowanie obrotowe, które po naciśnięciu dźwigni obniża się do płaszczyzny i dociska obrabiany przedmiot do być do niej przywiązany. W mowie potocznej taki instrument bywa nazywany „dzięciołem” – uderzenie stopera przypomina ruch ptasiego dzioba. Ogranicznik jest zwykle wyposażony w mechanizm śrubowy, który dostosowuje się do grubości mocowanej części.

- Równoległy. Główną cechą tego typu zacisków są dwie śruby mocujące; w tym przypadku rama jest zwykle nieobecna w konstrukcji, a szczęki są połączone ze sobą wyłącznie za pomocą śrub. Dzięki takiemu układowi powierzchnie dociskowe docisku podczas ruchu pozostają przez cały czas równoległe, co jest ważne dla niektórych precyzyjnych prac. Z drugiej strony podczas pracy z takim zaciskiem obie śruby muszą być obracane jednocześnie, co nie jest tak wygodne jak w bardziej tradycyjnych urządzeniach. Dlatego warto zwrócić uwagę na tę opcję w przypadkach, gdy wspomniana równoległość krawędzi ma decydujące znaczenie.

- Mocowanie. Rodzaj zacisków (patrz „Typ”), który jest rodzajem „odwróconych szczypiec”: jeśli w szczypcach trzeba nacisnąć uchwyty, aby ścisnąć szczęki, to w kleszczach gąbki są ściskane same, a dociskanie otwiera je. Innymi słowy, takie urządzenia działają podobnie do zwykłych spinaczy do bielizny. Ich kluczową zaletą jest szybkość pracy: zacisk otwiera się i zamyka niemal natychmiast, nie ma potrzeby przekręcania śruby i czekania na zbieżność/rozproszenie szczęk na żądaną odległość. Z drugiej strony takie narzędzia pracują przy stosunkowo małych siłach docisku, trudno jest w nich osiągnąć dużą siłę docisku.

- Przekładka. Zaciski (patrz „Typ”), specyfika urządzenia wynika z nazwy: nie są używane jako zaciski, ale jako przekładki. Konstrukcja i zastosowanie takich narzędzi może być różne: na przykład niektóre modele są długie i są używane w otworach drzwiowych / okiennych i innych podobnych miejscach; inne są małe i potrafią „zaklinować się” nawet w wąskiej szczelinie, co może być przydatne na przykład podczas układania wykładziny podłogowej.

- Do krawędzi. Zaciski (patrz „Typ”) służące do zakładania (przyklejania) nakładek na krawędziach. Dostępne są dwa rodzaje takich narzędzi – pełnoformatowe, które mogą być używane samodzielnie, oraz adaptery przeznaczone do przekształcenia tradycyjnych docisków w dociski krawędziowe. Zacisk krawędziowy o pełnej długości ma ramę „C” i dwa zestawy zacisków. Jeden zestaw to para gąbek na „rogach” litery „C”, za pomocą których urządzenie jest mocowane na desce, blacie lub innej płaszczyźnie, której krawędź należy docisnąć. Drugi zacisk jest zamocowany na środku litery „C”, jest ruchomym ogranicznikiem, który porusza się równolegle do „rogów” i po dokręceniu dociska krawędź. Adapter z kolei jest montowany na zacisku w kształcie litery G lub F i działa jako drugi ogranicznik, za pomocą którego można zacisnąć krawędź.

- Na talerze. Zaciski (patrz „Typ”) przeznaczone do mocowania płyt do krawędzi - na przykład części laminowanych podczas montażu podłóg. Obowiązkowym elementem wyposażenia takich narzędzi jest mechanizm próżniowy (patrz „Możliwości konstrukcyjne”): z jego pomocą zacisk jest przymocowany do łączonych części, a ze względu na ruch przyssawek części te są dociskane do siebie inny.

- 2-osiowy. Konstrukcja zastosowana w imadle (patrz „Typ”). Szczęki takiego narzędzia mogą się obracać w płaszczyźnie poziomej i przechylać (w lewo-prawo lub tam i z powrotem w zależności od modelu). Pozwala to wybrać najbardziej dogodną pozycję do pracy szczęk z zamocowanym w nich przedmiotem obrabianym. Konstrukcja często zapewnia skale do określenia kąta obrotu.

- 3-osiowy. Wariant projektu znaleziony w imadle (patrz Typ). Szczęki takich narzędzi można obracać wokół trzech osi: rozkładać w płaszczyźnie poziomej, a także przechylać do przodu i do tyłu oraz w lewo i prawo. Pozwala to na bardzo rozbudowane opcje ustawiania narzędzi, a trzyosiowa konstrukcja umożliwia ustawienie zamocowanej głowicy w pozycjach, które nie są dostępne w przypadku konwencjonalnych (nieobrotowych) imadeł. Ponadto takie możliwości są niezbędne w przypadkach, gdy położenie przedmiotu obrabianego wymaga okresowej zmiany: zamiast otwierać szczęki i ponownie mocować w nich część, wygodniej jest obrócić imadło na podstawie. Dla większej wygody konstrukcja często zawiera podziałki, które pozwalają określić kąt obrotu. Modele trójosiowe są często używane jako obrabiarki (patrz "Przeznaczenie imadła").

- Krzyż. Konstrukcja stosowana w niektórych modelach imadła maszynowego (patrz „Przeznaczenie imadła”). Część robocza takiego imadła jest ruchoma, może poruszać się w kierunku wzdłużnym i poprzecznym względem podstawy; za każdy kierunek odpowiada własny mechanizm ruchu, zwykle śruba, a śruby są umieszczone poprzecznie, stąd nazwa. Dzięki takiej konstrukcji można z łatwością przesuwać szczęki z zaciśniętą w nich częścią, wybierając żądaną pozycję obrabianego przedmiotu względem narzędzia roboczego maszyny.

Szerokość mocowania zapewniana przez imadło lub zacisk (patrz „Typ”)

W tym przypadku szerokość mocowania oznacza maksymalną odległość, na jaką mogą się rozsunąć szczęki lub ograniczniki narzędzia, innymi słowy maksymalny rozmiar przedmiotu, który można zacisnąć za pomocą tego urządzenia. Duża szerokość mocowania z jednej strony czyni narzędzie bardziej wszechstronnym i poszerza jego możliwości; z drugiej strony wpływa na wymiary, wagę i cenę, a także utrudnia pracę z małymi przedmiotami (duże narzędzie słabo się do tego nadaje). Więc wybierając parametr ten, nie warto gonić za maksymalnym zapasem, ale weź pod uwagę rozmiar części, z którymi naprawdę planujesz pracować: na przykład nie ma sensu kupować zacisku 500 mm, jeśli potrzebujesz zacisku do sklejania pasków sklejki.

Głębokość mocowania zapewnia imadło lub zacisk (patrz "Typ").

Parametr ten określa, jak głęboko zaciskana część może wejść między szczęki lub zatrzymać się, aż jej krawędź oprze się o narzędzie. Wybierając głębokość mocowania należy pamiętać, że większa głębokość ma odpowiedni wpływ na wymiary, wagę i cenę narzędzia.

Szerokość szczęk narzędzia. Wskazany jest głównie dla imadła (patrz „Typ”) - wśród zacisków nie ma tak wielu modeli wyposażonych w szczęki.

Większe szczęki zapewniają pewniejsze trzymanie, szczególnie przy dużych rozmiarach obrabianych przedmiotów, ale utrudniają pracę z małymi częściami, a także wpływają na rozmiar i wagę całego narzędzia.

Siła docisku zapewniana przez imadło lub zacisk (patrz „Typ”).

Parametr ten opisuje, jak mocno urządzenie jest w stanie ścisnąć nieruchome części. Jest mierzony w kiloniutonach; Przypomnijmy, że 10 Newtonów w przybliżeniu odpowiada sile 1 kg, więc na przykład 1,5 kN to około 150 kg.

Z jednej strony im większa siła mocowania, im mocniejsze i bardziej zaawansowane narzędzie, tym szerszy potencjalny zakres jego zastosowania. Z drugiej strony duży wysiłek nie zawsze jest wymagany, wręcz przeciwnie: przy pracy z miękkimi lub delikatnymi materiałami konieczne jest ograniczenie siły nacisku, a taka możliwość nie jest dostępna we wszystkich narzędziach. Dlatego przy wyborze warto zacząć od tego, z jakimi materiałami planujesz pracować i jakie zadania do rozwiązania. Należy zauważyć, że do ogólnego użytku w większości przypadków wystarcza siła 1,5 - 2 kN; bardziej szczegółowe zalecenia dotyczące konkretnych zadań można znaleźć w dedykowanych źródłach.

- Obrotowa podstawa. Ta cecha występuje wyłącznie w imadle (patrz „Typ”). Oznacza to, że narzędzie można obracać poziomo względem podstawy. Daje to dodatkowe możliwości wyboru położenia przedmiotu obrabianego, co w niektórych przypadkach jest bardzo przydatne - np. w przypadku konieczności zmiany położenia przedmiotu obrabianego podczas obróbki łatwiej jest obrócić narzędzie na podstawie niż wypiąć szczęki i przestawiaj część.

- Skala z podziałką. Cecha ta znajduje się w imadle, w którym część robocza ze szczękami może w jakiś sposób poruszać się względem podstawy - w szczególności w modelach trójosiowych i krzyżowych (patrz "Konstrukcja"). Skala tarczowa pozwala dokładnie określić, jak daleko przesunięto część roboczą lub pod jakim kątem część robocza została obrócona w stosunku do podstawy może to być niezbędne przy pracach wymagających dużej precyzji.

- Kowadło. Kowadła są nakładane w imadle (patrz „Typ”). Takie urządzenie wygląda jak specjalna platforma, zdolna wytrzymać dość silne ciosy bez konsekwencji; może być używany do obciągania, nitowania, prostego kucia i innych podobnych operacji. Oczywiście korzystając z kowadła warto zadbać o to, aby stół warsztatowy, stół czy inna podpora, na której zamocowane jest imadło, również wytrzymała takie uderzenia. Jednak wbudowane kowadła są zwykle małe i nie są przeznaczone do operacji o bardzo dużym uderzeniu....

- Mechanizm zawiasowy. W imadle (patrz "Typ") z tą cechą część robocza jest połączona z podstawą za pomocą zawiasu. Dzięki temu można go swobodnie obracać o 360° w płaszczyźnie poziomej i przechylać w dowolnym kierunku. Może to być szczególnie przydatne podczas pracy z częściami o nieregularnych kształtach, a także z przedmiotami, których położenie należy zmienić podczas obróbki - zamiast za każdym razem zmieniać położenie części w zacisku, wygodniej jest obracać i pochylać imadło się na zawiasie.

- Mechanizm próżniowy. Mechanizm, który działa na zasadzie konwencjonalnej przyssawki i pozwala na niezawodne „przyklejanie się” przyrządu do płaskich powierzchni. Konstrukcja i zastosowanie takiego mechanizmu zależy od rodzaju i konstrukcji narzędzia. Tak więc wśród zacisków (patrz „Typ”) modele płyt (patrz „Konstrukcja”) są wyposażone w tę funkcję - w takich urządzeniach zapewniona jest para przyssawek, dzięki którym zacisk jest przymocowany do łączonych płyt. Ale w imadle mechanizm próżniowy służy do mocowania samego narzędzia na stole warsztatowym, stole roboczym lub innej podstawie. Ta konstrukcja znajduje się wśród stosunkowo małych modeli - w przypadku dużych i ciężkich imadeł mechanizm próżniowy jest słabo przystosowany.

- Podwójny nacisk. Obecność podwójnego ogranicznika w konstrukcji zacisku (patrz „Typ”). Możliwości takiego ogranicznika w różnych modelach mogą się różnić: na przykład w modelach w kształcie litery F (patrz „Konstrukcja”) tylko jedna strona ogranicznika jest zwykle rozwidlona, umieszczona na nieruchomej części konstrukcji; a w modelach zaciskowych, stopery w kształcie litery U są instalowane po obu stronach. W każdym razie funkcja ta zwiększa powierzchnię styku zacisku z przedmiotem obrabianym. Daje to jednocześnie kilka korzyści: przy tej samej sile docisku nacisk jest niższy, co zmniejsza ryzyko uszkodzenia powierzchni; maleje prawdopodobieństwo odkształcenia przedmiotu obrabianego; długi odcinek można pokryć mniejszą liczbą zacisków.

- Wymienne szczęki. Możliwość wymiany szczęk lub zacisków imadła (patrz "Typ"). W większości narzędzi to właśnie szczęki zużywają się najszybciej ze względu na stały kontakt z obrabianymi przedmiotami; ponadto mogą być wykonane z miękkich materiałów, które nie są szczególnie odporne na zużycie. W związku z tym niektóre modele przewidują możliwość wymiany szczęk - jest to bardziej rozsądne niż wymiana całkowicie sprawnego narzędzia jako całości.

Główny materiał użyty do budowy narzędzia.

- Stal. W większości przypadków mówimy o klasycznej stali narzędziowej - wysokowęglowej lub stopowej; obie odmiany charakteryzują się podwyższoną twardością i odpornością na ścieranie. Przy stosunkowo niskich kosztach materiał ten jest niezawodny, trwały, praktyczny i odpowiedni nawet dla najmocniejszych narzędzi pracujących pod dużym obciążeniem. Ale odporność na korozję stali narzędziowej może być inna: w szczególności jej odmiany węglowe nie tolerują kontaktu z wilgocią, wskazane jest, aby chronić produkty przed wilgocią i smarować je podczas przechowywania. W każdym razie szczegółowe zalecenia dotyczące konserwacji narzędzia można znaleźć w jego instrukcji.

- Żeliwo. Surówka jest „najbliższym krewnym” stali i różni się od niej przede wszystkim wyższą zawartością węgla. Materiał ten jest nieco tańszy, jednak jest bardziej kruchy i mniej niezawodny, przez co słabo nadaje się do dużych obciążeń i gorzej znosi wstrząsy.

- Aluminium. Główną zaletą stopów aluminium jest ich niska waga; ponadto są bardzo odporne na korozję. Jednocześnie takie materiały są słabo przystosowane do dużych obciążeń i dlatego są stosowane głównie w stosunkowo kompaktowych narzędziach, które nie są przeznaczone do dużych sił roboczych.

- Plastikowe. Plastik jest niedrogi i trochę waży, ale jeg...o wytrzymałość jest zauważalnie gorsza nawet od aluminium i żeliwa, nie wspominając o stali. Dlatego jest używany nie tyle jako główny materiał korpusu, ile jako materiał na stopery i podkładki; wiele modeli „plastikowych” to w rzeczywistości narzędzia stalowe lub aluminiowe, w komplecie z plastikowymi częściami. Znaczenie tego projektu polega na tym, że plastikowe ograniczniki działają bardzo delikatnie na ściskane części, dzięki czemu nadają się nawet do delikatnych materiałów; a dzięki metalowej podstawie siła docisku w takich narzędziach może być dość duża.

- Drewno. Drzewo ma stosunkowo niską wytrzymałość, dlatego jest używane tylko w niektórych modelach zacisków, a wykonane są z niego tylko gąbki lub stopery - reszta konstrukcji wykonana jest z metalu. Takie narzędzia nie zapewniają dużej siły docisku, ale nie jest to wymagane, dociski drewniane mają inną specjalizację: są przeznaczone do stosunkowo miękkich i delikatnych materiałów, które mogą zostać uszkodzone przez szczęki z twardego metalu lub nadmierną siłę docisku.

- Magnez. Stopy magnezu łączą w sobie lekkość, wysoką wytrzymałość i doskonałą odporność na korozję. Z drugiej strony ich cena też jest dość wysoka, dlatego takie materiały są rzadkością – głównie w zaciskach (patrz „Typ”), które wymagają stosunkowo mało metalu.

- Cynk. Stopy cynku są dość mocne i dobrze znoszą korozję. Jednak pod względem niezawodności i właściwości roboczych są generalnie gorsze od stali, a zatem są stosunkowo rzadkie.