Przeznaczenie imadła
Ogólne przeznaczenie imadła (patrz „Rodzaj”). Parametr ten określa ich konstrukcję i cechy aplikacji.
-
Ślusarze. Tradycyjne imadło, przeznaczone głównie do mocowania części nad stołem warsztatowym w celu późniejszej ręcznej obróbki. Nazwa "ślusarz" jest raczej dowolna, takie narzędzia mogą być również używane przy pracach stolarskich, obróbce plastycznej itp. Jednak głównym przeznaczeniem większości tych imadeł jest właśnie praca z elementami metalowymi. Zwróć uwagę, że istnieją modele ślusarskie, uzupełnione
łącznikami rurowymi, ale są one umieszczone w osobnej kategorii - szczegóły poniżej.
-
Stolarze. Imadło stolarskie posiada specjalny korpus: śruba pociągowa jest umieszczona pod blatem, co pozwala nie zagracać powierzchni roboczej stołu. W imadle stolarskim nie ma masywnego korpusu, jak w modelach ślusarskich, ponieważ nie ma potrzeby przykładania dużej siły do mocowania miękkich przedmiotów. Takie imadło jest przeznaczone do mocowania przedmiotów wykonanych z miękkich materiałów (drewno, tworzywo sztuczne itp.).
-
Obrabiarki. Imadła przeznaczone do mocowania detali przeznaczonych do obróbki na różnych maszynach - wiercenie, frezowanie itp. Najprostsze imadło maszynowe ma charakterystyczny „płaski” układ o małej wysokości i dużej szerokości, natomiast ruchoma szczęka opiera się bezpośrednio na podstawie kon
...strukcji i porusza się po specjalnych prowadnicach. Innym typem imadła maszynowego są zaawansowane modele dwu- i trzyosiowe, więcej szczegółów w rozdziale „Konstrukcja”.
- Do rur. Imadło do mocowania rur i innych podobnych części. Wyglądają jak charakterystyczna ramka w kształcie litery U zainstalowana na podstawie pełniącej rolę stałej gąbki; ruchoma szczęka porusza się między nóżkami litery „P” w górę i w dół, a sama rama jest zwykle otwierana, co pozwala na założenie imadła nawet na długie i zamknięte rury. Zwróć uwagę, że w ostateczności do rur można użyć zwykłego imadła ślusarskiego (patrz odpowiedni punkt); jednak specjalistyczne modele są bardziej funkcjonalne i niezawodne. Ich wadą jest to, że maksymalna średnica zaciśniętych rur jest ograniczona przez szerokość ramy.
- Ślusarz / do rur. Imadło, które może być używane zarówno do ślusarstwa, jak i do mocowania rur. W rzeczywistości są one rodzajem imadła ślusarskiego, różnią się od tradycyjnych modeli obecnością specjalnych występów pod głównymi szczękami - te występy odpowiadają za mocowanie rur. W niektórych sytuacjach taka konstrukcja daje przewagę nad wyspecjalizowanymi imadłami do rur (patrz powyżej): w imadle kombinowanym nie ma potrzeby otwierania ramy, aby zamocować zamkniętą lub długą rurę. A ograniczenia średnicy w nich nie są tak surowe - w niektórych modelach maksymalna średnica rury jest porównywalna z szerokością zacisku. Jednak ten niuans nadal należy wyjaśnić osobno.Szerokość rozstawu szczęk/ścisk
Szerokość mocowania zapewniana przez imadło lub zacisk (patrz „Typ”)
W tym przypadku szerokość mocowania oznacza maksymalną odległość, na jaką mogą się rozsunąć szczęki lub ograniczniki narzędzia, innymi słowy maksymalny rozmiar przedmiotu, który można zacisnąć za pomocą tego urządzenia.
Duża szerokość mocowania z jednej strony czyni narzędzie bardziej wszechstronnym i poszerza jego możliwości; z drugiej strony wpływa na wymiary, wagę i cenę, a także utrudnia pracę z małymi przedmiotami (duże narzędzie słabo się do tego nadaje). Więc wybierając parametr ten, nie warto gonić za maksymalnym zapasem, ale weź pod uwagę rozmiar części, z którymi naprawdę planujesz pracować: na przykład nie ma sensu kupować zacisku 500 mm, jeśli potrzebujesz zacisku do sklejania pasków sklejki.
Szerokość szczęk
Szerokość szczęk narzędzia. Wskazany jest głównie dla imadła (patrz „Typ”) - wśród zacisków nie ma tak wielu modeli wyposażonych w szczęki.
Większe szczęki zapewniają pewniejsze trzymanie, szczególnie przy dużych rozmiarach obrabianych przedmiotów, ale utrudniają pracę z małymi częściami, a także wpływają na rozmiar i wagę całego narzędzia.
Cechy konstrukcji
-
Obrotowa podstawa. Ta cecha występuje wyłącznie w imadle (patrz „Typ”). Oznacza to, że narzędzie można obracać poziomo względem podstawy. Daje to dodatkowe możliwości wyboru położenia przedmiotu obrabianego, co w niektórych przypadkach jest bardzo przydatne - np. w przypadku konieczności zmiany położenia przedmiotu obrabianego podczas obróbki łatwiej jest obrócić narzędzie na podstawie niż wypiąć szczęki i przestawiaj część.
-
Skala z podziałką. Cecha ta znajduje się w imadle, w którym część robocza ze szczękami może w jakiś sposób poruszać się względem podstawy - w szczególności w modelach trójosiowych i krzyżowych (patrz "Konstrukcja"). Skala tarczowa pozwala dokładnie określić, jak daleko przesunięto część roboczą lub pod jakim kątem część robocza została obrócona w stosunku do podstawy może to być niezbędne przy pracach wymagających dużej precyzji.
-
Kowadło. Kowadła są nakładane w imadle (patrz „Typ”). Takie urządzenie wygląda jak specjalna platforma, zdolna wytrzymać dość silne ciosy bez konsekwencji; może być używany do obciągania, nitowania, prostego kucia i innych podobnych operacji. Oczywiście korzystając z kowadła warto zadbać o to, aby stół warsztatowy, stół czy inna podpora, na której zamocowane jest imadło, również wytrzymała takie uderzenia. Jednak wbudowane kowadła są zwykle małe i nie są przeznaczone do operacji o bardzo dużym uderzeniu.
...
- Mechanizm zawiasowy. W imadle (patrz "Typ") z tą cechą część robocza jest połączona z podstawą za pomocą zawiasu. Dzięki temu można go swobodnie obracać o 360° w płaszczyźnie poziomej i przechylać w dowolnym kierunku. Może to być szczególnie przydatne podczas pracy z częściami o nieregularnych kształtach, a także z przedmiotami, których położenie należy zmienić podczas obróbki - zamiast za każdym razem zmieniać położenie części w zacisku, wygodniej jest obracać i pochylać imadło się na zawiasie.
- Mechanizm próżniowy. Mechanizm, który działa na zasadzie konwencjonalnej przyssawki i pozwala na niezawodne „przyklejanie się” przyrządu do płaskich powierzchni. Konstrukcja i zastosowanie takiego mechanizmu zależy od rodzaju i konstrukcji narzędzia. Tak więc wśród zacisków (patrz „Typ”) modele płyt (patrz „Konstrukcja”) są wyposażone w tę funkcję - w takich urządzeniach zapewniona jest para przyssawek, dzięki którym zacisk jest przymocowany do łączonych płyt. Ale w imadle mechanizm próżniowy służy do mocowania samego narzędzia na stole warsztatowym, stole roboczym lub innej podstawie. Ta konstrukcja znajduje się wśród stosunkowo małych modeli - w przypadku dużych i ciężkich imadeł mechanizm próżniowy jest słabo przystosowany.
- Podwójny nacisk. Obecność podwójnego ogranicznika w konstrukcji zacisku (patrz „Typ”). Możliwości takiego ogranicznika w różnych modelach mogą się różnić: na przykład w modelach w kształcie litery F (patrz „Konstrukcja”) tylko jedna strona ogranicznika jest zwykle rozwidlona, umieszczona na nieruchomej części konstrukcji; a w modelach zaciskowych, stopery w kształcie litery U są instalowane po obu stronach. W każdym razie funkcja ta zwiększa powierzchnię styku zacisku z przedmiotem obrabianym. Daje to jednocześnie kilka korzyści: przy tej samej sile docisku nacisk jest niższy, co zmniejsza ryzyko uszkodzenia powierzchni; maleje prawdopodobieństwo odkształcenia przedmiotu obrabianego; długi odcinek można pokryć mniejszą liczbą zacisków.
- Wymienne szczęki. Możliwość wymiany szczęk lub zacisków imadła (patrz "Typ"). W większości narzędzi to właśnie szczęki zużywają się najszybciej ze względu na stały kontakt z obrabianymi przedmiotami; ponadto mogą być wykonane z miękkich materiałów, które nie są szczególnie odporne na zużycie. W związku z tym niektóre modele przewidują możliwość wymiany szczęk - jest to bardziej rozsądne niż wymiana całkowicie sprawnego narzędzia jako całości.Sposób mocowania
Sposób mocowania imadła do blatu:
- Zacisk. Mocowanie za pomocą zacisku przymocowanego do krawędzi stołu. Zaciski są bardziej ograniczone pod względem umiejscowienia niż śruby - nie można ich montować na środku blatu. Jednocześnie taki montaż jest znacznie łatwiejszy zarówno podczas wstępnego montażu, jak i przy przenoszeniu konstrukcji z miejsca na miejsce: nie ma potrzeby wiercenia stołu, przygotowania miejsca na śruby.
- przelotowy (przykręcany). Montaż za pomocą śrub przez otwory przelotowe w blacie. Głównymi zaletami tej opcji są niezawodność, a także możliwość wyboru miejsca instalacji niemal w dowolnym miejscu na blacie. Z drugiej strony sama procedura montażu jest dość skomplikowana i polega na umieszczeniu na stałe w jednym miejscu, bez przemieszczania – w końcu konieczne jest wywiercenie otworów pod śruby.
Wykonanie
Główny materiał użyty do budowy narzędzia.
-
Stal. W większości przypadków mówimy o klasycznej stali narzędziowej - wysokowęglowej lub stopowej; obie odmiany charakteryzują się podwyższoną twardością i odpornością na ścieranie. Przy stosunkowo niskich kosztach materiał ten jest niezawodny, trwały, praktyczny i odpowiedni nawet dla najmocniejszych narzędzi pracujących pod dużym obciążeniem. Ale odporność na korozję stali narzędziowej może być inna: w szczególności jej odmiany węglowe nie tolerują kontaktu z wilgocią, wskazane jest, aby chronić produkty przed wilgocią i smarować je podczas przechowywania. W każdym razie szczegółowe zalecenia dotyczące konserwacji narzędzia można znaleźć w jego instrukcji.
-
Żeliwo. Surówka jest „najbliższym krewnym” stali i różni się od niej przede wszystkim wyższą zawartością węgla. Materiał ten jest nieco tańszy, jednak jest bardziej kruchy i mniej niezawodny, przez co słabo nadaje się do dużych obciążeń i gorzej znosi wstrząsy.
-
Aluminium. Główną zaletą stopów aluminium jest ich niska waga; ponadto są bardzo odporne na korozję. Jednocześnie takie materiały są słabo przystosowane do dużych obciążeń i dlatego są stosowane głównie w stosunkowo kompaktowych narzędziach, które nie są przeznaczone do dużych sił roboczych.
-
Plastikowe. Plastik jest niedrogi i trochę waży, ale jeg
...o wytrzymałość jest zauważalnie gorsza nawet od aluminium i żeliwa, nie wspominając o stali. Dlatego jest używany nie tyle jako główny materiał korpusu, ile jako materiał na stopery i podkładki; wiele modeli „plastikowych” to w rzeczywistości narzędzia stalowe lub aluminiowe, w komplecie z plastikowymi częściami. Znaczenie tego projektu polega na tym, że plastikowe ograniczniki działają bardzo delikatnie na ściskane części, dzięki czemu nadają się nawet do delikatnych materiałów; a dzięki metalowej podstawie siła docisku w takich narzędziach może być dość duża.
- Drewno. Drzewo ma stosunkowo niską wytrzymałość, dlatego jest używane tylko w niektórych modelach zacisków, a wykonane są z niego tylko gąbki lub stopery - reszta konstrukcji wykonana jest z metalu. Takie narzędzia nie zapewniają dużej siły docisku, ale nie jest to wymagane, dociski drewniane mają inną specjalizację: są przeznaczone do stosunkowo miękkich i delikatnych materiałów, które mogą zostać uszkodzone przez szczęki z twardego metalu lub nadmierną siłę docisku.
- Magnez. Stopy magnezu łączą w sobie lekkość, wysoką wytrzymałość i doskonałą odporność na korozję. Z drugiej strony ich cena też jest dość wysoka, dlatego takie materiały są rzadkością – głównie w zaciskach (patrz „Typ”), które wymagają stosunkowo mało metalu.
- Cynk. Stopy cynku są dość mocne i dobrze znoszą korozję. Jednak pod względem niezawodności i właściwości roboczych są generalnie gorsze od stali, a zatem są stosunkowo rzadkie.