Porównanie Levenhuk D70L vs BRESSER Biolux LCD 50x-2000x

Zakres powiększeń zapewnianych przez urządzenie wynosi od minimalnego do maksymalnego.

Powiększenie mikroskopu oblicza się według wzoru „powiększenie okularu pomnożone przez powiększenie obiektywu”. Na przykład obiektyw 20x z okularem 10x da powiększenie 10 * 20 = 200x. Nowoczesne mikroskopy mogą być wyposażone w wieloobiektywowe głowice obrotowe, obiektywy zmiennoogniskowe (patrz poniżej) oraz wymienne okulary - dzięki czemu w większości modeli można regulować powiększenie. Pozwala to na dostosowanie urządzenia do różnych sytuacji: gdy trzeba zobaczyć drobne szczegóły, stosuje się duży stopień powiększenia, ale aby poszerzyć pole widzenia, należy je zmniejszyć.

Szczegółowe zalecenia dotyczące optymalnych krotności dla różnych zadań można znaleźć w dedykowanych źródłach. Tutaj zauważamy, że wielu producentów podchodzi do sztuczki i wskazuje maksymalną wartość powiększenia pod względem stopnia powiększenia uzyskanego z dodatkową soczewką Barlowa. Taki obiektyw może naprawdę poważnie zwiększyć powiększenie, ale nie jest faktem, że obraz okaże się wysokiej jakości; aby uzyskać więcej informacji, patrz „Zawartość opakowania”.

- Obiektyw zmiennoogniskowy. Obiektyw o zmiennym powiększeniu. Taka optyka pozwala na płynną zmianę ogólnego powiększenia mikroskopu w określonych granicach, bez zmiany obiektywu/okularu i nawet bez odrywania się od obserwacji. Z drugiej strony obiektywy zmiennoogniskowe są bardziej skomplikowane i droższe niż optyka o stałym powiększeniu. W związku z tym stosuje się je głównie w mikroskopach stereoskopowych (patrz „Typ”): podczas napraw, montażu i innych zadań, do których takie urządzenia są wykorzystywane, niezwykle przydatna jest możliwość płynnej regulacji powiększenia.

- Wielość powiększenia. Współczynnik powiększenia zapewniany przez obiektyw. Parametr ten wraz z powiększeniem okularu wpływa na ogólne powiększenie instrumentu (patrz wyżej). Większość mikroskopów biologicznych (patrz „Typ”) jest wyposażona w kilka obiektywów o różnym powiększeniu na głowicy obrotowej; pozwala to na dostosowanie powiększenia zgodnie z życzeniem użytkownika. Standardowe opcje powiększenia takich obiektywów to 4x, 10x, 40x, 100x.

- Achromatyczny. Jeden z rodzajów korekcji kolorów stosowanych w soczewkach. Konieczność korekcji barw wynika z tego, że światło o różnych kolorach jest różnie załamywane przez soczewki, a bez dodatkowych środków obraz w mikroskopie rozmazałby się z tęczowymi plamami. Achromatyczna to jeden z najprostszych rodzajów korekcji kolorów, w takiej optyce korygowane są zniekształcenia kolorów w kolorze żółtym i zielony...m. Obiektywy-achromaty wyróżniają się prostotą konstrukcji i niskim kosztem. Co prawda jakość obrazu w nich jest daleka od ideału: taki obiektyw daje wyraźny obraz tylko w środku obrazu, szerokość pola ostrości wynosi około jednej trzeciej całkowitej szerokości pola widzenia, a czerwony - na krawędziach obrazu mogą pojawić się niebieskie plamy. Jest to jednak wystarczające do ogólnej znajomości, wstępnego szkolenia, a często do poważniejszych zadań.

- Planachromat. Ulepszona i dopracowana różnorodność obiektywów achromatycznych (patrz wyżej). W planachromatach przewidziana jest dodatkowa korekcja krzywizny pola, dzięki której obszar wyraźnie widocznego obrazu w takich soczewkach wynosi co najmniej 2/3 całkowitej szerokości pola widzenia, a często nawet więcej. Są to soczewki, które są zalecane do poważnych badań i profesjonalnego użytku.

- Średnica osadzenia. Rozmiar gwintu używanego do mocowania obiektywu. Większy otwór zwykle oznacza szerszą soczewkę obiektywu, co oznacza wyższą aperturę i lepszą jakość obrazu. Z drugiej strony duży rozmiar wpływa na wymiary, wagę i koszt optyki. We współczesnych mikroskopach spotyka się głównie średnice od 20 do 35 mm. Znając rozmiar gwintu, możesz zakupić soczewki zamienne lub zamienne do urządzenia.

- Monokular. Okular jednosoczewkowy, który można oglądać tylko jednym okiem. Z oczywistych względów jest używany tylko w mikroskopach biologicznych (patrz Typ). Zaletami monokularów są przede wszystkim mniejsze rozmiary i koszt niż inne odmiany; ponadto nie wymagają dopasowania między źrenicami. Z drugiej strony ciągłe patrzenie przez okular jednym okiem jest męczące, więc ta opcja słabo sprawdza się w sytuacjach, w których trzeba często i długo zaglądać w mikroskop.

- Lornetka. Podwójny okular, który można oglądać obydwoma oczami jednocześnie. Należy zauważyć, że taka optyka jest używana nie tylko w mikroskopach stereoskopowych, pierwotnie przeznaczonych do oglądania obiektu przez dwa obiektywy (patrz „Typ”), ale także w mikroskopach biologicznych z jednym obiektywem. Faktem jest, że o wiele wygodniej jest zajrzeć do urządzenia optycznego dwojgiem oczu niż jednym, oczy są mniej obciążone, a zmęczenie nie pojawia się tak szybko. Dlatego do poważnych zadań związanych z częstym używaniem mikroskopu najlepszą opcją są lornetki (lub trinokulary, patrz poniżej). Taka optyka jest droższa niż jednookularowa, ale rekompensuje to łatwość obsługi.

- Trinokularowy. Różnorodne lornetki (patrz odpowiedni punkt), uzupełnione o trzeci kanał optyczny dla specjalnej kamery wideo okularowej. Taka kamera jest zwykle podłączona do komputera PC lub laptopa; instalując go w gni...eździe na trzeci okular można wykonywać zdjęcia i filmy, a także wyświetlać obraz w czasie rzeczywistym na ekranie komputera. Jednocześnie możesz normalnie patrzeć przez mikroskop. Urządzenia trinokularowe są wysoce funkcjonalne i wszechstronne, ale złożone i drogie.

- Wyświetlacz LCD. Mikroskop posiada ekran LCD, który zastępuje tradycyjny okular. Nie trzeba za każdym razem pochylać się nad takim urządzeniem, aby obejrzeć obraz, co jest bardzo wygodne, jeśli obserwacje trzeba połączyć z robieniem notatek i innymi podobnymi czynnościami. Mikroskopy tej konstrukcji mają zwykle funkcję fotografowania i nagrywania wideo, a także różne wbudowane narzędzia - na przykład siatkę skali do oceny wielkości widocznych obiektów, wyświetlanych bezpośrednio na ekranie. Ponadto obraz na ekranie może zobaczyć nie tylko bezpośredni użytkownik, ale także każdy, kto znajduje się w pobliżu; takie możliwości są niezbędne podczas szkoleń, konsultacji, prezentacji itp. Z drugiej strony takie mikroskopy są nieporęczne i drogie.

- Wielość powiększenia. Powiększenie zapewniane przez okular. Parametr ten, wraz z powiększeniem obiektywu, wpływa na ogólne powiększenie urządzenia (patrz wyżej). Klasyczna opcja dla okularów w mikroskopach to 10x, ale zdarzają się też wyższe wartości. W zestawie może znajdować się kilka okularów o różnym powiększeniu - w celu zmiany ogólnego stopnia powiększenia. Istnieje oznaczenie wielokrotności z indeksem alfabetycznym, na przykład WF10x. Oznacza to, że okular ma rozszerzone pole widzenia (WF - szerokie, EWF - extra-wide, UWF - ultraszeroki).

- Nachylenie okularu. Odchylenie okularu determinuje pozycję głowy obserwatora podczas patrzenia przez mikroskop oraz ogólną łatwość obsługi. Według tego wskaźnika można wyróżnić trzy główne opcje: stały kąt, regulowany kąt, brak pochylenia. Stały kąt to najczęściej 30 ° lub 45 ° w stosunku do poziomu, wartości te są uważane za najwygodniejsze. W mikroskopach o regulowanym kącie cały statyw wraz z tubusem i stolikiem mocowany jest do podstawy za pomocą obrotowego mocowania. Jest to najwygodniejsza opcja, pozwalająca dostosować pochylenie do własnych preferencji, ale z czasem montaż ma tendencję do luzowania, dlatego rzadko jest używany w profesjonalnych mikroskopach. Trzeci typ - mikroskopy pionowe, bez nachylenia - nie otrzymały zbyt dużego rozmieszczenia: ta konstrukcja jest używany w niektórych modelach stereoskopowych (patrz "Typ"), aby utrzymać scenę ściśle poziomą (jest to ważne przy niektórych pracach z przedmiotami mikroskopowymi).

- Średnica osadzenia. Średnica nominalna okularu zastosowanego w mikroskopie oraz średnica osadzenia w tubusie do montażu okularu. Nowoczesne mikroskopy wykorzystują kilka standardowych średnic, w szczególności 23 i 27 mm. W praktyce parametr ten jest niezbędny przede wszystkim w przypadku, gdy planowany jest zakup zapasowych lub wymiennych okularów do mikroskopu, lub jeśli „gospodarstwo” ma już okular i należy ocenić jego kompatybilność z tym modelem.

- Korekcja dioptrii. Zakres regulacji dioptrii przewidziany w okularze. Ta korekcja jest stosowana, aby osoba krótkowzroczna lub dalekowzroczna mogła patrzeć przez mikroskop bez okularów lub soczewek kontaktowych. W większości modeli z tą funkcją zakres korekcji wynosi około 5 dioptrii w obie strony; pozwala to na użycie mikroskopu w przypadkach łagodnej do umiarkowanej krótkowzroczności/nadwzroczności.

Typ i/lub rozmiar stolika przedmiotowego, zamontowanego w mikroskopie. Przypomnijmy, że stolik przedmiotowy to powierzchnia, na której umieszczony jest badany preparat.

- Stacjonarny. Stolik przedmiotowy, zamocowany nieruchomo; ustawianie ostrości w takich mikroskopach odbywa się poprzez poruszanie w górę i w dół tubusu z obiektywem i okularem. Takie układy są proste i niedrogie, jednak ustawianie ostrości przy patrzeniu przez ciągle poruszający się okular nie jest zbyt wygodne. Ponadto w przypadku zaawansowanych mikroskopów biologicznych (patrz „Rodzaj”) z binokularem i trinokularem (patrz „Okular”) ten wariant również nie jest odpowiedni z powodu pewnych względów konstrukcyjnych. Natomiast zdecydowana większość mikroskopów stereoskopowych wyposażona jest w stoliki stacjonarne – jest to najrozsądniejsza konstrukcja, biorąc pod uwagę specyfikę zastosowania.

- Ruchomy. W tego typu mikroskopach cały układ optyczny jest sztywno zamocowany na statywie, a stolik przedmiotowy można przesuwać w górę i w dół dla ustawiania ostrości optyki. Taka konstrukcja może występować wyłącznie w mikroskopach biologicznych (patrz „Rodzaj”). Jest nieco bardziej złożona i droższa niż konstrukcja z nieruchomym stolikiem, ale równocześnie jest znacznie wygodniejsza: przy ustawianiu ostrości okular nie porusza się, co pozwala wygodnie regulować obraz bez patrzenia w górę. Ponadto to właśnie ruchomy stolik najbardziej nadaje się do zaawansowan...ych urządzeń z binokularami i trinokularami (patrz „Okular”), prawie wszystkie takie mikroskopy posiadają takie wyposażenie.

Jeśli chodzi o wymiary stolika przedmiotowego, mogą się one wahać od 75x75 mm do 240x200 mm, a nawet więcej. Tutaj przy wyborze warto wziąć pod uwagę planowane wymiary badanych preparatów.

Obecność nośnika leku w scenografii.

Prowadnica preparacji to urządzenie do płynnego przesuwania szkieł preparacyjnych pod obiektywem mikroskopu, a także do ustalania warunkowych współrzędnych poszczególnych odcinków preparacji. Za ruch odpowiadają mechanizmy, które umożliwiają oddzielne przesuwanie szkła w kierunku wzdłużnym i poprzecznym. Ustalenie współrzędnych zapewniają specjalne skale z noniuszem, dokładność określenia współrzędnych może wynosić od 0,1 do 0,01 mm.

Funkcja ta występuje wyłącznie w mikroskopach biologicznych (patrz Typ). Jego obecność może być niezwykle istotna dla badań związanych z dużymi współczynnikami powiększenia. Bez nośnika leków szkło musiałoby być przesuwane ręcznie, a znalezienie określonych obszarów byłoby trudnym, jeśli nie niemożliwym zadaniem.

Rodzaje ogniskowania (fokusowania) przewidziane w mikroskopie. Ogniskowanie odbywa się poprzez zmianę odległości między rozważanym obiektem a soczewką; jego typy mogą być następujące:

- Szorstki. Metoda ta oznacza obecność jednego regulatora obrotowego, który odpowiada za poruszanie obiektywem lub stolikiem. Zaletami tego projektu są prostota i niski koszt. Jednocześnie ustawianie ostrości przy dużych powiększeniach w takich mikroskopach jest dość trudnym zadaniem: trzeba przekręcić gałkę strojenia dosłownie o ułamki milimetra.

- Szorstki / precyzyjny. Ogniskowanie za pomocą dwóch mechanicznych elementów sterujących - do wstępnego ustawiania ostrości i końcowego dostrajania. Takie ustawienie jest samo w sobie wygodniejsze niż tylko surowe (patrz wyżej), a przy dużych powiększeniach jest po prostu niezastąpione. Z drugiej strony obecność dodatkowego regulatora komplikuje i zwiększa koszt projektu, dlatego ta opcja występuje głównie w mikroskopach półprofesjonalnych i profesjonalnych.

- Podręcznik. Metoda, która zakłada brak mechanizmu ogniskowania jako takiego. Celowanie w tego typu urządzeniach odbywa się dzięki temu, że użytkownik ręcznie porusza obiektywem – np. przesuwając go w górę i w dół na pionowym statywie i ustalając w żądanej pozycji za pomocą docisku, lub przechylając go tam i z powrotem na uchwyt obrotowy. Ta opcja jest odpowiednia tylko dla modeli o małym powiększeniu, które nie wymagają specjalnej d...okładności ogniskowania; występuje głównie w mikroskopach cyfrowych bez własnego ekranu (patrz „Zasada działania”), a także w modelach przenośnych (patrz odpowiedni punkt).

Cechy konstrukcji kondensatora zainstalowanego w mikroskopie.

Kondensor jest częścią systemu oświetlenia w mikroskopach biologicznych (patrz „Typ”). Jest to układ optyczny, który w szczególny sposób przetwarza strumień światła wchodzący do szkła preparacyjnego. Różne sytuacje mogą wymagać różnych metod takiego przetwarzania; w związku z tym w mikroskopach można stosować różne typy kondensorów. Jednak najpopularniejszym w naszych czasach jest najprostszy kondensator Abbego. Zapewnia koncentrację wiązki światła i jej równomierny rozkład w polu widzenia. Początkowo takie urządzenie przeznaczone jest do badań metodą jasnego pola, ale może być również wykorzystywane do obserwacji w kontraście fazowym. Kondensor Abbego może być wyposażony w irysową przesłonę aperturową - z jej pomocą można zmniejszyć jasność oświetlenia - oraz filtry barwne.

Inne, bardziej specyficzne typy kondensorów (na przykład fazowe lub ciemnego pola) są zwykle kupowane osobno i rzadko wchodzą w skład standardowego wyposażenia mikroskopu.

W charakterystyce kondensora można wskazać NA - wielkość apertury (efektywnego otwarcia) w milimetrach, na przykład NA=1,2. To dość specyficzny parametr; wystarczy powiedzieć, że jest on wybierany przez producenta do kompletnych obiektywów i nie ma zasadniczego wpływu na wybór mikroskopu.

Rodzaj diafragmy zamontowanej w mikroskopie.

Diafragma częściowo blokuje strumień światła z układu oświetlenia mikroskopu. Służy głównie do regulacji oświetlenia, a także do niektórych bardziej szczegółowych zadań (w szczególności zmiany głębi ostrości). Przy regulacji diafragmy zmienia się średnica jej otworu roboczego i tym samym rzeczywista przepuszczalność światła; a różne typy diafragm (irysowe lub obrotowe) różnią się między sobą cechami regulacji:

— Irysowa. Nazwa pochodzi od łacińskiego słowa oznaczającego tęczówkę oka. Diafragma irysowa składa się z zestawu płatków o specjalnie dobranym kształcie (tzw. lamelek). Przy zamykaniu płatki te przesuwają się od krawędzi otworu roboczego do środka, zmniejszając jego średnicę; przy otwieraniu przesuwają się na zewnątrz. Diafragmy irysowe są bardziej skomplikowane i droższe diafragm obrotowych, jednak mają nad nimi szereg istotnych zalet. Przede wszystkim przepuszczalność światła w całym zakresie roboczym takich urządzeń zmienia się płynnie, co pozwala na jak najdokładniejszy dobór ustawień. Możesz zarządzać ustawieniami nie przerywając obserwacji preparatu; dodatkowo diafragmy irysowe są tak kompaktowe i lekkie, jak to tylko możliwe. W rezultacie to właśnie ta odmiana diafragmy jest najbardziej popularna w mikroskopach klasy średniej i wyżej, a także często spotykana nawet w prostszych modelach.

— Obrotowa. Diafragma tego typ...u to tarcza z otworami różnej wielkości; obracając tarczę można umieszczać różne otwory w polu widzenia mikroskopu i tym samym zmieniać przepuszczalność światła. Głównymi zaletami takich urządzeń są: prostota konstrukcji, niski koszt, niezawodność i łatwość naprawy. Z drugiej strony diafragmy obrotowe są mniej praktyczne niż irysowe — w szczególności są bardzo masywne i nie pozwalają na płynną regulację. W związku z tym, opcja ta jest stosowana głównie wśród mikroskopów klasy podstawowej, gdzie zaawansowane funkcje nie są wymagane — a wręcz przeciwnie, kluczowa jest przystępna cena.

Obecność filtrów świetlnych w zakresie dostawy mikroskopu.

W systemie oświetleniowym zainstalowane są filtry świetlne; mogą być zdejmowane lub wbudowane (zwykle na obrotowej płycie). W każdym razie takie urządzenia zmieniają charakterystykę światła, dostosowując je do specyfiki sytuacji. Rodzaje i przeznaczenie filtrów świetlnych mogą być różne, a także ich asortyment w zestawie; niektóre z bardziej powszechnych opcji to:

- Kolor niebieski. Przydatne w przypadkach, gdy do oświetlenia używane jest światło z żarówki lub lampy halogenowej. Filtr ten wyrównuje temperaturę kolorów (balans bieli), dzięki czemu odcienie kolorów są chłodniejsze i zapewniają naturalne odwzorowanie kolorów; jest to szczególnie ważne w przypadku mikrofotografii, ponieważ odpowiednio ustawiony balans bieli ma kluczowe znaczenie dla uzyskania wysokiej jakości zdjęć.

- Kolor żółty. W przeciwieństwie do niebieskiego, obniża temperaturę barwową, nadając obrazowi cieplejszy odcień. Czasami przydaje się również do regulacji balansu bieli, ale żółte filtry mają jeszcze jedno ważne zastosowanie: są dobre do wykrywania niedoskonałości na metalowych powierzchniach.

- Kolor zielony. Obiektywy achromatyczne i planachromatyczne znajdujące się w większości nowoczesnych mikroskopów najlepiej eliminują aberracje w zielonej części widma. Mając to na uwadze, stosuje się podobne filtry: obraz w zielonym odcieniu ma najmniej widoczne zniekształcenie....Ponadto większość obiektywów do mikroskopii z kontrastem fazowym jest również najskuteczniejsza w zielonej części widma (chociaż możliwe są wyjątki).

- Mat (dyfuzor). Białe filtry, które nie zmieniają barwy światła, ale zapewniają dodatkowe rozproszenie. Może to być przydatne zwłaszcza podczas pracy z obiektywami o małym powiększeniu.

- Neutralny. Filtry w różnych odcieniach szarości. Służą do zmniejszania intensywności oświetlenia bez zmiany jego pozostałych cech. Takie gadżety mogą być szczególnie przydatne podczas fotografowania – a mianowicie, jeśli aparat nie ma wystarczająco szybkiego czasu otwarcia migawki. Zwróć uwagę, że podobny efekt można osiągnąć za pomocą przesłony mikroskopu, ale nie zawsze jest to najlepsza opcja do fotografowania. Zawężenie przysłony zmniejsza więc pole widzenia i zwiększa głębię ostrości (ta ostatnia też nie zawsze jest pożądana), a filtry świetlne nie wpływają na te parametry; ponadto w niektórych sytuacjach nawet najwęższa przysłona może nie być wystarczająco „ciemna”.

- Filtry świetlne do preparatów kolorowych. Poprawia widoczność kolorowych elementów. Takie urządzenia są szczególnie popularne w badaniach biologicznych: są to leki najczęściej przetwarzane za pomocą barwników, a ponadto są one najbardziej podatne na blaknięcie barwników, co utrudnia ich oglądanie w normalnym oświetleniu. Zwróć uwagę, że filtry tego typu, w przeciwieństwie do filtrów kolorowych opisanych powyżej, nie malują całego obrazu na określony kolor, a jedynie tłumią wszystkie inne kolory, z wyjątkiem ich „natywnego” koloru.

- Fluorescencyjny. Filtry stosowane w mikroskopii fluorescencyjnej. Dzielą się na dwa typy - ekscytujące (emitujące promieniowanie UV z ogólnego spektrum oświetlenia w celu oświetlenia leku) i ciągnące (chroniące oczy użytkownika przed promieniowaniem ultrafioletowym i jednocześnie wpuszczające fluorescencyjny blask leku).