Porównanie Kraissmann FS 1000 vs GAV Xtreme 200

Rodzaj jest wskazywany przez źródło energii, z którego pracuje pistolet natryskowy. Obecnie można znaleźć modele pneumatyczne, elektryczne(sieciowe i akumulatorowe), a także mechaniczne i benzynowe. Oto ich główne cechy:

- Pneumatyczny. Pistolety natryskowe zasilane sprężonym powietrzem z zewnętrznej sprężarki. Innymi słowy, w zestawie dostawy takiego narzędzia znajduje się tylko spray (pistolet, aerograf itp.); do jego działania wymagana jest osobna sprężarka. Na pierwszy rzut oka stwarza to pewne niedogodności; jednak ta konfiguracja ma również zauważalne zalety. Po pierwsze, nie trzeba przepłacać za kompresor, jeśli jest już dostępny „w gospodarstwie” (osobnym przykładem takiej sytuacji można nazwać plac budowy, na którym potężny kompresor stacjonarny jest używany do kilku narzędzi pneumatycznych). Po drugie, dyszę i kompresor można dobrać według własnego uznania, bez polegania na sprzęcie wybranym przez producenta. W związku z tym większość nowoczesnych pistoletów natryskowych jest wykonywana precyzyjnie pneumatycznie. Do jednoznacznych wad takich urządzeń należy brak możliwości pracy z bezpowietrznymi systemami natryskowymi, jednak takie systemy są używane znacznie rzadziej niż powietrzne, więc ten niuans nie jest kluczowy.

- Elektryczny. W tym przypadku mamy na myśli pistolety natrys...kowe zasilane z gniazdek (modele akumulatorowe znajdują się w osobnej kategorii, patrz niżej). Urządzenia tego typu składają się z samego atomizera, a także kompresora (wbudowanego lub zdalnego). Jedną z zalet tej opcji jest tylko obecność sprężarki, dzięki której do działania takiego pistoletu natryskowego potrzebny jest w rzeczywistości tylko wylot. Ponadto jednostki te mogą być używane zarówno w systemach natrysku powietrznego, jak i bezpowietrznego. Wady modeli elektrycznych obejmują wyższy koszt niż pneumatycznych, a także niemożność oddzielnego wyboru dyszy roboczej i sprężarki - z reguły pistolety natryskowe tego typu są sprzedawane w gotowych zestawach.

- Akumulator. Pistolety lakiernicze wyposażone w sprężarki elektryczne zasilane własnymi bateriami. Kluczową zaletą takich narzędzi jest autonomia, możliwość pracy nawet w przypadku braku placówek w pobliżu. Z drugiej strony trudno jest osiągnąć dużą moc i wydajność z akumulatorem; czas ciągłej pracy takich opryskiwaczy jest ograniczony stanem naładowania akumulatora (a do jego uzupełnienia nadal potrzebne będzie źródło prądu); a sam konstrukcja jest bardziej skomplikowany i droższy niż analogi zasilane z gniazdka. Dlatego bezprzewodowe pistolety natryskowe nie otrzymały w naszych czasach dużego rozpowszechnienia.

- Mechaniczny. Jednostki, w których dostarczanie farby odbywa się ze względu na siłę mięśni użytkownika - innymi słowy, do tego trzeba ręcznie przestawić dźwignię pompy. Taki schemat pracy jest tak prosty i niezawodny, jak to tylko możliwe, ale słabo nadaje się do tradycyjnych opryskiwaczy. Dlatego „mechanika” w naszych czasach jest niezwykle rzadka, głównie wśród rolek (patrz „Widok”).

- Benzyna. Modele z tego typu zasilaczem łączą w sobie dużą moc i autonomia od sieci, ale są raczej nieporęczne, trudniejsze w obsłudze i naprawie, droższe (zarówno kosztem własnym, jak i ceną paliwa) i są generalnie przeznaczone do zastosowanie przemysłowe na zewnątrz... Dlatego są one słabo rozmieszczone i są używane tam, gdzie z tego czy innego powodu analogi elektryczne nie mają zastosowania.

Pobór mocy podczas pracy z elektronarzędziem (patrz „Typ”).

Większość nowoczesnych pistoletów natryskowych, nawet produktywnych, ma dość niską moc: na przykład modele o mocy powyżej 1 kW są niezwykle rzadkie, a w większości przypadków pobór mocy nie przekracza 500 W. Więc przy podłączaniu takiego sprzętu do gniazdek zwykle nie ma problemów; tylko pojedyncze jednostki o wysokiej wydajności, wymagające 3,5 kW lub więcej, muszą być podłączone zgodnie ze specjalnymi zasadami (bezpośrednio do rozdzielnicy). W innych przypadkach dane o zużyciu energii najczęściej nie są potrzebne w normalnym użytkowaniu i mogą być wymagane tylko do określonych zadań - na przykład do obliczenia obciążenia autonomicznego generatora.

Nominalne ciśnienie powietrza w pistolecie.

Ogólne znaczenie tego parametru zależy od rodzaju instrumentu (patrz wyżej). Na przykład w modelach pneumatycznych dane dotyczące ciśnienia nominalnego są wymagane do podłączenia do zewnętrznej sprężarki. Jest to ciśnienie, które ta sprężarka powinna wytworzyć na wlocie do opryskiwacza; zbyt niskie wartości doprowadzą do spadku wydajności, zbyt wysokie są obarczone awariami, a nawet wypadkami z obrażeniami innych.

Z kolei w przypadku modeli elektrycznych ciśnienie nominalne to ciśnienie powietrza wytwarzane przez własną sprężarkę urządzenia; kompletny opryskiwacz został pierwotnie zaprojektowany dla tego samego ciśnienia. Tak więc w tym przypadku parametr ten ma raczej charakter odniesienia niż praktycznego znaczenia; może być przydatny tylko do podłączenia wymiennych dysz do sprężarki (lub odwrotnie, w przypadku użycia istniejącej dyszy natryskowej ze sprężarką innej firmy).

Konkretne wartości ciśnienia są określane przede wszystkim przez system natryskowy (patrz poniżej). Różnorodność jest tu dość duża: najskromniejsze jednostki wytwarzają nie więcej niż 2 bary, dość popularne są sprężarki na 2-5 barów, modele na 5-10 barów są stosunkowo rzadkie, a w niektórych rozwiązaniach o dużej mocy ciśnienie 100 bar lub więcej jest pod warunkiem.

Nominalne zużycie powietrza podczas normalnej pracy pistoletu natryskowego.

Parametr ten ma kluczowe znaczenie dla narzędzia pneumatycznego (patrz „Typ”): sprężarka, do której jest podłączony taki rozpylacz, musi zapewniać odpowiednią prędkość przepływu powietrza, w przeciwnym razie normalna praca nie będzie możliwa. Z kolei w modelach elektrycznych wskaźnik ten jest raczej punktem odniesienia - kompletny kompresor z definicji odpowiada charakterystyce opryskiwacza, a na natężenie przepływu warto zwracać uwagę tylko wtedy, gdy dysza robocza elektrycznego pistoletu natryskowego jest planowany do użycia ze sprężarką „nie natywną”.

Zużycie farby lub innego materiału (np. zaprawy tynkarskiej) podczas normalnej pracy pistoletu natryskowego.

Im wyższe zużycie, tym więcej materiału może nanieść narzędzie w jednostce czasu, tym lepiej nadaje się do obróbki dużych powierzchni i nakładania grubych powłok. Z drugiej strony nie wszystkie rodzaje prac wymagają wysokiej wydajności, a czasami relatywnie niskie zużycie jest optymalne. Szczegółowe zalecenia w tej sprawie dla różnych sytuacji można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Maksymalna lepkość farby lub innego materiału roboczego, przy której pistolet natryskowy może normalnie pracować. Określone w jednostkach DIN; pewna liczba DIN to w tym przypadku liczba sekund, w których standardowa objętość farby (zwykle 100 ml) wyleje się z lejka o ściśle określonej średnicy otworu wlewowego (zwykle około 4 mm). Taki lejek (wiskozymetr) może być dostarczony z pistoletem natryskowym, ale w razie potrzeby można go dokupić osobno.

Zatem im więcej DIN, tym bardziej lepka jest kompozycja. A im większa liczba wskazana w charakterystyce pistoletu natryskowego, tym szersze jego możliwości, tym gęstsze płyny można do niego wlewać bez obawy o blokady i awarie. Jednocześnie należy pamiętać, że w praktyce często nie trzeba pracować z gęstymi cieczami - wręcz przeciwnie, nadmierna lepkość pogarsza jakość powłoki, prowadzi do powstawania smug i wydłuża czas schnięcia. Np. większość emalii i farb olejnych stosuje się przy lepkości ok. 20 DIN, farby lateksowe - do 45 DIN itd. Ogólne zalecenia w tym zakresie można znaleźć w dedykowanych źródłach, a konkretne - na opakowaniu konkretnego marka farby lub inny skład.

Rodzaj systemu natryskowego zastosowanego w urządzeniu. Różne systemy natryskowe różnią się formatem pracy, a co za tym idzie indywidualnymi praktycznymi niuansami użytkowania:

- HP (wysokie ciśnienie) / CONV (konwencjonalne). Jeden z najbardziej znanych i popularnych systemów natryskowych. Ciśnienie powietrza na wlocie i wylocie takich pistoletów natryskowych jest w przybliżeniu takie samo. Zaletami systemów HP są prostota konstrukcji, szerokie pokrycie, duża szybkość aplikacji farby oraz stosunkowo niskie zużycie powietrza. Jednocześnie procent transferu farby takimi opryskiwaczami jest bardzo niski – ponad połowa nałożonego materiału, dzięki dużej prędkości, odbija się od powierzchni i osadza na otaczających przedmiotach. Inną wadą jest to, że strumień z nebulizatora HP intensywnie wychwytuje drobny pył i inne „lotne zanieczyszczenia”; z tego powodu często wymagane jest dodatkowe szlifowanie i polerowanie malowanej powierzchni.

- RP (zredukowane ciśnienie). Modyfikacja dysz konwencjonalnych (HP), charakteryzujących się nieco niższym ciśnieniem wylotowym. Zaowocowało to nieznaczną poprawą szybkości transferu i zmniejszeniem poziomu ściółki, przy jednoczesnym zachowaniu zalet dobrej wydajności, jednorodności i niskiego zużycia powietrza. Niemniej jednak pod względem tych wskaźników takie urządzenia są nadal gorsze od modeli o niskim ciśnieniu.

- HVLP (wysoka objętość, niskie ciśnienie).... System natryskowy o niskim ciśnieniu wylotowym (ok. 0,7 bar) i dużej ilości powietrza. Jedną z kluczowych zalet takich urządzeń jest wysoki współczynnik przenoszenia atramentu – nie mniej niż 65%. Ponadto niska prędkość podawania farby zmniejsza poziom zanieczyszczeń: jest stosunkowo niewiele wirów, które „ciągną” zanieczyszczenia. Główną wadą systemów HVLP jest duże zużycie powietrza, nie każda sprężarka poradzi sobie z takim natryskiem. Ponadto wymagają dodatkowych filtrów chroniących przed przedostawaniem się oleju i wilgoci do powietrza przy dużych obciążeniach sprężarki; a z takim urządzeniem można pracować tylko z niewielkiej odległości (zwykle do 15 cm), a aby uniknąć kropli, wymagana jest pewna umiejętność.

- HVLP-II (Nowe Wysokie Objętościowe Niskie Ciśnienie). HVLP drugiej generacji (patrz odpowiedni punkt), który ma szereg ulepszeń w stosunku do oryginału, ale generalnie taki sam.

- LVLP (Low Volume Low Pressure) / Trans-Tech. Systemy natryskowe zaprojektowane jako ulepszenie HVLP. Przy tych samych zaletach (wysoki współczynnik transferu, minimalna ilość odpadów), zużywają znacznie mniej powietrza i mają łagodniejsze wymagania dla sprężarek i węży. Ponadto systemy LVLP są mniej wrażliwe na spadki ciśnienia, a skuteczny zasięg zraszania w nich sięga 25 - 30 cm Spośród zauważalnych wad tej opcji możemy jedynie wspomnieć o dość wysokim koszcie.

- HVMP (wysoka objętość średniego ciśnienia). Systemy natryskowe o wysokim przepływie powietrza i średnim ciśnieniu wylotowym. W porównaniu do HVLP, ze względu na wyższe ciśnienie, dają nieco niższą wydajność przenoszenia atramentu, ale większą jednorodność i zasięg.

- LVMP (niskie ciśnienie średnie). Systemy natryskowe o niskim przepływie powietrza i średnim ciśnieniu; rodzaj modyfikacji LVLP z wyższym ciśnieniem. Dzięki temu koszt jest nieco obniżony, wzrasta wydajność, jednolitość aplikacji i szerokość wychwytywania; jednak zużycie farby jest wyższe, a wykończona powierzchnia jest bardziej szorstka niż w przypadku oryginalnego LVLP.

- HTE (wysoka wydajność transferu). Oznaczenie to stosuje się w systemach natryskowych, dla których producenci deklarują wysoką szybkość transferu. Pod względem cech są najczęściej zbliżone do LVLP (patrz odpowiedni punkt) – w szczególności mają dość duży zasięg skuteczny. Jednak konkretne cechy w każdym przypadku należy wyjaśnić osobno.

- EA (doskonała atomizacja). Główną cechą takich systemów, zgodnie z nazwą, jest bardzo wysoki stopień rozpylenia materiału. Pozostałe charakterystyki wydajności w takich systemach mogą się różnić; punkty te należy wyjaśnić osobno.

- HEA (High Efficiency Airless). Markowa technologia natrysku bezpowietrznego (patrz Spray) stosowana w sprzęcie marki Wagner. Jak twierdzą twórcy, ogranicza straty farby o ponad 50% w porównaniu z bardziej tradycyjnymi systemami, a także zapewnia bardziej równomierne rozłożenie materiału. Nadaje się do powłok na bazie wody i oleju.

- MP (średnie ciśnienie). Opcja przejściowa między powyższymi HP i RP: zapewnia nieco niższe ciśnienie robocze w porównaniu do HP, ale nie tak niskie jak w RP. Z wielu powodów nie otrzymał dystrybucji.

- HD (o dużej wytrzymałości). Oznaczenie marketingowe stosowane w pojedynczych dyszach - zazwyczaj o wysokiej wydajności, w zastosowaniach o dużej objętości. Konkretne cechy takich systemów należy wyjaśnić osobno.

Całkowita pojemność zbiornika na farbę dostarczanego z pistoletem natryskowym. Duży zbiornik z jednej strony pozwala „naładować” sporą ilość materiału i pracować przez długi czas. Z drugiej strony zwiększa rozmiar i wagę urządzenia; a duża ilość farby również będzie odpowiednio ważyć (chociaż w przypadku modeli z oddzielną lokalizacją zbiornika - patrz wyżej - nie jest to krytyczne). Dlatego im cieńsza i delikatniejsza praca, do której przeznaczony jest pistolet, tym z reguły mniejsza jest pojemność zbiornika: na przykład w aerografach (patrz „Widok”) rzadko przekracza 50 ml, a w modele gipsowe z kolei można mierzyć litry.

Obecność zewnętrznej sprężarki w konstrukcji pistoletu natryskowego.

Ta cecha oznacza, że po pierwsze, urządzenie jest wyposażone we własną sprężarkę (czyli należy do elektrycznego, patrz „Typ”), a po drugie, ta sprężarka (lub pompa do natrysku bezpowietrznego) jest wykonana oddzielnie od opryskiwacza i jest podłączony do niego specjalny wąż. Dzięki takiej konstrukcji sam opryskiwacz okazuje się maksymalnie lekki i kompaktowy, co jest szczególnie ważne przy dużych nakładach pracy lub przy pracach delikatnych wymagających maksymalnej dokładności i dokładności. W świetle tego ostatniego, wszystkie aerografy elektryczne (patrz „Widok”) są wyposażone w zdalne kompresory, chociaż funkcja ta występuje w innych typach pistoletów natryskowych - w szczególności ta konstrukcja jest obowiązkowa dla stacji lakierniczych (patrz ibid.).