Porównanie VENTS VUT 100 P mini vs Chigo QR-X02D

Średnica otworów do podłączenia kanałów powietrznych do centrali wentylacyjnej. Im sprawniejsza instalacja, tym więcej powietrza musi przejść przez kanały powietrzne i z reguły większe otwory montażowe. A w przypadku modeli z montażem ściennym (patrz powyżej) parametr ten określa rozmiar kanału, który należy wywiercić w ścianie, aby umieścić urządzenie.

Klasa oczyszczania powietrza, której odpowiada instalacja nawiewno-wywiewna.

Dany parametr charakteryzuje, jak dobrze urządzenie jest w stanie oczyścić powietrze dostarczane do pomieszczenia z pyłów i innych mikrocząstek. Najczęściej wskazywany jest według normy EN 779, a najczęściej spotykane klasy w instalacjach wentylacyjnych to:

— G3. Oznaczenie G oznacza filtry zgrubne, przeznaczone do pomieszczeń o niskich wymaganiach dotyczących czystości powietrza i zatrzymujące cząstki o wielkości 10 μm lub większej. W domowych systemach wentylacyjnych takie urządzenia mogą być używane wyłącznie jako filtry wstępne, do dodatkowego oczyszczania potrzebne będzie dodatkowe wyposażenie. Klasa G3 jest drugą według skuteczności klasą oczyszczania zgrubnego, czyli jest to filtr usuwający z powietrza 80 – 90% tzw. pyłu syntetycznego (pyłu testowego, na którym testowane są filtry).

— G4. Najskuteczniejsza klasa filtrów zgrubnych (patrz wyżej), zakładająca usuwanie z powietrza co najmniej 90% cząstek o wielkości 10 μm lub większej.

- F5. Klasy o indeksie F odpowiadają dokładnemu czyszczeniu, którego skuteczność ocenia się na podstawie zdolności do usuwania z powietrza cząstek o wielkości 1 μm. Takie filtry mogą już być stosowane do doczyszczania powietrza w pomieszczeniach mieszkalnych, w tym nawet na oddziałach szpitalnych (bez podwyższonych wyma...gań do czystości). F5 - najniższa z podobnych klas, zakładająca skuteczność usuwania takiego pyłu na poziomie 40 - 60%.

- F6. Klasa czyszczenia dokładnego (patrz wyżej), odpowiadająca usuwaniu z powietrza 60 - 80% cząstek o wielkości 1 μm.

- F7. Klasa czyszczenia dokładnego (patrz wyżej), odpowiadająca usuwaniu 80 - 90% pyłu z powietrza o wielkości 1 μm.

- F8. Klasa czyszczenia dokładnego (patrz wyżej), zapewniająca usuwanie od 90 do 95% pyłu z powietrza o wielkości 1 μm i większej.

- F9. Najbardziej skuteczna klasa dokładnego czyszczenia; bardziej wysoka skuteczność odpowiada już i tak bardzo dokładnej klasie oczyszczania H (patrz poniżej). Klasa F9 osiąga skuteczność usuwania pyłu o wielkości 1 μm na poziomie 95% i większej.

- H10 - H13. Klasy H służą do oznaczania filtrów o bardzo dokładnym (absolutnym) oczyszczaniu (filtry HEPA), zdolnych do usuwania z powietrza cząstek o wielkości od 0,1 do 0,3 μm. Takie filtry stosowane są w pomieszczeniach o specjalnych wymaganiach do czystości powietrza - laboratoriach, salach operacyjnych, przemysłach precyzyjnych itp. W filtrach odpowiadających klasie H10 skuteczność oczyszczania z wspomnianych cząstek wynosi 85%. Dla H11 podaje się poziom absorbcji wynoszący 95%. A klasy H12 i H13 są najbardziej skuteczne z retencją cząstek co najmniej 99,95% i 99,99% odpowiednio.

– Filtry węglowe. Stworzone na bazie węgla aktywnego lub innego podobnego adsorbentu. Skutecznie wyłapują lotne cząsteczki różnych substancji, dzięki czemu doskonale eliminują zapachy. Filtry węglowe podlegają obowiązkowej wymianie po wyczerpaniu zasobu, ponieważ w przypadku przekroczenia żywotności mogą same stać się źródłem szkodliwych substancji.

Liczba prędkości, z jaką mogą pracować wentylatory centrali wentylacyjnej.

Obecność kilku prędkości pozwala wybrać rzeczywistą wydajność instalacji, dostosowując ją do charakterystyki aktualnej sytuacji: na przykład w hali produkcyjnej można zmniejszyć intensywność wentylacji podczas nocnej zmiany, gdzie jest mniej osób niż w ciągu dnia. A im więcej prędkości jest dostępnych w urządzeniu (przy tym samym zakresie wydajności) – im szerszy wybór dla użytkownika, tym łatwiej znaleźć tryb najlepiej odpowiadający aktualnym potrzebom.

Należy zauważyć, że jeśli w charakterystyce podano minimalne i maksymalne natężenia przepływu, ale nie podano liczby prędkości, nie musi to oznaczać płynnej regulacji. Wręcz przeciwnie, najczęściej takie modele są regulowane w sposób tradycyjny, krok po kroku, ale producent z jakiegoś powodu postanowił nie podawać liczby prędkości w charakterystyce.

Poziom hałasu wytwarzanego przez centralę wentylacyjną podczas normalnej pracy.

Parametr ten jest podawany w decybelach, podczas gdy decybel jest jednostką nieliniową: na przykład wzrost o 10 dB powoduje 100-krotny wzrost poziomu ciśnienia akustycznego. Dlatego najlepiej oszacować rzeczywisty poziom hałasu według specjalnych tabel.

Najcichsze nowoczesne centrale wentylacyjne dają około 27 - 30 dB - jest to porównywalne z tykaniem zegara ściennego i pozwala bez ograniczeń korzystać z takiego sprzętu nawet w pomieszczeniach mieszkalnych (hałas ten nie przekracza odpowiednich norm sanitarnych). 40 dB to ograniczenie hałasu w pomieszczeniach mieszkalnych w ciągu dnia, poziom ten jest porównywalny ze średnią głośnością mowy. 55 - 60 dB - norma dla biur, odpowiada poziomowi głośnej mowy lub tła dźwiękowego na drugorzędnej ulicy miasta bez dużego natężenia ruchu. A najgłośniej wydają 75 - 80 dB, co jest porównywalne z głośnym krzykiem lub hałasem silnika ciężarówki. Istnieją również bardziej szczegółowe tabele porównawcze.

Wybierając zgodnie z poziomem hałasu, należy pamiętać, że hałas z ruchu powietrza przez kanały można dodać do „objętości” samej jednostki wentylacyjnej. Dotyczy to zwłaszcza systemów scentralizowanych (patrz „Typ systemu”), w których długość kanałów może być dość znaczna.

Ciśnienie statyczne generowane przez centralę wentylacyjną na wlocie.

Parametr ten jest wymagany do obliczeń związanych z doborem instalacji do instalacji wentylacyjnej z długimi kanałami powietrznymi. Ciśnienie statyczne powinno być równe oporowi sieci kanałów przy danym natężeniu przepływu. Więcej szczegółowych informacji na temat tego parametru i jego zastosowania można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Sprawność wymiennika ciepła zastosowanego w rekuperatorze układu nawiewno-wywiewnego (patrz „Funkcje”).

Wydajność definiuje się zwykle jako stosunek pracy użytecznej do zużytej energii. W tym przypadku parametr ten wskazuje, ile ciepła pobranego z powietrza wywiewanego jest oddawane przez rekuperator do powietrza nawiewanego. Sprawność oblicza się ze stosunku różnic temperatur: należy wyznaczyć różnicę między powietrzem zewnętrznym a nawiewanym za rekuperatorem, różnicę między powietrzem zewnętrznym a wywiewanym i podzielić pierwszą liczbę przez drugą. Np. jeżeli przy temperaturze zewnętrznej 0°C temperatura w pomieszczeniu wynosi 25°C, a rekuperator dostarcza powietrze o temperaturze 20°C, to sprawność wymiennika ciepła wyniesie (25 - 0)/(20 - 0) = 25/20 = 80% ... W związku z tym znając sprawność można oszacować temperaturę na wylocie wymiennika ciepła: różnicę temperatur wewnątrz i na zewnątrz należy pomnożyć przez sprawność, a następnie otrzymaną liczbę dodać do temperatury zewnętrznej. Np. dla tych samych 80% przy temperaturze zewnętrznej -10°C i temperaturze wewnętrznej 20°C temperatura dopływu za rekuperatorem wyniesie (20 - -10) * 0,8 + -10 = 30 * 0,8 - 10 = 24 - 10 = 14 °C.

Im wyższa sprawność, tym więcej ciepła wróci do pomieszczenia i tym większe będą oszczędności na ogrzewaniu. Jednocześnie wysokowydajny wymiennik ciepła jest zwykle drogi. Zwracamy również uwagę, że wydajność może się nieco różnić dla pewnych wartości temperatury zewnętrznej i w...ewnętrznej, natomiast producenci skłaniają się do wskazania maksymalnej wartości tego parametru - w praktyce może więc okazać się ona niższa od deklarowanej .

Najniższa temperatura powietrza zewnętrznego, przy której centrala może być bezpiecznie używana, a dokładniej minimalna temperatura na wlocie powietrza, przy której centrala może pracować normalnie, bez awarii, przez nieograniczony czas.

Warto wybrać według tego parametru, biorąc pod uwagę klimat, w którym planowane jest użytkowanie urządzenia: pożądane jest, aby urządzenie normalnie tolerowało co najmniej średnią zimową temperaturę, a najlepiej mieć pewien margines w przypadku surowa zima. Jednak wiele nowoczesnych modeli pozwala na pracę w temperaturze -10 °C i poniżej, a w najbardziej odpornych na zimno minimalna temperatura może osiągnąć -35 °C. Tak więc wybór jednostki do klimatu umiarkowanego zwykle nie stanowi problemu. Zwracamy również uwagę, że jeśli instalacja, która jest idealnie dopasowana do wszystkich innych parametrów, jest zbyt „termofilna”, sytuację można skorygować, stosując dodatkową grzałkę na wlocie systemu wentylacyjnego.

Należy pamiętać, że jeśli minimalna temperatura nie jest wskazana w charakterystyce, najlepiej wyjść z faktu, że ten model wymaga temperatury co najmniej 0 °C. Innymi słowy, tylko technika, dla której ta możliwość jest bezpośrednio podana, jest warta stosowania w chłodne dni.

Moc pobierana przez centralę wentylacyjną podczas normalnej pracy (dla modeli z regulacją wydajności — przy maksymalnej prędkości). Znając tę moc, można określić wymagania dotyczące podłączenia urządzenia, a także oszacować, jak kosztowna będzie jego eksploatacja w świetle rachunków za prąd. Należy wziąć pod uwagę, że w przypadku modeli z nagrzewnicą elektryczną (patrz „Rodzaj nagrzewnicy”) w tym przypadku chodzi wyłącznie o moc systemu wentylacji, a moc nagrzewnicy jest podawana osobno (patrz wyżej); zatem całkowity pobór mocy będzie odpowiadał sumie tych mocy.

Na podstawie poboru mocy można w pewnym stopniu ocenić wydajność urządzenia: te „żarłoczne” zwykle zapewniają odpowiedni wysoki przepływ powietrza.

Kraj zadeklarowany jako „ojczyzna” jednostki. Istnieje wiele stereotypów związanych z „narodowością” produktów, ale w praktyce większość z nich nie ma uzasadnienia. Po pierwsze, na kraj pochodzenia towaru najczęściej wskazuje kraj pochodzenia marki, a ten ostatni może nie pokrywać się z miejscem faktycznej produkcji. Nie można tego jednak nazwać mistyfikacją: sumienny producent monitoruje jakość swoich produktów, gdziekolwiek są produkowane. Po drugie, pochodzenie z wysoko rozwiniętego kraju nie jest jeszcze gwarancją jakości, a w mniej „popularnych” krajach, dzięki rozwojowi technologii, można z powodzeniem produkować wysokiej jakości sprzęt. Dlatego warto oceniać poziom produktu raczej po reputacji marki, a nie kraju, a warto zwrócić uwagę na pochodzenie, jeśli zasadniczo zamierzasz wspierać (lub nie chcesz wspierać) firmę z pewnego stanu.

Obecnie na rynku reprezentowane są następujące kraje pochodzenia: Niemcy, Dania, Włochy, Litwa, Chiny, Holandia, Szwecja, Czechy, Japonia.