Porównanie Komfovent Domekt R 450 V HE vs 2VV HRDA1-050UXCBE75-ES0X-0A0

Standardowy sposób umieszczania przewidziany w projekcie instalacji.

- Zawieszony. Montaż przez podwieszenie - najczęściej pod samym sufitem, na wbitych w niego hakach, elementach wewnętrznej ramy pomieszczenia itp. Zaletą takiego układu jest to, że urządzenie nie zajmuje miejsca w najbardziej użytecznej przestrzeni (2 - 2,5 m nad podłogą, gdzie zwykle przebywają ludzie). Ponadto urządzenie można schować za sufitem podwieszanym. Z drugiej strony sama instalacja może być dość kłopotliwa. Zdecydowana większość modeli naściennych jest scentralizowana (patrz „Typ systemu”), ale są też modele zdecentralizowane; w przypadku tych ostatnich z reguły ukryta instalacja nie jest dozwolona.

- Montowany na ścianie. Montaż naścienny, często bezpośrednio w miejscu kanału wentylacyjnego. Instalacje tego typu często wyglądają jak rura z występami po bokach - rura jest mocowana w wyciętym w ścianie kanale, a występy pełnią rolę wewnętrznego bloku i zewnętrznego ogranicznika. Istnieją jednak również bardziej tradycyjne meblościanki. Tak czy inaczej, ten rodzaj instalacji praktycznie nie jest używany w modelach scentralizowanych, ale jest niezwykle popularny w modelach zdecentralizowanych - wynika to ze specyfiki użycia obu typów.

- Na zewnątrz. Modele stojące są prawdopodobnie najłatwiejsze do zainstalowania: ciężkiego urządzenia nie trzeba podnosić do sufitu, nie...trzeba wiercić ścian itp. - wystarczy doprowadzić instalację do miejsca umieszczenia. Jednocześnie wymaga to wolnej przestrzeni na podłodze - i z reguły dość dużej, ponieważ montaż na podłodze jest popularny głównie wśród centralnych urządzeń wentylacyjnych. W ciasnych przestrzeniach może to stanowić problem.

- Zwieszany/naścienny. Do wyboru modele umożliwiające obydwa rodzaje montażu - zwieszaną lub naścienną. W przeciwieństwie do jednostek „czysto” naściennych, najczęściej są to urządzenia scentralizowane.

- Uniwersalny. Modele, które można montować w dowolny sposób - podłogowy, ścienny lub podwieszany, na życzenie użytkownika. Najwygodniejsza, ale jednocześnie nieco droższa opcja w porównaniu do analogów Należy pamiętać, że elementy złączne do niektórych metod instalacji mogą nie być zawarte w zestawie dostawy i trzeba je kupić osobno.

Należy pamiętać, że zdecydowanie odradza się umieszczanie central wentylacyjnych w sposób inny niż natywny. Metoda instalacji określa nie tylko konstrukcję elementów złącznych, ale także niektóre cechy „wypełnienia” i funkcjonalności - a nieprzestrzeganie wymagań instalacyjnych jest obarczone różnymi problemami, a nawet awariami, a nawet wypadkami.

Średnica otworów do podłączenia kanałów powietrznych do centrali wentylacyjnej. Im sprawniejsza instalacja, tym więcej powietrza musi przejść przez kanały powietrzne i z reguły większe otwory montażowe. A w przypadku modeli z montażem ściennym (patrz powyżej) parametr ten określa rozmiar kanału, który należy wywiercić w ścianie, aby umieścić urządzenie.

Klasa oczyszczania powietrza, której odpowiada instalacja nawiewno-wywiewna.

Dany parametr charakteryzuje, jak dobrze urządzenie jest w stanie oczyścić powietrze dostarczane do pomieszczenia z pyłów i innych mikrocząstek. Najczęściej wskazywany jest według normy EN 779, a najczęściej spotykane klasy w instalacjach wentylacyjnych to:

— G3. Oznaczenie G oznacza filtry zgrubne, przeznaczone do pomieszczeń o niskich wymaganiach dotyczących czystości powietrza i zatrzymujące cząstki o wielkości 10 μm lub większej. W domowych systemach wentylacyjnych takie urządzenia mogą być używane wyłącznie jako filtry wstępne, do dodatkowego oczyszczania potrzebne będzie dodatkowe wyposażenie. Klasa G3 jest drugą według skuteczności klasą oczyszczania zgrubnego, czyli jest to filtr usuwający z powietrza 80 – 90% tzw. pyłu syntetycznego (pyłu testowego, na którym testowane są filtry).

— G4. Najskuteczniejsza klasa filtrów zgrubnych (patrz wyżej), zakładająca usuwanie z powietrza co najmniej 90% cząstek o wielkości 10 μm lub większej.

- F5. Klasy o indeksie F odpowiadają dokładnemu czyszczeniu, którego skuteczność ocenia się na podstawie zdolności do usuwania z powietrza cząstek o wielkości 1 μm. Takie filtry mogą już być stosowane do doczyszczania powietrza w pomieszczeniach mieszkalnych, w tym nawet na oddziałach szpitalnych (bez podwyższonych wyma...gań do czystości). F5 - najniższa z podobnych klas, zakładająca skuteczność usuwania takiego pyłu na poziomie 40 - 60%.

- F6. Klasa czyszczenia dokładnego (patrz wyżej), odpowiadająca usuwaniu z powietrza 60 - 80% cząstek o wielkości 1 μm.

- F7. Klasa czyszczenia dokładnego (patrz wyżej), odpowiadająca usuwaniu 80 - 90% pyłu z powietrza o wielkości 1 μm.

- F8. Klasa czyszczenia dokładnego (patrz wyżej), zapewniająca usuwanie od 90 do 95% pyłu z powietrza o wielkości 1 μm i większej.

- F9. Najbardziej skuteczna klasa dokładnego czyszczenia; bardziej wysoka skuteczność odpowiada już i tak bardzo dokładnej klasie oczyszczania H (patrz poniżej). Klasa F9 osiąga skuteczność usuwania pyłu o wielkości 1 μm na poziomie 95% i większej.

- H10 - H13. Klasy H służą do oznaczania filtrów o bardzo dokładnym (absolutnym) oczyszczaniu (filtry HEPA), zdolnych do usuwania z powietrza cząstek o wielkości od 0,1 do 0,3 μm. Takie filtry stosowane są w pomieszczeniach o specjalnych wymaganiach do czystości powietrza - laboratoriach, salach operacyjnych, przemysłach precyzyjnych itp. W filtrach odpowiadających klasie H10 skuteczność oczyszczania z wspomnianych cząstek wynosi 85%. Dla H11 podaje się poziom absorbcji wynoszący 95%. A klasy H12 i H13 są najbardziej skuteczne z retencją cząstek co najmniej 99,95% i 99,99% odpowiednio.

– Filtry węglowe. Stworzone na bazie węgla aktywnego lub innego podobnego adsorbentu. Skutecznie wyłapują lotne cząsteczki różnych substancji, dzięki czemu doskonale eliminują zapachy. Filtry węglowe podlegają obowiązkowej wymianie po wyczerpaniu zasobu, ponieważ w przypadku przekroczenia żywotności mogą same stać się źródłem szkodliwych substancji.

Poziom hałasu wytwarzanego przez centralę wentylacyjną podczas normalnej pracy.

Parametr ten jest podawany w decybelach, podczas gdy decybel jest jednostką nieliniową: na przykład wzrost o 10 dB powoduje 100-krotny wzrost poziomu ciśnienia akustycznego. Dlatego najlepiej oszacować rzeczywisty poziom hałasu według specjalnych tabel.

Najcichsze nowoczesne centrale wentylacyjne dają około 27 - 30 dB - jest to porównywalne z tykaniem zegara ściennego i pozwala bez ograniczeń korzystać z takiego sprzętu nawet w pomieszczeniach mieszkalnych (hałas ten nie przekracza odpowiednich norm sanitarnych). 40 dB to ograniczenie hałasu w pomieszczeniach mieszkalnych w ciągu dnia, poziom ten jest porównywalny ze średnią głośnością mowy. 55 - 60 dB - norma dla biur, odpowiada poziomowi głośnej mowy lub tła dźwiękowego na drugorzędnej ulicy miasta bez dużego natężenia ruchu. A najgłośniej wydają 75 - 80 dB, co jest porównywalne z głośnym krzykiem lub hałasem silnika ciężarówki. Istnieją również bardziej szczegółowe tabele porównawcze.

Wybierając zgodnie z poziomem hałasu, należy pamiętać, że hałas z ruchu powietrza przez kanały można dodać do „objętości” samej jednostki wentylacyjnej. Dotyczy to zwłaszcza systemów scentralizowanych (patrz „Typ systemu”), w których długość kanałów może być dość znaczna.

Rodzaj wymiennika ciepła zastosowanego w rekuperatorze centrali wentylacyjnej (patrz „Funkcje”).

- płytkowe. Najprostszy i najczęstszy typ wymiennika ciepła, oparty na zastosowaniu metalowych płyt rozdzielających powietrze wchodzące i wychodzące na wąskie kanały. Te wymienniki ciepła są niedrogie, nie wymagają prądu i są praktycznie bezgłośne. Co prawda klasyczny rekuperator plastikowy lub metalowy ma stosunkowo niską sprawność (około 45 - 80%), „wydmuchuje” wilgoć z pomieszczenia (co może wymagać użycia nawilżaczy), a na płytach tworzy się lód w mroźne dni, a konieczne jest wyłączenie wymiennika ciepła poprzez ominięcie go przez powietrze (w tym celu często zapewnia się obejście automatyczne). Dwie ostatnie wady są pozbawione celulozowych płytowych wymienników ciepła - nie zamarzają, ponadto zatrzymują nie tylko ciepło, ale także wilgoć w pomieszczeniu, a sprawność może sięgać 92%. Z drugiej strony moduły celulozowe nie nadają się do basenów i innych obszarów o dużej wilgotności.

- Obrotowy. Wymienniki ciepła, których działanie opiera się na obrocie specjalnie zaprojektowanej tarczy. W takim przypadku każda część wymiennika ciepła pracuje naprzemiennie, aby schłodzić powietrze wywiewane, a następnie ogrzać powietrze nawiewane. Taki system ma wyższą wydajność niż moduły płytowe, jest bardziej zwarty, ponadto oddaje większość wilgoci wychodzącej z powietrza wywiewanego i nie zamarza w chłod...ne dni. Z drugiej strony, ze względu na złożoność konstrukcji, wymienniki obrotowe są droższe i mniej niezawodne, ponadto wymagają zasilania i generują dodatkowy hałas (choć najczęściej nie jest silny).

- Ceramika. Zaawansowane rekuperatory oparte na wysokowydajnych materiałach ceramicznych stosowanych w zdecentralizowanych centralach wentylacyjno-klimatyzacyjnych (patrz „Typ systemu”). Używana jest również nazwa „entalpia”. Cechą charakterystyczną takich rekuperatorów jest to, że przenoszą one nie tylko pozorne, ale także utajone ciepło powietrza wywiewanego do powietrza nawiewanego (ciepło utajone jest uwalniane w wyniku kondensacji wilgoci). Umożliwiło to osiągnięcie imponujących wskaźników wydajności - od 90% i więcej. Główną wadą ceramicznych wymienników ciepła jest ich wysoki koszt ze względu na złożoność produkcji.

- Rurowy. Wymiennik ciepła oparty na wiązce długich cienkich metalowych rur umieszczonych w obudowie. Zwykle takimi rurami doprowadza się do pomieszczenia powietrze zewnętrzne, a wychodzące z pomieszczenia powietrze przemieszcza się między rurami, przekazując im ciepło. W takich urządzeniach można osiągnąć dość solidną wydajność - 70% i więcej; pomimo faktu, że rurowe wymienniki ciepła są stosunkowo proste w konstrukcji i niezawodne. Pojawiły się stosunkowo niedawno i dlatego w większości nie otrzymały jeszcze znaczącej dystrybucji.

Sprawność wymiennika ciepła zastosowanego w rekuperatorze układu nawiewno-wywiewnego (patrz „Funkcje”).

Wydajność definiuje się zwykle jako stosunek pracy użytecznej do zużytej energii. W tym przypadku parametr ten wskazuje, ile ciepła pobranego z powietrza wywiewanego jest oddawane przez rekuperator do powietrza nawiewanego. Sprawność oblicza się ze stosunku różnic temperatur: należy wyznaczyć różnicę między powietrzem zewnętrznym a nawiewanym za rekuperatorem, różnicę między powietrzem zewnętrznym a wywiewanym i podzielić pierwszą liczbę przez drugą. Np. jeżeli przy temperaturze zewnętrznej 0°C temperatura w pomieszczeniu wynosi 25°C, a rekuperator dostarcza powietrze o temperaturze 20°C, to sprawność wymiennika ciepła wyniesie (25 - 0)/(20 - 0) = 25/20 = 80% ... W związku z tym znając sprawność można oszacować temperaturę na wylocie wymiennika ciepła: różnicę temperatur wewnątrz i na zewnątrz należy pomnożyć przez sprawność, a następnie otrzymaną liczbę dodać do temperatury zewnętrznej. Np. dla tych samych 80% przy temperaturze zewnętrznej -10°C i temperaturze wewnętrznej 20°C temperatura dopływu za rekuperatorem wyniesie (20 - -10) * 0,8 + -10 = 30 * 0,8 - 10 = 24 - 10 = 14 °C.

Im wyższa sprawność, tym więcej ciepła wróci do pomieszczenia i tym większe będą oszczędności na ogrzewaniu. Jednocześnie wysokowydajny wymiennik ciepła jest zwykle drogi. Zwracamy również uwagę, że wydajność może się nieco różnić dla pewnych wartości temperatury zewnętrznej i w...ewnętrznej, natomiast producenci skłaniają się do wskazania maksymalnej wartości tego parametru - w praktyce może więc okazać się ona niższa od deklarowanej .

Moc nagrzewnicy głównej zastosowanej w centrali wentylacyjnej. W przypadku modeli z dwoma grzałkami (patrz „Typ grzałki”) pozycja ta wskazuje moc głównego elementu grzejnego; jednocześnie w instalacjach z ogrzewaniem wodno-elektrycznym za główny uważa się wodny wymiennik ciepła, w jednostkach z nagrzewnicą wstępną i nagrzewnicą dogrzewającą - dodatkową nagrzewnicą.

Moc określa przede wszystkim ilość ciepła dostarczanego przez nagrzewnicę. Parametr ten jest dobierany przez projektantów do wykonania instalacji tak, aby moc była wystarczająca dla ilości powietrza przepuszczanego przez urządzenie. Tak więc, ogólnie rzecz biorąc, moc jest bardziej parametrem referencyjnym niż praktycznym: najprawdopodobniej wystarczy w taki czy inny sposób do efektywnego wykorzystania instalacji. Zwróćmy uwagę tylko na niektóre niuanse związane z niektórymi rodzajami grzejników. Tak więc w podgrzewaczach wody rzeczywista moc zależy od temperatury dostarczonego nośnika ciepła; w charakterystyce wskaźniki są zwykle podawane dla temperatury 95 °C, przy czym odpowiednio niższa wartość i moc będą niższe. A przy ogrzewaniu elektrycznym pobór mocy nagrzewnicy i odpowiednio wymagania dotyczące jej podłączenia zależą bezpośrednio od mocy.

Obecność pilota jest zawarta w dostawie centrali wentylacyjnej.

Taki pakiet jest dostarczany w większości modeli zdecentralizowanych (patrz „Typ systemu”), jednak często występuje również w modelach scentralizowanych. Możliwość zdalnego sterowania w każdym przypadku zapewnia dodatkową wygodę dla użytkownika - nie ma potrzeby każdorazowego podchodzenia do urządzenia. Ponadto wiele funkcji sterujących można przenieść na pilota, dzięki czemu sama instalacja jest bardziej zwarta (dotyczy to wspomnianej zdecentralizowanej technologii, która jest raczej niewielka).

Należy pamiętać, że pilot może być zarówno przenośny, jak i montowany na ścianie, zaprojektowany tak, aby znajdował się na stałe w jednym miejscu (jak włącznik światła na ścianie).

Obecność wentylatora(ów) EC w konstrukcji centrali wentylacyjnej.

Termin ten odnosi się do wentylatorów z synchronicznymi silnikami bezszczotkowymi, znanych również jako silniki komutowane elektronicznie. Takie silniki są bardziej zaawansowane niż tradycyjne silniki asynchroniczne: w szczególności zapewniają bardzo równomierne obroty, pozwalają na precyzyjną kontrolę prędkości roboczej, mają wysoką sprawność, prawie nie generują ciepła (co jest niezwykle ważne w obecności chłodnicy, patrz „Funkcje ”), a także skutecznie działają w dość szerokim zakresie temperatur. Ponadto poziom hałasu takich silników jest zauważalnie niższy, a żywotność dłuższa. Główną wadą wentylatorów EC jest tradycyjna – wysoka cena.