Porównanie VENTS VUT 500 EG vs Electrolux EPVS-650

Standardowy sposób umieszczania przewidziany w projekcie instalacji.

- Zawieszony. Montaż przez podwieszenie - najczęściej pod samym sufitem, na wbitych w niego hakach, elementach wewnętrznej ramy pomieszczenia itp. Zaletą takiego układu jest to, że urządzenie nie zajmuje miejsca w najbardziej użytecznej przestrzeni (2 - 2,5 m nad podłogą, gdzie zwykle przebywają ludzie). Ponadto urządzenie można schować za sufitem podwieszanym. Z drugiej strony sama instalacja może być dość kłopotliwa. Zdecydowana większość modeli naściennych jest scentralizowana (patrz „Typ systemu”), ale są też modele zdecentralizowane; w przypadku tych ostatnich z reguły ukryta instalacja nie jest dozwolona.

- Montowany na ścianie. Montaż naścienny, często bezpośrednio w miejscu kanału wentylacyjnego. Instalacje tego typu często wyglądają jak rura z występami po bokach - rura jest mocowana w wyciętym w ścianie kanale, a występy pełnią rolę wewnętrznego bloku i zewnętrznego ogranicznika. Istnieją jednak również bardziej tradycyjne meblościanki. Tak czy inaczej, ten rodzaj instalacji praktycznie nie jest używany w modelach scentralizowanych, ale jest niezwykle popularny w modelach zdecentralizowanych - wynika to ze specyfiki użycia obu typów.

- Na zewnątrz. Modele stojące są prawdopodobnie najłatwiejsze do zainstalowania: ciężkiego urządzenia nie trzeba podnosić do sufitu, nie...trzeba wiercić ścian itp. - wystarczy doprowadzić instalację do miejsca umieszczenia. Jednocześnie wymaga to wolnej przestrzeni na podłodze - i z reguły dość dużej, ponieważ montaż na podłodze jest popularny głównie wśród centralnych urządzeń wentylacyjnych. W ciasnych przestrzeniach może to stanowić problem.

- Zwieszany/naścienny. Do wyboru modele umożliwiające obydwa rodzaje montażu - zwieszaną lub naścienną. W przeciwieństwie do jednostek „czysto” naściennych, najczęściej są to urządzenia scentralizowane.

- Uniwersalny. Modele, które można montować w dowolny sposób - podłogowy, ścienny lub podwieszany, na życzenie użytkownika. Najwygodniejsza, ale jednocześnie nieco droższa opcja w porównaniu do analogów Należy pamiętać, że elementy złączne do niektórych metod instalacji mogą nie być zawarte w zestawie dostawy i trzeba je kupić osobno.

Należy pamiętać, że zdecydowanie odradza się umieszczanie central wentylacyjnych w sposób inny niż natywny. Metoda instalacji określa nie tylko konstrukcję elementów złącznych, ale także niektóre cechy „wypełnienia” i funkcjonalności - a nieprzestrzeganie wymagań instalacyjnych jest obarczone różnymi problemami, a nawet awariami, a nawet wypadkami.

Średnica otworów do podłączenia kanałów powietrznych do centrali wentylacyjnej. Im sprawniejsza instalacja, tym więcej powietrza musi przejść przez kanały powietrzne i z reguły większe otwory montażowe. A w przypadku modeli z montażem ściennym (patrz powyżej) parametr ten określa rozmiar kanału, który należy wywiercić w ścianie, aby umieścić urządzenie.

Dodatkowe funkcje przewidziane w konstrukcji urządzenia oprócz wentylacji.

- Rekuperator. Wymiennik ciepła, który zapobiega „wydmuchiwaniu” ciepła poza pomieszczenie w zimnych porach roku (lub przynajmniej znacznie zmniejsza ilość „wydmuchiwanego” ciepła). Zasada działania rekuperatora polega na tym, że pobiera on energię z wydmuchiwanego powietrza i przekazuje ją do powietrza wlotowego - w ten sposób wentylacja wysyła stosunkowo chłodne powietrze na zewnątrz i dostarcza podgrzane powietrze do pomieszczenia. Zastosowanie rekuperatora może znacznie zmniejszyć straty ciepła, a co za tym idzie koszty ogrzewania – ilość oddanego ciepła w najnowocześniejszych wymiennikach ciepła może sięgać 97% (patrz „Sprawność wymiennika”). Co więcej, takie systemy są często pasywne i same nie zużywają energii (a tam, gdzie jest to wymagane, zużycie jest nadal mniejsze niż ilość zaoszczędzonego ciepła). Oczywiście funkcja ta występuje tylko w pełnoformatowych centralach wentylacyjno-klimatyzacyjnych (patrz „Typ wentylacji”). Należy pamiętać, że produkowane są również rekuperatory zewnętrzne, które można wykorzystać do uzupełnienia urządzeń wentylacyjnych, które nie posiadają tej funkcji; jednak wbudowany wymiennik ciepła jest często wygodniejszy i bardziej wydajny.

- Grzejnik.... Wbudowana nagrzewnica (nagrzewnica powietrza) przeznaczona do ogrzewania powietrza wchodzącego do pomieszczenia. W tym przypadku, w przeciwieństwie do opisanego powyżej rekuperatora, do ogrzewania wykorzystywana jest energia z zewnętrznego źródła – grzałki elektrycznej lub wodnego wymiennika ciepła (patrz „Typ grzałki”). Ten sposób ogrzewania wymaga dodatkowego zużycia energii, a podłączenie obiegów wodnych jest dość kłopotliwe. Jest jednak znacznie wydajniejszy: jeśli powietrze dostarczane z rekuperatora do pomieszczenia nie może być cieplejsze niż powietrze wydmuchiwane, to nie stanowi to problemu dla nagrzewnicy. Właściwie funkcja ta służy głównie do podwyższenia temperatury powietrza nawiewanego z rekuperatora (wbudowanego lub oddzielnego) do temperatury powietrza wywiewanego i tym samym uniknięcia niepotrzebnych strat ciepła.

- Chłodniej. Wbudowany system obniżający temperaturę powietrza dostarczanego do pomieszczenia. W uproszczeniu funkcję tę można nazwać „klimatyzacją do zabudowy” – w związku z tym, że klimatyzatory są zwykle używane specjalnie do chłodzenia powietrza w czasie upałów. W rzeczywistości w niektórych przypadkach montaż centrali wentylacyjnej z chłodnicą może wyeliminować konieczność stosowania oddzielnych klimatyzatorów. Z drugiej strony takie systemy są dość złożone i drogie, dlatego są używane głównie rzadko, głównie w instalacjach scentralizowanych (patrz „Typ systemu”).

- Nawilżacz. System zwiększający wilgotność powietrza dostarczanego do pomieszczenia. Specyfika ludzkiego ciała polega na tym, że poczucie komfortowego klimatu nie zależy od absolutnej, ale od względnej wilgotności otaczającego powietrza. Wilgotność względna zależy nie tylko od rzeczywistej ilości pary wodnej w powietrzu, ale także od temperatury: prawa fizyki są takie, że wraz ze wzrostem temperatury wilgotność względna spada, mimo że ilość wilgoci w powietrzu pozostaje niezmieniona . W praktyce prowadzi to do tego, że w zimnych porach nagrzane powietrze zewnętrzne zaczyna wydawać się suche (stąd powszechny pogląd, że „grzejniki osuszają powietrze”). Aby uniknąć tego efektu, można dostarczyć systemy nawilżania w technologii klimatycznej, w tym centrale wentylacyjne. Należy pamiętać, że takie systemy zwykle wymagają podłączenia do systemu zaopatrzenia w wodę lub regularnego uzupełniania pojemnika wodą.

- Jonizator. System, który nasyca powietrze wchodzące do pomieszczenia jonami naładowanymi ujemnie. „Ujemny” w tym przypadku oznacza „minus” w sensie fizycznym, natomiast wpływ takich jonów na klimat jest pozytywny – powietrze jest świeższe, jonizacja przyczynia się do osadzania się zanieczyszczeń na podłodze i ścianach i zapewnia działanie bakteriobójcze. Ponadto uważa się, że zjonizowane powietrze jest dobre dla zdrowia, poprawia odporność i regenerację po urazach i chorobach.

Klasa oczyszczania powietrza, której odpowiada instalacja nawiewno-wywiewna.

Dany parametr charakteryzuje, jak dobrze urządzenie jest w stanie oczyścić powietrze dostarczane do pomieszczenia z pyłów i innych mikrocząstek. Najczęściej wskazywany jest według normy EN 779, a najczęściej spotykane klasy w instalacjach wentylacyjnych to:

— G3. Oznaczenie G oznacza filtry zgrubne, przeznaczone do pomieszczeń o niskich wymaganiach dotyczących czystości powietrza i zatrzymujące cząstki o wielkości 10 μm lub większej. W domowych systemach wentylacyjnych takie urządzenia mogą być używane wyłącznie jako filtry wstępne, do dodatkowego oczyszczania potrzebne będzie dodatkowe wyposażenie. Klasa G3 jest drugą według skuteczności klasą oczyszczania zgrubnego, czyli jest to filtr usuwający z powietrza 80 – 90% tzw. pyłu syntetycznego (pyłu testowego, na którym testowane są filtry).

— G4. Najskuteczniejsza klasa filtrów zgrubnych (patrz wyżej), zakładająca usuwanie z powietrza co najmniej 90% cząstek o wielkości 10 μm lub większej.

- F5. Klasy o indeksie F odpowiadają dokładnemu czyszczeniu, którego skuteczność ocenia się na podstawie zdolności do usuwania z powietrza cząstek o wielkości 1 μm. Takie filtry mogą już być stosowane do doczyszczania powietrza w pomieszczeniach mieszkalnych, w tym nawet na oddziałach szpitalnych (bez podwyższonych wyma...gań do czystości). F5 - najniższa z podobnych klas, zakładająca skuteczność usuwania takiego pyłu na poziomie 40 - 60%.

- F6. Klasa czyszczenia dokładnego (patrz wyżej), odpowiadająca usuwaniu z powietrza 60 - 80% cząstek o wielkości 1 μm.

- F7. Klasa czyszczenia dokładnego (patrz wyżej), odpowiadająca usuwaniu 80 - 90% pyłu z powietrza o wielkości 1 μm.

- F8. Klasa czyszczenia dokładnego (patrz wyżej), zapewniająca usuwanie od 90 do 95% pyłu z powietrza o wielkości 1 μm i większej.

- F9. Najbardziej skuteczna klasa dokładnego czyszczenia; bardziej wysoka skuteczność odpowiada już i tak bardzo dokładnej klasie oczyszczania H (patrz poniżej). Klasa F9 osiąga skuteczność usuwania pyłu o wielkości 1 μm na poziomie 95% i większej.

- H10 - H13. Klasy H służą do oznaczania filtrów o bardzo dokładnym (absolutnym) oczyszczaniu (filtry HEPA), zdolnych do usuwania z powietrza cząstek o wielkości od 0,1 do 0,3 μm. Takie filtry stosowane są w pomieszczeniach o specjalnych wymaganiach do czystości powietrza - laboratoriach, salach operacyjnych, przemysłach precyzyjnych itp. W filtrach odpowiadających klasie H10 skuteczność oczyszczania z wspomnianych cząstek wynosi 85%. Dla H11 podaje się poziom absorbcji wynoszący 95%. A klasy H12 i H13 są najbardziej skuteczne z retencją cząstek co najmniej 99,95% i 99,99% odpowiednio.

– Filtry węglowe. Stworzone na bazie węgla aktywnego lub innego podobnego adsorbentu. Skutecznie wyłapują lotne cząsteczki różnych substancji, dzięki czemu doskonale eliminują zapachy. Filtry węglowe podlegają obowiązkowej wymianie po wyczerpaniu zasobu, ponieważ w przypadku przekroczenia żywotności mogą same stać się źródłem szkodliwych substancji.

Poziom hałasu wytwarzanego przez centralę wentylacyjną podczas normalnej pracy.

Parametr ten jest podawany w decybelach, podczas gdy decybel jest jednostką nieliniową: na przykład wzrost o 10 dB powoduje 100-krotny wzrost poziomu ciśnienia akustycznego. Dlatego najlepiej oszacować rzeczywisty poziom hałasu według specjalnych tabel.

Najcichsze nowoczesne centrale wentylacyjne dają około 27 - 30 dB - jest to porównywalne z tykaniem zegara ściennego i pozwala bez ograniczeń korzystać z takiego sprzętu nawet w pomieszczeniach mieszkalnych (hałas ten nie przekracza odpowiednich norm sanitarnych). 40 dB to ograniczenie hałasu w pomieszczeniach mieszkalnych w ciągu dnia, poziom ten jest porównywalny ze średnią głośnością mowy. 55 - 60 dB - norma dla biur, odpowiada poziomowi głośnej mowy lub tła dźwiękowego na drugorzędnej ulicy miasta bez dużego natężenia ruchu. A najgłośniej wydają 75 - 80 dB, co jest porównywalne z głośnym krzykiem lub hałasem silnika ciężarówki. Istnieją również bardziej szczegółowe tabele porównawcze.

Wybierając zgodnie z poziomem hałasu, należy pamiętać, że hałas z ruchu powietrza przez kanały można dodać do „objętości” samej jednostki wentylacyjnej. Dotyczy to zwłaszcza systemów scentralizowanych (patrz „Typ systemu”), w których długość kanałów może być dość znaczna.

Sprawność wymiennika ciepła zastosowanego w rekuperatorze układu nawiewno-wywiewnego (patrz „Funkcje”).

Wydajność definiuje się zwykle jako stosunek pracy użytecznej do zużytej energii. W tym przypadku parametr ten wskazuje, ile ciepła pobranego z powietrza wywiewanego jest oddawane przez rekuperator do powietrza nawiewanego. Sprawność oblicza się ze stosunku różnic temperatur: należy wyznaczyć różnicę między powietrzem zewnętrznym a nawiewanym za rekuperatorem, różnicę między powietrzem zewnętrznym a wywiewanym i podzielić pierwszą liczbę przez drugą. Np. jeżeli przy temperaturze zewnętrznej 0°C temperatura w pomieszczeniu wynosi 25°C, a rekuperator dostarcza powietrze o temperaturze 20°C, to sprawność wymiennika ciepła wyniesie (25 - 0)/(20 - 0) = 25/20 = 80% ... W związku z tym znając sprawność można oszacować temperaturę na wylocie wymiennika ciepła: różnicę temperatur wewnątrz i na zewnątrz należy pomnożyć przez sprawność, a następnie otrzymaną liczbę dodać do temperatury zewnętrznej. Np. dla tych samych 80% przy temperaturze zewnętrznej -10°C i temperaturze wewnętrznej 20°C temperatura dopływu za rekuperatorem wyniesie (20 - -10) * 0,8 + -10 = 30 * 0,8 - 10 = 24 - 10 = 14 °C.

Im wyższa sprawność, tym więcej ciepła wróci do pomieszczenia i tym większe będą oszczędności na ogrzewaniu. Jednocześnie wysokowydajny wymiennik ciepła jest zwykle drogi. Zwracamy również uwagę, że wydajność może się nieco różnić dla pewnych wartości temperatury zewnętrznej i w...ewnętrznej, natomiast producenci skłaniają się do wskazania maksymalnej wartości tego parametru - w praktyce może więc okazać się ona niższa od deklarowanej .

- Element grzejny elektryczna. Podgrzewacz za pomocą elektrycznego elementu grzejnego. Grzejniki to urządzenia zaprojektowane w celu zwiększenia temperatury powietrza wchodzącego do pomieszczenia; takie urządzenia są instalowane za rekuperatorem (patrząc z zewnątrz). A zasada ogrzewania elektrycznego jest najpopularniejsza wśród podgrzewaczy. Wynika to z prostoty i łatwości instalacji: cały niezbędny sprzęt znajduje się już w centrali wentylacyjnej, wystarczy podłączyć zasilanie. Wadą tej opcji jest dość wysoki pobór mocy; ponadto najmocniejsze elektryczne nagrzewnice dogrzewające wymagają zasilania 400 V, a takie połączenie nie wszędzie jest dostępne - może być wymagane dodatkowe okablowanie.

- Podgrzewacz wody. Podgrzewacz zasilany wodnym wymiennikiem ciepła. Aby uzyskać więcej ogólnych informacji na temat podgrzewaczy wstępnych, patrz powyżej; wymiennik ciepła jest podłączony do systemu grzewczego zasilanego przez kocioł lub inny grzejnik. Główną zaletą tej opcji jest to, że sam podgrzewacz nie pobiera energii elektrycznej i jest często tańszy w eksploatacji (zwłaszcza jeśli kocioł pracuje na gazie lub paliwie stałym), a jego moc może być bardzo imponująca. moc grzewcza do ogrzania powietrza, można osiągnąć bardziej efektywne wykorzystanie mocy kotła. Jednocześnie podłączenie podgrzewacza wody jest dość skomplikowaną sprawą, dlatego takie urządzenia są używane nieco rzadziej niż ele...ktryczne.

- Element grzejny wodna i elektryczna. Obecność w konstrukcji nagrzewnic wodnych i elektrycznych. Szczegółowe informacje na temat każdej odmiany, patrz powyżej; a połączenie ich w jednej instalacji zwiększa ogólną sprawność, pozwala regulować moc grzewczą i dobierać rodzaj grzałki w zależności od sytuacji. Np. zimą można używać głównie nagrzewnicy wodnej, w tym elektrycznej tylko wtedy, gdy temperatura powietrza na zewnątrz znacznie spadnie, gdy wymiennik wodny już nie wystarcza; a w przypadku nieoczekiwanego zimna w ciepłym sezonie, kiedy nie ma potrzeby dogrzewania kotła, można włączyć tylko dogrzewacz elektryczny i zapewnić ciepło w pomieszczeniu. Z drugiej strony taka wszechstronność znacząco wpływa na cenę, ale w praktyce często nie jest wymagana. Dlatego ta opcja nie zyskała dużego rozpowszechnienia.

- Podgrzewacz elektryczny. Podgrzewacz elektryczny montowany na zewnątrz rekuperatora - w taki sposób, że powietrze zewnętrzne wchodzi najpierw do podgrzewacza, a następnie do rekuperatora (w przeciwieństwie do podgrzewaczy, które podgrzewają powietrze za wymiennikiem). Oprócz samego ogrzewania takie urządzenie ma również na celu ochronę rekuperatora przed zamarzaniem w zimnych porach roku (lub rozmrożenie już zamarzniętego wymiennika ciepła).

- Elektryczny podgrzewacz dogrzewający i podgrzewacz wstępny. Konstrukcja łącząca jednocześnie dwa rodzaje grzałek elektrycznych – podgrzewacz i podgrzewacz. Cechy obu, patrz poniżej, tutaj zauważamy, że taka kombinacja zapewnia wysoką wydajność grzewczą, jednak nie jest tania.

Moc nagrzewnicy głównej zastosowanej w centrali wentylacyjnej. W przypadku modeli z dwoma grzałkami (patrz „Typ grzałki”) pozycja ta wskazuje moc głównego elementu grzejnego; jednocześnie w instalacjach z ogrzewaniem wodno-elektrycznym za główny uważa się wodny wymiennik ciepła, w jednostkach z nagrzewnicą wstępną i nagrzewnicą dogrzewającą - dodatkową nagrzewnicą.

Moc określa przede wszystkim ilość ciepła dostarczanego przez nagrzewnicę. Parametr ten jest dobierany przez projektantów do wykonania instalacji tak, aby moc była wystarczająca dla ilości powietrza przepuszczanego przez urządzenie. Tak więc, ogólnie rzecz biorąc, moc jest bardziej parametrem referencyjnym niż praktycznym: najprawdopodobniej wystarczy w taki czy inny sposób do efektywnego wykorzystania instalacji. Zwróćmy uwagę tylko na niektóre niuanse związane z niektórymi rodzajami grzejników. Tak więc w podgrzewaczach wody rzeczywista moc zależy od temperatury dostarczonego nośnika ciepła; w charakterystyce wskaźniki są zwykle podawane dla temperatury 95 °C, przy czym odpowiednio niższa wartość i moc będą niższe. A przy ogrzewaniu elektrycznym pobór mocy nagrzewnicy i odpowiednio wymagania dotyczące jej podłączenia zależą bezpośrednio od mocy.

Najniższa temperatura powietrza zewnętrznego, przy której centrala może być bezpiecznie używana, a dokładniej minimalna temperatura na wlocie powietrza, przy której centrala może pracować normalnie, bez awarii, przez nieograniczony czas.

Warto wybrać według tego parametru, biorąc pod uwagę klimat, w którym planowane jest użytkowanie urządzenia: pożądane jest, aby urządzenie normalnie tolerowało co najmniej średnią zimową temperaturę, a najlepiej mieć pewien margines w przypadku surowa zima. Jednak wiele nowoczesnych modeli pozwala na pracę w temperaturze -10 °C i poniżej, a w najbardziej odpornych na zimno minimalna temperatura może osiągnąć -35 °C. Tak więc wybór jednostki do klimatu umiarkowanego zwykle nie stanowi problemu. Zwracamy również uwagę, że jeśli instalacja, która jest idealnie dopasowana do wszystkich innych parametrów, jest zbyt „termofilna”, sytuację można skorygować, stosując dodatkową grzałkę na wlocie systemu wentylacyjnego.

Należy pamiętać, że jeśli minimalna temperatura nie jest wskazana w charakterystyce, najlepiej wyjść z faktu, że ten model wymaga temperatury co najmniej 0 °C. Innymi słowy, tylko technika, dla której ta możliwość jest bezpośrednio podana, jest warta stosowania w chłodne dni.