Porównanie Dnipro-M MP-125 vs SADKO GWP-4030

Maksymalna objętość wody, jaką urządzenie jest w stanie przepompować w określonym czasie; również parametr ten jest czasami nazywany przepustowością. Jest to jedna z kluczowych cech każdej pompy, ponieważ. charakteryzuje objętość wody, z jaką może pracować urządzenie. Jednocześnie nie zawsze ma sens dążenie do maksymalnej wydajności – w końcu wpływa to znacząco na gabaryty, wagę i „żarłoczność” urządzenia.

Istnieją formuły, które pozwalają uzyskać optymalne wartości wydajności dla różnych sytuacji. Tak więc, jeśli pompa jest przeznaczona do dostarczania wody do punktów poboru wody, jej minimalna wymagana wydajność nie powinna być niższa niż najwyższy całkowity przepływ; w razie potrzeby do tej wartości można dodać margines 20 - 30%. A w przypadku modeli kanalizacji (patrz „Miejsce docelowe”) wszystko będzie zależeć od objętości ścieków. Bardziej szczegółowe zalecenia dotyczące wyboru pompy w zależności od wydajności można znaleźć w specjalnych źródłach.

Podstawowa zasada lub zasady, według których odbywa się ssanie pompy.

- odśrodkowy. Jak sama nazwa wskazuje, ten typ pompy wykorzystuje siłę odśrodkową. Ich głównym elementem jest wirnik zamontowany w okrągłej obudowie; wlot znajduje się na osi obrotu tego koła. Podczas pracy, dzięki sile odśrodkowej, jaka występuje podczas obrotu koła, ciecz jest wyrzucana od środka do jej krawędzi, a następnie wchodzi do rury wylotowej skierowanej stycznie do okręgu obrotu koła. Pompy odśrodkowe są dość proste w konstrukcji i niedrogie, a jednocześnie niezawodne i ekonomiczne (ze względu na wysoką wydajność), mają dużą wysokość ssania (patrz poniżej), a przepływ płynu jest ciągły. Jednocześnie wydajność takich jednostek może drastycznie spaść przy wysokiej odporności w systemie zaopatrzenia w wodę. Ponadto, jeśli poziom cieczy jest poniżej wlotu, pompę trzeba będzie uzupełniać wodą przed każdym uruchomieniem.

- Wir. Pompy peryferyjne są nieco podobne do pomp odśrodkowych: mają również okrągłą obudowę i wirnik z łopatkami. Jednak w takich zespołach zarówno rura wlotowa, jak i wylotowa są skierowane stycznie do wirnika, a łopatki różnią się konstrukcją. Zasadniczo odmienny jest też sposób działania – zgodnie z nazwą wykorzystuje wiry powstałe na łopatkach kół. Jednostki Vortex są znacznie lepsze od odśrodkowych pod względem ciśnienia; ponadto są one zwykle samozasysające (patrz „Urządzenia”), a konstrukcja w większości przypadków jest taka, że pompę należy napełnić wodą do...piero po pierwszym włączeniu po instalacji. Z drugiej strony takie modele są wrażliwe na zanieczyszczenia – nawet drobne cząstki dostające się do wirnika mogą spowodować uszkodzenie, znacznie obniżając wydajność. Tak, a wydajność pomp wirowych jest niska - 2 - 3 razy niższa niż pomp odśrodkowych; mają również gorszą wysokość ssania (patrz poniżej).

- Wir odśrodkowy. Pompy, które łączą w działaniu dwie zasady opisane powyżej. W rzeczywistości każda taka urządzenie jest parą pomp odśrodkowych i wirowych zamontowanych na wspólnym wale i połączonych szeregowo. Podczas pracy woda najpierw dostaje się do koła odśrodkowego, które odpowiada za ssanie, a następnie do koła wirowego, które zapewnia ciśnienie. Dzięki temu udało się połączyć zalety obu typów w jednym urządzeniu – dużą wysokość ssania, wysokie ciśnienie i urządzenie samozasysające. Jednak te jednostki kosztują odpowiednio.

- Wibruje. Używany jest również termin „membrana”. Działanie pomp wibracyjnych opiera się na zastosowaniu elastycznej membrany, wyposażonej w urządzenie wprawiające ją w drgania. Ta membrana jest jedną ze ścian komory roboczej, a sama komora posiada zawory wlotowe i wylotowe. Kiedy membrana przesuwa się „na zewnątrz” i zwiększa się objętość komory roboczej, zawór wlotowy otwiera się (wylot jest zamknięty), umożliwiając wejście płynu; a kiedy membrana porusza się „do wewnątrz” i wypycha ciecz, przeciwnie, otwiera się wylot. Główne zalety tego urządzenia to prostota, kompaktowość, uniwersalność, niski koszt, łatwość regulacji i prawie całkowita niewrażliwość na pracę na sucho. Jednocześnie żywotność takich jednostek jest stosunkowo krótka ze względu na silne zużycie membrany.

- Śruba. Inną nazwą tej zasady jest „świder”, ponieważ główną częścią takich pomp jest właśnie śruba - wirnik (lub kilka wirników) w postaci śruby. Taka konstrukcja sprawia, że pompa jest bardzo niezawodna, pozwala osiągnąć wysokie ciśnienie wylotowe i równomierne dostarczanie cieczy, zapewnia samozasysanie (patrz "Urządzenie"), a także ma niski poziom hałasu. Jednocześnie jednostki śrubowe są trudne do wyprodukowania i odpowiednio drogie.

Główny podział w tym parametrze dotyczy tego, czy pompa może usuwać powietrze z przewodu ssawnego. To z kolei determinuje cechy uruchomienia jednostki.

- Samozasysająca. Pompy samozasysające obejmują wszystkie pompy, które nie wymagają całkowitego braku powietrza w linii ssawnej przy rozruchu - wystarczy, że sama pompa jest wypełniona wodą. W związku z tym takie modele są mniej wymagające i zwykle tolerują przedostawanie się powietrza do linii. Wymaga to jednak niezawodnej konstrukcji, która normalnie może wytrzymać uderzenie wodne, co odpowiednio wpływa na koszt urządzenia.

- Normalne ssanie. Pompy z tym urządzeniem mogą pracować normalnie tylko wtedy, gdy zarówno korpus urządzenia, jak i przewód ssący są całkowicie napełnione wodą. Jeśli powietrze dostanie się do linii, należy je usunąć, w przeciwnym razie pompa nie będzie mogła normalnie uruchomić się. Takie modele nie są tak wygodne jak samozasysające; jednocześnie są zauważalnie tańsze, a przy normalnej jakości systemu zaopatrzenia w wodę praktycznie nie ma znaczącej różnicy między tymi dwiema odmianami.

Największa różnica między wysokością pompy a poziomem wody, przy którym pompa może zapewnić normalne ssanie. Bez specjalnych urządzeń maksymalna wartość tego parametru wynosi 7 - 8 m - wynika to z fizyki procesu. Jednak w przypadku korzystania z eżektora (patrz poniżej) wysokość ssania można zwiększyć kilkakrotnie.

Największy rozmiar cząstek stałych, z którymi pompa może bez problemu poradzić sobie. Ten rozmiar jest głównym wskaźnikiem, który określa przeznaczenie urządzenia (patrz wyżej); ogólnie rzecz biorąc, im jest ono większe, tym bardziej niezawodne jest urządzenie, tym mniejsze ryzyko uszkodzenia w przypadku dostania się ciała obcego do przewodu ssącego. Jeżeli ryzyko pojawienia się zbyt dużych zanieczyszczeń mechanicznych jest nadal duże, można zapewnić dodatkową ochronę za pomocą filtrów lub siatek na wlocie. Taki środek należy jednak traktować jedynie jako ochronę w nagłych wypadkach, ponieważ od stałego wpływu cząstek stałych siatki są zatkane i odkształcone, co może prowadzić zarówno do zablokowania linii, jak i przebicia filtra.

Rozmiar gwintu do podłączenia węża lub rury do wylotu pompy. Jeśli w konstrukcji występuje rura odgałęziona z gwintem zewnętrznym, wskazany jest dla niej rozmiar, jeśli nie, dla gwintu wewnętrznego wlotu.

W każdym razie wymiary wylotu pompy i mocowań na wężu/rurociągu podłączonym do niego muszą się zgadzać - w przeciwnym razie trzeba będzie szukać przejściówek. Te elementy złączne są tradycyjnie podawane w calach i ułamkach cala.

Parametr ten dotyczy przede wszystkim modeli powierzchni.

Wielkość gwintu przeznaczonego do podłączenia pompy do przewodu ssawnego. Parametr ten jest całkowicie podobny do wielkości wylotu (patrz wyżej) - w szczególności może być określony zarówno dla dyszy, jak i dla wlotu pompy.

Moc znamionowa silnika pompy. Im mocniejszy silnik, tym wyższa wydajność urządzenia, z reguły większe ciśnienie, wysokość ssania itp. Oczywiście parametry te w dużej mierze zależą od innych cech (przede wszystkim zasady działania, patrz wyżej); ale modele podobne w konstrukcji można porównywać w kategoriach ogólnych pod względem mocy.

Należy pamiętać, że duża moc z reguły zwiększa rozmiar, wagę i koszt pompy, a także wiąże się z wysokimi kosztami energii elektrycznej lub paliwa (patrz „Moc”). Dlatego warto wybrać pompę według tego wskaźnika, biorąc pod uwagę konkretną sytuację; bardziej szczegółowe zalecenia można znaleźć w specjalnych źródłach.

Kraj pochodzenia marki, pod którą pompa jest sprzedawana.

Istnieje wiele stereotypów dotyczących tego, jak pochodzenie towarów z danego kraju wpływa na ich jakość. Jednak na ogół te stereotypy są bezpodstawne. Po pierwsze, punkt ten nie wskazuje faktycznego miejsca produkcji jednostki, ale „ojczyznę” znaku towarowego (lub lokalizację siedziby producenta); zakłady produkcyjne mogą znajdować się w innym kraju. Po drugie, rzeczywista jakość produktu zależy nie tyle od położenia geograficznego, ile od organizacji procesów w ramach konkretnej firmy. Dlatego przy wyborze najlepiej skupić się nie tyle na „narodowości” miski sedesowej, ale na ogólnej reputacji konkretnej marki. A zwracanie uwagi na kraj pochodzenia ma sens, jeśli zasadniczo chcesz (lub nie chcesz) wspierać producenta z określonego stanu.