Porównanie GRFISH Bordo 4000F vs Salmo Blaster Spin 1 1940RD

Liczba łożysk przewidziana dla konstrukcji cewki. Łożyska stosowane są w celu zmniejszenia tarcia obracających się części, co z jednej strony chroni takie części przed zużyciem, a z drugiej zmniejsza niepotrzebne siły wydatkowane podczas obracania rączki. W związku z tym im więcej łożysk, tym więcej jednostek ciernych jest chronionych i tym lepiej cewka jest „zoptymalizowana”; parametr ten jest dobrym wskaźnikiem ogólnej klasy produktu. Jednocześnie konieczna jest ocena różnych modeli z uwzględnieniem ich przeznaczenia (patrz „Typ”).

Tak więc w kołowrotkach muchowych, nawet dość drogich, zwykle przewidziano 1 łożysko - w miejscu montażu bębna na wsporniku przeznaczonym do mocowania do wędki. Jest to właściwie jedyna istotna jednostka cierna, więc więcej łożysk po prostu nie jest potrzebnych. W przypadku kołowrotków castingowych liczba ta waha się od 1 w stosunkowo prostych wersjach do 6-7 w wersji klasy premium. A w trybie bezwładnościowym liczba łożysk może sięgać kilkudziesięciu.

Typ sprzęgła opisuje położenie mechanizmu hamulca ciernego znajdującego się w bębnie i odpowiednio pokrętło do jego regulacji.

Sam hamulec cierny odpowiada za osłabienie kołowrotka przy krytycznej sile: gdy obciążenie znacznie wzrośnie, prawidłowo ustawione sprzęgło cierne zwalnia część linki, zapobiegając jej zerwaniu. Ale specyficzna siła uruchamiania może się różnić: niektórzy wędkarze wolą maksymalnie poluzować hamulec, pozwalając na ślizganie się linki z dość słabymi szarpnięciami, podczas gdy inni, przeciwnie, napinają ją, umożliwiając uruchomienie tylko wtedy, gdy siła zrywająca jest niebezpiecznie blisko . A w niektórych sytuacjach musisz zmienić ustawienia już w trakcie gry. Wygoda takiej regulacji jest jednym z czynników wpływających na rodzaj sprzęgła. Ponadto cechy konstrukcyjne mogą wynikać z przeznaczenia cewki. Konkretne opcje mogą być następujące:

- Przód. Sprzęgło umieszczone bezpośrednio w bębnie z pokrętłem regulacyjnym z przodu kołowrotka. Jest stosowany w modelach bezwładnościowych (patrz „Typ”). Jest nieco lżejszy i prostszy w konstrukcji niż tylny, dzięki czemu dobrze nadaje się do lekkiego sprzętu (na przykład podczas łowienia na zapałkę). Ale regulacja takiego hamulca z jednej strony jest płynniejsza i dokładniejsza niż tylnego, z drugiej strony nie jest tak wygodna przy regulacji „w locie” i wymaga pewnych umiejętności. Ponadto przednie sprzęgło jest bardziej...wrażliwe na zabrudzenia.

- Tył. Kolejna opcja umieszczania sprzęgła w modelach bezwładnościowych. Swoją nazwę zawdzięcza temu, że sprzęgło znajduje się za szpulą, a pokrętło regulacji znajduje się z tyłu szpuli. Takie kołowrotki pozwalają na łatwą regulację hamulca już w trakcie gry, a ich wyważenie jest nieco wygodniejsze niż kołowrotków z napędem na przednie koła, ponieważ konstrukcja nie ma charakterystycznej „przewagi” do przodu. Z drugiej strony regulacja w tym przypadku jest mniej dokładna, a same kołowrotki są nieco większe i cięższe, przez co słabo nadają się do ultralekkiego sprzętu.

- Bok. Takie umieszczenie sprzęgła jest typowe dla cewek castingowych - nie ma sensu stosować innych opcji w podobnych modelach, a także umieszczać sprzęgła bocznego w modelu bezinercyjnym.

Przełożenie opisuje różnicę w prędkości obrotowej szpuli i rączki. W charakterystyce kołowrotków często zapisuje się to w postaci stosunku postaci x:1, gdzie jeden oznacza 1 obrót rączki, a „x” to liczba zwojów szpuli w jednym takim obrocie. Aby uprościć notację, w naszym katalogu wskazana jest tylko pierwsza liczba - na przykład oznaczenie 5.2 odpowiada przełożeniu 5,2: 1.

Stosunek prędkości do „siły uciągu” kołowrotka zależy przede wszystkim od tego parametru. Tak więc wysokie przełożenia pozwalają szybko ciągnąć linkę, co jest ważne przy szybkim prowadzeniu - ale moc takich kołowrotków będzie niska, aby wyciągnąć dużą zdobycz, wymagane będą znaczne wysiłki na rączce. I odwrotnie, przy niskich wartościach prędkość linii będzie niewielka, ale nie będziesz musiał wkładać dużego wysiłku, aby ją przesunąć. W modelach typu bezwładnościowego (patrz wyżej) przełożenia rzędu 6 - 7 oznaczają tzw. Cewki "szybkie", 4 - 4,5 - "moc", a wartości pośrednie - uniwersalne. Modele multiplikatorów, ze względu na swoją specyfikę, mają zazwyczaj niskie przełożenia, a duża moc kołowrotków muchowych wynika z tego, że w nich wędkarz bezpośrednio obraca bęben, a przełożenie wynosi 1.

Ilość żyłki, która może się zmieścić na głównej szpuli szpuli przy normalnym nawinięciu. Jest on określany jako stosunek dwóch liczb, z których pierwsza odpowiada długości nawijanej linii w metrach, a druga grubości w milimetrach: na przykład liczby 200 / 0,45 wskazują, że do 200 m żyłka o grubości 0,45 mm zmieści się na rolce.

Dla różnych rodzajów połowów istnieją zalecenia dotyczące optymalnej wartości tego parametru; można je znaleźć w dedykowanych źródłach. Tutaj zauważamy, że pojemność szpuli jest wskazana wyłącznie dla gładkiej linii; w przypadku korzystania z plecionego przewodu rzeczywista wydajność może się znacznie różnić.

Materiał, z którego wykonana jest główna szpula (bęben) kołowrotka. Termin „podstawowy” wynika z faktu, że niektóre modele mogą być wyposażone w kilka wyjmowanych bębnów; zobacz poniżej szczegóły. Użyte materiały mogą być następujące:

- Plastikowe. Najprostsza i najtańsza opcja. Pod względem wytrzymałości tworzywo sztuczne może być gorszy od droższych materiałów, ale w przypadku cewek, w których jest używany, nie ma to decydującego znaczenia: takie modele zwykle nie są przeznaczone do dużych obciążeń, a stosunkowo krótki okres użytkowania jest rekompensowany niską ceną . Dodatkowo materiał ten jest lekki - co oznacza małą bezwładność. Jednocześnie kupując kołowrotek spinningowy z plastikową szpulą warto wziąć pod uwagę jego słabą kompatybilność z plecionymi linkami: chropowata linka biegnie po plastikowej obręczy z dużym tarciem, co negatywnie wpływa zarówno na odległość rzutu, jak i na trwałość bęben. Ale w przypadku żyłek takie bębny działają bez problemów.

- Grafit. W większości swoich właściwości materiał ten jest podobny do opisanego powyżej tworzywa sztucznego (m.in. słaba kompatybilność z plecionymi kordami); wyróżnia się nieco wyższą wytrzymałością i trwałością, a także odpowiednio wyższym kosztem.

- Aluminium. Stosowane na szpule stopy na bazie aluminium charakteryzują się dość dużą wytrzymałością w połączeniu z niską wagą, ponadto...w kołowrotkach spinningowych mogą pracować normalnie nie tylko z żyłką, ale również z plecionymi linkami. Przy tym wszystkim takie materiały są nieco droższe niż tworzywo sztuczne i grafit, ale nie tak bardzo, aby „podnieść cenę do nieba”. W rezultacie aluminium znajduje się w szerokiej gamie kołowrotków, od stosunkowo prostych i niedrogich opcji po potężne modele klasy premium.

- Magnez. Za główną zaletę stopów magnezu uważa się bardzo niską wagę, która zapewnia minimalną bezwładność przy dużej wytrzymałości (przewyższa nawet opisane powyżej stopy aluminium). Jednocześnie należy mieć na uwadze, że magnez jest bardzo wrażliwy na niektóre czynniki korozyjne, w szczególności na słoną wodę – niektórzy producenci wprost przepisują w warunkach gwarancji niedopuszczalność kontaktu z nim. Tak, a takie szpule są bardzo drogie. Dlatego ta opcja jest używana głównie w modelach klasy premium.

Materiał dodatkowej szpuli(bębna) dostarczany wraz ze szpulą.

Przewidziane są dodatkowe wymienne szpule, aby rozszerzyć możliwości kołowrotka: w razie potrzeby możesz szybko wymienić żyłkę na sprzęt o innej grubości (lub ten sam zamiast podartego), zainstalować mniejszy bęben, aby zwiększyć odległość rzutu itp. Jeśli chodzi o materiały na takie szpule ( tworzywo sztuczne, aluminium, grafit), nie różnią się one od tych stosowanych w bębnach głównych; więcej szczegółów znajdziesz w odpowiednim punkcie powyżej.

Całkowita waga kołowrotka (tylko samo urządzenie, bez linki). Parametr ten jest ważny przede wszystkim dla tych, którzy kupują sprzęt klasy „ultralekki” - w takim sprzęcie walka toczy się, jak mówią, o każdy dodatkowy gram. W innych przypadkach nie można zwracać szczególnej uwagi na wagę.