Porównanie Boker Magnum Balisong Wood Tanto vs SKIF Covert Tanto Point HD-03

Twardość materiału użytego do wykonania ostrza noża. Parametr ten jest jednym z kluczowych cech ostrza. Z jednej strony, wysoka twardość oznacza, że krawędź tnąca nie będzie odkształcać się, gnieść ani przedwcześnie tępić, a samo ostrze nie będzie się uginało pod obciążeniami bocznymi; z drugiej strony twardy materiał jest trudny do ostrzenia i często jest dość delikatny.

W przypadku ostrzy noży stosuje się test twardości Rockwella i odpowiednią skalę (HRC). Większość noży stalowych dobrej jakości ma twardość rzędu 52 - 58 HRC - ten zakres jest uważany za optymalny stosunek wydajności. W przypadku innych materiałów liczby te mogą być znacznie niższe bez zauważalnego pogorszenia niezawodności; zobacz "Materiał ostrza", aby uzyskać szczegółowe informacje. Twardość powyżej 60 HRC jest niezwykle rzadka - występuje głównie w stalach klasy premium i wyższych gatunkach. W takich stalach kruchość charakterystyczna dla twardych materiałów jest eliminowana poprzez zastosowanie różnych wysokiej jakości dodatków, a trudność w ostrzeniu jest kompensowana żywotnością ostrza.

Warto pamiętać, że twardość nie jest jedyną cechą decydującą o jakości ostrza: wiele zależy od składu stopu, technologii wykonania itp. Jest to jednak dość wyraźny wskaźnik charakteryzujący cechy szczególne konkretnego materiału; dotyczy to zwłaszcza stali.

Całkowita długość ostrza noża. Parametr ten jest jednym z najważniejszych, wiąże się z nim kilka praktycznych cech szczególnych.

Po pierwsze, długość ostrza jest bezpośrednio określana na podstawie przeznaczenia wyrobu, a nawet w ramach tego samego rodzaju (patrz wyżej) mogą występować różne warianty. Na przykład, noże myśliwskie do skórowania są zwykle dość krótkie, do 10 cm - w przeciwieństwie do wariantów ogólnego przeznaczenia. Dlatego warto wybierać model bazując na tym parametrze, biorąc pod uwagę pracę, do której planuje się użyć noża.

Po drugie, wymiary ostrza określają ogólne wymiary samego noża. Jest to szczególnie ważne w przypadku modeli turystycznych (patrz „Rodzaj”): chociaż nóż jest zwykle noszony w stanie złożonym, w charakterystyce standardowo wskazuje się jego rozmiar w stanie rozłożonym. A na podstawie długości ostrza można dość wyraźnie oszacować długość złożonego noża: zwykle jest ona 1,5 - 1,7 razy dłuższa niż samo ostrze, w żadnym wypadku nóż nie może być krótszy niż jego własne ostrze.

Po trzecie, długość ostrza może być (i jest w wielu krajach WNP) jednym z kryteriów oceny, czy nóż jest bronią białą. Zazwyczaj w dokumentacji jest wskazywana pewna minimalna wartość długości: krótsze ostrza nie należą do kategorii broni białej, niezależnie od ich konstrukcji, a dla dłuższych ostrzy obowiązują określone kryteria oceny (twardość materiału, kształt końcówki, grubość ostrza itp.).

Jednocześnie należy mieć na uwadze,...że długość ostrza można mierzyć na różne sposoby: od czubka do początku rękojeści, od czubka do kołka służącego do otwierania itp. W praktycznym zastosowaniu nie odgrywa to decydującej roli, może jednak stwarzać problemy natury prawnej: np. metody ekspertyz państwowych mogą nie uwzględniać kołka. Jeśli więc masz co do tego wątpliwości, najlepiej kupić nóż, który posiada oficjalny certyfikat, że dany model nie jest bronią białą.

Grubość ostrza noża w najgrubszym miejscu (zwykle na kolbie). Za pomocą tego parametru można do pewnego stopnia oszacować wytrzymałość ostrza na obciążenia poprzeczne: duża grubość daje odpowiedni margines wytrzymałości. Jednocześnie należy pamiętać. że „żywotność” noża jako całości zależy od wielu innych cech jego konstrukcji, a porównywać można tylko grubość ostrzy wykonanych z materiałów o podobnych właściwościach. Lecz to, na co wskaźnik ten bezpośrednio wpływa, to waga wyrobu.

Również grubość ostrza może wiązać się z kwestiami prawnymi, które określają przynależność noża do broni białej oraz odpowiednimi zasadami kupowania, przenoszenia i przechowywania. Odpowiednie przepisy mogą na przykład określać, że ostrza o grubości większej niż określona wartość nie mogą być zaklasyfikowane jako broń biała, niezależnie od innych cech.

Materiał, z którego wykonano rękojeść noża. W przypadku modeli z rękojeściami z nakładkami, w danym przypadku zazwyczaj podawany jest materiał nakładek.

Na liście najpopularniejszych współcześnie materiałów znajdują się tworzywo sztuczne, micarta, guma, włókno szklane, włókno węglowe wzmocnione tworzywem sztucznym, drewno, metal, w szczególności aluminium, stal, tytan, mosiądz. Istnieją inne, bardziej specyficzne odmiany, takie jak kość lub róg zwierzęcy. Oto główne cechy różnych materiałów:

— Tworzywo sztuczne. Tworzywo sztuczne często kojarzy się z tanimi wyrobami, lecz w przypadku noży nie jest do końca prawda. Faktem jest, że na rynku istnieje wiele odmian tego materiału, m.in. bardzo wysokiej jakości, a rzeczywiste właściwości plastikowej rękojeści zależą przede wszystkim od półki cenowej noża. Przy tym, niektóre cechy są wspólne dla wszystkich odmian. Z jednej strony, tworzywo sztuczne generalnie jest dość niedrogie, a jednocześnie łatwe w obróbce, z łatwością może przybierać skomplikowane kształty i prawie każdy odcień koloru. Ponadto jest stosun...kowo lekkie, odporne na wilgoć i dość trwałe. Wśród wad należy wymienić: większość rodzajów tworzyw sztucznych jest gorsza od metali pod względem niezawodności i może pękać od silnego uderzenia, w dodatku materiał ten jest znacznie łatwiejszy do zarysowania.

— Włókno szklane. Najczęściej pod pojęciem tym rozumie się nie czyste włókno szklane (nie nadaje się ono do robienia rękojeści), lecz włókno szklane wzmocnione tworzywem sztucznym - jest to materiał kompozytowy, który łączy włókno szklane i spoiwo polimerowe. Materiał ten cechuje się niewielką wagą, jest odporny na działanie wilgoci i ekstremalnych temperatur oraz jest bardzo trwały – jego najbardziej zaawansowane odmiany nie ustępują stali. Podobnie jak zwykłe tworzywo sztuczne, dobrze sprawdza się w przypadku tworzenia skomplikowanych kształtów. Kolejną zaletą tego materiału jest niska przewodność cieplna – innymi słowy taka rękojeść nie „chłodzi” dłoni na mrozie. Co prawda, cena wszystkich tych zalet jest dość wysoka.

— Drewno. Materiał ten od dawna używany jest na rękojeści noży, jednak do dziś nie traci on na popularności. Wiele osób ceni drewno za jego przyjemny i stylowy wygląd, jednak na tym nie wyczerpują się jego zalety: drewniane rękojeści ważą stosunkowo niewiele, są przyjemne w dotyku, m.in. i w chłodne dni, a także nie wyślizgują się z ręki. Z drugiej strony drzewo, które nie zostało poddane specjalnej obróbce, ma tendencję do gromadzenia wilgoci, co prowadzi do pogorszenia wyglądu zewnętrznego, a nawet uszkodzenia; ponadto materiał ten jest dość wrażliwy na pęknięcia i zarysowania. Należy powiedzieć, że na rękojeści noży można stosować różne rodzaje drewna, m.in. te pozbawione wad opisanych powyżej - lecz zazwyczaj sporo ważą i są bardzo drogie. A stosunkowo proste odmiany mogą kosztować całkiem przyzwoicie.

— Guma. Klasyczna guma dobrze się sprawdza w przypadku noży kuchennych, lecz słabo nadaje się do modeli turystycznych i innych podobnych modeli ze względu na swoją miękkość i dlatego jest rzadko spotykana. Częściej używane są specyficzne rodzaje gumy; ich właściwości są zwykle pod wieloma względami podobne do opisanego powyżej tworzywa sztucznego.

— Stal. Jeden z najpopularniejszych materiałów do narzędzi wielofunkcyjnych, rękojeści stalowe poddawane są znacznym naprężeniom; jednak można go również spotkać w nożach. Kluczowe zalety stali to wysoka wytrzymałość i niezawodność. Ma dość dużą wagę, lecz często zaletą jest też jej masywność – w szczególności stwarza ona dodatkowe wrażenie wytrzymałości i niezawodności. Wśród jednoznacznych mankamentów stali zauważyć można tendencję do „chłodzenia” palców i wyślizgiwania się z mokrych dłoni; jednak to pierwsze jest zauważalne tylko w chłodne dni bez rękawiczek, a drugie jest często kompensowane przez nacięcie odciążające. Warto również wziąć pod uwagę, że różne gatunki stali mogą mieć różną odporność na korozję, niektóre odmiany mogą wymagać dodatkowej pielęgnacji.

— Aluminium. Kolejny materiał, który jest dość popularny w narzędziach wielofunkcyjnych, lecz używa się go również w nożach. Pod wieloma względami jest podobny do stali, jednak z jednej strony waży mniej i jest bardziej odporny na korozję, z drugiej - jest droższy.

— Micarta. Materiał z rodziny PCB; Kompozyt „warstwowy”, który łączy materiał włóknisty (taki jak papier, tkanina lub włókno szklane) z wypełniaczem polimerowym. Konkretny skład micarty może być różny, jednak spiekanie pod wysokim ciśnieniem jest obowiązkową cechą szczególną produkcji. Dzięki temu materiał okazuje się bardzo gęsty, trwały i niezawodny, nadaje się nawet na najwyższej klasy noży, a niski koszt pozwala na zastosowanie micarty w modelach budżetowych. Od strony praktycznej micarta jest całkiem przyjemna w dotyku, absolutnie niewrażliwa na wilgoć i zmiany temperatury, nie chłodzi dłoni i nie przewodzi prądu. Ponadto rękojeści z micarty również dobrze się prezentują: na przykład wiele z nich ma charakterystyczne wzory imitujące fakturę drewna.

— Tytan. Stopy na bazie tytanu można zaliczyć do materiałów klasy premium. Oprócz solidnego wyglądu wyróżnia je niska waga połączona z wysokimi wskaźnikami wytrzymałości. Ponadto rękojeści tytanowe są również dobrze przystosowane do stosowania w niskich temperaturach ze względu na ich niską przewodność cieplną. Główną wadą, tradycyjnie dla takich materiałów, jest wysoki koszt.

— Włókno węglowe wzmocnione tworzywem sztucznym. Jest to materiał kompozytowy, który łączy włókna węglowe i podstawę z tworzywa sztucznego. Główną zaletą tego materiału jest jego wysoka wytrzymałość, porównywalna ze stalą – ponadto znacznie mniej waży, a także absolutnie nie podlega korozji. Z drugiej strony, materiał ten nie toleruje punktowych uderzeń - mogą od tego powstać pęknięcia; a koszt takich rękojeści jest bardzo wysoki.

— Zwierzęcy róg. Naturalny róg (np. jelenia czy byka) nawiązuje do tradycyjnych materiałów stosowanych od dawna w rękojeściach noży. Głównymi zaletami tego materiału jest jego estetyczny wygląd z charakterystycznym wzorem, a także reliefowa faktura ułatwiająca trzymanie noża w dłoni. Co więcej, niska przewodność cieplna wpływa na komfort chwytu, dzięki czemu rękojeść nie chłodzi dłoni. Z drugiej strony, róg jest mniej trwały niż stal lub włókno szklane. Dlatego w naszych czasach materiał ten wykorzystywany jest głównie ze względów estetycznych – aby nadać nożowi charakterystyczny styl.

— Kość. Kolejny „tradycyjny” materiał, pod wieloma względami podobny do opisanego powyżej rogu – w szczególności kość jest przyjemna w dotyku i stylowo prezentuje się w nożach o „myśliwskim” designie, lecz pod względem trwałości jest nieco gorsza od bardziej nowoczesnych materiałów. Główną różnicą w porównaniu z rogiem jest to, że kościane rękojeści mają więcej różnic w fakturze i kolorze, a ich powierzchnie są zwykle gładkie; to ostatnie może być albo wadą, albo zaletą, w zależności od preferencji użytkownika.

— Skóra. Skórzane nakładki na rękojeści nie tylko nadają nożowi stylowy wygląd, lecz również zapewniają całkiem praktyczne zalety: taka powierzchnia jest niezawodna zarówno przy trzymaniu gołą ręką, jak i w rękawiczkach, nie chłodzi dłoni i jest przyjemna w dotyku. Z drugiej strony, taka konstrukcja jest dość droga i nie ma wyraźnych przewag nad prostszymi materiałami. Dlatego skóra jest wykorzystywana głównie jako element wystroju zewnętrznego, a nie ze względów praktycznych.

— Brąz. Stop na bazie miedzi, zwykle z cyną, który ma specyficzny kolor (czerwonawy lub złocisty). Pod względem podstawowych właściwości jest podobny do stali (patrz wyżej), z praktycznego punktu widzenia różni się jedynie oryginalnym wyglądem i wyższym kosztem. Dlatego brąz jest rzadko używany, głównie w celu nadania nożowi oryginalnego wyglądu.

— Mosiądz. Stop na bazie miedzi i cynku o charakterystycznym złotym kolorze. Pod względem właściwości i zastosowania jest podobny do brązu opisanego powyżej, jest używany bardziej ze względów estetycznych niż praktycznych.

— Metal. Ten wariant jest podawany dla modeli, w których producent, z tego czy innego powodu, nie określił konkretnego składu metalu użytego do wykonania rękojeści (stal, aluminium, brąz itp.), a także dla rękojeści składających się z nietypowych stopów, które nie należą do żadnej z opisanych powyżej odmian. Konkretne właściwości „metalu” mogą być różne, najłatwiej jest je ocenić na podstawie kategorii cenowej noża.

Całkowita waga noża. Należy oceniać wskaźnik ten w zależności od rodzaju (patrz wyżej) i przeznaczenia: np. dla kompaktowego modelu turystycznego zazwyczaj zaletą jest niewielka waga, wśród myśliwych i wędkarzy wszystko zależy od specjalizacji, a maczety z definicji, powinny być ciężkie - w przeciwnym razie cięcie takim ostrzem będzie po prostu niewygodne.

Kraj pochodzenia marki, pod którą sprzedawany jest nóż. Z reguły wskazuje na to „ojczyzna” firmy-producenta lub lokalizacja jej siedziby.

Istnieje wiele stereotypów związanych z „narodowością” marek i towarów, lecz większość z nich nie znalazły odzwierciedlenia w stanie faktycznym. Po pierwsze, rzeczywiste miejsce produkcji często różni się od kraju pochodzenia marki. Po drugie, jakość towaru zależy nie tyle od geografii, ile od polityki danej firmy i tego, jak dokładnie ta jakość jest w niej monitorowana. Dlatego należy zwracać uwagę na kraj pochodzenia marki tylko wtedy, gdy zasadniczo chcesz lub (nie chcesz) wspierać producenta z określonego państwa. Jakość najlepiej ocenia się na podstawie reputacji konkretnej marki i ogólnej półki cenowej. Natomiast noże szwajcarskie, a także noże amerykańskie oraz narzędzia wielofunkcyjne zasługują na szacunek. Bardziej tu chodzi o renomę, niemieckie odpowiedniki mogą być równie dobre. To samo dotyczy odpowiedników ukraińskich.