Porównanie Neoline X-COP 9300 vs Inspector Scat S

Mocowanie do szyby, przewidziane w modelu z odpowiednim typem montażu (patrz wyżej).

Należy pamiętać, że w wielu modelach do szyby jest mocowany nie sam rejestrator, a uchwyt, na który, z kolei, jest montowane urządzenie. O sposobach mocowania rejestratora na wsporniku patrz "Montaż rejestratora". A warianty mocowania do szyby mogą być takie:

— Przyssawka. Tradycyjna przyssawka, działająca za pomocą niskiego ciśnienia między uchwytem a szkłem — w końcu siła ciśnienia powietrza zewnętrznego utrzymuje konstrukcję na miejscu. Jedną z głównych zalet tego wariantu — "wielorazowość": przyssawkę można wielokrotnie przylepiać i odłączać na życzenie użytkownika, a po zdjęciu prawie nie pozostawia śladów. Co prawda, ten typ mocowania jest nieco mniej wiarygodny, niż naklejki; jednak przyssawki, stosowane w wideorejestratorach, zwykle mają specjalną konstrukcję, która zapewnia wystarczającą dla praktycznego zastosowania niezawodność. Dlatego ten typ mocowań jest niezwykle popularny w nowoczesnych rejestratorach

— Naklejki. Płyta z warstwą specjalnego kleju, dzięki któremu cała konstrukcja utrzymuje się na szybie. Podobne mocowania są uważane za bardziej wiarygodne niż przyssawki, są mniej podatne na zużycie oraz nie tracą skuteczności nawet przy drobnych uszkodzeniach tj. pęknięcia i odpryski. Z drugiej strony, naklejka jest zazwyczaj montowana "raz na zawsze" i nie przewiduje możliwo...ści zdjęcia w razie potrzeby. I choć sam w sobie demontaż jest możliwy, jednak korzystać z naklejki ponownie się nie uda, a szkło, najprawdopodobniej, będzie musiało zostać oczyszczone od pozostałości kleju. Więc montowanie rejestratora o podobnym mocowaniu wymaga szczególnej dokładności i uważności.

Należy pamiętać, że poszczególne modele rejestratorów są dostarczane bezpośrednio z obydwoma powyższymi typami mocowań w zestawie. To pozwala użytkownikowi wybrać według własnego uznania — w tym zmienić przyssawkę na naklejkę, jeśli zajdzie taka potrzeba.

Ta cecha szczególna oznacza, że zasilanie do wideorejestratora (zazwyczaj z zapalniczki) podawane jest bezpośrednio przez mocowanie, na którym jest on zainstalowany, a nie przez oddzielny kabel. Samo mocowanie jest zwykle wykonane jako szybko odpinane.

Właściwie, kabel zasilający też jest obecny w takich modelach — ale jest on on doprowadzony do mocowania, a nie do samego rejestratora. Dzięki temu taki kabelek można z łatwością zamocować w ściśle określonym położeniu; zresztą, nawet bez specjalnego mocowania nie ruszy się on ze swojego miejsca. Ta właściwość zapewnia szereg zalet w porównaniu do bardziej tradycyjnego formatu podłączenia. Po pierwsze, przewód nie wisi we wnętrzu i nie stwarza uciążliwości. Po drugie, nie trzeba go za każdym razem szukać i podłączać ponownie przy instalacji rejestratora — wystarczy zainstalować urządzenie na mocowaniu. To ostatnie jest szczególnie przydatne, jeśli rejestrator wymaga częstego wyjmowania i ponownego instalowania— na przykład, jeśli samochód regularnie zostawia się na niestrzeżonym parkingu, gdzie istnieje ryzyko kradzieży z wnętrza.

Kabel jest zazwyczaj podłączany do mocowania za pomocą złącza z możliwością szybkiego podłączania i rozłączania — na wypadek, jeśli przewód trzeba usunąć z wnętrza, nie zdejmując mocowania. Przy tym w wielu modelach zastosowano standardowe złącze miniUSB lub microUSB, co pozwala w razie potrzeby użyć innego przewodu zasilającego (na przykład, w...przypadku utraty lub uszkodzenia ogólnego kabla). Jednak dla pełnej pewności, takie szczegóły nie zaszkodzi wyjaśnić oddzielnie.

Rodzaj złącza używanego w wideorejestratorze do jego zasilania. Należy zwrócić uwagę na ten punkt w pierwszej kolejności, jeśli planujesz wymieniać wideorejestrator z gotowym okablowaniem pod ten lub inny rodzaj złącza (miniUSB, microUSB, USB C, DC 12 V). Tak więc wymiana wideorejestratora sprowadza się do zamontowania nowego bez ponownej wymiany kabla.

Matryca to kluczowy element każdej kamery cyfrowej; jakość uzyskanego obrazu zależy przede wszystkim od niej i od technologii przetwarzania sygnału. W danym przypadku typ odnosi się raczej do marki matrycy; zwykle wskazywany jest w przypadku gdy rejestrator jest wyposażony w wysokiej jakości czujnik, który znacznie przewyższa większość dostępnych na rynku rozwiązań.

Jednym z najpopularniejszych takich wariantów jest Sony. Konkretna specyfikacja matryc ( IMX179, IMX222, IMX291, IMX307, IMX317, IMX322, IMX323, IMX326, IMX335, IMX415) mogą się różnić, jednak w każdym przypadku taki czujnik jest oznaką wysokiej jakości rejestratora.

Ponadto dostępne są modele wyposażone w matryce innych producentów – Aptina, OmniVision, Samsung(GalaxyCore), Sandvik. Takie rozwiązania są ogólnie uważane za prostsze i bardziej dostępne niż Sony – zarówno pod względem ceny, jak i funkcjonalności. Mimo to, Samsung ma sporo opracowań w dziedzinie elektroniki, i nawet tak stosun...kowo „proste” sensory są zwykle bardziej zaawansowane i wysokiej jakości niż "bezimienne".

Kolejnym producentem, który produkuje matryce dość wysokiej jakości, jest Panasonic. Takie czujniki nie są tak rozpowszechnione jak te opisane powyżej, jednak wciąż można je spotkać w rejestratorach, m.in. w dość zaawansowanych.

Model układu graficznego lub procesora stosowanego w wideorejestratorze

Termin "układ graficzny" używany jest głównie w stosunku do urządzeń z możliwościami podstawowymi, "procesor" — dotyczy zaawansowanych modeli z dużą ilością nietypowych funkcji. Jednak w każdym przypadku chodzi o ten sam podzespół — czyli główną jednostkę obliczeniową, od specyfikacji której zależą ogólne możliwości rejestratora. Znając model układu graficznego/procesora, można znaleźć szczegółowe dane na jego temat i ocenić poziom satysfakcji z urządzenia bazującego na tej elektronice. Z najbardziej zaawansowanych i nowoczesnych układów można wymienić, w szczególności, Ambarella A7L, Ambarella A12, Novatek NTK96655, Novatek NTK96660 i HiSilicon Hi3516.

Maksymalna rozdzielczość i liczba klatek na sekundę wideo nagrywanego rejestratorem w standardzie Full HD (1080p).

Termin Full HD u wielu kojarzy się z rozdzielczością 1920x1080 — rzeczywiście, rozdzielczość ta jest bardzo popularna, w tym wśród wideorejestratorów. Jednak standard ten obejmuje również inne warianty, w tym w szczególności, 1440x1080(proporcje 4:3) i 1920x540(obniżona o połowę rozdzielczość w pionie). Ogólnie, obsługiwanie tej rozdzielczości jest dobrym wskaźnikiem dla współczesnego rejestratora, sugerujące że urządzenie należy do co najmniej klasy średniej.

Co do liczby klatek na sekundę , to im jest ona wyższa , tym bardziej płynne i niewyraźne będzie wideo, tym lepiej będą widoczne szczegóły na poruszających się obiektach, a także więcej miejsca będą zajmowali nagrywane materiały. Należy podkreślić, że w niedrogich Full HD rejestratorach nagrywanie może odbywać się z bardzo niskimi prędkościami — 15 kl./s lub nawet 10 kl./s. Taka prędkość nagrywania pozwala na w miarę komfortowe oglądanie filmów, ale do normalnego wyświetlania elementów ruchomych, pożądana jest jednak wyższa liczba klatek na sekundę — przynajmniej 25 klatek/s.

Maksymalna rozdzielczość i liczba klatek na sekundę wideo nagrywanego rejestratorem w standardzie Super HD.

Super HD to dość specyficzny standard, który przewyższa Full HD, ale "nie dociąga" do Quad HD. Tradycyjnym rozmiarem kadru dla tego formatu jest rozdzielczość 2304x1296 jednak są modele z niższą rozdzielczością w poziomie — 1728x1296 W każdym razie Super HD jest dość popularny wśród wideorejestratorów: zapewnia doskonałą szczegółowość i nie wymaga szczególnie potężnej platformy sprzętowej.

Co do liczby klatek na sekundę, to im jest ona wyższa, tym bardziej płynne i mniej rozmyte będzie wideo, tym lepiej będą widoczne szczegóły na poruszających się obiektach, a także więcej miejsca będą zajmować nagrane materiały. Zresztą, w modelach Super HD wskaźnik ten wynosi zwykle od 25 do 30 kl./s, i ta różnica raczej nie jest zasadnicza.

Kąt widzenia, zapewniany przez główną kamerę wideorejestratora. Z reguły jest on podawany według przekątnej kadru, rzadziej – w poziomie, z tego powodu modele z jednakowymi cyframi w specyfikacji mogą nieznacznie różnić się rzeczywistym polem widzenia. Tak że jeżeli masz co do tego wątpliwości, przy wyborze nie zaszkodzi wyszukać i obejrzeć przykładowe wideo z różnych modeli.

Przy ceteris paribus szerszy kąt widzenia pozwala objąć więcej przestrzeni, lecz poszczególne detale w kadrze wychodzą drobniejsze. Ponadto szerokokątne obiektywy powodują geometryczne zniekształcenia obrazu (można jednak zastosować DEWARP, aby je wyeliminować, patrz "Funkcje"). Jeśli chodzi o konkretne dane, kąt widzenia do 120° włącznie uważany jest za stosunkowo mały dla nowoczesnych rejestratorów, wartości 121 – 140° można nazwać średnimi, 141 – 160° – powyżej średnich, a większość szerokokątnych modeli jest w stanie objąć ponad 160° przestrzeni .

Wśród używanych w rejestratorze funkcji foto i wideo możemy wyróżnić G-sensor, obiektyw obrotowy, transmisję na żywo, HDR, WDR, filtr polaryzacyjny, DEWARP oraz Time Lapse. Szczegółowe informacje o nich podano poniżej:

— G-sensor (zapisywanie wideo). Czujnik, który monitoruje wstrząsy i drgania działające na wideorejestrator. Główne zastosowanie tego czujnika — zapewnienie bezpieczeństwa nagranych materiałów w razie wypadku: przy mocnym uderzeniu, charakterystycznym dla zderzenia lub upadku, wideorejestrator z G-sensor automatycznie zapisuje nagrane przed tym wideo w pamięci nieulotnej, która jest zabezpieczona przed przepisywaniem. W ten sposób materiały o wydarzeniu nie tylko są zachowywane, ale z dużym prawdopodobieństwem są one bezpieczne nawet w przypadku uszkodzenia rejestratora. Ponadto, G-sensor jest używany w trybie parkowania — więcej informacji, patrz "Funkcje".

— Obiektyw obrotowy. Możliwość obracania obiektywu rejestratora w pionie lub w poziomie, a w niektórych przypadkach — w obu płaszczyznach. Funkcja ta pozwala na dostosowanie pola widzenia kamery.

— Nagrywanie dźwięku. Możliwość nagrywania wideorejestratorem dźwięku. W pi...erwszej kolejności chodzi o rejestrowanie rozmów we wnętrzu samochodu, co może być dodatkowym argumentem w sytuacjach spornych — na przykład, aby zweryfikować, czy kierowca mówił przez telefon komórkowy w momencie wypadku, czy zauważył sytuację na drodze, jak ją ocenił itp.

— Transmisja na żywo. Umożliwia zdalne łączenie się z rejestratorem i obserwowanie w czasie rzeczywistym, co dzieje się z kamery. Jest to szczególnie przydatne, jeśli we wnętrzu znajduje się dodatkowa kamera i można zbadać sytuację np. w taksówkach, pojazdach kurierskich itp. Funkcja ta będzie również ważna i przydatna w przypadku kradzieży samochodu, kiedy z kamery można nie tylko zobaczyć złodzieja auta, lecz także śledzić trasę jego ruchu.

— HDR (wysoki zakres dynamiczny). Funkcja zwiększająca zakres dynamiczny rejestratora. Zakres dynamiczny — jest to zróżnicowanie między najjaśniejszymi i najciemniejszymi działkami, osiągalne w obrębie jednego kadru. Początkowo cyfrowe matryce nie mogły się pochwalić wysokim wskaźnikiem zakresu dynamicznego, dlatego obraz z większym zróżnicowaniem jasności (np. droga na tle zachodzącego słońca) okazuje się mocno prześwietlony w jasnych obszarach, albo bardzo słaby na ciemnych. HDR eliminuje tę niedogodność, a także poprawia ogólną jakość kolorów. Realizowane jest to w następujący sposób: aparat robi kilka zdjęć z różnymi ustawieniami i już z nich tworzy gotowy obraz. Przy tym technologia ta jest łatwiejsza i tańsza w realizacji, niż podobna o nazwie WDR (patrz poniżej). Główną wadą HDR jest to, że przy nagrywaniu nieco zwiększa się intensywność rozmycia szybko poruszających się obiektów w kadrze.

— WDR (szeroki zakres dynamiczny). Funkcja o podobnym przeznaczeniu opisanego powyżej HDR: służy do poprawy jakości "obrazu", która ma silne zróżnicowanie pod kątem jasności. Kluczowa różnica między tymi funkcjami polega na tym, że WDR działa na poziomie sprzętowym — dzięki wysokiej jakości matrycom. Pozwala to na osiągnięcie wymaganego zakresu dynamiki w obrębie jednego kadru i obejść się bez sklejania wielu kadrów — w rezultacie WDR, w przeciwieństwie do HDR, nie daje efektu rozmycia i nie wpływa na szczegółowość ruchomych elementów w kadrze. Wadą takiej jakości jest wysoka cena.

— Filtr polaryzacyjny. Obecność filtra polaryzacyjnego w głównej kamerze rejestratora. Taki filtr zmniejsza jasność refleksów pojawiających się od jasnego światła na szybach, wodzie i innych podobnych powierzchniach. Dzięki temu znacznie poprawia się jakość obrazu, zwłaszcza przy nagrywaniu w słoneczną pogodę.

— DEWARP. Technologia stosowana do korygowania "obrazu", uzyskanego za pomocą obiektywu szerokokątnego. Takie obiektywy są często używane w wideorejestratorach; jedną z ich wad jest skłonność do efektu "rybiego oka" — charakterystycznego zniekształcenia, gdy proste linie w kadrze stają się zaokrąglonymi. Funkcja DEWARP pozwala wyeliminować tę wadę — ona "rozprostowuje z powrotem" krzywe linie, zmieniając geometrię elementów w kadrze. Należy pamiętać, że ulepszenie to nie zawsze działa dokładnie w 100%, jednak obraz przetworzony przez DEWARP okazuje się bardziej wiarygodny, niż bez użycia tej technologii.

— Time Lapse. Specjalny tryb pracy, w którym nagrywanie wideo odbywa się z spowolnioną częstotliwością, co w praktyce jest wykorzystywane głównie do nagrywania powoli zachodzących procesów. Tak więc na przykład wielogodzinowa podróż lub długi zachód słońca zmieści się w 3-minutowym filmie.