Porównanie PlayMe Vega vs PlayMe Omega

Sposoby montażu, przewidziane konstrukcją i wyposażeniem rejestratora.

— Na szybie przedniej. Mocowanie od wewnątrz w górnej części przedniej szyby za pomocą przyssawki lub naklejki (patrz "Mocowanie do szyby"). Najbardziej popularny sposób instalacji rejestratorów w samochodach: miejsce rozmieszczenia urządzenia daje dobry widok, a samo mocowanie można zrobić uniwersalnym, tak, aby pasowało ono praktycznie do dowolnej szyby przedniej. Zresztą, spotykane są również zwykłe rejestratory (patrz "Rodzaj") z opisanym sposobem instalacji — są one obliczone do geometrii szkła w określonych modelach samochodów.

— Na lusterko wsteczne. Instalacja bezpośrednio na standardowe lusterko wsteczne (we wnętrzu samochodu) lub w ogóle zamiast niego. Przy tym takie rejestratory same mają stalową powierzchnię, zastępującą zdjęte lub zakryte lusterko. Część tej powierzchni, zwykle zajmuje ekran, ale nie jest to kłopotliwe, tym bardziej, że niektóre modele przewidują nawet podłączenie kamery cofania, która jest jeszcze bardziej wygodna niż zwykłe lusterko.

— Na kask. Mocowanie na motocyklowy lub inny podobny kask — najczęściej za pomocą charakterystycznej platformy, zagiętej pod kształt skorupy kasku. Uważa się, że takie rejestratory przeznaczone są przede wszystkim dla motocyklistów, jednak mogą się one przydać i innym osobom, noszącym kaski — na przykład, profesj...onalnym kierowcom wyścigowym, narciarzom/snowboardzistom i innym miłośnikom sportów ekstremalnych. Urządzenie z podobnym mocowaniem może być dobrą alternatywą dla kamer sportowych — tym bardziej, że obiektyw stale podąża za odwracaniem głowy użytkownika. Z drugiej strony kamery sportowe zazwyczaj są lepiej chronione przed brudem, wilgocią oraz innymi niekorzystnymi czynnikami.

— Na kierownicy (moto). Mocowanie na kierownicy motocykla, roweru lub innego podobnego pojazdu (na przykład, skuterów śnieżnych). Takie mocowanie bazuje na pierścieniu-zaciskowym, który jest zakładany na rurę kierownicy i mocno na niej usztywniany. Często podobny przyrząd jest dostarczany w zestawie z mocowaniem na kask (patrz wyżej).

Należy pamiętać, że powyższa lista nie jest wyczerpująca — w nowoczesnych rejestratorach wideo mogą obowiązywać inne sposoby mocowania, na przykład, na osłonę przeciwsłoneczną lub na odzież/sprzęt za pomocą specjalnego zacisku.

Mocowanie do szyby, przewidziane w modelu z odpowiednim typem montażu (patrz wyżej).

Należy pamiętać, że w wielu modelach do szyby jest mocowany nie sam rejestrator, a uchwyt, na który, z kolei, jest montowane urządzenie. O sposobach mocowania rejestratora na wsporniku patrz "Montaż rejestratora". A warianty mocowania do szyby mogą być takie:

— Przyssawka. Tradycyjna przyssawka, działająca za pomocą niskiego ciśnienia między uchwytem a szkłem — w końcu siła ciśnienia powietrza zewnętrznego utrzymuje konstrukcję na miejscu. Jedną z głównych zalet tego wariantu — "wielorazowość": przyssawkę można wielokrotnie przylepiać i odłączać na życzenie użytkownika, a po zdjęciu prawie nie pozostawia śladów. Co prawda, ten typ mocowania jest nieco mniej wiarygodny, niż naklejki; jednak przyssawki, stosowane w wideorejestratorach, zwykle mają specjalną konstrukcję, która zapewnia wystarczającą dla praktycznego zastosowania niezawodność. Dlatego ten typ mocowań jest niezwykle popularny w nowoczesnych rejestratorach

— Naklejki. Płyta z warstwą specjalnego kleju, dzięki któremu cała konstrukcja utrzymuje się na szybie. Podobne mocowania są uważane za bardziej wiarygodne niż przyssawki, są mniej podatne na zużycie oraz nie tracą skuteczności nawet przy drobnych uszkodzeniach tj. pęknięcia i odpryski. Z drugiej strony, naklejka jest zazwyczaj montowana "raz na zawsze" i nie przewiduje możliwo...ści zdjęcia w razie potrzeby. I choć sam w sobie demontaż jest możliwy, jednak korzystać z naklejki ponownie się nie uda, a szkło, najprawdopodobniej, będzie musiało zostać oczyszczone od pozostałości kleju. Więc montowanie rejestratora o podobnym mocowaniu wymaga szczególnej dokładności i uważności.

Należy pamiętać, że poszczególne modele rejestratorów są dostarczane bezpośrednio z obydwoma powyższymi typami mocowań w zestawie. To pozwala użytkownikowi wybrać według własnego uznania — w tym zmienić przyssawkę na naklejkę, jeśli zajdzie taka potrzeba.

Sposób mocowania rejestratora na przyrządzie, które pełni rolę mocowania — wspornika do szyby przedniej, platformie kasku, zacisku do kierownicy lub innej podobnej konstrukcji.

— Zatrzask. Jeden z najbardziej popularnych w dzisiejszych czasach wariantów. Zatrzask, wraz z magnesem (patrz poniżej), odnoszą się do łatwo zdejmowanych mocowań, pozwalających na łatwe i szybkie zdjęcie/podłączenie urządzenia. Taka możliwość może się przydać, na przykład, jeśli pozostawić samochód na noc w niestrzeżonym miejscu, gdzie niezdjęty rejestrator może stać się przynętą dla złodziei; ponadto, urządzenie czasem trzeba zdejmować w całości do przeglądania i kopiowania nagranych materiałów. Konkretnie zaś zatrzaski są uważane za bardziej niezawodne, aniżeli magnesy, mogą być one używane nawet z masywnymi urządzeniami, a do tego są mniej kosztowne w produkcji.

— Magnes. Jeszcze jedna odmiana szybko zdejmowalnego mocowania: stały, potężny magnes, mocy którego wystarczy aby utrzymać rejestrator w miejscu. Taki rodzaj mocowania jest łatwiejszy w użyciu niż zatrzask: w celu zamontowania wystarczy przylepić urządzenie do mocowania, w celu zdjęcia — mocno pociągnąć. Kolejną zaletą jest to, że zatrzask można przypadkowo złamać, wkładając więcej wysiłku, podczas gdy w magnesach brak czegokolwiek nadającego się do zepsucia. Z drugiej strony, ten typ mocowania jest mniej niezawodny:...w razie drgań lub potężnego szarpnięcia siły przyciągania może okazać się niewystarczająco. Dlatego magnesy, choć i są powszechnie obecne, jednak ustępują one pod względem popularności zatrzaskom.

— Magnes/zatrzask. Wariant, przewidujący obecność w zestawie obu typów mocowania — magnesu oraz zatrzasku. Pozwala to wybrać wariant według własnego uznania, w zależności od sytuacji. Na przykład, do spokojnego poruszania się po mieście i częstego postoju przy którym trzeba zdejmować rejestrator - lepiej nadaje się magnes, a bardziej solidny zatrzask przyda się w dalekiej podróży, szczególnie jeśli droga nie cechuje się dobrą jakością. Podobna uniwersalność nie jest tak często wymagana, zatem ten wariant nie cieszy się dużą popularnością.

— Wkrętowe. Mocowanie przy pomocy wkrętu, który wkręca się do gniazda na obudowie rejestratora. Podłączanie i odłączanie takiego mocowania zajmuje znacznie więcej czasu, niż w przypadku zatrzasku lub magnesu, nie mniej jednak niezawodność mocowania tego typu jest bardzo wysoka — nawet silne szarpnięcie raczej zerwie przyssawkę lub naklejkę, na której trzyma się cała konstrukcja, niż spowoduje uszkodzenie mocowania śrubowego.

— Stałe. Jest to sposób mocowania, spotykany wyłącznie w rejestratorach do szyby przedniej, montowanych za pomocą naklejki (patrz "Mocowanie do szyby"). Platforma z naklejką w takich modelach jest sztywno zamocowana na obudowie, a w niektórych modelach rolę takiej platformy pełni górna część obudowy, specjalnie wykonana na płasko. Zalety stałych mocowań to: prostota, kompaktowość oraz wysoka niezawodność. Z drugiej strony taki sposób montażu polega na ciągłym przebywaniu rejestratora na szybie i nie pozwala szybko go zdjąć i umieścić z powrotem: odłączanie naklejki jest dość trudną czynnością, w dodatku nie da się jej już użyć ponownie.

Maksymalna rozdzielczość i liczba klatek na sekundę wideo nagrywanego przez rejestrator w standardzie HD (720p) .

Klasyczna rozdzielczość dla tego standardu to 1280x720, jednak w rejestratorach spotykane są również inne warianty - w szczególności 1280x960 (proporcje obrazu 4:3). W każdym razie HD nie jest wybitny, lecz całkiem przyzwoity wskaźnik, który pozwala uzyskać wideo z dobrą szczegółowością (na przykład zwykle całkiem możliwe jest rozróżnienie tablic rejestracyjnych na samochodach znajdujących się w pobliżu).

Jeśli chodzi o liczbę klatek na sekundę, im jest ona wyższa - tym płynniejsze i mniej rozmyte będzie wideo, tym lepiej będą widoczne szczegóły poruszających się obiektów i tym więcej miejsca zajmie materiał filmowy. Warto zauważyć, że w niektórych niedrogich modelach, w celu obniżenia kosztów, stosuje się filmowanie w HD z bardzo niskimi prędkościami – 15 – 20 kl./s. Taka prędkość nagrywania pozwala mniej więcej normalnie oglądać wideo, lecz do komfortowego wyświetlania poruszających się obiektów nadal pożądana jest wyższa liczba klatek na sekundę - co najmniej 25 klatek/s. Warto również powiedzieć, że ogólnie dla wygodnego postrzegania przez człowieka - prędkość od 24 do 60 klatek na sekundę jest uważana za wystarczającą, lecz wśród rejestratorów są modele zdolne do nagrywania HD i przy 120 klatek/s. Znaczenie tej prędkości polega na tym, że poszczególne elementy porusza...jących się obiektów są wyraźnie widoczne w zwolnionym tempie lub oglądaniu klatka po klatce.

Maksymalna rozdzielczość i liczba klatek na sekundę wideo nagrywanego rejestratorem w standardzie Super HD.

Super HD to dość specyficzny standard, który przewyższa Full HD, ale "nie dociąga" do Quad HD. Tradycyjnym rozmiarem kadru dla tego formatu jest rozdzielczość 2304x1296 jednak są modele z niższą rozdzielczością w poziomie — 1728x1296 W każdym razie Super HD jest dość popularny wśród wideorejestratorów: zapewnia doskonałą szczegółowość i nie wymaga szczególnie potężnej platformy sprzętowej.

Co do liczby klatek na sekundę, to im jest ona wyższa, tym bardziej płynne i mniej rozmyte będzie wideo, tym lepiej będą widoczne szczegóły na poruszających się obiektach, a także więcej miejsca będą zajmować nagrane materiały. Zresztą, w modelach Super HD wskaźnik ten wynosi zwykle od 25 do 30 kl./s, i ta różnica raczej nie jest zasadnicza.

Kąt widzenia, zapewniany przez główną kamerę wideorejestratora. Z reguły jest on podawany według przekątnej kadru, rzadziej – w poziomie, z tego powodu modele z jednakowymi cyframi w specyfikacji mogą nieznacznie różnić się rzeczywistym polem widzenia. Tak że jeżeli masz co do tego wątpliwości, przy wyborze nie zaszkodzi wyszukać i obejrzeć przykładowe wideo z różnych modeli.

Przy ceteris paribus szerszy kąt widzenia pozwala objąć więcej przestrzeni, lecz poszczególne detale w kadrze wychodzą drobniejsze. Ponadto szerokokątne obiektywy powodują geometryczne zniekształcenia obrazu (można jednak zastosować DEWARP, aby je wyeliminować, patrz "Funkcje"). Jeśli chodzi o konkretne dane, kąt widzenia do 120° włącznie uważany jest za stosunkowo mały dla nowoczesnych rejestratorów, wartości 121 – 140° można nazwać średnimi, 141 – 160° – powyżej średnich, a większość szerokokątnych modeli jest w stanie objąć ponad 160° przestrzeni .

Maksymalna rozdzielczość nagrywania wideo, obsługiwane przez dodatkową kamerę wideo rejestratora. W zależności od konstrukcji i wyposażenia, może chodzić zarówno o zewnętrzną kamerę jak i kamerę do nagrywania wnętrza samochodu (o nich patrz wyżej); ten szczegół należy wyjaśnić osobno.

Im wyższa rozdzielczość, tym bardziej szczegółowe będzie obraz z kamery, tym więcej drobnych szczegółów będą na nim widoczne. Z drugiej strony, duża szczegółowość przekłada się na większą pojemność nagrywanych materiałów i wymogi sprzętowe rejestratora. (i, odpowiednio, wpływa na cenę).

Ogólnie, kamery dodatkowe nowoczesnych rejestratorów można podzielić na takie kategorie:

— SD. "Standardowa" rozdzielczość (w przeciwieństwie do HD — "wysokiej rozdzielczości"). Dość skromny rozmiar kadru, który pozwala znacznie zaoszczędzić pamięć pod nagrywanie wideo i jest odpowiedni nawet dla tanich rejestratorów. Konkretne warianty rozdzielczości obejmują, w szczególności, 628x582 640x480 i 720x480.

— HD 720p. Tradycyjna, najbardziej popularna rozdzielczość dla danego standardu nagrywania wideo — 1280x720. Oprócz niej, w rejestratorach występuje również rozdzielczość 960x720 (proporcje 4:3) oraz zmniejszona w wysokości 1280x480 HD — najbardziej oszczędny z nowoczesnych standardów wysokiej rozdzielczości, zapewniający, dość przyzwoitą jakość obrazu.

— Full HD 1080p. "Klasyką gatunku" dla tego standardu jest rozdzielczość 1920x1080, jednak w rejestrat...orach są inne wartości, w tym bardzo specyficzne — takie jak 1440x1080(proporcje 4:3) i 1920x540(obniżona o połowę rozdzielczość w pionie). To dość solidny wynik nawet dla kamery głównej rejestratora, a już o dodatkowych mówić nie przychodzi.

— Super HD. Nie jest to szczególnie popularny standard wideo, nie mniej jednak, znalazł on zastosowanie w wideorejestratorach. Najczęściej przewiduje rozdzielczość 2304x1296, co zapewnia jeszcze większą szczegółowość obrazu, jednocześnie stając się bardziej wymagający do charakterystyk sprzętowych urządzenia.

Maksymalna liczba klatek na sekundę przy filmowaniu wideo, obsługujące przez dodatkową wideokamerę rejestratora. W zależności od konstrukcji i wyposażenia, może chodzić o zarówno o kamerę zewnętrzną jak i o kamerę służącą do fotografowania wnętrza (o nich patrz wyżej); ten niuans warto wyjaśnić osobno. Jak by nie było, domyślnie, to właśnie z tą częstotliwością obowiązuje proces filmowania.

Im większa liczba klatek na sekundę, tym wyraźniejsze będą poruszające się obiekty, ponadto, będą one wyglądać mniej rozmazane i mniej "urywany" będzie sam film. Uważa się, że najbardziej komfortowe dla ludzkiego oka jest prędkość od 24 do 60 klatek na sekundę; bardziej niska częstotliwość jest już postrzegana jako "pokaz slajdów", a wyższa jedynie zwiększa ilości filmowanych materiałów, nie dając widocznej poprawy jakości. Jednocześnie w kamerach rejestratorów mogą obowiązywać i wyższe prędkości nagrywania aniżeli 60 kl./s — zapewnia to dobrą widoczność poszczególnych elementów ruchomych w zwolnionym tempie lub podczas odtwarzania pojedynczych zdjęć.

Kąt widzenia kamery pomocniczej rejestratora. W zależności od konstrukcji i wyposażenia, może chodzić o kamerę zewnętrzną, jak i kamerę do nagrywania wnętrza (o tej i innej - patrz wyżej); tę kwestię warto doprecyzować osobno. A kąt widzenia może być wskazywany zarówno w poziomie, jak i po przekątnej kadru, przez co modele z jednakowymi cyframi w specyfikacji mogą się nieco różnić rzeczywistym polem widzenia. Jednak w tym przypadku różnica ta nie jest krytyczna.

W teorii szeroki kąt widzenia pozwala objąć większą przestrzeń, jednak poszczególne detale w kadrze wyglądają na mniejsze. Dodatkowo obiektywy szerokokątne dają geometryczne zniekształcenia na krawędziach obrazu, a technologia DEWARP (patrz "Funkcje"), stosowana do ich usunięcia, w zaawansowanych kamerach zazwyczaj nie jest używana.