Porównanie AL-KO FRS 4125 vs Huter ELM-1000

— Kosiarka do trawy. Klasyczne kosiarki kołowe w formie wózków na dwóch lub czterech kołach. Mogą mieć różne typy silników, występują zarówno modele z napędem (samojezdne), jak i bez napędu (niesamojezdne). Takie jednostki są przeznaczone głównie do płaskich powierzchni o małej i średniej powierzchni — na przykład do utrzymania trawnika na dziedzińcu prywatnego domu lub trawnika na ulicy miejskiej. Jednocześnie kosiarka jest pod wieloma względami wygodniejsza niż ręczna przycinarka (patrz poniżej): nie trzeba jej „włóczyć”, a konstrukcja często zawiera specjalną torbę do zbierania trawy. Natomiast tradycyjne kosiarki są słabo przystosowane do ciasnych warunków, nierównych powierzchni i wysokiej trawy.

— Podkaszarka (kosa spalinowa). Ręczne narzędzie ogrodowe, rodzaj zmechanizowanego odpowiednika kosy. Składa się z silnika, elementu tnącego i uchwytu (uchwytów) przymocowanych do jednej rury. Niewielka szerokość elementu tnącego pozwala na pracę nawet w wąskich przestrzeniach, gdzie kosiarka nie pójdzie; jednym pociągnięciem podkaszarki możesz uchwycić dość szeroki pas trawy; kosić trawę możesz na dowolnej wysokości — w tym zwalczać roślinność, która jest zbyt wysoka dla tradycyjnych kosiarek. Ponadto jako element tnący w takich urządzeniach najczęściej stosuje się specjalną żyłkę, która nie boi się zderzeń z twardymi przedmiotami (choć są też modele z nożami z ostrzami). Wady podkaszarki są tradycyjne w przypadku narzędzi ręcznych: u...rządzenie musi być stale noszone, co może być męczące podczas długotrwałej pracy; wysokość koszenia należy regulować "na oko" (z wyjątkiem modeli z rolkami - patrz "Cechy dodatkowe").

— Rider/traktorek ogrodowy. Pojazd samojezdny, na którym jeździ operator; w rzeczywistości — zmniejszony i uproszczony analog ciągnika rolniczego. Zauważ, że chociaż ridery i traktorki ogrodowe są tutaj połączone w jedną kategorię, nadal są to nieco inne jednostki. Na przykład w riderach silnik znajduje się zwykle z tyłu, a element tnący lub inny sprzęt znajduje się z przodu; dzięki takiemu układowi trawa nie jest miażdżona przez koła przed cięciem, ponadto możliwa jest praca w trudno dostępnych miejscach (np. w pobliżu drzew). Ogólnie rzecz biorąc, ridery są dość zwrotne i dobrze przystosowane do ciasnych warunków. Z kolei traktorki ogrodowe nie są tak zwinne, ale są mocniejsze, cięższe i bardziej przejezdne; silnik w takich systemach tnących znajduje się z przodu, element tnący — od dołu, między osiami, a wyposażenie dodatkowe (o ile w ogóle istnieje możliwość jego zastosowania) może być zawieszone od dołu zamiast osłony, od tyłu i/lub z przodu w zależności od modelu. Cechami wspólnymi riderów i traktorków ogrodowych są, z jednej strony, wygoda i komfort podczas pracy (niektóre modele mogą być wyposażone nawet w zamknięte kabiny), z drugiej zaś — wysoki koszt, masywność i znaczna waga. Warto więc zwrócić uwagę na tę kategorię tylko wtedy, gdy potrzebujesz kosiarki do dużych przestrzeni – to w takich warunkach ridery i traktorki ogrodowe pokazują się z jak najlepszej strony.

— Kosiarka listwowa. Rodzaj kosiarki spalinowej o wzmocnionej konstrukcji, przeznaczony do pracy przede wszystkim w warunkach „dzikich”, poza zadbanymi trawnikami – na łąkach, terenach długo nieuprawianych i silnie zarośniętych itp. W rzeczywistości takie jednostki odnoszą się bardziej do profesjonalnych maszyn rolniczych niż do kosiarek w tradycyjnym znaczeniu tego słowa. Większość kosiarek listwowych ma charakterystyczny wygląd: obudowa jest osadzona na dwóch dużych kołach, a z przodu znajduje się nożycowy system tnący (patrz niżej). Taka konstrukcja umożliwia poruszanie się po nierównym terenie i pozwala skutecznie radzić sobie nawet z grubymi łodygami, aż po krzewy i młode drzewa.

— Robot koszący. Najbardziej zautomatyzowany rodzaj kosiarek: w rzeczywistości wystarczy ustawić program dla takiej maszyny, wypuścić ją na miejsce i nacisnąć przycisk start — resztę robot zrobi sam. Najprostsze modele wykorzystują ruch po losowych trasach i czujniki przeszkód, bardziej zaawansowane mogą korzystać z pełnoprawnego systemu kartograficznego (patrz „Funkcje”), a nawet systemu „inteligentnego” rozpoznawania wysokości trawy i „zapamiętywania” mijanych sekcji. Roboty zazwyczaj są w stanie samodzielnie wrócić do stacji dokującej; niektóre modele mogą nawet zawierać panele słoneczne, aby oszczędzać energię i zwiększać autonomię. Jednocześnie skuteczność i wydajność takich urządzeń nie jest wysoka, generalnie roboty koszące są przeznaczone głównie do regularnej pielęgnacji już „uprawionych” trawników.

— Kosa wielofunkcyjna. Konstrukcyjnie takie urządzenia są podobne do podkaszarek: ich podstawa to trzonek, na którym zamocowany jest silnik i głowica, a narzędzie w trakcie pracy należy trzymać w rękach (w klasycznym trybie użytkowania). Główną cechą szczególną kos wielofunkcyjnych jest możliwość zamontowania rozmaitych głowic i przystawek, co znacznie rozszerza funkcjonalność urządzenia. Oprócz fabrycznych głowic, takich jak nóż łopatkowy czy szpula z żyłką, modele tego typu są kompatybilne z przystawkami do koszenia siana, okrzesywania i nawet kultywatorami. Należy pamiętać, że głowice i przystawki mogą być dostarczane w zestawie z urządzeniem lub można je dokupić osobno. Kosy wielofunkcyjne sprawdzają się przede wszystkim na małych, ale skomplikowanych obszarach, gdzie z jednej strony nie trzeba pielęgnować dużej powierzchni, a z drugiej trzeba sobie radzić z mnóstwem zadań o różnym charakterze.

— Kosiarka poduszkowa. Dość rzadko spotykany i specyficzny rodzaj kosiarki wykorzystujący zasadę poduszki powietrznej: podczas pracy silnika pod podwozie wtryskiwane jest powietrze, które unosi całe urządzenie nad ziemię. Takie urządzenia nie są samojezdne, ale bardzo łatwo się je przemieszcza: przy poruszaniu się praktycznie brak tarcia, a kosiarkę można pchać w dowolnym kierunku, nie tylko do przodu i do tyłu. Poduszka powietrzna wymaga dużej mocy silnika i jest skuteczna tylko na stosunkowo płaskich powierzchniach; możliwość regulacji wysokości w takich modelach jest ograniczona, co jest przyczyną ich niskiej popularności.

Rodzaj silnika, który napędza narzędzie tnące kosiarki, a w modelach samojezdnych samo urządzenie. W chwili obecnej stosowane są następujące typy silników:

— Elektryczny (sieć). Silnik zasilany z sieci elektroenergetycznej. Jego zalety to niski poziom hałasu, niski koszt i łatwość użytkowania (brak konieczności zakupu paliwa i oleju) oraz brak emisji do atmosfery. Wadą jest stosunkowo niska moc i krótki zasięg, ograniczony długością przewodu zasilającego.

— Elektryczny (akumulator). Silnik elektryczny zasilany własnym wbudowanym akumulatorem. Ma te same zalety, co silnik zasilany z sieci; ponadto takie urządzenia nie są ograniczone w ruchu, ponieważ nie wymagają połączenia sieciowego podczas pracy. Natomiast czas pracy autonomicznej w kosiarkach akumulatorowych rzadko przekracza pół godziny, akumulator dużo waży i ładuje się dość długo, a moc takich urządzeń jest nawet mniejsza niż sieciowych (choć są dużo droższe).

— Benzynowy. Silnik o spalaniu wewnętrznym pracujący na benzynie. Zaletami takich silników, w porównaniu z silnikami elektrycznymi, jest niezależność od podłączenia do sieci oraz duża moc, co umożliwia pracę z gęstą roślinnością. Z drugiej strony silniki benzynowe są cięższe, droższe w eksploatacji, wymagają zakupu paliwa i smarów oraz emitują spaliny do powietrza.

— Wysokoprężny (diesel). Rodzaj silnika spalinowego o spala...niu wewnętrznym. Pod względem podstawowych cech silniki wysokoprężne są niemal identyczne z opisanymi powyżej benzynowymi, jednak mają też swoje własne cechy. Z jednej strony, w takich jednostkach łatwiej jest zapewnić dużą moc i dobry moment obrotowy, dzięki czemu lepiej nadają się do „ciężkich” zadań, a olej napędowy jest tańszy niż benzyna. Z drugiej strony, same silniki wysokoprężne są droższe, cięższe i trudniejsze w eksploatacji. W związku z tym nie są one zbyt popularne wśród kosiarek, opcja ta spotykana jest głównie w riderach (patrz „Rodzaj”), gdzie duża moc jest ważniejsza niż wspomniane wady.

— Gazowy. Rzadki rodzaj silników o spalaniu wewnętrznym wykorzystujących jako paliwo mieszankę gazu propan-butan. Ich przewagą nad jednostkami benzynowymi jest oszczędne zużycie, wysoka wydajność koszenia oraz niewielka liczba szkodliwych emisji do atmosfery. Ponadto paliwo gazowe zmniejsza obciążenie silnika, co z kolei wydłuża jego żywotność. Odwrotną stroną medalu jest konieczność tankowania butli skroplonymi gazami węglowodorowymi w specjalistycznych kompleksach napełniania czy częsta wymiana nabojów gazowych.

— Bez silnika (ręczna). Kosiarki do trawy, które nie posiadają silników i wykorzystują siłę mięśni użytkownika — podczas pracy trzeba pchać urządzenie przed siebie. Zaletami takiego schematu są niski koszt (zarówno samo urządzenie, jak i jego działanie), niezależność od paliwa i energii elektrycznej oraz maksymalna przyjazność dla środowiska; wady to stosunkowo niska jakość pracy i znaczne nakłady sił fizycznych.

Szerokość koszenia zapewniana przez urządzenie, innymi słowy — szerokość pasa ziemi pielęgnowanej w jednym przejeździe. W rzeczywistości rozmiar ten odpowiada szerokości narzędzia tnącego.

Duża szerokość koszenia jest wygodna podczas pracy na dużych otwartych przestrzeniach, ponieważ pozwala na zakończenie pracy w niewielkiej liczbie przejazdów. Natomiast do trudno dostępnych miejsc lepiej nadają się stosunkowo wąskie narzędzia, które mogą trafić tam, gdzie nie przejdzie szersze urządzenie. Ponadto szerokość narzędzia bezpośrednio wpływa na wagę i cenę.

Ogólnie sensowne jest porównywanie tylko urządzeń tego samego typu ze względu na szerokość roboczą (patrz wyżej). Warto jednak w tym miejscu zaznaczyć, że podkaszarki nie różnią się tak bardzo od siebie — większość modeli wychwytuje od 25 do 45 cm (szeroki pas zapewnia się przez ruch przystawki z boku na bok). Jeśli chodzi o pozostałe typy, w najskromniejszych modelach szerokość koszenia nie przekracza 40 cm, w najcięższych i najmocniejszych może wynosić 56 – 60 cm, a nawet więcej(w traktorkach ogrodowych – do 1,5 m).

Szerokość (średnica) noża podkaszarki opisuje rozmiar ostrza (lub tarczy tnącej). Ta przystawka ma węższą szerokość cięcia niż żyłka, jednak umożliwia koszenie grubszych zarośli, w tym krzewów.

Minimalna wysokość koszenia, jaką może zapewnić kosiarka do trawy, czyli najmniejsza wysokość trawy, która może pozostać po przejechaniu maszyny. Zwracanie uwagi na wskaźnik ten ma sens głównie w przypadkach, gdy planowane jest jak najkrótsze przycięcie trawnika. Ponadto im niższa wysokość minimalna (przy tym samym maksimum), tym szerszy zakres regulacji wysokości koszenia tego modelu.

Maksymalna wysokość koszenia, jaką może zapewnić kosiarka, czyli maksymalna wysokość trawy, która może pozostać po przejechaniu maszyny.

Parametr ten ma znaczenie głównie w przypadkach, gdy chcemy pozostawić trawę na trawniku stosunkowo wysoką. Ponadto kosiarki do trawy o dużej wysokości koszenia mają szeroki zakres regulacji wysokości.

Liczba regulacji wysokości koszenia przewidzianych dla kosiarki. Im więcej takich regulacji (przy tym samym zakresie regulacji), tym dokładniej możesz dobrać wysokość koszenia. Zwróć uwagę, że w niektórych robotach (patrz „Rodzaj”) liczba ta sięga 30 lub więcej w zakresie od 30 do 60 mm; innymi słowy, wysokość można regulować z milimetrową precyzją.

Sposób regulacji wysokości koszenia przewidziany w maszynie.

— Synchroniczna (centralna). Regulacja jednym skokiem w porównaniu z regulacją ręczną opisaną poniżej. W tradycyjnych kosiarkach odbywa się to zwykle za pomocą dźwigni, która zmienia jednocześnie wysokość wszystkich kół; w innych urządzeniach regulować na wysokość można nie koła, ale samą część tnącą. W każdym razie regulacja synchroniczna jest znacznie wygodniejsza niż regulacja ręczna, a w przypadku niektórych urządzeń (na przykład robotów i riderów, patrz „Rodzaj”) jest to zazwyczaj jedyna technicznie możliwa opcja. Jednak w klasycznych kosiarkach taki system komplikuje i podnosi koszt konstrukcji.

— Ręczna. Znaczenie tego typu regulacji zależy od typu urządzenia. Tak więc w przypadku podkaszarek jest to z definicji prawie jedyny możliwy sposób: w nich wysokość koszenia jest regulowana przez wysokość, na której operator trzyma osprzęt roboczy. W kosiarkach do trawy regulacja ręczna oznacza, że osobno należy regulować na wysokość każdą oś, a nawet każde pojedyncze koło. Takie systemy są prostsze i tańsze niż systemy synchroniczne (centralne), ale mniej wygodne w użyciu.

Kierunek wyrzutu trawy skoszonej przez kosiarkę.

Główne opcje kierunku wyrzutu to tylny lub boczny; istnieją również modele, w których można wybrać kierunek. Jednocześnie zauważamy, że w klasycznych kosiarkach wyrzut tylny jest prawie zawsze przeprowadzany do kosza (do tego stopnia, że po wyjęciu kosza otwór jest automatycznie zakrywany pokrywką), natomiast wyrzut boczny może nie zakładać użycia kosza — jest to wygodne na przykład podczas mulczowania (patrz wyżej).

Zwróć też uwagę, że ridery (patrz „Rodzaj”) mają swoją specyfikę: w maszynach z wyrzutem tylnym, po wyjęciu kosza, konieczne jest zainstalowanie specjalnej wtyczki, a wtedy skoszona trawa po prostu pozostanie pod osłoną. W niektórych traktorkach ogrodowych początkowo przewidziana jest podobna metoda pracy (bez kosza); jest również uważana za wyrzut tylny, chociaż trawa nie trafia do tyłu, ale w dół.