Porównanie Beelink GT-King Pro 4/64 Gb vs Beelink GT1-K

Bluetooth to technologia wykorzystywana do bezpośredniego bezprzewodowego łączenia różnych urządzeń. W odtwarzaczach multimedialnych i tunerach TV może służyć do nadawania dźwięku do bezprzewodowych słuchawek i głośników, do pracy z bezprzewodowymi myszami i klawiaturami, do używania smartfona/tabletu jako pilota itp.; konkretną funkcjonalność należy określić osobno. Należy również pamiętać, że tutaj może być określona obsługiwana wersja Bluetooth. Najnowszą i najbardziej zaawansowaną wersją jest Bluetooth 5.0, a oto bardziej szczegółowy opis różnych wersji:

• Bluetooth v 4.0. Wersja, w której po raz pierwszy wprowadzono format Bluetooth Low Energy (LE) - oprócz zwykłego Bluetooth (funkcjonalność w wersji 2.1) i szybkiego standardu HE do przesyłania dużych ilości informacji (wprowadzony w wersji 3.0). Bluetooth LE może znacznie zmniejszyć zużycie energii podczas przesyłania małych pakietów danych - na przykład żądań-odpowiedzi dotyczących aktywności połączenia w trybie gotowości. Dla samych odtwarzaczy multimedialnych i tunerów TV nie jest to szczególnie ważne, ale w przypadku sprzętu przenośnego (zwłaszcza miniaturowego, gdzie pojemność baterii jest bardzo ograniczona) taka funkcjonalność się przyda.
• Bluetooth v 4.1. Rozwój i ulepszenie Bluetooth 4.0. Jednym z kluczowych usprawnień została optymalizacja wspólnej pracy z modułami komunikacji 4G LTE - tak, aby Bluetooth i LTE nie kolidowały ze sobą. Po...nadto w tej wersji stało się możliwe jednoczesne korzystanie z urządzenia Bluetooth w kilku rolach - na przykład do zdalnego sterowania urządzeniem zewnętrznym przy jednoczesnym przesyłaniu muzyki do słuchawek.
• Bluetooth v 4.2. Kolejny, po 4.1, rozwój standardu Bluetooth. Nie przedstawił fundamentalnych aktualizacji, ale otrzymał szereg ulepszeń w zakresie niezawodności i odporności na zakłócenia, a także poprawioną kompatybilność z Internetem Rzeczy (Internet Of Things).
• Bluetooth v 5.0. Wersja wprowadzona w 2016 roku. Jedną z najbardziej godnych uwagi aktualizacji zostało wprowadzenie dwóch nowych trybów pracy dla Bluetooth LE - ze wzrostem prędkości kosztem zmniejszenia zasięgu i zwiększenie zasięgu kosztem zmniejszenia prędkości. Ponadto wprowadzono szereg usprawnień dotyczących jednoczesnej pracy z dużą liczbą podłączonych urządzeń, a także pracy z komponentami „Internetu Rzeczy”.

HDMI to najpopularniejszy nowoczesny interfejs dla treści HD i dźwięku wielokanałowego. Dzięki temu połączeniu sygnały wideo i audio przesyłane są jednym kablem, a przepustowość w najnowszych wersjach ( HDMI 2.0 i HDMI 2.1) jest wystarczająca do pracy z rozdzielczością UltraHD i jeszcze wyższą. Prawie każdy nowoczesny ekran (telewizor, monitor itp.) z obsługą HD ma co najmniej jedno wejście HDMI, więc większość odtwarzaczy multimedialnych i odbiorników telewizyjnych ma tego typu wyjście. Istnieją jednak również modele bez HDMI – są to w większości przestarzałe lub najtańsze rozwiązania, wykorzystujące wyłącznie analogowe interfejsy wideo. Istnieją również modele dla kilku HDMI i w większości przypadków jeden z tych portów jest przeznaczony dla sygnału wejściowego, podczas gdy porty HDMI różnią się wersją.

- wersja 1.4. Wersja zaprezentowana jeszcze w 2009 roku, ale do dziś nie tracąca popularności. Obsługuje wideo 4K (4096x2160) przy 24 kl./s i Full HD przy 120 kl./s; ta ostatnia umożliwia między innymi przesyłanie wideo 3D za pośrednictwem takiego interfejsu. Oprócz oryginalnej wersji 1.4 istnieją również ulepszone wersje v 1.4a i v 1.4b, w których możliwości pracy z 3D zostały dodatkowo rozszerzone.

- wersja 2.0. Wersja wydana w 2013 roku. Wprowadził m.in. możliwość pracy z wideo 4K z prędkością do 60 kl./s, kompatybilność z ultraszerokim formatem 21:9, a...także obsługę do 32 kanałów i 4 strumieni audio jednocześnie. Obsługa HDR nie była pierwotnie przewidziana w tej wersji, ale została wprowadzona w aktualizacji v 2.0a i dalej rozszerzona w v 2.0b; odtwarzacze multimedialne z tej kategorii mogą obsługiwać zarówno oryginalną wersję 2.0, jak i jedną z ulepszonych.

- wersja 2.1. Przykładowa wersja 2017, znana również jako HDMI Ultra High Speed. Rzeczywiście, zapewnia bardzo solidną przepustowość, umożliwiając pracę nawet z wideo 10K z prędkością 120 kl./s; ponadto wprowadzono szereg ulepszeń w obsłudze HDR. Należy pamiętać, że pełne wykorzystanie HDMI v 2.1 jest możliwe tylko przy użyciu specjalnego kabla, jednak funkcje wcześniejszych wersji pozostają dostępne przy użyciu zwykłych przewodów.

- Wyjście AV. Wyjście analogowe do transmisji wideo i dźwięku. Wcześniej, ze względu na duże wymiary sprzętu, składało się z 3 gniazd RCA i było odpowiednio podłączane do telewizora. Teraz urządzenia stały się bardziej kompaktowe i nie mogą pochwalić się wolnym miejscem na obudowie. Dlatego wyjście AV to pojedyncze gniazdo słuchawkowe, do którego jest już podłączony trójnik (warto sprawdzać dostępność w pakiecie). Ponieważ wszystkie komponenty sygnału wideo przechodzą przez ten sam kabel, jakość obrazu i odporność na zakłócenia są niskie.

Rodzaj interfejsu audio S-P/DIF, wykorzystujący kabel światłowodowy TOSLINK. Podobnie jak złącze koaksjalne, wyjście optyczne wykorzystuje cyfrowy format transmisji danych i może obsługiwać dźwięk wielokanałowy. Przy tym światłowód wymaga dość delikatnej obsługi, ale jest absolutnie niewrażliwy na zakłócenia elektryczne.

Obecność wyjścia audio w większości przypadków oznacza złącze mini-Jack 3,5 mm do podłączenia słuchawek. Złącze to nie przesyła dużej mocy, która może w pełni zapewnić telewizorowi sygnał audio, ale w przypadku urządzeń kompaktowych, w tym słuchawek, przyda się, ponieważ większość słuchawek przewodowych do użytku domowego jest produkowana z wtyczką 3,5 mm. Słuchawki mogą być przydatne w hałaśliwym otoczeniu lub odwrotnie, gdy głośny dźwięk jest niepożądany, a także w sytuacjach, w których trzeba uważnie słuchać (na przykład podczas słuchania audycji radiowych, aby nauczyć się języka obcego).

Model procesora (CPU) zainstalowanego w odtwarzaczu multimedialnym.

Informacje te służą głównie celom referencyjnym: procesor jest wybierany w taki sposób, aby zapewnić pewne praktyczne parametry (maksymalną rozdzielczość, obsługę określonych standardów, działanie aplikacji wbudowanych itp.). Dlatego przy wyborze należy skupić się przede wszystkim na tych cechach. Jeśli jednak chcesz, znając model procesora, możesz znaleźć szczegółowe dane na jego temat i ocenić możliwości odtwarzacza multimedialnego do pracy z aplikacjami wymagającymi dużej ilości zasobów. Może to być przydatne w szczególności, jeśli wybierasz model dla Androida (patrz wyżej) i planujesz intensywnie korzystać z dodatkowego oprogramowania - zestaw aplikacji dla tego systemu operacyjnego jest bardzo obszerny, a niektóre z nich są dość wymagające pod względem zasobów systemowych.

Należy również pamiętać, że dane procesora są często aktualizowane w celach reklamowych - aby podkreślić, że urządzenie ma dość zaawansowany układ znanej marki. Wśród najpopularniejszych marek takich procesorów są Allwinner, Amlogic, Rockchip, Realtek.

Częstotliwość taktowania procesora zainstalowanego w odtwarzaczu multimedialnym.

Z technicznego punktu widzenia im wyższy jest wskaźnik ten, tym szybciej działa procesor i tym wyższa jest ogólna prędkość systemu. Jednocześnie prędkość układu zależy, oprócz rzeczywistej częstotliwości, od wielu czynników - architektury, liczby rdzeni, specjalnych cech konstrukcyjnych itp.; a rzeczywista prędkość całego systemu zależy od wydajności komponentów innych niż procesor. Ponadto producenci zazwyczaj dobierają procesory w taki sposób, aby ich moc obliczeniowa była gwarantowana dla wszystkich funkcji deklarowanych dla odtwarzacza multimedialnego. Dlatego w tym przypadku częstotliwość procesora jest bardziej parametrem referencyjnym (i częściowo wskaźnikiem reklamowym, pokazującym zaawansowane parametry urządzenia), a nie praktycznie znaczącym przy wyborze.

Standard HDR obsługiwany przez odtwarzacz multimedialny.

Więcej ogólnych informacji na temat HDR można znaleźć powyżej, a standard definiuje niektóre cechy implementacji tej funkcji. Obecnie aktualne są następujące formaty HDR:

- HDR10. Historycznie pierwszy konsumencki format HDR, mniej zaawansowany niż opcje opisane poniżej, jednak niezwykle rozpowszechniony. W szczególności HDR10 jest obsługiwany przez prawie wszystkie usługi przesyłania strumieniowego, które ogólnie dostarczają treści HDR, i jest również powszechny w przypadku płyt Blu-ray. Pozwala pracować z głębią kolorów 10 bitów (stąd nazwa). Jednocześnie urządzenia tego formatu są również kompatybilne z treściami w HDR10+, choć ich jakość będzie ograniczona możliwościami oryginalnego HDR10.

- HDR10+. Ulepszona wersja HDR10. Przy tej samej głębi kolorów (10 bitów) wykorzystuje tzw. metadane dynamiczne, co umożliwia przesyłanie informacji o głębi kolorów nie tylko dla grup kilku klatek, jednak również dla pojedynczych klatek. Dzięki temu uzyskuje się dodatkową poprawę odwzorowania barw.

- Dolby Vision. Zaawansowany standard stosowany w szczególności w profesjonalnej kinematografii. Pozwala osiągnąć 12-bitową głębię kolorów, wykorzystuje opisane powyżej dynamiczne metadane, a także umożliwia transmisję dwóch wersji obrazu jednocześnie w jednym strumieniu wideo - HDR i normalny (SDR). Jednocześnie Dolby Vision...opiera się na tej samej technologii, co HDR10, dlatego w nowoczesnym sprzęcie wideo format ten jest zwykle łączony z HDR10 lub HDR10+.

Zestaw kodeków audio obsługiwanych przez urządzenie.

Kodek – od wyrażenia „Coder-DECoder” – w tym przypadku odnosi się do formatu używanego do kodowania i kompresji dźwięku w postaci cyfrowej podczas przechowywania/transmisji i dekodowania – podczas odtwarzania (bez kodowania dźwięk cyfrowy jest w zasadzie niemożliwy, a kompresja pozwala zmniejszyć ilość danych zajmowanych przez te informacje). Dane dotyczące obsługiwanych kodeków są istotne przede wszystkim przy ocenie, czy odtwarzacz będzie w stanie pracować z dźwiękiem w określonym pliku wideo. Chodzi o to, że nawet w plikach wideo tego samego formatu (patrz poniżej) ścieżka dźwiękowa może być skompresowana przez różne kodeki; a jeśli odtwarzacz obsługuje format pliku, ale nie obsługuje kodeka, odtwarzanie dźwięku będzie niemożliwe.

Teoretycznie podobne zasady dotyczą również plików audio i transmisji online (wszystkich formatów - TV, wideo, audio). Jednak w praktyce podczas pracy z taką treścią można zignorować dane dotyczące kodeków. Tak więc dla każdego formatu pliku audio z reguły używany jest własny standardowy kodek, a obsługa typu pliku automatycznie oznacza obsługę kodeka. A transmisje zwykle używają ogólnie akceptowanych dekoderów dźwięku, takich jak MPEG-1 lub MPEG-2, które niemal na pewno będą obsługiwane przez każdy współczesny odtwarzacz zaprojektowany do takich transmisji.

Jeśli chodzi o konkretne kodeki, szczegółowe dane na ich temat można znaleźć w dedykowanych źródłach, jed...nak przy normalnym korzystaniu z urządzeń takie szczegóły zazwyczaj nie są potrzebne.