Porównanie Razer Seiren Elite vs Asus ROG Strix Magnus

— Dynamiczny. „Zwykły” lub cewkowymikrofony dynamiczne wykorzystują system z membrany cewki, która jest umieszczona w polu magnetycznym. Z drgań dźwięku membrana wraz z cewką zaczynają się poruszać, a w cewce generowany jest sygnał elektryczny. Takie modele są stosunkowo niedrogie, trwałe i niezawodne, a ponadto dobrze radzą sobie nawet z bardzo głośnymi i ostrymi dźwiękami; ponadto są bardziej kompaktowe i lżejsze niż inny typ mikrofonu dynamicznego – mikrofony wstęgowe (patrz poniżej). Ich główną wadą jest niska wydajność przy wysokich częstotliwościach.

— Dynamiczny (wstęgowy). Rodzaj opisanych powyżej mikrofonów dynamicznych, w których membrana jest połączona nie z cewką, a z cienką (w kilka mikronów) metalową taśmą, stąd nazwa. Historycznie jest to pierwszy typ mikrofonu z dynamiczną zasadą działania, jednak przez szereg niedociągnięć stopniowo tracił popularność, ustępując miejsca wersjom cewkowym. Takimi wadami są przede wszystkim duże gabaryty i duża masa, złożoność i wysoki koszt wykonania, a także bardzo niska impedancja wyjściowa, która komplikuje pracę ze wzmacniaczami. Jednocześnie modele wstęgowe charakteryzują się niezwykle wysoką dokładnością przenoszenia dźwięku w całym zakresie częstotliwości, co pozwala na użytek ich w studiach nagraniowych, na koncertach wysokiej klasy itp. Większość nowoczesnych modeli tego typu to modele profesjonalne, w szczególności studyjne (patrz „Przeznac...zenie”).

— Pojemnościowy. Mikrofon w którym rolę jednej z płytek pełni czuła membrana (najczęściej wykonana z metalizowanego polimeru). Z powodu wibracji membrany (pod wpływem wibracji dźwiękowych) zmienia się odległość między płytami i odpowiednio pojemność kondensatora - te wibracje pojemności zapewniają sygnał elektryczny. Mikrofony pojemnościowe charakteryzują się równomierną transmisją dźwięku w całym zakresie częstotliwości, przy minimalnych zniekształceniach, dzięki czemu technologia ta znalazła szerokie użytek w profesjonalnym sprzęcie audio. Należy pamiętać, że do działania takiego urządzenia wymagana jest dodatkowa moc - tzw. „fantomowa” (standardowe napięcie - 48 V). Nie można tego jednak nazwać jednoznaczną wadą, ponieważ wzmacniacze, amplitunery i inne urządzenia wysokiej klasy często są tworzone z myślą o tym wymaganiu. Ale wśród oczywistych niedociągnięć można wymienić wysoką cenę, wrażliwość na wstrząsy i surowe wymagania dotyczące temperatury i wilgotności; ta ostatnia sprawia, że mikrofony pojemnościowe słabo nadają się do użytku na zewnątrz.

— Pojemnościowy (lampowy). Specyficzna odmiana mikrofonów pojemnościowych opisanych powyżej. Wykorzystują tę samą zasadę produkcji dźwięku (ze wszystkimi zaletami i wadami), jednak element wzmacniający w takich modelach, zgodnie z nazwą, zbudowany jest na lampach próżniowych. Technicznie taki wzmacniacz wprowadza do sygnału więcej zniekształceń, jednak te zniekształcenia nadają dźwiękowi charakterystyczne podbarwienie, miłe wielu słuchaczom. Mówiąc najprościej, okazuje się, że jest to „ciepłe, lampowe brzmienie”; jednocześnie uzyskanie takiego efektu przy użyciu mikrofonu jest tańsze niż przy użyciu wzmacniacza lampowego, a z wielu względów technicznych opcja ta często jest optymalna. Prawie wszystkie mikrofony lampowe są przeznaczone do użytku studyjnego (patrz wyżej). Ich główną wadą jest wysoka cena (kilkakrotnie wyższa niż w przypadku „zwykłych” kondensatorowych analogów). Ponadto takie modele mają swoje własne cechy zasilania; do zasilania zwykle w zestawie dostarczany jest specjalny adapter, który odpowiada również za sterowanie dodatkowymi funkcjami, takimi jak zmiana charakterystyki promieniowania.

— Elektretowy. Konstrukcja mikrofonów tych jest podobna do mikrofonów pojemnościowych opisanych powyżej, jednak w ich konstrukcji uwzględniono płytkę wykonaną z tzw. elektretu - substancji o specjalnych właściwościach elektrycznych. Daje to szereg korzyści: mikrofony elektretowe mogą być używane na zewnątrz bez żadnych szczególnych trudności, mogą być bardziej kompaktowe, a takie modele są tańsze w produkcji; jednocześnie jakość transmisji dźwięku może być dość porównywalna z jakością kondensatorowych. W rezultacie technologię tę można znaleźć w różnych modelach - od miniaturowych lavalierów i najprostszych komputerowych po studyjne (patrz „Przeznaczenie”). Zwróć też uwagę, że mikrofony elektretowe również wymagają zewnętrznego zasilania, jednak nie zawsze jest to fantomowe 48 V – w przypadku niektórych wersji wystarcza niewielka ilość zasilania, którą może zapewnić kompaktowy akumulator lub zasilanie za pomocą kabla mini-Jack 3,5 mm.

Kierunkowość opisuje zdolność mikrofonu do odbierania dźwięków dochodzących z różnych kierunków, a dokładniej zależność czułości od kierunku, z którego dochodzi dźwięk.

- Jednokierunkowy. Jak sama nazwa wskazuje, mikrofony te mogą odbierać dźwięk tylko z jednej strony. Zwróć uwagę, że sam obszar zasięgu może być dość szeroki, ale w każdym razie znajduje się „przed” mikrofonem. Modele jednokierunkowe są bardzo wygodne do odbierania dźwięku z jednego źródła, z maksymalnym tłumieniem hałasu otoczenia.

- Dwukierunkowy. W naszym przypadku termin ten oznacza dwa rodzaje mikrofonów. Pierwsza opcja - to klasyczne modele dwukierunkowe, zaprojektowane z myślą o normalnej percepcji dźwięku z dwóch przeciwnych stron - z grubsza, „z przodu” i „z tyłu”; jednocześnie po bokach tworzą się martwe strefy, z których dźwięk prawie nie jest odbierany. Ten format pracy może być przydatny np. do nadawania dialogu w studiu radiowym lub podczas jednoczesnego nagrywania dwóch głosów na jednym mikrofonie. Drugi typ - to mikrofony z parą kapsuł skierowanych do siebie pod kątem (najczęściej prostopadle); podobna konstrukcja jest stosowana w modelach z funkcją nagrywania stereo.

- Wielokierunkowy. Również ta odmiana nazywana jest „bezkierunkową”, co również w pewnym stopniu charakteryzuje jej cechy. Takie mikrofony nie mają wyraźnie określonej kierunkowości – odbierają dźwi...ęk z dowolnego kierunku z pełną czułością. Przykładem sytuacji, w której taki format może się przydać, jest nagranie dyskusji za okrągłym stołem.

Należy pamiętać, że chociaż większość mikrofonów działa tylko w formacie jednokierunkowym, niektóre modele obsługują kilka opcji, z możliwością przełączania się między nimi na żądanie użytkownika (patrz „Funkcje/Możliwości”). Sposoby tego przełączania mogą być różne: w niektórych modelach wystarczy przesunąć przełącznik, w innych trzeba zmienić kapsułę.

Zakres częstotliwości dźwięku, zwykle odbieranych i przetwarzanych przez mikrofon.

Im szerszy jest ten zakres, tym pełniejszy jest sygnał, tym mniejsze jest prawdopodobieństwo, że zbyt wysokie lub niskie częstotliwości zostaną pominięte z powodu niedoskonałego mikrofonu. Jednak w tym przypadku warto rozważyć kilka niuansów. Po pierwsze: szeroki zakres częstotliwości sam w sobie nie gwarantuje jeszcze wysokiej jakości dźwięku – wiele zależy też od rodzaju mikrofonu (patrz wyżej) i jego pasma przenoszenia, nie mówiąc już o jakości pozostałych elementów systemu audio. Ponadto duża szerokość również nie zawsze jest konieczna. Na przykład, dla normalnej transmisji mowy ludzkiej, za wystarczający uważa się zakres 500 Hz - 2 kHz, który jest znacznie węższy niż całkowity zakres odbierany przez ludzkie ucho. Ten ogólny zakres z kolei wynosi średnio od 16 Hz do 22 kHz, a także zawęża się z wiekiem. Nie zapominaj o osobliwościach sprzętu, do którego podłączony jest mikrofon: nie warto szukać konkretnie modelu o szerokim zakresie, jeśli np. wzmacniacz, do którego ma być podłączony, mocno „obcina” częstotliwości z góry i/lub z dołu.

Czułość opisuje siłę sygnału na wyjściu mikrofonu, gdy przetwarza on dźwięk o określonej głośności. W tym przypadku czułość odnosi się do stosunku napięcia wyjściowego do ciśnienia akustycznego na membranie, wyrażonego w decybelach. Im wyższa jest liczba, tym wyższa jest czułość. Zwróć uwagę, że z reguły wartości w decybelach są ujemne, więc możemy powiedzieć tak: im bliżej zera, tym bardziej czuły jest mikrofon. Na przykład model o -38 dB jest lepszy od modelu o -54 dB według tego parametru.

Należy pamiętać, że wysoka czułość sama w sobie nie oznacza wysokiej jakości transmisji dźwięku – po prostu pozwala urządzeniu „usłyszeć” słabszy dźwięk. I odwrotnie, niska czułość nie jest wyraźnym wskaźnikiem słabego mikrofonu. Wybór według tego parametru zależy od funkcji aplikacji: czułe urządzenie przydaje się do pracy z niskimi dźwiękami oraz w tych przypadkach, gdy trzeba uchwycić najmniejsze niuanse tego, co się dzieje, a „słaby” mikrofon będzie wygodny przy dużej głośności lub, jeśli to konieczne, odfiltruje obce, słabe dźwięki. Istnieją modele z regulacją czułości(a dla modeli z wyjściem słuchawkowym można zapewnić regulację głośności słuchawek).

Maksymalne ciśnienie akustyczne odbierane przez mikrofon, przy którym współczynnik oscylacji harmonicznych nie przekracza 0,5% – czyli najwyższa głośność dźwięku, przy której nie ma zauważalnych zakłóceń.

Im wyższy jest wskaźnik ten, tym lepiej mikrofon nadaje się do pracy z głośnym dźwiękiem. Należy tutaj pamiętać, że decybel jest wielkością nieliniową; innymi słowy, wzrost głośności z 10 dB do 20 dB lub z 20 do 40 dB nie oznacza dwukrotnego wzrostu głośności. Dlatego przy ocenie najwygodniej jest odnieść się do tabel porównawczych poziomów hałasu. Oto kilka przykładów: 100 dB to mniej więcej tyle samo, co hałas silnika motocykla lub metra; 110 dB - helikopter; 120 dB - praca młota pneumatycznego; 130 dB, porównywalne z dźwiękiem odrzutowca podczas startu, jest uważane za próg bólu dla człowieka. Jednocześnie wiele wysoko jakościowych mikrofonów może normalnie pracować przy ciśnieniu akustycznym 140 - 150 dB - i jest to poziom hałasu, który może spowodować fizyczne obrażenia osoby.

Częstotliwość próbkowania przetwornika analogowo-cyfrowego (ADC) przewidzianego w konstrukcji mikrofonu.

ADC - to moduł odpowiedzialny za konwersję sygnału analogowego z kapsuły mikrofonowej na format cyfrowy. Jest używany głównie w modelach, które są połączone za pomocą interfejsów cyfrowych - na przykład USB (patrz poniżej) - a także w niektórych modelach bezprzewodowych, w których format cyfrowy jest używany do komunikacji radiowej.

Zasada konwersji analogowo-cyfrowej polega na tym, że sygnał analogowy jest dzielony na oddzielne fragmenty, z których każdy jest zakodowany własną wartością liczbową. Jeśli jest to zobrazowane graficznie, to wykres sygnału analogowego wygląda jak gładka linia, a cyfrowy wygląda jak zestaw „kroków” w pobliżu tej linii. Im wyższa częstotliwość próbkowania, tym więcej „kroków” spada na pewien odcinek gładkiej linii i tym dokładniej sygnał cyfrowy odpowiada oryginalnemu analogowi.

Tak więc wysokie wartości tego parametru świadczą o wysokiej jakości mikrofonu. Jednak należy tutaj powiedzieć, że dla normalnego przywrócenia oryginalnego sygnału z cyfrowego (innymi słowy, dla normalnego odtwarzania dźwięku odbieranego przez mikrofon) wystarczającą jest częstotliwość próbkowania, która jest dwukrotnie większa od maksymalnej częstotliwości odbieranego dźwięku . W przypadku czystej mowy ludzkiej wskaźniki 2,3 kHz są uważane za rekord, a harmonijki, które uzupełniają barwę głosu, nie przekraczają częstotliwości 8 kHz. Tak...więc, wysoka częstotliwość próbkowania nie jest wymagana do normalnego przetwarzania mowy. Jednocześnie modele przeznaczane do nagrań studyjnych (patrz „Cel”) mogą mieć dość wysokie wartości tego parametru - do 96 kHz włącznie. Wynika to nie tylko z jakości dźwięku (choć to też ważne), ale także z technicznych aspektów obróbki i miksowania.

Należy również zauważyć, że zwiększenie częstotliwości próbkowania wpływa na ilość przesyłanych danych, więc wysokie częstotliwości nie zawsze są optymalne. W związku z tym, niektóre mikrofony pozwalają na zmianę wartości tego parametru; dla takich modeli w naszym katalogu podana jest maksymalna wartość częstotliwości próbkowania.

Rozdzielczość przetwornika analogowo-cyfrowego (ADC), zainstalowanego w mikrofonie.

ADC - to moduł, odpowiedzialny za konwersję sygnału analogowego z kapsuły mikrofonowej na format cyfrowy. Jest używany głównie w modelach, które są połączone za pomocą interfejsów cyfrowych - na przykład USB (patrz poniżej) - a także w niektórych modelach bezprzewodowych, w których format cyfrowy jest używany do komunikacji radiowej. Aby uzyskać więcej informacji na temat tej konwersji, zobacz „Częstotliwość próbkowania ADC”. Ale jeśli częstotliwość próbkowania opisuje liczbę „kroków” sygnału cyfrowego w określonym obszarze, to rozdzielczość określa liczbę opcji poziomu sygnału dostępnych dla każdego pojedynczego kroku. Im wyższa jest rozdzielczość - tym więcej jest takich opcji i tym dokładniej poziom sygnału cyfrowego będzie odpowiadał poziomowi analogowemu.

Zatem parametr ten również bezpośrednio wpływa na jakość konwersji. Jeśli mówimy o konkretnych wartościach, 16-bitowe jest uważane za wystarczające dla profesjonalnych mikrofonów studyjnych (patrz „Przeznaczenie”), a modele z wyższej półki mogą mieć 32-bitowe przetworniki.

— Połączenie bezprzewodowe. Funkcja ta jest podawana dla tzw. mikrofonów radiowych - modeli, w których sygnał transmitowany jest bezprzewodowo. Należy pamiętać, że zestaw mikrofonów radiowych zwykle wymaga odbiornika, który jest podłączony do wzmacniacza (lub innego urządzenia do przetwarzania dźwięku) w klasyczny sposób przewodowy (patrz „Złącza podłączeniowe”). Natomiast sam mikrofon jest podłączony do odbiornika drogą radiową.

— Nagrywanie stereo. Możliwość wykorzystania mikrofonu do nagrywania dźwięku w stereo. Ten format zakłada obecność dwóch kanałów, a dla każdego z nich dźwięk musi być przechwytywany osobno; ale wsparcie techniczne takiego nagrania może się różnić w różnych przypadkach. Najpopularniejszą opcją są mikrofony dwukierunkowe. Jednak kategoria ta obejmuje również zestawy sparowane, dla których funkcja nagrywania stereo jest wyraźnie zadeklarowana.

— LPF (Roll-off). Obecność filtra dolnoprzepustowego w konstrukcji mikrofonu (Roll-off - to alternatywna nazwa tej funkcji). Funkcja ta pozwala na zmniejszenie poziomu niskich częstotliwości w sygnale wytwarzanym przez mikrofon. Potrzeba ta może wynikać z dwóch przyczyn. Po pierwsze, wiele obcych dźwięków - odgłos wiatru, pukanie w obudowę urządzenia, otaczające tło itp. - są precyzyjnie prezentowane w niskich częstotliwościach; tłumiąc ten zakres można znacznie obniżyć poziom obcych dźwięk...ów „słyszalnych” przez mikrofon. Po drugie, LPF przydaje się do pracy z tzw. „Efektem przybliżenia”. Efekt ten polega na tym, że przy zbliżaniu się do źródła dźwięku wiele modeli ma tendencję do zwiększania głośności basu, a przy oddalaniu się, przeciwnie, zawodzi „bas”. Włączając Roll-off przy zbliżaniu się do źródła dźwięku i wyłączając go podczas oddalania się, można ten efekt do pewnego stopnia wygładzić. Z wielu powodów technicznych funkcja ta jest używana głównie w mikrofonach pojemnościowych i elektretowych (patrz Typ). Zwróć uwagę, że w zaawansowanych modelach filtr dolnoprzepustowy można dostroić i uzupełnić dodatkowym filtrem ultra dolnoprzepustowym.

— Tłumik. Obecność tłumika w konstrukcji mikrofonu - urządzenie, które stopniowo tłumi poziom sygnału na wyjściu (swego rodzaju przeciwieństwo wzmacniacza). Funkcja ta jest przydatna podczas pracy z głośnym dźwiękiem: obniżając poziom sygnału, można uniknąć przeciążenia systemu.

— Regulacja czułości. Obecność własnego regulatora czułości w konstrukcji mikrofonu. Funkcja ta umożliwia regulację poziomu sygnału bez używania elementów sterujących w innych elementach systemu audio - na przykład, zmianę głośności "w locie"; jest to bardzo wygodne, ponieważ mikrofon jest zwykle pod ręką, a ustawienia można zmieniać bardzo szybko i bez zbędnych kłopotów.

— Regulacja głośności słuchawek. Oddzielny regulator do regulacji głośności podłączonych słuchawek (patrz „Wyjście słuchawkowe”). W zależności od modelu można go umieścić zarówno na samym mikrofonie, jak i na odbiorniku w celu połączenia bezprzewodowego. W każdym razie funkcja ta sprawia, że regulacja głośności jest wygodniejsza: sterowanie jest pod ręką, a użytkownik nie musi sięgać po inne urządzenia ani zagłębiać się w ustawienia oprogramowania.

— Wyłączenie mikrofonu. Obecność własnego przełącznika w konstrukcji mikrofonu. W niektórych przypadkach często zdarza się, że mikrofon jest stale włączany i wyłączany. Na przykład, podczas koncertu liczba wykonawców może się zmienić i lepiej wyłączyć nieużywane mikrofony; komunikując się przez Skype przez komputer, czasami musisz rozpraszać się rozmowami z innymi, których rozmówca „komputerowy” nie musi słyszeć i tak dalej. Z reguły, wyłączenie mikrofonu jest możliwe poprzez ustawienia lub panel sterowania urządzenia, do którego jest podłączony; jednak korzystanie z własnego przełącznika jest zwykle łatwiejsze i szybsze, zwłaszcza jeśli musisz często wyłączać / włączać dźwięk.

— Wbudowana pamięć. Obecność wbudowanej pamięci w mikrofonie eliminuje potrzebę stosowania zewnętrznych nośników danych do nagrywania dźwięku. Wbudowaną pamięć znajdziemy w niektórych modelach zaawansowanych mikrofonów krawatowych, mikrofonów do kamer wideo i dyktafonów – m.in. w rozwiązaniach przenośnych zaprojektowanych z myślą o komfortowej pracy w terenie.

— Przełączanie CK. CK oznacza w tym przypadku „charakterystykę kierunkową”, ale funkcja ta może oznaczać przełączanie nie tylko między opcjami dla mikrofonu jednokierunkowego (patrz „Charakterystyka kierunkowa”), ale także między działaniem jednokierunkowym, dwukierunkowym i wielokierunkowym (patrz „Mikrofon kierunkowy”). Dlatego specyficzne cechy przełączania i dostępne opcje powinny być wyjaśnione dla każdego modelu osobno.

Rodzaje złączy, przewidzianych w konstrukcji mikrofonu.

Najczęściej w tym punkcie mówimy o rodzaju złącza, przeznaczonego do podłączenia samego mikrofonu do zewnętrznego sprzętu audio. Spośród tych interfejsów najpopularniejsze w naszych czasach to analogowe XLR(w tym mniejsza wersja mini-XLR), Jack 6,35 i mini-Jack 3,5 mm, a także cyfrowe USB A, USB C i Lightning. Ponadto niektóre mikrofony posiadają własne gniazdo słuchawkowe(czasami MicroDot). Oto bardziej szczegółowy opis każdej opcji:

- XLR. Charakterystyczne okrągłe złącze jest dość duże, zwykle z zewnętrzną obudową. W mikrofonach najczęściej spotykane są 3-pinowe wtyczki XLR, jedna taka wtyczka umożliwia przesyłanie jednego kanału dźwięku; możliwe są również inne opcje - na przykład, złącze 4- lub nawet 5-pinowe w modelu z obsługą nagrywania stereo (patrz „Funkcje i możliwości”). Tak czy inaczej, główną zaletą XLR jest jego zdolność do pracy ze zbalansowanym połączeniem. Przy takim połączeniu większość szumów indukowanych na kablu jest wygaszana „sama”, bez konieczności stosowania dodatkowych filtrów; pozwala to na użycie raczej długich kabli bez pogorszenia jakości dźwięku. Ponadto złącza XLR za...pewniają szczelne połączenie, dodatkowo poprawiając odporność na zakłócenia; a dla dodatkowego bezpieczeństwa gniazda i wtyczki tego typu są często wyposażone w zamki. Główną wadą XLR jest jego duży rozmiar; dlatego głównym obszarem jego zastosowania pozostają modele profesjonalne, w których wymienione zalety znacznie przeważają nad wadami.

- mini-XLR. Zmniejszona wersja interfejsu XLR opisanego powyżej; ma te same cechy techniczne i różni się tylko bardziej miniaturowymi wymiarami. To ostatnie sprawia, że mini-XLR jest wygodniejszy w sprzęcie, w którym ważna jest zwartość. Jednocześnie takie złącza nie mają jeszcze oficjalnej standaryzacji i dlatego są dość rzadkie.

- gniazdo mini-jack 3,5 mm. Jedno z najpopularniejszych nowoczesnych złączy audio. W mikrofonach występuje jednak znacznie rzadziej niż ten sam XLR - głównie w kompaktowych modelach, a także w podstawowych i niedrogich rozwiązaniach ze średniej półki. Wynika to z faktu, że mini-Jack jest niewielki, ale zauważalnie gorszy od XLR pod względem jakości i niezawodności połączenia, przez co słabo nadaje się do profesjonalnych zadań. Warto też wziąć pod uwagę, że we współczesnych mikrofonach można spotkać różne wersje złącza 3,5 mm:

• mini-jack 3,5 mm TS. Dwupinowe złącze pozwalające na przesyłanie tylko 1 kanału dźwięku (mono). Występuje w dość zaawansowanych mikrofonach, a gniazda 3,5 mm tego formatu są używane w głównym sprzęcie audio odpowiedniego poziomu i urządzeniach specjalistycznych (takich jak nadajniki do mikrofonów lavalier).
• mini-jack 3,5 mm TRS. Trzy-pinowy, najpopularniejszy typ złącza mini-jack. Technicznie może być używany do zbalansowanego połączenia jednego kanału audio (patrz "XLR" powyżej), ale w praktyce jest częściej używany ze względów kompatybilności (aby mikrofon mógł normalnie pracować z gniazdami trzy- i czteropinowymi w laptopach, telefonach itp.), lub do przesyłania sygnału stereo (w modelach z odpowiednią funkcjonalnością - patrz „Funkcje i możliwości”).
• mini-Jack 3,5 mm TRRS. 4-pinowa wtyczka mini-jack. Stosowana jest głównie w modelach do smartfonów/tabletów, kamer wideo i innego sprzętu - taki sprzęt często wyposażony jest w 4 piny, a dla optymalnej kompatybilności taką samą liczbę pinów zapewniono na mikrofonie. Możliwe jest przesyłanie dźwięku stereo przez taki interfejs, ale funkcja ta niekoniecznie jest obsługiwana.

Najlepiej jest, kiedy mikrofon z mini-jack jest podłączony do złącza, które ma taką samą liczbę pinów - w przeciwnym razie normalne działanie nie jest gwarantowane (chociaż możliwe są wyjątki).

- Jack (6,35 mm). Pełnowymiarowa wtyczka typu Jack; ma prawie dwukrotnie większą średnicę niż opisany powyżej mini-Jack 3,5 mm. Słabo nadaje się do sprzętu przenośnego, ale zapewnia dość szczelne i niezawodne połączenie - choć pod tym parametrem jest nieco gorsza od XLR; może być również używana do połączeń zbalansowanych (patrz „XLR”), ale w tym formacie jest używana stosunkowo rzadko. Zwróć uwagę, że w niektórych mikrofonach interfejs 6,35 mm jest dostarczany nie jako pełnoprawna wtyczka, ale jako adapter do mini-jack 3,5 mm zainstalowany na przewodzie. Złącze Jack może również mieć różną liczbę pinów, ale pod tym względem nie jest tak różnorodne jak mini-jack: klasyczne 3 piny(TRS) są najbardziej rozpowszechnione, a 4-pinowy format (TRRS) prawie nie występuje.

-TA4F. Specjalistyczne złącze, stosowane w sprzęcie audio, a głównie w mikrofonach. Termin ten może również oznaczać złącze o podobnej konstrukcji TA3F (z 3 pinami).
TA4F ma dość mały rozmiar, dzięki czemu nadaje się do kompaktowych mikrofonów noszonych na głowie i lavalier. A dzięki obecności 4 pinów możliwe jest również podłączenie przez nie zasilania phantom dla mikrofonów pojemnościowych (jednak użycie TA4F nie ogranicza się do tego typu mikrofonów). Zwróć uwagę, że to złącze jest uważane za profesjonalne i występuje głównie w technice odpowiedniego poziomu.

- USB. Interfejs USB wykorzystywany jest głównie w sprzęcie komputerowym - do podłączania różnych urządzeń peryferyjnych. Jednocześnie wśród modeli dla komputerów PC i laptopów (patrz „Przeznaczenie”) opcja ta jest znacznie mniej powszechna niż opisany powyżej mini-Jack 3,5 mm, a większość mikrofonów z USB - to mikrofony studyjne. Wynika to z faktu, że sygnał przez USB jest przesyłany w formacie cyfrowym, co jest bardzo wygodne podczas nagrywania na komputer w celu późniejszego przetwarzania i miksowania (ale do komunikacji głosowej wygodniej jest używać zwykłego wejścia mikrofonowego). Istnieją jednak różne typy mikrofonów z tym interfejsem.

- Lightning. Firmowe złącze, używane wyłącznie w urządzeniach przenośnych Apple - smartfonach iPhone, iPadach i odtwarzaczach iPod touch. W związku z tym ta opcja połączenia znajduje się wyłącznie w mikrofonach do smartfonów Apple, ponadto specjalnie stworzonych dla tej technologii.

- Firmowe złącze. Kategoria ta obejmuje wszystkie interfejsy inne, niż opisane powyżej. Mogą to być nie tylko autorskie złącza używane przez konkretną firmę, ale także niektóre standardowe typy połączeń, które nie są szeroko stosowane i znajdują się w specjalistycznym sprzęcie. Jednak w każdym przypadku kupując taki mikrofon, należy osobno upewnić się o jego kompatybilności z urządzeniem, z którym planujesz go używać.

- Wyjście słuchawkowe. Oddzielne gniazdo słuchawkowe. Najczęściej wygląda jak standardowy mini-Jack 3,5 mm - interfejs ten jest stosowany w większości nowoczesnych słuchawek, co daje użytkownikowi duży wybór. Ponadto wyjście to można łączyć z własną regulacją głośności.

Pozostałe cechy samego złącza i jego zastosowania zależą głównie od typu mikrofonu (patrz „Mikrofon”). Tak więc modele lavalier zamieniają się w zestawy słuchawkowe po podłączeniu słuchawek; podczas karaoke słuchawki pozwalają lepiej słuchać muzyki, a przy nagraniach studyjnych pozwalają również usłyszeć własny głos, kontrolując to, co jest nagrywane. Należy również pamiętać, że w systemach radiowych (patrz wyżej) takie wyjście zwykle znajduje się w odbiorniku.