Porównanie MikroTik RB2011iL-RM vs MikroTik RB3011UiAS-RM

Jak router łączy się z Internetem lub inną siecią zewnętrzną.

Prawie wszystkie nowoczesne routery posiadają w tym celu złącza sieci Ethernet, jednak oprócz nich można zapewnić inne opcje połączeń – zarówno przewodowe ( ADSL, SFP/SFP + optyka) jak i bezprzewodowe (dostęp mobilny przez modem 3G/4G lub kartę SIM). Oto możliwości każdej opcji:

- Ethernet. Standardowe złącze kabla sieciowego LAN („skrętka”) to najpopularniejszy współczesny format połączeń przewodowych w sieciach komputerowych. Jest szeroko stosowany zarówno w sieciach LAN, jak i do zapewnienia dostępu do Internetu. Ten standard jest nieco gorszy od SFP / SFP + (patrz poniżej) pod względem szybkości i odporności na zakłócenia, ale jest znacznie tańszy. Szybkość pracy we współczesnych wersjach Ethernetu może sięgać nawet 10 Gb/s (patrz „Prędkość połączenia portów WAN”), teoretycznie możliwy jest dalszy wzrost przepustowości.

- SFP/SFP+ (optyka). Złącze do przesyłania ruchu sieciowego przez kabel światłowodowy. Główną zaletą takiego kabla jest całkowita niewrażliwość na zakłócenia elektromagnetyczne. Szybkość przesyłania danych może osiągnąć 2,7 Gb/s w oryginalnym SFP i 16 Gb/s w SFP +. Jednocześnie utrzymanie tego standardu jest kosztowne, a wymienione zalety nie są często potrzebne w praktyce. Dlatego SFP/SFP+ znajduje...się głównie w routerach klasy średniej i najwyższej.

- ADSL. Połączenie z Internetem za pośrednictwem stacjonarnej sieci telefonicznej w technologii ADSL. Kluczową zaletą takiego połączenia jest możliwość korzystania z istniejących sieci bez układania dodatkowych przewodów; jednocześnie dostęp do Internetu jest całkowicie oddzielony od komunikacji telefonicznej, a ruch nie zakłóca połączeń głosowych. Z drugiej strony przepustowość ADSL jest bardzo niska według nowoczesnych standardów (nie więcej niż 24 Mbit/s), poza tym prędkość transmisji danych jest zauważalnie niższa niż w przypadku odbioru. Może to powodować problemy z komunikacją wideo i innymi konkretnymi zadaniami. Tak więc w dzisiejszych czasach ADSL jest używany coraz rzadziej.

- modem 3G/4G (USB). Połączenie internetowe przez sieć komórkową za pomocą oddzielnego modemu 3G lub 4G podłączonego do portu USB. Funkcja ta może być przydatna tam, gdzie nie ma pełnowartościowego połączenia przewodowego (na przykład na obszarach wiejskich), a także jako opcja zapasowa w przypadku awarii głównego kanału komunikacyjnego. A rodzaj obsługiwanej sieci zależy głównie od używanego modemu (zgodność routera z różnymi modelami nie zaszkodzi wyjaśnić osobno, ale najczęściej nie ma z tym problemów). Jeśli chodzi o określone typy sieci, większość modemów 3G działa w sieciach UMTS (te same, które są szeroko stosowane w telefonach komórkowych); szybkość transmisji danych w takich sieciach może sięgać 75 Mbit/s (jednak zwykle jest znacznie niższa). Mniej powszechne są modemy 3G do sieci EV-DO opartych na CDMA – ten standard ma niższe prędkości (do 14,7 Mbit/s) i nie tak rozległy zasięg jak UMTS, jednak zarówno sprzęt, jak i samo połączenie może być tańsze. A pod oznaczeniem „4G” oznacza tylko jeden rodzaj sieci - LTE; zapewnia prędkość do 173 Mb/s, ale nie jest tak rozpowszechniona jak 3G.

- karta SIM. Inną opcją łączenia się z Internetem za pośrednictwem sieci komórkowych jest własne gniazdo na kartę SIM, które jest przewidziane w konstrukcji routera. Ta opcja jest wygodna, ponieważ nie musisz kupować dodatkowego urządzenia (modemu) do mobilnego Internetu - wystarczy kupić kartę SIM operatora. Z drugiej strony, ze względu na wbudowane moduły sieci komórkowej, same takie routery są droższe niż analogi modemów USB. Dodatkowo możliwości połączenia w nich ograniczone są przez charakterystykę modułu: np. router do sieci 3G nie będzie w stanie w pełni wykorzystać sieci 4G (podczas gdy modem USB można zwykle zmienić na bardziej zaawansowany). W rezultacie ta opcja jest stosunkowo rzadka w nowoczesnym sprzęcie.

Liczba standardowych złączy sieciowych RJ-45 Fast Ethernet przewidziana w konstrukcji urządzenia.

Fast Ethernet to obecnie najskromniejszy z formatów podłączenia przewodowego po skrętce - zapewnia transfer danych z prędkością do 100 MB/s. Niemniej jednak nawet ta prędkość często wystarcza do stosunkowo prostych zadań, które nie są związane z dużą ilością danych.

Jeśli chodzi o liczbę złączy, odpowiada ona liczbie urządzeń sieciowych, które można podłączyć bezpośrednio do "przełącznika”, bez użycia dodatkowego sprzętu.

Liczba standardowych złączy RJ-45 formatu Gigabit Ethernet, przewidziana w konstrukcji urządzenia.

Jak sama nazwa wskazuje, złącza te zapewniają transfer danych z prędkością do 1 GB/s. Początkowo Gigabit Ethernet był uważany za standard profesjonalny, a nawet dziś realna potrzeba takich prędkości występuje głównie przy wykonywaniu zadań specjalnych. Niemniej jednak nawet stosunkowo niedrogie komputery są obecnie wyposażone w gigabitowe karty sieciowe, nie mówiąc już o bardziej zaawansowanym sprzęcie.

Jeśli chodzi o liczbę złączy, odpowiada ona liczbie urządzeń sieciowych, które można podłączyć bezpośrednio do "przełącznika", bez użycia dodatkowego sprzętu. Jednocześnie warto zaznaczyć, że w niektórych „przełącznikach” poszczególne złącza tego typu łączone są ze złączem optycznym SFP lub SFP+. Takie złącza są oznaczane jako „combo” i są uwzględniane zarówno przy podliczaniu RJ-45, jak i SFP/SFP+.

Ilość optycznych portów sieciowych standardu SFP przewidziana w konstrukcji urządzenia. Podkreślamy, że mówimy o „zwykłych” SFP; Dane SFP+ są zwykle wymienione osobno.

W szczególności w przełącznikach oznaczenie „SFP” zwykle oznacza złącze światłowodowe o prędkości połączenia 1 Gb / s. Technicznie to niewiele w porównaniu z szybkościami sieci LAN; jednak ten format połączenia ma wiele zalet w porównaniu z Ethernetem. Jednym z głównych jest większy zasięg efektywny: wspomniany standard gigabitowy działa przy długości kabla do 550 m, a jak na standardy światłowodowe to wciąż bardzo mało. Co prawda sam kabel jest wrażliwy na załamania i wymaga dość delikatnej obsługi; z drugiej strony jest całkowicie odporny na zakłócenia elektromagnetyczne. Z drugiej strony, generalnie format SFP jest zauważalnie mniej popularny w sprzęcie sieciowym niż LAN; dlatego jest niewiele portów tego typu nawet w zaawansowanych urządzeniach. Warto również wziąć pod uwagę, że mogą istnieć tak zwane złącza combo, które łączą SFP i Ethernet; obecność takich portów jest określona w uwagach, są one brane pod uwagę zarówno przy obliczaniu sieci LAN, jak i przy obliczaniu SFP.

Liczba portów USB przewidziana w konstrukcji routera. USB to uniwersalny interfejs używany w technologii komputerowej do podłączania urządzeń peryferyjnych do różnych celów. Jednym z jego zastosowań jest podłączenie modemu 3G (jeśli jest dostępny, patrz „Wprowadzanie danych (port WAN)”), ale nie ogranicza się to do tego: w rzeczywistości opcje korzystania z portów USB zależą bezpośrednio tylko od możliwości określonych w oprogramowanie sprzętowe routera. Tak więc w niektórych modelach do tego złącza można podłączyć dysk flash lub dysk zewnętrzny - aby zaktualizować oprogramowanie układowe, a nawet zorganizować serwer FTP bezpośrednio na routerze. Oraz do innych urządzeń peryferyjnych - drukarek, aparatów itp. - Połączenie USB może być używane do pracy jako urządzenia sieciowe (chociaż takie funkcje są rzadkością w standardowym oprogramowaniu).

Obecność portu konsoli w routerze. Złącze to służy do sterowania ustawieniami urządzenia z osobnego komputera, który pełni rolę panelu sterowania - konsoli. Zaletą tego typu operacji jest to, że dostęp do funkcji routera jest niezależny od stanu sieci; ponadto możesz użyć specjalnych narzędzi na konsoli, które zapewniają bardziej rozbudowane możliwości niż zwykły interfejs sieciowy lub protokoły sieciowe (patrz „Sterowanie”). Złącze RS-232 jest często używane jako port konsoli, ale we współczesnych routerach rolę tę może pełnić również oddzielne wejście Ethernet (nie wykorzystywane do żadnego innego celu).

Podstawowe możliwości routera - czyli funkcje bezpośrednio związane z działaniem głównego celu. Najczęstsze z tych funkcji to serwer DHCP, równoważenie obciążenia, rezerwacja kanałów, przekierowanie portów, klonowanie adresów MAC, obsługa VPN i DDNS. Oto szczegółowy opis każdego przedmiotu:

- DHCP serwer. Funkcja ułatwiająca przypisywanie adresów IP urządzeniom podłączonym do routera. Do poprawnej pracy w sieciach TCP/IP wymagany jest adres IP (a jest nim cały Internet i zdecydowana większość nowoczesnych sieci LAN). Dzięki DHCP proces ten można przeprowadzić całkowicie automatycznie, co znacznie ułatwia życie zarówno użytkownikom, jak i administratorom. Administrator może jednak również ustawić dodatkowe parametry DHCP – np. przepisać zakres dostępnych adresów IP (aby zapobiec błędom) lub ograniczyć użycie jednego adresu. W razie potrzeby możesz nawet ręcznie zarejestrować określony adres dla każdego urządzenia w sieci, bez automatycznego dodawania nowych urządzeń - DHCP również upraszcza tę procedurę, ponieważ pozwala wykonywać wszystkie operacje na routerze bez zagłębiania się w ustawienia każdego abonenta urządzenie.

- Równoważenie obciążenia. Funkcja występująca w modelach z co najmniej dwoma kanałami do łączenia się...z Internetem (i innymi sieciami zewnętrznymi); najczęściej są to dwa lub więcej portów WAN, ale jest inna opcja – jeden port, uzupełniony o obsługę sieci komórkowych 3G/4G. Tak czy inaczej, idea równoważenia polega na jednoczesnym użyciu kilku kanałów do połączenia zewnętrznego, dzieląc obciążenie między nimi w taki czy inny sposób. Pozwala to poprawić wydajność połączenia poprzez maksymalizację szybkości transmisji danych przy jednoczesnym uniknięciu niepotrzebnego przeciążenia. Na przykład kanał gier sieciowych można oddzielić od reszty połączenia, minimalizując opóźnienia i zmniejszając prawdopodobieństwo awarii. Jeśli chodzi o równoważenie obciążenia, może to być zarówno automatyczne (gdy router sam określa optymalny kanał dla każdego urządzenia, w zależności od aktualnego zużycia ruchu), jak i ręczne (gdy określone kanały są przypisane do różnych urządzeń sieciowych, aplikacji, a nawet typów ruch drogowy).

- Rezerwacja kanałów. Kolejna funkcja związana z jednoczesnym korzystaniem z kilku kanałów połączenia z Internetem (lub inną siecią zewnętrzną). W trybie zapasowym router stale wykorzystuje kanał główny (lub kilka kanałów) do połączenia zewnętrznego, a w przypadku awarii na tym kanale automatycznie przełącza się na zapasowy (rezerwowy). Eliminuje to potrzebę ręcznego organizowania połączenia przez administratora w przypadku awarii głównego połączenia; a kanał zapasowy działa tylko wtedy, gdy trzeba się bez niego obejść, co w niektórych przypadkach pozwala uniknąć niepotrzebnych kosztów. Typowym przykładem pracy z redundancją w życiu codziennym jest używanie przewodowego połączenia internetowego jako kanału głównego i modemu 3G/4G jako zapasowego; chociaż oczywiście możliwe są inne, bardziej specyficzne opcje.

- Przekazywanie portów. Możliwość przekierowania ruchu z własnych portów routera na adres konkretnego komputera (lub innego urządzenia) w sieci lokalnej. Podczas pracy w tym trybie taki komputer „z zewnątrz” będzie wyglądał, jakby był podłączony bezpośrednio do Internetu, bez routera. Ten tryb może być potrzebny do korzystania z niektórych określonych funkcji - na przykład pracy w trybie serwera HTTP lub uczestniczenia w sieciach P2P.

- Klonowanie adresu MAC. Możliwość skopiowania adresu MAC jednego z podłączonych do niego urządzeń do routera - tak, aby podczas uzyskiwania dostępu do routera widoczny był adres tego urządzenia, a nie sam router. Adres MAC to unikalny identyfikator przypisany do każdego urządzenia z portem WAN. A potrzeba sklonowania tego identyfikatora wynika z faktu, że niektórzy dostawcy Internetu używają nie tylko loginu / hasła do uwierzytelniania użytkowników, ale także adresu MAC konkretnego komputera bezpośrednio podłączonego do sieci. Jeśli taki komputer zostanie uzupełniony o router, sprzęt dostawcy zobaczy nowe, nieznane urządzenie i nie da dostępu do sieci. Klonowanie adresu MAC pozwala naprawić tę sytuację tak szybko i łatwo, jak to możliwe.

- Wsparcie VPN. Router obsługuje funkcję VPN (Virtual Private Networks). Jedną z kluczowych zasad leżących u podstaw tej funkcji jest transmisja zaszyfrowanych danych przez otwarte sieci, przede wszystkim Internet. VPN jest używany głównie w dwóch formatach:

• Tworzenie wirtualnych sieci w oparciu o połączenie internetowe. Dzięki temu można np. połączyć w jedną logiczną sieć oddziały jednej firmy zlokalizowane w różnych miastach, a nawet krajach. Jednocześnie dzięki szyfrowaniu ruchu cała sieć pozostaje zamknięta dla osób postronnych, chociaż dane są przesyłane otwartym kanałem. Do tego formatu wykorzystywane są głównie urządzenia typu Firewall (patrz „Typ”), podczas gdy takie urządzenie faktycznie pełni rolę serwera VPN.
• Połączenie internetowe za pośrednictwem zewnętrznego serwera VPN. Funkcje takiego serwera są pod wieloma względami podobne do proxy: służy jako „pośrednik” w wymianie ruchu i zastępuje adres IP użytkownika własnym adresem. W szczególności ta ostatnia pozwala ominąć ograniczenia regionalne: obecnie dostępne są serwery z adresami IP odnoszącymi się do prawie każdego kraju na świecie. Jednak serwer VPN, w przeciwieństwie do proxy, dodatkowo szyfruje ruch przesyłany do użytkownika - to znowu ma pozytywny wpływ na bezpieczeństwo i prywatność. Ten tryb jest również dostępny w konwencjonalnych routerach.

Należy pamiętać, że połączenie z serwerem VPN można „nawiązać” na poszczególnych urządzeniach w sieci (na przykład za pomocą narzędzi w niektórych przeglądarkach internetowych). Jednak korzystanie z tej funkcji na routerze jest często wygodniejsze: wystarczy raz skonfigurować VPN, nie trzeba bawić się opcjami dla każdego pojedynczego abonenta, a dowolne urządzenia sieciowe mogą korzystać z takiego połączenia (w tym te, które nie mają własne narzędzia VPN) ... Z drugiej strony prędkość połączenia VPN może znacznie spaść, a włączenie lub wyłączenie tej funkcji na routerze jest zwykle trudniejsze niż na urządzeniach konsumenckich.

- DDNS. Akronim dla Dynamic DNS - „dynamiczny DNS”. Funkcja ta umożliwia przypisanie stałej nazwy domeny do urządzenia z dynamicznym adresem IP. Nazwa domeny to nazwa urządzenia w sieci lokalnej lub adres strony internetowej w Internecie (na przykład m.ua lub e-katalog.ru). Adres IP to informacja o usłudze w postaci kodu cyfrowego; to dzięki niej sprzęt sieciowy może znaleźć żądane urządzenie i wydać z niego wymagane dane. W rzeczywistości „współrzędne” sieci podstawowej to dokładnie adres IP; jednak raczej trudno jest zapamiętać adresy w postaci ciągu liczb, dlatego pojawiły się nazwy domen - są znacznie wygodniejsze dla osoby. Zarówno w Internecie, jak i w sieciach lokalnych za powiązanie nazwy domeny z adresem IP odpowiada tzw. „link”. Serwery DNS: dla każdej domeny rejestrowany jest jej własny adres IP w bazie danych takiego serwera. Jednak ze względów technicznych często zdarzają się sytuacje, w których router musi korzystać z dynamicznego (zmiennego) adresu IP; w związku z tym, aby informacje były stale dostępne dla tej samej nazwy domeny, konieczne jest aktualizowanie danych na serwerze DNS przy każdej zmianie IP. Dokładnie to zapewnia funkcja DDNS.

Model procesora zainstalowanego w urządzeniu. Procesor odpowiada za przetwarzanie ruchu sieciowego i uruchamianie oprogramowania. Znając jego nazwę, można uzyskać bardziej szczegółowe dane na temat możliwości prędkości sprzętu i zrozumieć, jak bardzo tak potężny lub wręcz przeciwnie, przeciętny element jest potrzebny na pokładzie. W nowych modelach sprzętu Wi-Fi często instalowane są koprocesory lub tzw. moduły NPU, które odciążają procesor główny.

Liczba rdzeni w procesorze, zainstalowanym w urządzeniu. Rdzeń oznacza w tym przypadku część procesora, wykonującą jeden ciąg instrukcji (wątek). Odpowiednio, obecność kilku rdzeni pozwala działać z wieloma wątkami jednocześnie, co pozytywnie wpływa na wydajność.