Porównanie MikroTik RB2011iLS-IN vs MikroTik RB2011IL-IN

Jak router łączy się z Internetem lub inną siecią zewnętrzną.

Prawie wszystkie nowoczesne routery posiadają w tym celu złącza sieci Ethernet, jednak oprócz nich można zapewnić inne opcje połączeń – zarówno przewodowe ( ADSL, SFP/SFP + optyka) jak i bezprzewodowe (dostęp mobilny przez modem 3G/4G lub kartę SIM). Oto możliwości każdej opcji:

- Ethernet. Standardowe złącze kabla sieciowego LAN („skrętka”) to najpopularniejszy współczesny format połączeń przewodowych w sieciach komputerowych. Jest szeroko stosowany zarówno w sieciach LAN, jak i do zapewnienia dostępu do Internetu. Ten standard jest nieco gorszy od SFP / SFP + (patrz poniżej) pod względem szybkości i odporności na zakłócenia, ale jest znacznie tańszy. Szybkość pracy we współczesnych wersjach Ethernetu może sięgać nawet 10 Gb/s (patrz „Prędkość połączenia portów WAN”), teoretycznie możliwy jest dalszy wzrost przepustowości.

- SFP/SFP+ (optyka). Złącze do przesyłania ruchu sieciowego przez kabel światłowodowy. Główną zaletą takiego kabla jest całkowita niewrażliwość na zakłócenia elektromagnetyczne. Szybkość przesyłania danych może osiągnąć 2,7 Gb/s w oryginalnym SFP i 16 Gb/s w SFP +. Jednocześnie utrzymanie tego standardu jest kosztowne, a wymienione zalety nie są często potrzebne w praktyce. Dlatego SFP/SFP+ znajduje...się głównie w routerach klasy średniej i najwyższej.

- ADSL. Połączenie z Internetem za pośrednictwem stacjonarnej sieci telefonicznej w technologii ADSL. Kluczową zaletą takiego połączenia jest możliwość korzystania z istniejących sieci bez układania dodatkowych przewodów; jednocześnie dostęp do Internetu jest całkowicie oddzielony od komunikacji telefonicznej, a ruch nie zakłóca połączeń głosowych. Z drugiej strony przepustowość ADSL jest bardzo niska według nowoczesnych standardów (nie więcej niż 24 Mbit/s), poza tym prędkość transmisji danych jest zauważalnie niższa niż w przypadku odbioru. Może to powodować problemy z komunikacją wideo i innymi konkretnymi zadaniami. Tak więc w dzisiejszych czasach ADSL jest używany coraz rzadziej.

- modem 3G/4G (USB). Połączenie internetowe przez sieć komórkową za pomocą oddzielnego modemu 3G lub 4G podłączonego do portu USB. Funkcja ta może być przydatna tam, gdzie nie ma pełnowartościowego połączenia przewodowego (na przykład na obszarach wiejskich), a także jako opcja zapasowa w przypadku awarii głównego kanału komunikacyjnego. A rodzaj obsługiwanej sieci zależy głównie od używanego modemu (zgodność routera z różnymi modelami nie zaszkodzi wyjaśnić osobno, ale najczęściej nie ma z tym problemów). Jeśli chodzi o określone typy sieci, większość modemów 3G działa w sieciach UMTS (te same, które są szeroko stosowane w telefonach komórkowych); szybkość transmisji danych w takich sieciach może sięgać 75 Mbit/s (jednak zwykle jest znacznie niższa). Mniej powszechne są modemy 3G do sieci EV-DO opartych na CDMA – ten standard ma niższe prędkości (do 14,7 Mbit/s) i nie tak rozległy zasięg jak UMTS, jednak zarówno sprzęt, jak i samo połączenie może być tańsze. A pod oznaczeniem „4G” oznacza tylko jeden rodzaj sieci - LTE; zapewnia prędkość do 173 Mb/s, ale nie jest tak rozpowszechniona jak 3G.

- karta SIM. Inną opcją łączenia się z Internetem za pośrednictwem sieci komórkowych jest własne gniazdo na kartę SIM, które jest przewidziane w konstrukcji routera. Ta opcja jest wygodna, ponieważ nie musisz kupować dodatkowego urządzenia (modemu) do mobilnego Internetu - wystarczy kupić kartę SIM operatora. Z drugiej strony, ze względu na wbudowane moduły sieci komórkowej, same takie routery są droższe niż analogi modemów USB. Dodatkowo możliwości połączenia w nich ograniczone są przez charakterystykę modułu: np. router do sieci 3G nie będzie w stanie w pełni wykorzystać sieci 4G (podczas gdy modem USB można zwykle zmienić na bardziej zaawansowany). W rezultacie ta opcja jest stosunkowo rzadka w nowoczesnym sprzęcie.

Ilość optycznych portów sieciowych standardu SFP przewidziana w konstrukcji urządzenia. Podkreślamy, że mówimy o „zwykłych” SFP; Dane SFP+ są zwykle wymienione osobno.

W szczególności w przełącznikach oznaczenie „SFP” zwykle oznacza złącze światłowodowe o prędkości połączenia 1 Gb / s. Technicznie to niewiele w porównaniu z szybkościami sieci LAN; jednak ten format połączenia ma wiele zalet w porównaniu z Ethernetem. Jednym z głównych jest większy zasięg efektywny: wspomniany standard gigabitowy działa przy długości kabla do 550 m, a jak na standardy światłowodowe to wciąż bardzo mało. Co prawda sam kabel jest wrażliwy na załamania i wymaga dość delikatnej obsługi; z drugiej strony jest całkowicie odporny na zakłócenia elektromagnetyczne. Z drugiej strony, generalnie format SFP jest zauważalnie mniej popularny w sprzęcie sieciowym niż LAN; dlatego jest niewiele portów tego typu nawet w zaawansowanych urządzeniach. Warto również wziąć pod uwagę, że mogą istnieć tak zwane złącza combo, które łączą SFP i Ethernet; obecność takich portów jest określona w uwagach, są one brane pod uwagę zarówno przy obliczaniu sieci LAN, jak i przy obliczaniu SFP.

Liczba portów USB przewidziana w konstrukcji routera. USB to uniwersalny interfejs używany w technologii komputerowej do podłączania urządzeń peryferyjnych do różnych celów. Jednym z jego zastosowań jest podłączenie modemu 3G (jeśli jest dostępny, patrz „Wprowadzanie danych (port WAN)”), ale nie ogranicza się to do tego: w rzeczywistości opcje korzystania z portów USB zależą bezpośrednio tylko od możliwości określonych w oprogramowanie sprzętowe routera. Tak więc w niektórych modelach do tego złącza można podłączyć dysk flash lub dysk zewnętrzny - aby zaktualizować oprogramowanie układowe, a nawet zorganizować serwer FTP bezpośrednio na routerze. Oraz do innych urządzeń peryferyjnych - drukarek, aparatów itp. - Połączenie USB może być używane do pracy jako urządzenia sieciowe (chociaż takie funkcje są rzadkością w standardowym oprogramowaniu).

Model procesora zainstalowanego w urządzeniu. Procesor odpowiada za przetwarzanie ruchu sieciowego i uruchamianie oprogramowania. Znając jego nazwę, można uzyskać bardziej szczegółowe dane na temat możliwości prędkości sprzętu i zrozumieć, jak bardzo tak potężny lub wręcz przeciwnie, przeciętny element jest potrzebny na pokładzie. W nowych modelach sprzętu Wi-Fi często instalowane są koprocesory lub tzw. moduły NPU, które odciążają procesor główny.

Liczba rdzeni w procesorze, zainstalowanym w urządzeniu. Rdzeń oznacza w tym przypadku część procesora, wykonującą jeden ciąg instrukcji (wątek). Odpowiednio, obecność wielu rdzeni pozwala pracować z wieloma wątkami jednocześnie, co pozytywnie wpływa na wydajność.

Liczba cykli zegara na sekundę, które procesor wytwarza w normalnym trybie pracy. Cykl zegara to pojedynczy impuls elektryczny używany do przetwarzania danych i synchronizacji procesora z resztą systemu komputerowego. Różne operacje mogą wymagać zarówno ułamków cyklu, jak i kilku cykli, jednak w każdym przypadku częstotliwość taktowania jest jednym z głównych parametrów charakteryzujących wydajność i szybkość procesora - przy pozostałych warunkach równych, procesor o wyższej częstotliwości taktowania będzie działać szybciej i lepiej radzić sobie ze znacznymi obciążeniami.

Ilość pamięci o dostępie swobodnym (RAM) w urządzeniu. Ilość „RAM” jest jednym ze wskaźników mocy urządzenia: im jest większa, tym wyższa prędkość i tym lepiej urządzenie poradzi sobie z „ciężkimi” zadaniami.

Ilość pamięci przydzielonej do działania systemu operacyjnego na pokładzie urządzenia. Przechowuje system operacyjny i program sterujący. Należy pamiętać, że pamięć Flash nie jest dostępna do użytku przez użytkownika końcowego.

Standard wejścia PoE przewidziany w urządzeniu.

Sama technologia PoE (Power over Ethernet) umożliwia przesyłanie nie tylko danych przez kabel sieciowy Ethernet, ale także energii do zasilania urządzeń sieciowych. A obecność wejścia PoE pozwala na odbiór zasilania samego routera w podobny sposób. Zwróć uwagę, że istnieją specjalne urządzenia – tak zwane iniektory PoE – które pozwalają dodać zasilanie do zwykłego sygnału sieciowego (czyli dodać obsługę PoE do sprzętu, który początkowo nie posiada takiej funkcji).

Jeśli chodzi o standardy PoE, to określają one zarówno zasilanie, jak i główne możliwości koordynacji źródła zasilania z odbiorcą – oba muszą obsługiwać ten sam standard, inaczej normalna praca będzie niemożliwa. Jednocześnie formaty oznaczone jako „802.3*” są nazywane aktywnymi; ich wspólną cechą jest to, że po podłączeniu obciążenia źródło zasilania najpierw je „odpytuje”, sprawdzając, czy zasilane urządzenie spełnia wymagania odpowiedniej normy, a jeśli tak, to jaki rodzaj zasilania należy do niego dostarczyć. W standardzie pasywnym takiej funkcji nie ma. A oto bardziej szczegółowy opis poszczególnych opcji:

— 802.3at. Standard pierwotnie wydany w 2009 roku i znany jako PoE + lub PoE typu 2. Standardowa moc odbierana na tym wejściu wynosi 25,5 W, przy napięciu od 42,5 do 57 V i prądzie par do 600 mA.

— 802.3af/at. To oznaczenie oznacza, że wejście PoE obsługuje zarówno opisany powyżej...standard 802.3at, jak i wcześniejszy 802.3af (PoE rodzaj 1). Drugi format jest zauważalnie skromniejszy pod względem możliwości: zapewnia moc na wejściu do 13 W, napięcie wejściowe 37 - 57 V i prąd w parze przewodów zasilających do 350 mA. Pomimo „szanowanego wieku”, wiele urządzeń z wyjściami 802.3af jest nadal w użyciu; więc w przypadku zasilania routera zgodność z tym standardem może nie być zbyteczna. Zauważmy tylko, że 802.3af obejmuje aż cztery tak zwane klasy mocy (od 0 do 3), które różnią się konkretną liczbą watów na wyjściu i wejściu. Dlatego podczas podłączania zasilania z urządzenia z tym standardem PoE nie zaszkodzi dalsze wyjaśnienie zgodności według klasy mocy.

- Bierny. Najprostszy i najtańszy standard, przeznaczony do stosowania głównie w sprzęcie klasy podstawowej (ponieważ wdrożenie aktywnych standardów PoE jest generalnie drogie). Jak wspomniano powyżej, kluczową różnicą w stosunku do formatów opisanych powyżej jest to, że zasilacz dostarcza energię „tak jak jest” – ze ściśle ustalonym napięciem i mocą, bez sprawdzania specyfikacji obciążenia i bez dostosowywania się do niej. To zapewnia niską cenę i dostępność. Z drugiej strony, korzystając z pasywnego wejścia PoE, należy zadbać o to, aby napięcie i moc zasilacza odpowiadały charakterystyce routera; a taka koordynacja może być dość trudna w świetle faktu, że standard pasywny nie ma ściśle określonych standardów nawet dla napięcia, nie mówiąc już o mocy. Jednocześnie niezgodność prowadzi do tego, że w najlepszym przypadku (jeśli napięcie/moc wyjściowa jest niższa niż wymagane dla obciążenia) moc po prostu nie zadziała, a w najgorszym (przy nadmiernym napięciu/ mocy), istnieje duże prawdopodobieństwo przeciążeń, przegrzania, a nawet awarii z pożarami - ponadto takie problemy mogą nie wystąpić natychmiast, ale po dość długim czasie. Warto więc zwrócić uwagę na tę opcję przede wszystkim w przypadkach, w których prostota i dostępność są ważniejsze niż zaawansowane standardy żywieniowe. Jednocześnie zwracamy uwagę, że niektóre switche, które oprócz wejścia pasywnego posiadają również wyjście pasywne PoE, umożliwiają połączenie „kaskadowe” – w postaci szeregowego łańcucha kilku urządzeń zasilanych z jednego źródła zewnętrznego (tzw. najważniejsze jest to, że to źródło ma wystarczającą moc).

Osobno podkreślamy, że nie należy próbować podłączać aktywnego źródła zasilania do wejścia pasywnego, a tym bardziej odwrotnie. W pierwszym przypadku urządzenie po prostu nie przejdzie testu przeprowadzanego przed włączeniem zasilania, a zasilanie się nie włączy. A w drugim przypadku możliwe są poważne awarie, a nawet wypadki: pasywne źródło zasilania dostarcza energię natychmiast, bez sprawdzania specyfikacji zasilanego urządzenia, co stwarza ryzyko przeciążeń w przypadku niedopasowania parametrów pracy.