Porównanie Lowrance Hook2 5x SplitShot vs Lowrance Hook2 7 TripleShot

Obecność funkcji skanowania bocznego w echosondzie.

Urządzenia z tą cechą są w stanie „zobaczyć” dno i obiekty podwodne nie tylko bezpośrednio pod statkiem, ale także po jego bokach. Należy pamiętać, że różne modele mogą znacznie różnić się kątem pokrycia przestrzeni bocznej. Niemniej jednak skanowanie boczne w każdym przypadku rozszerza możliwości echosondy i zapewnia dodatkowe możliwości w porównaniu ze zwykłym dnem.

Obecność cyfrowego systemu przetwarzania danych (DSP) w konstrukcji echosondy.

Przetwarzanie cyfrowe umożliwia rozdzielenie odbieranego sygnału na obcy szum i przydatne dane. Oczywiście podział ten nie jest w 100% dokładny; jednak poziom szumu w filtrowanym sygnale jest nadal znacznie zmniejszony, a ekran otrzymuje maksimum przydatnych informacji i minimum obcych informacji. Wada tej funkcji jest tradycyjna: echosondy z DSP są nieco droższe niż konwencjonalne.

- Przekątna ekranu. Przekątna ekranu w calach. Im większy ekran, tym więcej informacji można na nim wyświetlić i tym bardziej szczegółowe mogą być te informacje. Z drugiej strony parametr ten ma zauważalny wpływ na gabaryty urządzenia, a duże ekrany są drogie, zwłaszcza że do normalnej jakości obrazu wymagana jest odpowiednia rozdzielczość (patrz niżej).

- Dotykowy. Obecność czujnika w konstrukcji wyświetlacza. Funkcja ta pozwala sterować urządzeniem poprzez dotykanie ikon na ekranie - podobnie jak to się robi w smartfonach i tabletach. Sterowanie dotykowe daje większe możliwości niż klasyczne, za pomocą przycisków i przełączników, ponadto jest bardziej intuicyjne – jednak takie urządzenia są droższe.

- Rozdzielczość wyświetlacza. Rozmiar wyświetlacza w punktach (pikselach) w poziomie i pionie. Im wyższa rozdzielczość, tym bardziej szczegółowy obraz może być wyświetlany na ekranie, tym mniejsze obiekty są na nim wyraźnie widoczne i tym wygodniej jest oglądać. Jednocześnie specyfika echosond jest taka, że zbyt wysoka rozdzielczość nie jest wymagana nawet w przypadku modeli z wyższej półki: np. skromne jak na standardy smartfony lub tablety 640x480 z ekranem 5” są uważane za całkiem wystarczające nawet dla zaawansowane urządzenie.

- Chromatyczność. Zdolność ekranu do wyświetlania kolorów. W tym przypadku stosuje się najprostszy podział:

Monochromatyczny. Wyświetlacze wyświetlające informacje tylko w odcieniach jednego koloru. Teoretycznie główny kolor może być dowolny, ale w tym przypadku bezwzględna większość ekranów monochromatycznych to czarno-białe. Ich zaletami są niskie koszty i zużycie energii, a także dobra widoczność w słońcu; jednocześnie taki obraz pozwala na pracę z dość różnymi typami danych, co jest wystarczające nawet dla bardzo zaawansowanych echosond (patrz „Typ”). Jednak ta różnorodność nie jest tak szeroka jak w przypadku kolorowych wyświetlaczy, przez co dla ploterów nawigacyjnych (patrz ibid.) taki obraz jest słabo dopasowany - jeśli nie można wyświetlić różnych kolorów, niektóre ważne informacje na temat mapy są stracone.

Kolorowe. Ekrany zdolne do obsługi wielu kolorów. Różnorodność kolorów może być dość niewielka, ale obraz nadal okazuje się bardziej informacyjny niż czarno-biały: różne kolory mogą wskazywać na różne głębokości na mapie, zmiany temperatury wody itp. Z tego powodu ten typ wyświetlacza znajduje się we wszystkich typach urządzeń nawigacyjnych (patrz wyżej). Jego główną wadę można nazwać wyższym kosztem niż ekrany monochromatyczne.

- Podświetlenie. Ekran posiada własny system podświetlenia. Funkcja ta uniezależnia wyświetlacz od światła zewnętrznego i pozwala widzieć na nim informacje nawet w całkowitej ciemności. Jednocześnie podświetlenie zwiększa zużycie energii, co jest ważne podczas długotrwałej pracy z autonomicznego źródła (na przykład akumulatora łodzi). Dlatego można go wyłączyć.

Dostępność własnego modułu nawigacji satelitarnej GPS w urządzeniu z funkcją chartplotera (patrz „Typ”). Moduł ten odpowiada za wyznaczanie aktualnych współrzędnych geograficznych urządzenia i dlatego jest kluczowym elementem niezbędnym do efektywnej pracy z mapami. Jednocześnie istnieją plotery nawigacyjne, które nie posiadają tej funkcji – są przeznaczone do podłączenia zewnętrznego odbiornika GPS.

Urządzenie posiada slot do pracy z wymiennymi kartami pamięci. W niektórych modelach może być więcej niż jedno z tych gniazd.

Karty pamięci są bardzo popularne w nowoczesnej przenośnej elektronice ze względu na swoją lekkość, kompaktowość i stosunkowo niski koszt. W ploterach nawigacyjnych takie nośniki można wykorzystać zarówno do rozszerzenia własnej pamięci wbudowanej urządzenia, jak i do wymiany danych z innym sprzętem - na przykład przepisywania tras do laptopa lub pobierania z niego zaktualizowanych map nawigacyjnych (patrz niżej). Należy jednak pamiętać, że istnieje wiele odmian kart pamięci, w większości przypadków niekompatybilnych ze sobą. Z drugiej strony plotery nawigacyjne zwykle korzystają z szeroko rozpowszechnionego standardu mediów – najczęściej SD lub microSD.

Obecność karty podstawowej w zestawie dostawy urządzenia.

Mapa podstawowa jest mapą preinstalowaną, zarejestrowaną w pamięci urządzenia. Dzięki temu ploter nawigacyjny w takiej konfiguracji może (teoretycznie) być używany „po wyjęciu z pudełka” bez instalowania dodatkowego oprogramowania. W praktyce mapy bazowe, choć mogą się różnić w zależności od modelu, producenta i regionu, najczęściej mają małą skalę, wyświetlają tylko najbardziej ogólne informacje (często nieaktualne) i nie nadają się do użytku profesjonalnego. Dlatego funkcja ta zazwyczaj nie eliminuje konieczności instalowania dodatkowych szczegółowych map (patrz niżej).

Możliwość pobierania nowych map nawigacyjnych do plotera nawigacyjnego.

Ta możliwość jest niezwykle ważna z dwóch powodów. Po pierwsze, mapa bazowa (patrz wyżej) rzadko zapewnia poziom szczegółowości niezbędny do efektywnego wykorzystania - trzeba wczytać bardziej szczegółowe mapy poszczególnych obszarów. Po drugie, bardzo pożądane jest okresowe aktualizowanie nawet już załadowanych map, ponieważ informacje hydrograficzne (głębokości, prądy, mielizny, położenie toru wodnego itp.) ulegają ciągłym zmianom.

Maksymalna liczba pojedynczych punktów orientacyjnych, które można zapisać w pamięci plotera nawigacyjnego.

Punkty orientacyjne mogą służyć jako baza do wytyczania tras, jako punkty odniesienia na mapie, taki punkt można ustawić jako bezpośredni cel podróży itp.; konkretne przypadki użycia zależą od modelu urządzenia. W każdym razie im więcej punktów nawigacyjnych możesz jednocześnie wprowadzić do pamięci plotera nawigacyjnego, tym wygodniej z nimi pracować i tym rzadziej będziesz musiał czyścić tę pamięć, aby dodać nowe znaczniki.

Maksymalna liczba śladów, które mogą być jednocześnie przechowywane w pamięci plotera nawigacyjnego.

Jeśli musisz regularnie podróżować po stałych trasach, znacznie wygodniej jest raz zapisać te trasy w pamięci, a następnie wybrać żądaną opcję, niż za każdym razem ponownie programować nawigator. Nowoczesne urządzenia mogą przechowywać dziesiątki, a nawet setki tras; im większa jest ta liczba, tym rzadziej będziesz musiał zwalniać pamięć na nowe trasy.