Porównanie Canon 35mm f/1.8 RF IS STM Macro vs Canon 35mm f/2.8 EF-S IS STM Macro

Ogólny typ obiektywu. Należy pamiętać, że parametr ten jest w dużej mierze determinowany przez równoważną (nie rzeczywistą) ogniskową, ale w specyfikacji optyki najczęściej jest wskazywana rzeczywista wartość; aby uzyskać szczegółowe informacje, zobacz „Ogniskowa”.

Typ jest wskazywany nie dla wszystkich obiektywów, ale tylko dla modeli, które mają wyraźną specjalizację i zdecydowanie należą do określonej kategorii. Oprócz nich istnieją tzw. obiektywy uniwersalne – o nich poniżej. Modele specjalistyczne mogą być następujących typów:

- Stałoogniskowy. Praktycznie wszystkie obiektywy, w których nie ma możliwości zmiany ogniskowej, znajdują się w tej kategorii na naszej stronie internetowej. Mogą to być modele szerokokątne, optyka o długiej ogniskowej, zapewniająca wysoki stopień powiększenia, oraz modele o średnich wartościach; jedynym wyjątkiem jest ultraszerokokątne rybie oko, które jest klasyfikowane jako osobny typ (patrz poniżej). Ze względu na prostszą konstrukcję obiektywy stałoogniskowe są zwykle tańsze i bardziej niezawodne niż podobne modele z zoomem. Ich główną wadą jest to, że ogniskowa się nie zmienia. Z tego powodu, pracując z obiektywami stałoogniskowymi do każdego rodzaju fotografowania trzeba mieć własny obiektyw, a przybliżanie/oddalanie odbywa się wyłącznie poprzez przybliżanie/oddalanie aparatu względem fotografowanego obiektu (w fachowym żargonie - "zoom stopami"). ...>
- Szerokokątny. Obiektywy o zmiennej ogniskowej, których minimalna wartość wynosi do 18 mm włącznie, maksymalna — do 40 mm włącznie (oba odpowiadają ekwiwalentowi 35 mm). Zapewnia to szeroki kąt widzenia praktycznie bez widocznych zniekształceń (w przeciwieństwie do modeli ultraszerokokątnych, patrz poniżej). Szerokokątne obiektywy są często używane do fotografowania krajobrazów, dużych obiektów itp.; taki obiektyw może się też przydać w ciasnych przestrzeniach, gdzie trzeba uchwycić jak najszerszą scenę (np. dużą grupę ludzi), a sytuacja nie pozwala na daleką odległość.

- Ultraszerokokątny. Ten typ obiektywu nazywany jest również „fisheye” lub „rybie oko”. Jego ogniskowa równoważna wynosi do 17 mm włącznie, a kąty widzenia mogą sięgać 180° lub więcej, co pozwala w jednym ujęciu uchwycić bardzo duży obszar otaczającej przestrzeni (np. niebo wokół horyzontu). Takie obiektywy charakteryzują się zauważalnymi zniekształceniami na wynikowym obrazie: środek kadru wygląda bliżej niż krawędzie, a proste linie, które nie przechodzą przez środek kadru, ulegają zakrzywieniu. Z tego powodu optyka typu rybie oko ma swoją nazwę: widok przez nią jest podobny do tego, jak ryba widzi ziemię spod wody. Najczęściej rybie oko ma stałą ogniskową, ale zdarzają się też obiektywy zmiennoogniskowe. Obiektywy takie wykorzystywane są w szczególności do tworzenia panoram, fotografowania w ciasnych przestrzeniach, a także do zapewniania efektów artystycznych.

- Teleobiektyw. Obiektywy o długiej ogniskowej i odpowiednio wysokim stopniu powiększenia, przeznaczone przede wszystkim do fotografowania na duże odległości. Jeśli mówimy o konkretnych liczbach, to w naszym katalogu teleobiektywy obejmują modele o zmiennej ogniskowej, w których dolna granica ogniskowej wynosi co najmniej 50 mm, a górna granica to co najmniej 200 mm. Taka optyka przydaje się w szczególności podczas fotografowania przyrody, zawodów sportowych i imprez masowych.

Oprócz tych opisanych powyżej, produkowanych jest wiele obiektywów, które spełniają jednocześnie kryteria kilku typów lub nie pasują do żadnego z nich. Jako przykład możemy przytoczyć w szczególności opcję pośrednią między obiektywami szerokokątnymi i teleobiektywami o ogniskowych od 24 do 55 mm, czy model z szerokim zakresem regulacji, np. 28 – 200 mm, obejmującym oba te typy. Takie obiektywy bez specjalizacji nazywane są uniwersalnymi. Generalnie zakres ich zastosowania jest dość szeroki, a większość optyki dostarczanej w zestawie (kit) z lustrzankami należy do wspomnianej „wersji pośredniej”. Co prawda, pod względem jakości obrazu modele uniwersalne są często gorsze od wyspecjalizowanej optyki o podobnej cenie; przy tym zestaw kilku specjalistycznych obiektywów jest często droższy niż wysokiej klasy obiektyw „uniwersalny” o takich samych możliwościach.

Rodzaj bagnetu używanego do mocowania obiektywu do aparatu. Nazwa pochodzi od angielskiego „bayonet” oznaczającego „bagnet” i połączenia typu bagnetowego. Mocowania bagnetowe są stosowane w zdecydowanej większości współczesnych aparatów cyfrowych ze względu na ich niezawodność i łatwość obsługi.

Pełna kompatybilność obiektywu z aparatem jest gwarantowana tylko wtedy, gdy ich mocowania są takie same. Niektóre bagnety są ze sobą kompatybilne poprzez adaptery, jednak takie połączenie może ograniczać możliwości obiektywu (np. uniemożliwiać korzystanie z autofokusa) i generalnie nie jest uważane za optymalne. Należy pamiętać, że w ramach tego samego systemu (patrz wyżej) często używane są różne bagnety, które również są ze sobą niekompatybilne.

Tak więc producent Canon ma mocowania EF-M, EF-S, EF, RF, RF-S. Leica ma Leica M, Leica SL, Leica TL. Nikon ma w swoim arsenale Nikon 1, Nikon F, Nikon Z. Optykę Pentax wyposażono w Pentax 645, Pentax K, Pentax Q. Samsung stosuje mocowania NX-M i NX. W modelach Sony znajdują się Sony A i Sony E. Ponadto na rynku dostępne są inne rodzaje mocowań – zarówno firmowe (Fujifilm G, Fujifilm X, Hasselblad H, Sigma SA), jak i uniwersalne (Four Thirds (4/3), Micro 4/3).

Zwróć uwagę, że istnieją obiektywy, dla których deklaruje się kompatybilność z kilkoma mocowaniami jednocześnie. Taka „wszystkożerność” może być realizowana na różne sposoby. Na przykład niektóre modele mają niestandardowe mocowanie na korpusie obiektywu, a kompatybilność z różnymi mocowaniami jest zapewniona dzięki zastosowaniu adapterów; adaptery te mogą wchodzić do zestawu lub należy je kupić osobno. Inna opcja - obiektyw jest produkowany w kilku osobnych modyfikacjach, każda z własnym bagnetem. Te szczegóły należy wyjaśnić przed zakupem.

Przysłona obiektywu jest cechą, która określa, jak bardzo obiektyw osłabia przechodzący przez nią strumień światła. Zależy od dwóch głównych cech - średnicy aktywnego otworu obiektywu i ogniskowej - i w klasycznej postaci jest zapisana jako stosunek pierwszego do drugiego, przy czym średnica aktywnego otworu jest traktowana jako jednostka: na przykład 1/2.8 lub f/2.0. Często przy zapisie specyfikacji obiektywu jedynka jest całkowicie pomijana, taki zapis wygląda np. tak: f/1.8. Co więcej, im większa liczba w mianowniku, tym niższa wartość przysłony: obiektywy f/4.0 dadzą ciemniejszy obraz niż modele z przysłoną f/1.4.

Obiektywy o zmiennej ogniskowej z reguły mają różne wartości przysłony dla różnych ogniskowych. W tym przypadku w specyfikacji podaje się dwie wartości przysłony, odpowiednio dla minimalnej i maksymalnej ogniskowej, na przykład: f/4.5-5.6.

Im wyższa przysłona obiektywu, tym krótsze czasy otwarcia migawki przy fotografowaniu. Jest to szczególnie ważne podczas fotografowania szybko poruszających się obiektów, fotografowania w słabym świetle itp. W razie potrzeby strumień światła przepuszczany przez obiektyw można osłabić za pomocą przysłony (patrz poniżej).

Innym punktem, który bezpośrednio zależy od tego wskaźnika, jest głębia ostrości (głębokość przestrzeni, na które...j skupia się ostrość podczas fotografowania). Im wyższa przysłona, tym mniejsza głębia ostrości i na odwrót. Dlatego do fotografowania z artystycznym rozmyciem tła (bokeh) wymagana jest optyka o wysokiej przysłonie, a dla dużej głębi ostrości trzeba zakryć przysłonę.

Minimalna odległość ostrzenia (m) to najkrótsza odległość, z której można ustawić ostrość na obiekcie i zrobić zdjęcia. Zwykle waha się od 20 cm w przypadku obiektywów szerokokątnych do kilku metrów w przypadku teleobiektywów. W trybie makro aparatu lub przy pomocy obiektywów makro odległość ta może być mniejsza niż 1 centymetr.

Stopień powiększenia fotografowanego obiektu podczas używania obiektywu do makrofotografii (czyli fotografowania małych obiektów z jak najbliższej odległości, gdy odległość od obiektu fotografowania jest mierzona w milimetrach). Stopień powiększenia w tym przypadku oznacza stosunek wielkości obrazu obiektu uzyskanego na matrycy aparatu do rzeczywistego rozmiaru fotografowanego obiektu. Na przykład przy wielkości obiektu 15 mm i współczynniku powiększenia 0,3, obraz tego obiektu na matrycy będzie miał rozmiar 15x0,3=4,5 mm. Przy tym samym rozmiarze matrycy im większy współczynnik powiększenia, tym większy rozmiar obrazu obiektu na matrycy, tym więcej pikseli znajduje się na tym obiekcie, odpowiednio, tym wyraźniejszy obraz wynikowy, tym więcej szczegółów może przekazać i tym lepiej obiektyw nadaje się do makrofotografii. Uważa się, że aby uzyskać zdjęcia makro o względnie akceptowalnej jakości, współczynnik powiększenia powinien wynosić co najmniej 0,25 – 0,3.

Rozmiar matrycy, dla której oryginalnie zaprojektowano obiektyw.

Formaty (i rozmiary) współczesnych matryc można podawać według przekątnej w calach (1/1.8", 1/2.3" - w tym przypadku bierze się warunkowy cal "Visicon", czyli około 17 mm), według rzeczywistych wymiarów (13,2x8,8 mm) lub symbolu (APS-C, full frame). Ogólnie rzecz biorąc, im większy czujnik, tym jest on bardziej zaawansowany i droższy.

Wśród współczesnych obiektywów najpopularniejsze rozwiązania dla takich formatów matryc, w kolejności rosnącej wielkości: 4/3 (17,3x13 mm, stosowane w aparatach standardu Four Thirds i Micro Four Thirds), APS-C (23x15 mm z niewielkimi odchyleniami, lustrzanki i aparaty MILC klasy średniej), full frame (36x24 mm, rozmiar standardowej klatki filmowej - zaawansowane lustrzanki), big frame(wszystko większe niż full frame - wysokiej klasy profesjonalne aparaty). Optyka dla innych formatów jest nieco mniej powszechna.

Należy pamiętać, że technicznie dozwolone jest stosowanie z czujnikami „nienatywnymi”, jednak w takich przypadkach charakterystyka optyki będzie się różnić od podanej. Czyli po zainstalowaniu na mniejszej matrycy (np. obiektywu pełnoklatkowego w aparacie APS-C) tylko część obrazu tworzonego przez obiektyw padnie na taki sensor. W efekcie przestrzeń w kadrze będzie węższa, a szczegóły w kadrze większe, jakby wzro...sła ogniskowa obiektywu (choć pozostała bez zmian, zmieniła się tylko matryca). A po zainstalowaniu na większym czujniku, zakryta przestrzeń zwiększy się, a szczegółowość zmniejszy się; w niektórych przypadkach rozmiar „obrazu” zapewnianego przez obiektyw może po prostu nie wystarczyć na cały obszar matrycy, a obrazy będą uzyskiwane z czarną przestrzenią na krawędziach.

Liczba elementów (w rzeczywistości liczba soczewek) zawartych w konstrukcji obiektywu, a także liczba grup, w które te elementy są połączone. Z reguły im więcej elementów przewidziano w konstrukcji, tym lepiej obiektyw radzi sobie ze zniekształceniami (aberracjami) podczas przechodzenia przez niego światła. Duża liczba soczewek jednak zwiększa wymiary i wagę optyki, zmniejsza przepuszczalność światła (więcej szczegółów w „Wartość przysłony”), a także stawia zwiększone wymagania dotyczące jakości obróbki, co wpływa na koszt obiektywu.

Liczba listków przewidziana w konstrukcji przysłony (więcej szczegółów patrz „Minimalna przysłona”). W praktyce parametr ten ma znaczenie przy fotografowaniu scen z wyraźnym bokeh (rozmytym tłem) i małą głębią ostrości: im więcej listków ma przysłona, tym gładsze będą odblaski od nieostrych obiektów, a przy małej liczbie listków mogą one przypominać wielokąty. Liczba listków przysłony prawie nie ma wpływu na inne parametry fotografowania. Współczesne obiektywy mają średnio 7-9 listków; wygładzenie, które zapewniają, jest w większości przypadków uważane za wystarczające.

Obiektywy z ochroną przed kurzem i wilgocią. „Zabezpieczona” optyka przyda się przede wszystkim tym, którzy dużo muszą fotografować w plenerze: są znacznie bardziej odporne na złą pogodę niż zwykle, wiele z tych soczewek pracuje cicho w deszczu, morskiej bryzie itp. Jednak konkretny stopień ochrony dla różnych modeli może się znacznie różnić, punkt ten należy doprecyzować osobno w oficjalnej dokumentacji producenta. Zwróć też uwagę, że jeśli zamierzasz stale fotografować w trudnych warunkach zewnętrznych, nie tylko obiektyw, ale także sam aparat powinien mieć ochronę przed kurzem i wilgocią.