Porównanie Brateck KL22-44F vs i-Tech K1109B

— Uchwyt ścienny. Urządzenie do mocowania telewizora na ścianie; przyczepia się bezpośrednio do powierzchni bez dodatkowych elementów. Taka instalacja przyda się szczególnie w małych pomieszczeniach, gdzie powierzchnia nie pozwala na zastosowanie stojaka podłogowego lub szafki. Co prawda, mocowanie do ściany wymaga pewnych kosztów pracy (na przykład trzeba będzie wywiercić betonową ścianę).

— Uchwyt sufitowy. Urządzenie do mocowania telewizora do sufitu. Podobnie jak ścienny, nie wymaga dodatkowego wyposażenia, mebli itp. i pozwala zaoszczędzić miejsce, jednak instalacja wiąże się z pewnymi trudnościami, a ciągłe oglądanie telewizji z podniesioną głową jest niewygodne. Dlatego taki uchwyt przeznaczony jest przede wszystkim do miejsc publicznych, w których ważna jest ochrona sprzętu przed kradzieżą i aktami wandalizmu.

— Uchwyt biurkowy. Urządzenie do umieszczania ekranu na biurku lub podobnej powierzchni. Konkretny sposób montażu może być różny: wśród modeli biurkowych znajdują się zarówno stojaki bez dodatkowych mocowań, jak i urządzenia z zaciskami i/lub mocowaniem na śruby (patrz „Montaż”). Jednak w każdym razie modele biurkowe są przeznaczone głównie do monitorów — w przypadkach, gdy ich własny uchwyt jest całkowicie nieobecny w konstrukcji lub nie pasuje w ten czy inny sposób.

— Stojak podłogowy. Stojak prz...eznaczony do montażu na podłodze. Zwykle nie jest sztywno zamocowany, w razie potrzeby można go przestawić, są nawet modele z kółkami. W przeciwieństwie do różnych stolików (patrz niżej) jest przeznaczony przede wszystkim do umieszczenia telewizora, a wszelkie dodatkowe półki są raczej wyjątkiem niż regułą. Zaletą stojaków podłogowych jest łatwość instalacji, wadą jest potrzeba miejsca na podłodze.

— Stolik. Stolik w tym przypadku to osobny mebel z jedną lub kilkoma półkami, a czasem nawet szufladami. Telewizor na stoliku montowany jest na górnej półce na własnym stojaku, a pozostałe półki można wykorzystać na dodatkowe wyposażenie (np. odtwarzacz DVD lub centrum multimedialne) lub inne przedmioty. Stoliki te są tak łatwe w montażu i użytkowaniu, jak to tylko możliwe – po prostu stawia się je na podłodze, jak zwykłe biurka. Nie mają też prawie żadnych problemów z kompatybilnością: częścią roboczą jest zwykła płaska powierzchnia, pasująca do każdego stojaka z zestawu (oczywiście w określonych wymiarach i wadze). Główną wadą jest zajmowana przestrzeń na podłodze, przez co stoliki słabo nadają się do ciasnych przestrzeni. Ponadto montaż telewizora na własnym stojaku jest nieco mniej niezawodny niż na uchwycie, ponieważ istnieje możliwość przewrócenia się (choć bardzo mała).

— Stolik z uchwytem. Rodzaj stolika (patrz wyżej), wyposażony we własny uchwyt do telewizora. Zachowując większość zalet klasycznych stolików (łatwość montażu, dodatkowe półki), ta konstrukcja zapewnia zwiększoną niezawodność — przewrócić telewizor można tylko razem ze stolikiem, co jest prawie niemożliwe do zrobienia przez przypadek. Jednocześnie obecność uchwytu zmniejsza wszechstronność w porównaniu ze zwykłymi stolikami — nie każdy telewizor może się na nim zmieścić.

— Do telewizorów CRT. Jak sama nazwa wskazuje, te stojaki są przeznaczone do starszych telewizorów CRT. W przeciwieństwie do modeli LCD, takie telewizory mają znaczną grubość (porównywalną z przekątną ekranu) i odpowiednią wagę, a także zwykle nie mają własnych mocowań i są instalowane tylko na płaskiej powierzchni. Stojaki do nich mają odpowiednie wymiary i maksymalne obciążenie. Dziś są rzadkością ze względu na spadek popularności telewizorów CRT.

— Do odtwarzaczy DVD. Jak sama nazwa wskazuje, stojaki te są przeznaczone do umieszczania odtwarzaczy DVD, centrów multimedialnych i innych podobnych urządzeń pomocniczych. Z reguły mają najprostszą konstrukcję: minimum regulacji (chyba że regulacja wysokości), jedną, czasem dwie półki; maksymalne obciążenie rzadko przekracza 20 kg. Technicznie na takiej półce można postawić telewizor, jednak jest to znacznie mniej wygodne niż korzystanie ze specjalistycznego stojaka pod telewizor.

— Zwykłe. Szafki o klasycznym designie, przeznaczone głównie do umieszczenia wzdłuż ściany; zazwyczaj mają konstrukcję, która pozwala na ich instalację również na środku pomieszczenia.

— Narożny. Szafka narożna, jak sama nazwa wskazuje, przeznaczona jest do montażu w narożniku i ma odpowiedni kształt. W niektórych pomieszczeniach to ustawienie może być optymalne ze względu na wielkość i charakterystykę otoczenia. Z technicznego punktu widzenia szafkę narożną można również umieścić na środku pomieszczenia, lecz taki montaż nie zawsze jest optymalny z punktu widzenia aranżacji wnętrza.

Minimalna przekątna ekranu telewizora, jaki można zamontować na stoliku/uchwycie. Zazwyczaj jest to wskazywane dla konstrukcji z uchwytem, dla stolików i szafek parametr ten nie ma znaczenia (więcej szczegółów w punkcie „Rodzaj”). Parametr nie jest absolutnie dokładny, ponieważ technicznie telewizory o mniejszej przekątnej mogą zmieścić się w uchwycie; generalnie jednak pozwala on ocenić zakres zastosowania konkretnego modelu uchwytu/stolika.

Maksymalna przekątna ekranu telewizora, jaki można zamontować na stoliku/uchwycie. Podobnie jak minimalna przekątna (patrz wyżej), jest to w pewnym sensie wskaźnik umowny — telewizory o większej przekątnej mogą również zmieścić się na uchwycie, a wtedy głównym parametrem decydującym będzie maksymalne obciążenie (patrz poniżej).

Maksymalna waga telewizora, który można zainstalować na uchwycie/stoliku; dokładniej jest to maksymalna waga, jaką uchwyt/stolik może wytrzymać w nieskończoność bez żadnych negatywnych konsekwencji. W przeciwieństwie do opisanych powyżej wartości przekątnych ekranu, parametr ten jest dokładny i nie należy go przekraczać: możliwe, że uchwyt/stolik nie złamie się od razu pod nadmiernym ciężarem, jednak może się to zdarzyć w każdej chwili, a awaria taka nie jest pokrywana przez gwarancję.

Należy pamiętać, że w przypadku klasycznych stolików/szafek z kilkoma półkami (patrz „Rodzaj”) maksymalne obciążenie jest zwykle wskazywane dla konstrukcji jako całości i jest sumą obciążeń na każdej pojedynczej półce. Tak więc maksymalna waga telewizora nie jest ograniczona całkowitym maksymalnym obciążeniem, jednak obciążeniem jednej półki. Nie dotyczy to stolików z uchwytem; zazwyczaj podaje się maksymalne obciążenie uchwytu, które w takim przypadku odpowiada maksymalnej wadze telewizora.

Z maksymalnym obciążeniem jest bezpośrednio związana przekątna ekranu (w końcu duży telewizor waży więcej). Zwykle dla ekranów do 24” w zupełności wystarczają konstrukcje o obciążeniu około 5-6 kg, dla urządzenia 32” może być potrzebne około 12 kg, duże ekrany o przekątnej 55” osiągają wagę około 25-30 kg, a w przypadku paneli plazmowych liczby te wzrastają 1,5-2 razy. Jednak w każdym przypadku przed wyborem warto wyjaśnić wagę konkretnego modelu telewizora, do którego wybierano stolik/uchwyt.

Liczba otwartych półek przewidziana w konstrukcji stolika/uchwytu. Półki te można wykorzystać zarówno na dodatkową elektronikę (centra multimedialne, konsole do gier, odbiorniki satelitarne, głośniki), jak i na inne przedmioty, od filmów na płytach po drobiazgi ozdobne, pamiątki itp. W klasycznych stolikach i szafkach sam telewizor montowany jest na półce. Najczęściej są to stoliki i szafki na 3 otwarte półki, rzadziej na 2 półki i 1 półkę, ale zazwyczaj takie opcje uzupełniane są zamykanymi przegródkami i szufladami. Są też stoliki/szafki z wieloma półkami (4 lub więcej).

Maksymalna waga, jaką jedna półka stolika/uchwytu może utrzymać w nieskończoność bez negatywnych konsekwencji. W stolikach/szafkach (patrz „Rodzaj”) parametr ten ogranicza maksymalną wagę zainstalowanego telewizora; patrz „Maksymalne obciążenie”, aby uzyskać szczegółowe informacje.

Najmniejsza możliwa odległość między ścianą, na której zawieszony jest uchwyt, a jego najdalej wysuniętym punktem. Od minimalnej odległości zależy przede wszystkim ogólna zwartość konstrukcji: jeśli nie chcesz, aby telewizor wystawał daleko przed ścianę, warto zwrócić uwagę na modele o niewielkiej minimalnej odległości. Jeśli uchwyt przewiduje regulację długości, parametr ten określa granice takiej regulacji.

Maksymalna odległość od punktu mocowania telewizora do ściany (w przypadku uchwytów sufitowych — do sufitu), na jaką pozwala uchwyt. Zobacz „Minimalna odległość od ściany”, aby uzyskać szczegółowe informacje.