Porównanie Yukon 20-50x50 WA vs Celestron LandScout 60

Powiększenie obrazu dostarczonego przez teleskop. Z grubsza rzecz biorąc, parametr ten opisuje, ile razy obiekt widoczny w okularze tubusu będzie większy niż widziany z tej samej odległości gołym okiem.

Wielość to pierwsza liczba (liczby) w cyfrowym oznakowaniu urządzeń optycznych: na przykład oznaczenie 25-75x50 odpowiada wielokrotności od 25x do 75x. Zauważ, że większość nowoczesnych teleskopów ma dokładnie zmienne (regulowane) powiększenie. Pozwala to wybrać tryb pracy w zależności od sytuacji: aby znaleźć żądany obiekt, wygodniej jest zmniejszyć powiększenie, zapewniając szerokie pole widzenia, a gdy już go znajdziesz, zwiększyć powiększenie i zbadać go szczegółowo. Jednak w niektórych modelach zmiana powiększenia wymaga wymiany okularu (patrz „Okular wymienny”).

Duże powiększenie z jednej strony sprawia, że tuba ma „daleki zasięg” i pozwala na łatwe badanie małych obiektów ze znacznych odległości. Z drugiej strony zmniejsza to kąt widzenia, co utrudnia obserwację poruszających się obiektów, a nawet nakierowanie optyki na cel. Ponadto wraz ze wzrostem powiększenia zmniejsza się również średnica źrenicy wyjściowej (patrz poniżej) i apertura rurki; możesz zrekompensować ten szczegół, zwiększając obiektyw, ale ma to odpowiedni wpływ na cenę. Dlatego sensowne jest szukanie wydajnej optyki o wysokim stopniu powiększenia tylko wtedy, gdy takie możliwości są fundamentalnie ważne.

Rodzaj układu optycznego zastosowanego w lunetach.

Układ optyczny to zestaw soczewek i innych elementów odpowiedzialnych za przetwarzanie obrazu, który wchodzi do okularu. Rodzaje takich systemów mogą być następujące:

- Obiektyw. Ona jest oporna. Systemy optyczne oparte wyłącznie na soczewkach. Takie systemy są stosunkowo proste, niedrogie, a przy tym całkiem funkcjonalne. Jakość obrazu okazuje się jednak nieco niższa niż w systemach lustrzanych, a przy powiększeniu ponad 60x pogarsza się jeszcze bardziej; dlatego systemy soczewek mają zwykle stosunkowo małe powiększenie. Ponadto okazują się dłuższe i cięższe. Z drugiej strony urządzenia optyczne tej konstrukcji są dość bezpretensjonalne w obsłudze i są odporne na uderzenia i wstrząsy (chociaż nadal lepiej tego unikać); a wspomniana wysoka fałda nie jest często wymagana w praktyce. W związku z tym większość nowoczesnych teleskopów korzysta z tego typu optyki.

- soczewka lustrzana. Ta kategoria obejmuje układy optyczne oparte na zwierciadłach wklęsłych (które zapewniają główne powiększenie) oraz soczewki korekcyjne zaprojektowane w celu wyeliminowania zniekształceń, które nieuchronnie pojawiają się podczas korzystania z luster. Jedną z kluczowych przewag takich systemów nad systemami soczewkowymi jest wyraźniejszy obraz, nawet przy dużych powiększeniach - powiększenie tego typu lunety może osiągnąć 200x bez pogorszenia jakości obr...azu. Dodatkowo przy tej samej ogniskowej korpus urządzenia może być znacznie krótszy, bardziej kompaktowy i lżejszy. Jednocześnie systemy lustrzanych soczewek nie są tanie i okazują się dość kruche (chociaż te ostatnie można częściowo skompensować gumowanym korpusem i innymi metodami ochrony przed wstrząsami). Lunety tego typu są stosunkowo rzadkie, uważa się, że lepiej nadają się do obserwacji przy dużym powiększeniu (w tym do wykorzystania jako luneta improwizowana).

Pole widzenia teleskopu w odległości 1 km od rozważanych obiektów, tzw. „Liniowe pole widzenia”. W rzeczywistości jest to szerokość (średnica) przestrzeni, która wchodzi w pole widzenia patrząc z odległości 1 km.

Parametr ten jest szeroko stosowany w charakterystyce teleskopów wraz z kątowym polem widzenia (patrz poniżej): dane o liniowym polu widzenia są bardziej wizualne i bliskie praktyce, pozwalają ocenić możliwości teleskopu bez uciekania się do specjalnych obliczeń.

Dla modeli o zmiennym powiększeniu (a jest ich większość) liniowe pole widzenia jest wskazane w postaci dwóch liczb - dla powiększenia minimalnego i dla maksymalnego.

Kąt widzenia zapewniany przez teleskop.

Jeśli narysujesz dwie linie od środka soczewki do dwóch przeciwległych punktów wzdłuż krawędzi pola widzenia rury, kąt między tymi liniami będzie odpowiadał kątowemu polu widzenia. W związku z tym im większy kąt, tym szersze pole widzenia; jednak poszczególne elementy będą w nim wydawały się mniejsze. I odwrotnie, zwiększenie powiększenia nieuchronnie wiąże się ze spadkiem kąta widzenia. A ponieważ większość nowoczesnych teleskopów ma zmienny współczynnik powiększenia, kątowe pole widzenia jest również zmienne, a w charakterystyce wskaźnik ten jest wskazany w postaci dwóch liczb - dla minimalnego i maksymalnego powiększenia.

Obecność korekcji dioptrii w konstrukcji lunety (najczęściej w okularze lunety).

Funkcja ta jest przeznaczona dla osób, które mają problemy ze wzrokiem i noszą okulary korekcyjne z soczewkami „plus” lub „minus”. Niezbyt wygodne jest patrzenie przez okular w okularach – w szczególności odległość do oka może okazać się większa niż odstęp źrenicy (patrz niżej), co pogarsza jakość widzialnego obrazu. Soczewki kontaktowe mogą być alternatywą, ale nie są odpowiednie dla wszystkich. Inną, wygodniejszą opcją jest właśnie korekcja dioptrii: pozwala ustawić wymaganą liczbę dioptrii („plus” lub „minus”) bezpośrednio w okularze urządzenia i patrzeć w niego gołym okiem, widząc wyraźny obraz . Co prawda zakres regulacji (patrz niżej) jest często stosunkowo niewielki, a w przypadku poważnych problemów ze wzrokiem funkcja ta może nie zapewnić pożądanego stopnia korekcji. Niemniej jednak nawet w takich przypadkach znacznie wygodniej będzie osobie, która potrzebuje okularów patrzeć przez „skorygowany” okular; obraz będzie, choć nie idealny, ale wyraźniejszy niż przy ustawieniach optyki zapewniających zdrowe widzenie.

Zakres, w którym luneta może wykonać korekcję dioptrii (patrz wyżej). Jeżeli sprawność okularów mieści się w tym zakresie, użytkownik będzie mógł widzieć wyraźny obraz w okularze (prawidłowo wyregulowany) nawet bez okularów. Jeśli okulary są mocniejsze, albo będziesz musiał w nie zaglądać, albo dbać o soczewki kontaktowe, albo zaakceptować, że widoczny obraz może nie być zbyt wyraźny.

Średnica obiektywu to przednia soczewka teleskopu. Dla tej cechy używa się również terminu „apertura”.

Średnica obiektywu jest jedną z najważniejszych cech systemu optycznego: ilość światła wpadającego do obiektywu zależy bezpośrednio od apertury, a tym samym od jakości obrazu (szczególnie przy słabym oświetleniu). Z punktu widzenia właściwości optycznych można jednoznacznie stwierdzić, że im większy obiektyw, tym lepiej, zwłaszcza przy dużym współczynniku powiększenia (więcej szczegółów w rozdziale „Średnica źrenicy wyjściowej”). Z drugiej strony duże soczewki znacząco wpływają na wielkość, wagę, a co najważniejsze na koszt teleskopów. Dlatego producenci zwykle wybierają wielkość obiektywu biorąc pod uwagę powiększenie, kategorię cenową oraz specyfikę użytkowania lunety – zwłaszcza, że przy małych powiększeniach i dobrym oświetleniu nawet stosunkowo mała apertura może zapewnić obraz wysokiej jakości. Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat tych wzorów, zobacz Średnica źrenicy wyjściowej. Ponadto należy zauważyć, że na cechy „obrazu” wpływają nie tylko matematyczne właściwości optyki, ale także ogólna jakość jej elementów.

Średnica źrenicy wyjściowej teleskopu.

Źrenica wyjściowa to projekcja obrazu „widzianego” przez tubus, który pojawia się bezpośrednio za okularem. Człowiek widzi obraz w teleskopie właśnie dzięki temu, że źrenica wyjściowa jest rzutowana na oko.

Średnica źrenicy wyjściowej odpowiada wielkości obiektywu podzielonej przez współczynnik (patrz wyżej dla obu). Na przykład dla rury o otworze 50 mm, działającej przy wielokrotności 25x, rozmiar ten będzie wynosił 50/25 = 2 mm. Jednocześnie uważa się, że w celu zapewnienia jak najjaśniejszego i najwygodniejszego obrazu źrenica wyjściowa powinna być nie mniejsza niż źrenica oka obserwatora - a to 2 - 3 mm w świetle i do 8 mm (u osób starszych - do 5 - 6 mm) o zmierzchu. Jest to powód, dla którego do komfortowej pracy przy dużych powiększeniach i/lub w warunkach słabego oświetlenia luneta musi mieć dość duży obiektyw. Jednak większość z tych urządzeń optycznych jest przeznaczona do użytku w ciągu dnia i do tego wystarcza źrenica wyjściowa 1,33 mm lub większa.

W większości nowoczesnych lunet średnica źrenicy wyjściowej jest oznaczona dwiema liczbami - dla minimalnego i maksymalnego powiększenia.

Usunięcie źrenicy wyjściowej teleskopu.

Szczegółowe informacje na temat samego źrenicy wyjściowej znajdują się powyżej. Zauważmy tutaj, że przesunięcie jest odległością od soczewki okularu do oka obserwatora, przy której rozmiar widzialnego obrazu z obiektywu odpowiada widocznemu rozmiarowi soczewki okularu. Innymi słowy, obserwowany obraz zajmuje w tym przypadku całą przestrzeń okularu, bez winietowania (ciemnienia na brzegach) i bez „rozlewania się” poza krawędzie okularu. W takim przypadku ogólna jakość obrazu będzie najlepsza.

Jeśli spojrzysz w rurę gołym okiem, obserwator zwykle nie ma problemów z ustawieniem się w odległości przesunięcia, a parametr ten można zignorować. Problemy mogą pojawić się, gdy użytkownik nosi okulary, a korekcja dioptrii (patrz wyżej) nie wystarcza do wygodnej obserwacji bez okularów. W takich przypadkach wskazane jest stosowanie modeli z wysunięciem źrenicy co najmniej 15 mm: chociaż taka odległość nie zapewni najwyższej jakości obrazu w okularach, pozwoli na bezproblemowe korzystanie z urządzenia. Jednak we współczesnych teleskopach parametr ten może sięgać 18 mm, a nawet więcej.

Należy również pamiętać, że odstęp źrenicy może się nieznacznie zmniejszyć wraz ze wzrostem powiększenia; w takich przypadkach w charakterystyce wskazane są dwie liczby, odpowiadające przesunięciu przy minimalnym i maksymalnym powiększeniu.