Porównanie TP-LINK Archer T3U vs TP-LINK Archer T4U

Maksymalna prędkość zapewniana przez urządzenie przy łączności bezprzewodowej w paśmie 2.4 GHz.

Pasmo to jest wykorzystywane w większości współczesnych standardów Wi-Fi (patrz wyżej) - jako jedno najbardziej z dostępnych lub wręcz jedyne. Teoretyczne maksimum to 600 MB/s. W rzeczywistości Wi-Fi na częstotliwości 2.4 GHz jest wykorzystywane przez dużą liczbę urządzeń klienckich, z czego wynika przeciążenie kanałów transmisji danych. Ponadto liczba anten wpływa na wydajność prędkości sprzętu. Podaną w specyfikacji prędkość można osiągnąć tylko w warunkach idealnych. W praktyce może być ona zauważalnie mniejsza (często kilkukrotnie), zwłaszcza przy obfitości urządzeń bezprzewodowych podłączonych do sprzętu. Dla zrozumienia rzeczywistych możliwości sprzętu Wi-Fi maksymalna prędkość na 2.4 GHz jest podawana w specyfikacji poszczególnych modeli. Jeśli chodzi o liczby, to ze względu na możliwości w paśmie 2.4 GHz współczesny sprzęt umownie dzieli się na modele o prędkościach do 500 MB/s włącznie i powyżej 500 MB/s.

We współczesnym sprzęcie Wi-Fi wskaźnik ten może być różny: oprócz najprostszych urządzeń z 1 anteną, istnieją modele, w których liczba ta wynosi 2, 3, 4, a nawet więcej. Sens stosowania kilku anten tkwi w dwóch szczegółach. Po pierwsze, jeśli na antenę przypada kilka urządzeń zewnętrznych, muszą one dzielić między sobą szerokość pasma, a rzeczywista prędkość łączności dla każdego abonenta odpowiednio spada. Po drugie, taka konstrukcja może być również wymagana przy komunikacji z jednym urządzeniem zewnętrznym - do współpracy z technologią MU-MIMO (patrz poniżej), co pozwala w pełni wykorzystać możliwości nowoczesnych standardów Wi-Fi.

W każdym razie więcej anten oznacza zwykle bardziej zaawansowane i funkcjonalne urządzenie. Z drugiej strony, parametr ten znacząco wpływa na koszt; dlatego sensowne jest poszukiwanie sprzętu z dużą liczbą anten, głównie wtedy, gdy krytyczna jest szybkość i stabilność łączności.

Obsługa przez urządzenie technologii MU-MIMO - multi-user multi-threaded I/O.

Połączenie wielostrumieniowe jest realizowane za pomocą kilku anten zarówno w urządzeniu nadawczym, jak i odbiorczym. Pozwala to zwiększyć przepustowość kanału, a także poprawić ogólną jakość i stabilność połączenia. A termin „multi-user” zwykle oznacza, że sprzęt Wi-Fi może współpracować jednocześnie z kilkoma urządzeniami zewnętrznymi obsługującymi multi-streaming (MIMO). Jedynymi wyjątkami są adaptery Wi-Fi (patrz „Rodzaj urządzenia”) – chodzi im bardziej o możliwość jak najefektywniejszej interakcji z routerem/punktem dostępowym, który również wykorzystuje MU-MIMO.

Łączna liczba anten w routerze odpowiedzialnych za komunikację w paśmie 2,4 GHz. Aby uzyskać więcej informacji na temat liczby anten, patrz „Łączna liczba anten”, zasięgu - „Zakres częstotliwości”.

Łączna liczba anten w routerze odpowiedzialnych za komunikację w paśmie 5 GHz. Aby uzyskać więcej informacji na temat liczby anten, patrz „Łączna liczba anten”, o paśmie - „Pasmo częstotliwości”.

Całkowita liczba anten w routerze, które mogą działać zarówno na częstotliwościach 5 GHz, jak i 2,4 GHz. Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat liczby anten, zobacz „Łącznie anten”, o zasięgu - „Zakres częstotliwości”.

- WPA. Protokół szyfrowania zaprojektowany jako tymczasowe rozwiązanie najbardziej krytycznych luk opisanego poniżej WEP. Wykorzystuje bardziej zaawansowany algorytm szyfrowania, a także szyfrowaną transmisję haseł. Jednak niezawodność tego standardu również okazała się niewystarczająca, dlatego opracowano ulepszoną wersję - WPA2.

- WEP. Historycznie pierwszy protokół szyfrowania używany w sieciach bezprzewodowych. Wykorzystuje szyfrowanie od 64-bitowego do 256-bitowego, ta druga opcja sama w sobie jest uważana za silną, ale własne luki w standardzie pozwalają specjalistom bez większych trudności włamać się do takiego kanału komunikacji. W efekcie WEP jest całkowicie przestarzały, jego obsługa zapewnia się głównie pod kątem kompatybilności z najprostszym sprzętem (zwłaszcza, że technicznie łatwe jest zapewnienie tego wsparcia).

- WPA2. Najpopularniejszy standard bezpieczeństwa we współczesnym sprzęcie Wi-Fi. W pewnym momencie stało się to ważną aktualizacją oryginalnego WPA: w szczególności algorytm AES CCMP został zaimplementowany w WPA2, który jest niezwykle trudny do złamania. Z czasem jednak w tym protokole zidentyfikowano pewne luki, co doprowadziło do opracowania bardziej zaawansowanego WPA3; jednak WPA3 dopiero zaczyna być masowo wdrażany, a w większości urządzeń Wi-Fi WPA2 pozostaje najbardziej zaawansowanym standardem.
Dwa niuanse należy odnotować osobno. Po pierwsze, WPA2 jest dostępny w dwóch wersjach - osobistej i korporacyjnej; w tym pr...zypadku mówimy o wersji osobistej, korporacyjne są opisane w punkcie „802.1x”. Po drugie, gwarantowana obsługa tego standardu oznacza również kompatybilność z WEP i oryginalnym WPA.

- WPA3. Zasadnicze ulepszenie WPA2 wprowadzone w 2018 r. w celu usunięcia braków zidentyfikowanych w WPA2 w ciągu 14 lat od jego wprowadzenia. Ten standard wprowadził cztery kluczowe innowacje:

• Większe bezpieczeństwo sieci publicznych. W odróżnieniu od swojego poprzednika, WPA3 szyfruje ruch między gadżetem a routerem/punktem dostępu, nawet jeśli sieć jest publiczna i nie wymaga hasła.
• Zabezpieczenie przed podatnością KRACK, która umożliwiała włamanie się do kanału komunikacyjnego WPA2 w momencie nawiązywania połączenia. Za tę ochronę odpowiada algorytm SAE - jest on bardziej zaawansowany niż dotychczas stosowany PSK. W szczególności podczas nawiązywania połączenia przez SAE oba urządzenia są traktowane jako równe (w PSK odbiornik i nadajnik były wyraźnie zdefiniowane) – nie pozwala to na „wciśnięcie się” atakującego między urządzeniami za pomocą metod KRACK.
• Funkcja Easy Connect upraszcza połączenie z sieciami Wi-Fi dla urządzeń bez wyświetlaczy (w szczególności komponentów inteligentnego domu). Każde z tych urządzeń będzie miało na obudowie kod QR, a do połączenia z siecią wystarczy zeskanować ten kod smartfonem/tabletem już podłączonym do tej sieci. Co prawda, funkcja ta nie jest bezpośrednio związana z WPA3, do jej działania wystarcza WPA2; jednak masowe wdrażanie Easy Connect powinno być oczekiwane w tym samym czasie, co WPA3.
• Zaawansowane algorytmy szyfrowania wrażliwych danych, odpowiednie nawet dla agencji rządowych i przedsiębiorstw obronnych. Jednak funkcja ta dotyczy głównie korporacyjnej wersji WPA3 - a wsparcie dla tej wersji jest oznaczone jako „802.1x” (patrz poniżej, w tym przypadku mówimy głównie o osobistej wersji tego standardu).

W wielu urządzeniach uaktualnienie z WPA2 do WPA3 można wdrożyć programowo, instalując nową wersję oprogramowania układowego. Jeśli jednak obsługa tego protokołu jest dla Ciebie ważna, najlepiej wybrać sprzęt, w którym taka obsługa jest początkowo zapewniana. Należy również pamiętać, że obecność WPA3 jest prawie gwarantowana, co oznacza również kompatybilność z WPA2.

- 802.1x. W tym przypadku oznacza to obsługę dla korporacyjnych standardów bezpieczeństwa – najczęściej odpowiadających im wersji protokołów WPA2, w nowych urządzeniach również WPA3. Na przykład, jeśli specyfikacje zawierają oznaczenie „802.1x” oprócz „WPA3”, to ten model obsługuje zarówno osobiste, jak i korporacyjne wersje WPA3. Jeśli chodzi o różnice między tymi wersjami, jedną z nich jest obsługa oddzielnego serwera uwierzytelniającego w protokołach korporacyjnych. Innymi słowy, podczas korzystania z tej funkcji dane o kontach i prawach dostępu są przechowywane oddzielnie od sprzętu Wi-Fi, na specjalnym bezpiecznym serwerze i to ten serwer każdorazowo sprawdza dane podłączonego sprzętu i decyduje, czy zezwalać lub odmawiać dostępu.

Temperatura otoczenia, w której gwarantuje się działanie urządzenia.

Wszystkie współczesne urządzenia Wi-Fi z łatwością wytrzymują warunki typowe dla użytkowania w mieszkaniach, biurach itp. Dlatego warto zwrócić uwagę na parametr ten głównie przy wyborze modelu do montażu na zewnątrz (patrz wyżej) lub wewnątrz, gdzie warunki nie różnią się zbyt od zewnętrznych. Jednocześnie górna granica temperatury jest zwykle dość wysoka i nawet w upale z reguły nie ma problemów z działaniem (oczywiście jeśli urządzenie nie jest zamontowane w nasłonecznionym miejscu - co w żadnym wypadku nie jest zalecane). Natomiast dolny próg temperatury może być różny, nie wszystkie urządzenia zewnętrzne są zaprojektowane na mróz. Jednak wśród modeli mrozoodpornych istnieją rozwiązania, w których minimalna temperatura robocza wynosi -10° C i poniżej, a czasem nawet -40 °C i poniżej.