Porównanie JBL T750BTNC vs JBL Live 650BTNC

Konstrukcja wtyczki dostarczonej w słuchawkach. Parametr ten ma znaczenie przede wszystkim dla modeli z interfejsem mini-Jack (patrz „Podłączenie”) - pozostałe wtyczki są w większości przypadków proste, wyjątki są niezwykle rzadkie.

- Prosta. Tradycyjną, najprostszą i bezpretensjonalną opcją są wtyczki, które nie mają żadnych zagięć. Z reguły są bez ograniczeń kompatybilne ze stacjonarnym sprzętem audio, komputerami, laptopami itp. Ale w przypadku smartfonów i innych przenośnych gadżetów ta opcja nie zawsze jest optymalna - wszystko zależy od tego, jak gadżet zostanie umieszczony w kieszeni lub etui. W niektórych przypadkach - na przykład podczas noszenia smartfona w zwykłej kieszeni spodni - taki przewód może się mocno giąć w okolicy wtyczki, na skutek czego szybko staje się bezużyteczny; w takich przypadkach należy zwrócić uwagę na wtyczki w kształcie litery L lub zakrzywione (patrz poniżej).

- w kształcie litery L. Wtyczki wygięte pod kątem 90° w kształcie litery L. Przeznaczone głównie do użytku ze smartfonami i innymi urządzeniami przenośnymi: podczas noszenia takie urządzenia można ustawić w taki sposób, aby wygięta wtyczka była wygodniejsza niż wtyczka prosta. Konstrukcja w kształcie litery L może okazać się najlepszym wyborem również dla sprzętu stacjonarnego, w którym przewód słuchawek zbliża się do złącza pod kątem prostym - na przykład taka sytuacja często występuje w komput...erach i laptopach.

- Pod kątem 45°. Odmiana opisanej powyżej wtyczki w kształcie litery L, wygięta nie pod kątem prostym, ale pod mniejszym (niekoniecznie dokładnie 45°). Przeznaczona jest również głównie do sprzętu kieszonkowego, a przy takim zastosowaniu takie wtyczki są uważane za jeszcze wygodniejsze i bardziej niezawodne niż tradycyjne w kształcie litery L. Ale w przypadku urządzeń stacjonarnych nie ma sensu specjalnie szukać modelu z podobnym złączem (chociaż technicznie takie jej użycie jest całkiem możliwe).

Rodzaj kabla przewidzianego w konstrukcji lub w zestawie słuchawek. Należy pamiętać, że parametr ten ma znaczenie zarówno w przypadku modeli przewodowych lub kombinowanych (patrz „Typ połączenia”), jak i niektórych modeli bezprzewodowych - w szczególności słuchawek dousznych i dokanałowych bez mocowania, w których przewód łączy jedną słuchawkę z drugą.

— Okrągły. Klasyczny przewód okrągły - prosty, bez oplotu i innych przyrządów. Jest niedrogi i w większości przypadków dość praktyczny, dzięki czemu występuje w większości współczesnych słuchawek. Wadą jest to, że przy małej grubości okrągły przewód ma tendencję do plątania się; dlatego ten rodzaj jest uważany za niezbyt wygodny w przypadku słuchawek kompaktowych, takich jak słuchawki douszne lub dokanałowe (patrz „Konstrukcja”), które często muszą być noszone w kieszeni lub torebce.

— Płaski. Główną zaletą płaskiego kabla jest to, że nie plącze się tak bardzo, jak okrągły, przez co znacznie łatwiej go rozplątać. Jest to szczególnie ważne w przypadku słuchawek dousznych i dokanałowych, które często są zwijane w celu przechowywania lub przenoszenia. Jednak większe modele nauszne mogą być również wyposażone w płaski przewód.

— Opaska na szyję. Przewód tak czy inaczej przystosowany do noszenia na szyi - na przykład w postaci pętli, z której wychodzą dwie osobne słuchawki. Główną zaletą tej konstr...ukcji jest wygoda w ciągłym noszeniu: w razie potrzeby słuchawki można zdjąć i zostawić zawieszone na opasce, a następnie szybko założyć z powrotem. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że ten typ występuje głównie w modelach dousznych i dokanałowych, dla których wspomniana zaleta jest szczególnie istotna.

— Okrągły, w oplocie. Przewód okrągły, uzupełniony oplotem zewnętrznym - zwykle tekstylnym. Szczegóły dotyczące przewodu okrągłego znajdują się powyżej. A obecność oplotu daje takiemu kablowi szereg zalet w stosunku do klasycznego, w „gołej” izolacji. Tak więc przewód okazuje się trwalszy, niezawodny i odporny na załamania i naciski, mniej plącze się, ma solidny wygląd, a w niektórych modelach oplot zapewnia również ekranowanie przed zakłóceniami zewnętrznymi. Wadą tych zalet jest podwyższona cena.

— Spiralny. Kabel okrągły, zwinięty w postaci sprężyny. Główną zaletą przewodu spiralnego jest to, że prawie się nie plącze i można go rozciągnąć względem pierwotnej długości. To ostatnie jest bardzo wygodne, jeśli w trakcie korzystania ze słuchawek trzeba zmienić odległość do źródła sygnału. Wadami kabla spiralnego są nieporęczność i stosunkowo wysoki koszt. Dlatego jest on często stosowany w słuchawkach ze średniej i najwyższej półki (w tym w modelach profesjonalnych).

— Okrągły, pleciony. Kabel w postaci dwóch przewodów skręconych w spiralę. Nie należy mylić tego wariantu z przewodem spiralnym - w danym przypadku nie chodzi o sprężynę. Taki kabel wyróżnia się przede wszystkim niezwykłym wyglądem; dla większej oryginalności okablowanie może być wykonane w różnych kolorach. Jest też nieco bardziej odporny na splątanie niż klasyczny okrągły, choć wiele zależy od grubości. Jednocześnie poszczególne druty mogą być zauważalnie cieńsze niż pełny przewód okrągły, co nieznacznie zmniejsza niezawodność.

— Zamek błyskawiczny. Przewód dwustronny (patrz „Podłączenie kabla”), z pojedynczymi drutami ukrytymi w połówkach zamka błyskawicznego. Zapięcie nie obejmuje całej długości kabla, ale zwykle zajmuje połowę lub więcej. Same słuchawki z podobnym przewodem najczęściej należą do miniaturowych odmian - dokanałowych lub dousznych. Takie modele są bardzo wygodne w „pakowaniu” i „rozpakowywaniu” do przechowywania i przenoszenia: po zapięciu na suwak można połączyć dwa przewody w jeden, a gdy słuchawki znów będą potrzebne, odpiąć je rozłączając. Dzięki temu zapięty zamek błyskawiczny jest bardzo odporny na plątanie. I takie akcesorium wygląda dość nietypowo.

— W postaci sznurka. Przewód, który wygląda jak sznurek - jak te używane w butach lub ubraniach. Warto odróżniać taki kabel od opaski na szyję (patrz wyżej) - w tym przypadku nie mamy na myśli sposobu noszenia przewodu, a konkretny rodzaj oplotu. Taki przewód ma porównywalną szerokość do przewodu płaskiego, dzięki czemu jest odporny na plątanie. Jednak główną zaletą tego rodzaju jest wciąż jego oryginalny wygląd: „sznurki” są często wykonane w jasnych kolorach, można je pomalować na kilka kolorów, uzupełnić wzorem itp.

Zakres częstotliwości dźwięku, które mogą odtwarzać słuchawki.

Im szerszy ten zakres, tym pełniej słuchawki odtwarzają spektrum częstotliwości dźwięku, tym mniejsze jest prawdopodobieństwo, że zbyt niskie lub zbyt wysokie częstotliwości będą niedostępne. Należy jednak uważać na pewne niuanse. Przede wszystkim przypomnijmy, że zakres słyszenia dla ludzkiego ucha wynosi średnio od 16 Hz do 22 kHz, a dla pełnego obrazu wystarczy, że słuchawki pokryją ten zakres. Jednak nowoczesne modele mogą zauważalnie wykraczać poza te granice: w wielu urządzeniach dolny próg nie przekracza 15 Hz, a nawet 10 Hz, a górny może sięgać 25 kHz, 30 kHz, a nawet więcej. Tak szerokie zasięgi same w sobie nie dają praktycznych zalet, ale zwykle wskazują na wysoką klasę słuchawek, a niekiedy podawane są jedynie w celach promocyjnych.

Drugą ważną kwestią jest to, że szeroki zakres częstotliwości sam w sobie nie jest gwarancją dobrego dźwięku: jakość dźwięku zależy również od szeregu parametrów, przede wszystkim od charakterystyki częstotliwościowej słuchawek.

Obecność systemu redukcji szumów we własnym mikrofonie słuchawek.

Zgodnie z nazwą taki system ma za zadanie eliminować zbędny hałas – przede wszystkim podczas rozmów. Zwykle opiera się on na filtrze elektronicznym, który przepuszcza dźwięk ludzkiego głosu i tłumi dźwięki tła, takie jak hałas miejski, szum wiatru w kratce mikrofonu itp. Dzięki temu nawet w hałaśliwym otoczeniu, za sprawą redukcji szumów mikrofonu, mowa jest wyraźna i zrozumiała; co prawda system nieuchronnie wprowadza zniekształcenia do końcowego dźwięku, jednak nie są one w tym przypadku krytyczne.

— ENC. Technologia ENC (Environment Noise Cancellation) znacznie redukuje hałas otoczenia dzięki mikrofonom kierunkowym. Znajduje zastosowanie zarówno w urządzeniach do gier, aby gracze mogli swobodnie komunikować się na czacie głosowym, jak i w modelach słuchawek TWS, aby wygodnie rozmawiać przez telefon w hałaśliwym otoczeniu.

— cVc. Redukcja szumów mikrofonu cVc (Clear Voice Capture) to zaawansowana technologia spotykana głównie w drogich modelach słuchawek. Algorytmy cVc skutecznie tłumią echo i hałas z otoczenia. Przetwarzanie dźwięku w tej technologii odbywa się na kilku poziomach jednocześnie - algorytm określa referencyjny poziom sygnału do szumu, automatycznie dostosowuje mowę do pożądanego poziomu głośności, stosuje korektory adaptacyjne do przetwarzania całego głosu, a także specjalistyczne filtry by us...unąć mamrotanie, sybilanty oraz syczenie.

Pojemność akumulatora zainstalowanego w słuchawkach o odpowiedniej konstrukcji (patrz „Zasilanie”).

Teoretycznie większa pojemność pozwala na większą autonomię, ale w praktyce czas pracy zależy również od zużycia energii przez słuchawki — i może ono być bardzo różne, w zależności od specyfikacji i cech konstrukcyjnych. Tak więc parametr ten ma drugorzędne znaczenie i przy wyborze warto zwrócić uwagę nie tyle na pojemność akumulatora, ile na bezpośrednio deklarowany czas pracy (patrz poniżej).

Deklarowana żywotność baterii słuchawek (patrz wyżej) przy słuchaniu muzyki na jednym naładowaniu akumulatora lub komplecie baterii.

Z reguły w specyfikacji podawany jest pewien średni czas pracy w trybie słuchania muzyki, dla standardowych warunków; w praktyce będzie to zależeć od intensywności użytkowania, poziomu głośności i innych parametrów pracy, a w modelach z wymiennymi bateriami również od jakości ogniw zasilających. Niemniej jednak, na podstawie deklarowanego czasu można dość wiarygodnie ocenić czas pracy wybranych słuchawek i porównać je z innymi modelami. Jeśli chodzi o konkretne wartości, stosunkowo „krótkotrwałe” urządzenia mają autonomię do 8 godzin, wskaźnik 8 – 12 godzin można nazwać całkiem dobrym, 12 – 20 godzin – bardzo dobrym, a w najbardziej długogrających słuchawkach czas pracy może przekroczyć 20 godzin.

Czas pracy słuchawek z aktywną redukcją hałasu (patrz powyżej) na jednym ładowaniu akumulatora (lub zestawie akumulatora), pod warunkiem, że redukcja hałasu nie jest używana.

Funkcja ta jest dość „żarłoczna” pod względem poboru mocy - nawet połowa całej energii zużywanej przez słuchawki może zostać wykorzystana do jej pracy. W związku z tym w modelach z redukcją hałasu może być podawana zarówno ogólny czas pracy (patrz „Czas pracy”), jak i czas pracy z wyłączoną redukcją hałasu.

Rodzaj złącza służącego do ładowania wbudowanego akumulatora słuchawek, a dokładniej do podłączenia zewnętrznej ładowarki. Rolę takiego urządzenia może pełnić zasilacz sieciowy lub samochodowy, power bank, a nawet port USB komputera stacjonarnego lub laptopa (o ile jest odpowiedni kabel). Jednocześnie w modelach true wireless (mogą mieć długą „nóżkę”, krótką „nóżkę”, bez „nóżki”, z zaczepem na ucho i klipsy (Clip-on)) przewód ładowarki jest podłączany do specjalnej stacji dokującej, w której podczas ładowania umieszczane są słuchawki (sama stacja ma zwykle własny akumulator i może również pracować jako autonomiczny power bank). W bardziej tradycyjnych rozwiązaniach bezprzewodowych i kombinowanych wejście ładowania często znajduje się na samej obudowie słuchawek. Jeśli chodzi o złącza, najczęściej stosowane są następujące opcje:

— microUSB. Mniejsza wersja złącza USB przeznaczona do urządzeń przenośnych. Pojawiła się dość dawno temu, ale w naszych czasach nie traci na popularności, jest używana przez absolutną większość producentów.

— USB C. Miniaturowe złącze USB, pozycjonowane między innymi jako potencjalny następca microUSB. W odróżnieniu od swojego poprzednika ma odwracalną konstrukcję, dzięki czemu wtyczkę można wkładać do gniazda z dowolnej strony. Nadal jest to stosunkowo rzadkie, ale sytuacja prawdopodobnie ulegnie zmianie w najbliższych latach.

— Lightning.... Złącze markowe Apple. Podobnie jak USB C ma odwracalną konstrukcję, będąc nieco wygodniejszym i bardziej niezawodnym, jednak korzystanie z Lightninga ogranicza się do produktów samego Apple i jego marki Beats.

Waga całkowita słuchawek; w przypadku modeli prawdziwie bezprzewodowych (true wireless) (patrz „Rodzaj kabla”) podana jest waga każdej pojedynczej słuchawki.

Parametr ten jest bezpośrednio związany z konstrukcją (patrz wyżej) i niektórymi cechami funkcjonalności. Na przykład wspomniane powyżej urządzenia true wireless są bardzo lekkie, ich waga nie przekracza 25 g. Bardziej tradycyjne słuchawki dokanałowe i douszne mogą być znacznie cięższe - do 50 g dla słuchawek dousznych i do 100 g dla większości słuchawek dokanałowych. Modele nauszne są przeważnie dość masywne: wśród nich jest wiele modeli o wadze 200 - 250 g, 250 - 300 g, a nawet ponad 300 g. Warto zaznaczyć, że znaczna waga słuchawek nausznych często nie jest wadą, ale zaletą: pozwala pewniej trzymać się głowy, stwarza wrażenie solidności i niezawodności, a najczęściej nie stwarza znacznych niedogodności.