Porównanie Sony WI-XB400 vs Huawei FreeLace

Rodzaj kabla przewidzianego w konstrukcji lub w zestawie słuchawek. Należy pamiętać, że parametr ten ma znaczenie zarówno w przypadku modeli przewodowych lub kombinowanych (patrz „Typ połączenia”), jak i niektórych modeli bezprzewodowych - w szczególności słuchawek dousznych i dokanałowych bez mocowania, w których przewód łączy jedną słuchawkę z drugą.

— Okrągły. Klasyczny przewód okrągły - prosty, bez oplotu i innych przyrządów. Jest niedrogi i w większości przypadków dość praktyczny, dzięki czemu występuje w większości współczesnych słuchawek. Wadą jest to, że przy małej grubości okrągły przewód ma tendencję do plątania się; dlatego ten rodzaj jest uważany za niezbyt wygodny w przypadku słuchawek kompaktowych, takich jak słuchawki douszne lub dokanałowe (patrz „Konstrukcja”), które często muszą być noszone w kieszeni lub torebce.

— Płaski. Główną zaletą płaskiego kabla jest to, że nie plącze się tak bardzo, jak okrągły, przez co znacznie łatwiej go rozplątać. Jest to szczególnie ważne w przypadku słuchawek dousznych i dokanałowych, które często są zwijane w celu przechowywania lub przenoszenia. Jednak większe modele nauszne mogą być również wyposażone w płaski przewód.

— Opaska na szyję. Przewód tak czy inaczej przystosowany do noszenia na szyi - na przykład w postaci pętli, z której wychodzą dwie osobne słuchawki. Główną zaletą tej konstr...ukcji jest wygoda w ciągłym noszeniu: w razie potrzeby słuchawki można zdjąć i zostawić zawieszone na opasce, a następnie szybko założyć z powrotem. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że ten typ występuje głównie w modelach dousznych i dokanałowych, dla których wspomniana zaleta jest szczególnie istotna.

— Okrągły, w oplocie. Przewód okrągły, uzupełniony oplotem zewnętrznym - zwykle tekstylnym. Szczegóły dotyczące przewodu okrągłego znajdują się powyżej. A obecność oplotu daje takiemu kablowi szereg zalet w stosunku do klasycznego, w „gołej” izolacji. Tak więc przewód okazuje się trwalszy, niezawodny i odporny na załamania i naciski, mniej plącze się, ma solidny wygląd, a w niektórych modelach oplot zapewnia również ekranowanie przed zakłóceniami zewnętrznymi. Wadą tych zalet jest podwyższona cena.

— Spiralny. Kabel okrągły, zwinięty w postaci sprężyny. Główną zaletą przewodu spiralnego jest to, że prawie się nie plącze i można go rozciągnąć względem pierwotnej długości. To ostatnie jest bardzo wygodne, jeśli w trakcie korzystania ze słuchawek trzeba zmienić odległość do źródła sygnału. Wadami kabla spiralnego są nieporęczność i stosunkowo wysoki koszt. Dlatego jest on często stosowany w słuchawkach ze średniej i najwyższej półki (w tym w modelach profesjonalnych).

— Okrągły, pleciony. Kabel w postaci dwóch przewodów skręconych w spiralę. Nie należy mylić tego wariantu z przewodem spiralnym - w danym przypadku nie chodzi o sprężynę. Taki kabel wyróżnia się przede wszystkim niezwykłym wyglądem; dla większej oryginalności okablowanie może być wykonane w różnych kolorach. Jest też nieco bardziej odporny na splątanie niż klasyczny okrągły, choć wiele zależy od grubości. Jednocześnie poszczególne druty mogą być zauważalnie cieńsze niż pełny przewód okrągły, co nieznacznie zmniejsza niezawodność.

— Zamek błyskawiczny. Przewód dwustronny (patrz „Podłączenie kabla”), z pojedynczymi drutami ukrytymi w połówkach zamka błyskawicznego. Zapięcie nie obejmuje całej długości kabla, ale zwykle zajmuje połowę lub więcej. Same słuchawki z podobnym przewodem najczęściej należą do miniaturowych odmian - dokanałowych lub dousznych. Takie modele są bardzo wygodne w „pakowaniu” i „rozpakowywaniu” do przechowywania i przenoszenia: po zapięciu na suwak można połączyć dwa przewody w jeden, a gdy słuchawki znów będą potrzebne, odpiąć je rozłączając. Dzięki temu zapięty zamek błyskawiczny jest bardzo odporny na plątanie. I takie akcesorium wygląda dość nietypowo.

— W postaci sznurka. Przewód, który wygląda jak sznurek - jak te używane w butach lub ubraniach. Warto odróżniać taki kabel od opaski na szyję (patrz wyżej) - w tym przypadku nie mamy na myśli sposobu noszenia przewodu, a konkretny rodzaj oplotu. Taki przewód ma porównywalną szerokość do przewodu płaskiego, dzięki czemu jest odporny na plątanie. Jednak główną zaletą tego rodzaju jest wciąż jego oryginalny wygląd: „sznurki” są często wykonane w jasnych kolorach, można je pomalować na kilka kolorów, uzupełnić wzorem itp.

Zakres częstotliwości dźwięku, które mogą odtwarzać słuchawki.

Im szerszy ten zakres, tym pełniej słuchawki odtwarzają spektrum częstotliwości dźwięku, tym mniejsze jest prawdopodobieństwo, że zbyt niskie lub zbyt wysokie częstotliwości będą niedostępne. Należy jednak uważać na pewne niuanse. Przede wszystkim przypomnijmy, że zakres słyszenia dla ludzkiego ucha wynosi średnio od 16 Hz do 22 kHz, a dla pełnego obrazu wystarczy, że słuchawki pokryją ten zakres. Jednak nowoczesne modele mogą zauważalnie wykraczać poza te granice: w wielu urządzeniach dolny próg nie przekracza 15 Hz, a nawet 10 Hz, a górny może sięgać 25 kHz, 30 kHz, a nawet więcej. Tak szerokie zasięgi same w sobie nie dają praktycznych zalet, ale zwykle wskazują na wysoką klasę słuchawek, a niekiedy podawane są jedynie w celach promocyjnych.

Drugą ważną kwestią jest to, że szeroki zakres częstotliwości sam w sobie nie jest gwarancją dobrego dźwięku: jakość dźwięku zależy również od szeregu parametrów, przede wszystkim od charakterystyki częstotliwościowej słuchawek.

Średnica głośnika słuchawkowego; w modelach z kilkoma przetwornikami (patrz „Liczba przetworników”) z reguły brany jest pod uwagę rozmiar największego głośnika, inne rozmiary mogą się określać w uwagach.

Ogólnie parametr ten ma znaczenie przede wszystkim w przypadku słuchawek nausznych (patrz „Konstrukcja”). W nich przetworniki mogą mieć różne rozmiary; im większy, tym bardziej nasycony dźwięk i tym lepiej głośnik odtwarza basy, jednak duże przetworniki mają odpowiedni wpływ na wymiary, wagę i cenę słuchawek. Natomiast słuchawki dokanałowe i douszne z definicji mają bardzo małe głośniki, a bogaty bas osiągany jest dzięki innym cechom konstrukcyjnym.

 

Pojemność akumulatora zainstalowanego w słuchawkach o odpowiedniej konstrukcji (patrz „Zasilanie”).

Teoretycznie większa pojemność pozwala na większą autonomię, ale w praktyce czas pracy zależy również od zużycia energii przez słuchawki — i może ono być bardzo różne, w zależności od specyfikacji i cech konstrukcyjnych. Tak więc parametr ten ma drugorzędne znaczenie i przy wyborze warto zwrócić uwagę nie tyle na pojemność akumulatora, ile na bezpośrednio deklarowany czas pracy (patrz poniżej).

Czas potrzebny do pełnego naładowania akumulatora w odpowiednio zasilanych słuchawkach (patrz powyżej).

W tym przypadku chodzi o czas ładowania akumulatora od 0 do 100% przy użyciu standardowej ładowarki (lub innej ładowarki o identycznej specyfikacji). W związku z tym w praktyce wskaźnik ten może różnić się od deklarowanego, w zależności od specyfiki sytuacji. Generalnie jednak jest całkiem możliwe, aby oceniać różne modele za jego pomocą i porównywać je ze sobą: słuchawki z krótszym deklarowanym czasem ładowania będą w rzeczywistości ładować się szybciej (wszystkie inne parametry są identyczne).

Zwracamy również uwagę, że wzrost pojemności akumulatora (i autonomii słuchawek) nieuchronnie oznacza wydłużenie czasu ładowania. Aby zrekompensować ten szczegół, można zastosować specjalne technologie szybkiego ładowania - jednak wpływają one na koszt i wymagają użycia specjalistycznych ładowarek.

Deklarowana żywotność baterii słuchawek (patrz wyżej) przy słuchaniu muzyki na jednym naładowaniu akumulatora lub komplecie baterii.

Z reguły w specyfikacji podawany jest pewien średni czas pracy w trybie słuchania muzyki, dla standardowych warunków; w praktyce będzie to zależeć od intensywności użytkowania, poziomu głośności i innych parametrów pracy, a w modelach z wymiennymi bateriami również od jakości ogniw zasilających. Niemniej jednak, na podstawie deklarowanego czasu można dość wiarygodnie ocenić czas pracy wybranych słuchawek i porównać je z innymi modelami. Jeśli chodzi o konkretne wartości, stosunkowo „krótkotrwałe” urządzenia mają autonomię do 8 godzin, wskaźnik 8 – 12 godzin można nazwać całkiem dobrym, 12 – 20 godzin – bardzo dobrym, a w najbardziej długogrających słuchawkach czas pracy może przekroczyć 20 godzin.

Rodzaj złącza służącego do ładowania wbudowanego akumulatora słuchawek, a dokładniej do podłączenia zewnętrznej ładowarki. Rolę takiego urządzenia może pełnić zasilacz sieciowy lub samochodowy, power bank, a nawet port USB komputera stacjonarnego lub laptopa (o ile jest odpowiedni kabel). Jednocześnie w modelach true wireless (mogą mieć długą „nóżkę”, krótką „nóżkę”, bez „nóżki”, z zaczepem na ucho i klipsy (Clip-on)) przewód ładowarki jest podłączany do specjalnej stacji dokującej, w której podczas ładowania umieszczane są słuchawki (sama stacja ma zwykle własny akumulator i może również pracować jako autonomiczny power bank). W bardziej tradycyjnych rozwiązaniach bezprzewodowych i kombinowanych wejście ładowania często znajduje się na samej obudowie słuchawek. Jeśli chodzi o złącza, najczęściej stosowane są następujące opcje:

— microUSB. Mniejsza wersja złącza USB przeznaczona do urządzeń przenośnych. Pojawiła się dość dawno temu, ale w naszych czasach nie traci na popularności, jest używana przez absolutną większość producentów.

— USB C. Miniaturowe złącze USB, pozycjonowane między innymi jako potencjalny następca microUSB. W odróżnieniu od swojego poprzednika ma odwracalną konstrukcję, dzięki czemu wtyczkę można wkładać do gniazda z dowolnej strony. Nadal jest to stosunkowo rzadkie, ale sytuacja prawdopodobnie ulegnie zmianie w najbliższych latach.

— Lightning.... Złącze markowe Apple. Podobnie jak USB C ma odwracalną konstrukcję, będąc nieco wygodniejszym i bardziej niezawodnym, jednak korzystanie z Lightninga ogranicza się do produktów samego Apple i jego marki Beats.

Główny materiał użyty do wykonania obudowy słuchawek.

Większość współczesnych słuchawek jest wykonana z tworzywa sztucznego: jest niedrogie, a jednocześnie praktyczne, łatwe w obróbce i dobrze nadaje się nawet do skomplikowanych części. W przypadku takich modeli materiał obudowy nie jest w ogóle wskazany. Istnieją jednak bardziej szczegółowe opcje, mogą to być następujące:

- Metal. Głównymi zaletami obudów metalowych jest wysoka niezawodność i solidny wygląd - który również utrzymuje się przez długi czas dzięki odporności tego materiału na zarysowania. Ponadto metal może być również najlepszą opcją pod względem akustyki. Jednocześnie kosztuje znacznie więcej niż plastik, dlatego znajduje się głównie wśród dość zaawansowanych modeli, m.in. klasy Hi-Fi.

- Drewno. Drewno dzięki charakterystycznej kolorystyce i fakturze nadaje słuchawkom przyjemny i stylowy wygląd. Dodatkowo jest też przyjemne w dotyku, a wielu użytkownikom drewnianą powierzchnię kojarzy się z „ciepłym” i „miękkim” dźwiękiem, co może znacząco wpłynąć na subiektywne postrzeganie brzmienia słuchawek. Jednocześnie w rzeczywistości taka obudowa ma niewielki wpływ na jakość dźwięku, a rzeczywiste parametry akustyczne takich modeli mogą być różne. Co więcej, drewno jest rzadko używane w czystej postaci, zwykle łączy się je z innymi materiałami - w tym przypadku mówimy o plastiku, połączenie drewna i metalu opisano w...osobnym punkcie (patrz poniżej).

- Drewno / metal. Zwykle w tym przypadku mają się na myśli metalowe obudowy z drewnianymi wstawkami. Szczegółowe informacje na temat cech tych materiałów można znaleźć powyżej. Tutaj zauważmy, że ta opcja jest uważana za bardziej zaawansowaną niż „zwykłe” drzewo (drewno z plastikiem), ale kosztuje odpowiednio.

- Ceramika. W słuchawkach zwykle wykorzystuje się wysokiej jakości ceramikę, która jest trwała, niezawodna i ma zaawansowane parametry akustyczne. Jednocześnie ten materiał jest bardzo drogi. Dlatego występuje w pojedynczych modelach, głównie w słuchawkach dokanałowych najwyższej klasy - do dużych obudów ceramika słabo się nadaje, bo takie urządzenia byłyby zbyt delikatne.